Λόγια από τους κ. τίποτα και επιχειρήματα από βλάκες

Λόγια  από τους κ. τίποτα  και επιχειρήματα από βλάκες

Δύο εξαιρετικοί σχολιασμοί από φίλους.

Λόγια  από σιχάματα

Αυτό το κοστουμαρισμένο τίποτα που λέγεται Κουμουτσάκος έκανε σήμερα κάποιες δηλώσεις στο ΑΠΕ σχετικά με το Brexit.

 Δεν θα αναφερθώ φυσικά στις γνωστές γελοιότητες που και αυτός αναπαρήγαγε περί επικίνδυνων «αχαρτογράφητων υδάτων» στα οποία μπαίνει η Ευρώπη και της επικράτησης ενός «λαϊκισμού τύπου Φάρατζ» (sic) (αφηγήματα με τη σφραγίδα ποιότητος «Βon pour l' orient»), χαρακτήρισε και τη θεσμικά εκπεφρασμένη βούληση του βρετανικού λαού για αποχώρηση ως έναν «ιό που δεν πρέπει να περάσει τη Μάγχη», μια διατύπωση που παραπέμπει απ' ευθείας σε ξεκάθαρα φασιστικού αλλά και ναζιστικού τύπου θεωρήσεις, τότε που ο κομμουνισμός εθεωρείτο αρρώστια και καρκίνωμα για την κοινωνία και «θεραπευόταν» άλλοτε με διακοπές στα ξερονήσια και άλλοτε με θάνατο.

Στη δεύτερη μάλιστα περίπτωση η «θεραπευτική αγωγή» εμφάνιζε πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα...

Προχθές ο αρχηγός του Ποταμιού είπε επί λέξει πως «Το Brexit ήταν ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί το ταχύτερο δυνατόν».

Σήμερα η Άννα Διαμαντοπούλου στο Twitter της έγραψε «πώς είναι δυνατόν το 36% των πολιτών της ΜΒ να καθορίζει τόσο σημαντικά ζητήματα για τη χώρα» (τους) (!!!) ενώ στη συνέχεια "αναρωτήθηκε" «αν αυτό ονομάζεται Δημοκρατία και πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν θεσμικές δικλείδες ασφαλείας».

Και δεδομένου ότι δεν την έχω για τόσο ηλίθια ώστε να μη γνωρίζει πως σε μια δημοκρατία δεν υπάρχει δικλείδα ασφαλείας ισχυρότερη από την εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση, παίρνω ως δεδομένο πως η λέξη «θεσμικές» στην πρότασή της είναι απλώς ο φερετζές που προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να κρύψει τα βαθιά εμπεδωμένα φασιστικά της «ιδεώδη».

Ο λόγος για τον οποίο συγκέντρωσα τις τρεις περιπτώσεις (υπάρχουν φυσικά και εκατοντάδες αντίστοιχες άλλων πολιτικών προσώπων) είναι επειδή, πολύ συχνά, διαβάζοντας μια μια τις ειδήσεις, χάνουμε τη γενική εικόνα, η οποία, εν προκειμένω, είναι πραγματικά εφιαλτική, καθώς αποκαλύπτεται πως αυτά τα άτομα που επί σειρά δεκαετιών ώμνυαν σε αυτή την πουτάνα την δημοκρατία, (την αστική δημοκρατία έ?) το έκαναν επειδή απλά αυτή λειτουργούσε υπό τον έλεγχό τους.

Τώρα όμως που η ακόμη μεγαλύτερη πουτάνα η Ιστορία τους θύμισε για μια ακόμη φορά ότι έχει τα δικά της σχέδια (...) οι ίδιοι δεν διστάζουν να αποκαλύψουν το πραγματικό τους φρικτό πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από εκείνο του πραγματικού φασισμού.

Και όπως ουδέποτε είχαν πρόβλημα να αιματοκυλήσουν λαούς προκειμένου να προασπίσουν τα μαφιόζικα συμφέροντά τους, το ίδιο ακριβώς έχουν σκοπό να κάνουν και τώρα.

 Άλλωστε η ίδια η Γερμανίδα Καγκελάριος προχθές τόπε ξεκάθαρα («δεν πρέπει να θεωρούμε την ειρήνη ως κάτι αυτονόητο») και όποιος δεν καταλαβαίνει τι ακούει ας σηκωθεί να σύρει πρώτος τον χορό στο κατάστρωμα του Τιτανικού.

Μόνο που η εκπρόσωπος του πιο σκληρού ιμπεριαλισμού Γερμανίδα Καγκελάριος μαζί με το υπόλοιπο ευρωναζιστικό σκυλολόι της, δεν θα μπορέσει να καταφέρει τίποτε χωρίς την υπερπολύτιμη βοήθεια των απανταχού Θεοδωράκηδων, Κουμουτσάκων, Διαμαντοπούλων και φυσικά κυβερνήσεων που συναποτελούνται από ελεεινές μαριονέτες οι οποίες πωλούν μια ολόκληρη χώρα με τον εξανδραποδισμένο λαό της, βγάζοντας την ίδια στιγμή οι ίδιοι δισεκατομμύρια στις τράπεζες των διάφορων παναμάδων.

Και μπορεί όλοι αυτοί και εκατοντάδες ακόμη σαν κι αυτούς να έχουν το πολιτικό αλλά και ηθικό ανάστημα μιας πορδής και συχνά να αντιμετωπίζονται υπό το πρίσμα μιας γραφικότητας, αυτό όμως δεν σημαίνει πως στην καίρια στιγμή δεν θα αποδειχθούν πολύ πιο επικίνδυνοι από όσο σήμερα εμφανίζονται, άλλωστε αν είχαν και κάποιο σημαντικότερο έρμα, δεν θα δέχονταν να αναλάβουν τέτοιους ρόλους, δηλαδή να συνταχθούν με τον εχθρό.

Ναι. Με τον εχθρό.

 Διότι έχουμε πόλεμο.

 Και αν μέχρι σήμερα αυτός ήταν μόνο οικονομικός ήταν επειδή απλώς δεν χρειάστηκε να είναι κάτι άλλο. Τώρα όμως... «χρειάζεται». Και θα είναι. Δεν ξέρω αν εμείς* είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Πολύ φοβάμαι ωστόσο πως σύντομα θα αναγκαστούμε να το «μάθουμε».

_________

*Το «εμείς» δεν μπαίνω στη διαδικασία να το αναλύσω. Ας το κάνουν οι θεωρητικοί οι οποίοι άλλωστε το γνωρίζουν καλύτερα άλλωστε είναι και το μόνο που μπορούν να κάνουν.

Κι όταν έρθει η ώρα, πάλι οι «αμόρφωτοι» και οι «φτωχοί» θα κληθούν να την πληρώσουν.

Και πολύ σωστά δηλαδή αφού αυτοί και να ψοφήσουν δεν θα έχουν αφήσει και κανένα διδακτορικό στη μέση...

Παύλος Κιρκασίδης

…και επιχειρήματα από βλάκες

Επειδή υπάρχει ένα όριο στον όγκο βλακείας που μπορεί κανείς να ανεχτεί ας σχολιάσω μερικά που γράφονται από υποτίθεται έλληνες αριστερούς στο εξωτερικό που θρηνούν το Brexit

Πρώτον, εάν το ελληνικό ΟΧΙ είχε δικαιωθεί και όχι προδοθεί σήμερα θα ήμασταν πρακτικά σε διαδικασία εξόδου από την ΕΕ που θα σήμαινε ότι ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ οι έλληνες φοιτητές/ακαδημαϊκοί/εργαζόμενοι, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και σε κάθε άλλη χώρα της ΕΕ θα αντιμετωπίζονταν με καθεστώς μετανάστη και όχι "κοινοτικού". Θα ήταν αυτό λόγος να μην είχαμε ψηφίσει ΟΧΙ;

Δεύτερον, το Brexit ΔΕΝ θα σημάνει απολύτως, επαναλαμβάνω απολύτως, επαναλαμβάνω απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για όσους σπουδάζουν στην Αγγλία. Ο λόγος; Τα ΔΙΔΑΚΤΡΑ. Και το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτό...

Τρίτον, ΔΕΝ θα καταργηθεί αυτόματα η δυνατότητα της εργασίας κ.λπ. μια που η Βρετανία δεχόταν το σύνολο του Ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, που περιλαμβάνει και χώρες εκτός ΕΕ

Τέταρτον, για την περίοδο 2004-11 που οι χώρες της διεύρυνσης της ΕΕ ΔΕΝ είχαν πλήρη ελευθερία εγκατάστασης στη Βρετανία ΔΕΝ θυμάμαι κανέναν διαμαρτύρεται.

Πέμπτον, δυστυχώς γιατροί και επιστήμονες θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στην Αγγλία που έχει πραγματικό έλλειμμα π.χ. σε γιατρούς εξαιτίας του ότι οι Ιατρικές Σχολές θεωρούνταν παραδοσιακά υπόθεση της ανώτερης τάξης. Και το πρόβλημα να πάρει ο διάολος και να μας σηκώσει όλους, ΔΕΝ είναι ότι δεν θα μπορούν να δουλέψουν στην Αγγλία αλλά ότι ΔΕΝ μπορούν να δουλέψουν στην Ελλάδα παρότι έχουμε υγειονομική καταστροφή....

Έκτον, ας σταματήσει η μυθοποίηση της ζωής στην Αγγλία.

Το Λονδίνο είναι μια πανάκριβη πόλη, που θες 1200 λίρες το μήνα για ενοίκιο εάν θες να ζήσεις μόνος σου +150-200 λίρες για μετακίνηση, σε μια πόλη που έχει τη μικρότερη συχνότητα κανονικών γευμάτων, με έναν κόσμο αγχωμένο και με μια διασκέδαση πανάκριβη. [Μπορώ να καταλάβω αυτόν που θα μου πει για την ομορφιά της ζωής στο Βερολίνο ή ακόμη και στο Παρίσι, αλλά όχι στο Λονδίνο, μια φορά να δεις βράδυ τα αγχωμένα βλέμματα στον υπόγειο, την κούραση, το στρες το έπιασες το νόημα)

Έβδομον, συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να νοιαστώ για εύπορα στελέχη επιχειρήσεων που αισθάνονται ότι θα θιγεί ο κοσμοπολιτισμός τους.

Που δεν θα θιγεί... Αλλά και να θιγεί, δεν με αφορά....

Παναγιώτης Σωτήρης