Νίκος Μπελογιάννης : Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...

Νίκος Μπελογιάννης : Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...

30 Μαρτίου του  1952, ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται στο Γουδή με τους συναγωνιστές τους Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση.

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.

Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη

που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

Έφυγες τώρα Νίκο

ανάβοντας μ' ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,

ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,

πάνω απ' τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.

Έπεσες, Νίκο, με τα αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,

ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.»

Γιάννης Ρίτσος

Μπελογιάννηδες...

«Χαραυγή καταπάνω του θανάτου

βάδιζεν η καρδιά σου παλικάρι

λες κι ήταν άλλος

άγουρος που ορθρίζει ν' ανταμώσει

κρυφά την πρώτη αγάπη.»

Κώστας Βάρναλης

Τραγούδι για το γεράκι...

«Ω θαρραλέο γεράκι!/ Στη μάχη με τον εχθρό/ πλημμύρισες με αίμα.

Αλλά θα 'ρθει η ώρα/ και οι σταγόνες του ζεστού αίματός σου/

σαν σπίθες θ' ανάψουν/ στο σκοτάδι της ζωής.

Και πολλές θαρραλέες καρδιές/ θ' ανάψουν, με απερίσκεπτη

δίψα λευτεριάς, φώτα./ Ας πέθανες εσύ,

Αλλά. πιο τραγούδι των θαρραλέων/ πνευματικά δυνατών πάντοτε

Συ θα 'σαι ζωντανό/ παράδειγμα στην περήφανη

πρόσκληση της Λευτεριάς/ και του Φωτός.

Στους απερίσκεπτους θαρραλέου/ τραγουδάμε το τραγούδι!..».

Μαξίμ Γκόργκ

Ο Νίκος Μπελογιάννης...

Tου Πάμπλο Πικάσο

«Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ένα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη».

Πάμπλο Πικάσο*

*(Η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, σχεδιασμένη από τον Πικάσο, διαδόθηκε παγκόσμια και έγινε σύμβολο του αγώνα για την ειρήνη στα ψυχροπολεμικά χρόνια. Το σκίτσο σχετίζεται με έναν διάσημο πίνακα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Βαν Άικ (1390- 1441), του Φλαμανδού ζωγράφου που θαύμαζε και μελετούσε ο Πικάσο.)

                Ο Μπελογιάννης ζει -Μαρία Δημητριάδη

           

Στίχοι:   Δημήτρης Ραβάνης

Μουσική:   Λάκης Χατζής

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια

ίδιος μ’ αυτά, περήφανος, στητός

αχούν απ’ τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα μπρος.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας,

ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές

ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζει σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας,

ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές

ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Τα Όχι που (μας) πρέπουν και το Ναι που (μας ?) αρμόζει

Τα Όχι που (μας) πρέπουν και το Ναι που (μας ?) αρμόζει

  

Κάτι (πολλά …) έχει λείψει από καιρό σ’ αυτή την περιπέτεια που λέγεται ζωή και αντί να είναι πλήρης εργασίας (απασχόλησης), ικανοποιητικού εισοδήματος, χαράς, διασκέδασης, φιλιών και ερώτων, έχει μετατραπεί σε θρίλερ  τρόμου για το αύριο, άγχους για το σήμερα και αγωνίας για «τι άλλο κακό θα μας βρει».

Ο απολογισμός της ζωής, φαρμάκι.

Τις  αιτίες τις γνωρίζουμε (μνημόνια, κοινωνικό σύστημα)

το αιτιατό το ζούμε ( η καθημερινότητα μας ) και

 οι αίτιοι επίσης γνωστοί (το πολιτικό σύστημα ).

… και  οι πρωταγωνιστές (εμείς) αυτοί της περιπέτειας κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές ?

Της ζωής ταξιδευτές που προσπαθούμε (?) με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε (?) ζωντανή την πορεία, την  διαδρομή και επιμένουμε (?) στο ταξίδι ( της ζωής).

Της ζωής ταξιδευτές κακομοίρηδες που πάθαμε λάστιχο ( και αναζητούμε τον γρύλο) , σε προσωρινή(?) απόγνωση και σε αναχωρητισμό.

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.

Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.

Στους  τόσο άχαρους καιρούς που ζούμε, ως πρωταγωνιστές και ουχί ως κομπάρσοι το όραμα για έναν βέλτερο κόσμο, για μια δίκαιη (λέμε...) κοινωνία πρέπει να είναι η «ουτοπία» μας.

 Δεν ξέρω καν αν αυτή η προσήλωση στην ουτοπία κάνει τους ανθρώπους αξιοθαύμαστους, γελοίους, ή λίγο και απ’ τα δύο.

Ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πως ότι απολαμβάνουμε πολιτικά, κοινωνικά, δικαιωματικά , που μας φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι, οφείλεται στη δράση ανθρώπων που δεν σκέφτηκαν έτσι.

Μην σκεφτούμε (προς το παρόν..) επαναστάσεις, εξεγέρσεις, εφόδους, αλλά  να πούμε το μεγάλο Ναι στη ζωή (εάν έχουμε συμφωνήσει να το πούμε) και  να φωνάξουμε μερικά μικρά Όχι όταν η ζωή ευτελίζεται, κινδυνεύει, απομακρύνεται από τη μεγάλη κατάφαση ( όπως τις μέρες που διανύουμε..) .

• Όχι στην κοινωνική ραθυμία, διότι μεγεθύνεται η αυθαιρεσία της εξουσίας, γίνεται αλαζονική, βίαιη και αποκρουστική· ανέλεγκτη, διότι οι πλείστοι αδρανούμε ή περιμένουμε να βγάλει το φίδι από την τρύπα ο κομματικός (μας) αντιπρόσωπος ή κάποιοι που πορεύονται στους δρόμους με σημαίες...Όχι στον καναπέ δηλαδή…

• Όχι στον διαμελισμό της Υγείας και της Παιδείας (διότι είναι από τα θεμελιώδη συστατικά στο εθνικό πολιτισμόμετρο, μαζί με την αλληλεγγύη και την επιστήμη, τον λόγο, την τέχνη).

• Όχι στους οργανικούς διανοούμενους και τους συστημικούς, τελάληδες και υπερασπιστές της καρικατούρας της δημοκρατίας, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης.

• Όχι στους αδαείς, αλλά απίστευτα ορθολογιστές, σε ό,τι αφορά τους τρόπους πλουτισμού τους,  και εφευρετικούς στη διαιώνιση της εξουσιαστικής βολής τους  πολιτικούς.

•Όχι στην λήθη πολιτικών δράσεων και έργων που μας έφεραν ως εδώ και αυτών που τις εφάρμοσαν (κομμάτων και προσώπων).

• Όχι στην δικαιολόγηση των σκυψοκεφάληδων και των υποταγμένων

• Όχι σε οτιδήποτε δεν προωθεί τον διάλογο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων.

• Όχι στον νέο ναζισμό (ποτέ πια φασισμός, έστω και αν ο καπιταλισμός τον ανασύρει ενίοτε για να κρύψει τις δικές του ενοχές, να μεταφέρει τις ευθύνες τάχα σε ακραίους, που είναι ακραιφνώς δικοί του…).

• Όχι σ' αυτόν που χτίζει ένα σπιτάκι (Κατσαρός) και λέει καλά είμαι εδώ· όχι σ' αυτούς που δεν χτίζουν (Νίτσε) τις πόλεις τους στον Βεζούβιο.

Όλα τούτα τα Όχι οδηγούν στο μεγάλο ναι στη Ζωή, στο χαρμόσυνο ξέσπασμά της (τις λύπες θα τις αντέξουμε).

…οι χείμαρροι και τα μεγάλα ποτάμια, από μικρές σταγόνες αποτελούνται, απλά είναι ενωμένες σε κοινή ροή...και «Θα ‘ρθει καιρός»

…οι χείμαρροι και τα μεγάλα ποτάμια, από μικρές σταγόνες αποτελούνται, απλά είναι ενωμένες σε κοινή ροή...και «Θα ‘ρθει καιρός»

Αφορμή ένα ποίημα  που ανάρτησε μια φίλη..

«κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, 

αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό..

κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες/και μένουμε πάντοτε έξω»  (Τάσος Λειβαδίτης)

Όμως …

..τις πόρτες θα τις ανοίξουμε …

Γιατί και ευτυχώς που υπάρχουν μερικοί σαλοί και μας ξεστραβώνουν μακριά από τη σκληρή κομματική πειθαρχία και ιεραρχία.

Λοξίες, θα τους έλεγα, εξεγερμένους της λογικής και του πάθους τους για μια άλλη Ζωή.

Ευτυχώς, επίσης, που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι είναι ριζοσπαστικό, διαφορετικό, ικανό να βιωθεί, να γίνει κτήμα, να μετουσιωθεί.

Ας είμαστε λαϊκιστές – έτσι όπως οι εχθροί του λαού καταλαβαίνουν τον όρο. Τι έχουμε να χάσουμε πέρα από τις αλυσίδες μας;

 Ή μήπως το σώφρον είναι να περιμένουμε 99 χρόνια ψύχραιμοι και πολιτικώς ορθοί δουλοπάροικοι της αποικίας χρέους έως τέταρτης και πέμπτης γενεάς;

Όχι!

Ο ελληνικός λαός θα τινάξει από πάνω του τον ζυγό της ανελευθερίας και της υποτέλειας πολύ πιο πριν απ’ ό,τι φαντάζονται οι δεσμώτες του. Ίσως πιο σύντομα κι απ’ ό,τι φανταζόμαστε κι εμείς οι υπόλοιποι.

Θέλει ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου.

Με έμπνευση και σχέδιο. Με στόχο απλό, σαφή και συνεγερτικό. Τη μεγάλη, παλλαϊκή, δημοκρατική και πατριωτική επανάσταση που θα ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της:

Για την πολιτική και πολιτιστική της αφύπνιση, την κοινωνική και παραγωγική της ανασυγκρότηση – με τη συνέγερση των υποτιμημένων πνευματικών και παραγωγικών δυνάμεων του τόπου·

Για τον γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της – την επανάκτηση της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της, και την εφαρμογή υπ’ αυτούς τους όρους μιας πολιτικής ειρήνης και καλής γειτονίας στην περιοχή.

Θέλει χρόνο.

 Και θέλει ξεκάθαρη απάντηση και προετοιμασία για κάθε ένα από τα εμπόδια που θα βρούμε στο δρόμο μας.

Διότι εκτός από τους πολιτικούς συσχετισμούς έχουμε πλέον να ανατρέψουμε και τα νομικά δεσμά με τα οποία είναι χειροπόδαρα δεμένη η χώρα – ενισχυμένα απ’ τη συνενοχή στο έγκλημα των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ και των «πατριωτών» των ΑΝΕΛ.

Γι’ αυτό πρέπει να αποδειχθούμε πραγματικά «λαϊκιστές».

Να αμφισβητήσουμε την ηθική, πολιτική και νομική βάση των μνημονίων.

Να προσβάλουμε τη δημοκρατικοφάνεια του σημερινού σάπιου και προδοτικού πολιτικού συστήματος.

Με έναν τόσο ηχηρό τρόπο που να μην αφήνει καμία αμφιβολία σε κανέναν. Ούτε μέσα, ούτε έξω απ’ τη χώρα.

Να κάνουμε αυτό ακριβώς που φοβούνται.

Να τους καταργήσουμε.

Να καταργήσουμε την πολιτειακή βάση όλων των παράνομων αποφάσεων και δεσμεύσεων.

Να επανιδρύσουμε την Ελληνική Δημοκρατία – επαναστατικώ δικαίω:

 Με ένα Νέο Σύνταγμα – που θα προκύψει από συμμετοχικές διαδικασίες παλλαϊκής διαβούλευσης και θα καθιστά πραγματικά δημοκρατικό το πλαίσιο των θεσμών και των πολιτικών δικαιωμάτων (ενεργός πολιτική συμμετοχή και έλεγχος της διακυβέρνησης).

Με την αναδιαπραγμάτευση των οικονομικών και άλλων υποχρεώσεων της χώρας από μηδενική βάση, μη αναγνωρίζοντας καμία προηγούμενη δέσμευση (μνημονιακές συμβάσεις, προεδρικά διατάγματα, αποφάσεις Κοινοβουλίου κ.λπ.).

Με τον πολιτικό εξοστρακισμό όσων συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των μνημονίων (τη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων).

Ας οραματιστούμε ένα νέο ελληνικό κράτος όπου η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία θα πάρει επιτέλους τις τύχες της στα χέρια της.

Να γίνει η Ελλάδα διεθνές κέντρο προώθησης της σεισάχθειας και της πραγματικής δημοκρατίας.

 Ας μοχθήσουμε για την ισχύ του λαού, στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο.

Ξέρω πως κάποιοι θα υπομειδιούν κοροϊδευτικά, άλλοι  θα σκέφτονται πως αυτά είναι ανέφικτα και όσοι λένε και προτείνουν τέτοια είναι αιθεροβάμονες, και πως ζούμε σε άλλο κόσμο, αρκετοί θα τα χαρακτηρίζουν βλακείες και μερικοί θα τα προσπεράσουν- τα γραφόμενα- ανέπαφα.

Όμως ξέρω,

πως υπάρχουν πολλοί που θα σκεφτούν,

πως υπάρχουν πολλοί που θέλουν αλλά δεν πως,

πως υπάρχουν πολλοί που απορρίπτουν  τον ρεαλισμό της υποταγής,

πως υπάρχουν πολλοί – όπως και εγώ-που πιστεύουν, ότι εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται ο λαϊκός κόσμος ευρύτερα,

είναι πεποίθηση και έμπνευση.

Πεποίθηση, χτισμένη πάνω σε μια πειστική, εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή τραγωδία και

έμπνευση που θα τροφοδοτείται από μια πρωτοποριακή αίσθηση του ιστορικού χρόνου.

Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε ένα δυναμικό σχέδιο κοινωνικής ανατροπής με την :

δημιουργία κοινού μετώπου της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, παλιών και νέων (αγρότες, επαγγελματίες από τη μια πλευρά, μισθωτά μεσαία στρώματα από την άλλη),

και την συγκρότηση ενός δυναμικού, ενιαίου μετώπου των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Με  ηγέτη  πάντα τον  ίδιο τον λαό.

Και απαντώντας στο πως και με ποιους,

υπενθυμίζω πως και οι χείμαρροι και τα μεγάλα ποτάμια, από μικρές σταγόνες αποτελούνται, απλά είναι ενωμένες σε κοινή ροή...

Γιατί όπως «λέει η Κατερίνα Γώγου, «Θα ‘ρθει καιρός»

«Θαρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα

άκου θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θά ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –

δύσκολοι καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:

«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ’ όλα αυτά Μαρία.»

Όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…

Όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…

Στο «πολιτισμό» των ανθρώπων ακόμα και ο θάνατος έχει διαφορετικές όψεις.
Υπάρχουν δολοφονίες και θάνατοι που είναι πολύ «ξενέρωτες» για τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης.
Υπάρχουν άλλες που ανατριχιάζεις και χύνεις ποτάμια δάκρυα γιατί σ’ αγγίζουν.

Γιατί σ’ αγγίζουν;
Γιατί είναι κοντά.
Who gives a f@uck για κάποιον που σκοτώνουν σε μια άλλη ήπειρο;
Κάπου στα βάθη της Αφρικής σφαγιάζονται χιλιάδες, κάπου στη Λατινική Αμερική πίσω από τις φιέστες των καρναβαλιών και της Κοπακαμπάνα, η ζωή είναι ζούγκλα που αν ζήσεις πάνω από τα 40 είσαι φαινόμενο.
Στη Μέση ανατολή είναι η παιδική χαρά των εμπόρων του θανάτου εδώ και κάτι άπειρα χρόνια.
Η Γάζα στενάζει, το Ιράκ ισοπεδώθηκε, η Λιβύη γύρισε στην εποχή των σπηλαίων, το Αιγαίο νεκροταφείο, οι Κούρδοι σφαγιάζονται ανηλεώς, η Συρία ένα απέραντο δράμα.
Στα διάφορα Βιετνάμ αυτού του κόσμου λαοί ισοπεδώθηκαν, γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν, όπως και σ΄ όλη την ανθρώπινη ιστορία, τα παιχνίδια πολέμου, τρομοκρατίας, βίας, απανθρωπιάς είναι το φετίχ αυτού του ιού που κατασπαράζει τη γη σαν καρκίνωμα και ονομάζεται άνθρωπος.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι φτιαγμένη από πολέμους και βία.
Λαοί ολόκληροι εξαφανίστηκαν από το χάρτη χωρίς να χυθεί δάκρυ από τους υπηκόους νοικοκύρηδες των κρατών που τους έσφαξαν αλύπητα.

Εκατομμύρια νιάτα εξαφανίστηκαν από το χάρτη πολεμώντας για κάποιες «μεγάλες ιδέες».

Εκατομμύρια άνθρωποι αλληλομισήθηκαν γιατί έτσι έπρεπε, γιατί είχαν διαφορετικό χρώμα, θρησκεία, μωρόδοξους ηγέτες που ονειρευόντουσαν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου.

Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πεινάνε απέναντι σε άλλους τόσους που πεθαίνουν γιατί τρώνε υπερβολικά!
Τα δάκρυα για όλους αυτούς είναι επιλεκτικά.
Η πραγματική τρομοκρατία είναι η ίδια η ανθρώπινη σκέψη ορισμένων.
Η φύση ολόκληρη με κάθε ζωντανό πλάσμα επάνω της , στενάζει από το «μεγαλείο» αυτής της ανθρωποκεντρικής σκέψης.
Ο πλανήτης βιώνει ασταμάτητα μια αιματηρή δυσαρμονία.
Των πάρα πολύ λίγων ενάντια πολλούς.
Μα για «περάσουν» χρειάζονται τα μέσα (ΜΜΕ και πολιτική), οι άνθρωποι (πολιτικοί και υπηρέτες), η βία (πόλεμοι και φασισμός)
Έτσι ακριβώς.
Γι’ αυτό και μπορεί το κάθε χαζοκάναλο να πλασάρει ότι θέλει όπως το θέλει.
Γι’ αυτό μπορεί ο κάθε πολιτικάντης της δεκάρας να γίνεται αρχηγός και να καθοδηγεί τα πλήθη.
Γι’ αυτό μπορεί ένας πόλεμος να ονομάζεται δίκαιος κι ένας άλλος άδικος.
Γι’ αυτό μπορεί ένας θάνατος να προκαλεί δάκρυα κι ένας άλλος ευχαρίστηση….

Μα, πως γίναμε έτσι, πως ανεχόμαστε τον θάνατο και την καταστροφή ;
Πως ανεχόμαστε τους χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο, την ολοκληρωτική γενοκτονία των Σύριων, τον αφανισμό των Κούρδων, την εξαφάνιση των Λίβυων, τον θάνατο να μας περιτριγυρίζει ;
Μήπως σκληρύναμε από τις δυσκολίες της ζωής, την ανεργία, την λιτότητα την γενικότερη απογοήτευση ;
Δεν αντιλαμβάνεστε , πως από το «Σε εμένα δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα» μεταβήκαμε στο «Ω, μακάρι να μην μου συμβεί τίποτα χειρότερο» ;
Δεν αντιλαμβάνεστε πως γύρω μας συμβαίνει κάθε μέρα κάτι που αφορά τον καθένα, ο πόνος του κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να ακουστεί από τους υπόλοιπους

Έχουμε μάτια αλλά βλέπουμε εκεί που μας δείχνουν.
Έχουμε αυτιά αλλά ακούμε αυτό που μας λένε.
Έχουμε στόμα αλλά λέμε αυτό που επιτρέπεται.
….και «όποιος φοβάται να πει αυτό που σκέφτεται, στο τέλος θα καταλήξει να σκέφτεται αυτό που δεν φοβάται να πει…»

Η άγνοια κι ο φόβος είναι τα ισχυρότερα όπλα. Κι όταν συνδυάζονται με τη δυστυχία γίνονται μοχλός κάθε ανωμαλίας.
Η μόνη ερώτηση που μπορεί να έχει κάποια λογική είναι μια.
Σε κάθε περίπτωση ποιος ωφελείται από το τάδε γεγονός;
Πως πείθονται οι λαοί να μισούν;
Η αδικία, η ανισότητα, η πείνα, η δυστυχία, η κάθε μορφή εκμετάλλευσης είναι εν δυνάμει εστίες έκρηξης.

Και ο φόβος.
Ο φόβος της δουλείας, της αδυναμίας ελευθερίας στριμώχνει το σκλάβο στο τοίχο και τότε βρίσκεται πάντα ένας καλοθελητής να του κατευθύνει όλη την οργή που έχει μαζευτεί μέσα του στον ένοχο που θα του υποδείξει…
Εμείς, εδώ σ’ αυτή τη ταλαίπωρη πατρίδα φτωχαίνουμε, χάνουμε ότι είχαμε μάθει να έχουμε, αλλάζουμε, συσσωρεύουμε μέσα μας οργή που σιγοβράζει και μας ψήνει σιγά σιγά, άραγε ποια αδρανοποιητικό μέσο μας ετοιμάζουν για να «ξεχάσουμε»;

Αναρωτιέμαι τι…
Χρειάζεται ένας σοβαρός λόγος για να μοιάζει ασήμαντο το γεγονός πως θα σου πάρουν το σπίτι.
Χρειάζεται ένας σοβαρός λόγος για να μοιάζουν ασήμαντα η ανεργία, η πείνα, η αρρώστια, η ζητιανιά…
Πολλοί στρατοί στο Αιγαίο, η Τουρκία του Ερντογάν αχαλίνωτη, η Συρία νέο εργαστήρι πολέμου, η Ευρώπη με τα Hot Spot..Stop και η Ελλάδα στην μέση αυτών και στην άκρη των εξελίξεων, έρμαιο αποφάσεων άλλων, με ελλειμματική πολιτική «ηγεσία» (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) και με τους νεοναζί φασίστες να χαίρονται γιατί ψαρεύουν εύκολα στα θολά νερά της απελπισίας.
Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν.
Τα χειρότερα έρχονται.

Τιμή (και αγάπη)στην Γυναίκα !

Τιμή (και αγάπη)στην Γυναίκα !

Χρόνια πολλά στις όμορφες γυναίκες,

αυτές δηλαδή,

που εργάζονται, που πονάνε, που παλεύουν, που συμμετέχουν,

σε εκείνες που όρθωσαν και ορθώνουν πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό ανάστημα,

σε αυτές που ζουν,γελούν, δεν το βάζουν κάτω, στις ανεξάρτητες προσωπικότητες .

Η 8 Μάρτη δεν είναι αφιερωμένη στη γυναίκα, γενικώς και αορίστως.

Τιμά τη γυναίκα που αγωνίζεται, τιμά τη γυναίκα που χειραφετείται από αφεντικά παντός είδους.

Η 8 Μάρτη δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στη διασκέδαση και οι γυναίκες να «χειραφετούνται» με νυχτερινά γλέντια, ούτε να ικανοποιούνται με τα λουλούδια της ημέρας ...

Η 8 Μαρτη δεν είναι μια γιορτή, αλλά ένα μήνυμα.

Ότι τίποτα στη ζωή δεν σου χαρίζεται, αν δεν παλέψεις γι’ αυτό.

«Μέσα στα γυναικεία χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων.

Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη.

Μέσα στα μαλλιά της γυναίκας κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού.

Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο.

Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν.

Άλλοτε γονάτιζαν μπροστά στην ξέστηθη θεά της καρποφόρας άνοιξης.

Άλλοτε της φορούσαν μαντήλι και την έκαναν Αγία.

Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους.

Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της.

Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς.

Αυτή η γυναίκα τιμάται κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου.»(Σ.Φ.)

Υπάρχουν ακόμα γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα,

γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα,

γυναίκες που ζουν φυλακισμένες σε ένα σπίτι,

σε μια δουλειά,

σε ένα ρόλο.

Όσο υπάρχει έστω και μία γυναίκα που ζει κάτω από κάθε είδους ζυγό, το μήνυμα της 8  Μάρτη θα παραμένει το ίδιο:

Μη φοβάσαι, μην υποκύπτεις, μην υποχωρείς.

Ελπίδα και ανάγκη

Ελπίδα και ανάγκη

Σε πολλούς δεν έχει απομείνει παρά η ελπίδα και η θέληση να μείνουν όρθιοι· για το δεύτερο υπάρχουν αμφιβολίες.

Πολλοί μιλούν για την ανάγκη και την δύναμη της , που είναι πολύ μεγάλη βίαιη και αναπότρεπτη δύναμη κατά το «Ανάγκα και θεοί πείθονται» ή «Ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται», δηλαδή με την ανάγκη δεν μπορούν να τα βάλουν ούτε οι θεοί.

Αυτήν η αλληλουχία: ελπίδα, ανάγκη, γεγονός, αποτέλεσμα, δεν θα επισυμβεί αναγκαστικά ( να και πάλι η ανάγκη ) ως αναπόδραστη μοίρα.

Την ελπίδα μην τη συγχέουμε, με την άλλη «ελπίδα» που την έκαναν καρέκλες και ωφέλειες της εξουσίας (τους).

Ή όπως λέει ένας φίλος:

«Αλήθεια «πρόθυμοι» του «ναι σε όλα» πώς είναι να έχετε καταπατήσει κάθε αρχή σας, κάθε ιδεολογία, κάθε προεκλογική υπόσχεση, όχι μία φορά αλλά σε τρεις εκλογικές διαδικασίες;

Πώς είναι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να έχετε διολισθήσει στα πιο χυδαία επιχειρήματα των (κάποτε) αντιπάλων σας;

Πώς είναι να έχετε σωπάσει εσείς, για να ακούγονται οι καρέκλες σας και τα έδρανα σας;»

Αυτοί τέλειωσαν. Πάει τόσοι ήταν. Μιάς χρήσης και κατάποσης.

Εμείς ;

Αν δεν αντιδράσουμε κάπως, δεν φαίνονται καλά τα πράγματα με τον αμοραλισμό και την υποτέλεια που χαρακτηρίζουν τους κυβερνήτες μας.

Γεγονός είναι ότι τίποτε δεν είναι όπως πριν.

Το μούδιασμα, η σύγχυση, η απογοήτευση, η απελπισία μένει να εκθρονιστούν.

Όση γη έφυγε κάτω από τα πόδια όλων, έφυγε, καταλάβαμε (;) τουλάχιστον ότι δεν υπάρχουν ψυχολογικές βεβαιότητες ούτε πολιτικές και πολιτειακές σταθερές.

Που βρισκόμαστε τώρα ;

Είμαστε στην στάση των ανθρώπων, που ενώ τους φταίνε όλα δεν κάνουν τίποτε για να απαλλαγούν από αυτά που τους ενοχλούν, δηλαδή με όλα δυσαρεστούνται οι άνθρωποι, αλλά και πάλι στα ίδια επανέρχονται.

Η κοινωνία παρακολουθεί, με απάθεια θα ‘λεγε κανείς, με αδράνεια την επίθεση που έχει εξαπολύσει το πολιτικό σύστημα εναντίον της.

Το πολιτικό σύστημα των από πάνω (τέως και νυν κυβερνήτες)

κοιτώντας τους από κάτω (την μεγάλη πλειοψηφία του λαού),

έχοντας την ανοχή των δίπλα (μιας μερίδας της κοινωνίας που την «βγάζουν» ή την «ψιλοβγάζουν») και

την υποστήριξη των πάνω-πάνω ( μιας μικρής μειοψηφίας οικονομικής ελίτ, τράπεζες, εκδότες κλπ),

λέει :

Τι θα κάνουν (για μας ο λόγος, που δεν αμυνόμεθα), θα γκρινιάξουν, θα στενοχωρηθούν, θα οργιστούν, θα διαδηλώσουν (αν, λίγοι κλπ) και θα ξεφουσκώσουν· στο τέλος, πάλι εμάς θα ψηφίσουν.

Πεταμένοι λοιπόν στο κενό από μια εξουσία που δεν διστάζει να δείχνει ανά πάσα στιγμή ότι μας έχει στο τσεπάκι της, ότι μας βλέπει σαν ασπόνδυλα όντα, ανίκανα να σηκώσουμε το ίδιο μας το μπόι, πόσω μάλλον το σώμα της κοινωνίας, πόσο μάλιστα… τον ήλιο (λίγο ψηλότερα…).

Αναρωτιέται κανείς μήπως αυτή η δυσαρέσκεια μεταλλάσσεται σε δεύτερη φύση, μήπως η δυσανεξία μάς κουράζει κι έτσι αρνιόμαστε να ανοιχτούμε στο καινούργιο ή να το εμπιστευτούμε και, κατά συνέπεια, επιλέγουμε τα γνωστά, αυτά που ξέρουμε, κάτι σαν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Εκτός πια αν τόσο πολύ πιστεύουμε στην ιδεολογία του φιλελευθερισμού, ή ακόμη ότι εμείς θα τη σκαπουλάρουμε εάν έχουμε έναν-δυο γνωστούς στον μηχανισμό της εξουσίας.

Δεν το πιστεύω αυτό.

Αλλά να...

Ξανά μανά στα ίδια, λοιπόν, και όλο ανηφόρα η ζωή για την ταλαίπωρη κοινωνία.

Τι ελπίζουμε; Να αλλάξουν με έναν μαγικό τρόπο οι συνθήκες;

Να πάψει εξαίφνης η ανεργία, φτώχεια, τα αδιέξοδα και η τρελαμάρα που βιώνουμε;

Πώς θα γίνουν όλα αυτά;

Ως μοίρα, ως τύχη ;

Όταν η κρίση παρατείνεται, ξεσπάνε εξεγέρσεις, υποτίθεται.

Α, μπα.

Μάλιστα. Αφού οι συμφορές κοινές, ποιος θα βοηθήσει;

Αυτοί, μήπως, που σπέρνουν τις συμφορές;

Η απάντηση και το δίλημμα είναι:

Ή εμείς θα βαδίσουμε σκυφτοί, αμίλητοι προς το τέλος (μας).

Ή θα αναζητήσουμε άλλον δρόμο και θα το παλέψουμε ;

Δύσκολη εποχή…

Υστερόγραφο:

Τα ατομικά μας, αυτά/ους που αγαπάμε και όσα/ους μας αγαπούν ( και το πιστεύουμε..) είναι αναγκαία, για να υπάρχουμε ως ξεχωριστές οντότητες, άνθρωποι με τα πάθη, τους πόθους, τους έρωτες , τις αγωνίες, τις νίκες και τις αποτυχίες μας , που είναι το καύσιμο της ψυχής του καθενός (που χωρίς αυτά δεν είσαι άνθρωπος), αλλά όλα αυτά μέσα στην κοινωνία και για αυτήν, σαν ξεχωριστό δέντρο(που έχει ανάγκη τον ουρανό, το φως, το βροχή αλλά και το δίπλα δέντρο και το απλό λουλούδι ) στο μεγάλο δάσος.