Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Η « χαμένη» γενιά

Η  « χαμένη» γενιά


                     
Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ξεπερνάει το 50% και χιλιάδες (500.000) μετανάστευσαν, μαζικά (οι νέοι) απειλούνται από τη φτώχεια και όταν δε οι νέοι αυτοί βρουν δουλειά, τότε είναι συνήθως ορισμένου χρόνου, επισφαλής ή κακοπληρωμένη ή  παλεύουν να μπουν σε κάποιο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, σε κάποιο σεμινάριο, να πάρουν κάποιο Voucher.

Η  κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, όπου μία χαμένη γενιά σαπίζει και σκουριάζει σε μία θέση αναμονής, δεν έχει προοπτικές, δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια και κρύβεται σιωπηλή στα σπίτια των γονιών της.

Βαριές   υποχρεώσεις προς τους νέους  και για καθήκοντα από τους προηγούμενους,  βουνά χρεών που θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές.

Είναι πολλά τα λάθη που έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές, κυρίως στο πεδίο της επιλογής της πολιτικής και των  πολιτικών.

Απελευθέρωσαν το τραπεζικό θηρίο, παρέδωσαν τα ηνία στις αγορές, υπερχρέωσαν τα κράτη, ανάγκασαν τους ανθρώπους σε μία πολιτική λιτότητας για να σωθούν οι τράπεζες, μετέτρεψαν τα Πανεπιστήμια σε χώρους μαζικής παραγωγής, κατέστρεψαν το κοινωνικό κράτος, ξεπούλησαν τις δημόσιες περιουσίες, διέφθειραν τους πάντες και τόσα πολλά άλλα, που είναι αδύνατον να απαριθμήσει κανείς.

Το χειρότερο από όλα, διέλυσαν κυριολεκτικά μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, η οποία δεν βλέπει καμία προοπτική για το μέλλον της, που έχουν το συναίσθημα πως είναι αναλώσιμοι, περιττοί στην κοινωνία και που νοιώθουν ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον τους.

Νέους που μένουν ακόμη στα σπίτια των γονιών τους, επειδή δεν βρίσκουν κάποια δουλειά που να τους επιτρέπει να ζήσουν μόνοι τους.
Νέους που φοβούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που δεν έχουν όνειρα, ούτε ελπίδες.

Όταν δε οι νέοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν πως η ελπίδα .. που ερχόταν έγινε υποταγή και η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ανίκανη, πλημμυρισμένη στο ψέμα, στην εξουσιομανία και στην ανεντιμότητα, τότε η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.

Δεν υπάρχουν όνειρα και  όταν δεν διαφαίνονται προοπτικές, όταν επικρατεί ο φόβος και η ανασφάλεια για το μέλλον, δεν βγαίνει κανένας στους δρόμους.

Αντίθετα, κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά στο υπόγειο του, κλείνει τις πόρτες, κρύβεται και αποστασιοποιείται από τα πάντα, νοιώθοντας πως μόνο έτσι θα επιβιώσει.
Δεν εξοργίζεται, δεν διαμαρτύρεται και δεν απαιτεί απολύτως τίποτα, εκτός από λίγη τροφή, νερό και την ησυχία του.

Το σύστημα αγοράζει ή  εξαγοράζει (ιδέ ΣΥΡΙΖΑ) ή προσπαθεί να περιθωριοποιεί .

Δηλαδή η ιστορία τελείωσε?
Ως  εδώ ήταν ?
Όχι !

Η  ελπίδα   φυτρώνει πάντα εκεί που δεν την περιμένεις, αλλά και γιατί δε θα χει πολλές ελπίδες να  ανθίσει τελικά.

Αλλά το φυτό, που λέγεται ελπίδα, που λέγεται ζωή,  ακόμα και στην πιο ακραία συννεφιά, θα ψάχνει να βρει τον δρόμο προς τον ήλιο.
Κι ας μην έχει το ταλέντο να τον κάνει μόνιμο…

Δεν έχει σημασία τι χάνεται , τι μένει πίσω , πόσο σταματά, τι λένε οι άλλοι και κυρίως οι μεγάλοι.

Πολλές φορές στην ζωή  και στην ιστορία οι νέοι (και εμείς οι μεγαλύτεροι) ξέμειναν, σταμάτησαν, τους θεωρήσαμε χαμένους.

Όμως έψαχναν (οι νέοι) το που είναι και τα πατήματα τους και αναζήτησαν  το μονοπάτι για τους  βγάλει  "έξω", στην ελευθερία και την άλλη κοινωνία.

Είναι πολλοί  (και θα γίνουν πολλοί περισσότεροι ) που επαγρυπνούν και  αντιστέκονται ( νέοι και μεγαλύτεροι )  στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.
Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται.
Οι αξίες αυτών που εκτοξεύουν κατηγορίες δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, οπότε... απορρίπτονται !

Η  ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της θα  πετάξει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων., θα πετάξει απογοητεύσεις, εφησυχασμούς, ακόμη και την υποταγή.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά θα  δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας.

Ένα νέο και από νέους κάθε ηλικίας με μπροστά τα νιάτα έρχεται από όσους αρνούνται (και θα αρνηθούν) να δεχτούν την υποταγή!

Και όπως λένε "δεν έχει σημασία το ξύλο που θα φάμε, αλλά ότι ο καβγάς πρέπει  να γίνει''!


On Lache Rien ! (We Don't Give Up!)

1 σχόλιο: