Απάντηση πλήρη δεν έχω, καταθέτω όμως σκέψη, διάθεση και προθυμία αγώνα

Απάντηση πλήρη δεν έχω, καταθέτω όμως σκέψη, διάθεση και προθυμία αγώνα 

Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω την αρθογραφία μου για τον δρόμο διεξόδου της  χώρας μας από το αδιέξοδο, αλλά ένας φίλος με ρώτησε:

«Πως θα επιτευχθεί η δεύτερη επιλογή ?Με ποιό τρόπο και μη μου πεις για αντίσταση του λαού, πρακτική απάντηση αν έχεις, γιατί το βλέπω κομμάτι δύσκολο.»

και επειδή η απάντηση ενδιαφέρει πολύ περισσότερους θέλησα μα την δώσω δημόσια.

Υπενθυμίζω  πως τα πλαίσια του χτεσινού μου άρθρου «Όταν υποκλίνεσαι σε κάποιον, γυρίζεις την πλάτη σου σε κάποιον άλλον» (http://odisseasml.blogspot.gr/2016/11/blog-post_2.html )  έθεσα το εξής δίλημμα:

«Οι εξελίξεις μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν εξαιρετικά καθαρά πλέον και στους πιο αφελείς πολιτικά πως οι πολιτικές επιλογές είναι αποκλειστικά δύο.

Πρώτη επιλογή : 

Απόλυτη συμμόρφωση με τις πολιτικές της λιτότητας και της μετάβασης της ελληνικής οικονομίας σε ένα άλλο μοντέλο με κύριο χαρακτηριστικό τη φτώχεια για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων .

 Δεύτερη  επιλογή :

Ρήξη με αυτές. Βασικές συνιστώσες της ρήξης είναι η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους, η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η κρατικοποίηση των τραπεζών από ένα κράτος που την εξουσία θα κατέχουν δυνάμεις φιλολαϊκές.

Εγώ Φίλε διάλεξα: Αγώνα για την ανατροπή της βαρβαρότητας που μας κατακλύζει και δεν μας αξίζει.»

Η απάντηση μου είναι ότι  απάντηση πλήρη δεν έχω-απαιτεί μεγάλη συλλογικότητα-, όμως σκέψη καταθέτω, διάθεση και προθυμία αγώνα έχω, για μια νέα κοινωνική και πολιτική αριστερή/προοδευτική/αντιφασιστική και αντιμνημονιακή ενότητα αγωνίζομαι και προς τούτο όλες μου τις δυνάμεις προσφέρω, με στόχο οι επί μέρους μονάδες ατομικής οργής να γίνουν μεγάλος αριθμός και πλειοψηφία !

Όσον αφορά το θέμα για τις βασικές συνιστώσες της ρήξης (παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους,  επιστροφή σε εθνικό νόμισμα κλπ) είναι κρίσιμο να απαντηθούν γιατί αποτελεί την κεντρική ιδέα και επιχείρημα των  μνημονιακών δυνάμεων και της δοξασίας «Δεν υπάρχει άλλη λύση/ΤΙΝΑ» και ότι δήθεν η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα θα είναι καταστροφή, καθώς δεν θα έχουμε να φάμε και θα πεθαίνουμε από το κρύο και την έλλειψη βασικών φαρμάκων κλπ

 Οι συνιστώσες

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής, ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, οικονομικής προόδου και ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη. Το πρόγραμμα αυτό είναι απολύτως αδύνατον να εφαρμοστεί εντός του πλαισίου της ΟΝΕ. Για τον λόγο αυτό, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για την εισαγωγή εθνικού νομίσματος.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι ένας δρόμος που εμπεριέχει συγκρούσεις με ισχυρότατα εγχώρια και ξένα συμφέροντα. Ο σημαντικότερος παράγοντας για μια επιτυχημένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης που θα αντλεί δύναμη από τη λαϊκή στήριξη και συμμετοχή.

Οι θετικές πλευρές της εξόδου από  την ΟΝΕ

• Ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, άρα δυνατότητα αυτόνομης παροχής ρευστότητας στην οικονομία.

• Υλοποίηση του σχεδίου ανασυγκρότησης που βασίζεται σε δημόσιες  επενδύσεις και ευνοεί παράλληλα τις ιδιωτικές επενδύσεις.

• Ανάκτηση της εγχώριας αγοράς από τα εισαγόμενα προϊόντα και τόνωση των εξαγωγών.

• Αποδέσμευση της δημοσιονομικής πολιτικής από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ επιτρέποντας την πραγματική άρση της λιτότητας και την αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος.

• Δυνατότητα ταχύρρυθμης ανάπτυξης μετά τους πρώτους μήνες προσαρμογής.

• Δυνατότητα παραμονής στην ΕΕ, αν ο ελληνικός λαός το επιλέξει. Η Ελλάδα δεν θα απομονωθεί, αλλά θα ακολουθήσει μια διαφορετική προσέγγιση από τις χώρες του πυρήνα της ΕΕ.

Η ανάκαμψη θα βασιστεί καταρχήν στην ανάκτηση της εγχώριας αγοράς, με την ενδυνάμωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθώς και στην τόνωση των εξαγωγών.

Το πρώτο διάστημα θα επιτελεστεί η επούλωση από τις μνημονιακές πολιτικές, οδηγώντας σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και αύξηση των εισοδημάτων. Αυτή θα είναι η βάση για τη μεσοπρόθεσμη ανασυγκρότηση της χώρας στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος οικονομικής και εθνικής ανασυγκρότησης.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ισχυρό επενδυτικό πρόγραμμα που θα στηρίζεται σε δημόσιες επενδύσεις και παράλληλα θα ευνοεί τις ιδιωτικές επενδύσεις. Θα εθνικοποιηθούν οι αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες, με νέα αντίληψη διοίκησης και στροφή προς τις παραγωγικές επενδύσεις. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά μια νέα σχέση ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Στα πλαίσια του παρόντος άρθρου απάντησης  δεν μπορούν να απαντηθούν όλα  τα ερωτήματα  και να κατατεθούν λύσεις, άλλωστε δεν έχω αυτές τις γνώσεις και ικανότητες.

Έχουν  απαντήσει, ο  Γιάννης Τόλιος  με το βιβλίο του «Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα»  (που παρουσίασε πριν μερικές μέρες στον Πύργο) , με αναλυτική αρθογραφία  και μελέτες ο Κ. Λαπαβίτσας, η Μαρία  Νεγρεπόντη-Δελιβάνη,  ο Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος, ο  κάτοχος  Nobel  Joseph Stiglitz στο νέο του σύγγραμμα με τίτλο The Problem of Europe is the euro(=το πρόβλημα της Ευρώπης είναι το ευρώ) και πολλοί άλλοι.

Η πολιτική/λαϊκή  συνιστώσα

Ας οραματιστούμε ένα νέο ελληνικό κράτος όπου η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία θα πάρει επιτέλους τις τύχες της στα χέρια της

Τη μεγάλη, παλλαϊκή, δημοκρατική και πατριωτική «επανάσταση» που θα ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της.

Ξέρω πως κάποιοι θα υπομειδιούν κοροϊδευτικά, άλλοι θα σκέφτονται πως αυτά είναι ανέφικτα και όσοι λένε και προτείνουν τέτοια είναι αιθεροβάμονες, και πως ζούμε σε άλλο κόσμο, αρκετοί θα τα χαρακτηρίζουν βλακείες και μερικοί θα τα προσπεράσουν- τα γραφόμενα- ανέπαφα.

Ξέρω ,

πως υπάρχουν πολλοί που θα σκεφτούν,

πως υπάρχουν πολλοί που θέλουν αλλά δεν ξέρουν πως,

πως υπάρχουν πολλοί που απορρίπτουν τον ρεαλισμό της υποταγής,

πως υπάρχουν πολλοί – όπως και εγώ-που πιστεύουν, ότι εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται ο λαϊκός κόσμος ευρύτερα,

είναι πεποίθηση και έμπνευση.

Πεποίθηση, χτισμένη πάνω σε μια πειστική, εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή τραγωδία και

έμπνευση που θα τροφοδοτείται από μια πρωτοποριακή αίσθηση του ιστορικού χρόνου.

Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε ένα δυναμικό σχέδιο κοινωνικής ανατροπής με την :

δημιουργία κοινού μετώπου της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, παλιών και νέων (αγρότες, επαγγελματίες από τη μια πλευρά, μισθωτά μεσαία στρώματα από την άλλη),

και την συγκρότηση ενός δυναμικού, ενιαίου μετώπου των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Με ηγέτη πάντα τον ίδιο τον λαό.

Και απαντώντας στο πως και με ποιους,

υπενθυμίζω πως και οι χείμαρροι και τα μεγάλα ποτάμια, από μικρές σταγόνες αποτελούνται, απλά είναι ενωμένες σε κοινή ροή...

Τους χαρίζω τον ρεαλισμό τους (είδες που μας κατάντησε ), όσο δε για την προσπάθεια εξοστρακισμού ( μαζί με απειλές και δελεαστικές προτάσεις εξαγοράς) ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά δεν θα τους περάσει γιατί δεν λέω/γράφω ψέματα, δεν έχω κανένα συμφέρον και δεν επιδιώκω κανένα όφελος (αντιθέτως ζημίαν έχω ).

Κατ’ αρχήν , πιστεύω πως «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε» και πως δεν πρέπει να υποταχτούμε στα « δεν γίνεται τίποτα», «όλοι είναι πουλημένοι», «εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;», « είμαστε διασπασμένοι» και άλλα τέτοια συναφή.

Η πεποίθηση μου είναι (το έχω πει/γράψει επανειλημμένως ) , ότι εμείς (ο απλός λαός) πρέπει να ξαναξεκινήσουμε (πιο ώριμοι και ψαγμένοι), με αγώνες και θυσίες (του εγώ και της βολής- βόλεψη μας), με νέο πολιτικό σχέδιο και συγκροτημένο πρόγραμμα, με νέες πολιτικές δυνάμεις και μια πανστρατιά όλων των αντιμνημονιακών, προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων της κοινωνίας και της πολιτικής.

Αυτοί που αναζητούν μια νέα διέξοδο είναι/είμαστε πολλοί, μόνο που είμαστε σκόρπιοι, απογοητευμένοι , κάποιοι παραιτημένοι και νιώθουμε αδύναμοι.

Το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο δεν δημιουργείται μόνο από πάνω ( θα είναι χαμένο από χέρι), αλλά και από κάτω.

Από το καθένα μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, διατηρώντας ο καθένας την αυτονομία του αλλά ενωμένοι σε ένα κοινό πλαίσιο καλώντας και απαιτώντας να συνταχθούν και πολιτικές δυνάμεις σε αυτό.

Σε αυτό το μέτωπο δεν μπορεί να συμμετέχουν οι νεοναζί της Χ.Α. αυτοί είναι απέναντι μας είναι εχθροί.

Οι πολιτικές δυνάμεις στο υπαρκτό πολιτικό Ελληνικό στερέωμα είναι το ΚΚΕ (αν ξεφύγει από την πολιτική του απομονωτισμού και της επίλυσης των πάντων από την επανάσταση), η ΛΑΕ , η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΠΛΕΥΣΗ και δεκάδες πολιτικές μικρές δυνάμεις και προσωπικότητες που κινούνται στο ευρύ Προοδευτικό, Αντιμνημονιακό και Αριστερό χώρο.

Το πολιτικό πλαίσιο δεν μπορεί παρά να είναι η αναίρεση των μνημονιακών πολιτικών, η διακοπή της πληρωμής του χρέους διεκδικώντας έτσι την διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, ηέξοδος από το ευρώ, η αποκατάσταση θεμάτων Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας, ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα διεξόδου και ανασυγκρότησης με στόχο την ενδογενή ανάπτυξη με την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα και του συνδεδεόμενου με αυτόν δευτερογενούς τομέα καθώς και του τριτογενούς, με ταυτόχρονα ένα ευρύ πρόγραμμα απασχόλησης και δραστικής μείωσης της ανεργίας, η αποκατάσταση (και ενίσχυση )του κράτους πρόνοιας, η παύση και η αντιστροφή της λιτότητας και η αποκατάσταση, η αξιοποίηση προς όφελος του λαού των πλουτοπαραγωγικού και ενεργειακού πλούτου της χώρας και η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.

Οι κοινωνικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να είναι οι ανήκοντες στο χώρο της μισθωτής εργασίας, οι αγρότες και τα μεσαία στρώματα που πλήττονται από την μνημονιακή λαίλαπ.

Να παλέψουμε να συγκροτηθεί ένα ευρύ αντιμνημονιακό- προοδευτικό μέτωπο(ένα νέο ΕΑΜ) με ρεαλιστική πρόταση διεξόδου και να υπάρξει μεγάλο, μαζικό, συνειδητό και με συνέχεια λαϊκό κίνημα και αγώνες (δηλαδή να βγει ο λαός στους δρόμους ) με την προϋπόθεση, οι Έλληνες, οι πολίτες να γίνουν δημιουργοί του μέλλοντος τους (του θετικού, όχι του αρνητικού που με την αδράνεια και τον εφησυχασμό του τώρα διαμορφώνεται….)

Αυτή είναι η σκέψη μου!

Δύσκολο ναι το ξέρω!

Αλλά δεν βλέπω άλλο δρόμο.