Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Σάκο και Βαντσέτι

Σάκο και Βαντσέτι



23 Αυγούστου 1927, μια μέρα σαν σήμερα πριν 90 χρόνια, οι Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco, αναρχικοί, Ιταλοί εμιγκρέδες καταδικασμένοι για φόνο και ληστεία, κάθισαν στην ηλεκτρική καρέκλα, στη Βοστώνη των ΗΠΑ.

Οργανωμένοι αναρχικοί, τόσο ο Σάκο όσο και ο Βαντσέτι, δεν δικάστηκαν και καταδικάστηκαν μόνο ως τέτοιοι. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επίσης και ως μετανάστες, στο πλαίσιο μιας σκληρής ρατσιστικής πρακτικής που ανέπτυσσαν τότε οι ΗΠΑ, κάτι το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ειδικά σήμερα που γίνεται ξανά φανερό πως ο ρατσισμός και η εξολόθρευση των πιο φτωχών και αδύναμων εργατών, των μεταναστών είναι πάντοτε η πολιτική του καπιταλισμού στην πορεία του προς το κέρδος.

Ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, κατά τη διάρκεια της αναψηλάφησης της δίκης είπε προς το δικαστήριο: «Ξόδεψα την πρώτη δίκη για να αποδείξω ότι δεν έκανα φόνο. Όμως, δεν κατηγορούμαι για αυτό και άργησα να το καταλάβω. Κατηγορούμαι επειδή είμαι αναρχικός. Και είμαι πράγματι αναρχικός. Κατηγορούμαι γιατί είμαι Ιταλός. Και είμαι πράγματι Ιταλός».

Όταν στην διάρκεια της δίκης και στο διάστημα μέχρι την εκτέλεσή τους έγινε φανερή η αθωότητα των δυο ανδρών η υπόθεση έγινε ένα από τα μεγαλύτερα “causes célèbres” της σύγχρονης ιστορίας. Διαδηλώσεις υπέρ των δυο έγιναν σε κάθε μεγάλη πόλη των ΗΠΑ και της Ευρώπης καθώς και στο Τόκιο, Σύδνεϋ, Σαο Πάολο, Ρίο, Μπουένος Αϋρες, Γιοχαννεσμπουργκ.

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης, όσο στην υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σε κάθε γωνιά της Γης, επί επτά χρόνια, όσο κράτησε η δίκη και η φυλάκισή τους, έστηναν ακούραστα επιτροπές υπεράσπισης και πραγματοποίησαν μερικές από τις μαζικότερες διαδηλώσεις της ιστορίας για να δείξουν την αλληλεγγύη τους.

Η υπόθεση αγκαλιάστηκε από αναρχικούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και εργάτες χωρίς πολιτικές ετικέτες. Η κηδεία των Σάκο και Βαντσέτι υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Βοστόνη.

Το 1977, ο Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μιχάλης Δουκάκης, γιος Έλληνα εμιγκρέ, ζήτησε από τη νομική του υπηρεσία να αποφανθεί αν οι δυο αναρχικοί είχαν καταδικαστεί ύστερα από μια έντιμη και δίκαια δίκη. Μετά το πόρισμα της επιτροπής, ο Μιχαήλ Δουκάκης κήρυξε τις 23 Αυγούστου ημέρα μνήμης των Sacco και Vanzetti και διακήρυξε την αθωότητα των δυο εκτελεσθέντων. Σε διάγγελμά του, Αγγλικά και Ιταλικά, ανακοίνωνε πως οι Sacco και Vanzetti είχαν δικαστεί και καταδικαστεί άδικα και πως “η όποια ατίμωση πρέπει να διαγραφεί απο το όνομά τους”.

Στο τελευταίο του γράμμα προς το γιο του, από την ηλεκτρική καρέκλα, ο Νικόλα Σάκο έγραψε:

«Γιε μου, να θυμάσαι: μην τα κρατάς όλα για εσένα. Πάντοτε να κάνεις ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μόνο, για να βοηθάς τους πιο αδύναμους, να στέκονται πλάι σου.
Οι πιο αδύναμοι που φωνάζουν για βοήθεια, οι ταπεινωμένοι, τα θύματα, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου και οι φίλοι μου, οι σύντροφοί μας που αγωνίζονται. Ναι, και καμιά φορά πέφτουν. Πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο σύντροφός του ο Μπαρτολομέο έπεσαν.
Αγωνίστηκαν και έπεσαν χτες για την κατάκτηση της χαράς. Για την ελευθερία όλων.
Στον αγώνα γιε μου, εκεί θα νιώσεις την αγάπη. Και στον αγώνα θα αγαπηθείς»

Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, λίγο πριν εκτελεστεί, ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι έγραψε:

«… δεν εύχομαι σε σκύλο ούτε και σε φίδι να υποφέρουν όσα υπέφερα εγώ για πράξεις για τις οποίες δεν είμαι ένοχος. Είναι όμως πεποίθησή μου πως υποφέρω για πράγματα για τα οποία είμαι πράγματι ένοχος. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης, και πράγματι είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός, και πράγματι είμαι Ιταλός… αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές κι αν μπορούσα να ξαναγενννηθώ δυο φορές, θα έκανα και πάλι τα ίδια που έχω ήδη κάνει…
 Αν δεν ήταν γι αυτά, θα είχα ίσως ζήσει τη ζωή μου μιλώντας στη γωνιά του δρόμου σ’ αθρώπους που θα με κορόιδευαν. Θα είχα ίσως πεθάνει χωρίς σημάδι, άγνωστος, ένας αποτυχημένος. Τώρα δεν είμαστε αποτυχημένοι. Αυτή είναι η διαδρομή και ο θρίαμβός μας. Σ’ όλη μας τη ζωή δε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως θα κάναμε ποτέ τέτοια δουλειά υπέρ της ανοχής, της δικαιοσύνης, για την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους, όση κατά τύχη κάνουμε τώρα. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι κόποι μας – ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας – της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός φτωχού ψαρά- τα πάντα! Η τελευταία στιγμή μας ανήκει – η αγωνία αυτή είναι ο θρίαμβός μας.»

Η μνήμη του Νικόλα Σάκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέτι, παραμένει ζωντανή στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και τον ρατσισμό. Η οργάνωσή τους, στον αναρχικό και τον συνδικαλιστικό χώρο, αποτελεί φάρο οργάνωσης για τους μετανάστες σε όλον τον κόσμο. Το παγκόσμιο κίνημα ταξικής αλληλεγγύης που ξεσήκωσαν, αποτελεί φάρο για όλους μας.


Η θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη, όταν θα ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς φυλετικές, εθνικές ή άλλες ρατσιστικές διακρίσεις. -Νικόλα Σάκο-Παρών!-Μπαρτολομέο Βαντσέτι-Παρών!




Sacco e Vanzetti - Here's To You - Ennio Morricone & Joan Baez

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου