Προσεγγίσεις (συγκρουσιακές
), σκέψεις (μελαγχολικές) , εκτιμήσεις (πικρές)…
Τι θα κάναμε, αλήθεια, χωρίς τους κραδασμούς της συνείδησης ?
Θα επαναπαυόμασταν
ίσως στα φτερουγίσματα της ψυχής χωρίς ποτέ να αντιληφθούμε, ότι ο πόνος είναι
η πηγή της συνείδησης.
Ποιος πόνος, όμως, ο βιολογικός, της ψυχής, των αισθημάτων,
του ανικανοποίητου ή ο πολιτικός;
Κι έτσι αρχίζουν τα δύσκολα.
Υπάρχουν προσεγγίσεις της πραγματικότητας,
αυτής της αποδοχής της (και προσπάθεια βολής του κάθε ατόμου),
αυτής της ισχνής και με σύνεσης «βελτίωσης»(που καταντά σε
στασιμότητα και οπισθοδρόμηση) και
αυτής της περιφρόνησης των κοινωνικών συμβάσεων, των σταθερών,
του καθωσπρέπει και του αναποδογυρίσματος των πάντων.
Του καθενός η προσέγγιση δημιουργεί το καθενός τον πόνο και
γεννά τις ανάλογες συνειδήσεις…
Η πηγή και η εξέλιξη των πάντων είναι η σκέψη, η αμφισβήτηση
και η διαρκής πάλη με την εξουσία, που δημιουργεί έτσι,
πνεύματα ακόρεστα για το αξεδιάλυτο, το ουτοπικό, απαιτεί όμως μια βουτιά από την
προφυλαγμένη πισίνα του παρόντος (μας) στα θολά και ταραγμένα του μέλλοντος.
αντιθέτως το πράττει ιδιοτελώς ( και μεταλλασσόμενοι..
διαρκώς) , απλώς εκμεταλλεύεται τη γενναιότητα αυτών που (παρα)κινούν την
ιστορία στον προορισμό της, κάνουν «μπανιστήρι» τελικά σε αυτούς που επιδιώκουν
να ανθρωπέψει η κοινωνία
..και έρχονται οι απόντες και οι εχθροί και καρπώνονται,
καπηλεύονται τις ανηφόρες κάποιων
…και αυτοί είναι πολλοί, παντού και πάντοτε…
…και πάρα πολλοί (εμείς δηλαδή) συμπαθούμε τους μονίμως
ανηφορούντες και εξουσιοκόφτες ,
αλλά χαμογελάμε, συμβαδίζουμε, χειροκροτούμε, αποδεχόμαστε
(και δια της ψήφου..) τους καπηλευτές και λάθρα καρπωτές..
Που διαφέρουμε άραγε ?
Να τα μας.
Όποιος μας τσιμπάει
υπενθυμίζοντάς μας ότι πρέπει, διάβολε, να σκεφτούμε, να στοχαστούμε, να
συνομιλήσουμε γίνεται εχθρός μας – τόση η ραθυμία του είδους.
Μπορούμε να χωθούμε
στον μηχανισμό της εξουσίας;
Μπορούμε να τα κονομήσουμε;
Και άσε τους άλλους ( που αντιστέκονται, που αγωνίζονται,
δρουν και αντιδρούν ) να κουρεύονται, ή να μην κουρεύονται, πάντως να μη μας
ενοχλούν, να μη διαταράσσουν τον γλυκύτατο μας ύπνο.
Ούτε μουσική χρειαζόμαστε, ούτε παρελθόν, ούτε ποίηση, ούτε
έρωτα.
Τι είναι η συγκίνηση μπροστά στο χρήμα, τα μεγαλεία, την
αναγνωρισιμότητα, τη δόξα; φούμαρα, απλώς.
Για τους πολλούς δεν είναι ένδειξη καλής υγείας το να
σκέφτεται κάποιος.
Όλες οι κοινωνίες(ως άτομα και σύνολο..) , ακόμη και αυτές
που πίστεψαν στην επιστήμη, που ασφυκτιούσαν με το παρόν , κρατούσαν μια
επιφυλακτική στάση στους σαλούς των γραμμάτων, τους αιθεροβάμονες, που το εγώ τους
δεν υπήρχε αλλά το εσείς/εμείς.
Από μικρός θυμάμαι και ακούω για κάποιους,
που εγκλείστηκαν σε
ψυχιατρική κλινική, επειδή τους τρέλαναν τα γράμματα,
που « τι τα ήθελε δεν κοίταγε την οικογένειά του, τον εαυτό
του» ή «δεν καθόταν στα αυγά του» .
Αρνούμαι να μπω στον κόπο να διαπιστώσω τη «διάγνωση» των
κοινωνιών, διαφωνώ και προπάντων δρω με αντίρρηση….
Δεν μπορείς να συγκρατήσεις ή να φυλακίσεις κάτι που
ξεχύνεται στο άγνωστο, χαράσσοντας δρόμους, ευθείς, τεθλασμένους, ολισθηρούς,
δύσβατους και λοιπά.
Απλώς παρακολουθούμε την πορεία του και αναλόγως διακείμεθα
απέναντί του.
Άλλοι τρέχουν σε
δύσκολους δρόμους της ζωής και σε ορεινά μονοπάτια της σκέψης,
άλλοι σε σαλόνια ή ξερογλείφονται
έξω από αυτά ,
μερικοί περπατάμε ξυπόλυτοι και
τινές έτεροι αρνούμεθα να πεζοπορήσουμε στον αχαλίνωτο δρόμο
της σκέψης, της αμφισβήτησης και της εξέλιξης.
Επιλογές…
Η απουσία αμφισβήτησης,
ανατροπής και ριζοσπαστισμού (όχι ως νομή των αποτελεσμάτων αλλά ως συνδημιουργία)
εξανδραποδίζει τα
πλάσματα της εξουσίας και αφαιρεί δύναμη από όλους μας,
αλλά, φευ, έχουμε γίνει μουλάρια οι πλείστοι, εννοώ
ασυνείδητοι και επικίνδυνοι άρα για το πνεύμα και την ελευθερία.
Αλλά προσέξτε…
Η κακοκαιρία του παρόντος μας,
ωχριά στις καταιγίδες του μέλλοντος
Ή θα αντιμετωπίσουμε τον κακό μας τον καιρό (τον «σημερινό») που περιλαμβάνει εμάς
και αυτούς (που κακοκαιρούν την ζωή μας)..
Ή οι «καταιγίδες»/ βίαιη κοινωνική διατάραξη θα κάνουν το μέλλον παρελθόν…
Επιλογές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου