Είναι ο χειμώνας που φταίει ;

Είναι ο χειμώνας που φταίει ;

Αλλάζουν οι καιροί και οι εποχές.

 Αλλάζουν  και οι άνθρωποι

Προς το καλύτερο ή  προς το χειρότερο ή μένουν στάσιμοι ;

Δεν ξέρω.

Πάντως εμένα πάντως με φοβίζει η ανεγνοιασιά,  η αμεριμνησιμότητα των ανθρώπων, των πολιτών.

Μια κοινωνία που βλέπει, 

όλα   δίπλα της να  καταρρέουν, η ζωή  να είναι μια πίκρα και ένας μόνιμος πόνος, η φτώχεια και η ανέχεια να αποκτά λοιμώδη  χαρακτηριστικά, τους κοντινούς της ανθρώπους να καταστρέφονται, τα παιδιά της να χάνονται στα σκλαβοπάζαρα της Ευρωπαϊκής εξαθλίωσης, το μέλλον της να υποθηκεύεται άνευ όρων και αμετάκλητα,  η χώρα να  εξαϋλώνεται  και τα όνειρα της να τα γκρεμίζει μια συμμορία από αλήτες πολιτικούς

και ο καθένας  δεν κοιτά, κοιτά μάλλον τις λεπτομέρειες.

Την τηλεοπτική σειρά, τον τάδε τραγουδιστή/ρια, το αυτοκίνητο, τον  γαύρο  και τον  βάζελο , τα χιόνια για σκι και πολλές άλλες εικόνες κανονικότητες μιας άλλης εποχής.

Και μετά.. .ο καθένας στο σπιτάκι  του, στον καναπέ του.

Παρά τα όσα τραγικά συμβαίνουν, αυτός – ο καθένας -συνεχίζει να δείχνει ανεπηρέαστος, μέσα σε μια κανονικότητα που φαντάζει ως απάθεια και αποχαύνωση.

 Λένε πως φταίει η εποχή, το καλοκαίρι , η θάλασσα.

Όμως χειμώνες (..και καλοκαίρια ) υπήρξαν και παλιά και πέρυσι (θυμάστε το ΟΧΙ  του 62%) και πρόπερσι με τους αγώνες και το γκρέμισμα της κυβέρνησης  ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (τέτοιες  μέρες προεκλογικές του 2014) και πιο πριν με τους Αγανακτισμένους.

Καλό κάνει να τα θυμόμαστε.

Βέβαια τότε υπήρχε οργή μαζί με την Ελπίδα(αυτήν που βίασε και δολοφόνησε  ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ).

Τώρα υπάρχει αγανάκτηση και απελπισία.

Η λαϊκή οργή κινητοποιεί.

Η απελπισία καθηλώνει.

Είναι ούτως ή άλλως μια εποχή σκοτεινή αν και ο τόπος μας έχει πολλές μέρες φωτεινές ακόμη και τον χειμώνα , με τη σύγχυση που φέρνει το σκοτάδι (της υποταγής )

Το πίσω περνιέται για μπρος, το κάτω για πάνω, ο δεξιός δεν ξέρει που είναι ο αριστερός,  ο αριστερός που έγινε δεξιός (μνημονιακός και νεοφιλελεύθερος ), ο διπλανός σου δεν ξέρεις αν υπάρχει δίπλα σου ή είναι ξένος, ο σύντροφος . ο συναγωνιστής που δεν  είναι πια  μαζί σου, αλλά και σε κοιτά και εχθρικά  γιατί επιμένεις να πορεύεσαι για αυτό που το ονομάζαμε  Ελπίδα και να του υπενθυμίζεις  τα κοινά λόγια και στόχους…

 

Φτιάξε την εικόνα: μέσα σε τούνελ, ούτε ουρανός, ούτε χαραμάδα να κλέψεις λίγο φως, δύσκολο πολύ να προσανατολιστείς.

Εκείνα που ακούστηκαν σωστά άλλοτε, τώρα τους ακούγονται φάλτσα, εκείνα που φάνηκαν κοντινά απομακρύνθηκαν,  και το αναγκαίο (για να ζήσουμε βρε αδελφέ) εξοβελίστηκε  και η υποταγή βαφτίστηκε ρεαλισμός..

Από κει και μετά ειλικρινά περιμένω να δω κι άγω από που μπορεί να πιαστεί κάποιος να κάνει το οτιδήποτε.

 Να κινήσει τη γη ας πούμε.

Ένα μοχλό ρε παιδιά, που έλεγε και ο παππούς Αρχιμήδης.

 Και ο μοχλός;

Μοχλός είναι   η νίκη κατά της  επιβολής  της σιωπή και της σύγχυσης, δεν ξέρει προς τα που να στραφεί.

Μοχλός είναι οι φωνές μιλούν όχι  για να ακουστούν αλλά γιατί έχουν κάτι να πουν.

Αυτές  πρέπει να ακούσουμε, αυτές πουν δεν ακούγονται χαμένοι στον ορυμαγδό και την απελπισία.

Να ακούσουμε  το καινούργιο που δεν  έχει χάσει τη γοητεία και την πειστικότητά του αν και είναι  μπλεγμένο τόσο αξεδιάλυτα με το παλιό, κι εκείνοι που μιλούν για το καινούργιο δεν ξέρουν και δεν έχουν ξεμπλέξει τις σχέσεις τους με το παλιό.

Σ’ αυτή την εποχή έχουν μεγάλη συνεισφορά όσοι εννοούν να μιλούν σιγά για να ακούγονται.

Και να αποκαλύπτουν την πραγματική πραγματικότητα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, πιθανώς σκόρπιοι και πιθανόν μόνοι, που γράφουν ποιήματα, μιλούν στα ραδιόφωνα, μιλούν σε συγκεντρώσεις, κάνουν θέατρο, τραγούδια, ταινίες, ζωγραφίζουν, παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις, απεργούν, γράφουν στο διαδίκτυο, σε εφημερίδες, συνήθως οι πολιτικές συλλογικότητες δεν τους εντάσσουν (ή και δεν εντάσσονται) στις γραμμές τους γιατί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις.

Κρατούν ζωντανούς τους δεσμούς με την ευαισθησία και την αγωνία χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι αισθάνονται μόνοι αλλά ξαναζεσταίνουν την επιθυμία τους από την επικοινωνία, που μπλέκονται κι αυτοί στη σύγχυση κι όμως ζητούν την επαγρύπνηση μιας επαφής, που δεν βολεύονται στη μοναξιά τους και συντηρούν, κάτω από αυτήν την αγωνία, την εξέγερσή τους, που αισθάνονται την επαφή σαν χάδι, όχι για να αποκοιμηθούν, που συναποτελούν έναν ιστό με βαθιά διείσδυση στην κοινωνία κι όταν κληθούν, όταν τα σκοτεινά θα έχουν ξακρίσει, θα βρεθούν στη θέση τους.

Αυτοί ήταν τότε η δύναμη της ανατροπής του 2015,   του «Όχι», του νέου Ναι σήμερα

Είναι πολύ σπουδαία αυτή η ανάγκη κι αυτή η δύναμη.

Αλλάζει το βλέμμα που κοιτάζουμε τον κόσμο .

Λοιπόν δεν φταίει χειμώνας έξω, αλλά ο χειμώνας μέσα μας.

Η ψυχή της κοινωνίας  βράζει, η πνιγμένη οργή και αγανάκτηση θα  βγει σαν κραυγή σαν κεραυνός.

Είμαι σίγουρος για αυτό !

Όταν ξεσπάσει το κοινωνικό Αμόκ θα έχει χαοτικά χαρακτηριστικά με τραγικά για τον λαό αποτελέσματα.

Αν οι οργανωμένες δυνάμεις του λαού δεν φροντίσουν να προετοιμαστούν για τα επερχόμενα, τότε το σύστημα θα κάνει πάρτι πάνω από τα πτώματα του σπαρασσόμενου λαού.

Και δεν γνωρίζω αν θα ανακάμψουμε ποτέ μετά από αυτό.

Δεν υπάρχει χρόνος.

Είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.