«Τὸ ζήτημα πιὰ ἔχει τεθεῖ: Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο ἀπέναντί τους.»

«Τὸ ζήτημα πιὰ ἔχει τεθεῖ: Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο  ἀπέναντί τους.»

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνουμε λόγια και χρόνο για τα όνειρα που πέταξαν.

Θα πρέπει, αλήθεια, να νιώθουμε ευχαριστημένοι από την «αριστερή» μας κυβέρνηση, που μας άνοιξε τα μάτια και αρκετοί άπιστοι βλέπουν τώρα ότι η εξουσία δεν επηρεάζεται από ιδεολογίες και κουραφέξαλα παρά μόνο εάν συντριβεί ή επανανοηματοδοτηθεί  και να επικρατήσει η δημοκρατία.

Έτσι ξεστραβωμένοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο ρεαλισμός που μας σερβίρουν σαν σκληρό και αναπότρεπτο είναι, πολύ απλά ειπωμένο, η διατήρηση των θέσεων εξουσίας που κατέλαβαν.

 Ρεαλισμός είναι ο κυνισμός τους και η περιφρόνηση και ειρωνεία που επιδεικνύουν απέναντι στους αντιπάλους. (Ο λαός μάς έδωσε δύο φορές εντολή να κυβερνήσουμε, άρα βουλώστε το· σκάστε και υπακούστε· κάπως έτσι).

Μάλλον δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς με το τι πράττει η κυβέρνηση αφού, απλώς, εκτελεί αποφάσεις που παίρνουν άλλοι.

Και ας θρηνούν και οδύρονται για την ανεργία που μαστίζει τη χώρα, τη φτώχεια, για την ανημποριά των πολλών, για τις αντιιδεολογικές τους αποφάσεις να πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις, να απολύουν, να φορολογούν και λοιπά.

Τους καημένους, τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι... «Δολοφονούν» λυπούμενοι...

Αφού ουσιαστικά περιφρονούν την κοινωνία, ας τους περιφρονήσει με τη σειρά της και η ίδια και ας αρχίσουν τα μέλη της να μιλούν μεταξύ τους, όχι, όμως, με παρωπίδες και κραυγές, αλλά με στόχο την αυτογνωσία τους, προσωπικά του καθενός αλλά και όλης της δομής της κοινωνίας που συνθέτουν.

Αρκετά μάς παραμύθιασαν για το πόσο πονάνε και λυπούνται που είναι αναγκασμένοι να «δολοφονούν»,  αρκετά με τον ρεαλισμό της υποκρισίας και της υποταγής.

Μαζική ανεργία, πανάκριβη Υγεία, υποβαθμισμένη Παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα υπό αίρεση, μετανάστευση, φτώχια πείνα  και έλλειψη οποιουδήποτε οράματος και ελπίδας για το μέλλον  είναι  ο  λογαριασμός που στέλνουν στις παρούσες και μελλοντικές γενιές, στο όνομα μιας  άφρονος «δεν υπάρχει άλλη επιλογή».

Δεν θέλω να εμπλακώ στην αντιπαράθεση  με τους παραμένοντες στον ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζοντες  στον Τσίπρα .

Αφού δεν βλέπουν, δεν νιώθουν την καταστροφή και την μετάλλαξη της «Αριστεράς» τους .

 Δεν έχει νόημα: Όσοι  είναι Αριστεροί θα παραμείνουν Αριστεροί , οι «Αριστεροί» θα παραμείνουν «Αριστεροί», οι ανέραστοι θα παραμείνουν ανέραστοι, οι μαλάκες μαλάκες και λοιπά.

Ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε το αντιλαμβάνεται ο πάσα ένας.

Η ζωή απαιτεί,

μνήμη για να θυμάσαι τι έλεγες και γιατί και ποια αγωνιζόσουν,

ειλικρίνεια για την όποια επιλογή σου(έστω και την μνημονιακή- αλλά μην μας λες βρε αδελφέ ότι είναι αριστερή, έλεος !),

αυτοεκτίμηση για  το αν είσαι αριστερός (έστω προοδευτικός),

βούληση για συνύπαρξη-χαρά,

αυτογνωσία για την υπέρβαση,

και θάρρος  για αγώνα.

Όποιος δεν καταλαβαίνει, όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει,  όποιος κλείνει το μυαλό του,  όποιος κλίνει  σε πολιτικές που αντιπάλευε  ή όποιος δεν βιώνει τέτοια συναισθήματα είναι άξιος της μοίρας του, του μυαλού του και άλλων συναφών α-νοησιών.

Γιατί…

«Τὸ ζήτημα πιὰ ἔχει τεθεῖ:

Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε

….

ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο

ἀπέναντί τους.»

 (Ὁ Δοῦλος/ Μιχάλης Κατσαρός)

Αυτά…