Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Ο φασισμός, η ετερότητα και το εγώ μας

Ο φασισμός, η ετερότητα και το εγώ μας



Όλοι μοιάζει να έχουμε μερίδιο ευθύνης στον εκφασισμό της καθημερινής ζωής.
Ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η κρατική τρομοκρατία, η δικαιοσύνη, η ιεραρχία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία, η Παιδεία, εμείς οι ίδιοι, αλλά κυρίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (sic) και αυτά τούτα τα πολιτικά κόμματα.

Και αυτά ακόμη που αυτοαποκαλούνται αριστερά!
Διότι ούτε το life style κατέκριναν, ούτε τη μετάλλαξη που υπέστη η δημοσιογραφία, ούτε όλο αυτό το χάχα χούχα των τελευταίων δεκαετιών της επίπλαστης ευημερίας.
Διότι τους άρεσε.

Δεν θέλω να πω ότι όλοι έχουμε έναν φασίστα μέσα μας, αν και είναι θέμα προς διερεύνηση, ειδικώς όταν λάβουμε υπόψη μας ότι στη φιλοσοφική γραμματεία υπάρχουν πάρα πολλοί φιλόσοφοι της εξουσίας, εναντίον της δημοκρατίας δηλαδή και, πολλές φορές, είναι πειστικοί.

 Τέλος πάντων ο φασισμός, καταλήγω, δεν υπάρχει μέσα μας, απλώς έχει επηρεάσει τον ανθρωπολογικό τύπο.
Όταν ζούμε δεκαετίες, αιώνες θα έλεγα, σ’ ένα πνεύμα ανταγωνισμού που προωθούν οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, όταν τα παιδιά μας μεγαλώνουν με το πώς θα επικρατήσουν στα συνομήλικα παιδιά, όταν υπάρχουν βραβεία, πρωτεία και λοιπά, είναι φυσικό να δεχτούμε εύκολα εκείνη τη διαταγή που θα ικανοποιήσει όλες τις ήττες μας, από τα παιχνίδια έως την πολιτική συνύπαρξη και την ειρήνη.

Και αυτή η διαταγή είναι η κραυγή του φασισμού.
Μου φαίνεται ότι εκείνο στο οποίο πρέπει να δώσουμε προσοχή είναι ο ανθρωπολογικός εναλλακτικός τύπος.
 Να στηρίζεται δηλαδή στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό και όχι στην ανηθικότητα του να πατούν στο πτώμα του άλλου για να επικρατήσει το αρρωστημένο και εγκλωβισμένο και ταπεινωμένο εγώ, που προκύπτει όταν χάνουμε γενικά.
Το εγώ θα μπορούσε να είναι υγιές- δεν είναι.
Απλώς είναι ξένο στο είναι μας.

Και ό,τι ξένο το απωθούμε, παρ’ ότι έχουμε βαθιά παράδοση στη φιλοξενία, παρ’ ότι οι παππούδες μας αποδέχτηκαν την πιο ξένη κουλτούρα.

Οφείλουμε να εντάξουμε στην καθημερινή μας κουλτούρα το ξένο, το αιρετικό, διότι μας υπενθυμίζει το μεγαλείο της ετερότητας· και μόνο μέσω της ετερότητας ανακαλύπτουμε την ταυτότητά μας.

 Προσπάθησα να πω πώς αντιμετωπίζουμε τον φασισμό προσωπικά.
 Για την πολιτική του αντιμετώπιση τον λόγο έχουν τα πολιτικά κόμματα.
 Δεν τα βλέπω ικανά. Αισιοδοξώ μόνο από τα αντιωφελιμιστικά και αυτόνομα κινήματα της κοινωνίας που έχουν λόγο σήμερα, εναντίον του life style και του ωφελιμισμού.

Και, βεβαίως, εξακολουθώ να πιστεύω στη δημοκρατία και στο αυτεξούσιο των ανθρώπων.
Ποτέ πια φασισμός φώναζαν οι άνθρωποι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Καιρός να το ξαναφωνάξουμε.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου