Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

ΕΝΦΙΑ: Το πολιτικό ψεύδος και η πολιτική εξαπάτηση του πολιτικού συστήματος και των Ηλείων βουλευτών(και άλλων)

ΕΝΦΙΑ: Το πολιτικό ψεύδος και  η πολιτική εξαπάτηση του πολιτικού συστήματος και των Ηλείων βουλευτών(και άλλων)




Επειδή η υποκρισία ορισμένων ξεχειλίζει και το ψέμα φορά την μάσκα της αλήθειας,  καλό είναι να ειπωθούν  ορισμένες αλήθειες.
Αναφέρομαι στο θέμα του ΕΝΦΙΑ, αυτού του φόρου εξόντωσης των Ελλήνων, του φόρου  κατοχής της κάθε ακίνητης περιουσίας (εκτός των παπάδων και του Αγίου Όρους).

Διαμαρτύρεται η Νέα Δημοκρατία (και δηλώνει πως θα τον μειώσει), καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ (ή  Δημοκρατική Συμπαράταξη ή όπως αλλιώς θα ονοματισθεί), έλεγε πως θα τον καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως  ο ΕΝΦΙΑ παραμένει σταθερός και ανυποχώρητος και κατατρώει το πενιχρό εισόδημα των Ελλήνων ορμάει να το εισπράξει και από τους άνεργους και τους φτωχούς.

Όλοι τους έχουν ως «πολιτική αρχών» την κυβίστηση, η κωλοτούμπα, το άλλα λέω κι άλλα κάνω, την ασυνέπεια, την αναξιοπιστία, την κοροϊδία, το πολιτικό ψέμα και την πολιτική υποκρισία αυτά που συνιστούν πολιτική απάτη και πολιτική βρωμιά.

Εμπνευστής και επαιρόμενος  για αυτό το Σεπτεμβρίου του 2011, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος (δηλαδή ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ) , παρουσίαζε στη Θεσσαλονίκη έναν …έκτακτο φόρο ακινήτων, το περίφημο «χαράτσι» μέσω της ΔΕΗ  το «Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Χώρων/ ΕΕΤΗΔΕ» το οποίο και εφάρμοσε…
Οι τότε βουλευτές Ηλείας  του ΠΑΣΟΚ Αντωνακόπουλος Τάκης,  Δημητρουλόπουλος Τάκης, Κατρίνης Μιχάλης και Κουτσούκος Γιάννης το υποστήριξαν και το αποδέχτηκαν.

Τον  Ιούλιο του 2013, επί κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, με υπουργό Οικονομικών τον Γιάννη Στουρνάρα και  συγκυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ  «τελειώνει» το  ΕΕΤΗΔΕ και μετονομάζεται  σε  «Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων», τον γνωστό ΕΝΦΙΑ και  ψηφίζεται από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ( καταψήφισαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής, της ΔΗΜΑΡ, παρών ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ )
Οι Ηλείοι βουλευτές που ψήφισαν τον ΕΝΦΙΑ στο θερινό τμήμα της Βουλή τον Ιούλιο του  2013 είναι : Τζαβάρας Κώστας της ΝΔ, Κοντογιάννης Γιώργος της ΝΔ και Κουτσούκος  Γιάννης του ΠΑΣΟΚ.(παρατίθεται κατάλογος..)

Στις 2ι Δεκεμβρίου του 2013, με 152 «ναι» ο ΕΝΦΙΑ ψηφίστηκε από τη ολομέλεια της Βουλής από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.(παρατίθεται μέρος των επισήμων πρακτικών της Βουλής με ονόματα και όπου Ν=Ναι και όπου=Όχι)
Οι Ηλείοι βουλευτές που ψήφισαν τον ΕΝΦΙΑ στη Βουλή τον Δεκέμβριο του  2013 είναι : Τζαβάρας Κώστας της ΝΔ, Αυγερινοπούλου Διονυσία  Θεοδώρα της ΝΔ,  Κοντογιάννης Γιώργος της ΝΔ, Μαρίνος Ανδρέας της ΝΔ και Κουτσούκος  Γιάννης του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε ως αντιπολίτευση το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ  και έκανε αλλεπάλληλές κινητοποιήσεις και δράσεις κατά με πιο χαρακτηριστική αυτή που ο νυν υπουργός οικονομικών και εφαρμοστής του ΕΝΦΙΑ διαδήλωνε με κεντρικό σύνθημα «Άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ»



H δέσμευση για άμεση κατάργηση του επαχθούς φόρου ήταν ένα από τα δυνατά προεκλογικά «χαρτιά» του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο τα στελέχη του κόμματος πριν από τις κάλπες αλλά και ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας στις προγραμματικές δηλώσεις του διαβεβαίωναν περί κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και αντικατάστασής του από φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

«Καταργούμε τον ΕΝΦΙΑ από το 2015 και τον αντικαθιστούμε με φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Θέλω, όμως, εδώ να είμαι ξεκάθαρος. Καλώ όλους τους πολίτες στις παρούσες συνθήκες και με δεδομένες τις ασφυκτικές πιέσεις που υφιστάμεθα να ανταποκριθούν στην εθνική προσπάθεια και να καταβάλουν τις τελευταίες δόσεις που αντιστοιχούν στο φόρο του 2014. Το 2015, όμως, δεν θα υπάρχει ΕΝΦΙΑ. Και αυτό είναι δέσμευση» δήλωνε ο κ. Τσίπρας στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, στις 8 Φεβρουαρίου.

Και μετά  ήρθαν τα μνημόνια και ψήφισαν ολοσούμπιτοι οι ΣΥΡΙΖΑιοι βουλευτές την συνέχιση του χαρατσιού του ΕΝΦΙΑ, που θα καταργούσαν, οι άθλιοι.. ( τη βοηθεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το τρίτο  μνημόνιο)
Οι βουλευτές Ηλείας που ψήφισαν την συνέχιση του ΕΝΦΙΑ   είναι :Έφη Γεωργοπούλου, Δημήτρης Μπαξεβανάκης και Μάκης Μπαλαούρας

Και όπως ανάφερε σε ένα άρθρο του ο Δημήτρης  Μηλάκας :
«Ο ΕΝΦΙΑ είναι μόνο ένα, το τελευταίο και πιο πρόσφατο παράδειγμα του εξευτελισμού των θεσμών και των διαδικασιών . με αυτόν τον ξεφτιλισμένο τρόπο κυβερνάται η χώρα από κότες που ψηφίζουν (χωρίς να έχουν διαβάσει) μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. Όταν δεν είναι δυνατό να κρυφτούν (οι κότες) κάνουν την καρδιά τους πέτρα και ψηφίζουν με τα δυο χέρια περικοπές, απολύσεις και καταστροφή.  «Για το καλό μας» και για να «σωθεί η πατρίδα» και για να μην «επιστρέψουμε στη δραχμή». Πάνω απ όλα και για τη ριμάδα την (βουλευτική) αποζημίωσή τους, ρε γαμώ το…
Ξεφτίλα»

Στους παραπάνω  πολιτικούς απατεώνες περιλαμβάνονται τα κάθε είδους χανουμάκια και οδαλίσκες του συστήματος, που ονομάζονται Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι, Σύμβουλοι ( και  επιδιώκοντες να γίνουν ) που δεν έχουν πει τίποτα, δεν έχουν καταγγείλει ΕΝΦΙΑ, χαράτσια, φόρους, λιτότητα, φτώχεια και μνημόνια. Τσιμουδιά δεν έβγαλαν και δεν βγάζουν. Μάλλον γιατί αυτοί την βγάζουν καλά…

Το πολιτικό ψεύδος, η πολιτική εξαπάτηση (όποια μεταμφίεση κι αν χρησιμοποιεί) είναι η απόδειξη όχι μόνο της πολιτικής αναξιοπρέπειας εκείνου που το μεταχειρίζονται, μα και της ιδιοτέλειας των συμφερόντων που εξυπηρετεί …

Και για του πολίτες, που τα ανέχονται, δεν αγανακτούν ,δεν αντιδρούν αλλά ι ακολουθούν και ψηφίζουν (και θα …) όλον αυτό το συρφετό των απατεώνων, λέγεται « εθισμός στην απάτη», την συνηθίζουν ( την απάτη), την θεωρούν σαν κάτι «φυσιολογικό» και αυτό είναι  πιο άσχημο  από την ίδια την εξαπάτηση. Και όπως έλεγε ο Καμύ: «Πιο τραγικό κι από τη δυστυχία είναι να συνηθίσεις τη δυστυχία.»

… η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο…

…  η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο…



Είναι τότε που ξαναλές  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε, γαμώτο ..».
 Είναι φορές, που η φωνή μέσα σου κραυγάζει, αλλά δεν βγαίνει έξω δεν ακούγεται.
Θέλεις να πεις για την κατηφορική καταστροφή που οδεύουμε,  να ακουστείς  για το επείγον της αλλαγής της πορείας προς μια άλλη  ζωή  που πρέπει να έχουμε .
 Είναι τότε που λες  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε».
Είναι τότε που νιώθεις μόνος, μόνος και αναρωτιέσαι « μα μόνο εγώ  βλέπω τα  δύσκολα, πως ‘’η ζωή, ζωή δεν είναι, αλλά βάσανο’’, πως ο τόπος μας δεν έχει μέλλον έτσι που πάει».
 Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, αγώνας να βγάλεις τον μήνα, να «τρέχουν» οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις, τα χρέη, να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα, να καλύψεις βασικές ανάγκες και αυτές να μην καλύπτονται;
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα,  να στέκεσαι στην ατελείωτη ουρά για την πενιχρή αυτή σύνταξη ή στην εξίσου ατελείωτη ουρά του ΟΑΕΔ για τα προγράμματα «ενίσχυσης της απασχόλησης» που θα σε βγάλουν για κανένα πεντάμηνο από την απόλυτη μιζέρια για να σε πάνε στην σχετική πριν επανέλθεις στην αρχική σου κατάσταση;
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, με το να  ζεις με την αγωνία να εξασφαλίσει καταρχήν τα προς το ζην, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του, τα στοιχειώδη για τον εαυτό του και τα παιδιά του, τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Η καθημερινή ζωή μια τρέλα, για πολλούς συνανθρώπους μας  που δεν έχουν να φάνε, είναι άστεγοι. Μια φρίκη

Η καθημερινή ζωή μια μιζέρια
Γιατί φτώχεια δεν είναι μόνο να μην έχεις να φας.
Φτώχεια είναι και να μην έχεις να αγοράσεις ένα ρούχο, να σκέφτεσαι δύο φορές αν θα καλέσεις ένα φίλο στο σπίτι ή αν θα βγεις για καφέ.
Φτώχεια είναι να μην διασκεδάζεις, να μην πας διακοπές όχι γιατί δεν τις έχεις ανάγκη (η ψυχή σου το ξέρει άλλωστε) αλλά γιατί δεν «αντέχει» το βαλάντιό σου ούτε να πας μια μέρα για μπάνιο σε κοντινή παραλία.
Φτώχεια είναι να κοιμάσαι με ένα βάρος στο στήθος και να ξυπνάς με έναν αναστεναγμό γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Φτώχεια είναι να απασχολείσαι σε δουλειές που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα έκανες με τα προσόντα που έχεις ή την προϋπηρεσία σου, μόνο και μόνο για να επιβιώσεις.
Φτώχεια είναι να νιώθεις ολοένα λιγότερο άνθρωπος καθημερινά γιατί η επιβίωσή σου γίνεται ασυμβίβαστη με την αξιοπρέπειά σου.
Φτώχεια είναι να  ξεκινούν  τα σχολειά και να τρέμεις για τα έξοδα, να υπολογίζεις αν θα πάρεις καινούργια «σάκα» για το παιδί ή το εγγόνι σου, αν θα το στείλεις σε κάποια σχολή ή γυμναστήριο, να τρέμεις πως θ βγουν τα έξοδα των παιδιών στις πανεπιστημιακές σχολές.
Αυτή είναι η καθημερινότητα των πολλών.

Και έχεις από την άλλη μεριά τα  κυβερνητικά  στελέχη και τους βουλευτές  να σου μιλούν για υπομονή, ανάπτυξη (δίκαιη την λένε  τώρα) για ρεαλισμό και όλα αυτά μέσα στην ωραία τους την βολή που τους παρέχει η εξουσία ()που τους αρέσει , μα πόσο τους αρέσει..)
 Το εξοργιστικό με τα  κυβερνητικά  στελέχη και βουλευτές   δεν είναι  μόνο ότι άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν τελικώς.
Το εξοργιστικό είναι η απροκάλυπτη αποδοχή εκ μέρους του ως δεδομένης της πραγματικότητας των πολύ λίγων εις βάρος των πολλών.

Το εξοργιστικό είναι ότι παρουσιάζεται καταστροφική  πραγματικότητα  ως δεδομένη και μη αναστρέψιμη.
Και αυτό στο πλαίσιο μιας «κανονικότητας», στενάχωρης ίσως, δυσάρεστης πιθανώς, αλλά αδιαμφισβήτητης. Μιας «κανονικότητας» που εμμέσως πλην σαφώς, αφού δεν κατέστη δυνατή καμία «ήπια μεταβολή» της, θα πρέπει να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα αυτήν την ζωή.
 Αυτήν την ζωή  να αποδεχτούμε, που τα πάντα ασχήμυναν, την ζωή ένα διαρκή  αγώνα  να την βγάλουμε και σήμερα, τον παρόν φτώχεια, ανεργία,  λιτότητα, όλοι σκυθρωποί και βρώμικα στον … Πύργο  και στην Ηλεία των αισχρών και ανίκανων αρχόντων αρχόντων, η Ελλάδα σκυφτή, η καθημερινότητα μια αγωνία και το μέλλον, δεν υπάρχει.
Είναι τότε που ξαναλές  «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε, γαμώτο ..».
 Είναι αυτό αλλά όχι μόνο αυτό.
Όχι κυρίως αυτό.
Ούτε φυσικά η λογική των «είπες, ξείπες, τα λέγαμε εμείς, όχι τα λέγαμε εμείς όχι εσείς, εμείς θα τα κάναμε καλύτερα» κ.ο.κ.

Το κύριο είναι,
αν μαζέψουμε τα κομμάτια της απογοήτευσης,  σβήσουμε  της σκέψεις βολέματος και υποταγής, επιστρέψουμε από τον αναχωρητισμό, ξεφύγουμε από τις βολικές δικαιολογίες  και
αφού λοιπόν συμμαζέψουμε όλα αυτά τα αν και
κοιτάξουμε τον εαυτόν μας κατάματα και διαπιστώσουμε πως είμαστε οι ίδιοι όπως παλιά (πριν δυο χρόνια) και σκεφτόμαστε τα ίδια,
να αλλάξουμε πορεία !


Γιατί υπάρχει κάτι περισσότερο και καλύτερο  από αυτό που ζούμε....

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο (έτσι και η ζωή..)

Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο (έτσι και η ζωή..)
  

Είναι δυό εποχές που συναντιούνται και χωρίζουν αδιάκοπα, ανήκουν στην ίδια χρονιά αλλά σκέφτονται διαφορετικά και όλα αυτά την βδομάδα (που τελειώνει ο Αύγουστος και αρχίζει ο Σεπτέμβρης) , χωρισμένη στα δυό, μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο.
Μερικές φορές μπερδεύονται, νομίζουν μια πως μπορεί να εισδύσει στην άλλην, αλλά αυτό κρατάει πάντα λίγο, κάποιο μικρό διάστημα ή μόνο μια περίοδο. Η σύγκρουσή τους είναι χωρίς ειρήνη και ανακωχές, γιατί είναι καθολική και διαρκής.
Νικά το Φθινόπωρο, ηττάται όμως και αυτό από την εποχή που πατά σε δυό χρονιές αλλά και προετοιμάζει την Άνοιξη και την επέλαση του Καλοκαιριού και πάλι από την αρχή..

Έτσι και στη ζωή, στη κοινωνία σε μας
Οι πάνω και οι κάτω. Οι πολλοί και οι λίγοι. Ο λαός και η εξουσία. Τα υποζύγια και οι «καβαλάρηδες». Η φτώχεια και ο πλούτος. Οι ασυμβίβαστοι και οι συμβιβασμένοι. Οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί .. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι φιλολαϊκοί με αρχές και ηθικές αξίες.

Οι αυταπατώμενοι και οι …
Οι άνθρωποι συχνά αυταπατώνται πως μπορεί οι κόσμοι αυτοί να συμβιώσουν, μπορεί και κάποιοι, ίσως και πολλοί, να προσχωρούν σ’ εκείνον που έχει νικήσει –οι νικητές ακόμα κι όταν δεν έχουν αίγλη έχουν εξουσία και δύναμη– αλλά η πραγματικότητα αμείλικτη(η τραγικότητα της περιόδου για την πλειοψηφία των Ελλήνων) και ανατρεπτική (;)δεν επιτρέπει τον επί πολύ εφησυχασμό.
Και διαλύει πάντα τις αυταπάτες.
Ακόμα κι αν μερικές φορές όχι έγκαιρα.

Οι αιτίες πολλές (της διάλυσης ).
Αισθητές ή ανεπαίσθητες αιτίες ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη σύγκρουση.
Και εντέλει, όσα και να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, τα γεγονότα είναι που ορίζουν την τροπή.

Οι αυταπάτες πάντως είναι το «προνόμιο» των κάτω.
Οι πάνω δεν εφησυχάζουν ποτέ.
Αυτοί ξέρουν καλά, γι’ αυτό δεν επαναπαύονται σε προσωρινές ρυθμίσεις.
Η άθλια κατάσταση που βιώνουν ο Έλληνες(φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, ακρίβεια, άγχος, φόροι, κατασχέσεις, ανασφάλεια, κλείσιμο επιχειρήσεων, πλειστηριασμοί…) επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές.

Ένα κράτος αναίσθητο και μια εξουσία κυνική.
Όταν η κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη) μας ζητά να συνετιστούμε, να μην διαμαρτυρόμαστε, να αποδεχτούμε τη καταστροφή και τη απελπισία που βιώνουμε (αυτοί να περνούν καλά ), να πορευόμαστε σε ένα δρόμο αδιέξοδο (επτά χρόνια τώρα), να δικαιολογήσουμε τη κοροϊδία τους,
όταν μας ζητούν όλα αυτά (και άλλα πολλά) μας ζητούν να ζούμε ούτε σαν τη βδομάδα που έρχεται (μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο), αλλά ζούμε μόνιμα σε «χειμώνα» με κρύο και χωρίς δουλειά και χαρά, αλλά και χωρίς καθόλου καλοκαίρια και άνοιξες (αυτά θα είναι μόνο για αυτούς/ες ).

Και εδώ το δίλημμα, αποδοχή ή όχι.
Πολλές φορές έχει τεθεί ( και θα ξανατεθεί) στην ζωή του καθενός

Η αποδοχή ( ο συνετισμός δηλαδή) σημαίνει, αυτό που βιώνουμε θα συνεχίσει, δεν θα αλλάξει (πάντα η κάθε λογής εξουσία αυτό έλεγε, για θυμηθείτε… ), ότι και να λένε οι βολεμένοι της εξουσίας, περί μείωσης τους χρέους, τα μέτρα είναι πίσω(!), καλύτερες μέρες, εξαγγελίες στην ΔΕΘ Συνεχής βαρυχειμωνιά

Η μη αποδοχή σημαίνει ξεβόλεμα, υπέρβαση του ατομικού συμφέροντος (άλλωστε νομίζω πως έχει γίνει κατανοητό πως το καράβι αν βουλιάξει-έχει μπατάρει ήδη- θα μας πνίξει όλους), κοινωνία ενωμένη, αγώνας και σωστές πολιτικές επιλογές.
Αυτός ο δρόμος λύσης είναι μια αυτόματη σκέψη, τόσο αυτονόητη και τόσο ενταγμένη στην καθημερινότητά τους, όσο και οι καθημερινές σωματικές ανάγκες.

Αίτιο και αιτιατόν..
…η δράση..
Τα περιθώρια ανθρώπινων σκέψεων στενεύουν.
Ξέρουν πόσο αμείλικτος είναι ο πόλεμος των δύο κόσμων, ακόμα κι όταν δεν έχει πάρει αμείλικτες μορφές.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι το πόσο έχουν αφομοιώσει αυτή την αλήθεια οι πάνω, αλλά το πόσο δεν την έχουν αφομοιώσει οι κάτω.

Τα σημάδια πάντως δείχνουν προς τυφώνες.
Από εκείνους που σαρώνουν και την αλαζονεία των «μεγάλων» και τις αυταπάτες των «μικρών».
Ο κόσμος των πρωθυπουργού, των υπουργών(όλων των αποχρώσεων ), της εξουσίας αρνείται να δει τον άλλο δρόμο, τον αποκηρύττει τον θεωρεί επικίνδυνο και ανατρεπτικό, προτιμώντας τον χανουμισμό.
Επαναλαμβάνουν μονότονα, περίμενε σε λίγο θα αλλάξουν τα πράγματα, υπομονή, του χρόνου θα είναι καλύτερα…. και όλο πιο βαθιά χωνόμαστε στην καταστροφή.

Καλοκαίρια τους και Χειμώνες μας, αυτό θέλουν.

Εμείς πρέπει να θέλουμε, Φθινόπωρα ρομαντικά, Χειμώνες ζεστούς, Άνοιξες ελπιδοφόρες και Καλοκαίρια δροσερά και χαρούμενα.

Και αυτό προϋποθέτει και απαιτεί ανατροπή..

Και η ανατροπή έχει δύο πλευρές.
Το αντικειμενικό που είναι η κατάσταση της κοινωνίας (φτώχεια, αγανάκτηση, κλπ) που είναι ώριμα και το υποκειμενικό που είναι το λαϊκό κίνημα (που είναι χαμηλό και απογοητευμένο) και
το πολιτικό υποκείμενο (κόμματα, κινήσεις κλπ) που μπορεί να υποστηρίξει μια προοδευτική αλλαγή που όμως δεν έχουν κοινό βηματισμό και μάλλον είναι ανέτοιμα και εδώ πρέπει να υπεισέλθει ο ρόλος των ξεχωριστών ατόμων (του καθενός μας δηλαδή) για την ενίσχυση του υποκειμενικού στοιχείου με την παράλληλη σωστή εκλογική επιλογή.

Λοιπόν ;

Υστερόγραφο:

Τα  γραφόμενα δεν αφορούν αυτό που ονομάζεται «κεντρική πολιτική σκηνή», αλλά και τους θιάσους (ή τσίρκα αν επιθυμείτε )  που διαχειρίζονται  τα του τόπου μας  (Περιφέρεια, Δήμοι, βουλευτές κλπ) 

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Η συνολική εικόνα (η Ελλάδα σήμερα) και η ειδική εικόνα (η Ηλεία που πηγαίνει προς το χτες )

Η συνολική εικόνα (η Ελλάδα σήμερα)  και η ειδική εικόνα (η Ηλεία που πηγαίνει προς το χτες )


 Ότι διανύουμε μια περίοδο καταστροφής, επιταχυνόμενης διάλυσης της οικονομίας, αδιεξόδου και φτώχειας για τους πολίτες είναι πασιφανές.

Η  εικόνα και οι ..εικόνες της μνημονιακής περιόδου, του σήμερα και του τόπου μας της Ηλείας, κραυγάζουν

Η ειδική εικόνα (η Ηλεία)

Στην  κοντινή εικόνα βλέπουμε, την  Ηλεία,
à        να έχει ανεργία υψηλότερη από το μέσο πανελλαδικό(23-25%) και να είναι 30-33%,
à        η διακοπή λειτουργίας των επιχειρήσεων (καταστημάτων, βιοτεχνιών, αυτοαπασχολουμένων κλπ ) στην εξαετία των μνημονίων να υπερβαίνει το αντίστοιχο πανελλαδικό (40-43%) και να είναι 50-55%,
à        η  αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή του νομού μας να καταστρέφεται( επί 319.000 αρδευόμενων εκτάσεων στην Ηλεία  το 48% είναι ακαλλιέργητα),  το αρδευτικό και αποστραγγιστικό δίκτυο  να καταρρέει, και με τα πρόσφατα μέτρα  που υπερφορολογούν  τους αγρότες, διαλύουν την φτωχομεσαία αγροτιά, αυξάνουν τις ασφαλιστικές εισφορές και το ΦΠΑ, κόβουν τις επιδοτήσεις  στη Ηλεία αφού θα πληγούν από 8-9.000 οικογένειες/νοικοκυριά.
à        να μετεξελίσσεται από νομός σε χώρος, επαρχία και παράρτημα της  Αχαΐας,
à        την κοροϊδία με το ταμείο Μολυβιάτη  και τη υφαρπαγή των προσφορών  προς τους Ηλείους πυρόπληκτους και τα ψίχουλα να τα διαχειρίζονται ανεπαρκείς πολιτικοί  και να τα χρησιμοποιούν για πολιτικά παιγνίδια, ενώ τώρα κινδυνεύουν και οι δανειοδοτηθέντες    
à        τα αεροδρόμιο να χάνεται και τον Άραξο να αναπτύσσεται με απαιτούμενα ποσά 20πλάσια από αυτά που χρειάζεται της Ανδραβίδας για να λειτουργήσει ως πολιτικό
à        την  Ολυμπία οδό  με την πιθανότητα να ολοκληρωθεί το νωρίτερα σε μία οκταετία (αν όλα πάνε καλά) και μάλιστα όλοι μαζί (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ )ψήφισαν (τέλη που 2013 )την απένταξη του ( και συμφώνησε και ο Κατσιφάρας-αυτός που έλεγε πως δεν θα δεχτεί καμία περικοπή του φυσικού και τεχνικού αντικειμένου του έργου)  δρόμου από τις συμβάσεις παραχώρησης των μεγάλων οδικών αξόνων και ειδικά του άξονα «Κόρινθος-Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα» που θα παραδοθεί έτοιμος το 2017  και το κομματάκι «Πάτρα- Χανάκια», γιατί μέχρι εκεί φτάνει, χωρίς το τμήμα  «Χανάκια-Πύργος-Αλφειός-Τσακώνα» το οποίο ….θα μελετηθεί
à        τον  Σιδηρόδρομο να έχει σταματήσει που δεν πρόκειται να ξεκινήσει η ανακατασκευή του και η λειτουργεία του ούτε σε μια δεκαετία,
à        την οδική σύνδεση Ολυμπία-Βυτίνα-Τρίπολη να έχει σταματήσει επειδή δεν την θέλει το λόμπυ της Αχαΐας,
à        κανένα μα κανένα έργο Εθνικής σημασίας να μην έχει εκτελεστεί στην Ηλεία την τελευταία 25ετια (την Αχαΐα 12, στην Αιτωλοακαρνανία 4, στην Μεσσηνία 5.. ),
à        κανένα σημαντικό έργο υποδομής να μην  έχει ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ/ ΣΕΣ 2014-2020,
à        να προβάλουν οι πάντες  έργα που έχουν μελετηθεί, ενταχτεί και χρηματοδοτηθεί από άλλους και έρχονται από παλιά (Λιμάνι Κατάκολου, Δρόμος Κρεσταινα-Ανδριτσαίνα και Κυλλήνη –Εθν. Οδός) και να μας «έχουν τρελάνει με το Κατάκολο και για τα 12 εκ € που διέθεσαν, ενώ έχουν διαθέσει  10πλάσια ποσά για τα λιμάνια Πάτρας και Αιγίου.
à        το οδικό δίκτυο (εθνικό, επαρχιακό, δημοτικό) να είναι σε αθλία κατάσταση και η Εθνική (!) Οδός (!!)  Πάτρα-Πύργος- Κυπαρισσία που μόνιμα επισκευάζεται στα λόγια  από την Περιφέρεια να είναι καρόδρομος και βωμός ανθρωπίνων θυσιών,
à        τις Σχολές ΤΕΙ να κινδυνεύουν και  την ανυπαρξία Πανεπιστημιακής Σχολής
à        την μη ύπαρξη Βιομηχανικής Ζώνης  ,
à        την χωρίς αξιοποίηση της Αρχ. Ολυμπίας,
à        την απουσία πρόβλεψης, προγραμματισμού,  μελέτης και  εκτέλεσης  κάποιου μεγάλου έργο  στην Ηλεία.

Ποιοι έφεραν την Ηλεία σε αυτήν κατάσταση;
Μήπως δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ,που κυβέρνησαν τα 40τελευταία χρόνια;
Αυτοί δεν διαχειρίστηκαν τις τύχες της Ηλείας;
Αυτοί που τώρα παριστάνουν τους έκπληκτους.

Οι ευθύνες  του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός από τις γενικές), έχουν να κάνουν,

 με τον οδικό άξονα «Πάτρα- Πύργος»(τρία χρόνια  στην κυβέρνηση και δεν έχει πέσει σκεπαρνιά..),

ότι σε κομβικά ζητήματα για την ανάπτυξη της Ηλείας (σιδηρόδρομος, αρδευτικό, αποστραγγιστικό και αντιπλημμυρικό σύστημα, αεροδρόμιο Ανδραβίδας,  σύνδεση με Αρκαδία, «Ολυμπία Οδός» και σύνδεση με Αρχαία Ολυμπία, ανάπτυξη του Πρωτογενούς Τομέα και της Μεταποίησης, δεν υπάρχουν, είναι θεατές και το αποτέλεσμά τους είναι από μηδενικό έως αρνητικό,  

την ανικανότητα διαφύλαξης  του φυσικού μας πλούτου(πυρκαγιές κλπ),
με το προωθούμενο ξεπούλημα  της δημόσιας γης και περιουσίας της Ηλείας (ακτές, ακίνητη περιουσία, Λιμάνια Κατάκολου και Κυλλήνης, Καϊάφας, Θίνες Βαρθολομιού, Σιδηρόδρομος…. ),

με τον να ακολουθούν την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων, σε θέματα όπως οι αποζημιώσεις  από τις καταστροφές λόγω ακραίων φυσικών φαινομένων και στα «κατόπιν ενεργειών μου»,

τις σχέσεις του με το εκδοτικό κατεστημένο (που το περιφρουρεί, το διαφυλάσσει και το υποστηρίζει ) και παλαιοκομματικό σύστημα (Λιατσής, Χριστοδουλόπουλος), υποθάλποντας πρωτοφανείς καταστάσεις (εκδότης, ανεξέλεγκτος πρόεδρος Λιμενικού ταμείου)  ελπίζοντας (ανοήτως)  υποστήριξη  και συνεργασία,

την μη διερεύνηση της υφαρπαγής από τους Ηλείους πυροπαθείς  των χρήματων του «Ταμείου Μολυβιάτη» ,

ότι δεν έχει πάρει καμία πρωτοβουλία να άρει την κατολισθητική πορεία αποανάπτυξης της,

την απουσία οιαδήποτε σχεδίου ανάπτυξης και ανάτασης της Ηλείας,

και ότι κινούνται μεταξύ της μετριότητάς(ως πολιτικές οντότητες)  τους, του …θα ..(θα αναπτύξουμε τον Καϊάφα, θα αποζημιώσουμε τους πληγέντες, θα εκσυγχρονίσουμε το αρδευτικό δίκτυο, θα επαναλειτουργήσει σιδηρόδρομος, θα κατασκευαστεί ο οδικός άξονας «Πάτρα- Πύργος, θα…θα) και ..άντε καμιάς  ερώτησης στη Βουλή και κάποιων ανακοινώσεων έτσι για κατανάλωση (για ΤΕΙ, ΑΕΙ, Νοσοκομεία, πρωτοβουλία συσκέψεων κλπ),

…δηλαδή  όπως και οι άλλοι οι προηγούμενοι και οι επόμενοι . Μηδενικά στη σειρά και πάνω στο σώμα της Ηλείας (ποδο)πατούν, χορεύουν, φωτογραφίζονται, κοροϊδεύουν (αρκεί να περνούν αυτοί καλά…)

Η συνολική εικόνα (η Ελλάδα σήμερα)

Στο διάστημα 2009-16, το εθνικό εισόδημα της χώρας υπέστη σωρευτική συρρίκνωση κατά σχεδόν 30%  (χάθηκαν 70 δισ. ευρώ περίπου σε όρους Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος), η ανεργία τριπλασιάστηκε από 7-8% σε 25-31%, η φτωχοποίηση του πληθυσμού από 18% ανέβηκε σε 48% ,η αγορά εργασίας  κατέστη ζούγκλα(με ολιγόωρους και ελαστικά εργαζόμενουςαλλά και κακοπληρωμένους )   η παραγωγική αποψίλωση συνεχίζεται, κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων , 600.000 Έλληνες μετανάστευσαν,  οι συντάξεις κόπηκαν, η φορολογία αυξήθηκε στα ύψη, η λιτότητα εκτινάχθηκε, το δημόσιο χρέος από 120% έφτασε  στο  190%, οι τράπεζες πήραν  40 δις. € (τα οποία χάθηκαν με την 3η ανακεφαλαιοποίηση ), από το 84,4% του μέσου κοινοτικού όρου το 2009, το κατά κεφαλήν εγχώριο εισόδημα περιορίστηκε  στο 53,6%, η φτώχεια  και ο κοινωνικός  αποκλεισμός  αυξάνεται, με 4 εκατομμύρια Έλληνες να παλεύουν με τα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Η καθοδική πορεία της χώρας προς την κόλαση συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή καθ’ όλη την επταετία.

Με την εμμονική και εντεινόμενη πολιτική λιτότητας, περικόπτονται χωρίς τέλος οι δημόσιες δαπάνες και τα εισοδήματα, μισθοί και συντάξεις, με αυτονόητη συνέπεια την προϊούσα νέκρωση της εσωτερικής αγοράς. Στις περικοπές εισοδημάτων και δαπανών προστίθεται η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και η υπερφορολόγηση όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών της οικονομίας, τόσο των επιχειρηματιών όσο και των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Παράλληλα, με τις επιλογές της λιτότητας ο αριθμός των απασχολούμενων μειώθηκε δραστικά κατά 30-35%(αν υπολογιστεί και η μετανάστευση , με συνέπεια τη μείωση εισφορών στα ταμεία. Η χαριστική βολή στο ασφαλιστικό εξασφαλίσθηκε με το PSI το 2012, όταν το κράτος διέγραψε 17 δισ. αποθεματικών των Ταμείων που είχαν τοποθετηθεί σε τίτλους του δημοσίου.

Ακολουθώντας τον δρόμο των προκατόχων της, η σημερινή κυβέρνηση ορίζει και επιδιώκει δημοσιονομικούς στόχους εις βάρος της οικονομίας και με μοιραίο αντίτιμο τον κλινικό της θάνατο και φρόντισε για τη θεσμική κατοχύρωση όλων των απαιτήσεων που οι δανειστές προβάλλουν σταθερά και αμετακίνητα μέσω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων από το 2010 μέχρι και τώρα, ψήφισε και παράδωσε στους δανειστές:

·         Τον έλεγχο του μηχανισμού εσόδων(Γενική  Γραμματεία  Εσόδων).
·         Τον έλεγχο του μηχανισμού «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας(Υπερταμείο  αποκρατικοποιήσεων /Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.) .
·         Τον απόλυτο (και αυτοματοποιημένο) έλεγχο στα δημοσιονομικά(Αυτόματος Μηχανισμός Δημοσιονομικής Προσαρμογής).
·         Τον έλεγχο του Τραπεζικού Σύστηματος(Ταμείο  Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας)

και ο έλεγχος των δανειστών διαχέεται πέρα από της σφαίρα της οικονομίας και εγκαθίσταται απροκάλυπτα στο κέντρο της πολιτικής διαδικασίας και 0ι θεσμοθετημένες «ανεξάρτητες» αρχές (με άλλα λόγια υπάλληλοι επιλεγμένοι από τους δανειστές) θα είναι αυτές που θα αποφασίζουν για: τα δημοσιονομικά, τις δημόσιες δαπάνες - επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις αι το τραπεζικό σύστημα.

Με άλλα λόγια, ο όποιος στρατηγικός σχεδιασμός για τις κινήσεις και τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας φεύγει από τα χέρια των εκλεγμένων κυβερνήσεων και παραδίδεται σε μηχανισμούς οι οποίοι είναι δομικά ενταγμένοι σε ένα σύστημα που κυρίαρχο μέλημά του είναι η μέγιστη απόδοση των κεφαλαίων που οι δανειστές επένδυσαν κατά την ελληνική «διάσωση».(Θ.Μ)

Οι εικόνες αυτές  είναι,  η συνολική εικόνα (η Ελλάδα σήμερα)  και η ειδική εικόνα (η Ηλεία),
αλλά σημασία έχουν τα μάτια που τις βλέπουν και τις κατανοούν (οι πολίτες) και κυρίως πως τις εκτιμούν, αντιδρούν και αγωνίζονται…
..και τα πράγματα είναι απλά…
…ή «κάθεσαι στα αυγά» και περιμένεις σου  το τέλος (και τέλος σου)
…ή αγωνίζεσαι και ελπίζεις…


Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Το μέλλον, φυγή ή επιδίωξη ;

Το μέλλον, φυγή ή επιδίωξη ;






Μια επανάληψη, που δεν κουράζει(όμως), αλλά τονίζει..

Ζωή σε κύκλους, λύπες(και λίγες χαρές), προσπάθεια (και ξανά ..), ατελείωτες δυσκολίες, αδιέξοδα, διαφυγές προσωπικές, αδιέξοδα του συνόλου, και οι ελπίδες ξέθωρες..

Άμα θέλεις να πεις κάτι για τα τρέχοντα, να σχολιάσεις την επικαιρότητα και να εξάγεις χρήσιμα, ως νομίζεις, συμπεράσματα, πρέπει να ασχοληθείς με πολλά φούμαρα.
Αυτά που σκάνε σε ύποπτες γωνίες και κάνουν θόρυβο σε ακόμα πιο ύποπτες οθόνες.
Κι άμα βουλιάξεις έτσι στην καθημερινότητα κινδυνεύεις να χαθείς μαζί της, σε μικρές δόσεις δηλητηριώδους νέφους: αιθαλομίχλης, μικροπολιτικής και ειδήσεων.
 Και στη φθορά που επιφέρει η ενασχόληση με τα μικρά, τα οποία προκαλούν αντιθέσεις και συχνά παρεξηγήσεις.
Και σε εκθέτουν!

Όμως υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος για να γλυτώσεις.
Αναχωρείς προς κάποιο μέλλον.
 Εκεί μπορείς να εφαρμόσεις ανεμπόδιστος τα σχέδιά σου.
Το χρειαζόμαστε πάντα οι άνθρωποι να φεύγουμε μπροστά.
Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να θυσιάσουμε αυτή τη διαφυγή, ακόμα κι όταν γύρω μας κατολισθαίνει το σύμπαν.

Εκεί δεν επεμβαίνουν ζοφερές ποταπότητες κι ούτε ανόητοι, πουλημένοι, εξανδραποδισμένοι, υποταγμένοι, δουλοπρεπείς, ιδιοτελείς, καιροσκόποι κ.ο.κ.
Δεν υπάρχει (εκεί στο μέλλον) στεναχώρια, φτώχεια, ανασφάλεια, προβλήματα, δυσκολίες και να υπάρχουν λύνονται  εύκολα.
Υπάρχει και αγάπη και ελπίδα και ευτυχία και χαρά.
Κάποιοι το ονομάζουν όνειρο …

Εκεί λοιπόν καταφεύγουμε. Στο πιθανό και επιθυμητό μέλλον.

 Είναι ένας ψυχοθεραπευτικός τρόπος.
 Ιδιαίτερα για ανθρώπους με πλούσια φαντασία και επαναστατικότητα. (Προσωπικά ουκ ολίγες φορές καταφεύγω στη σχετική θεραπεία. Προσπαθώντας ταυτόχρονα, ή προσποιούμενος, πως κρατάω κάποια επαφή με την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να δίνω στις φαντασίες μου σχήματα ρεαλισμού κ.λπ.).

Το δυστυχώς, όμως με τις φαντασίες, τα σχέδια και τις ψυχαναλύσεις, είναι πως άμα φεύγεις συνεχώς από την πραγματικότητα, φεύγει κάποια στιγμή κι εκείνη από εσένα και έτσι μπορεί, στο τέλος, να πορεύεστε σε ασύμπτωτες τροχιές, ακόμα και σε διαφορετικούς κόσμους.

Από την πάθηση αυτή, λόγω των πολλών δυσκολιών, υποφέρουν πολλοί στις μέρες μας, άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, κόμματα ή απόπειρες κομμάτων.

Νομίζουν πως φτάνει να εξαγγείλουν μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια έφοδο στον ουρανό και να γίνει αίφνης ο ουρανός πιο προσιτός.

Κι αν απογοητεύονται ξανά και ξανά που τα σχέδια δεν ευοδώνονται, κι αν ορισμένοι από τους οπαδούς τους χάνονται για άλλη πιο ασφαλή και γειωμένη περιπέτεια (ή απλώς για τη διαχείριση κατά μόνας της απογοήτευσής τους), εκείνοι δεν πτοούνται.

Έχουν εφεδρικές επαναλήψεις σχεδίων και οδεύουν προς την επόμενη εξαγγελία.
Οπότε η ζωή και η πράξη αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να τους διδάξουν.

Στον αντίποδα, και ως απάντηση, εμφανίζεται ένας άλλος τρόπος θεραπείας.
Η φυγή διά του «ρεαλισμού».
Να αρκείσαι, και εν τέλει να βουλιάζεις στο ελάχιστο. (ποτέ δεν το επέλεξα..)
Να αποφεύγεις το ταξίδι γιατί έχει απρόβλεπτους κινδύνους, να «ζεις τη στιγμή», χωρίς προσδοκίες, όνειρα, πετάγματα (γιατί τα πετάγματα έχουν και πτώσεις).

Αυτά σκεφτόμουν ξεκινώντας να συλλογίζομαι τα φούμαρα της καθημερινότητας, και κάπως τρόμαξα.

Πώς να ισορροπήσω τώρα ανάμεσα στο τίποτα και το σύμπαν, χωρίς μια γέφυρα να τα ενώνει;

Πολύ περισσότερο που κάποιοι μηχανικοί (πολιτικοιδεολογικοί )στην αγορά και κάποιοι αμήχανοι ή μηχανευόμενοι , σχεδιάζουν τόσο σαθρές κατασκευές ώστε δεν το εμπιστεύεσαι να βαδίσεις πάνω τους.

Και που καταλήγουμε ;

Ζώντας στο παρόν (δεν γίνεται διαφορετικά), επιδιώκω το μέλλον (να ζήσω το όνειρο ) και προσπαθώ (αν και «έχω φάει τα μούτρα μου» πολλάκις και με μεγάλο κόστος) και θα συνεχίσω….
Δεν γίνεται αλλιώς..


(Αν ξέρει κανείς άλλο τρόπο, ας μου το μηνύσει)

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Η σπέκουλα Ηλείων πολιτικών: Η αθλιότητα μιας φωτογραφίας. ο ξεπεσμός ενός άρθρου και η υποκρισία των μηνυμάτων

Η σπέκουλα Ηλείων πολιτικών: Η αθλιότητα μιας φωτογραφίας. ο ξεπεσμός ενός άρθρου  και η υποκρισία των μηνυμάτων



Συνέπεσε την  24η  Αυγούστου, η  επέτειος της αποφράδας μέρας για την Ηλεία αυτή  του 2007  του πύρινου ολέθρου που κατέκαυσε περιβάλλον, ανθρώπους και την οικονομία του Νομού, με αυτήν της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή των νέων φοιτητών και σπουδαστών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και
συνέπεσε άλλη μια  φορά επίσης η χυδαία πολιτική εκμετάλλευση από τους ολίγιστους και αδίστακτους πολίτικους του τόπου μας,  του κοντράστ των  αισθημάτων, του πόνου και της θλίψης ,αλλά και της χαράς της επιτυχίας  των νέων.

Πολλά γράφτηκαν από εμπεριστατωμένα μέχρι ανόητα για την επέτειο των καταστροφικών πυρκαγιών, αλλά δύο είναι αυτά που αποτελούν (κατ’ εμέ τουλάχιστον) ακραία πολιτική αχρειότητα και απογείωσή της οίησης (μετά ναρκισσισμού) και ξεπεσμός..

Πως μπορεί να χαρακτηριστεί παρεκτός, ως ακραία πολιτική αχρειότητα και ξεπεσμός, η φωτογράφηση της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά από τα εικονοστάσια στην στροφή του μαρτυρίου στην Αρτέμιδα, ωσάν να επρόκειτο για αναμνηστική φωτογραφία  σε αξιοθέατο.

Πόσο ανόητος/η και πολιτικός καιροσκόπος μπορεί να είναι κανείς, για να κατανοήσει ότι τόποι οδύνης, δεν προσφέρονται για φωτογραφήσεις για μοστράρισμα και για πολιτική εκμετάλλευση, αλλά τους αρμόζει ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών,  η σιωπή, η διακριτικότητα και η πολιτική προσπάθεια αποκατάσταση, αναζωογόνησης και ανάπτυξης  των πληγεισών περιοχών και  της Ηλείας.

Πως μπορεί να χαρακτηριστεί παρεκτός, ως απογείωσή της οίησης (μετά ναρκισσισμού) και ξεπεσμός, το πρωτοσέλιδο άρθρο του γνωστού αυτόπροβαλλόμενου  και αυτοθαυμαζόμενου εκδότη (τρομάρα του), ενός  άρθρου πρόχειρου και «παιδικού» που επιχειρεί  κάτι σαν …ηλειάρχης, δίκην διαγγέλματος να  κάνει κριτική στις κυβερνήσεις, αυτός που τις υποστήριξε απολύτως και συνεχώς, να μιλήσει για σχέδια ανασυγκρότησης που δεν εφαρμόστηκαν στην Ηλεία, αυτός που ήταν σφοδρός πολέμιος του φορέα ανασυγκρότησης της Ηλείας, να κάνει μονομερή κριτική στις «πράσινες» πολτικές (και σωστά) αθωώνοντας όμως τις «γαλάζιες» υποσχέσεις (είναι βλέπετε η επερχόμενη κυβέρνηση..)  και ξεχνώντας τις τρικολόρε μετά άστρου εξαγγελίες και  ευθύνες (είναι βλέπετε η νυν κυβέρνηση..).
Ένα «άρθρο» που τοποθετήθηκε πρωτοσέλιδα μια μέρα που «πουλά» λόγω  της μνήμης  του πόνου και της αδικίας για να τεθεί  μια υπογραφή μετά πατρωνύμου, χάριν αυταρέσκειας του υπογράφοντος αυτό.


Πως μπορεί να χαρακτηριστούν παρεκτός, ως βαθιά υποκρισία, φαρισαϊσμός  και  προσπάθεια (προσπάθεια γιατί κόσμος τους έχει καταλάβει και γελάει μαζί τους) πολιτικής εκμετάλλευσης τα συγχαρητήρια μηνύματα του κάθε είδους  «παράγοντα»  και παραγοντίσκου μετά την ανακοίνωση  των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή των νέων φοιτητών και σπουδαστών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

 Χρησιμοποιούν την χαρά των νέων ανθρώπων που πέτυχαν ή την στεναχώρια των «αποτυχόντων», για να εμφανιστούν στις εφημερίδες και την τηλεόραση με μηνύματα που πέρα από τις απίθανου  φαρισαϊσμού, του κίβδηλου των  αισθημάτων και της  προσποίησης ενδιαφέροντος που εκπέμπουν,  κυρίως  δηλώνουν «πολιτικά παρών», διαθέσιμοί να υπηρετήσουν (χα !) τον Ηλειακό  λαό και εκδηλώνουν  την διάθεση τους  να παραμείνουν ή να στρογγυλοκάτσουν στις αναπαυτικές και πολλαπλώς ωφέλιμες για αυτούς/ες πολυθρόνες της εξουσίας.
 
Μηνύματα, υποκριτικά, ψεύτικα  και απατηλά, αυτών που μόνο δυσκολίες έθεσαν στη προσπάθεια των νέων περάσουν το κατώφλι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Γιατί τους δυσκόλεψαν αφόρητα  οι νυν και πρώην  βουλευτές  ψηφίζοντας μνημόνια, που έφεραν σε τραγική κατάσταση τις οικογένειες και του ίδιους τους σ’ αυτή την επίπονη και κοπιαστική δοκιμασία χρόνων, με φτώχεια, με ανέργους ή κακοπληρωμένους γονείς , κρύα σπίτια τον χειμώνα και σε σχολεία με ελλείψεις.

Που θα τους κάνουν  τις σπουδές δύσκολες (οικονομικά, έξοδα, εγκατάσταση κλπ) και το μέλλον πιο δύσκολο (,επέκταση σπουδών, επαγγελματική, αποκατασταση, μετανάστευση…)

Γιατί οι Δήμαρχοι και Περιφέρεια που δίνουν συγχαρητήρια και φωτογραφίζονται με γλυκανάλατα χαμόγελα, σε τι  και πως βοήθησαν τους υποψηφίους ? 
Ας μας πουν ένα κάτι που πρόσφεραν στους υποψηφίους και στις οικογένειές τους.

Μήπως  του  βοήθησε ο δήμαρχος Πύργου όταν μελετούσαν επί δύο χρόνια με τους όγκους , την βρώμα και το σίχαμα των σκουπιδιών έξω από τα σχολεία τους και τα σπίτια τους ενώ αυτοί προετοιμαζόντουσαν για τις εξετάσεις ? Μήπως ενίσχυσαν  ή δημιούργησαν τα κοινωνικά φροντιστήρια για τα παιδιά οικονομικά ασθενών οικογενειών ?

Τα μηνύματα τους  προσπάθεια δημιουργίας εκλογικής πελατείας (των φοιτητών και των οικογενειών τους ), σε προχωρημένη μορφή  μάλιστα, όταν καλούνται να επικοινωνήσουν με πολιτικό στο τηλέφωνο  ή με email ή μέσω των social media. Τι να πείς…

Τι να πεις για την κατάληξη του μηνύματος του  Περιφερειάρχη Απ. Κατσιφάρα «Με τη δύναμη και την αισιοδοξία σας, δίνετε ελπίδα σε ολόκληρη την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και σε εμάς τους ίδιους για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο για όλους τους πολίτες μας»? Είδαμε  το παρόν σας (δρόμους, σιδηρόδρομους, αεροδρόμια, ΑΕΙ στην Ηλεία, ανάπτυξη κοκ) είμαστε σίγουροι για το μέλλον που μας επιφυλάσσετε ..

Η πολιτική σπέκουλα και υποκρισία των Ηλείων «παραγόντων» συνεχής και ατελεύτητη όπως και η ανοχή των πολίτων …


Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας

Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας




Aς μιλήσουμε για τον καιρό και για τους καιρούς, ίσως και για το κακό μας τον καιρό, αλλά και για άλλους καιρούς που πρέπει να’  ρθουν  .
Για τον Αύγουστο που τελειώνει (και μας μελαγχολεί),  για το μίκρεμα της ημέρας,   τη φθίση των οπωρών, για την έκλειψη του ηλιοβασιλέματος, για τη ερήμωση των παραλιών, για το επερχόμενο ψύχρεμα του καιρού, για την αποχώρηση των θερινών προσδοκιών.

Τουτέστιν για θέματα Σεπτεμβρίου(που επέρχεται), όπου θα αρχίσουν τα σχολεία/φροντιστήρια/σχολές, θα  πυκνώσει η κίνηση στους δρόμους, θα κλείσουν οι εξοχές, αλλά θα έρθουν και τα ραβασάκια από  την εφορία, το τυράννισμα της ανεργίας, οι δυσκολίες του κάθε μέρα (προσωπικές, οικονομικές, …), οι συννεφιασμένες σκέψεις.

Δηλαδή μια δύσκολη περίοδος επιστροφής στο μέσα, (μέσα στο σπίτι, μέσα στην ταβέρνα, μέσα σου) που προσπαθείς να ξεγελάσεις κάνοντας σχέδια, εκπονώντας μελέτες και προοπτικές, οργανώνοντας «δράσεις» κοκ.

Διασχίσαμε ένα καλοκαίρι που μόλις μερικές χαραμάδες είχε αφήσει ανοιχτές για να διαφεύγουμε (όχι μόνο γιατί ήταν πυκνές οι ημερομηνίες όσο γιατί ήσαν πυκνές οι προσβολές), και θα πέσουμε σ’ έναν κατάφορτο Σεπτέμβρη.
Καμιά δυνατότητα διαφυγής.
Έστω για την εντύπωση.

Άλλοι  συζητούν αν θα αντέξουν ως τον χειμώνα, άλλοι μιλούν για τα νοικοκυριά, άλλοι για την κυβέρνηση – θα αντέξουμε τα μέτρα που  έχει και θα πάρει ο νέος υπηρέτης της τρόικας και των μνημονίων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Αυτό το καλοκαίρι ήταν δύσκολο, δυσκολότερο το φθινόπωρο, με τον χειμώνα να ακολουθεί  τραχύς .
 Ακόμα και ο ήλιος – το φάρμακο αυτής της χώρας- δεν μπορεί πια να μας γιατρεύει όλους, δεν φτάνει.
Φέτος ο ήλιος έκαιγε  πάνω από τα σπίτια των ανθρώπων χωρίς να τα φωτίζει – τι να πει στο 1.500.000 των ανέργων;
Σε ποιά παραλία, ποιό ουζάκι με τι λεφτά;

Σπίτια που περιέχουν υπερχρεωμένα νοικοκυριά με δάνεια που τους βγάζουν την ψυχή και  τις τράπεζες, του πλειστηριασμούς (ηλεκτρονικούς πια ..)η  πύλη  της  κόλασης.
Δρόμοι που τα μαγαζάκια σβήνουν το ένα μετά το άλλο και γίνονται μαύρες τρύπες.
Επαγγελματίες, επιστήμονες, έμποροι που περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνο, μπας και σταυρώσουν καμιά δουλειά, να ανοίξει η πόρτα να μπει κάνας  πελάτης, να πληρωθεί καμιά υποχρέωση (ΔΕΗ, Νερό δηλαδή γιατί τα άλλα αδύνατον..), να φάει η οικογένεια.
Τα ίδια και πολύ χειρότερα οι μισθωτοί  και οι συνταξιούχοι στη αθλιότητα  οι άνεργοι.
Οι αγρότες  εκτός από τη φύση, έχουν να κάνουν και με τις καταιγίδες της ΕΕ και των μνημονίων.

Εκκαθαριστικά της Εφορίας, ΕΝΦΙΑ, ειδοποιήσεις τραπεζών, λογαριασμοί,   που φθάνουν στο σπίτι σαν νεοφιλελεύθεροι τζιχαντιστές ζωσμένα με εκρηκτικά – ανοίγουν, έκρηξη, τρύπα στη ψυχή, στην ελπίδα.
Οι πολίτες βλέπουν τον φάκελο και τρελαίνονται, ακούν το τηλέφωνο και φοβούνται τη φωνή που θα τους μιλήσει (για χρέη και υποχρεώσεις), τρέμουν να ανοίξουν το email αν είναι από δημόσια υπηρεσία..
Εργαζόμενοι κι όμως απλήρωτοι(αυτούς τους μισθούς της ντροπής)για τρεις ,τέσσερις, πέντε μήνες.

Οικογένειες που τα έσοδα τους τα έξι  τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί κατά το δύο τρίτα και συνεχίζουν να μειώνονται –ποιές διακοπές ; ποιό καλοκαίρι;
Κλείνονται οι άνθρωποι στα σπίτια τους , κλείνονται στον εαυτό τους, κάνουν λογαριασμούς που δεν τους βγαίνουν, κάνουν σχέδια που δεν τους βγαίνουν, βλέπουν τηλεόραση να ξεχασθούν, δεν γίνεται…

Είπαμε, αυτό το καλοκαίρι ήταν δύσκολο και δυσκολότερο θα είναι το φθινόπωρο, με τον χειμώνα να ακολουθεί  τραχύς .

Μου φαινόταν, και μου φαίνεται ακόμα, πολύ άσχημο  εκείνο το «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», που κυριαρχούσε όταν ήμασταν παιδιά και γυρίζαμε στα σχολεία, το οποίο επαναλάμβαναν σαδιστικά οι μεγάλοι για να εκδικηθούν την ευτυχία μας.
Με πειράζει ο μήνας που φέρνει τη βροχή κι ας επιμένουν τα τραγούδια να λένε τόσα καλά για το Σεπτέμβρη.
Σαν να ξορκίσουν ή για να γλυκάνουν.

Είναι, μου φαίνεται, απλό.
Αν τον Ιούλιο βρέξει, μυρίζει το χώμα, γυαλίζουν τα φύλλα, καθαρίζει ο ορίζοντας και πάλι  καλοκαίρι...
Αν βρέξει το Σεπτέμβρη αμέσως πάς να βγάλεις απ’ τη ντουλάπα χειμωνιάτικα.

Όχι !
Μήπως πρέπει …να το πάρουμε αλλιώς ;
Λοιπόν ναι, ας γυρίσουμε ξανά στο καλοκαίρι.

Και προφανώς κατανοείτε που δε εννοώ το καλοκαίρι ως εποχή, αλλά ως κατάσταση της κοινωνίας

 Αρνούμαι να χώσω το κεφάλι μου στο «σύννεφο έφερε βροχή» και τα λοιπά.
Γιατί το καλοκαίρι είναι σαν μια ιδέα για το πως θα ’πρεπε να είναι η ζωή μας.
Με εργασία, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, Πολιτισμό, Διασκέδαση, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ανεξαρτησία, Ειρήνη, Ελευθερία.
Ουτοπία;
Έτσι δεν πρέπει να είναι ζωή όμως;
Όχι ένα συνεχές άγχος , αβεβαιότητα, ανασφάλεια και τρόμος για το αύριο.

Ξέρω θα μου πείτε, κάθε φορά ελπίζεις, επενδύεις, σχεδιάζεις, αλλάζεις για να είσαι έτοιμος.
Στο τέλος απολαμβάνεις περισσότερο τα σχέδια παρά την πράξη.

Αλλά όμως (γιατί αυτό κινεί και αλλάζει τον κόσμο και την κοινωνία), όσο κι αν σε διαψεύδει εσύ επανέρχεσαι και επιμένεις ξέροντας πως αυτά που θα απολαύσεις δεν είναι λίγα, ακόμα κι αν δεν διαρκούν.


Μέχρι κάποτε, που τα καλοκαίρια θα είναι η διαρκής εποχή μας, ένα καλοκαίρι όλες χρονιές μας, του μέλλοντος μας.

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Σάκο και Βαντσέτι

Σάκο και Βαντσέτι



23 Αυγούστου 1927, μια μέρα σαν σήμερα πριν 90 χρόνια, οι Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco, αναρχικοί, Ιταλοί εμιγκρέδες καταδικασμένοι για φόνο και ληστεία, κάθισαν στην ηλεκτρική καρέκλα, στη Βοστώνη των ΗΠΑ.

Οργανωμένοι αναρχικοί, τόσο ο Σάκο όσο και ο Βαντσέτι, δεν δικάστηκαν και καταδικάστηκαν μόνο ως τέτοιοι. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επίσης και ως μετανάστες, στο πλαίσιο μιας σκληρής ρατσιστικής πρακτικής που ανέπτυσσαν τότε οι ΗΠΑ, κάτι το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ειδικά σήμερα που γίνεται ξανά φανερό πως ο ρατσισμός και η εξολόθρευση των πιο φτωχών και αδύναμων εργατών, των μεταναστών είναι πάντοτε η πολιτική του καπιταλισμού στην πορεία του προς το κέρδος.

Ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, κατά τη διάρκεια της αναψηλάφησης της δίκης είπε προς το δικαστήριο: «Ξόδεψα την πρώτη δίκη για να αποδείξω ότι δεν έκανα φόνο. Όμως, δεν κατηγορούμαι για αυτό και άργησα να το καταλάβω. Κατηγορούμαι επειδή είμαι αναρχικός. Και είμαι πράγματι αναρχικός. Κατηγορούμαι γιατί είμαι Ιταλός. Και είμαι πράγματι Ιταλός».

Όταν στην διάρκεια της δίκης και στο διάστημα μέχρι την εκτέλεσή τους έγινε φανερή η αθωότητα των δυο ανδρών η υπόθεση έγινε ένα από τα μεγαλύτερα “causes célèbres” της σύγχρονης ιστορίας. Διαδηλώσεις υπέρ των δυο έγιναν σε κάθε μεγάλη πόλη των ΗΠΑ και της Ευρώπης καθώς και στο Τόκιο, Σύδνεϋ, Σαο Πάολο, Ρίο, Μπουένος Αϋρες, Γιοχαννεσμπουργκ.

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης, όσο στην υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σε κάθε γωνιά της Γης, επί επτά χρόνια, όσο κράτησε η δίκη και η φυλάκισή τους, έστηναν ακούραστα επιτροπές υπεράσπισης και πραγματοποίησαν μερικές από τις μαζικότερες διαδηλώσεις της ιστορίας για να δείξουν την αλληλεγγύη τους.

Η υπόθεση αγκαλιάστηκε από αναρχικούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και εργάτες χωρίς πολιτικές ετικέτες. Η κηδεία των Σάκο και Βαντσέτι υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Βοστόνη.

Το 1977, ο Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μιχάλης Δουκάκης, γιος Έλληνα εμιγκρέ, ζήτησε από τη νομική του υπηρεσία να αποφανθεί αν οι δυο αναρχικοί είχαν καταδικαστεί ύστερα από μια έντιμη και δίκαια δίκη. Μετά το πόρισμα της επιτροπής, ο Μιχαήλ Δουκάκης κήρυξε τις 23 Αυγούστου ημέρα μνήμης των Sacco και Vanzetti και διακήρυξε την αθωότητα των δυο εκτελεσθέντων. Σε διάγγελμά του, Αγγλικά και Ιταλικά, ανακοίνωνε πως οι Sacco και Vanzetti είχαν δικαστεί και καταδικαστεί άδικα και πως “η όποια ατίμωση πρέπει να διαγραφεί απο το όνομά τους”.

Στο τελευταίο του γράμμα προς το γιο του, από την ηλεκτρική καρέκλα, ο Νικόλα Σάκο έγραψε:

«Γιε μου, να θυμάσαι: μην τα κρατάς όλα για εσένα. Πάντοτε να κάνεις ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μόνο, για να βοηθάς τους πιο αδύναμους, να στέκονται πλάι σου.
Οι πιο αδύναμοι που φωνάζουν για βοήθεια, οι ταπεινωμένοι, τα θύματα, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου και οι φίλοι μου, οι σύντροφοί μας που αγωνίζονται. Ναι, και καμιά φορά πέφτουν. Πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο σύντροφός του ο Μπαρτολομέο έπεσαν.
Αγωνίστηκαν και έπεσαν χτες για την κατάκτηση της χαράς. Για την ελευθερία όλων.
Στον αγώνα γιε μου, εκεί θα νιώσεις την αγάπη. Και στον αγώνα θα αγαπηθείς»

Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, λίγο πριν εκτελεστεί, ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι έγραψε:

«… δεν εύχομαι σε σκύλο ούτε και σε φίδι να υποφέρουν όσα υπέφερα εγώ για πράξεις για τις οποίες δεν είμαι ένοχος. Είναι όμως πεποίθησή μου πως υποφέρω για πράγματα για τα οποία είμαι πράγματι ένοχος. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης, και πράγματι είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός, και πράγματι είμαι Ιταλός… αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές κι αν μπορούσα να ξαναγενννηθώ δυο φορές, θα έκανα και πάλι τα ίδια που έχω ήδη κάνει…
 Αν δεν ήταν γι αυτά, θα είχα ίσως ζήσει τη ζωή μου μιλώντας στη γωνιά του δρόμου σ’ αθρώπους που θα με κορόιδευαν. Θα είχα ίσως πεθάνει χωρίς σημάδι, άγνωστος, ένας αποτυχημένος. Τώρα δεν είμαστε αποτυχημένοι. Αυτή είναι η διαδρομή και ο θρίαμβός μας. Σ’ όλη μας τη ζωή δε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως θα κάναμε ποτέ τέτοια δουλειά υπέρ της ανοχής, της δικαιοσύνης, για την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους, όση κατά τύχη κάνουμε τώρα. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι κόποι μας – ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας – της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός φτωχού ψαρά- τα πάντα! Η τελευταία στιγμή μας ανήκει – η αγωνία αυτή είναι ο θρίαμβός μας.»

Η μνήμη του Νικόλα Σάκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέτι, παραμένει ζωντανή στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και τον ρατσισμό. Η οργάνωσή τους, στον αναρχικό και τον συνδικαλιστικό χώρο, αποτελεί φάρο οργάνωσης για τους μετανάστες σε όλον τον κόσμο. Το παγκόσμιο κίνημα ταξικής αλληλεγγύης που ξεσήκωσαν, αποτελεί φάρο για όλους μας.


Η θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη, όταν θα ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς φυλετικές, εθνικές ή άλλες ρατσιστικές διακρίσεις. -Νικόλα Σάκο-Παρών!-Μπαρτολομέο Βαντσέτι-Παρών!




Sacco e Vanzetti - Here's To You - Ennio Morricone & Joan Baez