Δυνατότητες και προοπτικές της κυβέρνησης

Δυνατότητες και προοπτικές της κυβέρνησης

Εν αρχή τα πάρα πολλά αν :*   Αν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση μέχρι τέλος Νοεμβρίου.*   Αν προχωρήσει η ελάφρυνση του χρέους, έστω με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα εντός του Δεκεμβρίου ώστε να εφαρμοστούν μέσα στο  1^ο  τρίμηνο του 2017 και να ακολουθήσουν τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα.*   Αν υπάρξει απόφαση για μείωση  των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018 από το 3,5% στο 2,5% μέχρι το Φεβρουάριο .*   Αν υπάρξει θετική έκθεση (από ΔΝΤ και ΕΚΤ) για την βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους έως Φεβρουάριο του 2017.*   Αν υπάρξει απόφαση για συμμετοχή της Ελλάδας στο  πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης/ QE  (για ομόλογα περίπου 4 δισ. ευρώ  ) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι τον Μάρτη. Ακόμα και με ολοκληρωμένη τη 2η αξιολόγηση, χωρίς απόφαση για ελάφρυνση του χρέους η  Ελλάδα δεν θα συμπεριληφθεί στο QE.*   Αν οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων υποχωρήσουν σε χαμηλά πολλών ετών (Π.χ. το ελληνικό 10ετές ομόλογο από 7,8% να υποχωρήσει στο 5% με 4,8%) μέχρι τον Απρίλιο.*   Αν επιστρέψει η Ελλάδα έξοδο στις αγορές τον Μάιο του 2017 (με έκδοση 3ετούς ομολόγου 1,8 με 2 δισ.)*   Αν  θα ξεκινήσει διαπραγμάτευση για την ένταξη του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και γίνουν αποδεκτοί οι όροι στην δομή των μέτρων του τρίτου μνημονίου.
*   Αν όλα τα αν από υπόθεση γίνουν γεγονός,  υπάρχει δυνατότητα να κινηθεί η οικονομία προς μια αναιμική ανάπτυξη σε ρυθμούς ανάπτυξης 1% με 1,4% στηριζόμενη στα δανεικά και όχι στην επανεκκίνηση της οικονομίας.

Αν γίνουν όλα αυτά έχει την δυνατότητα η κυβέρνηση να φτάσει στο Φθινόπωρο του 2017.

Αν όλα…  τα αν, από υπόθεση παραμείνουν σχέδιο μη γενόμενο, θα ενεργοποιηθεί ο σχεδιασμός του 4ου μνημονίου, η 4η ανακεφαλαιοποίηση, το bail in στις καταθέσεις και την επιβολή ενός μακροπρόθεσμου (10ετούς) σχεδίου λιτότητας.

Αν λοιπόν δεν γίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση τέλος …, λόγω και των οικονομικών επιπτώσεων και του υψηλού πολιτικού συμβολισμού που έχει αποκτήσει το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους, η έκβαση αυτής της μάχης θα κρίνει και τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις και οι ελπίδες του Τσίπρα για πολιτικοεκλογική ανάκαμψη ή τουλάχιστον για συγκράτηση δυνάμεων θα καταρρεύσουν.

Πτώση, «ηρωική» έξοδος, άδειασμα και τράβηγμα του χαλιού από τους «συμμάχους» της κυβέρνησης, μικρή σημασία θα έχουν και ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί σε ποσοστά ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να χτυπά αυτοδυναμία...

H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια, τουλάχιστον για 8-10 μήνες δεν θα πρέπει να αναμένονται πολιτικές εξελίξεις, αλλά ότι θα διαδραματιστεί τους επόμενους 4-6 μήνες θα στιγματίσει την Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο .

Όλα αυτά με την σημείωση πως δεν αναφερόμαστε σε προοδευτική φιλολαϊκή πολιτική, αλλά για ακραία επαχθή νεοφιλελεύθερη/φιλομνημονιακή πολιτική  και στα πλαίσια του μνημονιακού μονόδρομου που έχει επιλέξει η κυβέρνηση.

Για την κυβέρνηση η ελάφρυνση του χρέους, η συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η προοπτική μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018, η έξοδος στις αγορές κλπ δεν είναι απλώς και μόνο ένα αφήγημα για εσωτερική πολιτική κατανάλωση , αλλά έχουν συνείδηση πως τα ανωτέρω είναι όρος επιβίωσης.

Για φέτος, δικαιολογημένα ισχυρίζονται ότι θα πιάσουν τον μνημονιακό στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% του ΑΕΠ (περίπου 900 εκατ.). Δεν είναι καθόλου σίγουρο, όμως, ότι θα συμβεί το ίδιο τα επόμενα χρόνια. Υπενθυμίζουμε ότι για το 2017 η υποχρέωση είναι πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% (περίπου 3.350 εκατ.). Για το 2018 και τα επόμενα χρόνια είναι 3,5% (περίπου 6.700 εκατ.).

Χωρίς εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι. Ανάπτυξη, όμως, μπορεί να προκύψει από ισχυρό ρεύμα άμεσων ξένων επενδύσεων.

Χωρίς γενναία ελάφρυνση του χρέους, QE,  μείωση  των πρωτογενών πλεονασμάτων κλπ  η αβεβαιότητα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να αρθεί και η   έξοδος στις αγορές θα είναι ανέφικτη.

Αυτό σημαίνει πως δεν πρόκειται να έλθουν μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις.

Η επιστροφή στις αγορές δεν είναι απλώς μία επιδιωκόμενη επάνοδος στην κανονικότητα.

Είναι προϋπόθεση για να μην υποχρεωθεί η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2018 που λήγει το 3ο Μνημόνιο να ζητήσει και 4ο, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις της σε πληρωμές.

Εάν, λοιπόν, οι δραστικές αποφάσεις παραπεμφθούν για το καλοκαίρι του 2018, όταν θα λήγει το 3ο Μνημόνιο, η ελληνική οικονομία θα εγκλωβισθεί σε συνθήκες στασιμότητας ή αναιμικής ανάπτυξης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα ανωτέρω υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα μπορούν να προκύψουν με δύο τρόπους ή με συνδυασμό τους:

• Πρώτον, με την επιβολή νέων μεγάλων φόρων στην ήδη υπερφορολογημένη ελληνική οικονομίας. Αυτό θα προκαλούσε νέο κύκλο ύφεσης, τροφοδοτώντας ένα καθοδικό σπιράλ.

• Δεύτερον, με την ενεργοποίηση του περιβόητου “κόφτη”, δηλαδή με την οριζόντια περικοπή δημοσίων δαπανών. Μία τέτοια εξέλιξη αφενός θα αποδιοργάνωνε τις ήδη υποχρηματοδοτούμενες δημόσιες υπηρεσίες, αφετέρου αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε περικοπές μισθών και συντάξεων. Εκτός αυτού, όπως υπογραμμίζει και το ΔΝΤ, η ενεργοποίηση του “κόφτη” μπορεί να επιτύχει τον δημοσιονομικό στόχο, αλλά θα έχει ισχυρές παρενέργειες. Θα εκτροχιάσει τους στόχους του 3ου Μνημονίου για την αύξηση του ΑΕΠ.

Είναι προφανές πως εάν τα πράγματα πάρουν αυτή την τροπή, εκτός από τις οικονομικές θα προκύψουν και ισχυρές πολιτικές παρενέργειες.