Το παζάρι και το καραγκιοζλίκι των τηλεοπτικών άδειων

Το παζάρι και το καραγκιοζλίκι των τηλεοπτικών άδειων

Επειδή πολλά λέγονται  για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών, περισσότερα διοχετεύονται υπούλως (για να εξυπηρετούν τους  καναλάρχες) και αρκετά «επαναστατικά» από την πλευρά των κυβερνητικών ας θέσουμε ορισμένες παρατηρήσεις και θέσεις.

1.

 Η επιλογή της κυβέρνησης για 4 άδειες είναι άστοχη και εμμονική και ουσιαστικά λειτουργεί εναντίον της. Αν άφηνε ανοιχτό τον αριθμό των αδειών κανείς δεν θα μπορούσε να πουλάει "επανάσταση".

 Η διαδικασία θα ήταν απλή.

Έχεις πάρει θαλασσοδάνεια και δεν μπορείς να τα πληρώσεις; Τέλος φεύγεις.

 Έχεις απλήρωτους εργαζομένους; Τέλος φεύγεις.

Χρωστάς σε ασφαλιστικά ταμεία; Τέλος φεύγεις.

Είσαι εργολήπτης δημοσίων έργων; Τέλος φεύγεις.

Τώρα απλώς παρακολουθούμε ένα κακοστημένο, ολίγον σούρεαλ, έργο, όπου ο καθένας επιλέγει τους "καλούς" και τους "κακούς" της καρδιάς του.

2.

Η διαδικασία όντως μοιάζει με έναν κακοστημένο reality, με κλειστές πόρτες, ράντζα και άλλες τέτοιες γραφικότητες.

3.

 Οι ισχυρισμοί- κυρίως του ΣΚΑΪ- περί "λύτρων" είναι χαρακτηριστική το πώς θέλουν να λειτουργούν στην Ελλάδα οι καναλάρχες. Όλα τζαμπαντάν, όλα για πάρτη μας.

4.

 Στη διαδικασία συμμετέχουν κατηγορούμενοι για κακουργήματα. (Άνευ άλλου σχολίου)

5.

 Το Mega σύμφωνα και με τον ίδιο του τον μελαλομέτοχο Φώτη Μπόμπολα κλείνει γιατί οι μέτοιχοι δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Απλώς μερικοί στο κανάλι έγιναν μπομπολικότεροι του Μπόμπολα, κάτι καθόλου σπάνιο στον χώρο των ΜΜΕ.

6.

Διάφοροι- ουκ ολίγοι δυστυχώς- δημοσιογράφοι γλείφουν με λαιμαργία τους εργοδότεςτους ελπίζοντας ότι θα συνεχίσουν να έχουν ψωμάκι και την επόμενη μέρα.

Να τους θυμίσουμε ότι οι εμετικοί γλείφτες είναι πάντα αναλώσιμοι.

Πάντα υπάρχει κάποιος που θα γλείφει περισσότερο και με λιγότερα λεφτά.

6.

Η "συνταγή" για το στήσιμο και τη λειτουργία των ΜΜΕ στην Ελλάδα παραμένει η ίδια, βασισμένη στη διαπλοκή και στην απόλυτη αναξιοκρατία.

Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όποιοι κι αν πάρουν τις άδειες.

6.

 ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. κανονικά θα έπρεπε να ψάχνουν γωνιά να κρυφτούν καθώς επί 3 δεκαετίες έστησαν, καλλιέργησαν και συντήρησαν ένα καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας, διαπλοκής και συναλλαγής.

Κάποια στελέχη τους μάλιστα ήταν παιδιά ακριβώς αυτής της σαπίλας, που συντηρούνταν σε ζωντανή μετάδοση, επί τόσα χρόνια.

Αλλά είπαμε κάποιοι έχουν το θράσος ως μόνο τρόπο πολιτικής επιβίωσης πλέον.

7.

Μιλάμε για ιδιωτικοποίηση της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας με δημοπρασία για τη χρήση του τηλεοπτικού φάσματος συχνοτήτων (που είναιδημόσιο αγαθό) από ιδιωτικά κανάλια - επιχειρήσεις που θα καταβάλλουν το σχετικό αντίτιμο και  Τα μόνα κριτήρια που μπαίνουν αναφέρονται απλώς στη στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών σε προσωπικό και στους όρους οικονομικής βιωσιμότητας.

8.

Η  κυβέρνηση αυτό που ονομάζει «χτύπημα της διαπλοκής» στην πραγματικότητα είναι μια σειρά επιλεκτικές επιθέσεις σε προηγούμενες εκδοχές «διαπλοκής», π.χ. στο συγκρότημα Λαμπράκη (ενίοτε και με νέες ισορροπίες, καθώς π.χ. ο όμιλος Μπόμπολα αποσύρεται από την τηλεόραση, στρέφεται φιλοκυβερνητικά στα έντυπα όπως το Έθνος, βγαίνει από το στόχαστρο και ξαναμπαίνει επιθετικά στο παιχνίδι των μεγάλων έργων)· και ταυτόχρονα μια αναζήτηση νέων ισορροπιών είτε με επιχειρηματικά κέντρα που κατοχύρωναν ανέκαθεν τον ρόλο τους (οικογένεια Βαρδινογιάννη) είτε με νέα συγκροτήματα που προσπαθούν να εξαργυρώσουν παραδοσιακές σχέσεις με την αριστερά (βλ. π.χ. την επανεμφάνιση του παλιού γνώριμου των ΜΜΕ Χρήστου Καλογρίτσα) είτε με επιχειρηματίες που διεκδικούν πολιτική επικύρωση του οικονομικού τους ρόλου (Μαρινάκης).

9.

Το δικαίωμα τηλεοπτικής εκπομπής, τουλάχιστον την ανοιχτή, καθολικής λήψης εκπομπή, ως δημόσιο αγαθό, απαιτεί(και αυτό η κυβέρνηση το παραβλέπει ) ανάπτυξη μορφών δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου, με ψυχαγωγία που να προσανατολίζεται στην ποιότητα και όχι στην εμπορικότητα, με ενημέρωση που να στηρίζεται στη δεοντολογία και την αυτενέργεια των δημοσιογράφων και όχι στις επενδυτικές επιλογές των ιδιοκτητών, με προσπάθεια ώστε και το κοινό, δηλαδή οι πολίτες, να έχει λόγο και δικαίωμα παρέμβασης και  εν ολίγοις χρειάζεται ένα μοντέλο ανταγωνιστικό πλήρως σε ότι ορίσαμε ως τηλεόραση τα τελευταία είκοσι έξι χρόνια.

Διαφορετικά, απλώς ο φαύλος κύκλος της χειραγώγησης και της αποβλάκωσης θα συνεχίζεται

Κλείνω με τα εξής:

Η Αριστερά  και οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πρέπει να μένει σε μια γενικόλογη καταγγελία της διαδικασίας αδειοδότησης των καναλιών ως "πλήγματος για τη δημοκρατία"

Όχι γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θέλει όντως να δώσει κανάλια σε φιλικούς επιχειρηματίες με συγκεκριμένες μεθοδεύσεις

Αλλά γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να λέει τα ίδια με το Μανόλη Καψή και το Γιάννη Αλαφούζο

Γιατί πλήγμα για τη δημοκρατία ήταν το θεσμικό πλαίσιο από το 1990 και μετά

Γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει το όργιο παραπληροφόρησης στο δημοψήφισμα

Γιατί δεν προσπερνά 25 χρόνια τηλεαποβλάκωσης

Η Αριστερά πρέπει να καταγγείλει την κυβέρνηση πρώτα και κύρια γιατί διατηρεί το "διαρκές έγκλημα" που λέγεται ιδιωτική τηλεόραση

Η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να τολμήσει να προτείνει ριζικά ανταγωνιστικές προς την κυρίαρχη λογική λύσεις για δημόσια (και όχι κρατική) κοινωνικά ελεγχόμενη αυτοδιαχειριζόμενη τηλεόραση, πραγματικά πλουραλιστική, ανοιχτή στα κινήματα, στην ποιοτική δημιουργία, στην κοινωνία