Δεσμώτες και ακροατές του ανατριχιαστικού γέλιου της εξουσίας των ολίγιστων και των υποταγμένων

Δεσμώτες και ακροατές του ανατριχιαστικού γέλιου  της εξουσίας των ολίγιστων και των υποταγμένων

Συνηθίσαμε μάλλον να ζούμε υποταγμένοι, απογοητευμένοι,    παραπλανημένοι στην ( και από ) κάθε εξουσία (συστήματος, κόμματος, περιβάλλοντος κλπ.).

Αρκούμαστε στα λίγα τετραγωνικά της διακοσμητικής ελευθερίας που μας επιτρέπει να κομπορρημονούμε ότι είμαστε ελεύθεροι αδιαφορώντας για το όλον που μας περιβάλλει .

Την εξουσία και τα αποτελέσματά της.

Το  (αληθινό) πρόσωπο της εξουσίας εμφανίζεται αποκρουστικό και μας διατάσσει να υποταχθούμε.

Το «πρόσωπο» τούτο δεν φέρει ενοχές, δεν νιώθει βεβαρημένη τη συνείδησή του, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ο εσώτερος νόμος της ύπαρξης είναι ο νόμος του ισχυροτέρου.

Το 'χουμε μάθει καλά αυτό από τη συμπεριφορά των νικητών Αρχαίων Αθηναίων απέναντι στους ηττημένους Μηλίους.

Το πρόσωπο της εξουσίας δεν κοκκινίζει από ντροπή, δεν γνωρίζει τι σημαίνει ηθική.

Το 'χουμε μάθει καλά (και ) αυτό από τη συμπεριφορά των ελπιδοφόρων των νέο…κυβερνητών

Η ηθική αφορά τους ηττημένους, τους αδύναμους που προβάλλουν τις ανθρωπιστικές αρετές της ώστε να αποκτήσουν την εύνοια ή κάποια καλύτερη μεταχείριση από τους ισχυρούς.

Συνηθίσαμε μάλλον να ζούμε υποταγμένοι.

Είτε γιατί θεωρούμε εαυτούς λίγους στο κυνήγι της λείας της εξουσίας, είτε γιατί δεν μεγαλώσαμε σε ατμόσφαιρα ανεξαρτησίας, είτε γιατί υπερτερεί ένας φόβος απέναντι στην ελευθερία είτε γιατί είμαστε απογοητευμένοι, παραπλανημένοι.

Όλα όμως καταλήγουν στην αποδοχή της επιβολής, των αποφάσεων του νέου θεού …της εξουσίας (τους)

Δεν μας πολυνοιάζει, δεν συμπάσχουμε, αδρανούμε …

Η εξουσία χαίρεται για αυτό  και σ' αυτό  βασίζεται για να προβαίνει σε όποια αντιλαϊκή ενέργεια και πολιτική και αυθαιρεσία  αρέσκεται.

Οι κοινωνικές ομάδες ηττώνται η μία μετά την άλλη χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Εμείς εκεί, στη θεσούλα μας, στην ασφάλειά μας, στη φιλάρεσκη (;) μιζέρια.

Εθιστήκαμε στην ήττα. (?)

Το ατομικό απέχει (εάν δεν ενοχλείται κιόλας από την ύπαρξή του) από το συλλογικό.

Είναι φριχτό να κυβερνιέσαι (!) από κατώτερους, που βέβαια γίνονται αμέσως ανώτεροι όταν καταλαμβάνουν την εξουσία, τον μηχανισμό που ελέγχει τη γη, την κοινωνία, το σώμα μας, τη συνείδησή μας, ακόμη και τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.

Έχουμε να κάνουμε, καθαρά πλέον, μ' ένα φριχτό καθεστώς ισοπέδωσης και φτωχοποίησης των πάντων και αντί να ξεσηκωθούν κι οι  πέτρες, αγωνιούμε αν θα πληρώσουμε τη δόση μας στο κράτος-τέρας.

Δεσμώτες και ακροατές του ανατριχιαστικού γέλιου  της εξουσίας των ολίγιστων και των υποταγμένων.

Κωφοί, τυφλοί, αμέριμνοι οδοιπορούμε.

Λίγο θυμωμένοι, ναι. Και;

Ας κάνουμε τουλάχιστον μια δειλή (έστω)αρχή.

 Ίσως βλέπαμε ότι ναι μεν φαίνεται απρόσιτος ο πύργος της εξουσίας, πιθανώς όμως να βλέπαμε πόσο εύκολο είναι να ξεθεμελιωθεί.

Αυτό σημαίνει βεβαίως ότι πρέπει να ληφθεί μια απόφαση, ότι τα καθιερωμένα τα έχουν επιβάλει οι κυρίαρχες πάντα τάξεις και όχι ο λαός.

Να βρούμε έναν χώρο, ένα βήμα και, κυρίως, σθένος, μια και ο φόβος μαζί με τη συνήθεια και την (εγγενή;) ραθυμία μάς κρατάνε καθηλωμένους.

Πριν είναι αργά …