Τα πάθη, φωτοβολίδες …

Τα πάθη, φωτοβολίδες …

Άλλοι το αποκαλούν πάθος, έτεροι τινές μεράκι, πολλοί φευγιό, μερικοί τρέλα.

Μιλάνε για κάποιο λοξό συναίσθημα που ξεχωρίζει μερικούς οι οποίοι ακολουθούν ή ανοίγουν δικούς τους δρόμους, δύσβατους, δύστροπους, αλλά για δες, κάποια στιγμή εμείς οι πολλοί τους σεβόμαστε και πάμε μαζί τους.

Γιατί;

Έλα, ντε.

Υπάρχουν πολλά «είδη» πάθους

Το πάθος για τη λευτεριά (που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά, όπως ακούγεται), το πάθος για εκδίκηση, το πάθος για Δημοκρατία ( πραγματική…),

το πάθος για το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία, το πάθος για την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, το πάθος για την ισότητα ενώπιον του νόμου(έστω αυτών που υπάρχουν…),

το πάθος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (στην εργασία, στην υγεία, στην τροφή, στην κατοικία, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και της συμμετοχής στον πολιτισμό).

Υπάρχουν και τα πάθη των ερώτων (..τα θαύματα), και εξ αυτών οι πόθοι, …ίαμα για τη φρίκη των ημερών και κινητήρια δύναμη του ανθρωπίνου είδους.

Πόθοι ...των ανθρώπων τα βάσανα, αυτό που πεζά λέγεται: μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα για την επίτευξη στόχου.

Η ιστορία, οι λαοί, ο τόπος μας πλήρης από αυτούς και έτσι η ζωή έκανε τα βήματα της προς τα μπρος και πιο ψηλά ( αν και καμιά φορά έχει και πισωγυρίσματα…)

Ναι, λοιπόν, που το πάθος συμβάλλει αποφασιστικά στο γίγνεσθαι, δεν έχει σημασία -μα καμία- εάν η συμβολή είναι θετική ή αρνητική.

Ακριβώς διότι είναι, θέλει δεν θέλει (για το πάθος, μιλάμε…),

επαναστατική πνοή, ταραχή, παρέκκλιση, συγκέντρωση, γιορτή, απεργία! ...και για πιο προσωπικά, χορό βλεμμάτων, βλέμματα προς τον χορό της ομορφιάς, σφοδρότητα των θέλω, συναντήσεις, πόθους, έλξεις και τα άλλα τα ... γνωστά και πολύ προσωπικά ...

Αλλά ας επανέλθουμε στο κοινωνικό

Αντιστασιακή βία, ναι, αλλά πού κυοφορείται η Ιστορία;

Μα, στη βία και την αντίσταση…

Το είναι του πάθους δεν έχει βέβαια γίνει αποδεκτό από τις μορφές εξουσίας του πλανήτη διότι είναι ανέλεγκτον.

Η εξουσία είναι ωμή, κυνική, μηδενιστική· οι άνθρωποί της θέλουν τα πάντα δικά τους, ανεξαρτήτως του τι μέσα θα μετέλθουν ώστε να τα αποκτήσουν και να τα διατηρήσουν (αυτοί και φίλοι και συγγενείς) στον αιώνα τον άπαντα…

Το συναίσθημα δεν χωρεί στην πολιτική, τι να κάνουμε.

Εξ αυτού (του δόγματος;) εύκολα συνάγεται ότι οι πολιτικοί είναι γουρούνια (δεν είναι διακριβωμένο εάν τα συμπαθή όντα έχουν συναισθήματα αλληλεγγύης).

Όποιος, όμως, τολμήσει να το γράψει στέλνεται στο πυρ το εξώτερον, κυρίως όταν προσπαθεί να πει ότι η ηθική και η προσωπική ενοχή οφείλουν να επανακάμψουν στους διακυβερνώντες.

Καλά, τώρα, φέξε μου και γλίστρησα.

Τα πάθη, λοιπόν, δεν είναι απαραιτήτως μανία και αυτοκαταστροφή, είναι ίσως μία φωτοβολίδα που μπορεί να φωτίσει το πελαγωμένο στους άτεγκτους νόμους νιονιό μας, που μπορεί ίσως να κάνει πιο ανθρώπινους αυτούς τους νόμους, διότι, όντως, κοινωνία δίχως νόμους δεν υφίσταται.

Εξάλλου: ο παθός μαθός.

Ας μη γελιόμαστε, θέρετρο της λογικής είναι το πάθος και χωρίς αυτό το θέρετρο μάλλον είμαστε ερπετά, ούτε καν τετράποδα.

Η λογική θα μπορούσε να είναι ελεήμων εκτός από οικτίρμων, να συγχωρεί ευρύχωρα, να περπατάει αμέριμνη στις λεωφόρους του πνεύματος και όχι μόνο να δολοφονεί το πάθος.

Το πάθος ( για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που ζούμε) ενδυναμώνει,

είναι ενάντια στη λογική που εξ αρχής θεωρεί ηττημένο το άλμα στο μέλλον (αποκοτιά τον λέγανε ),

αυτό το πάθος (ως ουτοπία μπορεί να περιγραφεί ) μπορεί να συμπαρασύρει σύμπασα, σχεδόν, την κοινωνία ( και τα πιο προσωπικό-πάθος- σε μελλοντικούς κοινούς δρόμους...)

...μην ξεχνάμε ό,τι οι φωτοβολίδες χρησιμοποιούνται, σε κινδύνους (όπως η ζωή τώρα), σε γιορτές (που πρέπει να' χουμε...), για πρόκληση φωταψίας για να βλέπουμε (αλλά πρέπει να μην σκύβουμε, αλλά να κοιτάμε τους ορίζοντες -κάθε είδους..) και για να δείχνουν την κατεύθυνση, τους δρόμους... εκεί που θέλουμε/επιθυμούμε να πάμε ...

Θέλουμε ?

Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος

Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος

Ως απάντηση σε σχολιασμούς, προτάσεις και προτροπές ... ό,τι είμαι πολύ πολιτικός και δεν ασχολούμαι με τα κοιτάγματα των ανθρώπων, τις στροβιλιστικές διαθέσεις και τις διάπυρες καταστάσεις των ψυχών ... δηλαδή για των ερώτων τα θαύματα ...!!

Ας το τολμήσω να πω και να γράψω...(και ας παρεξηγηθώ...)

Και προς τούτο λοιπόν...

Έχουμε να κάνουμε με κάτι έξω από τον φτωχό μας νου, με σκοτεινές και άλογες δυνάμεις, με αναίτιους ηλεκτρισμούς, με απελευθέρωση εκρηκτικών παρορμήσεων, με έκσταση, με οργιαστικές διαθέσεις, με μια σωστή μανία, με μια πλημμύρα ενθουσιασμού, μ' έναν αλλόκοτο δαιμονισμένο χορό κυττάρων και αίματος.

Όπως ο χορός, έτσι κι ο έρωτας: λοιδορεί τα στερεότυπα του κόσμου και παράγει έναν δικό του χώρο και χρόνο, ακριβώς διότι διαλύει τα όρια και τους περιορισμούς.

Είναι τρομαχτικό σχεδόν ότι ο έρωτας προάγει ταυτόχρονα την ελευθερία και τη δυνάστευση.

Όσοι λαβώθηκαν από το τόξο του φτιάχνουν μια δική τους πραγματικότητα που συγκρούεται με τις καθημερινές εφαρμογές του νου, φυλακίζονται όμως αυτομάτως στα δεσμά του προσώπου που έριξε το βέλος.

Επίσης βαδίζουν λοξά· ούτε μπρος ούτε πίσω.

Οι κινήσεις των σωμάτων συγχέουν τις κατευθύνσεις.

Γίνονται απορίες, χωρίς έξοδο δηλαδή· το φως που τους περιλούζει γίνεται η φυλακή τους, χαράσσει δικούς της δρόμους που όμως οδηγούν ή σ' ένα τείχος: στη θνησιγένειά του(ς) ή σε μια διαδρομή χωρίς τέλος, με τέλος αυτό των σωμάτων...

Ώσπου να ορθωθεί (να ιδωθεί) το τείχος ή στην διαδρομή χωρίς τείχη πολλά και θαυμαστά συμβαίνουν. Ζουν σ' ένα σφοδρό γίγνεσθαι, πολύτροπο, πολύμορφο, μεταβαλλόμενο, πανηδονικό, υψιπετές και βαθύ, αντιεξουσιαστικό και παράλληλα καταναγκαστικό.

Αλλά πόσο εντυπωσιακά καινούργιο, πόσο διαφορετικό από τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Άπορος ο έρως (χωρίς διέξοδο) διότι δαίμων (άλογος).

Ενας παππούς μας, ογκόλιθος της φιλοσοφίας, ο Παρμενίδης έγραψε ότι ο δημιουργός πρώτιστον μεν Ερωτα θεών μητίσατο πάντων (πρώτον απ' όλους τους θεούς «συνέλαβε» τον έρωτα).

Δεν γράφει γέννησε, αλλά συνέλαβε, δηλαδή επινόησε. Ο έρωτας δεν είναι προϊόν γέννας, αλλά πράξης του νου, ενός νου, όμως, που προσιδιάζει σε δαίμονα που στοχάζεται και κυβερνά τον κόσμο.

Ο Φρόιντ έβλεπε τη ζωή πολύ σκληρή· μας δίνει άπειρες πίκρες, απογοητεύσεις και δυσεπίλυτα προβλήματα.

Προφανώς εννοούσε τη ζωή χωρίς έρωτα ή τη ζωή μετά την παρέλευση του έρωτα.

Αλλά είναι το ίδιο.

Σημασία έχει ποιος ζει πραγματικά.

Ποιος πονά και ποιος χαίρεται και σε τι βαθμό, σε ποια ένταση, σε ποια κατάσταση απελευθέρωσης.

Είναι η συμφωνία που συνάπτουμε με το περιβάλλον και τους ανθρώπους και η προσπάθεια (ποιος ξέρει γιατί…) υπέρβασης των στενών ορίων.

Λένε οι ψυχαναλυτές πως τίποτε δεν μας αποζημιώνει στη ζωή όσο το συναίσθημα.

Συγχωρούμε τα λάθη αυτών που έχουν αγαπήσει πολύ και όχι αυτών που έχουν σκεφτεί πολύ.

Γιατί;

Διότι καταλαβαίνουμε ότι ο νους αδυνατεί να απαντήσει στα βάσανα και στη μεταρσίωση του πλαγκτού, σ' αυτό το υπέροχο χάος, μ' αυτόν τον ταραξικάρδιο συμπαντικό σπασμό, σ' αυτόν τον ίλιγγο του παραλόγου.

Όσο υπάρχουν ακόμη αστέρια που χορεύουν στο εντός μας χάος τόσο θα καλούμε την υγεία του σώματος και της διανοίας να επουλώνει τις πληγές, να συνεχίζουμε.

Και προς τούτο λέγω είναι ίαμα για τη φρίκη των ημερών και κινητήρια δύναμη του ανθρωπίνου είδους.

«Είδες να μαδάνε τη κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος»

«Είδες να μαδάνε τη κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος»

Για ορισμένα που δεν μιλώ, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι λέξεις και οι προτάσεις (και με τις δύο έννοιες), δεν σημαίνει ότι η σιωπή δεν μιλά.

Σημαίνει , δείχνει, επιλέγει την ακανονικότητα του ηφαιστείου, με την λάβα εντός του διάπυρη , αναζητώντας φλέβα, ροή και εκχυώμενη στην γη να γίνει ένα μαζί της, να γίνει ζωή.

Όσοι από εμάς ανήκουν στην σχολή του αγωνίζεσθαι γνωρίζουμε ότι έχουν χαθεί πολλές μάχες, αλλά ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε.

Διαβιούμε καιρούς εκπτώσεων, υποταγής και έντονης απογοήτευσης.

«Αριστεροί» που βολεύτηκαν (ριψάσπιδες) κηρύττουν την αδράνεια, την αποδοχή της κατολίσθησης/μετάλλαξης τους, οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι επιτίθενται στην δημιουργία, στην σκέψη, υμνούν το ατομικό σε βάρος του κοινωνικού, την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό.

Αυτές τις αλογόμυγες της ζωής μας και τους ρύπους πρέπει να πολεμήσουμε όχι μόνο στα επίπεδα του εθνικού, πολιτικού, οικονομικού, ταξικού και κοινωνικού βίου(που είναι απολύτως απαραίτητα και πρωταρχικά ), αλλά και στην τέχνη και τον πολιτισμό .

Η συντελούμενη νεοφιλελεύθερη μεταλλαγή είναι μια πολιτιστική διαδικασία που απειλεί να ισοπεδώσει τις πολιτιστικές “ψυχές” του κόσμου μας απ’ τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη .

Η ομογενοποίηση, η τυποποίηση, η ανωνυμία τείνουν να μας καταστρέψουν , να αφανίσουν τον πολιτισμό μας και να μας οδηγήσουν στην απώλεια των ριζών και των αξιών μας…

Αν αποκοπούμε από τις ρίζες μας και τις αξίες μας που μας κρατάνε ζωντανούς, που μας βοηθούν ν’ αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, κάθε φορά, κάθε χρονική στιγμή , δεν υπάρχει συνέχεια ….!

Στον περίφημο διάλογο της Γυναίκας της Ζάκυθος για το «πώς πάει το έθνος» ο Σολωμός απαντά: «Είδες να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το Έθνος».

Αυτή την φοβερή εικόνα του μαδημένου κοτόπουλου, είναι η εικόνα μας και όλα αυτά που περιγράφω και επικροτώ ως δράσεις, πράξεις ,εκδηλώσεις και ενέργειες βοηθούν να αντιστρέψουν την αρνητική φορά των πραγμάτων.

Οι λαοί στα δύσκολα κρατιούνται από την ψυχή τους και αυτό αποτελεί και κατά την γνώμη μου την απαραίτητη προϋπόθεση για να ξελασπώσουμε το μέλλον, ανακτώντας την αξιοπρέπειά μας και τις συντεταγμένες πορείες μας προς το μέλλον.

Είμαι υπέρμαχος της προσπάθειας «να ξαναβρούμε/κρατήσουμε την “ψυχή” μας γιατί με τρομάζει η «άπνοια της ιστορίας του τόπου μας» και το πόσο ασύγνωστα «ξοδέψαμε και λιγοστέψαμε την ψυχή μας».

Στα δύσκολα, όπως τώρα, οι λαοί κρατιούνται απ’ την “ψυχή” τους».

Η ιστορία είναι ο πλούτος του λαού μας, η αλληλεγγύη, η δημιουργία και ο πολιτισμός μας, η διαχρονική επανάσταση των ανθρώπων που μάχονται!

Για αυτό υμνώ τις συλλογικότητες, την ζωή, τον χορό, τον εθελοντισμό, τους προστάτες του περιβάλλοντος, τις παρέες, τις ταβέρνες, τις κατάντδες, τις ρίζες μας, τις αξίες μας !

Για αυτό μαζί με αυτά επιλέγω να ομιλώ για την αλήθεια, για την ανάγκη του αγώνα, της ενότητας και την αποτίναξη του γκρίζου (κάθε είδους και προέλευσης..)

Δεν πιστεύω πως έχει χαθεί η αξιοπρέπεια της χώρας (των Ελλήνων ) ή το εθνικό φιλότιμο ερωτεύθηκε την ανυπαρξία και τον τρόμο της ασφάλειας και της καθημερινότητας.

Η ιστορία μας ( των Ελλήνων) έχει να επιδείξει αναμονές, φαινομενικές υποταγές, δήθεν υποταγές, αλλά και μεγαλειώδεις εξάρσεις, αντιστάσεις, «αναστάσεις» μας.

Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά η θερμοκρασία δεν είναι αρκετή ώστε να επιφέρει την τήξη των αλυσίδων μας και να γίνει δρόμοι( του αγώνα )

Μπορεί όλα να είναι στραβά, χωρίς φως ελπίδας.

Μπορεί η ελπίδα να εκποιήθηκε, η ενότητα να μην υπάρχει (προς δόξα των κομματικών μπακάλικων και της ιδεολογικής αδιαλυτότητας) και οι (πολιτικές) πορείες να είναι μοναχικές και επιφυλακτικές.

Μπορεί αυτή να 'ναι η τάξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα.

Μπορεί να βιώνουμε μια τραγωδία,

αλλά τα πανηγύρια δεν έχουν εξοριστεί από τη συνείδησή μας.

Ο χώρος του χορού μάς λείπει, μόνο, διότι ορχηστές είμαστε όλοι.

..και χορευτές είμαστε στους κοινωνικούς συγχρωτισμούς, στον πολιτισμό, στις τέχνες, στο περιβάλλον, στο κάθε μέρα μεταξύ μας,

… και χορευτές είμαστε της αγανάκτησης, της οργής, της αντίστασης, του αγώνα !

...και χορευτές της ζωής που δεν -πρέπει- να περιμένει το αύριο για χαμογελάσει, να χαρεί, να αγαπήσει, να ερωτευτεί !

Είμαστε;

Υστερόγραφο

Μέσα στο εμείς υπάρχει και το μικρό εγώ μας –με τους πόθους, τις αγάπες, τις δυσκολίες και τις ελπίδες, με τα λείποντα -και πώς να τα συνταιριάξεις, πως να τα βολέψεις ;

Τα έχεις στην τσέπη του πουκαμίσου σου (εκεί δίπλα..), σαν δεύτερη καρδιά πιο πολύτιμη και προχωράς…

...με συντροφιά πολύτιμη την χαμογελαστή χαρά και την ελπίδα, του να'μαστε μαζί...

Τρικυμισμένες και χαμηλωμένες ματιές, φουρτουνιασμένες ζωές, πνιγμένο μέλλον

Τρικυμισμένες και χαμηλωμένες ματιές, φουρτουνιασμένες ζωές, πνιγμένο μέλλον

Ο τόπος μας γέμισε ανθρώπους με θλιμμένα και χαμηλωμένα βλέμματα.

Τους συναντάς παντού: στον δρόμο, στα καταστήματα, στη δουλειά(όσοι έχουν).

Η πλειονότητα των ανθρώπων πια δεν γελάνε. Ούτε με την καρδιά τους, νομίζω, ούτε κατά συνθήκη. Τις περισσότερες φορές, ακόμη και όταν ακούνε ένα καλό ανέκδοτο, όταν βλέπουν μια ωραία κωμωδία, όταν τους συμβαίνει μια αστεία κατάσταση, δεν γελάνε. Μερικές φορές χαμογελούν, κάποτε ειλικρινά και κάποτε βεβιασμένα, από ευγένεια. Αλλά δεν κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια.

Το βλέπεις και όταν βρίσκεσαι έξω για δουλειές, σε βόλτα, ή στην καφετέρια.

Οι περισσότεροι δεν μιλάνε, λες και κάποιος τους έχει κλέψει τη φωνή. Παλιότερα είχαμε το κουράγιο να πούμε φωναχτά τη γνώμη μας, ακόμη και να γελάσουμε να εκφραζόμαστε με τα πιο έντονα λόγια και χειρονομίες, μιλούσαμε δυνατά, γελούσαμε ή δακρύζαμε, και πάνω απ’ όλα κοιταζόμασταν στα μάτια. Και αλαφρώναμε.

Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια. Κοιτάζουμε κάτω, κοιτάζουμε πλάγια, σχεδόν ποτέ ίσια μπροστά. Ακόμη και οι οδηγοί στον δρόμο, που ανταλλάσσουν συχνά-πυκνά ύβρεις για κάθε πιθανό ή απίθανο λόγο, ούτε αυτοί κοιτάζουν τον «αντίπαλό» τους. Νομίζω πως καταλαβαίνω πια γιατί: τα μάτια μας φέρουν μια τρικυμία που φοβόμαστε πως, αν καθρεφτιστεί κάπου, θα ξεσπάσει. Και τότε οι συνέπειες δεν ξέρουμε ποιες θα είναι.

Κουβαλάμε την αγωνία μας για την κάθε μέρα σαν ενοχή.

Σαν να μην επιτρέπεται να λυπηθούμε, να στενοχωρηθούμε και, ίσως, να επιβαρύνουμε τον διπλανό, που μπορεί ο συνεργάτης στη δουλειά, αλλά είναι και ο γονιός, ο γιός , ο φίλος, ο δικός μας άνθρωπος. Ωστόσο, και ο άλλος, που επίσης ρίχνει το βλέμμα μακριά, είναι σαν να προσπαθεί να προστατευθεί και ο ίδιος από την αγωνία των διπλανών: η δική του είναι εξίσου μεγάλη, εξίσου οδυνηρή, εξίσου αληθινή.

Δεν έχει χρόνο, ούτε χώρο για λίγη ακόμη. Ακόμη και όταν αποφασίζουμε να ανοιχτούμε, να πούμε πράγματα, δεν ακούμε, απλώς μονολογούμε. Οι περισσότερες συζητήσεις είναι συρραφές μονολόγων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μονόλογοι θλιμμένοι ή τρομακτικά θυμωμένοι.

Ένας λίγο προσεκτικός παρατηρητής, που αφήνει τις κεραίες του ανοιχτές, βάζοντας κατά μέρος τα δικά του προβλήματα, διαπιστώνει κάποτε πόση άφατη οργή ή λύπη μπορεί να κρύβει μια φαινομενικά γαλήνια συμπεριφορά ή ομιλία. 

Αν κατορθώσει να κοιτάξει στα μάτια τον συνομιλητή του, θα δει μια ελαφριά κοκκινίλα στην άκρη των βλεφάρων. Πίσω από αυτήν κρύβεται ένα βαθύ συναίσθημα: απογοήτευση, πόνος, ασθένεια, στενοχώρια, προσεκτικά συγκαλυμμένη οργή, φόβος. 

Μόνο τα μικρά, πολύ μικρά παιδιά εξαιρούνται από αυτό, για όσα –λίγα- χρόνια τα προστατεύει η αθωότητα τους.

Τι φταίει και ποιος;

Η απαντήσεις γνωστές …

Αυτή η ζωή που ζούμε είναι σκατοζωή , πνιγμένη με προβλήματα, ανεργία, φτώχεια, λογαριασμούς απλήρωτους, μιζέρια, φευγιό των παιδιών, αδιέξοδα …

Το μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει, μοιάζει βουνό και βάσανο, τρόμος!

Οι φίλοι κα σύντροφοι βολεύτηκαν, τους κατάπιε η εξουσία, μια χαψιά τελικά ήταν…

…και «τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι» και «Το ξημέρωμα αργεί και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι.» όπως άδει o Σαββόπουλος στο «Σαν ρεμπέτικο παλιό»…

Αυτή είναι απάντηση μου και «Όποιος αδελφός δε συμφωνεί/ας έρθει κι ας μου δώσει ένα φιλί.» όπως ξαναλέει ο Νιόνιος.

Και πως «οι τρικυμισμένες και χαμηλωμένες ματιές, οι φουρτουνιασμένες ζωές και το πνιγμένο μέλλον» να γίνουν άλλο 

Η ελληνική κοινωνία δονείται· σαστισμένη, συγχυσμένη, πανικοβλημένη.

Μέσα στην καταιγίδα,

αντί για χωρισμένες ανίσχυρες, φοβισμένες μονάδες, κλεισμένοι όλο και περισσότερο στους μικρούς εαυτούς μας απομακρυνόμενοι συνεχώς ο ένας από τον άλλο,

να γίνουμε ομάδες, να βλέπουμε τον διπλανό μας όχι ως αντίπαλο αλλά ως δυνάμει σύμμαχο, να ενωθούμε και να αγωνιστούμε.

…Α ! και να αγαπάμε , να ερωτευόμαστε , να παρασυρόμαστε, να χαμογελάμε, να χαιρόμαστε την ζωή και τις χαρές της ( και αυτά τα λέει ένας που δύσκολα χαμογελά – κακώς-. αλλά που θέλει να χαρεί, όταν μάλιστα έχει το χαμόγελο μπροστά του ...)

Είναι προτιμότερο να κοιτάξουμε μέσα, πολύ βαθιά μέσα μας και, ποιος ξέρει, ίσως αποκτήσουμε καλύτερα μάτια, να βλέπουμε δηλαδή καθαρά.

Μη λησμονούμε ότι ο έρωτας είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, ακόμη και σ’ αυτές που δεν γνωρίζουμε.

Ας βοηθήσει, λοιπόν, ο έρωτας, αν υπάρχει ακόμη.

Βεβαίως και υπάρχει.

Τα πολιτικά ψώνια, οι βιτρίνες και οι πελάτες τους ... της Ηλείας ...

Τα πολιτικά ψώνια, οι βιτρίνες και οι πελάτες τους ... της Ηλείας ...

Εισαγωγικό μήνυμα:«Το παρόν ΔΕΝ αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα “ονόματα” και οι καταστάσεις ΔΕΝ είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».

Άλλοι τρελαίνονται από τις μυρωδιές της ζωής και της επερχόμενης άνοιξης και άλλοι από τις «μυρωδιές» των εκλογών.

Σαφώς παίρνουμε τη θέση των πρώτων, αλλά οι δεύτεροι είναι αυτοί που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικοινωνίας.

Τους βλέπεις ανήσυχους, κορδωτούς, περιποιημένους να βολτάρουν στους δρόμους των πόλεων, να σταματούν τους δυνάμει ψηφοφόρους τους, να χαμογελάνε με τη βία, να φορούν τελοσπάντων τη μάσκα του οικείου, του διπλανού, αυτού που μιλάει στον λαό.

Μια απέραντη πασαρέλα Ηλεία, όλος ο θίασος επί σκηνής, πρωθυπουργοί νυν και επόμενοι(?), οι διατιθέμενοι προς αγορά και κοινώς ψώνια ή ψωνάρες, ως αγοραίοι, οι νυν εξουσιαστές (Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Περιφερειάρχες, Αντιεριφερειάρχες, Βουλευτές) οι επιδιώκοντες και ανερχόμενοι (με κάθε τρόπο και μέσο και κυρίως έρποντας και γλείφοντας ..) πολιτευτές, υποψήφιοι, νεοσωτήρες, ανακυκλούμενοι ( από βουλευτής δήμαρχος και τούμπαλιν..), λιμάριδες, οι αρθογραφούντες κενολόγοι, οι φάτσες στις εφημερίδες, τα κάθε λογής μούτρα...

Αυτοί που δεν παράγουν τίποτα, με τις πόλεις των δημάρχων μίζερες, άζωες, βουβές, με την Ηλεία των βουλευτών και κυβερνητών στο ναδίρ, στην εσχατιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, χωρίς τίποτα, χωρίς παρόν και μέλλον αλλά με τόσο πλούσιο παρελθόν και είναι, με την κατοίκους να λιγοστεύουν και να γερνάνε ...

Και οι καταστροφείς, τα λιγοτάρια (έως τίποτα), οι ανίκανοι, παλιοί και νέοι,απτόητοι συνεχίζουν και εμφανίζονται παντού,

σε κοπές πιτών (... “αθλούμενοι” στις πιτοδρομίες ), σε βραβεύσεις επιτυχόντων φοιτητών), κόβουν πίτες κι ίδιοι (που να τους κόψει...), σε Δημαρχεία εν όψει αναπτυξιακών συνεδρίων (τάζοντας πράγματα και θάματα για το μέλλον μας - που είναι μαύρο και άραχλο αν δεν βάλουμε μυαλό) και γενικώς παντού υπάρχουν, σαν τις ιώσεις που βρίσκονται σε έξαρση αυτή την περίοδο).

Φορούν την έκφραση και ύφος που πρέπει σε κάθε περίσταση (ξέρουν αυτοί ... άλλωστε και οι απόκριες που ήρθαν χρειάζονται και το ανάλογο μασκάρεμα),

το χαμόγελο στις χαρμόσυνες συνάξεις,

την θλίψη στις θλιβερές,

το οραματικό (αυτό με το χαμένο βλέμμα που κοιτά στο μέλλον ..μάλλον στην καρέκλα που επιδιώκουν να στρογγυλοκαθόσουν),

το παθιάρικο όταν θέλουν να δελεάσουν μαζικά το άλλο (λιγούρικο ) φύλλο,

το διανοουμενιζέ όταν θέλουν να εκφέρουν λόγους και έννοιες “βαθυστόχαστους” ( που δεν καταλαβαίνουν γρι απ' ότι λένε..),

το κουρασμένο πολυάσχολο για να φανεί πως εργάζονται ακούραστα για το καλό μας (αυτό φοριέται πολύ από τους Περιφερειάρχες, Δημάρχους και κάθε λογής αντι....),

το φιλικό και ευπροσήγορο όταν περιοδεύουν και συγχρωτίζονται με τον λαό( ... ή λαουτζίκο )

το οικείο - έως και γλυφτικό...-για να πωλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια(...ψευδή και κίβδηλη ) σαν του πωλητή/μαγαζόταρα όταν βλέπει να κοντοζυγώνει πελάτης και φωνή λαϊκατζή..

Μερικοί απ’ αυτούς (εξ όσων τινές μού έχουν εξομολογηθεί) γνωρίζουν το θέατρο που παίζουν, αλλά δεν φαίνεται να τους πολυγνοιάζει· έτσι λειτουργούν τα πράγματα αυτά, αποφαίνονται με περηφάνια και αυτοπεποίθηση.

Είναι μορφή ασθένειας, αλλά ποιας ακριβώς ασθένειας ουδείς διαγιγνώσκει.

Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε (αρχομανία, ματαιοδοξία, απληστία και λοιπά), αλλά δεν είμαστε εντελώς βέβαιοι, ίσως να ... “είναι κάτι πιο βαθύ που με(μας) λερώνει....

Είναι, απλώς, πιο ψωνισμένοι;

Ποιος ξέρει.

Και τι σημαίνει οψώνιον;

Είναι κοινωνική έννοια;

Μήπως αυτοφυής και, αν ναι, γιατί;

Αλλά δεν απαντάμε στα ζητήματα του DNA, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τους επιστήμονες.

Τα ψωνισμένα παγόνια έχουν μια δική τους αντίληψη για την πολιτική.

Έχουν τόσο πολύ πιστέψει στον εαυτό τους ώστε δεν ενδιαφέρονται εάν στη μία εκλογική αναμέτρηση είναι με τους μεν και στην επόμενη με τους αντίπαλους.

Τους βοηθάει σ’ αυτό το ότι οι εκλογές θα είναι πολλαπλές (όπου κάτσει η μπίλια...) αυτοδιοικητικές, βουλευτικές κλπ (τρομάρα σε όλους μας) και, άρα, οι μεταστροφές τους -λένε- είναι υπέρ του καλού της κοινωνίας και πολλά έτερα φαιδρά (και ανυπόληπτα).

Όμως, δεν κάνουν πίσω.

Μεταλλάσσονται κάπως (σηκωμένο φρύδι, επιμήκυνση γλώσσας, ευθυτενής κορμοστασιά, απαίσιο χαμόγελο), αλλά θεωρούν τη μετάλλαξη τούτη ηρωική και υπεύθυνη, ισότιμη της λαχτάρας της κοινωνίας για μια κάποια ελάχιστη βελτίωση της καθεμέρας. Τα πιο πολλά τα γνωρίζουμε.

Μνημόσυνα, κηδείες, γάμοι, βαφτίσια, παρουσιάσεις βιβλίων (ναι, πάνε και σε τέτοιες εκδηλώσεις, προεκλογικά, όπως και σε θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.ά.), όλα είναι στην καθημερινή τους ενασχόληση.

Ο «πολιτισμός» του εκφυλισμού της προσωπικότητας, οι ...δικοί μας άνθρωποι.

Αλλά τα ψώνια (πολιτικά, βουλευτικά, αυτοδιοικητικά και άλλα ) χρειάζονται προθήκες, ράφια, βιτρίνες κλπ για να επιδειχθούν, προβληθούν για να πωληθούν....ως εμπρεύσιμοι και αγοραίοι ...

...και εδώ έρχονται οι πλασιέ τους, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης (...ενημέρωσης !!!! χα χα !!!) που έναντι αμοιβών (με πολλούς τρόπους ... είτε από την τσέπη τους είτε από την τσέπη που φορέων που διορίστηκαν, εκλέχτηκαν κλπ ), αμοιβαίων συμφωνιών και αντιπαροχών του παρόντος ή του μέλλοντος χρόνου ( π.χ. θα διοριστείς πρόεδρος ενός λιμανιού, θα μου δώσεις σεμινάρια να υλοποιήσω-και είναι ακριβούτσικα - , θα εκτυπώσεις ημερολόγια, φυλλάδια, αφίσες κλπ..., δεν θα μου κάνεις έλεγχο και κριτική στα πεπραγμένα μου ως επιχείρηση/ει, θα μου κάνεις αναθέσεις, θα μου δίνεις δημοσιεύσεις κλπ )

Ή κατά τον Πυθαγόρειοο φιλόσοφο και ποιητή Επίχαρμο : «Α δε χειρ ταν χείρα νίζει. δος τι λάβοις τι κα»

δηλαδή : «Το ένα χέρι νίβει τα' άλλο. Δώσε κάτι, για να πάρεις κάτι»

ή κατά την ελληνική παροιμία «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο»

και τα χέρια τους ..είναι τσέπες τους και καρέκλες τους και το πρόσωπο είναι τα μούτρα τους

...και μας στα μούτρα μας.....!!!!

που ενώ τους κρατάμε μούτρα και ξινίζουμε τα μούτρα μας,

μετά ρίχνοντας τα μούτρα μας , γινόμαστε σαν τα μούτρα τους,

πέφτουμε με τα μούτρα και τους υποστηρίζουμε και πάντα στο τέλος τρώμε και σπάμε τα μούτρα μας....

Και όπως θα έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος : “Πελάτες μου”