…«ζήτημα ζωής και θανάτου», αλλιώς «καήκαμε»…

…«ζήτημα ζωής και θανάτου», αλλιώς «καήκαμε»…

Στα έξι χρόνια των Μνημονίων, υπήρξε άλλη μια περίπτωση που κυβέρνηση παρακαλούσε την τρόικα να γυρίσει στην Αθήνα.

Ήταν το Σεπτέμβρη του 2011. Η τρόικα επέστρεψε, αφού προηγουμένως η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο «πολλά βαρύς» Βενιζέλος θέσπισαν το χαράτσι, που μετά εξελίχτηκε σε ΕΝΦΙΑ.

Τώρα δεν είχαμε δραματικές εντάσεις, αλλά η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων φρόντισε να καταστήσει την επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα «ζήτημα ζωής και θανάτου». Αλλιώς «καήκαμε» που λέει και ο Τσακαλώτος.

Ούτε αποχώρησε χολωμένη η τρόικα, όπως είχε γίνει το 2011. Απλά, και οι δυο πλευρές (κυβέρνηση και δανειστές) έκριναν πως είναι τέτοιο το περιεχόμενο του «πακέτου» που πρέπει να ψηφιστεί, που δεν μπορεί αυτό να γίνει με χιλιάδες τρακτέρ παραταγμένα στους εθνικούς δρόμους απ' άκρη σε άκρη της χώρας.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, χωρίς ίχνος υπερβολής, να παραφράσουμε γνωστή διαφήμιση: οι αγρότες φεύγουν, η τρόικα έρχεται.

Φυσικά, θα δοθεί και πάλι η παράσταση της σκληρής διαπραγμάτευσης στις μαρμαρένιες σάλες του «Χίλτον».

Την ονομάζουμε παράσταση, όχι γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία διαπραγμάτευσης, αλλά γιατί αυτά αφορούν τις λεπτομέρειες, καθώς τα βασικά έχουν ήδη συμφωνηθεί.

Επομένως, οι διαπραγματευτικές «εντάσεις», όπως προκύπτουν από την προπαγανδιστική διαχείριση που κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι και τόσο εντάσεις.

Κοντολογίς, το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Όλα τα ζητήματα που πρέπει να ρυθμιστούν για να κλείσει η περιβόητη πρώτη αξιολόγηση είναι σημαντικά.

 Για τους εργαζόμενους, όμως, κορωνίδα είναι το Ασφαλιστικό, γιατί δε θα είναι ένας ακόμα σταθμός σε μια μακρά πορεία αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, αλλά φιλοδοξεί να αλλάξει άρδην το τοπίο, χαράζοντας το δρόμο για τη διάλυση αυτού που εδώ και 60 χρόνια γνωρίσαμε ως Κοινωνική Ασφάλιση.

Στο βασικό περιεχόμενο της ριζικής αντιασφαλιστικής ανατροπής που σχεδιάζεται, οι άξονες είναι συμφωνημένοι ανάμεσα σε κυβέρνηση και τρόικα από το περασμένο καλοκαίρι. Αποτελούν προτάσεις της κυβέρνησης, υπογεγραμμένες από τον ίδιο τον Τσίπρα πριν υπογραφεί το Μνημόνιο, πριν ακόμα και από το κάλπικο δημοψήφισμα.

Πρόκειται για το credo (το πιστεύω) της οικονομικής ελίτ, που θέλει φτηνή και εξαθλιωμένους εργαζόμενους, αγρότες και διαλυμένους μικροεπιχειρηματίες, γιατί όσο πιο φτηνοί και εξαθλιωμένοι  είναι τόσο πιο υπάκουοι  στην πιο άγρια εκμετάλλευση γίνονται, καθώς χάνουν κάθε πίστη στις δυνάμεις τους και στην αποτελεσματικότητα του αγώνα τους.

Αυτό είναι ο  στόχος του…, αλλά και στόχος μας είναι να δώσουμε  πνοή -αλλά και προοπτική και συνέχεια στους  αγώνες για μια άλλη πολιτική έξω από τα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό, με μια νέα ενότητα.

… και αυτό πραγματικά είναι «ζήτημα ζωής και θανάτου», αλλιώς «καήκαμε»