Τρεις παλινδρομήσεις , το ειδικό, το ατομικό και το γενικό

Τρεις παλινδρομήσεις , το ειδικό, το ατομικό και το γενικό

  

Παλινδρόμηση   1 : Το ειδικό

Υπάρχουν πάντα χιλιάδες αφορμές για να μελαγχολήσεις.

Κι άλλες τόσες, πιθανόν λιγότερες, για να πετάξεις.

Κι όταν πετάξεις λίγο και κοιτάξεις, πάλι μπορεί να πολλαπλασιάζονται οι λόγοι της μελαγχολίας.

Αλλά δεν καίγεσαι, γιατί στρέφεται αυτή η ρόδα του λούνα παρκ, της ζωής μας, στο κάτω και στο πάνω, ανάμεσα σε ουρανό  και γη, για να μας κάνει να μην ξεχνάμε την αντινομία μας, τη δύναμη και την αδυναμία, τα λάθη , τα πάθη, αλλά και την ελπίδα και ένα χαμόγελο, την νίκη και την ήττα, το εγώ που θέλει και το εμείς/εσύ  που αρνείται.

Για  αυτό  προεκτείνουμε τον εαυτό μας σε πολλαπλά εμείς, ώστε να μη μαραίνεται στις δύσκολες εποχές.

Κι αυτό είναι ότι καλύτερο μας έτυχε ή φτιάξαμε, σε μια εποχή πολύ δύσκολη, μια εποχή αισθημάτων που εκπέμπονται με πολλούς τρόπους κι ύστερα αποσύρονται και κρύβονται επιμελώς, για να μην εκτεθούν και μας …εκθέσουν.

Παλινδρόμηση   2 : Το ατομικό

Τα  λόγια λύπησης  και συμπαράστασης δεν πρέπουν και δεν χρειάζονται, φτάνουν οι πράξεις, αυτές μιλούν καλύτερα και ευκρινέστερα.

Οι δρόμοι που πάντα ακολουθούσα ήταν χαρακιές με δικά μου(!)μαχαίρια.

Τα λόγια μου πάντα ήταν και είναι η ψυχή μου με γράμματα, συλλαβές και λέξεις, που ήταν και πράξεις  και έτσι πίστεψα ότι και οι άλλοι συντάσσουν  έτσι τα λόγια τους και τις πράξεις τους.

Βγήκα από εκεί που ήμουν, με έβγαλαν  της ψυχής μου οι πόθοι, οι αγώνες, οι στόχοι.

Ρώτησα, ξαναρώτησα, πίστεψα...

Απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα..

Αυτά που νιώθω είναι δικά μου και μόνο !

Και δεν θέλω άλλους δρόμους.

Και θα συνεχίσω!

Τα θέλω, οι επιδιώξεις, οι ελπίδες, οι αγώνες, τα τόσα χρόνια πίσω και τα όσα μπροστά, μένουν τα ίδια(πιο ώριμα και αποφασισμένα), εγώ, εσύ, εμείς, η κοινωνία.

Τώρα που βγήκα στην ανοιχτωσιά θα υποστώ την δύση στην δύση μου, αλλά αυτά που νοιώθω δεν τα προδίδω, δεν θέλω και δεν  μπορώ.

Παλινδρόμηση   3 : το γενικό

Υπάρχει ένα πρόβλημα με την πραγματικότητα. Δεν παραδίδεται. Και ως υλική υπόσταση και ως γνώση. Χρειάζεται μεγάλος κόπος για να την κατανοήσεις. Πολύ περισσότερος για να παρέμβεις σ’ αυτήν.

Αυτό ισχύει ακόμη πιο πολύ για την μέλλουσα πραγματικότητα. Εξ ου και οι προφήτες είναι ένα επάγγελμα πλέον χρεοκοπημένο.

Είναι πολύ δύσκολο να υπερβείς το στενό πλαίσιο που σε ορίζει, την καθημερινότητα με τις προτεραιότητές της, τις συνήθειες, τις εμμονές, το παρελθόν σου…

 Είναι όπως σου συμβαίνει ατύχημα, τρακάρισμα ή καυγάς και ξέρεις πως θα περάσει πολύ σύντομα, και σαν πληγή στο σώμα και σαν ταραχή στο μυαλό, αλλά το ξέρεις πως δεν λιγοστεύουν η ταραχή και ο εκνευρισμός.

Πολύ περισσότερο αν ζεις μιαν απογοήτευση ή απώλεια. Μαυρίζει ο ορίζοντας και νομίζεις πως θα παραμείνει έτσι μαύρος. Το περιβάλλον όπου ζεις, οι άνθρωποι, οι μικρές ή μεγάλες ομάδες κοινωνικής συμβίωσης δημιουργούν ένα πλαίσιο που συχνά γίνεται όριο, το οποίο είναι δύσκολο να υπερβείς προκειμένου να δεις με καθαρό μάτι τον όλο κόσμο.

Τον καιρό των μεγάλων απογοητεύσεων και των συγκρούσεων το μυαλό,  μέρα νύχτα είναι  απασχολημένο με τα διαδραματιζόμενα και στενεύει  τον κόσμο.

Στην ευρύτερη κλίμακα οι αυθόρμητες διαθέσεις αλλά και τα κυρίαρχα ρεύματα δημιουργούν την αίσθηση του απόλυτου συμβαίνοντος.

Δυστυχώς στις συνθήκες της «καθολικής αποδοχής» είναι δύσκολο ν’ ακουστούν τα όσα λένε κάποιοι πιο ψύχραιμοι ή απλώς εθελοντές του μέλλοντος.

Αυτή είναι μια γνωστή αλλά επαναλαμβανόμενη με επιτυχία διαδικασία η οποία οδηγεί σε υποταγή στο κυρίαρχο.

Από την άλλη, και ταυτόχρονα, οδηγεί κάποιους σε ηρωική απομόνωση, στο όνομα της υπεράσπισης της δικής τους αλήθειας – η οποία μπορεί να είναι πράγματι αληθινή, είναι οπωσδήποτε ειλικρινής, αλλά δεν βρίσκει επαφή με την πραγματικότητα.

Οπότε στέκονται στην αλήθεια τους και περιμένουν πότε η πραγματικότητα θα τους συναντήσει κάποια στιγμή στο μέλλον.

Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να βγεις πάνω από το σήμερα και να δεις το τοπίο σε προοπτική. Όχι πως κι έτσι δεν κινδυνεύεις να πέσεις έξω, και μάλιστα με πάταγο. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντέξεις στην πραγματικότητα και στα δεδομένα που δημιουργεί, να είσαι προσηλωμένος σε αυτήν και ταυτόχρονα να την υπερβαίνεις.