Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Τρία κείμενα του ….. Δρόμου

Τρία κείμενα  του ….. Δρόμου




1ο  Κείμενο: Για την ζωή

Σε τούτη τη χώρα υπάρχει ένα διάχυτο, σκόρπιο πλέον, δυναμικό που ακόμα κι όταν σιωπά στοχάζεται. Σταχυολογούμε δύο στοχασμούς που διατυπώθηκαν σε συζητήσεις:

«Έχουμε σπρωχτεί στο πώς θα βγάλουμε τη μέρα και τίποτα άλλο. Έχει κοπεί το όνειρο».

«Είμαι 57 χρόνων και έχω καταντήσει άμισθος δημόσιος υπάλληλος (με τους φόρους και τις εισφορές) του εισπράκτορα Τσίπρα για λογαριασμό του Σόιμπλε».

Μια πνιχτή οργή που συνοδεύεται από άτυπες προσωπικές αντιστάσεις του καθένα και «παράκαμψη» από την επίσημη κεντρική πολιτική σκηνή, μοιάζει να πριμοδοτείται και να ακολουθείται από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Που δεν είναι αδιάφοροι. Που πρέπει να επιβιώσουν, να ζήσουν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες αλλά και να περισώσουν ό,τι μπορούν από κοινωνικότητα και πολιτισμό.

Έχουμε ένα φαύλο, βρόμικο, κυνικό πολιτικό σύστημα και μια κυβέρνηση που δεν διστάζει μπροστά σε καμιά επιλογή, φτάνει να της εξασφαλίζει χρόνο στην εξουσία. Το συνονθύλευμα κυνισμού και πραγματισμού που μας κυβερνά, δείχνει πως όχι απλά κανένα βήμα δεν έχει γίνει, αλλά και η σαπίλα του πολιτικού συστήματος βαθαίνει και έχει αγκαλιάσει χώρους που μέχρι χτες, έστω στα λόγια, το αντιμάχονταν.

Για παράδειγμα, τι κυβέρνηση έχουμε; Της Αριστεράς; Θα γελάσουμε… Είναι μια μνημονιακή κυβέρνηση που αποτελείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τους Οικολόγους και εγκολπώνεται και παράγοντες του καραμανλισμού. Ο κυνισμός είναι τέτοιος που ο Λεβέντης αναγορεύεται σε σοβαρό συνομιλητή (8-9 βουλευτές πάντα είναι χρήσιμοι), ενώ ο αγώνας ενάντια στην παλιά διαπλοκή γίνεται σε συμμαχία με τον Μελισσανίδη, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα. Το Δημόσιο, υπό τον Ν. Παππά, αναγορεύει τον αμαρτωλό Μαντζουράνη, του σκανδάλου Κοσκωτά, σε υπερασπιστή του Δημοσίου! Αυτή είναι η «νέα μεταπολίτευση» που ευαγγελίζεται ο ξιπασμένος συριζικός-τσιπρικός ιστός. Πολύ χειρότερος από όσα γνωρίσαμε μέχρι τώρα και αρπακτικότερος, πιο βουλιμικός. Χωρίς τσίπα δηλαδή. Για αρχές και αξίες ούτε λόγος…

Τα «αριστεροδέξια» του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα, όπως για παράδειγμα η αρχική καταγγελία της παρέμβασης της Ε.Ε. για τον Γεωργίου και η επίσημη γαργάρα με τις δηλώσεις μετάνοιας και υποταγής διά στόματος Χουλιαράκη αμέσως μετά στο Κοινοβούλιο, αποδεικνύουν ότι πρόκειται για υπηρέτες του αποικιακού καθεστώτος.

Επειδή, όμως, δεν θα περιμένουμε 99 χρόνια, όσο διαρκεί δηλαδή αυτό το καθεστώς, χρειάζονται δύο πράγματα ταυτόχρονα :α) …γκρέμισμα του μνημονιακού αποικιακού καθεστώτος β) απαλλαγή  από το νοσηρό πολιτικό γ) επιβίωση της χώρας και των ανθρώπων της και του πολιτισμού δ) Νέα αρχή

Αυτά πάνε μαζί, όχι χώρια. Και δεν έχουν σχέση με τις εκλογές, τα ποσοστά, τους αρχηγούς και τα κόμματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια για μια θέση στο Κοινοβούλιο της Καφαντάρη, του Μπαλαούρα, του Φάμελου, της Αυλωνίτου, του Μητσοτάκη, του Τζαβάρα, του Ψαριανού, του Οικονόμου, του Κεγκέρογλου, του Κουτσούκου και των άλλων παιδιών…

Αυτά απαιτεί η στοιχειώδης συναίσθηση του βουλιάγματος κοινωνίας και χώρας. Επιβίωση σημαίνει διέξοδος της χώρας από τα δεσμά του καθεστώτος. Πολιτισμός σημαίνει άλλες αξίες από το ανθρωπολογικό πρότυπο που αναπαράγει το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα. Άρα διαρκής αναζήτηση και πάλη, ταυτόχρονα. Τα στερεότυπα τέλειωσαν!

2ο Κείμενο: Το ψέμα

Γνωστή η απόπειρα πολλές αλήθειες να σταμπαριστούν σαν «λαϊκισμός». Ε ναι λοιπόν, οι πολιτικοί κατά κανόνα λένε ψέματα και χρησιμοποιούν συστηματικά το ψέμα σαν τρόπο ύπαρξης και όπλο για την επίτευξη στόχων. Ένα από τα βασικά κριτήρια απόρριψης ενός πολιτικού (προσώπου ή φορέα) οφείλει να είναι η σχέση του με το ψέμα. Ο δημόσιος χώρος δεν πρέπει να χωρά τους ψεύτες (και τους κλέφτες).

Ο ΣΥΡΙΖΑ κολυμπά με άνεση στο ψέμα, το χρησιμοποιεί κατά κόρον και επιστημονικά. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού που επιτρέπει το ψέμα προκειμένου να αναρριχηθεί κανείς στην εξουσία ή να τη διατηρήσει. Αυτά είναι ανακαλύψεις του Τσίπρα και της παρέας, δεν έχουν καμιά σχέση με την προαγωγή του ανθρώπου, της κοινωνίας, του τόπου. Τίποτα δεν κτίζεται στο ψέμα. Αργά ή γρήγορα, η πραγματικότητα τα αποσαρθρώνει.

Στη ΔΕΘ λέγονται παραδοσιακά τα πιο μεγάλα ψέματα. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πριν από δύο χρόνια βοήθησε να κερδηθούν οι εκλογές, αλλά στηριζόταν όλο σε ένα ψέμα. Τα λεφτά που θα μοιράζονταν για την ανθρωπιστική κρίση δεν υπήρχαν. Έτσι και σήμερα αυτά που θα μεταφερθούν υποτίθεται από τους καναλάρχες προς τις ευπαθείς ομάδες, πάλι δεν υπάρχουν. Όπως επίσης δεν υπάρχει ανάπτυξη και επιτυχίες στην οικονομία και δεν «γυρίζει το παιχνίδι» όπως διατείνεται ο κυβερνητικός Τύπος. Μοίρασμα της ίδιας πίτας γίνεται, μοιράζονται κοινοτικά προγράμματα σε ημέτερους, χτίζεται ένα νέο καθεστώς, το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι νεοτέρας και στις παρυφές των ρωγμών που έχουν οι «μεγάλοι».

Η κεντροαριστερή αφήγηση έχει ανάγκη από κάποιες εικονικές ρήξεις με το κατεστημένο. Αναγγέλλουμε ότι θα προχωρήσει η δίωξη του Γεωργίου για την ΕΛΣΤΑΤ, αλλά ορκιζόμαστε πίστη στα στοιχεία της μέσα στο Κοινοβούλιο. Κηρύσσουμε τον πόλεμο στη διαπλοκή, αλλά συνεργαζόμαστε με τον Μελισσανίδη, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα. Αν χρειαστεί θα κυβερνήσουμε με τον Καμμένο, τον Λεβέντη, τη Φώφη, τον Γιωργάκη, τον Κουβέλη, συζητάμε και για Στουρνάρα, ίσως και Προβόπουλο… Δηλώνουμε ότι δεν δεχόμαστε υποδείξεις, αλλά υποδεχόμαστε τον Γάλλο επικεφαλής του υπερ-ταμείου και τρέχουμε για οδηγίες στις σουίτες του Χίλτον. Κάνουμε «Σύνοδο του Νότου», αλλά δηλώνουμε πριν αρχίσει ότι δεν στρέφεται ενάντια στο «Βορρά»!

Η απόσταση πολιτικής σφαίρας και κοινωνίας διευρύνεται. Η κρίση αντιπροσώπευσης διογκώνεται αλματωδώς. Η φθορά είναι μεγάλη και μάλλον θα μεγαλώσει κι άλλο. Πρέπει λοιπόν να γίνουν κινήσεις, ακόμα κι αν δεν υπάρχει μεγάλη πίεση από τη Ν.Δ. Γι’ αυτό, οι αιφνιδιασμοί είναι μέσα στην λογική των πραγμάτων.

Δύσκολο φθινόπωρο και δύσκολος χειμώνας. Όχι με τον ίδιο τρόπο για όλους. Κλείστε τα αυτιά σας στο ψέμα, εξοστρακίστε από τη δημόσια σφαίρα τους ψεύτες και τους ψεύτικους.
«Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ’ τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά»

3ο Κείμενο: η Δεύτερη φάση

Με βήμα ταχύ μπαίνουμε σε μια αποφασιστική φάση, τη δεύτερη του μνημονιακού σχεδιασμού για την χώρα. Το ειδικό της χαρακτηριστικό, έγκειται στο γεγονός ότι τελειώνουν τα περιθώρια που είχαν ως τώρα οι εγχώριοι οικονομικοί κύκλοι να οικειοποιούνται τα αποτελέσματα που έφερναν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Περνάμε τώρα στη φάση όπου μπαίνει χέρι από μεγάλα διεθνή συμφέροντα στην επιχείρηση εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό, σε πολλές περιπτώσεις, οδηγεί σε αποκλεισμό από το «πάρτι», εγχώριους μεγιστάνες και μεγαλοεργολάβους που μέχρι τώρα έκαναν μεγάλες μπίζνες.

Η Ε.Ε. και όσοι είναι πίσω της (τοκογλυφικές «αγορές» και μονοπωλιακά μεγαθήρια), όσοι πλουτίζουν, αρπάζοντας από χώρες και καταστρέφοντας τις παραγωγικές και οικονομικές δομές τους, προχωρούν τώρα σε φάση «παράκαμψης», «ρουφήγματος», «παραμερισμού» των ντόπιων ελίτ.

Στόχος τους, να βάλουν χέρι σε όλη την οικονομική διαδικασία, κτυπώντας και υποβαθμίζοντας μέρος της εγχώριας διαπλοκής, με ταυτόχρονη άρση της στήριξης που έδιναν μέχρι σήμερα σε διάφορους κύκλους. Χαρακτηριστική περίπτωση, η ουδετερότητα της Ε.Ε. στη διαπάλη για τα τηλεοπτικά κανάλια.

Αυτό σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός μέσα στην αστική τάξη αγριεύει και παίρνει τώρα τη μορφή ενός πολέμου «όλων εναντίων όλων». Το πράσινο φως της Ε.Ε. διευκολύνει τον λυσσαλέο αυτό ανταγωνισμό.

Την ίδια στιγμή, αυταπατάται όποιος περιμένει μια χαλάρωση απέναντι στην Ελλάδα. Η χώρα συνεχίζει να εξαιρείται ρητά από κάθε απόπειρα ποσοτικής χαλάρωσης. Η χαλάρωση της νεοφιλελεύθερης θηλιάς είναι απαραίτητη για την πολιτική διαχείριση της ευρωένωσης, αλλά το κλίμα έχει επιβαρυνθεί μετά το Brexit, την αστάθεια σε Ιταλία και Ισπανία, τη ρευστότητα στην Τουρκία.

Όσο κι αν νομίζει ο Τσίπρας ότι ίσως πετύχει μαζί με τις άλλες χώρες του Νότου κάποια ευελιξία στην εφαρμογή των προγραμμάτων και το Χρέος, το μήνυμα είναι σαφές: Καμιά χαλάρωση, η Ελλάδα θα παραμείνει εντός των μνημονιακών όρων και αν βρει τρόπους να εφαρμόσει η κυβέρνηση τα συμφωνηθέντα, τότε ίσως να έχει την ανοχή ή και τη στήριξη των ευρωκρατών.

Από την πλευρά του ο Τσίπρας, χωρίς να λογαριάζει ιδιαίτερα τους γεωπολιτικούς όρους, θεωρεί ότι έχει τα περιθώρια να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και γι’ αυτό βάζει μπρος την επιχείρηση «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Για να περάσει από τη φάση του «εφήμερου» σε αυτήν της σταθεροποίησης στην εξουσία, πρέπει να προχωρήσει στην «βαθιά πολιτική». Να αποκτήσει δηλαδή πιο σταθερά ερείσματα και καθεστωτικά χαρακτηριστικά.

Η είσοδος σε αυτήν τη δεύτερη φάση του μνημονιακού σχεδιασμού βρίσκει το λαϊκό κίνημα σε μεγάλη αποδιοργάνωση, αποπροσανατολισμό και σύγχυση. Οι όροι για την ενεργοποίηση του υποκειμενικού παράγοντα γίνονται συνθετότεροι. Οι απλουστεύσεις και τα εύκολα σχήματα (π.χ. φτιάχνω ένα κόμμα για να μπω στη Βουλή ή ονειρεύομαι ένα μέτωπο που δεν υπάρχει) όχι μόνο δεν βοηθούν καθόλου, αλλά καθηλώνουν. Χρειάζονται άλλα πράγματα που πρέπει να εφευρεθούν. Παλιά και νέα στοιχεία, να συντεθούν σε μια αξιόπιστη πρόταση αγώνα και προοπτικής.


Δρόμος της Αριστεράς 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου