Αφού είμαστε μέρος του όλου, το όλον δεν εξαρτάται και από εμάς;

 Αφού είμαστε μέρος του όλου, το όλον δεν εξαρτάται και από εμάς;

Δεν υπάρχουν οπαδοί της κατήφειας ή του πολιτικού πένθους, υπάρχουν απλώς κατηφείς άνθρωποι ή πολιτικά πενθούντες.

Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια εγγενή ανωμαλία.

Φαίνεται να είναι προϊόν της εξασθένησης του πολιτικού ενθουσιασμού την οποία προκαλούν οι αντιπροσωπευτικές(...)  δημοκρατίες, οι οποίες έχουν αφαιρέσει από τον πολίτη κάθε υπευθυνότητα, ενσπείροντας την απόγνωση και την εξαθλίωση, την κοινωνική δυστυχία.

Για να επανακάμψει η πολιτική δράση, μάλλον η πολιτική της δράσης, χρειάζεται να ταρακουνηθούν τα ζωντανά πολιτικά κύτταρα, που έχουν καταχωνιαστεί από τη μαγεία των μίντια και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό πολλών που λυμαίνονται την πολιτική εξουσία.

Κομμάτι δύσκολο, αφού πολιτικά προτάγματα δεν υπάρχουν ώστε να εμφυσήσουν μια ελπίδα.

Η αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα, για θέματα δηλαδή που μας αφορούν ουσιωδώς, είναι γνωστή στην εξουσία η οποία μάλιστα, με θαυμαστό τρόπο, καταφέρνει όχι μόνο να τη διατηρεί αλλά και να την επαυξάνει μέσω κυρίως της τηλεόρασης ή της ψευδαίσθησης ελευθερίας που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας στην TV και η ατομική έξαρση στο internet υποκαθιστούν το μεγαλείο της συμμετοχής στα κοινά και λειτουργούν ως αντίδοτο στην εξαπλωμένη αθλιότητα (αποχαύνωση).

 Αυτά δεν είναι παρά σπασμοί εξέγερσης· οι εξεγερμένοι θεωρούν ότι κάνουν τη δική τους επανάσταση,

είτε εμφανιζόμενοι για λίγο στην ΤV,

είτε ικανοποιούμενοι από τα likes ενός κειμένου τους στο διαδίκτυο

είτε επαναπαυόμενοι στην ανάθεση των υποθέσεων  τους δια της ψήφου στις εκλογικές αναμετρήσεις και στις  οποίες προκύπτουν και επιπίπτουν ημών Τσίπρες, Μητσοτάκηδες, Κατσιφάρες, Λιατσήδες, Μπαλαούρες και το κακό συναπάντημα  .

 Στην ουσία κλείνονται στη ματαιοδοξία και το εφησυχασμό  τους και σ' έναν μικρόκοσμο από τον οποίο απουσιάζει η δράση, ο αγώνας, η συγκίνηση και η τεχνουργία του μέλλοντος.

Χάνεται έτσι η τεράστια δύναμη του πάθους για πολιτική αλλαγή, για συμμετοχή μας στις αποφάσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον της αμέτοχης κοινωνίας, αποκλείονται οι συλλογικότητες και κάποιο κοινό πολιτικό πρόταγμα.

Ανάγκη πάσα λοιπόν μια επανεκκίνηση της πολιτικής, όχι όμως αυτής όπως ασκείται σήμερα, από επαγγελματίες δηλαδή πολιτικούς ή από κομματικά φερέφωνα.

Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή της έννοιας που προϋποθέτει φυσικά ριζική αλλαγή της συνείδησης, η οποία θα εμπεριέχει και την ορθοκρισία και τη δυναμική του ενθουσιασμού, θα οδηγεί δηλαδή προς μία ανοιχτή πολιτική συμπεριφορά με βάση τον διάλογο και την πολιτική κρίση.

Οι ιστορικοί μάς λένε ότι τέτοιες αλλαγές, καίτοι απρόβλεπτες, έχουν επέλθει, μέσα από αρχικά ανεπαίσθητες πράξεις, που στην πορεία βρήκαν διαδρομές τόσο περίπλοκες για την εξουσία ώστε ήταν αδύνατον για την τελευταία να τις ανιχνεύσει.

 Άρα οφείλουμε να αρθρώσουμε τον πρώτο αντιεξουσιαστικό φθόγγο, να τραυλίσουμε έστω την εκρίζωση της απόγνωσης- κάπως έτσι.

Γνωρίζουμε (;) ότι δεν υπάρχει αθώο γίγνεσθαι στην πολιτική και, γενικότερα στ' ανθρώπινα· όλα κατ' έριν γίνεται, είχε συμπεράνει ο Ηράκλειτος, όλα δηλαδή κινούνται από τη φιλονικία, από τη σύγκρουση.

Φαντάζει συνετό να κάνουμε το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση της συνείδησης από την παθητικότητα και έναν δύσπεπτο για τους πολλούς ραγιαδισμό.

Είναι ηθικώς απρεπές να θεωρούμε ότι μας αξίζει η εξαθλιωμένη ζωή, η στενοχώρια, το άγχος, η απογοήτευση, η απελπισία, κυρίως διότι αυτή την αντίληψη τη διακινεί η ανήθικη πολιτική εξουσία.

Οφείλει να οβελιστεί (να απομακρυνθεί, απορριφθεί )ο όρος «ρημαγμένη ζωή» διότι η ζωή είναι πλούσια, άφθονη σε συγκινήσεις και ομορφιά και σε ενδιαφέροντα.

Οφείλουν οι πράξεις και οι κινήσεις μας να γίνονται με φινέτσα, να έχουν χαρά, γούστο, λεπτό γούστο που μόνο από την επαφή με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο αποκτώνται.

Αφού είμαστε μέρος του όλου, το όλον δεν εξαρτάται και από εμάς;

Εάν αυτό ισχύει πρέπει να συνεισφέρουμε ώστε αυτό το όλον να βελτιωθεί, να γίνει δημοκρατικό, ειρηνικό, ανθρώπινο.

Και, τέλος πάντων, καλύτερα να κάνουμε κάτι, έστω και το ελάχιστο, παρά τίποτα· ποιος δεν συμφωνεί;

Το πρώτο βήμα οφείλει να είναι απελευθερωτικό, όχι χαζοχαρούμενα αισιόδοξο, αλλά, ωθούμενο από το πείσμα ότι η ζωή είναι ωραία και την ασχημαίνουν η αδιαφορία της κοινωνίας για την πολιτική και μερικοί τζιτζιφιόγκοι που παριστάνουν τους πολιτικούς (ηγέτες).