Ορίζοντες του νου και της ζωής

 Ορίζοντες του νου και της ζωής

Χαμοζωή … αδιέξοδα και μέσα σε αυτή την άζωη αναζητάς λέξεις και νοήματα να ερμηνεύσεις  την ασταθή σταθερότητα που ζείς, μονοπάτια στο νού να ξεκλειδώσεις,  δρόμους να διαβείς .

Ανέτρεξα σε ένα φίλο παλιό (Θανάση Σκαμνάκη) και  βρήκα κάποιες απαντήσεις …

Αυτοί …

«Έχουν περάσει τόσα χρόνια τώρα! Έχουν γίνει τόσα και τόσα! Έχουν αλλάξει κυβερνήσεις κάθε είδους, με υποσχέσεις και προσόντα, έχουν αλλάξει ηγεσίες και ιδιοκτησίες, κομμάτων, χωρών, κόσμων και ιδεών.

Πλην όμως, η επιθυμία εκείνη της νεότητας, για μια σπουδαία δικαιοσύνη και μια νέα ηθική, ακόμα δεν έγινε πράξη.

Αντίθετα.

..Τόσοι άλλοι που υπόσχονταν αιωνιότητες υπέκυψαν σε σχέδια πιο  γήινα. Γιατί κι αυτοί, με τόσες βιοτικές ανάγκες, παιδιά, δάνεια και χρέη, γιατί κι αυτοί, οι τελευταίοι (!), να μη δουν ρεαλιστικά τα γεγονότα;

….. Το όχημα που επέβαιναν πήρε στροφή ανάποδη …

Δεν είναι οι πρώτοι. Και, δυστυχώς, δεν θα είναι οι τελευταίοι. Τους προηγούμενους τους έφαγε το φίδι που προσπαθούσαν να βγάλουν από την τρύπα, τους κατάπιε και η τρύπα. Οι νέοι ποζάρουν σα να μην έχουν δει τους προηγούμενους, που χάθηκαν.

Φυσικά, τα θέμα είναι με τι μέτρο μετράς! …»

Οι σκέψεις του νου

«Έχω κατά καιρούς διασχίσει διάφορες ερήμους κι έχω μια εμπειρία σχετικά. Φυσικά κάθε φορά είναι άλλη, και κάθε έρημος εκτός από διαφορετική φύση έχει και διαφορετική έξοδο.

Αλλά είμαι πεισμένος πως η έρημος πάντα έχει και οάσεις και διέξοδο, αρκεί να μην παραπλανηθείς και προλάβει να σε στεγνώσει.

Δεν ξέρω που θα βγάλει η τωρινή, κι αν θα αποφύγουμε τον κίνδυνο, αν όμως τον αποφύγουμε έχω την ελπίδα, περισσότερο την πεποίθηση, πως στην έξοδο μας περιμένουν πολλές άγραφες σελίδες, λευκές, παρθένες, κι αυτό είναι που προκαλεί την τόση αμηχανία.

Σαν να μας ειδοποιούν πως οι προηγηθείσες εξηγήσεις δεν ήσαν επαρκείς για να υποστηρίξουν νέα σχέδια.

Πως μας δίνουν την ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε και να ξαναγράψουμε τα μελλοντικά.»

Τα μονοπάτια

«Επιμένεις. Και συνεχίζεις. Κόντρα στην κόντρα.

Δεν είναι εκείνο που λέμε κόντρα στον καιρό (ούτε μπορείς να πεις, εποχή να τραγουδήσεις «καβάλα πάμε στον καιρό»), είναι όμως μια αναμέτρηση μαζί του, και κυρίως η επιμονή στη διαδοχή των εποχών.

Φυσικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να διώξεις τα σύννεφα. Τα μαγικά δεν φτουράνε και οι ευχές δεν πιάνουν. Όμως και πάλι δεν βρίσκεις το λόγο για να υποχωρήσεις.

Αν υποχωρήσεις, κινδυνεύεις να θρονιαστεί ο χειμώνας μέσα σου, κι όταν θα έρθουν οι ζέστες εσύ να παγώνεις ακόμα.

… Συνεχίζεις λοιπόν, με μια απογοήτευση και μια πεποίθηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Προσοχή, όχι περιμένοντας παθητικά πότε θα φύγουν τα σύννεφα, αλλά προχωρώντας κατευθείαν και ενάντια, με τη βεβαιότητα πως μόνον έτσι θα επισπευσθούν, ενίοτε δε και θα υπάρξουν, οι εξελίξεις.

Σε πτοεί, βέβαια, πως έρχονται έτσι ανάποδα τα πράγματα.

Πως τόσες προσδοκίες σε αιθρία διαψεύδονται ή παραμένουν αζήτητες, ίσως και να χλευάζονται∙ πως έχουν αραιώσει επικίνδυνα οι συμμέτοχοι στις εξόδους της πλατείας, πως λιγότερες επενδύσεις γίνονται σε πεποιθήσεις και περισσότερες σε αναγκαίους συμβιβασμούς με το τι μπορούμε να κάνουμε∙ δεν μπορείς να τα βάλεις με τον «καιρό».

Αλλά, επειδή έχεις συμμαχήσει με το καλοκαίρι, πάντα σε αυτό τον τόπο οι ονειροβάτες  έχουν ισχυρές συμμαχίες με το καλοκαίρι, παραμένεις σταθερός, όχι στη βεβαιότητα της νομοτέλειας, αλλά της ανάγκης.

 Και θα βγεις ξανά στην πλατεία, επιμένοντας στα καλοκαίρια.»

Οι ορίζοντες

Βρισκόμαστε στην κόψη του καιρού.

 Είναι καιρός και πάλι για ταξίδια.

Και τα ταξίδια θέλουν ορίζοντες.

Και «όχημα» και επιβάτες.

Όποιος μπορεί ας ταξιδέψει, οι άλλοι μένουν πίσω.

Αλλά, επί τέλους, ας ταξιδέψουμε κάποιοι …»