Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Ας ζήσουμε, λοιπόν…(Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα ..)

Ας ζήσουμε, λοιπόν…(Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα ..)



Γιορτές με πράγματα και καταστάσεις που λείπουν …
… τα  παιδιά να παίζουν στους δρόμους αψηφώντας το κρύο γιατί δεν τα νοιάζει επειδή στο σπίτι τα περιμένουν ζέστη, μια χαρούμενη οικογένεια, αξενίτευτους και όχι άνεργους γονείς και συγγενείς, δώρα στο δέντρο.
… ανθρώπους που χαμογελούν όταν χαρίζουν δώρα ή όταν προσφέρουν κάτι στον εαυτό τους.
…γιορτινά τραγούδια που δεν σε γεμίζουν θλίψη, ούτε δημιουργούν δεύτερες σκέψεις, στενόχωρες σκέψεις, για όσους δεν μπορούν, για όσους πονούν, για όσους αγωνίζονται περισσότερο από όσο θα έπρεπε, από όσο θα επέτρεπε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Έχουμε πια γιορτές, με νέα  φαινόμενα και συνθήκες…
…κρύα σπίτια ελλείψει θέρμανσης, πιο φτωχικό τραπέζι, πάρα πολλούς  άνεργους, επαγγελματίες χωρίς επιχειρήσεις, φόρους πολλούς, λίγα χρήματα, λίγα και φτηνά δώρα.
…σπιτικά χωρίς ηλεκτρικό, με τους πλειστηριασμούς να ζυγώνουν, τις κατασχέσεις των πάντων να ξεσχίζουν.
….πολλούς ξενιτεμένους που λείπουν στους δικούς τους…
…ψεύτικες ευχές από του πολιτικούς, από αυτούς που δεν έχουν νιώσει πως δύσκολο είναι το παιδί σου να κρυώνει, να κοιτά με λαχτάρα τα παιγνίδια στις βιτρίνες (και εσύ να μην μπορείς..).
..πόλεις  που δεν προσφέρουν χαρά στους πολίτες ή την προσφέρουν επί πληρωμή…
…ανθρώπους που δεν βγαίνουν έξω πια από τα σπίτια τους και αν έχουν κάτι το δίνουν στα παιδιά, αυτά να ξεσκάσουν..  
…πολλές στεναχώριες και θλίψεις, λίγες χαρές  και η ευτυχία αναζητούμενη…

Έτσι τα τελευταία χρόνια, οι γιορτές προκαλούν στον κόσμο περισσότερη θλίψη απ’ ό,τι παλιότερα.
Δεν έχει να κάνει με εκείνο το ίσως εγωιστικό συναίσθημα δυσθυμίας που νιώθαμε κάποιοι ορισμένες φορές, ότι είναι κουραστικό να πρέπει να είσαι χαρούμενος όταν οι πολλοί είναι χαρούμενοι, να διασκεδάζεις γιατί έτσι επιβάλλει το κλίμα των ημερών, να ξοδεύεις γιατί δεν γίνεται να μην ξοδέψεις, να βγεις γιατί –μα πώς είναι δυνατόν;– δεν δικαιολογείται να μην έχεις τη διάθεση να βγεις.

Τώρα, αυτοί που δεν μπορούν, που ακόμη και αν το επιθυμούν διακαώς –να διασκεδάσουν, να ξοδέψουν, έστω λελογισμένα, να βγουν– δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες, είναι οι πολλοί.
Ίσως όχι οι περισσότεροι, αλλά πολλοί.

Το βλέπεις, το καταλαβαίνεις όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης.
Ακόμη κι αυτοί που κρατούν ψώνια, που ήπιαν ένα ποτό παραπάνω στην έξοδό τους, δαπάνησαν –ή δαπανήθηκαν– κατά τι περισσότερο από το επιτρεπτό δηλαδή, συχνά κρύβουν μια ενοχή στο βλέμμα. «Ξόδεψα – ή ξοδεύτηκα», σκέφτονται, «και παρόλο που δεν σπατάλησα –ή δεν σπαταλήθηκα–, νιώθω πως μπορεί να μην έπραξα καλά.
Αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα, κάτι μπορεί να συμβεί και να μου λείψει αυτό το ποσό –ή αυτή η νύχτα ή η δύναμη– από κάποια ανάγκη, αληθινή ανάγκη».

Ενοχή.
Η δύναμή της μεγάλη, για κάποιους ανυπέρβλητη. Συνεχώς προκαλεί νέες αμφιβολίες, νέες ερωτήσεις-παγίδα, νέες απορίες.

Η απάντηση σε όλα όμως είναι μία:
«Όχι, τώρα δεν μπορείς, δεν επιτρέπεται να μπορείς. Η χαρά, η απόλαυση, η ευτυχία πρέπει να περιμένουν. Προηγούνται οι υποχρεώσεις, οι ευθύνες, οι δυσκολίες».

 Πώς να την πολεμήσεις αυτή την ερινύα;
Πώς να ζήσεις όταν στοιχειώνει κάθε βήμα σου;
Πώς να δημιουργήσεις, όταν σε κρατά δέσμιο;
Ακόμη και να ερωτευτείς σε εμποδίζει, γιατί σου κλέβει ένα κομμάτι ελευθερίας, κάτι από τη ζωή που σου προσφέρθηκε.
Ούτε σ’ αυτούς που αγαπάς σ’ αφήνει να δώσεις, γιατί στοιχειώνει ακόμη και το χαμόγελό σου.
Μη γελάς, μη χαίρεσαι.
Μόνο αγώνας υπάρχει μπροστά, μόνο πόνος, μόνο στενοχώρια. Η λύτρωση αργεί – αν έρχεται ποτέ.

Αλίμονο.
Ας αντιδράσουμε.

Ας ζήσουμε, λοιπόν.
Μπορεί να είμαστε φτωχότεροι σε σχέση με άλλοτε, αλλά δεν είμαστε ενδεείς.
Ας ανοίξουμε λίγο τις καρδιές μας, ας χαμογελάσουμε.
Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι καθρέφτες, ό,τι τους δείχνουμε αντανακλούν.

Ας αγκαλιάσουμε αυτούς που αγαπάμε και οι αγκαλιές –οι τόσο θεραπευτικές– θα πολλαπλασιαστούν.
Και ας μιλήσουμε, ας ακούσουμε και τους άλλους.
Να πούμε πράγματα, να εκφράσουμε απλά και ειλικρινά ό,τι αισθανόμαστε.
Να φύγουμε από ό,τι δεν αντέχουμε και να βρούμε τι είναι αυτό που μας εκφράζει.
Να σκεφτούμε  το βάρος των επιλογών μας (ψήφου, πολιτικών και πολιτικής, κοινωνικής  στάσης, αγώνων ή όχι).
Να αντιδράσουμε….( μετά τις γιορτές…?)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου