Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος

Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος

Ως απάντηση σε σχολιασμούς, προτάσεις και προτροπές ... ό,τι είμαι πολύ πολιτικός και δεν ασχολούμαι με τα κοιτάγματα των ανθρώπων, τις στροβιλιστικές διαθέσεις και τις διάπυρες καταστάσεις των ψυχών ... δηλαδή για των ερώτων τα θαύματα ...!!

Ας το τολμήσω να πω και να γράψω...(και ας παρεξηγηθώ...)

Και προς τούτο λοιπόν...

Έχουμε να κάνουμε με κάτι έξω από τον φτωχό μας νου, με σκοτεινές και άλογες δυνάμεις, με αναίτιους ηλεκτρισμούς, με απελευθέρωση εκρηκτικών παρορμήσεων, με έκσταση, με οργιαστικές διαθέσεις, με μια σωστή μανία, με μια πλημμύρα ενθουσιασμού, μ' έναν αλλόκοτο δαιμονισμένο χορό κυττάρων και αίματος.

Όπως ο χορός, έτσι κι ο έρωτας: λοιδορεί τα στερεότυπα του κόσμου και παράγει έναν δικό του χώρο και χρόνο, ακριβώς διότι διαλύει τα όρια και τους περιορισμούς.

Είναι τρομαχτικό σχεδόν ότι ο έρωτας προάγει ταυτόχρονα την ελευθερία και τη δυνάστευση.

Όσοι λαβώθηκαν από το τόξο του φτιάχνουν μια δική τους πραγματικότητα που συγκρούεται με τις καθημερινές εφαρμογές του νου, φυλακίζονται όμως αυτομάτως στα δεσμά του προσώπου που έριξε το βέλος.

Επίσης βαδίζουν λοξά· ούτε μπρος ούτε πίσω.

Οι κινήσεις των σωμάτων συγχέουν τις κατευθύνσεις.

Γίνονται απορίες, χωρίς έξοδο δηλαδή· το φως που τους περιλούζει γίνεται η φυλακή τους, χαράσσει δικούς της δρόμους που όμως οδηγούν ή σ' ένα τείχος: στη θνησιγένειά του(ς) ή σε μια διαδρομή χωρίς τέλος, με τέλος αυτό των σωμάτων...

Ώσπου να ορθωθεί (να ιδωθεί) το τείχος ή στην διαδρομή χωρίς τείχη πολλά και θαυμαστά συμβαίνουν. Ζουν σ' ένα σφοδρό γίγνεσθαι, πολύτροπο, πολύμορφο, μεταβαλλόμενο, πανηδονικό, υψιπετές και βαθύ, αντιεξουσιαστικό και παράλληλα καταναγκαστικό.

Αλλά πόσο εντυπωσιακά καινούργιο, πόσο διαφορετικό από τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Άπορος ο έρως (χωρίς διέξοδο) διότι δαίμων (άλογος).

Ενας παππούς μας, ογκόλιθος της φιλοσοφίας, ο Παρμενίδης έγραψε ότι ο δημιουργός πρώτιστον μεν Ερωτα θεών μητίσατο πάντων (πρώτον απ' όλους τους θεούς «συνέλαβε» τον έρωτα).

Δεν γράφει γέννησε, αλλά συνέλαβε, δηλαδή επινόησε. Ο έρωτας δεν είναι προϊόν γέννας, αλλά πράξης του νου, ενός νου, όμως, που προσιδιάζει σε δαίμονα που στοχάζεται και κυβερνά τον κόσμο.

Ο Φρόιντ έβλεπε τη ζωή πολύ σκληρή· μας δίνει άπειρες πίκρες, απογοητεύσεις και δυσεπίλυτα προβλήματα.

Προφανώς εννοούσε τη ζωή χωρίς έρωτα ή τη ζωή μετά την παρέλευση του έρωτα.

Αλλά είναι το ίδιο.

Σημασία έχει ποιος ζει πραγματικά.

Ποιος πονά και ποιος χαίρεται και σε τι βαθμό, σε ποια ένταση, σε ποια κατάσταση απελευθέρωσης.

Είναι η συμφωνία που συνάπτουμε με το περιβάλλον και τους ανθρώπους και η προσπάθεια (ποιος ξέρει γιατί…) υπέρβασης των στενών ορίων.

Λένε οι ψυχαναλυτές πως τίποτε δεν μας αποζημιώνει στη ζωή όσο το συναίσθημα.

Συγχωρούμε τα λάθη αυτών που έχουν αγαπήσει πολύ και όχι αυτών που έχουν σκεφτεί πολύ.

Γιατί;

Διότι καταλαβαίνουμε ότι ο νους αδυνατεί να απαντήσει στα βάσανα και στη μεταρσίωση του πλαγκτού, σ' αυτό το υπέροχο χάος, μ' αυτόν τον ταραξικάρδιο συμπαντικό σπασμό, σ' αυτόν τον ίλιγγο του παραλόγου.

Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος τόσο θα καλούμε την υγεία του σώματος και της διανοίας να επουλώνει τις πληγές, να συνεχίζουμε.

Και προς τούτο λέγω είναι ίαμα για τη φρίκη των ημερών και κινητήρια δύναμη του ανθρωπίνου είδους.