Οι θλίψεις (αντί για χαρές) του καλοκαιριού

Οι θλίψεις (αντί για χαρές) του καλοκαιριού

Εποχή διακοπών, θάλασσες γαλάζιες, δροσερά βουνά, καλοκαιράκι.

 Είναι όμως  και μερικοί δύσμοιροι που δεν έχουν τα μέσα ή την δυνατότητα να πάνε κάπου αλλού να δροσιστούν που ασφυκτιούν σε μικρά σπίτια, σε γειτονιές, σε χωριά ή  χαροπαλεύουν σε φυλακές και ψυχιατρεία και νοσοκομεία

Μόνη επιλογή για αυτούς,  το πολύ  ένα  στο πάρκο (αν υπάρχει) μια καρέκλα στην αυλή, στην πόρτα ή το παράθυρο, το κοίταγμα μόνο του ουρανού, μια βόλτα σε ένα προαύλιο, ένα κλιματιστικό σε δημόσιο χώρο, κάποια θύμηση, ένα όνειρο...

Που χαρά, όχι μπάνια, καθόλου ξενοιασιά.

Το πολύ πολύ  κάποιο μπανάκι με το λεωφορείο της γραμμής.

Και κάποιοι τους/τις  λοιδορούν, τους χλευάζουν , άσχημα τα σώματα τους, άκομψα, ίσως «χοντρά», γερασμένα.

Βλέπεις τα βάσανα της ζωής πάνω τους  άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους.

Και για έξοδο, για ένα ουζάκι, ένα φαγητό, να βγουν να ξεσκάσουν, ούτε λόγος.

Αν κάτι περισσεύει (από τα κομμένα των μνημονίων,  και από αυτά που κόβουν οι ίδιοι ), στα παιδιά και στα εγγόνια.

Ας έχουν αυτά ένα χαμόγελο .

Οικογένειες, παιδιά σε φόντο καλοκαιρινό με τις διαφορές ( της κοινωνίας…) τεράστιες..

Κόπηκαν (ή μειώθηκαν στο πολύ λίγο) οι διακοπές με τι χρήματα, με τι εργασία, τα πάντα μετρούνται και δεν φτάνουν

Οι πολλοί αντί να τους τυλίγει η θάλασσα και να τους δροσίζει, το άγχος τους πνίγει, πως θα τα βγάλουν πέρα, τα παιδιά τι θα γίνουν, οι υποχρεώσεις πως θα πληρωθούν,  τσουνάμι όλα γίνονται… και πλακώνουν τις ψυχές…

Και πώς, με ποια καλή διάθεση να κάνουν περιπάτους μέσα τους, να δουν διαφορετικές θάλασσες και λαμπρούς ήλιους· μια αόρατη τεθλασμένη η ζωή των πολλών, χωρίς υπερηφάνεια και γενναιότητα, χωρίς περιπέτειες, χωρίς κινδύνους, χωρίς γνώση ηφαιστείων και ανεξερεύνητων ωκεανών.

Αρέσκονται να μη γνωρίζουν το μέλλον, δυσφορούν, όμως, και με το παρόν, άχαρο και άνοστο, μολυβένιο και συννεφιασμένο· ανυπομονούν εντούτοις να ’ρθει ένα καλύτερο αύριο, να εκπληρωθεί μια ανομολόγητη επιθυμία.

Φτωχοί καθώς είναι βλέπουν μόνο τα κοντινά πράγματα, η ψυχή τους δεν έχει το κουράγιο να ατενίσει μακρινούς και άγνωστους ορίζοντες, να κολυμπήσει σε καθαρά νερά θαλάσσης, διάολε, να δονηθεί από την τρικυμία στα σωθικά που προκαλεί ένα δροσερό ποτήρι γεμάτο με ούζο ή με μια ελαφριά και εύγευστη ελληνική μπίρα.

Για ( τους) πολλούς κοντέψαν τα όνειρα-επικίνδυνα πράγματα όταν τα συγκρίνεις με αυτό που ζεις-, η ζωή χωρίς νοστιμιά, χαμοζωή…

Για τους (και στους ) φτωχούς ο λόγος που επέτρεψαν (κακώς !)σε μια ολιγαρχία να τους αφαιμάσσει και έχασαν (πολύ κακώς !)τη φωνή τους από την αδιανόητη επίθεση του επίσημου κράτους εναντίον τους και που επιτρέπουν να  υπάρχει ένα χάσμα, ανάμεσα στους φτωχούς και τη ζωή που ρουφάει αχόρταγα ιδρώτες και εργασία, κόπους και βάσανα, τον λόγο και το παράλογο, όνειρα και ελπίδες….(πάρα πολύ κακώς !), μια ευχαρίστηση, την χαρά…

 …και η σκέψη καυτή και  το ερώτημα τραχύ:

Ένας κόσμος ηττών, μιζέριας, χωρίς γέλιο και σθένος· πώς αντέχεται ένας τέτοιος κόσμος;

Πως ανεχόμαστε του κοροϊδευτές μας ;

Χρόνια τώρα, αλλά και πρόσφατα.