Οι εκδηλώσεις εορτασμού(εκλογικός νόμος, συνταγματική αναθεώρηση και κοινωνικό κράτος ) της Κυβέρνησης έλαβε (προσωρινά) τέλος

Οι  εκδηλώσεις εορτασμού(εκλογικός νόμος, συνταγματική αναθεώρηση και κοινωνικό κράτος ) της Κυβέρνησης έλαβαν (προσωρινά) τέλος

Μετά το ναυάγιο με την άμεση εφαρμογή του νέου εκλογικού νόμου και με την καρικατούρα (με το όριο του3%)της απλής αναλογικής, ήρθε  η ώρα  της Συνταγματικής Αναθεώρησης και σήμερα νέες εξαγγελίες Τσίπρα για "κοινωνικό κράτος" στα πλαίσια της  επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης υπό το βάρος της κυβερνητικής φθοράς και της τεράστιας αγανάκτησης των Ελλήνων.

Με τη σημερινή "σεμνή τελετή", ολοκληρώνονται μάλλον για το επόμενο 20ήμερο οι εκδηλώσεις εορτασμού της Κυβέρνησης.

 Ο στόχος των τελετών (εκλογικός νόμος, Συνταγματική Αναθεώρηση και κοινωνικό κράτος )είναι προφανής .

1.Αλλαγή της ατζέντας από τα οικονομικά, μνημόνια, φόροι, ΕΝΦΙΑ, μειώσεις, κατασχέσεις, ανεργία …., μάταια βέβαια, γιατί η άδεια  τσέπη, τα ραβασάκια της εφορίας, η ακρίβεια και τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα των πολιτών, δεν φεύγουν με διάφορες φιέστες  και κούφιες περιεχομένου εξαγγελίες για την αλλαγή της ζωής των Ελλήνων.

2. Επίδειξη κυβερνητικής σταθερότητας και αποκλεισμού  σεναρίων  εκλογών, τουλάχιστον μέχρι τους πρώτους μήνες του επόμενου έτους.

3. Διεύρυνση της κοινοβουλευτικής στήριξης, που είχε ως αποτέλεσμα την  πρόσκληση για φαγητό από  τον  πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων στο σπίτι και την σχέση αυτήν να μετασχηματίζεται σε αρραβώνα

Συνταγματική Αναθεώρηση

Μια Συνταγματική Αναθεώρηση που η παρουσίαση της έγινε πίσω από το Σύνταγμα, στον προαύλιο χώρο της Βουλής, ως μια «πριβέ» τελετή με καλεσμένους τα μέλη του κλειστού κλαμπ της πολιτικής και θεσμικής ελίτ.

Δεν χρειάζονται πολύπλοκες θεωρητικές αναλύσεις για να τεκμηριωθεί ότι η διαδικασία αυτή εντάσσεται στη τακτική της νομιμοποίησης της πολιτικής της μνημονίων και την εξασφάλιση πλατιάς συναίνεσης (και συνυπευθυνότητας) σε αυτή και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Είναι εξ άλλου, η εξαγγελία αντίστοιχων «διαλόγων», με μαζικούς φορείς και συνδικάτα, μια πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. 

Το πρωτότυπο εδώ είναι ότι στο διάλογο καλούνται και οι «απλοί πολίτες». Εντός της μνημονιακής περιορισμένης Δημοκρατίας η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατρέψει σε συνενόχους τους πολίτες, που παραμυθιασμένοι από τη διαδικασία «διαλόγου», θα καταθέτουν προτάσεις σε μια ιστοσελίδα, όταν ότι στη χώρα μας έχει ήδη συντελεστεί Συνταγματική Αναθεώρηση και το νέο υπερΣύνταγμα ονομάζεται Μνημόνιο. 

Η λέξη «Σύνταγμα» αποτελεί συνεκδοχή τριών πραγμάτων ταυτόχρονα(όπως αναφέρει ο Γιαν. Κιμπ). Δηλώνει τον θεμελιώδη νόμου του κράτους, το ιστορικό γεγονός διεκδίκησης του πρώτου συντάγματος της χώρας με την εξέγερση του 1843 στον χώρο που σήμερα ονομάζεται «Σύνταγμα», και την πλατεία που, στη συμβολική και χωροταξική της σχέση με τη Βουλή, αποτελεί τη δημόσια, υλική, σωματική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία τυπικά αποτελεί πηγή όλων των εξουσιών, όπως δηλώνεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος.

Οι κυβερνητικές προτάσεις για την αναθεώρηση σε γενικές γραμμές είναι περιορισμένες, μάλλον συντηρητικές και σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχες με τη ριζοσπαστική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος , του κρατικού και οικονομικού μοντέλου που εκφράστηκε στα χρόνια των Μνημονίων.

-    Η πρόταση συνταγματικής κατοχύρωσης της απλής αναλογικής ως έκφρασης της θεμελιώδους διάταξης για την ισότητα των πολιτών ενώπιον του νόμου έχει νόημα μόνο αν απαγορεύει κάθε καταστρατήγηση αυτής της αρχής. Η παραβίαση της ισότητας ψήφου με τη διατήρηση ορίων εισόδου στη βουλή, όπως τώρα με το 3%, αφήνει παράθυρα ακόμη πιο κραυγαλέας φαλκίδευσης με κατά βούληση αυξομειώσεις του ορίου αυτού. Στην Τουρκία, ως γνωστόν, η νόμιμη καλπονοθεία έχει όριο το 10%.

-    Η εκλογή του Προέδρου από τον λαό, έστω και ως τρίτη ψηφοφορία, εκ πρώτης όψεως είναι αδιάφορη. Κανένας κανόνας, όμως, δεν επιβάλει ότι η άμεση εκλογή σημαίνει και μετατροπή του πολιτεύματος σε ελαφρώς προεδρική δημοκρατία. Η «λελογισμένη αύξηση αρμοδιοτήτων» αποτελεί βαθιά συντηρητική επιλογή. Πολύ περισσότερο που συνδυάζεται με τη συγκρότηση «ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου» από δικαστές που θα αποφαίνεται επί της συνταγματικότητας νόμου. Αυτό, άραγε, δεν υπάγεται στην «τεχνοκρατική ιδεολογία», στην οποία ο πρωθυπουργός αποδίδει την «ήττα της μεταπολίτευσης»;.

-    Η «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας», δηλαδή πρόταση μομφής που συνοδεύεται από πρόταση νέου πρωθυπουργού αποτελεί κλασική φιλελεύθερη προσέγγιση κατά την οποία η «κατάχρηση» της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία πρέπει να αποφεύγεται και να δίνονται εκ των ενόντων λύσεις διακυβέρνησης. Ορθά προτείνεται ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι αιρετός, παράδοξη είναι όμως η πρόταση για «κόφτη» οκτώ ετών στη θητεία βουλευτή. Αντιθέτως, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναζητηθούν δυνατότητες ανάκλησης βουλευτή όταν θεωρείται ότι παραβιάζει την εντολή του. Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας ακούγεται αυτονόητη, αλλά απαιτούνται πολλές δικλίδες ασφαλείας για να μην εξελιχθεί σε μηχανισμό ομηρίας των βουλευτών από ορατές και αόρατες εξουσίες.

 -    Τα δημοψηφίσματα είναι μια δοκιμασμένη διαδικασία άμεσης δημοκρατίας, αρκεί να έχουν δεσμευτικό και όχι γνωμοδοτικό χαρακτήρα. Προφανώς πρέπει να είναι υποχρεωτικά όταν πρόκειται για συνθήκες που εκχωρούν κρατική κυριαρχία, αλλά το μείζον ερώτημα είναι πώς θα αποφευχθεί η δια του συντάγματος κατοχύρωση της ήδη εκχωρημένης κυριαρχίας, μέσω Μνημονίων και ευρωπαϊκών συνθηκών. Αίφνης, για ποιο λόγο εξαιρούνται από τα δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας οι «δημοσιονομικοί νόμοι»,  πρακτικά κάθε νομοθέτημα που πηγάζει από τα μνημόνια ή από τη δημοσιονομική επικυριαρχία της Ε.Ε.;

-    Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος των ανεξάρτητων αρχών είναι μια «ασπιρίνη» για το μείζον πρόβλημα, την ιδιωτικοποίηση των πιο ζωτικών, επιτελικών λειτουργιών του κράτους, ιδιαίτερα στο πεδίο της ρύθμισης των αγορών ή στην κραυγαλέα περίπτωση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Μια αληθινά δημοκρατική μεταρρύθμιση θα ήταν ο δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος αυτών των λειτουργιών του κράτους.

 -    Η διακήρυξη της «θρησκευτικής ουδετερότητας» του κράτους δεν έχει το παραμικρό αντίκρισμα χωρίς τον σαφή διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Η κυβέρνηση παραιτείται απ’ αυτόν τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό, δεδομένο εδώ και δεκαετίες στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου.

 -    Η πρόταση για ρητή απαγόρευση της άρσης του δημοσίου ελέγχου στο νερό και στην ενέργεια, θα ήταν ευπρόσδεκτη αν δεν βρισκόταν σε κραυγαλέα αντίφαση με την ιδιωτικοποίηση του… σύμπαντος μέσω του τρίτου Μνημονίου. Αλλά μια βαθιά δημοκρατική συνταγματική μεταρρύθμιση θα είχε νόημα να προσδιορίζει από την αρχή το σύνολο των δημοσίων και κοινών αγαθών που απαγορεύεται να φεύγουν από τον δημόσιο έλεγχο, από τον αιγιαλό μέχρι τα δίκτυα μεταφορών, και από το ψηφιακό φάσμα μέχρι τον ορυκτό πλούτο. Θα έπρεπε, επίσης, να ξαναπροσδιορίσει τις έννοιες του δημοσίου συμφέροντος και της κοινής ωφέλειας, τόσο βάναυσα τραυματισμένες στην εποχή της τραπεζοκρατίας, της χρεοκρατίας και της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

 -    Τέλος, η συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως μοναδικού μέσου προσδιορισμού του μισθού ακούγεται ενδιαφέρουσα, αν και έχει προφανώς αμυντικό χαρακτήρα ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα προσθέτει μόνο ένα ερμηνευτικό στοιχείο στην ήδη ισχύουσα και επαρκή συνταγματική διάταξη (άρθρο 22, παρ. 2), που έχει παραβιαστεί από τις μνημονιακές διατάξεις. Ίσως μάλιστα δημιουργήσει ανάγκες λεπτομερούς προσδιορισμού του τι άλλο πρέπει να ρυθμίζουν οι ΣΣΕ, προκειμένου να αποφευχθούν ερμηνείες ασφυκτικού περιορισμού του περιεχομένου τους.

Συνολικά, η προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση,

 κλείνει το μάτι στην εκκλησία αποφεύγοντας επιμελώς να μιλήσει για διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους,

 αφήνει ανέγγιχτα τα τεράστια ζητήματα που ανέδειξε η εμπειρία των Μνημονίων και αφορούν μεταξύ άλλων: τα συνταγματικά όρια στους περιορισμούς της κρατικής κυριαρχίας έναντι διεθνών οργανισμών και, πολύ περισσότερο, έναντι των πιστωτών της χώρας, είτε είναι ιδιώτες είτε κράτη και διακρατικοί θεσμοί που συμβάλλονται ως ιδιώτες (Μνημόνιο), τον προσδιορισμό του δημοσίου συμφέροντος ιδιαίτερα στις συγκρούσεις του με το ιδιωτικό συμφέρον (δικαιοδοσία στην επίλυση διαφορών κράτους και ιδιώτη επενδυτή, διασώσεις τραπεζών κλπ), την επικαιροποίηση της προστασίας των δημοσίων και κοινών αγαθών καθώς και των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών που απειλούνται από την ανεξέλεγκτη ισχύ των ιδιωτικών συμφερόντων και της αγοράς κ.α.

Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση χρέους έχει ανοίξει εκ των πραγμάτων μια μεγάλη ατζέντα θεσμικών – και συνταγματικών- κενών για τα όρια μεταξύ έθνους κράτους, διακρατικών ολοκληρώσεων και δυνάμεων της αγοράς. Χωρίς συνταγματικούς φραγμούς τα κενά αυτά θα τα κατακλύσουν η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση και η ηγεμονία των ισχυρών χωρών.

Οι νέες εξαγγελίες Τσίπρα για "κοινωνικό κράτος" υπό το βάρος της φθοράς

Μετά τις προτάσεις της Κυβέρνησης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα, σε απευθείας μετάδοση από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής ανακοίνωσε  νέες εξαγγελίες με αιχμή την καθημερινότητα των ευάλωτων πολιτών.

Κάρτες σίτισης και άλλα σχετικά (ημί)μετρα ανακούφισης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, βρίσκονται στον πυρήνα του σχεδιασμού προκειμένου - καταρχήν- να δώσουν την αίσθηση ότι η Κυβέρνηση στρέφεται προς την καθημερινότητα και δεν περιορίζεται αποκλειστικώς στη διαχείριση της μνημονιακής πραγματικότητας.

Το σημερινό "δρώμενο", έχει αποφασιστεί εδώ και εβδομάδες από το πρωθυπουργικό επιτελείο, καθώς ιδιαίτερα μετά και τις εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσε η κατάργηση του ΕΚΑΣ, κρίθηκε επιβεβλημένο να δώσει η κυβέρνηση "σήμα" ότι παράλληλα με την υλοποίηση των συμφωνηθέντων του τρίτου μνημονίου, είναι προσηλωμένη και στην διευκόλυνση των ομάδων που ζουν υπό συνθήκες ακραίας φτώχειας.

Η ζέση τούτη με την οποία περιέβαλλε μέσα στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση την (επικοινωνιακή) ανάγκη να προβεί σε κοινωνικού τύπου παρεμβάσεις, είναι προφανές ότι υπαγορεύεται και από την ανάγκη των αριθμών ( με τους οποίους η κυβέρνηση ως γνωστόν είναι ...παγίως τσακωμένη αλλά μαθαίνει εξ ανάγκης να συμφιλιώνεται).

Οι δημοσκοπικοί δείκτες είναι μάλλον σκληροί με το Μαξίμου και κρίθηκε ότι υπάρχει χρεία για άμεση επιχείρηση συγκράτησης της φθοράς.

Το δια ταύτα των πρωθυπουργικών εξαγγελιών, περιλαμβάνει πέντε πυλώνες και θα υπάγεται στον γενικό μεγαλεπήβολο στόχο: "Κοινωνικό κράτος για όλους".

Επ΄ αυτού, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε  την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτικη περίθαλψη και από ανασφάλιστους, το επίδομα ενοικίου, τη δωρεάν σίτιση κ.λ.π.

Ως είπε άλλωστε πρόσφατα ο κ. Φλαμπουράρης έμπλεος υπερηφάνειας, ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τους ανθρώπους ώστε να μην τρέφονται από τα σκουπίδια ( περιέργως πώς, δε σηκώθηκαν οι πέτρες από μόνες τους).