Οι εν Ελλάδι και οι εν Ηλεία εξελισσόμενοι, μεταλλασσόμενοι και επιδεικνυόμενοι ζηλωτοί της οιασδήποτε εξουσίας

Οι εν Ελλάδι  και οι  εν Ηλεία εξελισσόμενοι, μεταλλασσόμενοι  και επιδεικνυόμενοι ζηλωτοί της οιασδήποτε εξουσίας

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ικανότητα του ελίσσεσθαι, μεταλλάσθεσαι και του (τελικώς) επικρατείν των ανθρώπων που υπηρετούν το πολιτικο- εξουσιαστικό σύστημα.

Πανελλαδικό και Τοπικό (Ηλειακό).

Είναι αετονύχηδες στο να ξεφεύγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία οδηγούνται όταν χάνουν το λαϊκό έρεισμα, όταν η κοινωνία βοά για τις παραλείψεις τους ή την εγκληματική αμέλεια που επιδεικνύουν κατά την άσκηση της «εργασίας» τους.

«Δίνουν τα ρέστα τους», όταν έχουν εκλογικούς στόχους, όταν έχουν γλυκαθεί  από την αναπαυτική  καρέκλα της εξουσίας, σκυλιάζουν όταν την έχουν χάσει (λόγω μη επανεκλογής τους),  αλλάζουν χρώματα σαν τους χαμαιλέοντες, γλύφουν τους πάντες, έρπουν, κανένας ηθικός ή πολιτικός φραγμός.    

 

Γνωρίζουν ότι είναι ένοχοι για την κατάντια της χώρας, για την ακραία οπισθοδρόμησης της Ηλείας, της εξαφάνισης του Πύργου, του μαραζώματος της Αρχ. Ολυμπίας, αφού είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της ολίσθησης (πολιτικής – οικονομικής – πολιτισμικής), αλλά σφυρίζουν αδιάφορα, συνεχίζουν τον βίο τους σαν να μην έχει τίποτε κακό προηγηθεί.

Ίσως γιατί τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ψηφοφόροι έχουν κοντή μνήμη και εύκολα μεταστρέφουν τη σκέψη τους, εάν δουν κάτι καλό (για την τσέπη τους ή για την ελπίδα τους, κυρίως για την τελευταία, που πεθαίνει τελευταία και λοιπά).

Ίσως ακόμη γιατί έχουν πειστεί για την τρομαχτική δύναμη του επικοινωνιακού παιχνιδιού.

«Παράγουν»  έργο μηδενικό, ο τόπος επιδίδεται σε ράλι ταχύτητας με τη όπισθεν, η κοινωνία βυθίζεται στη φτώχεια, νέα μέτρα επέρχονται (μειώσεις φόροι κλπ), η Ηλεία δρόμους δεν έχει, έργα που να δώσουν αναπτυξιακή  ώθηση δε εκτελούνται, ο νομός μετατρέπεται σε παρία της Ελλάδα, ο Πύργος σε πόλη δεύτερης κατηγορίας-κεφαλόχωρι 

και αυτοί  χαμογελούν (σαν ανόητοι), φωτογραφίζονται, συσκέπτονται, εξαγγέλλουν.

Για να επηρεάσουν τον κόσμο επιδίδονται σε βερμπαλιστικούς (πόσο κουραστικούς…) θεατρινισμούς, διαλαλώντας την «ανεξαρτησία» τους τάχα και τη «λαϊκότητά» τους, παίρνοντας δήθεν το μέρος της κοινωνίας, αγωνιζόμενοι (τρομάρα τους) για τα δικαιώματα της τελευταίας αλλά και για την αξιοπρέπειά της!

 Το σπουδαίο είναι ότι φαίνεται να γνωρίζουν πως παίζουν θέατρο και το ακόμη πιο σημαντικό ότι ξέρουν πως η κοινωνία ξέρει…

Αλλά αυτοί επιμένουν και αδιατάρακτα συνεχίζουν να υποκρίνονται, παρότι αποκαλούνται θεατρίνοι, καραγκιόζηδες, νερόβραστοι, αργυρώνητοι, νεοφιλελεύθεροι και άλλα πολλά.

Πόθεν αντλούν αυτή τη βεβαιότητα;

Αυτό πρέπει να προβληματίζει όλους μας· και όχι οι γελοιοφανείς (γελοίες τελικά) κινήσεις τους.

Στην πολιτική αρένα επικρατούν οι πλέον ολίγοι, οι άσθενοι, οι άκαπνοι, οι αδολέσχες-φλύαροι , οι επηρμένοι, οι στις κυβιστήσεις διαπρέποντες και προεξάρχοντες, κινούμενοι άπαντες από το πάθος για εξουσία, εξ ου και ο συνωστισμός τους πίσω τα κυρίαρχο σύστημα, τους οικονομικά κρατούντες και τα μέσα ενημέρωσης.

 Αν κοιτάξεις προς το κλεινόν άστυ θα τους δεις στα ποτάμια ( να ρέουν και να στερεύουν), σε μαδημένους ήλιους (που τώρα συμπαρατάσσονται  για να ξαναλάμψουν), σε γκρούπες  κουρεμένων σύριζα ( από κάθε τι αριστερό) και σε παλιατσαρίες με μπλε μακιγιάζ παρφουμαρισμένες με άρωμα παρελθόντος.

Αν ατενίσεις το πολιτικό σου βλέμμα στην Ηλεία θα αντιληφθείς,

 τον απόστολο  με το αχαϊκό ευαγγέλιο που μαζί με τους εν νομώ ψάλτες του(αντιπεριφερειάρχες κλπ) τελούν την εξόδιο λειτουργία του τόπου μας,

τον υπονομευτή εκ τω έσω του Πύργου, που παριστάνει τον δήμαρχο,

τον πρώην βουλευτή - πολιτικό γυρολόγο με την μηδαμινή προσφορά στον τόπο να επιθυμεί αποκτήσει την δημαρχιακή καρέκλα (καρέκλα να είναι και ότι να ‘ναι),

τον δούρειο ίππο για την κατάληψη του Δήμου από τον  εκδότη αφεντικό του,

 το ευγενικό και καλοκάγαθο τίποτα που προΐσταται του Δήμου σύμβολο της Ηλεία και της Ελλάδας, της Αρχ. Ολυμπίας,

κάποιους που παριστάνουν τους βουλευτές της κυβέρνησης με  μόνη ... ικανότητα να ψηφίζουν μνημόνια και νόμους της τρόικας,

αυτόν τον επηρμένο και ανιστόρητο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν σέβεται ούτε τα πολιτικά περάσματα της νιότης του (κομουνιστικά και σοσιαλιστικά ) και 

δεκάδες άλλοι  ζηλωτοί της οιασδήποτε εξουσίας, του φαίνεσθαι ,του επιδεικνύεισθαι και του παραγοντίζειν.

 Και, όμως, όλοι τούτοι οι νοματαίοι επηρεάζουν πολλούς από τους πάσχοντες και αδύναμους, έρμαια των εξουσιαστικών τους βλέψεων.

 Ως κοινωνία δεν προβάλλουμε αξιώσεις ισχύος, παρά τις σοβαρές διεργασίες, την οργή, τον θυμό και την αγανάκτηση   που δονούνται εντός της.

Ίσως φταίει ότι δεν ενδιαφερόμαστε να γνωρίσουμε την  ταυτότητά  μας ως πολίτες, ότι αρκεστήκαμε σ' εκείνες μόνο που δηλώνουν ένα «παρών» διά της ψήφου, κάθε όποτε αποφασίζουν οι εξουσιάζοντες.

Εκείνης της ταυτότητας μας (του δημότη, του αγωνιστή)  που ενώ οφείλαμε να καλλιεργούμε τις απωθήσαμε στη μακαριότητα της λήθης.

 Εθιστήκαμε στο δέον και χάσαμε το είναι (μας), μάλλον.

Το δέον, όμως, το καθορίζουν άλλοι, όχι εμείς οι ίδιοι.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι απέχουμε ως κοινωνία από την πολιτική, από την εξουσία.

Αλλά εξουσία έπρεπε να είμαστε εμείς, ο δήμος.

 Με κουβέντες του καφενείου, με βρίσιμο μπρος στην τηλεόραση ή όταν διαβάζουμε τον τύπο (τοπικό ή αθηναϊκό), ρητορείες, καταγγελίες, μοναχικές πορείες  και συνθήματα δεν βλέπουμε προκοπή, διότι είναι κραυγές εκτόνωσης  και στην έρημο.

Ακόμη χειρότερο να μην αγωνίζεσαι και επιπλέον να τους καλοχαιρετάς και να τους ξαναψηφίζεις.

Πόσες φορές πια και μέχρι πότε ?