Άλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι ή μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;

Άλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι ή μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;

Η  Ελλάδα στέκεται ξανά στα πόδια της! (λένε..)

Ναι, αφού όμως έχει γονατίσει τους πολίτες της, την πλειονότητα των πολιτών της.

Αυτοί πότε (οι πολίτες  εμείς ) θα σταθούν/με στα πόδια τους/μας ;

Δυστυχώς όλο και χειροτερεύουν τα πράγματα.

Διαφωνούμε ;

Ναι, αλλά..

Φαντάζει επιτακτικό σχεδόν να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία, σε μια πραγματικότητα.

Πραγματικότητα είναι ότι αυτοί, που θα έσωζαν τη χώρα, θα επέφεραν βελτιωτικές διαρθρωτικές αλλαγές, θα εξαλείφονταν η διαπλοκή και τα σκάνδαλα και θα τιμωρούνταν οι διασπαθιστές του δημοσίου χρήματος, θα έμπαινε φρένο στη λιτότητα (τουλάχιστον), θα αντιμετωπίζονταν η φτώχεια, θα ετίθετο τέλος στην επαχθή φορολογίαθα…, θα αναστηλωνόταν η αξιοπρέπεια του λαού και η ελπίδα θα εύρισκε τον δρόμο της…

…ίδια και χειρότερη ρότα ακολούθησαν...

Παρά  λοιπόν όλα αυτά, η κατάσταση χειροτερεύει, οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Έλληνες.

Απελπισία παντού..

Και γιατί όλα αυτά ;

Διότι…

Αλλά όταν η ερμηνεία των γεγονότων κινείται από την κοινωνική θέση του καθενός, από τα συμφέροντά του, την ιδεολογία ή ιδεοληψία του, από την εξουσία που κατέχει ή δεν κατέχει, την  κομματική του ένταξη ,τότε τα γεγονότα παύουν να είναι αληθινά, μετατρέπονται άμεσα σε προσωπικές αλήθειες· παύει να ισχύει η ελάχιστη αντικειμενικότητα που το ανθρώπινο είδος έχει συνομολογήσει.

Παρ’ ότι όλοι έχουμε μάτια κι αυτιά, δύσκολα συμφωνούμε σε ό,τι βλέπουμε και σε ό,τι ακούμε .

…και τι δεν βλέπουμε και τι δεν ακούμε οι καψεροί…, μέχρι που οι νεομνημονιακοί «λένε»: «Σας βασανίζουμε και  σας σκοτώνουμε τώρα για να σας… αναστήσουμε μετά»

Και αυτό, διότι διαφορετικά τα μικροσυμφέροντα του καθενός, διαφορετική η κρίση του, διαφορετική η παιδεία του, το γούστο του και λοιπά.

Σ’ ένα απλά ωραίο του απόσπασμα ο Ηράκλειτος είχε επισημάνει τούτη την αντιφατική σύγχυση: Κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων (Αναξιόπιστες οι πληροφορίες που δίνουν τα μάτια και τα αυτιά όταν οι ψυχές είναι βάρβαρες).

Ας εννοήσουμε βάρβαρες ψυχές τις ακαλλιέργητες, τις πρωτόγονες, την κακή διάθεση του εσωτερικού κόσμου, τα «κολλήματα» του καθενός, ο στοιχισμός πίσω από κόμματα, οι αναλήθειες μας…

 Άλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι, δεν είναι άρα δυνατόν να αντιλαμβάνονται το ίδιο φως που εκπέμπουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα.

 Και  έτσι οι πρώην, οι νυν και οι μετά(;) μιλούν για τα αύριο.

 Για ποια έξοδο από την κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι;

Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει…. (με τα μνημόνια..)

Και εμείς;

Θα συνεχίζουμε να στοιχιζόμαστε  πίσω τους  σαν τα γαλιά (τις γαλοπούλες) που τα πάνε για σφαγή;

Αν όχι τότε..

 Τώρα πρέπει να ορίσουμε μόνοι μας τις έννοιες της συμμετοχής και της δημοκρατίας, να αυτοκαθοριστούμε, να θυμηθούμε στόχους και αιτήματα, να δούμε φίλους και αντιπάλους, να δούμε με ποιους είμαστε .

Κομμάτι δύσκολο;

Ναι !

Αλλά όταν σταυρώνεις τα χέρια, κυριαρχούν οι ίδιοι και οι ίδιοι· παραλλάσσονται μερικώς για να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, αλλάζουν φυσιογνωμία αλλά δεν παύουν να έχουν βάρβαρες ψυχές.

Μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;