Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

Στενεύουν τα περάσματα… και το δίλημμα

Στενεύουν τα περάσματα…  και το δίλημμα 



Η φτώχεια εξαπλώνεται, τα αδιέξοδα του κόσμου  πληθύνονται, η ζωή μιζεριάζει,
μικραίνουν όλα, τα εισοδήματα, οι χαρές, οι δυνατότητες, οι ελπίδες,… στενεύουν τα περάσματα…
μεγεθύνονται  οι λύπες, οι μοναξιές, οι λογαριασμοί, οι άνεργοι, η αναισθησία ορισμένων, η κοροϊδία.

Πλέον έχουν αλλάξει τα μεγέθη, η καθημερινότητα τουμπάρισε, η ανασφάλεια διαβρώνει και κατατρώει του πάντες, δεν υπάρχει καμία σταθερά, παρά μόνο η σταθερή κατολισθητική  έκπτωση της ζωής που ξέραμε.
Απορυθμισμένες ζωές, ασυντόνιστες, φριχτές, μες στην ανέχεια και με ένα κυρίαρχο τρόμο για το αύριο (τι μας ξημερώνει)  για μας και κυρίως για τα παιδιά μας.
Άνεργοι  στην απόλυτη καταστροφή, όσοι δουλεύουν δεν  «βγαίνουν» με τίποτα, νοικοκύρηδες που ’χασαν το βιος τους, τις επιχειρήσεις τους, την εργασία τους, τα μυαλά τους και τις οικογένειές τους, που οδεύουν στα ψυχιατρεία ή στην κρεμάλα, άνθρωποι νομοταγείς, που είχαν κάνει τα κουμάντα τους  (κάτι στην άκρη και μια σύνταξη ) ισοπεδώνονται ..

Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι.
 Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν.
Ένας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

 Λαός-όνος που αμίλητος, σιωπηλός και ντροπιασμένος κουβαλά τα χρέη της χώρας· χρέη που δημιούργησαν οι ώς τώρα κυβερνήσαντες [και αν φώναζαν και μερικοί ποιος τους έδινε σημασία].

Προχωρούν με δόντια σφιγμένα και πρόσωπα σκοτεινά αρνούμενοι να δουν έστω και ελάχιστο φως.
Βρίζουν τους πάντες· όλοι τούς φταίνε, όλοι είναι αλήτες, λωποδύτες, κλέφτες, απατεώνες (είναι οι πιο ήπιοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί).

Τώρα συνειδητοποιούν οι περισσότεροι τι ακριβώς ψήφισαν τον Σεπτέμβρη του 2015.
 Ως τότε έλπιζαν ότι κάτι θα κάνει το αγαπημένο τους παιδί, που δεν πρόφταινε να κοιμηθεί και λοιπά, που πάλευε… για πάρτη  του… την καθέκλα του

Τώρα, όμως, που συνειδητοποιούν ότι ψήφισαν μια ακραιφνώς μνημονιακή κυβέρνηση (παρά τα δάκρυα, τις ενοχές και τις τύψεις τάχα πολλών στελεχών)
 Τώρα λοιπόν είναι αργά για να μετανιώσουν,
όμως είναι ακόμη  καιρός να αντιδράσουν.
Να το πάρουν αλλιώς …

Όταν η κοινωνία βλέπει μια κυβέρνηση που έχει παραδοθεί άνευ όρων και έχει συνθηκολογήσει, δεν φτάνει να τα βάζει μ' αυτήν την παραιτημένη κυβέρνηση, ούτε να μοιρολογά, ούτε να παραιτείται.

Αλλά
Να μην περιμένουν τον το τέλος τους  με σκυμμένο το κεφάλι, αυτό να σκεφτεί ( με το μυαλό που έχει μέσα ),
να οργιστούν
να αγωνιστούν
και να μην τους ξαναψηφίσουν,
όχι μόνο τους τωρινούς κυβερνήτες ώρα που ψηφίζουν σαν υπνωτισμένοι ό,τι τους φέρνουν που από  αντιμνημονιακοί έχουν γίνει οπαδοί του δόγματος «μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος». Τέτοια μετάλλαξη…
αλλά και τους προηγούμενους, που ίδιοι είναι (σκεφτείτε λίγο, δεν θυμάστε τα μνημόνια 1 και 2).

Το δίλημμα είναι απλό
ή αποδεχόμαστε  την μοίρα που μας όρισαν οι ξένοι και τα ντόπια τσιράκια τους ( και μην ελπίζετε ότι θα γίνει κάποιο θαύμα )
ή ανακτάμε τη χαμένη αξιοπρέπεια μας και το  κεκτημένο να ζούμε ανθρώπινα και ελεύθεροι σ’  αυτόν τον τόπο και να τον υπερασπιζόμαστε απ’ όσους τον επιβουλεύονται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου