Μεγάλος ο θυμός, που έγινε οργή και περιμένει ……την ελπίδα

Μεγάλος ο θυμός, που έγινε οργή και περιμένει ……την ελπίδα

Μεγάλος ο θυμός, έγινε οργή και η οργή γίνεται στο στόμα μου λόγια  και τα λόγια γίνονται βρισιά και στα «χέρια» η δημιουργία,   διάθεση ισοπέδωσης και καταστροφής.

Όμως προσπαθώ και διατηρώ ακόμη (λίγο..) την παρόρμηση μου για βρίσιμο και καταστροφή και για αυτό επειδή με σέβομαι (ακόμη…) και προσπαθώ να δρω με τον λόγο τα επιχειρήματα και τον κοινό αγώνα.

Κάποιοι που νιώθουν όπως εγώ,  καταλαβαίνουν το γιατί, γιατί είμαι οργισμένος και αυτό επειδή παραμένουν στην ίδια πλευρά, στην ίδια όχθη με τον λαό και τα προβλήματα του  και επειδή  ζουν καθημερινά αυτό το δράμα που βιώνει ο Ελληνικός λαός και η Ελλάδα.

Κάποιοι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν είτε γιατί  έχουν περάσει στην άλλη όχθη αυτή του φιλομνημονιακού υπερασπιστή ή  κλείνουν μάτια και αυτιά, δεν ακούν, δεν βλέπουν  και υποδύονται την «αριστερή» στρουθοκάμηλο και κρύβονται  από την καταστροφή που συντελείται γύρω τους , στην κοινωνία.

Τα σπίτια του κόσμου θα βγουν σε πλειστηριασμό, η φτώχεια είναι παντού, παιδιά πεινούν, το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται σε οικογένειες, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, η ανεργία αυξάνεται, οι κατασχέσεις για χρέη άρχισαν, οι «μισθοί» και οι «συντάξεις» 300€ έως 500€, οι  τράπεζες αυτές που ενισχυθήκαν με δισεκατομμύρια που πληρώνει ο λαός, τις αρπάζουν τζάμπα  οι ξένοι, η δημόσια περιουσία λιμάνια, αεροδρόμια, ακτές… ξεπουλιούνται, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η φορολογία αυξάνεται, η υγεία είναι σε διάλυση, η Δημοκρατία αναιρείται με την καθ’ υπόδειξίν ψήφιση νόμων στην Βουλή από τα ανδρείκελα που λέγονται βουλευτές, τα ΜΑΤ ξανάπιασαν δουλειά είτε για να προστατεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους αγανακτισμένους (!!!) είτε για να τσακίζουν στο ξύλο τους αγρότες να απωθήσουν συνταξιούχους και αγωνιζομένους στις Σκουριές  , η αποικία χρέους όπως έλεγε ο Νικ. Κοτζιάς (πριν γίνει υπουργός) επεκτείνεται ελέγχοντας τα πάντα ( Τράπεζες,  ΓΓ Εσόδων, Έξοδα με αυτόματους κόφτες…), το χρέος αυξάνεται, η Παιδεία υπό κατάρρευση, οι συντάξεις κόβονται, οι αγρότες και η αγροτική παραγωγή τελειώνουν, η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς, ο κόσμος έχει κλειστεί στα σπίτια του και ούτε για καφέ δεν βγαίνει, η αξιοπρέπεια των Ελλήνων ποδοπατείται, η υπερηφάνεια γίνεται υποταγή, η Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία σε κίνδυνο και ο κατάλογος είναι αμέτρητος …

Και υπάρχουν κάποιοι που τα ανέχονται, τα  δικαιολογούν και ορισμένοι τα υποστηρίζουν.

Δεν μιλώ για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον Τσίπρα, γιατί αυτοί είναι οριστικά μνημονιακοί, είναι  απέναντι συντάχθηκαν και υπηρετούν τους εχθρούς του λαού.

Μιλώ για αυτούς που  ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζουν το μνημονιακό κατήφορο  και την μετατροπή του σε νεοφιλελεύθερο  σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Μα πως τα δικαιολογείτε και πως πείθετε τον εαυτόν σας για αυτό ?

Τόσο πολύ αλλάξατε ?

Πότε προλάβατε να χαλάσετε ?

Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι !

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, η τρανταχτή πλειοψηφία δεν χαλάσατε, αλλά παραμένετε έκπληκτοι και προβληματισμένοι για την μετάλλαξη  του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα.

Πως είμαστε/είσαστε  απογοητευμένοι και κουρασμένοι!

Βλέπετε και βλέπω μια κοινωνία παραιτημένη, χωρίς ελπίδα,  μια κοινωνία που αργά ή γρήγορα θα αναπτύξει όλες τις παθογένειες, που δυστυχώς βλέπουμε και σ’ άλλες κοινωνίες, και αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να αλληλοφαγώνεται.

Όμως όλοι πρέπει να επιλέξουμε !

Πολλά διαδραματίζονται δεν επιλέξαμε δυστυχώς την εποχή που ζούμε που είναι μια σκοτεινή εποχή !

Αυτό όμως που μπορούμε να επιλέξουμε και που περνάει από το χέρι μας, είναι η στάση που θα έχουμε απέναντί της. Και σ’ αυτές τις εποχές τις δύσκολες, στις οποίες μπαίνουμε ολοταχώς τα τελευταία χρόνια, φάνηκε από τις εξελίξεις και την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς τον τελευταία δυο χρόνια, ότι αν δεν έχουμε το φρόνημα και το ανάστημα να παραδεχτούμε –προσωπικά ο καθένας, θα γίνουμε αργά ή γρήγορα εξάρτημα της μηχανής που επιχειρεί να ισοπεδώσει κοινωνίες, δικαιώματα, κατακτήσεις.

Έχουμε την υποχρέωση να αγωνιζόμαστε και να υπερασπιστούμε για την επιβίωση του λαού μας.

Αν δεν το κάνουμε εμείς, επειδή η κοινωνία μας καταρρέει, αν δεν βρούμε εμείς τρόπο, οι πολίτες αυτής της χώρας, θα έρθουν οι εθνικιστές, οι φασίστες, με τον δικό τους στρατιωτικοποιημένο τρόπο, να περιμαζώσουν μια κοινωνία που καταρρέει και να ολοκληρώσουν την παρακμή της.

Ναι ξέρω !

Απέναντί μας έχουμε έναν καλά οργανωμένο στρατό, που δυστυχώς συντάχθηκαν  μαζί του και παλιοί φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι.

Ναι ξέρω ότι ο αντίπαλος με τον οποίο θα πρέπει να αναμετρηθούμε, είναι οι στρατιές των γραφειοκρατών, των καλά διαταγμένων, των καλά καταρτισμένων, των καλά οργανωμένων και καλής επικοινωνίας μεταξύ τους και διάταξης και αξιοποίησης όλων των δυνατοτήτων τους: του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ντόπιας διαπλοκής (και της νεας) και του συστήματος που διαφεντεύει την Ελλάδα .

Ναι ξέρω επίσης,  αν κάτι σήμερα φαντάζει στα δικά σου και στα δικά  μου μάτια τρομακτικό, δεν είναι οι νέες περικοπές μόνο, δεν είναι το ξεπούλημα που συνεχίζεται, αλλά η έλλειψη ελπίδας.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, χωρίς να δείξει πλήρως τα δόντια του κατάπιε αμάσητη την ανέτοιμη πολιτικά, ανεπαρκή και χρεοκοπημένη ηθικά πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αιδώ και περίσκεψη αφαίρεσε από την Αριστερά το αποδυναμωμένο αλλά υπαρκτό στοιχείο υπεροχής, το στοιχείο του ηθικού πλεονεκτήματος, επιβεβαιώνοντας την κυρίαρχη στην κοινή γνώμη πεποίθηση ότι όλοι είναι ίδιοι.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μια μικρή ηγετική ομάδα επέφερε ένα τόσο καίριο πλήγμα σε έναν σχηματισμό με υπαρκτές εστίες αντιστάσεως και πώς στην συνέχεια κατάφερε να πετύχει την μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης και μεγάλου μέρους του κόμματος, οδηγώντας στην διάλυση τον ΣΥΡΙΖΑ με τη μετατροπή του σε ένα τυπικά αρχηγοκεντρικό κόμμα παραγόντων και παραγοντίσκων.

Πρέπει να παραδεχτούμε ανοιχτά, καθαρά και  χωρίς περιστροφές, ότι όλες, μα όλες, οι πτέρυγες της Αριστεράς δεν έχουν μια λειτουργική, επεξεργασμένη εναλλακτική πρόταση.

Τέλος κλείνοντας γιατί πολύ σας κούρασα θα επαναλάβω κάτι που πολλές φορές έχω «πει»:

Να κατανοήσουμε ότι τώρα πια, δεν είναι για να μην λέμε τίποτα και ότι τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε ή θα αντισταθούμε !

Ο αγώνας θα είναι μακρύς και για έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να ετοιμάσουμε τον πολιτικό παράγοντα (πολιτικό μέτωπο, επίπεδο συνείδησης, προγραμματική προετοιμασία και στελεχιακό δυναμικό) το οποίο πρέπει να αποκτήσει ευρύ πνεύμα και λογική, που να έχει στόχο την δημιουργία Μετώπου όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της Αριστεράς, με επεξεργασίες για το δρόμο που προτείνεται (όχι με γενικότητες και προγραμματικά επεξεργασμένες, και ρεαλιστικά υλοποιήσιμες), να απαντά στα σημερινά προβλήματα του λαού, να εμπνέει με απόδειξη της εφικτότητας αυτού του δρόμου, με ευρύτητα στην όλη προσπάθεια, συντονισμό με το λαϊκό κίνημα (και συμμετοχή σε αυτό), κουράγια και πολλή δουλειά!

Διότι μια κοινωνία που πιέζεται πολύ αλλά έχει έναν αγωνιστικό προσανατολισμό, έχει μια διάθεση μαχητικότητας, μπορεί να αντέξει πάρα πολλά χωρίς να διαλυθεί.

Διότι τα αιτήματα του ελληνικού λαού εξακολουθούν να εστιάζονται στο τρίπτυχο: Εθνική ανεξαρτησία-δημοκρατία-κοινωνική δικαιοσύνη, με την δημοκρατία να είναι ο αποφασιστικός κρίκος στην όλη σχέση.