Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

…αλλά μόνο μέχρι εκεί ;

…αλλά μόνο μέχρι εκεί  ;



Οι ημέρες που διανύουμε έχουν ένταση.

Αβέβαιος καιρός, αβέβαιες πολιτικές, αβέβαια συναισθήματα.
Αβέβαιο το καλοκαίρι που έρχεται, πολλαπλώς.

Υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι (δεν κάνω ανθρωπολογική προσέγγιση) και μιλώγια συναισθήματα συγγενή, που αντιλαμβάνομαι γύρω μου.

Φερ’ ειπείν, δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους που λένε «τα λέγαμε εμείς», και τώρα καμαρώνουν δικαιωμένοι κι αδιάφοροι για τις συνέπειες των όσων θα συμβούν.

Αισθάνομαι θυμό, όχι γιατί με διέψευσε κανείς,
λύπη, όχι γιατί με απογοήτευσε,
προσδοκία, όχι γιατί έχω σταθερό σχέδιο,
και πείσμα, γιατί όλα ανατρέπονται, αναστρέφονται και ξαναπροσπαθούν.

Κι ακόμα γιατί έμαθα σ’ αυτή την περίεργη πορεία τόσων χρόνων, πως οι άνθρωποι δεν είναι παντοδύναμοι, όπως και οι θεοί εξ άλλου.
Πως τα γεγονότα είναι αμείλικτα και συνεπή, ακόμα κι όταν δεν είναι όπως τα περιμένουμε.
Κυρίως τότε.

Παρατηρώ λοιπόν ένα γύρω την αμηχανία.
Οι κανονικοί άνθρωποι ρωτάνε ανήσυχοι.
Που πάμε ;
Δεν ξέρουν τι ακριβώς απάντηση περιμένουν, μάλλον δεν περιμένουν καμία απάντηση, ρωτάνε ωστόσο με την αοριστία του φόβου που δεν προσδιορίζεται και της ελπίδας που δεν έχει ακόμα αποβληθεί.

Αλλά και δεν ξέρουν που να πάνε.
Να μείνουν σπίτι;
 Να ζητήσουν λόγο;
Να μη ζητήσουν;
Να πουν δικαιολογίες;
Να υπερασπιστούν τη ρήξη;
Να υπερασπιστούν το συμβιβασμό;

 Έξω να βγούνε δυσκολεύονται ποικίλως, αλλά κι αν βγουν, στο δρόμο τους ξαναβρίσκουν τα ερωτήματα.

 Στο σπίτι να μείνουν δεν μπορούν.
 Η οθόνη προετοιμάζει μια απειλή, η οποία όπου να ‘ναι θα εκτοξευθεί, ακόμα και που είναι κλειστή.
Να δεις κάτι να ξεχαστείς;
Ένας σκληρός έκτακτος ειδησάς διακόπτει το πρόγραμμα-ροή το λένε- για να σε τρομάξει.
Πάει η μέρα, βούλιαξε πάλι.

Να μπείς στο διαδίκτυο;
 Εκεί, όπως σερφάρεις ανυποψίαστος, εξαπολύονται αίφνης καταγγελίες, αποκαλύψεις, λίβελοι, αισθήματα πονηρά, ανεξέλεγκτες λέξεις.
 Ελεύθεροι σκοπευτές καιροφυλακτούν και πυροβολούν αμείλικτα όποιον παραβεί τον κανονισμό κυκλοφορίας.
Τον οποίον έχουν ορίσει οι ίδιοι οι σκοπευτές. Οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα.
 Απλώς εισπράττουν μερικά like, από παρόμοιους, σχηματίζονται μικρές κοινότητες, με κοινό μια ύβρη, διασπώνται και ξαναενώνονται στην επόμενη, για να ξαναχωρίσουν κοκ.
 Οι σχέσεις αυτές δεν κοστίζουν, μερικές λέξεις παραπάνω μόνο.

Καθένας, θα πείτε, με το μέσο που διαθέτει.
Έτσι κι αλλιώς γέμισε ο κόσμος ατομικότητες.
 Ατομικές ατομικότητες ή συλλογικές ατομικότητες.
Δεν έχει σημασία αν έχεις τη δυνατότητα να γράψεις στην εφημερίδα, να πεις στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, να διαδώσεις στο διαδίκτυο ή αν έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις μέσω της ομάδας, της κίνησης, της «συλλογικότητας» σου.
Και στη μιά και στη άλλη περίπτωση ατομικότητες διακινούνται στην ουσία.
Απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες.
Που δεν πολυενδιαφέρονται για το πραγματικό ακροατήριο.
Εκλαμβάνουν το μικρό τους κόσμο ως το σύμπαν, επιλέγουν τους παραλήπτες και απευθύνονται σε αυτούς.
Αναιρώντας τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής τους.

Και που να πάνε και τι να κάνουν ;
Αγανακτούν οι πάντες - εκτός από κάτι κολλημένους όλων των ιδεολογικών και πολιτικών αποχρώσεων και κομματικών επιλογών…

Τα υπαρκτά τους οργίζουν,
η αφραγκίλα, η ανεργία, η έλλειψη ελπιδοφόρου  μέλλοντος, τα σκουπίδια, τα παιδιά που λείπουν στα ξένα, η μιζέρια,

όλα τους οργίζουν και καλά κάνουν, αλλά…
…αλλά μέχρι εκεί..

Φωνή και καταγγελία στο καφενείο, στην καφετέρια, στο μπαρ, στις παρέες, στις ταβέρνες (για όσους μπορούν να πηγαίνουν ακόμα), ιδιαίτερα στις ουρές κάθε είδους (τράπεζες, ΕΛΤΑ, ΔΟΥ, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλπ)
…αλλά μόνο μέχρι εκεί ;

Για αγώνες, κινητοποιήσεις, απεργίες, κλείσιμο δρόμων, πορείες ούτε λόγος..

Μένει και εκτοξεύεται εκ των χειλέων κάτι σαν « θα τους  γ….ω»   ή «θα τους π….ω» ή «δεν ξέρουν ποιος είμαι εγώ» ή « σε μας δεν περνάνε τέτοια» ή τέλος κάποιοι λόγιοι  λένε «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγούς δεν υπομένει» και μετά..
…και μετά, κανά μπάνιο, τηλεόραση, καφέ, κουτσομπολιό, γκομενιλίκια, αναζήτηση  του έρωτα που όλα θα τα επουλώσει , καμιά βόλτα και τέλος μέχρι εκεί.

Η επανάσταση  της καρέκλας , του καναπέ, της ξαπλώστρας, του μοχίτο, του ούζου του κρασιού  και του φραπέ.

Για να μην παρεξηγηθώ, θαυμάσια είναι όλα και το μπάνιο, και η παρέα και το τσίπουρο, και το μπαράκι και η ταβέρνα και ο έρωτας και τόσα άλλα που μας δίνουν χαρά στην ζωή μας.
Χαρά της ζωής είναι, αλλά όχι μέσο αποφυγής της πραγματικότητας ή άμμος για να κρύβουμε το κεφάλι  μας.

Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτά μόνο, γιατί δεν θα έχουμε ούτε αυτά σε λίγο καιρό, όλο και λιγότεροι θα τα γεύονται .
Χρειάζεται πέρα από τα λόγια και  κάτι ακόμα.
Και αυτό λέγεται δράση, αγώνας κινητοποίηση, ενότητα ..

Ξέρω παλιά υπήρχε οργή αλλά και Ελπίδα,
μετά ήρθε ο βιασμός από τους ολετήρες που παριστάνουν τους αριστερούς,
τώρα υπάρχει απελπισία και αδυναμία.

Το ξέρω, αλλά μείνουμε εκεί-στο τίποτα-,τελειώσαμε !

 Καθώς γίνομαι μάρτυρας των περιστατικών, εκφραστής σκέψεων, ίσως και δηκτικός και πικρόχολος, μην με αδικήσετε, περνάει μέσα μου η μελαγχολία των ημερών και των τόπων.

Του αβέβαιου καλοκαιριού και της ακόμα πιο αβέβαιης προοπτικής .
Με το απαραίτητο πείσμα.
Και το δικό της, της Αριστεράς, και το δικό του, του καλοκαιριού, και το δικό μου!

Υστερόγραφο:

Πέρα από όλους αυτούς που αναφέρομαι, υπάρχουν και οι αμνήμονες  υποστηρικτές και μνηστήρες των μνημονιακών κομμάτων που χαμογελούν πλατιά πού θέλουν να επαναληφθεί το παρελθόν, ως τραγωδία στο μέλλον και κάποιοι από αυτούς να «ξαναβρεθούν στα πράγματα» .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου