H σιωπή, η αφωνία, η θλίψη

H σιωπή, η αφωνία, η θλίψη

Βαριά είναι η σιωπή της ελληνικής κοινωνίας, πλακώνει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη κι αυτούς που επαγγέλλονται το αδολεσχείν (φλυαρείν ) και μεγαλορρημονείν(καυχησιολογείν), το αντιπολιτεύεσθαι (αλλά όχι το αντιστέκεσθαι) και το ασχημονείν.

Σιωπή απόγνωσης και όχι προοίμιο εαυτοσκόπησης και αυτογνωσίας. Σιωπή που σπάζει κόκαλα, που διαβρώνει το δέρμα (και το πνεύμα) μας. Σιωπή πλανεύτρα και κακάσχημη. Σιωπή του αίσχους και της αισχύνης, φθονερή και δόλια. Σιωπή σκέτη.

Και ας έχει φέρει τα πάνω κάτω η πρώτη μας φορά Αριστερά στην κυβέρνηση (και ο λαός στην εξουσία· αλλά: άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε). Και όμως πρέπει να επιμείνουμε στα ίδια λόγια, να μην ξεχάσουμε δηλαδή το κακό που ’κανε στους ανθρώπους και τις ιδέες (και στην πολιτική) τούτη η καψερή ελληνίδα Αριστερά.

Μας ξεγέλασε και μας εξαπάτησε, μας αναστάτωσε και μας σκαμπίλισε (με πόνο ψυχής και δάκρυα ρέοντα, δε λέμε) και μας άφησε άφωνους. Μέγα επίτευγμα – και δεν είναι ειρωνεία αυτό! Θλίψη - θρήνος- θάνατος - να και η παρήχηση!

Χρειάζεται τρομερή δύναμη για να σταθεί κάποιος όρθιος μέσα σ’ όλη αυτή την κατάπτωση αξιών και ιδεολογιών. Να σκάψει βαθιά πρέπει στο χωράφι της μνήμης του, της παιδείας του, του πολιτισμού του.

Να παραδεχτεί την ευπιστία του σε σωτηριολογικές πομφόλυγες όσων κατείχαν την αλήθεια της ιστορίας και του κόσμου, της πολιτικής και της κοινωνίας. Να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του· να αποδεχτεί την ήττα του, το λάθος του, τις φρούδες ελπίδες του αλλά: εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ή: εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει  (αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις ). (Εχει διαφορά εάν το κόμμα μπει στο έλπηται ή στο ανέλπιστον· μια λύση είναι να μην μπει καθόλου κόμμα).

Άλλοι βέβαια μας οδήγησαν στην ήττα και στο λάθος, δεν έχει όμως σημασία, γιατί θαμπωθήκαμε από την αγλαΐα (λαμπρότητά)της Αριστεράς, μαγευτήκαμε από το πρωτοφανές να γίνει πρώτη φορά στην ιστορία της η Αριστερά κυβέρνηση· ποιος να το ’λεγε πριν από λίγο καιρό (!), ένα παλιοκάραβο να αντέξει στις τρικυμίες και να διασχίσει τους ωκεανούς (της εξουσίας).

Γνωστά όλα αυτά· το θέμα (πάντα) είναι τώρα τι λες ή κάνεις.

Πώς μπορεί να αποφύγει την κατάθλιψη η ελληνική κοινωνία;

 Πώς μπορεί να επανακάμψει η αισιοδοξία και η ελπίδα για μια αξιοπρεπή, τουλάχιστον, ζωή; Με όρους του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα· τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα έχουν φάει φαίνεται τα ψωμιά τους (αυτό δεν έχει σημασία· γρήγορα μεταλλάσσονται και μεταπλάθονται ώστε να ξαναφανούν στο προσκήνιο).

Το ότι είναι ένα καζάνι που βράζει η ελληνική κοινωνία, παρότι φαίνεται ότι υπνώττει, είναι αδιαμφισβήτητο.

Μένει να δούμε εάν θα ξεχειλίσει ή θα εξατμιστεί ή θα εκραγεί· εξαρτάται από τον αέρα που υπάρχει στην ατμόσφαιρα...

Γ.Σ.