Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο, χωρίς γυρισμό…

Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο, χωρίς γυρισμό…

«Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή, τι να καταλάβουμε οι φτωχοί» έλεγε πριν από χρόνια ο Σαββόπουλος, όμως η κατανόηση και η συνειδητοποίηση αυτού που ζούμε είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη φυσική και ηθική και ή μας επιβίωση.

Την επιβίωση και των Ελλήνων και της Ελλάδας.

Παρά τις γιορτινές μέρες, τα φωτάκια και τις μουσικές, όλοι νιώθουμε και ξέρουμε τι συμβαίνει, τις δυσκολίες που ζούμε (που σε κάποιους είναι δυστυχία), τα πιο άσχημα που έρχονται, τα αδιέξοδα που είναι μπροστά μας.

Γιατί όντως γύρω μας απλώνεται μια κοινωνική έρημος.

Τα κεκτημένα, τα δεδομένα, οι σταθερές και οι ορίζουσες της ζωής μας σαρώθηκαν από τον άνεμο της ερήμου, την οποία πρέπει αναγκαστικά (γιατί άραγε ;) να διασχίσουμε.

Τα επτά χρόνια της κοινωνικής καταστροφής έπρεπε να μας έχουν κάνει πιο σοφούς, πιο έμπειρους, πιο πονηρεμένους, πιο ψαγμένους.

Αμ δε ..

Συνεχίζουμε τους δρόμους των μνημονίων, που μόνο καταστροφή έφεραν και φέρνουν, σε βάλτους οδηγούν και είμαστε.

Σε κινούμενη άμμο που κινούμενος σε καταπίνει.

Όχι όλους βέβαια γιατί κάποιοι επωφελούνται, η Γερμανία, το ευρωπαϊκό ιερατείο, οι τράπεζες, η οικονομική και πολιτική ελίτ και οι παρατρεχάμενοι αυτών(ΜΜΕ, συστημικά και νεοφιλελεύθερα κόμματα, ανανήψαντες και προσκηνήσαντες), αυτό το 1%..

Αυτό το 1% , που έχει ρίξει στην φτώχεια ( την καταραμένη ) το 50%  και το υπόλοιπο 49% « χάνει την γη κάτω από τα πόδια του».

Διαλυόμαστε και έρχονται ακόμα χειρότερα.

2017  και τα δημόσια έσοδα της χώρας (εφορίες, τελωνεία και επιτελικά τμήματα), και η διαχείριση της δημόσιας περιούσιας περνούν στον έλεγχο των ξένων, και νέα μέτρα (μνημόνια, κόφτες, εργασιακό, απολύσεις, αυξήσεις μειώσεις  )και άλλη φτώχεια και νέες επιβουλές κατά της Ελλάδας (Τουρκία, Αλβανία, Κύπρος…)  και συνεχίζουμε..

 Κάποιοι από εμάς απλώς φτωχαίνουμε και μετράμε τις μέρες αδιάφορα έχοντας θάψει όνειρα κι ελπίδες.

Κάποιοι άλλοι από εμάς έγιναν Εφιάλτες και ταΐζονται παρασιτικά από το κακό που μας βρήκε.

Και κάποιοι άλλοι είναι το Κακό που επιβλήθηκε δίχως καν να δώσει μάχη, δίχως καν να έχει έστω και μία ελάχιστη απώλεια.

Ό,τι εξωφρενικό κι αν συμβαίνει δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Όμως αυτή η ζωή δεν είναι κανονική.

Ούτε εμείς είμαστε κανονικοί.

Ξέρω η κρίση συνήθως βγάζει από τους ανθρώπους τα χειρότερα στοιχεία.

 Ο νεοφιλελευθερισμός, η γυμνή εκδοχή του αρπακτικού καπιταλισμού, καλλιεργεί τον ανταγωνισμό, την ανθρωποφαγία, την εξαπάτηση, την εκμετάλλευση χωρίς τύψεις, την επιθετικότητα και τη λογική «ο νικητής τα παίρνει όλα»  να είσαι με την πλευρά των νικητών. Με κάθε κόστος και θυσία.

Ποιοι είναι αυτοί;

Πολλοί είναι και δίπλα μας αλλά και (κυρίως)αυτοί που διαχειρίζονται τα κοινά (ως κοινοί.. και κυνικοί ) και που τους αναγνωρίζεις εύκολα ως φιγούρες επαναλαμβανόμενες στα μέσα ενημέρωσης (πανελλαδικά και τοπικά)…

Η αντίσταση σε αυτό, σε αυτούς , στην κρίση και στις αλλαγές που αυτή επιφέρει είναι ένας αγώνας να κρατήσουμε την ταυτότητά μας, τις αξίες μας, την ζωή μας, την Αξιοπρέπεια μας.

Το μέλλον, όπως προέβλεψε ο Μ. Κατσαρός, είχε όντως πολλή ξηρασία.

Θα βρούμε τη δύναμη να περπατήσουμε μέχρι την πηγή;

Η  χώρα χρειάζεται  επειγόντως έναν άλλο δρόμο και εναλλακτικές προτάσεις, ώστε ο κόσμος να διαπιστώσει αν πραγματικά υπάρχει άλλος δρόμος και να μάθει ποιος είναι αυτός και πού οδηγεί (υπάρχει και οδηγεί σε ένα πολύ καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα και τους πολίτες της).

Ειδάλλως, η Ελλάδα θα παραμείνει στο αδιέξοδο που βαδίζει εδώ και επτά χρόνια και αυτό θα μακραίνει και θα μοιάζει όλο και περισσότερο με δρόμο, μέχρι που κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί γι” αυτό που εξ αρχής ήταν. Αλλά τότε θα μας πουν ότι είναι, πλέον, αργά για να γυρίσουμε πίσω.

Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο, χωρίς γυρισμό…