Για να μην υποκύψουμε στη μιζέρια, όχι μόνο εκείνη που δημιουργεί η παραίτηση αλλά κι εκείνη που συνεπιφέρουν οι μεγάλες κουβέντες, όταν μένουν κενές και μόνες

Για να μην υποκύψουμε στη μιζέρια, όχι μόνο εκείνη που δημιουργεί η παραίτηση αλλά κι εκείνη που συνεπιφέρουν οι μεγάλες κουβέντες, όταν μένουν κενές και μόνες

Μερικές φορές δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο.

Η συνειδητή ματαίωση των ελπίδων που καλλιέργησες όταν αλλάζεις πορεία ή μήπως το γεγονός ότι οι άνθρωποι υποκύπτουν στη ευπιστία τους και αποδέχονται ως φυσική την αλλαγή, ακόμα περισσότερο την υπερασπίζονται, εκπίπτοντας οι ίδιοι;

Η κυβέρνηση βγήκε  πέρυσι τον Γενάρη  με θορυβώδεις διακηρύξεις.

Την πίστεψαν αρκετοί άνθρωποι.

 Την πίστεψαν και την υποστήριξαν πολλοί περισσότεροι έπειτα από αυτές, όταν μιλούσε για συνέπεια στις προεκλογικές δεσμεύσεις και αντίσταση στην ευρωζωνική ληστεία.

Δεν ήταν επανάσταση, δεν ήταν καν ανατροπή, αλλά αυτά ήθελαν να ακούσουν τ’ αφτιά μας ύστερα από πολύχρονη άσκηση στο «ρεαλισμό», στο «είμαστε υποταγμένοι και δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε».

Ήταν μια ανακούφιση, μια επιστροφή στο αυτονόητο.

Η κυβέρνηση ξαναβγήκε  πριν ένα χρόνο (Σεπτέμβριος 2015 )  με όχι  θορυβώδεις διακηρύξεις, αλλά με  υποσχέσεις  κάποιων αντιστάσεων, παράλληλων προγραμμάτων, ανάπτυξης, όχι περικοπής μισθών και συντάξεων και άλλα τινά  φιλολαϊκά και την ξαναπίστεψαν αρκετοί άνθρωποι και μπρος  στην επανόρθωση/επανάκαμψη  της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ την ξαναψήφισαν.

Αλλά…, ξέρουμε τι επακολούθησε, να μην τα επαναλαμβάνουμε…

Τώρα λοιπόν που η κυβέρνηση τ’ αλλάζει, άλλαξε, έγινε άλλη, όσοι από μας θέλουμε να πιστεύουμε μέχρι όπου βλέπουν τα μάτια μας γιατί μας φοβίζει το πραγματικό προσαρμόζουμε τις ελάχιστες απαιτήσεις μας στο ακόμα πιο ελάχιστο.

Έστω κι έτσι, είναι καλύτερα, λέμε/νε, φτάνει να πάρει μερικά μέτρα και εντέλει να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα: με την απογοήτευση και τη δυσπιστία ως κληρονομημένο δικαίωμα, αλλά έχοντας και πάλι προσαρμόσει τις προσδοκίες στο προφανές εφικτό και αποκλείσει από τη συνείδησή μας το αφανές ζητούμενο, το οποίο ξαναγίνεται αδύνατο.

Έστω κι έτσι, είναι καλύτερα, λέμε/νε, αν είναι το 3^ο  κακό (και χειρότερο )να εφαρμοστεί, ας το κάνουμε/νε  εμείς οι ίδιοι, οι δικοί μας.

Λες και το κακό εφαρμοζόμενο από δικό σου /μας χέρι, είναι λιγότερο επώδυνο, λες και έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Αμ δε,  τα ίδια και χειρότερα (συν την γεύση της προδοσίας).

Έστω κι έτσι, είναι καλύτερα, λέμε/νε, ας κάνουμε μια έκπτωση σε αυτά που  είπαμε, πιστεύαμε, διακηρύξαμε και θα τα βρούμε αργότερα…, ξεχνώντας (εκτός από αυτά που αγωνιζόσουν πριν ), ότι είσαι αυτό που κανείς και γίνεσαι αυτό που υπερασπίζεσαι…

Αυτό, η έκπτωση της συνείδησή μας, είναι το χειρότερο, λέω.

Γιατί δεν αναβάλλει την ελπίδα, τη ματαιώνει.

Προειδοποιούσες πως με ευρωζώνη και πίστη στην ΕΕ δεν μπορούν να γίνουν παρά ελάχιστα και πολύ περισσότερο δεν γίνεται αντίσταση στους εκβιαστές.

Ακουγόσουν σαν κάποιος που αναζητά το αδύνατο σε έναν κόσμο που έχει λατρέψει το δυνατό, δηλαδή το ελάχιστο.

Και κυρίως το χωρίς κόπο.

 Κι εμάς δεν θέλανε ν’ ακούσουν τ’ αφτιά μας δύσκολα.

Είναι καλύτερα από πριν;

..και η απάντηση: Τα ίδια και μάλλον χειρότερα και που  μπορεί να γίνουν ακόμη πιο χειρότερα. Αυτή  η «αναγκαστική συνθηκολόγηση» με τους δανειστές δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάσας στη χώρα και στην κοινωνία

Δεν είναι καλύτερα να είμαστε εμείς, από τους άλλους;

..και η απάντηση: Συμφωνώ: Ούτε λόγος.

Αλλά μήπως γίναμε/τε όπως οι άλλοι;

Μήπως μεταμορφωνόμ(σ)αστε   και  μοιάζετε με τους άλλους, γίνεστε άλλοι, με τα ίδια επιχειρήματα και λίγο πολύ την ίδια τακτική και πρακτική;

Όταν ματαιωθούν οι ελπίδες οι άνθρωποι επιστρέφουν συχνά σ’ αυτό το κενό που οδηγεί όχι στην ήττα αλλά στην παράδοση χωρίς αγώνα.

Αυτό είναι που χρειάζεται να αποτρέψουμε.

 Με πεποίθηση στο ρεαλισμό που διεκδικεί το αναγκαίο, όχι το εφικτό( θα περάσουμε από αυτό και ίσως σταθούμε για λίγο), που δεν απογειώνεται σε μακρινές αστρικές σφαίρες επιθυμιών αλλά επιμένει στη δυνατότητα του καθημερινού.

Η εμφάνιση και η πορεία αυτής της κυβέρνησης μάς επέτρεψε να δούμε καθαρά πώς μπορούν να γίνουν περισσότερα πράγματα από όσα η τηλεπολιτική μάς επιτρέπει να δούμε και αποκάλυψε ακόμα και στους πλέον εύπιστους ότι ο ευρωπαϊκός κορσές είναι πολύ στενός για να χωρέσει όνειρα και επιθυμίες λαών.

Έκανε εφικτή και αναγκαία μια μεγάλη λαϊκή συμπαράταξη που θα διεκδικεί την επιβίωση και την ανατροπή, την αξιοπρεπή ζωή, συντάξεις και μισθούς μαζί με τη μείωση των ωρών εργασίας, τις συλλογικές συμβάσεις και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ .

Για να μην υποκύψουμε στη μιζέρια, όχι μόνο εκείνη που δημιουργεί η παραίτηση αλλά κι εκείνη που συνεπιφέρουν οι μεγάλες κουβέντες, όταν μένουν κενές και μόνες.

Γιατί η ανατροπή και η επανάσταση δεν είναι λέξεις που κλίνονται, είναι ιδέες που ζουν πραγματικά, σε πραγματικό κόσμο.

Γιατί ένα καλό αύριο (όχι καλύτερο, γιατί αυτό που ζούμε είναι άσχημο), με καλύτερους όλους εμάς !

Να  ζήσουμε την ζωή !

Να χαρούμε.

Να χαμογελούμε !

Να γλεντάμε !

Να έχουν μέλλον τα παιδιά και τα εγγόνια, εδώ στην Ελλάδα!

Να είμαστε περήφανοι, αξιοπρεπείς, αδούλωτοι !

Να υπερασπίζουμε την πατρίδα από  τα όρνεα!

Να αγαπάμε και να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, όλης της γης!

Να είμαστε ελεύθεροι, ψυχή και τόπος!

Να ζούμε δημοκρατικά, ελεύθερα, χωρίς φασισμό και ρατσισμό και σε αρμόνια και με σεβασμό στην φύση και το περιβάλλον!