Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Ο «χαμένος» χρόνος που έφυγε , ο κερδισμένος που (πρέπει ) να'ρθεί και το όνειρο σε μια παγίδα του ονείρου που δεν μπόρεσε…

Ο «χαμένος» χρόνος  που έφυγε , ο  κερδισμένος  που (πρέπει ) να'ρθεί και  το όνειρο σε μια παγίδα του ονείρου που δεν μπόρεσε…



 «Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου …Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….» (Τάσος Λειβαδίτης)
 Ο χρόνος όπως και να το υπολογίσεις ή να το ονομάσεις, είναι αυτός που ζούμε (πραγματικά), ο χρόνος που μας έφυγε μέσα από τα χέρια, είναι ο χρόνος που θέλεις να είσαι στην παγίδα του ονείρου-αλλά δεν μπόρεσες-, είναι και ο χρόνος που έρχεται και  που τα όνειρα χωρίς παγίδες θα γίνουν ζωή.

Οι  άνθρωποι βρισκόμαστε πάντοτε αντιμέτωποι και με τους φόβους και με τα σχέδια της ζωής μας και με τη ζωή μας την ίδια. Ακολουθούμε τη ροή του χρόνου ως φέτες της πραγματικότητας. Ακολουθούμε τη ροή και τον κυνηγάμε ταυτόχρονα.
Όμως  ο χρόνος δεν είναι κενός περιεχομένου, περιέχει εμάς –ως άτομα και κοινωνία-, την ζέουσα ζωή . Μες στο σήμερα υπάρχουν οι διαψεύσεις του χτες, που τόσα όλοι ελπίσαμε, αλλά  διαψευστήκαμε από  τον Ιούλιο και μετά, αλλά και οι ελπίδες για το παραπέρα,  για τον αύριο χρόνο .

Τον χρόνο, ως μια πραγματικότητα και μια σύμβαση ταυτόχρονα, τον έχουμε μοιράσει σε μερίδες ώστε να κάνουμε εύσχημη και χειρίσιμη την κατανάλωσή του;
Αλλά όσο κι αν είμαστε εμείς που δημιουργούμε, τις προσδοκίες ( και τις εξουσίες), τα σύμβολα κι όσο κι αν τον κατανέμουμε σε εφικτούς ορισμούς – μέρες, βδομάδες, μήνες κλπ. – καταλήγουν (δεν πρέπει !)να μας  επιβάλλονται στην πραγματικότητα και εν τέλει μας εξουσιάζουν.

 Κι έτσι κάνουμε μετρήσεις και απολογισμούς με βάση το συμβατικό που γίνεται αναγκαίο, το όνειρο που σέρνεται ως ρεαλισμός, την  υποταγή σε κάθε « ευρωπαϊκό», σε κάθε δικαιολογία για να αναιρέσουμε  και να αναιρεθούμε.
Εγκλωβιζόμαστε  μέσα στα συμβατικά όριά και  αφήνουμε τα στίγμα της δημιουργίας μας και την προσδοκία των γενεών.

Αντί να τα  καταφέρουμε ,  παραβιάζουμε και ανατρέπουμε, πιστεύω, στόχους για καλύτερη ζωή, βολευόμαστε, υποτασσόμαστε .
Λένε, τώρα που είναι πλέον σίγουρο πως η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.

«Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, μας υποσχέθηκαν κι εμάς, υποσχεθήκαμε κι εμείς στους άλλους, πως θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα.»

Μα τι άλλαξε από το 2014 και  2015;
Τίποτα, πιο δύσκολα έγιναν. Να μην επαναλάβω τα γνωστά. Φτώχεια, λιτότητα, μνημόνια, πρόσφυγες, φασισμός, κρίση, ύφεση,, εθνικοί κίνδυνοι…

Κι αν είναι βολικό  για κάποιους (που τους κατασπάραξε ο ρεαλισμός και  η εξουσία) να  πούνε:  «χωρίς δική μας ευθύνη» , «θα το δούμε»,   «άστο για αργότερα»,  «τόσα μπορούμε, τόσα κάνουμε»,  «αυτά μπορεί η κυβέρνηση», « δεν βλέπεις τι γίνεται στην Ευρώπη» και τόσα άλλα παρεμφερή και … συμφερή της συμφοράς.

Αυτά, αυτοί.
Τι ήταν λοιπόν εκείνο το, παρελθόν, κοντινό και μακρινό, που διανύσαμε με τόσο μεγάλη ταχύτητα;
Πόσα γεγονότα μπόρεσε να σηκώσει και πόσες ελπίδες να αφομοιώσει, σα δράκος που τρώει σκέψεις και σχέδια;
Ο  απολογισμός, τι κάναμε, τι χάσαμε, τι επενδύσαμε, μεγάλες ζημιές και λίγα κέρδη χειροπιαστά, αλλά με μεγάλο ηθικό δικαίωμα, συνηγορεί για προσδοκία  ή  απογοήτευση ;

Ο ρεαλισμός (μου) του σήμερα

Η  εμπιστοσύνη που έδειξε (δις και τρις) η ελληνική κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ τρεμοσβήνει. Ο χρόνος, η διάρκεια, είναι ο απόλυτος κριτής. Δεν μπορείς να εξαπατάς εσαεί.

H αγωνία  της κυβέρνησης  και  των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων (που πάλι θα συσκεφτούν  υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ) είναι να μη δώσουν την εντύπωση ότι είναι συνένοχοι.
Προσοχή.
Όχι να αποδείξουν ότι δεν είναι συνένοχοι (μαζί ψήφισαν τα πάντα), διότι είναι και το γνωρίζουν πολύ καλά· να ρίξουν στάχτη στα μάτια επιδιώκουν, να δώσουν δηλαδή την εντύπωση ότι δεν είναι (πάλι το φαίνεσθαι υπερνικά το είναι, νομίζουν...).

Οπότε, ότι και να μηχανευτούν επικοινωνιακά  κυβέρνηση  και οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, τελικά δεν θα μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι συνένοχοι στην υποταγή.
Οι  άλλοι ..
Γραφικοί κι εκτός πραγματικότητας όσοι θεωρούμε την κυβέρνηση παραδομένη, άνευ όρων, στις εντολές των δανειστών· όσοι νομίζουμε ότι η ενοχή βαραίνει τους πάντες, έναντι της κοινωνίας;

Με μια αδιανόητη ευκολία προσπαθούν να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες και ενοχές σε όσους αρνούνται να δεχτούν την υποταγή. Είναι μανούλα σε τέτοιες μεταθέσεις το πολιτικό σύστημα.

Εμείς ..

Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, να αντιδράσουν,  ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς και χειραγωγούμενοι· εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Ευτυχώς η ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της πετάει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά καλούνται να δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας.
Είναι πολλοί που αντιστέκονται στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.

Οφείλουν να επαγρυπνούν και να αντιστέκονται. Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται.

Και  λίγο εγώ...

Επιμένω, νιώθω, ελπίζω..  στα ανοίγματα των καθημερινών σύννεφων και στις  λιακάδες…

…και  να, η απάντηση είναι του ποιητή(για όλα), όπως  ξεκίνησε αυτό το κείμενο,  για τον «χαμένο» χρόνο  που έφυγε και τον κερδισμένο που (πρέπει ) να'ρθεί:

 «…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,οι έρωτες για να τελειώνουν,η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο…..μονάχα όποιος τα διψάει όλαμπορεί να με προφτάσει,……όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»(Τάσος Λειβαδίτης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου