Δύο ανόμοια, ετέρα θέματα και το ενοποιό στοιχείο

Δύο ανόμοια, έτερα θέματα και το ενοποιόν  στοιχείο

Το πρώτον

Ανθυπομειδιά κανείς (πικρά, όχι πικρόχολα) διαβάζοντας ότι επιθυμία του Έλληνα πρωθυπουργού είναι να συμπεριλάβει στις προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος την κατοχύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα των δημόσιων αγαθών ή, ακόμη, την ενίσχυση του ρόλου της Βουλής απέναντι στην κεντρική εξουσία.

Μάλιστα. Την ίδια ώρα: η συγκατάνευση … φάγος  «αριστερή»  κυβέρνηση έχει ξεπουλήσει (πραγματικά μπιρ παρά) λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, κάθε φιλέτο της δημόσιας περιουσίας.

Από τη μια· από την άλλη ούτε παράγραφος νόμου δεν γίνεται αποδεκτή εάν δεν δώσουν την έγκρισή τους οι δανειστές.

Πλήρης βιασμός και αντιστροφή της πραγματικότητας!

Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό, όχι· κάθε πολιτικός μπορεί να ξεφουρνίζει τα ψεύδη του ή τις αναλήθειές του -εκείνο που σχεδόν συγκλονίζει είναι ότι καταφέρνει και πείθει το πόπολο ότι οι προθέσεις του είναι αγνές, ότι διακατέχεται από το πάθος για εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και για κοινωνική μέριμνα, τάχα.

Καλά δασκαλεμένος ή πληροφορημένος ο κ. Τσίπρας αντιστρέφει έτσι άνετα την αλήθεια χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αφού ξέρει (;) ότι έτσι λειτουργεί το πολιτικό θέατρο, ότι δηλαδή και να αντιδράσει κάποιος το μόνο που θα καταφέρει είναι,

πρώτον, να κατηγορηθεί ως δεξιός και,

δεύτερον, να λοιδορηθεί (τουλάχιστον).

Πάντως ακόμη ομιλεί και πράττει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα (!), σαν να είναι ακόμη στην αντιπολίτευση και να ρητορεύει.

Φαίνεται ακατανόητο αλλά δεν είναι. Είναι η ελληνική πραγματικότητα της πολιτικής (αυτής) της «Αριστεράς» κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα, παρακαλώ. Και ποια δημόσια αγαθά έχουν απομείνει στην ελληνική επικράτεια;

Ο ήλιος, ο αέρας και ο Παρθενώνας... -και τα νησιά και τα βουνά δεν τα βλέπω και πολύ στέρεα...

Το δεύτερον

Εποχή διακοπών, θάλασσες γαλάζιες, δροσερά βουνά, καλοκαιράκι.

 Είναι όμως  και μερικοί δύσμοιροι που δεν έχουν τα μέσα ή την δυνατότητα να πάνε κάπου αλλού να δροσιστούν που ασφυκτιούν σε μικρά σπίτια, σε γειτονιές, σε χωριά ή  χαροπαλεύουν σε φυλακές και ψυχιατρεία και νοσοκομεία

Μόνη επιλογή για αυτούς,  το πολύ  ένα  στο πάρκο (αν υπάρχει) μια καρέκλα στην αυλή, στην πόρτα ή το παράθυρο, το κοίταγμα μόνο του ουρανού, μια βόλτα σε ένα προαύλιο, ένα κλιματιστικό σε δημόσιο χώρο, κάποια θύμιση, ένα όνειρο...

Που χαρά, όχι μπάνια, καθόλου ξενοιασιά.

Το πολύ πολύ  κάποιο μπανάκι με το λεωφορείο της γραμμής. Και κάποιοι τους/τις  λοιδορούν, τους χλευάζουν , άσχημα τα σώματα τους, άκομψα, ίσως «χοντρά», γερασμένα. Βλέπεις τα βάσανα της ζωής πάνω τους  άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους.

Και για έξοδο, για ένα ουζάκι, ένα φαγητό, να βγουν να ξεσκάσουν, ούτε λόγος.

Αν κάτι περισσεύει (από τα κομμένα των μνημονίων,  και από αυτά που κόβουν οι ίδιοι ), στα παιδιά και στα εγγόνια. Ας έχουν αυτά ένα χαμόγελο .

Και πώς, με ποια καλή διάθεση να κάνουν περιπάτους μέσα τους, να δουν διαφορετικές θάλασσες και λαμπρούς ήλιους· μια αόρατη τεθλασμένη η ζωή των πολλών, χωρίς υπερηφάνεια και γενναιότητα, χωρίς περιπέτειες, χωρίς κινδύνους, χωρίς γνώση ηφαιστείων και ανεξερεύνητων ωκεανών.

Αρέσκονται να μη γνωρίζουν το μέλλον, δυσφορούν, όμως, και με το παρόν, άχαρο και άνοστο, μολυβένιο και συννεφιασμένο· ανυπομονούν εντούτοις να ’ρθει ένα καλύτερο αύριο, να εκπληρωθεί μια ανομολόγητη επιθυμία (ο Θεός κι η ψυχή τους).

Φτωχοί καθώς είναι βλέπουν μόνο τα κοντινά πράγματα, η ψυχή τους δεν έχει το κουράγιο να ατενίσει μακρινούς και άγνωστους ορίζοντες, να κολυμπήσει σε καθαρά νερά θαλάσσης, διάολε, να δονηθεί από την τρικυμία στα σωθικά που προκαλεί ένα δροσερό ποτήρι γεμάτο με μυτιληνιό ούζο ή με μια ελαφριά και εύγευστη ελληνική μπίρα.

Το ενοποιό στοιχείο 

Τι τα ενώνει, το πρώτο  και το δεύτερο ;

Τι τα ενώνει, τα λόγια (και τα έργα) του Τσίπρα  με την αδυναμία διακοπών και εξέρευσης δροσιάς  πολλών πολιτών ;

Μα η κοροϊδία, το χάσμα λόγων(εξαγγελιών) και έργων .

Η κοροϊδία, του προγράμματος της Θεσσαλονίκης,  του «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», του «θα αντισταθούμε» , του πουλήματος του ΟΧΙ, ότι οι φτωχοί, οι άνεργοι, τα ξενιτεμένα νέα παιδιά, θα χαμογελούσαν, θα εργαζόντουσαν, ότι αυτοί που μιλάγανε λέγανε την αλήθεια.

Η κοροϊδία,  του συμβιβασμού. Ποιός τους ψήφισε να συμβιβαστούν, να υποταχτούν. Μια χαρά συμβιβασμένοι και οι υποταγμένοι ήταν οι προηγούμενοι (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, κλπ). Γίνατε/γίναν  το ίδιο.

 Σαν δεν ντρέπεστε.

Για τους (και στους ) φτωχούς ο λόγος που επέτρεψαν (κακώς !)σε μια ολιγαρχία να τους αφαιμάσσει και έχασαν (πολύ κακώς !)τη φωνή τους από την αδιανόητη επίθεση του επίσημου κράτους εναντίον τους και που επιτρέπουν να  υπάρχει ένα χάσμα, ανάμεσα στους φτωχούς και τη ζωή που ρουφάει αχόρταγα επενδύσεις και εξεγέρσεις, τον λόγο και το παράλογο, όνειρα και ελπίδες….(πάρα πολύ κακώς !)

 Λοιπόν ;

Δεν φτάνει να λέμε « πουτάνα κοινωνία» και να μας καθορίζει  η δειλία ή η δουλοφροσύνη, ή η ραθυμία …

Όχι άλλη υπακοή στον νόμο, αυτό να  θέλουν οι πάσχοντες και οι πένητες (οι νέοι και οι ηλικιωμένοι), αλλά  και να είναι βαρύς ο πέλεκυς (του νόμου και της πολιτικής ) κατά αυτών που μας κατάντησαν σε αυτό που βιώνουμε.

Ένας κόσμος ηττών, μιζέριας, χωρίς γέλιο και σθένος· πώς αντέχεται ένας τέτοιος κόσμος;

Πως ανεχόμαστε του κοροϊδευτές μας ; Χρόνια τώρα, αλλά και πρόσφατα.

Εκτός και αν νιώθουμε ευγνωμοσύνη (σε ποιον;) γι’ αυτήν μας την αθλιότητα.

Εκτός και αν μας αρέσει.

Εκτός και αν μας αρέσει το παραμύθιασμα

Αν όχι…

ΓΣ+ΜΟΛ