Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Το αδιέξοδο (μεταξύ υπομονής και ρεαλισμού) που μας πνίγει

Το αδιέξοδο (μεταξύ  υπομονής και ρεαλισμού) που μας πνίγει





Απελπισία και αίσθημα αδιεξόδου κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.

Για την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού η πολιτική που ακολουθεί εδώ και δύο χρόνια η κυβέρνηση Τσίπρα σκότωσε την ελπίδα ότι η Αριστερά μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση, αλλάζοντας τα πράγματα υπέρ των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.
Όσο περισσότερο κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο ταυτίζεται σταδιακά η Αριστερά στη λαϊκή συνείδηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που άλλα υπόσχονταν προεκλογικά και άλλα έκαναν μετεκλογικά.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολοκληρωτικά μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη, υποταγμένη κα δεν έχει καμία σχέση  με τα προ του 2015 προγράμματα, ανακοινώσεις, εξαγγελίες, υποσχέσεις.

Επιχειρηματολογούν για την εφαρμογή και αυτής της πολιτικής,  με δυο  λέξεις - έννοιες : «Υπομονή» και «Ρεαλισμός».

Υπομονή

Υπομονή κηρύττουν οι λιπόψυχοι που θεωρούν επικίνδυνη, ανώφελη και καταδικασμένη  οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Υπομονή, μας λένε, χρειάζεται χρόνος, μην βιάζεστε, μην πιέζετε, πάνω απ' όλα είναι το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι μας ( ποιο σπίτι μια  παράγκα γραφειοκρατών) τα πράγματα θα …αλλάξουν.

Επιχειρήματα που θα μπορούσαν να πείσουν (και πράγματι έπειθαν) σε καιρούς κανονικούς, σήμερα φαντάζουν αναιμικά, ικανά να επηρεάσουν μόνον αυτούς που ευνοούνται από τη σημερινή κατάσταση και βεβαίως τους λιπόψυχους που θεωρούν επικίνδυνη οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.

Ας ρωτήσουν τους άνεργους, τους άστεγους και αυτούς που κάνουν ουρές στα συσσίτια.
Ας ρωτήσουν εκείνους- και είναι εκατομμύρια- που απασχολούνται σε επισφαλείς εργασίες με εξευτελιστικές αμοιβές.
Ας ρωτήσουν τους εργαζόμενους που ζουν με την αγωνία της απόλυσης.
Ας ρωτήσουν τους νέους που δεν βλέπουν καμία προοπτική στις χώρες τους και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν.
Ας ρωτήσουν τέλος τους πολίτες-ανεξάρτητα από πολιτικές προτιμήσεις και ιδεολογικές αναφορές- αν βρίσκουν ελκυστικό και δημοκρατικό τον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων.

Αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι το κοινό μας σπίτι (σπίτι μας είναι η Ελλάδα ).
 Αυτή η Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με ό,τι είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Αυτή η Ευρώπη δεν είναι υπερασπίσιμη.
Αυτή η Ευρώπη και το ευρώ τους  μας κατέστρεψε, γέννησε φασισμό, διέλυσε οιαδήποτε παραγωγικό τομέα της οικονομίας και ξεπουλάμε οτιδήποτε αξίζει (γης, αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια…)
  
Ρεαλισμός

 Το βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή και αυτής της πολιτικής, είναι ο ρεαλισμός.

Παραβλέπουμε την παιδική άποψη , ότι «δεν τα θέλουμε αυτά, τα κάνουμε αλλά πονάμε»!
Όμως ο κατ’ εξακολούθηση μεταλλασσόμενος είναι ήδη μεταλλαγμένος, στη φύση και στη ζωή.

Ας υποθέσουμε ότι ξεπερνάμε  (καθόλου εύκολο, ακόμα και για ψευδοαπακαλούμενους αριστερούς επισκέπτες του σκοπευτηρίου της Καισαριανής χτες και του Μπελογιάννη αύριο) την ιστορία μας. Τα θετικά και τα αρνητικά μας.

 Ξεπερνάμε -όχι εύκολα- και την πολιτική άποψη τακτικής που διατύπωσε κατά Θουκυδίδη ο Περικλής στο λόγο του προς τους Αθηναίους, πριν την αναμέτρηση με τους Σπαρτιάτες
«...Σε μια ηγεμονική πολιτεία τέτοια δεν αρμόζουν. Αρμόζουν σε μια υπήκοο πολιτεία, για να ζει κάτω από την ασφάλεια της δουλείας!»

Παραμένει και επανέρχεται συνεχώς το ουσιαστικό ερώτημα που αφορά το σήμερα.

 Γιατί σε συνθήκες σημαντικών, παρατεταμένων αδιεξόδων για το σύστημα η υποταγή θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα για το λαό από την ανυπακοή;
  Γιατί η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των κάθε φορά ισχυρών να έχει τελικά καλύτερα αποτελέσματα για τους λαούς;
Πότε και πού επαληθεύθηκε αυτό στην ιστορία;
Πουθενά και ποτέ !

Η λογική και η ιστορία διδάσκουν ότι οι ισχυροί προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, σε βάρος των ασθενέστερων.

«..Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν..)
Μπέρτολντ Μπρεχτ.

 Και αυτοί που την πληρώνουν πρώτοι και περισσότερο, είναι οι πιο αδύνατοι και οι περισσότερο υπάκουοι.

Η πείρα επτά  χρόνων  μνημονίων «Υπομονής» και «Ρεαλισμού» πρέπει να μας έχει πείσει…

 Και ο άλλος δρόμος/διέξοδος , ποιος είναι ?

Να εξεγερθούμε για να διώξουμε τους αποικιοκράτες, να τερματίσουμε την μνημονιοκρατία και την λιτότητα,
να πάμε σχεδιασμένα σε εθνικό νόμισμα σε σύγκρουση με τα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της ΕΕ,
 να διαγράψουμε το χρέος και να προβούμε σε γενναία σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη των αδυνάτων,
να πούμε στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις και να ανακτήσουμε τον εθνικό μας πλούτο,
προχωρώντας σε ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και παραγωγικού ανασχηματισμού της χώρας..

Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί όρθια μόνο ως κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ελεύθερη χώρα, με ελεύθερους πολίτες, με βαθιά δημοκρατία και μια οικονομική πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης με απασχόληση και εργασιακή αξιοπρέπεια.


1 σχόλιο: