Θα μπορούσε η μέσα άνοιξη να ανοίξει δρόμο, κόντρα στο γκρίζο.

  Θα μπορούσε η μέσα άνοιξη να ανοίξει δρόμο, κόντρα στο γκρίζο.

 Και ενώ τα μπουμπούκια, λευκά και ροζ, ξεφυτρώνουν από παντού, γεμίζοντας ουρανούς και πεζοδρόμια, το γκρίζο επιμένει: γκρίζες ζώνες, γκρίζες ζωές, αβέβαιες πορείες σε κλειστούς από γκρίζο συρματόπλεγμα δρόμους.

Τι συμβαίνει, τι μας συμβαίνει;

Ο πρώτος όρος για να μην μπορείς να αντιδράσεις, να θεραπεύσεις είναι να αδυνατείς να διαγνώσεις.

Ποια είναι η νόσος και πώς γιατρεύεται;

Σε αυτήν την κατάσταση την αβέβαιη, την εκρηκτική, τι μπορούμε να κάνουμε περισσότερο από αυτό που κάνουμε ήδη;

Πώς μπορούμε να παρηγορήσουμε και να παρηγορηθούμε γι' αυτό που ήμασταν και γι' αυτό που γίναμε τώρα;

Χωρίς πυξίδα και πλοηγό.

Έρμαιο των πολιτικών, μόνο που είναι άνθρωποι αυτοί που αποφασίζουν τις πολιτικές.

Έρμαιο, δηλαδή, των ανθρώπων που αποφασίζουν για μας: Απόφαση ζωής ή θανάτου.

Τόσοι θα ζήσετε, τόσοι θα πεθάνετε. Θα πεθάνετε, μας λένε, για να ζήσουν κάποιοι άλλοι. Ποιοι; Τα παιδιά μας, οι νεότεροι;

Όμως οι άνεργοι, δηλαδή οι νέοι κυρίως άνθρωποι, αν πεθάνουν οι πιο μεγάλοι, δεν θα μπορούν να πάρουν τη δουλειά τους ούτε και θα έχουν δικαίωμα στη σύνταξή τους. Πώς θα ζήσουν λοιπόν; Με τα 200 και τα 300 ευρώ; Όσοι και όταν τα έχουν; Τι είναι, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει; Ολοκαύτωμα; Γενοκτονία; Εθνοκάθαρση; Δανείζομαι τους όρους από έναν πρόσφατο ιδεολογικό καβγά με επιστημονικό προκάλυμμα, για να ψάξω εκείνον που ταιριάζει περισσότερο στην αγωνία αυτού του τόπου.

Ή μήπως δεν είναι μόνον έτσι;

Καμιά φορά είναι ο μικρόκοσμος, ο κόσμος δίπλα μας που μας στέλνει αναπάντεχα, πεισμωμένα, αυθάδη μηνύματα ζωής.

Χιλιάδες  αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες.

Υπερπροσοντούχα, υπερευαίσθητα άτομα που δουλεύουν, όταν και αν δουλεύουν, για το σχεδόν τίποτε, αλλά σου απαγορεύουν να τα λυπηθείς.

Εκατοντάδες τέτοιοι –ή μήπως πολλές χιλιάδες- πυρήνες ανθρώπινης αντίστασης στον ακήρυχτο πόλεμο που έχει εισβάλει στην αυλή μας.

Και πλάι σ' αυτά ο μακρόκοσμος. Ο βασανισμένος κόσμος της Ελλάδας, αυτός ο κόσμος που, πρόσφυγας στον τόπο του, υποδέχεται τους πρόσφυγες με τρόπο που δεν μπορεί να διανοηθεί το χορτάτο, αδιάφορο ή μνησίκακο μέρος της ηπείρου μας.

Στη Λέσβο και στην Ειδομένη οι άνθρωποι που επιμένουν να θυμούνται είτε που ανακαλύπτουν μέσα στη δράση τι σημαίνει άνθρωπος: Το πλάσμα που μένει ανοιχτό στον πόνο του άλλου, του πιο κατατρεγμένου από τον ίδιο.

Το γκρίζο και αυτό που σκάβει για να ανοίξει μια τρύπα, ένα λαγούμι, μια δίοδο πέρα από το γκρίζο, που άλλοτε είναι τοίχος και συρματόπλεγμα και άλλοτε πονηριά στη θέση της ευφυΐας, κούφια ρητορική στη θέση της αγάπης, φτώχεια της καρδιάς που παριστάνει τη ρεαλιστική λογική.

Ενώ το γκρίζο επιμένει, μικρά μπουμπούκια, λευκά και ροζ, ξεφυτρώνουν από παντού, εκρήγνυνται σε ομοβροντίες της άνοιξης, δείχνουν πώς θα μπορούσε να είναι ο μέσα και ο έξω ουρανός. Να μπορούσαν άραγε να γίνουν γλώσσα, κόσμος, ορίζοντας. Θα μπορούσε η μέσα άνοιξη να ανοίξει δρόμο;

Υστερόγραφο.

1.

Υπάρχουν και άλλοι, που λένε όχι στην μιζέρια και στην απραξία, που ζουν, δημιουργούν, προσπαθούν !

Εστίες πολιτισμού. Μουσικά συγκροτήματα. Θεατρικές ομάδες. Ομάδες μόρφωσης και διάδοσης του βιβλίου (όπως αυτή της Αμαλιάδας- Σχολειό και Παράδειγμα).Συγκεντρωτές καπακιών για τους ΑΜΕΑ. Κοινωνικά φροντιστήρια, ιατρεία, κουζίνες… Παρέες του γέλιου, της αγάπης, της ζωής, των ανθρώπων ..

 Που βλέπουν  τον κόσμο θετικά. Συγχαρητήρια και μπράβο τους !

2.

Υπάρχουν και άλλοι που εκμεταλλεύονται τον πόνο και την δυστυχία, όπως ο Δήμαρχος Πύργου που τον έπιασαν οι «ευαισθησίες» του(αυτές τις έχει αντικαταστήσει με συμφέρον και μπαγαμποντισμό ) για τους πρόσφυγες , για να το «παίξει καλός» προς την Κυβέρνηση και ο Badger της αντιπολίτευσης που χρησιμοποιεί το ίδιο  θέμα για να λαϊκίσει, βγάζοντας ταυτόχρονα και ένα φαιό ρατσιστικό άρωμα.

Απίθανοι «άνθρωποι» που η πολιτική τους έχει μετατρέψει σε βρυκόλακες της, μαυρόψυχοι, ψυχροί υπολογιστές, που ζουν μόνο για να κάθονται στην καρέκλα της εξουσίας, για να μας σώσουν όπως έκαναν στο παρελθόν..

Π.Ρ+Μ.Λ.