Περί αριστείας, φαίνεσθαι, καθωσπρεπισμού και επιτυχίας

Περί αριστείας, φαίνεσθαι, καθωσπρεπισμού και επιτυχίας

Ζούμε, ενδιαφερόμαστε για τον επιούσιο, ποθούμε, κατακτούμε, απογοητευόμαστε και χάνουμε, ζηλεύουμε –πότε με μια μικρή δόση φθόνου και πότε με μια μεγάλη δόση θαυμασμού-, γελάμε και κλαίμε, αγαπάμε και κάποιες φορές μισούμε.

Αλλά δεν βλάπτουμε –τουλάχιστον όχι εν γνώσει μας(οι περισσότεροί ..) .

Οι μέρες μας κυλούν και ζούμε, από τη στιγμή που γεννιόμαστε και ως την ώρα που θα φύγουμε, με μια συνεχή αίσθηση υποχρέωσης, άλλοτε πραγματική και άλλοτε δημιούργημα δικό μας, πότε υπό πίεση και πότε από μια υποσυνείδητη ανάγκη να ξεχωρίσουμε.

Αναζητούμε την τελειότητα: να γίνουμε άριστοι μαθητές, συμπονετικοί γιοι και κόρες, όμορφοι και ιδανικοί εραστές, καλοί σύντροφοι και αργότερα γονείς, καλοί και επιτυχημένοι οικονομικά επαγγελματίες.

 Όποιος αποτυγχάνει σε κάποιον από αυτούς τους τομείς αυτομάτως χαρακτηρίζεται από τον περίγυρο ατελής, ανίκανος να χωρέσει στο καλούπι που η κοινωνία της τελειότητας έχει δημιουργήσει και προσπαθεί να επιβάλει σε όλους.

Τα εργαλεία για την επίτευξη της τελειότητας είναι πολλά.

Σπουδές, κάποιες φορές συνεχείς και χωρίς τέλος, και σκληρή «δουλειά».

Στο μετερίζι αυτό, όμως, τις περισσότερες φορές δεν έχει σημασία αν είσαι ευφυής, ηθικός, εργατικός, αν εργάζεσαι, ατομικά ή σε συνεργασία με τους γύρω σου, για την υλοποίηση ενός στόχου.

Η ικανότητα που μετράει είναι να ανεβαίνεις με όποιο κόστος, ακόμη και να πατάς επί πτωμάτων.

 Να κάνεις λεφτά και το όνομά σου να τυλίγεται στην αχλή ενός υποδείγματος επαγγελματία, συζύγου και γονιού.

Η νεότητα και η ομορφιά είναι το άλλο μέσον.

Πρέπει να μείνεις πάση θυσία έφηβος στην όψη, με δέρμα λαμπερό και κορμί λαμπάδα, σαν η κούραση και η στενοχώρια να μην πέρασαν ποτέ από πάνω σου.

 Η εμφάνισή σου οφείλει να συναγωνίζεται αυτήν των «λαμπερών» δημοσίων προσώπων, ακόμη και αν μόνο η κενότητά τους είναι αυτό που λάμπει.

 Δεν έχει σημασία πώς αισθάνεσαι, ποια έγνοια σε ξαγρύπνησε και πόσο κόπο καταβάλλεις κάθε μέρα για να προλάβεις τις υποχρεώσεις.

Η εικόνα σου οφείλει να γυαλίζει σαν καινούργια μηχανή.

Οταν ήσουν μικρός ονειρευόσουν να κατακτήσεις τον κόσμο ταξιδεύοντας, γράφοντας, ζωγραφίζοντας, χτίζοντας σπίτια, θεραπεύοντας, προσφέροντας υπηρεσίες, διδάσκοντας, μαθαίνοντας, σκάβοντας, καλλιεργώντας, εκτρέφοντας…

Δουλεύοντας.

Μόνο εσύ ξέρεις τι έγινες.

Πότε ήσουν αληθινός και πότε είπες ψέματα με ταλέντο καλού ηθοποιού.

Ποια στιγμή γέλασες με την καρδιά σου και πότε δάκρυσες από γνήσια θλίψη.

Ποια ανατολή σε μάγεψε τόσο ώστε να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από το χρώμα του φωτός που μόλις γεννιόταν.

Πότε «σκόνταψες» προσπαθώντας και τι έμαθες από το πάθημα αυτό.

Γνωρίζεις ποιο όνειρο έγινε πραγματικότητα, ποιο ξεχάστηκε σε ένα συρτάρι και γιατί.

Καμία μάσκα επιτυχίας δεν θα σε βοηθήσει να ξεχάσεις –μόνο παροδικά.

Ο Οσκαρ Ουάιλντ, στο «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», είχε γράψει ότι όσοι αγαπούν τις μάσκες, στο τέλος καταδικάζονται να τις φορούν.

Κάποιοι, πάντως, αναγκάζονται να τις αποχωριστούν με βίαιο τρόπο. Ενα πρωινό ξυπνούν και ο κόσμος γύρω τους έχει αλλάξει τόσο που δεν τον αναγνωρίζουν.

Η καλή δουλειά χάνεται, οι ρυτίδες χαρακώνουν την ψυχή πρώτα και μετά την όψη και οι προοπτικές χλομιάζουν.

Οι παλιοί, γνωστοί τρόποι ζωής και δράσης δεν είναι αποτελεσματικοί, ούτε υπάρχει μπούσουλας για να προχωρήσεις μπροστά ώσπου να κατασταλάξεις σε καινούργιους.

Τότε τι κάνεις;

Για τον Γάλλο ποιητή και δοκιμιογράφο Ιβ Μπονφουά, «η ατέλεια είναι η κορυφή», διότι «συμβαίνει η καταστροφή να είναι ο μόνος δρόμος προς τη σωτηρία», […] να «πελεκάς κάθε φόρμα, κάθε ομορφιά / Να αγαπάς την τελειότητα, γιατί αυτή είναι το κατώφλι / Αλλά μόλις την αναγνωρίσεις να την αρνηθείς, να την ξεχάσεις σαν νεκρή […]».

Ίσως η λύση, λοιπόν, είναι αυτή: να γυρίσεις στον μικρό ατελή και αφελή εαυτό σου, αυτόν που ήσουν πριν σε δηλητηριάσει η φρενίτιδα της «επιτυχίας».

Να τον αγαπήσεις και να δεις με το ίδιο τρόπο και τους γύρω σου, ατελείς αλλά αληθινούς.

Ομνύω στους ατελείς εαυτούς μας, σ’ αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που είμαστε …