Ο Χειμώνας πριν την Άνοιξη ( που θα έλθει !)

Ο Χειμώνας πριν την Άνοιξη ( που θα έλθει !)

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει (? ),

όπως έτσι πάντα είναι η σχέση επιθυμιών, πραγματικότητας, δυνατοτήτων και μέλλοντος...

Μετά λέω: αυτό που δεν έγινε, δεν είναι το πιο σημαντικό, σπουδαίο είναι εκείνο που θα γίνει.

Είναι αυτός ο κύκλος του μέσα μας και της ζωής: απογοήτευση , ελπίδα , αισιοδοξία...

Είναι και ο καιρός, παράξενα περίεργος. Προχωρημένος Γενάρης και οι γλυκές μέρες περισσότερες από τις κρύες, περισσότερες βροχές και λιγότερο παγωνιά... (ακόμη και στα ψηλά.... εκεί βέβαια ζεσταίνει η θέα της ομορφιάς και της αγάπης )

Είναι και αυτή η άνοιξη (του μαζί, του εμείς, του εγώ )που βιάζεται να έρθει..

Είναι και που οι επικοινωνίες και τα μηνύματα που δεν γίνονται ζωή, παρ΄ όλα που τα σήματα και το .... φλουρί το .... Κωνσταντινάτο ως "επιστέρνιον φυλακτήριον" που επιδιώκουμε να έχουμε ...

...και να ο κύκλος της ζωής (μας)...

Μας επιτίθενται, τους νικάμε και πάνω στον πανηγυρισμό έρχεται ένα δεύτερο κύμα και μας σαρώνει, ανασκουμπωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε, αντιστεκόμαστε, ξανανικάμε, ξαναπανηγυρίζουμε κι εκεί πάνω έρχεται νέα επίθεση που πάλι μας σαρώνει κι ούτω καθεξής.

Αν το δούμε στο χρόνο, Αλβανία-νίκη-γερμανική επίθεση και κατοχή- απελπισία-αντίσταση-απελευθέρωση-εμφύλιος-ήττα-εξορίες και διώξεις-απελπισία-νέα άνοδος-χούντα-απελπισία-νέα αντίσταση, Πολυτεχνείο-μεταπολίτευση και πάει λέγοντας, ως εδώ.

Στο ίσως μικρό εδώ με τις μεγάλες προεκτάσεις του: κρίση-επίθεση-αντίσταση-δημοψήφισμα-νίκη-νέος κύκλος υποταγής κλπ.

Ή μήπως, τελικά, δεν είναι η μοίρα της ελληνικής τραγωδίας που μας ορίζει αλλά ο θρύλος “κομμάτι καταφέρνουμε κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες…Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.”. (Κ. Π. Καβάφης, Οι Τρώες ).

Αυτή η ιδέα κυριαρχεί σήμερα, όπως σε όλες τις φορές μετά από την ήττα.

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει ( ? )

Μέσα στη μικρή ζωή μας βουτηχτήκαμε τόσες φορές στα νερά των κύκλων, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, ξανά απογοήτευσης, ξανά ελπίδας.

Και κάθε φορά δεν ξέρεις όταν βουλιάζεις αν θα βγεις.

Και κάθε φορά αναρωτιέσαι αν ακολουθείς τον “σωστό” δρόμο για το αύριο.

Και κάθε φορά σκέφτεσαι αν πρέπει να κάνεις το βήμα και τα βήματα...

Ας τα προχωρήσουμε...

Κανείς δεν εγγυάται τη σύντομη επανάληψη, κι η ζωή μας είναι μικρή για να μην την ζούμε (ως άτομα) και για να τρέφεται (ως κοινωνία) μόνο με τις ελπίδες των επόμενων γενεών.

Αλλά το προνόμιο της μοίρας δεν ανήκει στους μοιραίους (“δειλοί.. κι άβουλοι αντάμα”),

αλλά σ’ εκείνους που επίμονοι αλλά όχι ανιστόρητοι, συγκεντρώνουν την ευθύνη της φλόγας και της εύφλεκτης ύλης

και σε εκείνους που ακολουθούν τους δρόμους που καίνε, των συναισθημάτων ..., του δίκιου, της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς...

Κι όταν όλα έχουν σχεδόν σαπίσει από τη υγρασία της συλλογικής και της ατομικής υποχώρησης,

αυτοί έχουν μονάχα δυο σπίρτα για να ανάψουν φλόγα

ή «ανάβουν το τσιγάρο από τις αστραπές», ..

Πρέπει να επιμείνουν και πρέπει να σκεφτούν.

Ένα ακόμα σημείο, μιας ακόμα εκκίνησης.

...για μέ της τελικής και οριστικής...

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει ( ? ), θα κάνει κρύα, πάγους.... έχουμε συνηθίσει ...

Αλλά η άνοιξη θα έρθει και ξέρετε γιατί δεν της πρέπει να είναι ένα σύντομο διάλειμμα μέσα στο χειμώνα αλλά μια ολόκληρη εποχή που θα συναντήσει το καλοκαίρι .

Έτσι και στην ζωή (μας, σου…), ο κύκλος της, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, βρίσκεται σε εξέλιξη και είμαι βέβαιος με καλό “τέλος”/κατάληξη ...

Γιατί δεν πρέπει να είμαστε το απίθανα όμορφο ποίημα της Κατερίνα Γώγου:

«Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

βρώμικα τζάμια

κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Άρχισα να γέρνω

σαν εκείνη την ιτιούλα

που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.

Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

κι ούτε που θα σε ξαναδώ.»

Γιατί εγώ θέλω να ζήσω, να ξαναδώ και να νιώσω…

Σε...

Γιατί η Άνοιξη θα έλθει !

... και πολλά καλοκαίρια με πανσελήνους ...

Έτσι δεν είναι ?