Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

«Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε» ή «Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς» ή με τραγούδια με πολλά αχ και δυόσμο

«Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε»
ή
«Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς»
ή
με τραγούδια με πολλά αχ και δυόσμο



Οι καιροί είναι δύσκολοι, πολύ,  μα πάρα πολύ !
Έτσι και σε βρουν μπόσικο, ανεκτικό, σε κατάπιαν και κάποια στιγμή δεν θα αναγνωρίζεις ποιός είσαι και που πας.
Κοιτάξτε  γύρω. Τα πάντα καταρρέουν.
Το φόντο είναι η φτώχεια, η λιτότητα, τα λουκέτα, μνημόνια, μέτρα, αξιολογήσεις, τρόικα, κίνδυνος για τα εθνικά θέματα, νέοι με σκοτεινό ή χωρίς αύριο, τέλμα.
Τα άτομα σε αδιέξοδα, με τις ελπίδες να σέρνονται, κατήφεια στα πρόσωπα, η στεναχώρια σαν σκόνη παντού.
Κάποιοι ψελλίζουν ότι  παραμένουν αριστεροί, τα τέρατα του φασισμού γρυλίζουν , κάποιοι  ομιλούν πως έχουν πρόταση  να βγούμε από το αδιέξοδο, άλλοι σηκώνουν μια κόκκινη σημαία και πηγαίνουν μόνοι τους,  είναι και αυτοί  που δεν κατάλαβαν τίποτα μα τίποτα και ξανασηκώνουν μπλε και πράσινες σημαίες και ελπίζουν σε κούληδες και σε κούλες.

Και η κοινωνία , οι πολίτες στα χαμένα, ελπίζουν,  δεν ελπίζουν, όλοι λέμε/νε καμιά εξυπνάδα και οι πιο πολλοί πιάνουν απάγκιο σε ένα κρασάκι, ένα μεζέ και σε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη,
«Ποιος θα μου δώσει δύναμη/τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω,
να φτιάξω όμορφες καρδιές/μεγάλες και πονετικές,
τις σκάρτες να πετάξω;
Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

ή άλλοι  Σιδηρόπουλο

«Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα /η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα/σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να ‘ ρθείς και να μ’ ανάψεις/το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

και  άλλοι πιο λίγοι, στην μοναξιά δεν τραγουδούν, ακούν μόνο τραγούδια με πολλά αχ , περιμένουν κάτι από δυόσμο να μυρίζει,  ελπίζουν, όμως δεν το βάζουν κάτω…

Οι  πιο πολλοί βρίζουν, κατηγορούν  θέτουν δίπολα (σαν φάκες),
 «όλοι ίδιοι είναι » αλλά από την άλλη, αυτοί οι ίδιοι (οι πολίτες) αυτούς  τους ίδιους επιλέγουν να τους κυβερνήσουν,
« επέλεξα  αριστερά και είδες τι μα έκανε», άντε εδώ τι να πεις, έχουν δίκιο, ως αριστερά την είδαν, πώς να τους εξηγήσεις πως δεν είναι αριστερά,
« Μητσοτάκη μωρέ, για να βάλει μια τάξη» Ή «Αλέξη για να μην έρθει ο Μητσοτάκης» όπως μου έλεγαν φίλοι σε μια ταβέρνα . Επιστροφή στο παρελθόν με  τέτοια διλλήματα . Δεν βάλαμε ντιπ μυαλό;
«δεν βλέπεις την διασπασμένη αριστερά» (εδώ λίγο δίκιο έχουν) και έχουν μπει στα ατομικά καβούκια τους

Όμως  είναι και κάποιοι, που μέσα στο γενικό χαμό, ψάχνουν, ψάχνονται, αναζητούν, παλεύουν και προσπαθούν να φτιάξουν το νέο.
Δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αλλά είναι σκόρπιοι ίσως αναχωρητές, απογοητευμένοι, ίσως και  τσακωμένοι με τον εαυτόν τους.
Είναι αυτοί  που δεν θέτουν ως όριο του κόσμου μας  και της ζωής αυτό που ζούμε, που λένε, «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε“.

Είναι αυτοί όμως που λένε  «το να ακολουθείς το ρεύμα και να επιδιώκεις να μιλήσεις «ρεαλιστικά» στο πνεύμα των συνηθειών είναι υποταγή και ευτελισμός».

Βεβαίως το κυρίαρχο σύστημα, παρά την κρίση του, ορίζει το παιχνίδι, πρωτίστως στο κρίσιμο μέτωπο της πληροφορίας και της διαμόρφωσης της κοινής συνείδησης και του τρόπου ζωής.
Βεβαίως και  ηττηθήκαμε κατά κράτος και προσπαθούμε να  συνέλθουμε  από τα πολλαπλά κατάγματα από την άνοδο του Γενάρη  του 2015, και το δημοψήφισμα στην πτώση της συνθηκολόγησης.
Βεβαίως  και όμως  υπάρχει  διέξοδος, υπάρχει δρόμος, αρκεί να ενωθούμε ( πολιτικό αντιμνημονιακό προοδευτικό μέτωπο), να σχεδιάσουμε (ριζοσπαστικό ρεαλιστικό πρόγραμμα ) και να αγωνιστούμε.

Ξέρω αυτό είναι χιλιοειπωμένο
 Ξέρω  το να αναζητείς την υπέρβαση και τη διατύπωση μιας άλλης, ανατρεπτικής στο σύνολό της, αντίληψης εξελίσσεται σήμερα σε μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη επιχείρηση, η οποία κινδυνεύει να σε οδηγήσει στη γραφικότητα αν και δεν το αξίζει.
Αυτό συνιστά μια ακόμη μεγάλη δυσκολία του καιρού μας, όπου ο ριζοσπαστισμός εξαντλείται (και αφομοιώνεται) στις ενδιαφέρουσες, χρήσιμες αλλά και χειρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις και σε  επιμέρους αντιθέσεις.
Το πώς να διεισδύσεις στην ουσία και να ανακαλύψεις τη μορφή που θα την κάνεις κατανοητή και την αλήθεια ως πρόταση και πρόγραμμα αποδεκτό, είναι το ζητούμενο .

Γίνονται προσπάθειες, προτάσεις που αγγίζουν την υπέρβαση αλλά απογειώνονται από την πραγματικότητα και άλλες που προσπαθούν να αγγίξουν την πραγματικότητα αλλά αποσπώνται από την υπέρβαση, ιδέες που θέλουν να αναστατώσουν τον κόσμο αλλά βρίσκουν αποδέκτες μόνο στο μικρόκοσμό μας, αντιπαραθέσεις (γόνιμες ασφαλώς «σε τελευταία ανάλυση» ) που πολλές φορές γίνονται άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος και κυρίως άνευ αποτελέσματος, έριδες και υπονομεύσεις, προσωπικές στρατηγικές και ιδιοκτησιακές σχέσεις.

Στις ημέρες μας είναι πυκνά αυτά τα φαινόμενα που αυξάνουν τις απογοητεύεις ακόμα και στον κόσμο των αποφασισμένων .
Κι ωστόσο, με αυτά τα πολλαπλά άλματα στο κενό θα γίνει εν τέλει το άλμα της υπέρβασης.
Ακόμα κι αν, εν τω μεταξύ, έχουν χαθεί πολύτιμες ζωές, χρόνοι και σκέψεις.
Όμως πρέπει να βιαστούμε, το αύριο είναι πολύ αργά, σήμερα ίσως προλάβουμε..

Λοιπόν, με ποιους και πως ;

Με τον Καζαντζίδη,
«Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

..ή τον   Σιδηρόπουλο  «Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
… σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

ή με τα τραγούδια με πολλά αχ και με κάτι  από δυόσμο,

Μα...,  όλα  μαζί, με μελέτη, σκέψη, σχέδιο, ενότητα, αγώνα και νέα ελπίδα με  αγάπη για την ζωή, τον απλό λαό ,σε ένα ζεϊμπέκικο για σένα, για εμάς !


Γιατί , 
είμαστε όλα όσα κάνουμε και 
ιδίως αυτά που κάνουμε για να αλλάξου τον κόσμο, 
είμαστε η ελπίδα που δεν παραιτείται, 
 η ονειροπόλα ελπίδα.

1 σχόλιο:

  1. ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΩΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ, ΝΑ ΝΙΩΣΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΝΑ ΝΙΩΣΟ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΕΤΗΤΕ :

    ΑπάντησηΔιαγραφή