Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Στα πιο βασικά σταυροδρόμια της ζωής μας δεν υπάρχει σήμανση

Στα πιο βασικά σταυροδρόμια της ζωής μας δεν υπάρχει σήμανση



Το έχω ξαναγράψει και ξαναπεί…

Να και πάλι σε σταυροδρόμι, ένα από τα πολλά και πολλών ειδών που συναντάμε και μας καλούν να αποφασίσουμε.
Να μείνουμε εκεί, σαν καρφί που ενώνει τις διαφορετικές κατευθύνσεις, δεν γίνεται.
Στην προσωπική μας ζωή, στα αισθήματα μας, στην κοινωνική μας στάση, στις πολιτικές μας επιλογές.

Όλα έχουν κόστος.
 Η όποια κατεύθυνση και αν  ακολουθήσεις.
Στα  σταυροδρόμια σου..

Δεν έχει «πρέπει», «νόμιμο», « σωστό» και υποχρεωτική «σήμανση» πορείας
Οι μεγάλες αλλαγές στο διάβα του της ιστορίας του ανθρώπου, και του κάθε εγώ/εμείς, έγιναν με υπερβάσεις.
Όταν αρνήθηκε το «πρέπει» και  ρήξη έγινε, όταν το «νόμιμο» πηρέ την μορφή του δίκιου ,όταν το « σωστό» μετατράπηκε σε επιλογή αρχών και αξιών.
Όταν η όλα πήραν την μορφή του πραγματικά νέου, των διαδρομών σε απαγορευμένες διαδρομές, σε μονόδρομους, κόντρα σε «σημάνσεις» της ευθείας γραμμής, της υποχρεωτικότητας, της ατομικής βολής και του καθώς πρέπει.
Πάντα οι υπάρχουν δύο κόσμοι .
Τα σταυροδρόμια που λέμε.

Να βλέπουμε την δυστυχία και την καταστροφή, τα μνημόνια της εξαθλίωσης, την χώρα μας να καταστρέφεται, την φτώχεια παντού, τα πάντα βαμμένα με θλίψη, το μέλλον να είναι «πίσω» μας και να μένουμε αναποφάσιστοι ή το χειρότερο να τα υποστηρίζουμε.

Είναι δυό κόσμοι που συναντιούνται και χωρίζουν αδιάκοπα, ανήκουν στην ίδια εποχή αλλά σκέφτονται προς άλλη.
Μερικές φορές μπερδεύονται, νομίζουν ένας πως μπορεί να εισδύσει στον άλλον, αλλά αυτό κρατάει πάντα λίγο, κάποιο διάστημα ή μόνο μια περίοδο.
Η σύγκρουσή τους είναι χωρίς ειρήνη και ανακωχές, γιατί είναι καθολική και διαρκής.

Οι άνθρωποι συχνά αυταπατώνται πως μπορεί οι κόσμοι αυτοί να συμβιώσουν, μπορεί και κάποιοι, ίσως και πολλοί, να προσχωρούν σ’ εκείνον που έχει νικήσει –οι νικητές ακόμα κι όταν δεν έχουν αίγλη έχουν εξουσία και δύναμη– αλλά η πραγματικότητα αμείλικτη και ανατρεπτική δεν επιτρέπει τον επί πολύ εφησυχασμό.
 Και διαλύει πάντα τις αυταπάτες.
Ακόμα κι αν μερικές φορές όχι έγκαιρα.
 Αισθητές ή ανεπαίσθητες αιτίες ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη σύγκρουση.

Και εντέλει, όσα και να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, τα γεγονότα είναι που ορίζουν την τροπή.

Οι αυταπάτες πάντως είναι το «προνόμιο» των κάτω.
 Οι πάνω δεν εφησυχάζουν ποτέ.
Αυτοί ξέρουν καλά, γι’ αυτό δεν επαναπαύονται σε προσωρινές ρυθμίσεις.

Συνεπώς τα περιθώρια ανθρώπινων σκέψεων στενεύουν.
Ξέρουν πόσο αμείλικτος είναι ο πόλεμος των δύο κόσμων, ακόμα κι όταν δεν έχει πάρει αμείλικτες μορφές.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι το πόσο έχουν αφομοιώσει αυτή την αλήθεια οι πάνω, αλλά το πόσο δεν την έχουν αφομοιώσει οι κάτω.

Τα σημάδια πάντως δείχνουν προς τυφώνες.

Στα πιο βασικά σταυροδρόμια της ζωής μας δεν υπάρχει σήμανση. (Μενέλαος Λουντέμης)


Οι αρχές, οι αξίες, η καρδιά και ψυχή (του Ανθρώπου), οδηγούν..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου