ΚΚΕ: Υπογράφοντας τη νέα Βάρκιζα

ΚΚΕ: Υπογράφοντας τη νέα Βάρκιζα

Μιλώ με το θάρρος και τη ευθύνη της  18χρόνης πορείας μου στο ΚΚΕ (από το 1973 στην παράνομη ΚΝΕ έως το 1990 που αποχώρησα από το ΚΚΕ λόγω της συγκυβέρνησης με την ΝΔ), ως μέλος και στέλεχος.

Η στάση του ΚΚΕ  δια μέσου των επηρεαζόμενων από αυτών αγροτικών οργανώσεων, εξελίχθηκε ως νέα Βάρκιζα, εφιαλτική και αντάξια των ευσχήμων που δέχεται από το σύστημα, αυτά περί του σοβαρού, αμετακίνητου και συνεπούς κόμματος.

Ντροπή!

«Μετά από 39 μέρες στον δρόμο, ο αγώνας ούτε σταματάει ούτε αναστέλλεται. Απλά, όπως αποφασίσαμε όλα τα μπλόκα, από αύριο αλλάζει η μορφή πάλης. Θα είμαστε σε επαγρύπνηση και με το όπλο παραπόδα».

Την « Κυριακή του Ασώτου»  (τι σύμπτωση, εορτή του  ελέους και  της συγχώρεσης, στους μετανοούντες ) μπροστά στο Μνημείο του Μαρίνου Αντύπα » στο ιστορικό Κιλελέρ ( τι σημειολογική κατάντια), ο Βαγγέλης Μπούτας έδωσε χτες το σύνθημα για την υποχώρηση.

Το ''όπλο παρά πόδα'' ήταν η φράση του Ν. Ζαχαριάδη, μετά  την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την σχεδόν άτακτη υποχώρηση του και που ειπώθηκε ως δικαιολογία και ως …επαγρύπνηση'' και ετοιμότητα, για το επόμενο γύρο, που ποτέ δεν ήλθε.

Έτσι και τώρα.

 Μετά τα ξεχωριστά μπλόκα, τις δικές τους μοναχικές πορείες, τις ψευτοεπαναστατικές κινήσεις, αποκλεισμού τραπεζών με  ενάμιση τρακτέρ, η δημόσιων υπηρεσιών από ομάδες μόνιμης σύνθεσης και παντός καιρού, το ΚΚΕ σάλπισε υποχώρηση και σιωπητήριο.

Εξέπεμψε το σύνθημα της υποταγής που  λέει «αφού δεν τα κατάφεραν οι αγρότες με τον πολυήμερο  σκληρό αγώνα τους, κανείς δε μπορεί να τα καταφέρει».

Τα μαντάτα φάνηκαν  από την συνάντηση των μπλόκων των ελεγχόμενων από το ΚΚΕ με τον Τσίπρα (αυτή που είχε και την προσφορά Τσίπουρου και πολλά χαμόγελα) , όταν  ο Μπούτας είπε, «Ο αγώνας μας αφήνει παρακαταθήκη», ( σαν  επικήδειος σε  μακαρίτη) και  «Δεν είναι αγώνας μια κι έξω», εξήγησε απολογητικά, ξεχνώντας  όλες τις προηγούμενες δηλώσεις του περί «μη διαλόγου», μίλησε και για επιτυχία «Κάτι πετύχαμε άλλωστε», «Βάλαμε για πρώτη φορά στο τραπέζι το θέμα του αφορολόγητου»,  «περιμένουμε να δούμε το νομοσχέδιο όταν θα κατατεθεί».

Από το να αποσυρθεί το ασφαλιστικό έκτρωμα και την μηδενική βάση συζήτησης  και αν η κυβέρνηση δεν έπαιρνε πίσω τα αντιαγροτικά μέτρα , δεν υπάρχει διάλογος κατέληξε το ΚΚΕ στην επιχειρηματολογία  του ΣΥΡΙΖΑ « γιατί αγωνιζόσαστε, περιμένετε να οριστικοποιηθεί το νομοσχέδιο και μετά είναι βλέπουμε».

Είναι γνωστή η τακτική  και ο τρόπος να εκφυλίσεις έναν αγώνα.

Τον διασπάς (πολλά μπλόκα, των ελεγχόμενων από την Δεξιά, από το ΚΚΕ κλπ), τον τραβάς σε μάκρος ώστε να χαλαρώσει, χωρίς να ανεβάζεις επίπεδο στις μορφές αγώνα, διαλέγεις μεμονωμένες ψευτοακτιβίστικες δράσεις (ολιγόωροι αποκλεισμοί δρόμων, τραπεζών, Δημοσίων Υπηρεσιών) , χωρίς συντονισμό και σχέδιο, διοργανώνεις  ψευτοπορείες με 17 τρακτέρ στην Αθήνα, διαχωρίζεσαι από τους άλλους που παλεύουν για τα ίδια (ξεχωριστές πορείες, συγκεντρώσεις, συναντήσεις με Κυβέρνηση…) και στο τέλος και «ρίχνεις » και το επιχείρημα –αυτοϊκανοποίησης- « εμείς παλέψαμε , κάναμε το καθήκον, δεν ακολουθεί  ο κόσμος» και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος…

Συνέβαλε  και η ενεργοποίηση  της …τυφλής Δικαιοσύνης  δια της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για διώξεις,  την κατάλληλη στιγμή όταν είχε  επέλθει κούραση στους αγωνιζόμενους αγρότες..

Έκανε το ΚΚΕ ότι έκαναν λίγο πιο νωρίτερα οι δεξιοί αγροτοσυνδικαλιστές που την «κοπάνησαν» άγαρμπα και απότομα από τα μπλόκα κατόπιν  υπόδειξης την ηγεσίας της ΝΔ και του Μητσοτάκη και με το αστείο επιχείρημα, πως δεν παρενοχλούμε την κίνηση στους δρόμους.

Απαράδεκτη η  στάση του ΚΚΕ με την διάσπαση  των ενωτικών  λαϊκών αγώνων  με τις λογικές της αυτάρεσκης περιχαράκωσης , την  δημιουργία των ''δικών'' του μπλόκων, ξεχωριστών κινητοποιήσεων, για το ασφαλιστικό και το αγροτικό κίνημα.

Το είδαμε  και  στην  Ηλεία  με την ξεχωριστή πορεία  και τις ανούσιες και ανώδυνες για το σύστημα και την κυβέρνηση  ακτιβίστικες ενέργειες, πετώντας στο Διοικητήριο πορτοκάλια, πατάτες  και σανό  και χύνοντας  λίγο γάλα και κρασί, αποκλείοντας την Τράπεζα Πειραιώς, τη Αποκεντρωμένη και την ΔΟΥ  για λίγες ώρες.

Και τι έγινε ? Έκανε το ΚΚΕ το επαναστατικό καθήκον, διαδηλώνοντας  οι ίδιοι και ίδιοι, αναφωνιζοντας για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού και τελείωσε και το μνημόνιο συνεχίζεται…

Πρέπει το ΚΚΕ να σταματήσει να κάνει  κοινή δράση …με τον εαυτό του, να είναι μαζί με τον λαό που αγωνίζεται,  να παρεμβαίνει και να ριζοσπαστικοποιεί  το διεκδικητικό πλαίσιο των αγώνων, και να τους ενισχύει με τον δυναμισμό  και την καθαρότητα των κομμουνιστών,  να αποκαλύπτει  το «πρόσωπο » και την πολιτική των διάφορων εργατοπατέρων και αγροτοπατέρων (που και στην Ηλεία είναι πολλοί), σε μια κατεύθυνση να ακυρωθεί το αντιασφαλιστικό έκτρωμα και  το μνημόνιο και να ηττηθεί το μνημονιακό μπλοκ , τώρα και όχι με την παραπομπή όλων στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Μπορεί αυτή η στάση να εξυπηρετεί την διαιώνιση της  εξουσίας της ηγεσίας του Κουτσούμπα, της Παπαρήγα, του Γόντικα, του Παφίλη  … και την νεοσταλινική τους πορεία, αλλά δεν εξυπηρετεί , δεν δίνει διέξοδο στις άμεσες λύσεις που χρειάζεται ο λαός και η Ελλάδα που καταστρέφεται.

Απευθυνόμενος στους παλιούς μου συντρόφους στο ΚΚΕ – σε ηγεσία(….) και βάση- τους καλώ να σκεφτούν,  όσοι ακόμα μπορούν σκεφτούν(και δεν έχει κολλήσει εντελώς το μυαλό τους ) και όσοι δεν νιώθεις πως δεν μιλάς σε  τοίχο, τους καλώ να σκεφτούν πόσο δυναμικά και ανοδικά θα άλλαζε τα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας,

 η συγκρότηση  ενός  ευρέος  αντιμνημονιακού- προοδευτικού  μετώπου (ένα νέο ΕΑΜ) , χωρίς αποκλεισμούς , ηγεμονισμούς και πρωτοκαθεδρίες,  

με ρεαλιστική πρόταση διεξόδου και

 την ταυτόχρονη  ύπαρξη ενός  μεγάλου , μαζικού , συνειδητού και με συνέχεια λαϊκού  κινήματος (όλοι μαζί να …πάμε) και αγώνων και με ένα ακηδεμόνευτο συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς την παλιά γραφειοκρατία αλλά  με νέους ανθρώπους και μυαλά.

Αυτή είναι και η μόνη λύση !

Κοροϊδία, ψέματα και συναντήσεις

Κοροϊδία, ψέματα και συναντήσεις

Ώστε ο κ. Τσίπρας παραδέχεται ότι είχε 4 κρυφές συναντήσεις με Ψυχάρη- κρυφές κι από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ!  Η απόλυτη ξεφτίλα !

Τώρα που χάλασε στο δρόμο αυτή η ωραία φιλία Τσίπρα- Ψυχάρη, θα μας εξηγήσει ( ο Τσίπρας )τώρα τι έλεγαν σε 4 συναντήσεις και γιατί συναντιόταν;

Ας πάμε λίγο πιο παλιά..

«Είναι αληθές ότι ο ΔΟΛ εζήτησε δάνειο από την Εθνική Τράπεζα της οποίας είναι πελάτης τα τελευταία 90 χρόνια. Η Εθνική είπε όχι επισήμως. Ανεπισήμως μας είπαν ότι δεν το ενέκρινε το Μαξίμου. Είναι προφανές ότι παρεμβάσεις στις τράπεζες εναντίον εφημερίδων που δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες των κυβερνώντων μαρτυρούν φασίζουσα νοοτροπία. Είναι αυτονόητο ότι μαζί με την εξουσία χάνεται και η μνήμη, ακόμη και για εντελώς πρόσφατα γεγονότα. Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠαΣοΚ παρακαλείται να δηλώσει υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλο!»

Η παραπάνω ανακοίνωση του Στ. Ψυχάρη έγινε ακριβώς πριν από μια τετραετία. Ήταν 4 Ιανουαρίου 2012 και εκδόθηκε ως απάντηση σε αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στο γνωστό δάνειο.

Τέσσερα χρόνια μετά, ασχολούμαστε πάλι με τον Στ. Ψυχάρη, τον ΔΟΛ, τα φράγκα, το Μαξίμου, έναν πρωθυπουργό και με ακριβώς το ίδιο νόημα των ανακοινώσεων ΔΟΛ – Μαξίμου.

 Ο Στ. Ψυχάρης και τα ΜΜΕ του είναι γνωστά. Καμία εμπιστοσύνη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι επίσης γνωστός. Καμία εμπιστοσύνη.

Ο Αλέξης Τσίπρας ύστερα από τρεις συνεχόμενες εξαπατήσεις των πολιτών μάς έγινε γνωστός. Καμία εμπιστοσύνη.

Μας έριξαν και πάλι στη λούμπα να ψαχνόμαστε ποιος είναι ο έντιμος ή έστω ο λιγότερο ανέντιμος. Αδιάφορο.

Η διαπλοκή συνεχίζει να κατατρώει δημόσιο χρήμα και τις τύχες μας.

Μάταιη η αναζήτηση των «πώς» και των «γιατί» των συναντήσεων Τσίπρα με Ψυχάρη – οι οποίες ομολογούνται και από τις δύο πλευρές. Η ουσία είναι ότι έγιναν.

Όταν ένας πρωθυπουργός σε αναμονή ομολογεί ότι συναντήθηκε με έναν εκδότη και μεγαλομέτοχο καναλιού ο οποίος έχει την ιστορία του Ψυχάρη με τα δάνεια και το Μαξίμου, προσωπικά μου αρκεί.

Τα όποια «διότι» των προθέσεων είναι απλώς εμετικά καθότι και τα δύο μέρη καλές προθέσεις θα επικαλεστούν. Κορόιδα  είναι να ομολογήσουν κακές προθέσεις; Τα κορόιδα  είμαστε εμείς. Πάντα.

Κορόιδα (άλλη λέξη ταιριάζει εδώ, η γνωστή που αρχίζει από μ και τελειώνει σε ς) και επειδή ανεχόμαστε να ζούμε σ’ ένα τόσο μολυσμένο περιβάλλον, στο οποίο μπορεί ο Σημίτης να βγαίνει και να εμφανίζεται ως σοφός, ως κριτής, ως λύση και να μας λέει ότι δεν πρέπει «να μας κυβερνούν πρόσωπα ανόητα που θεωρούν ότι από εδώ από την Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της ΕΕ».

Δηλαδή ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοια πρόσωπα, θα έπρεπε να γονατίσουν και να μετανοήσουν ή αδιαμαρτύρητα να δεχτούν το κόψιμο του κεφαλιού τους από το ιερατείο των Βρυξελλών.

Διότι για τον Σημίτη η Ελλάδα ήταν πάντα ένας άθλιος τόπος τον οποίο σιχαινόταν, εμείς ήμασταν πάντα αγροίκοι και μας σιχαινόταν, ενώ αυτός ήταν πάντα πολύ καλός και δεν μας άξιζε. Πάντα έτσι μας φερόταν ο Σημίτης. Σαν να μας έκανε χάρη. Γι’ αυτό και στο τέλος μας ξεπούλησε για ένα ευρώ.

Τολμάει ο Σημίτης! Εδώ και χρόνια πληρώνουμε τον «εκσυγχρονισμό» του, την καταστροφή της εθνικής οικονομίας, την απόκρυψη των κινδύνων για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας από την ένταξή μας στην ευρωζώνη, τις υποσχέσεις του για ευημερία που διαλαλούσαν ο ΔΟΛ και τα Μπομπολέικα, τα πλαστά στοιχεία και την απόκρυψη του χρέους με τη σύμφωνη γνώμη του Βερολίνου.

Αυτός ο Σημίτης που παρέδωσε τη χώρα γυμνή για να την ασελγήσουν  στα σαλόνια των Βρυξελλών, σήμερα μιλά, κρίνει, προτείνει και αυτοπροτείνεται, θεωρώντας ως επιτυχία του ότι μας έβαλε, εμάς τους αγροίκους, στα σαλόνια. Έστω και σαν εταίρα. Κι από κάτω τον χειροκροτούν. Και η σιωπή ημών των υπολοίπων, αθώωση.

Απατεώνες, εκβιαστές, λαμόγια, ψεύτες, καταχραστές, διαπλεκόμενοι, ρουφιάνοι, προδότες, όλοι στο κεφάλι μας.

Και κάθε τρεις και λίγο μας καλούν να διαλέξουμε τον συμπαθέστερο. Να πάρουμε το μέρος κάποιου από αυτούς.

Να στηρίξουμε το συμφέρον του ενός ή του άλλου.

Το σύνδρομο της Ελλάδας κατάπιε για τα καλά το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δεκαετίες ολόκληρες κακοποίησης και εκφοβισμού κι εμείς ακόμη εκεί, στα ίδια.

Να αναζητούμε τον σωτήρα μας ανάμεσά τους.

Η ηδονή της απογοήτευσης, το εθνικό μας χαρακτηριστικό.

Τη βοηθεία του Καρτέσιου

Ο «χαμένος» χρόνος που έφυγε , ο κερδισμένος που (πρέπει ) να'ρθεί και το όνειρο σε μια παγίδα του ονείρου που δεν μπόρεσε…

Ο «χαμένος» χρόνος  που έφυγε , ο  κερδισμένος  που (πρέπει ) να'ρθεί και  το όνειρο σε μια παγίδα του ονείρου που δεν μπόρεσε…

 «Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου …Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….» (Τάσος Λειβαδίτης)

 Ο χρόνος όπως και να το υπολογίσεις ή να το ονομάσεις, είναι αυτός που ζούμε (πραγματικά), ο χρόνος που μας έφυγε μέσα από τα χέρια, είναι ο χρόνος που θέλεις να είσαι στην παγίδα του ονείρου-αλλά δεν μπόρεσες-, είναι και ο χρόνος που έρχεται και  που τα όνειρα χωρίς παγίδες θα γίνουν ζωή.

Οι  άνθρωποι βρισκόμαστε πάντοτε αντιμέτωποι και με τους φόβους και με τα σχέδια της ζωής μας και με τη ζωή μας την ίδια. Ακολουθούμε τη ροή του χρόνου ως φέτες της πραγματικότητας. Ακολουθούμε τη ροή και τον κυνηγάμε ταυτόχρονα.

Όμως  ο χρόνος δεν είναι κενός περιεχομένου, περιέχει εμάς –ως άτομα και κοινωνία-, την ζέουσα ζωή . Μες στο σήμερα υπάρχουν οι διαψεύσεις του χτες, που τόσα όλοι ελπίσαμε, αλλά  διαψευστήκαμε από  τον Ιούλιο και μετά, αλλά και οι ελπίδες για το παραπέρα,  για τον αύριο χρόνο .

Τον χρόνο, ως μια πραγματικότητα και μια σύμβαση ταυτόχρονα, τον έχουμε μοιράσει σε μερίδες ώστε να κάνουμε εύσχημη και χειρίσιμη την κατανάλωσή του;

Αλλά όσο κι αν είμαστε εμείς που δημιουργούμε, τις προσδοκίες ( και τις εξουσίες), τα σύμβολα κι όσο κι αν τον κατανέμουμε σε εφικτούς ορισμούς – μέρες, βδομάδες, μήνες κλπ. – καταλήγουν (δεν πρέπει !)να μας  επιβάλλονται στην πραγματικότητα και εν τέλει μας εξουσιάζουν.

 Κι έτσι κάνουμε μετρήσεις και απολογισμούς με βάση το συμβατικό που γίνεται αναγκαίο, το όνειρο που σέρνεται ως ρεαλισμός, την  υποταγή σε κάθε « ευρωπαϊκό», σε κάθε δικαιολογία για να αναιρέσουμε  και να αναιρεθούμε.

Εγκλωβιζόμαστε  μέσα στα συμβατικά όριά και  αφήνουμε τα στίγμα της δημιουργίας μας και την προσδοκία των γενεών.

Αντί να τα  καταφέρουμε ,  παραβιάζουμε και ανατρέπουμε, πιστεύω, στόχους για καλύτερη ζωή, βολευόμαστε, υποτασσόμαστε .

Λένε, τώρα που είναι πλέον σίγουρο πως η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.

«Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, μας υποσχέθηκαν κι εμάς, υποσχεθήκαμε κι εμείς στους άλλους, πως θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα.»

Μα τι άλλαξε από το 2014 και  2015;

Τίποτα, πιο δύσκολα έγιναν. Να μην επαναλάβω τα γνωστά. Φτώχεια, λιτότητα, μνημόνια, πρόσφυγες, φασισμός, κρίση, ύφεση,, εθνικοί κίνδυνοι…

Κι αν είναι βολικό  για κάποιους (που τους κατασπάραξε ο ρεαλισμός και  η εξουσία) να  πούνε:  «χωρίς δική μας ευθύνη» , «θα το δούμε»,   «άστο για αργότερα»,  «τόσα μπορούμε, τόσα κάνουμε»,  «αυτά μπορεί η κυβέρνηση», « δεν βλέπεις τι γίνεται στην Ευρώπη» και τόσα άλλα παρεμφερή και … συμφερή της συμφοράς.

Αυτά, αυτοί.

Τι ήταν λοιπόν εκείνο το, παρελθόν, κοντινό και μακρινό, που διανύσαμε με τόσο μεγάλη ταχύτητα;

Πόσα γεγονότα μπόρεσε να σηκώσει και πόσες ελπίδες να αφομοιώσει, σα δράκος που τρώει σκέψεις και σχέδια;

Ο  απολογισμός, τι κάναμε, τι χάσαμε, τι επενδύσαμε, μεγάλες ζημιές και λίγα κέρδη χειροπιαστά, αλλά με μεγάλο ηθικό δικαίωμα, συνηγορεί για προσδοκία  ή  απογοήτευση ;

Ο ρεαλισμός (μου) του σήμερα

Η  εμπιστοσύνη που έδειξε (δις και τρις) η ελληνική κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ τρεμοσβήνει. Ο χρόνος, η διάρκεια, είναι ο απόλυτος κριτής. Δεν μπορείς να εξαπατάς εσαεί.

H αγωνία  της κυβέρνησης  και  των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων (που πάλι θα συσκεφτούν  υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ) είναι να μη δώσουν την εντύπωση ότι είναι συνένοχοι.

Προσοχή.

Όχι να αποδείξουν ότι δεν είναι συνένοχοι (μαζί ψήφισαν τα πάντα), διότι είναι και το γνωρίζουν πολύ καλά· να ρίξουν στάχτη στα μάτια επιδιώκουν, να δώσουν δηλαδή την εντύπωση ότι δεν είναι (πάλι το φαίνεσθαι υπερνικά το είναι, νομίζουν...).

Οπότε, ότι και να μηχανευτούν επικοινωνιακά  κυβέρνηση  και οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, τελικά δεν θα μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι συνένοχοι στην υποταγή.

Οι  άλλοι ..

Γραφικοί κι εκτός πραγματικότητας όσοι θεωρούμε την κυβέρνηση παραδομένη, άνευ όρων, στις εντολές των δανειστών· όσοι νομίζουμε ότι η ενοχή βαραίνει τους πάντες, έναντι της κοινωνίας;

Με μια αδιανόητη ευκολία προσπαθούν να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες και ενοχές σε όσους αρνούνται να δεχτούν την υποταγή. Είναι μανούλα σε τέτοιες μεταθέσεις το πολιτικό σύστημα.

Εμείς ..

Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, να αντιδράσουν,  ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς και χειραγωγούμενοι· εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Ευτυχώς η ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της πετάει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά καλούνται να δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας.

Είναι πολλοί που αντιστέκονται στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.

Οφείλουν να επαγρυπνούν και να αντιστέκονται. Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται.

Και  λίγο εγώ...

Επιμένω, νιώθω, ελπίζω..  στα ανοίγματα των καθημερινών σύννεφων και στις  λιακάδες…

…και  να, η απάντηση είναι του ποιητή(για όλα), όπως  ξεκίνησε αυτό το κείμενο,  για τον «χαμένο» χρόνο  που έφυγε και τον κερδισμένο που (πρέπει ) να'ρθεί:

 «…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,οι έρωτες για να τελειώνουν,η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο…..μονάχα όποιος τα διψάει όλαμπορεί να με προφτάσει,……όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»(Τάσος Λειβαδίτης)

… και ένα και δύο και τρία και τέσσερα (...όχι παιδιά)μνημόνια

… και ένα και δύο και τρία και τέσσερα (...όχι παιδιά)μνημόνια

Υπό άλλες συνθήκες, η είδηση θα ξεσήκωνε σάλο: η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει από το Γενάρη με το ΔΝΤ να τερματίσουν το δεύτερο «πρόγραμμα» και βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία επί ενός τρίτου «προγράμματος». Πέρασε σχεδόν στο ντούκου, όμως. Βλέπετε, υπάρχει ήδη από τον περασμένο Ιούλη αίτημα του Τσακαλώτου να συμμετάσχει το ΔΝΤ στο τρίτο «πρόγραμμα». Βέβαια, υπήρχαν κάποιοι λεονταρισμοί της Γεροβασίλη και του Τσίπρα, που υποτίθεται ότι ετοίμαζαν ρήξη με το ΔΝΤ, αλλά δεν υπήρξε κανένας που να μην κατέταξε αυτούς τους λεονταρισμούς στην κατηγορία του «λέμε και καμιά βλακεία (άλλο λέει..)για να περνάει η ώρα».

Υπάρχει, βέβαια, ένα ερώτημα. Είναι η κυβέρνηση που ζήτησε το σταμάτημα του δεύτερου «προγράμματος» του ΔΝΤ (κανονικά έληγε το Μάρτη του 2016 και απέμεναν δόσεις ύψους 16 δισ. ευρώ) ή ήταν το ΔΝΤ που την επέβαλε;

Ισχύει το δεύτερο και αυτό αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Ολόκληρο το 2015 το ΔΝΤ εισέπραττε δόσεις αποπληρωμής του πρώτου δανείου που χορήγησε στο ελληνικό κράτος, χωρίς να καταβάλει ούτε ένα ευρώ από τις δόσεις που προέβλεπε το δεύτερο δάνειο. Δεν κατέβαλε δόσεις ούτε μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.

Έτσι, με το χρόνο του «προγράμματος» να βαδίζει προς το τέλος του, το ΔΝΤ απαίτησε να μην ολοκληρώσει τις δόσεις που χρωστά, αλλά να διαπραγματευθεί με την ελληνική κυβέρνηση τη σύναψη ενός τρίτου δανείου, το οποίο δε θα είναι παρά τα λεφτά που απέμεναν να καταβληθούν από το δεύτερο δάνειο, σε νέα «συσκευασία».

Περιττεύει να πούμε ότι αυτό το «νέο» δάνειο θα συνοδεύεται από νέο Μνημόνιο και ότι η δανειακή σύμβαση θα είναι στο βρετανικό δίκαιο, για να καταρριφθεί και αυτός ο μύθος του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι θυμόμαστε πως το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε ότι το δικό του δάνειο δεν είναι στο βρετανικό δίκαιο, ενώ αυτό προέκυψε από το καταστατικό του ESM και όχι από κάποιο βέτο του Τσίπρα.

Τώρα που θα υπογράψουν με το ΔΝΤ δάνειο στο βρετανικό δίκαιο, να δούμε τι θα βρουν να πουν.

Μετά την αποκάλυψη για τις παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις κυβέρνησης-ΔΝΤ, μπορούμε να καταλάβουμε και την αναγκαιότητα της συνάντησης Τσακαλώτου-Τόμσεν, πριν το τελευταίο Eurogroup, για το περιεχόμενο της οποίας η κυβέρνηση δεν μας έδωσε καμιά πληροφορία, πλην της «άτυπης ενημέρωσης» (non paper Τσακαλώτου) ότι έγινε σε καλό κλίμα.

Όσο για τις θέσεις του ΔΝΤ, μας διαφώτισε πλήρως ο Τόμσεν, στο άρθρο που ανέβασε στο blog του ΔΝΤ, λίγες ώρες μετά τη συνάντησή του με τον Τσακαλώτο, στο οποίο έγραφε ότι το δημοσιονομικό κενό μέχρι το 2018 (για τρία χρόνια δηλαδή) υπολογίζεται από το ΔΝΤ σε 4%-5% του ΑΕΠ, δηλαδή -σε σημερινές τιμές- σε 7-9 δισ. ευρώ.

Κάτι ανάλογο (χωρίς αριθμούς, αλλά με απλή αναφορά στην ανάγκη νέων μέτρων) είχε πει προ ημερών και ο Ντεϊσελμπλούμ, σε επιστολή του προς το ολλανδικό κοινοβούλιο. Τότε, ο Τσακαλώτος εξέδωσε non paper για να… ερμηνεύσει τον  Ντεϊσελμπλούμ.

Σύμφωνα με το non paper, ο πρόεδρος του Eurogroup «πουθενά δεν ζητά επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα τα οποία πρέπει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση», αλλά αναφέρεται σε μέτρα που «αποτελούν υποχρέωση με βάση τη συμφωνία με τους εταίρους, συμπεριλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2016, είναι συνολικού ύψους  1% του ΑΕΠ, προγραμματίζονται να νομοθετηθούν το 2016, προγραμματίζονται να εφαρμοστούν τα έτη 2017 και 2018, αποτελούν μέρος της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς».

Αν σας λέγαμε να βάλλετε στοίχημα για το αν θα απαιτηθούν ή όχι νέα μέτρα, πού θα ποντάρατε;

 Εμείς πάντως θα ποντάραμε στο Ναι.

 Έξι χρόνια μνημονίων μας έχουν προσφέρει την εμπειρία ώστε να μην πετάμε τα λεφτά μας… στον κουβά.

Και για να το σοβαρέψουμε πάλι.

Δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουν οι ιμπεριαλιστές δανειστές σε συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους (με επιμήκυνση των λήξεων των ομολόγων, ενδεχομένως και με μετατροπή επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά), χωρίς την υπογραφή ενός νέου υπερ-Μνημόνιου, το οποίο θα πηγαίνει πολύ μετά το 2018, εγκαθιδρύοντας μηχανισμούς επιτήρησης και επιβολής.

 Κι αυτό το υπερ-Μνημόνιο θα το επιβάλουν όλοι μαζί, ΕΕ και ΔΝΤ.

Αυτή τη στιγμή, πάντως, δε βρισκόμαστε εκεί.

Βρισκόμαστε πριν την πρώτη αξιολόγηση.

 Και το κουαρτέτο παραμένει στις Βρυξέλλες.

Όχι γιατί παραμένουν σημαντικά ζητήματα ανοιχτά ή γιατί έχει μπλοκαριστεί η διαπραγμάτευση, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά γιατί η συγκυβέρνηση δεν είναι ακόμα έτοιμη να νομοθετήσει.

Πρώτα πρέπει να «καθαρίσει» με τα αγροτικά μπλόκα και μετά να δοκιμάσει την τύχη της με την προώθηση για ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος Κατρούγκαλου (του πραγματικού, που είναι πολύ χειρότερο απ' αυτό που δημοσιεύτηκε ως σχέδιο).

Ο Ντεϊσελμπλούμ πάλι, απαντώντας στο ευρωκοινοβούλιο σε ερώτηση του Κύρτσου, είπε την κωδική φράση:

«Το κεντρικό ζήτημα (στις συζητήσεις με την κυβέρνηση) είναι πόσο βάρος θα πρέπει να σηκώσουν οι σημερινοί συνταξιούχοι. Ενδεχομένως να υπάρξουν κάποιες περικοπές συντάξεων, αλλά δεν είμαι σε θέση να πω κάτι πιο συγκεκριμένο τώρα».

Οι συντάξεις, λοιπόν, θα πετσοκοπούν οπωσδήποτε. Αυτό που μένει ανοιχτό είναι πόσο θα πετσοκοπούν.

Αυτό θα εξαρτηθεί από το τι θα γίνει με τις εισφορές των ελευθεροεπαγγελματιών και των αγροτών.

Ότι αφαιρεθεί απ' αυτόν τον τομέα θα φορτωθεί στο πετσόκομμα των συντάξεων.

Κόντρα

Ιδού η Ευρώπη της υποκρισίας, της χυδαιότητας και του (εκ)φασισμού της.

Ιδού η Ευρώπη της υποκρισίας, της χυδαιότητας και του (εκ)φασισμού της.

Από τη μια οι εικόνες φρίκης και εξαθλίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, που θυμίζουν (;) το φριχτό προσωπείο του καπιταλισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης· από την άλλη η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Μεταξύ τους τείχος θεόρατο.

Από τη μια ο ρεαλισμός, ο κυνισμός και ο εθνικισμός-ξενοφοβία που επιδεικνύουν τα πολιτισμένα-ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης· από την άλλη ο ανθρωπισμός, η φροντίδα, η στοργή και η συμπαράσταση των φτωχών Ελλήνων. Πελαγώνει ο νους και σφίγγεται η καρδιά από το πώς αντιμετωπίζει ο πολιτισμός τα θύματα του πολέμου, τους ξεριζωμένους, αυτούς που περπατούν στο άγνωστο αλλά που περίμεναν (;) μια δίκαιη συμπεριφορά από τα εν ειρήνη κράτη της αγλαής Δύσης, από τους απογόνους του Διαφωτισμού. Ποια αμοιβαία εμπιστοσύνη;

Ακάθεκτος φαίνεται να επελαύνει ο εκφασισμός της Ευρώπης με άφθονη βεβαίως επίφαση δημοκρατικότητας. Οι λαοί της, αδύναμοι και αμήχανοι, υφίστανται την απροκάλυπτη πλέον βία του κεφαλαίου χωρίς κάποια ισχυρή ικανότητα αντίδρασης.

Μπροστά στο κεφάλαιο όλοι υποκλίνονται - και ας καίγεται ο κόσμος· η «δημοκρατία» των ολίγων να ’ναι καλά, ο νόμος της αγοράς. Λόγω αυτού του νόμου βλέπουμε στις οθόνες τον εκφυλισμό του είδους άνθρωπος, την υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, τον διασυρμό της αξιοπρέπειας και την επικράτηση του θανάτου.

Μόνο οι φασίστες κραύγαζαν, ως γνωστόν, «ζήτω ο θάνατος». Ιδού λοιπόν η Ευρώπη της υποκρισίας, της χυδαιότητας και του (εκ)φασισμού της. Να τη χαιρόμαστε, άπαντες: δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, νεοϊστορικοί και λοιποί τζιτζιφιόγκοι (όλοι μας).

Εάν στην καθημερινότητα των Ευρωπαίων δεν επικρατούν οι αξίες του ανθρώπου αλλά ο μηχανισμός (ο αδίστακτος αυτός μηχανισμός) της αγοράς, τότε το παιχνίδι της ειρήνης και της ισότητας έχει χαθεί από τους λαούς και έχει κερδηθεί από τις εξουσίες.

Δεν έχει νόημα πια να νιώθει κανείς περήφανος που έχει ευρωπαϊκή κουλτούρα, ή που αγαπά τον (ουμανιστικό· τον ποιον;) πολιτισμό της. Δεν αρκούν πια τα ωραία πάρκα και η καθαριότητα, η οικολογική (σωπάστε, καλέ) συνείδηση, ο σεβασμός στην αρχιτεκτονική. Εδώ ο πληθυσμός της γης διασύρεται από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι «δημοκρατικοί» θεσμοί και νοοτροπία μάς μαράνανε;

Από αλλού πρέπει να ξεκινήσει η απελευθέρωση, εννοώ από την κατανόηση εκ μέρους του καθενός ότι στα δύσκολα φαίνεται η βαθμίδα δημοκρατίας των ευρωπαϊκών κρατών, όταν καλούνται να αποδείξουν την πίστη τους (σιγά) στα ουμανιστικά ιδεώδη.

Καλό θα ήταν να πάψουμε να είμαστε ακραιφνείς ευρωπαϊστές και -ταυτόχρονα- Ελληνολοίδοροι γιατί ακόμη τάχα καπνίζουμε και πετάμε τα σκουπίδια μας στο σπίτι του γείτονα.

Στα μεγάλα τους θέλω, στην προσφορά τους προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο της οικουμένης. Αλλά εδώ έχουν ένα προβληματάκι ίσως επειδή γνωρίζουν ότι όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τους πολέμους και τη φρίκη τους.

Ευρώπη υποκρίτρια και Ευρώπη των ελίτ. Αυτό θέλουμε; Καλά τα πανεπιστήμιά της, καλοί κι οι φίλοι μας, ναι, όμορφο και το αστικό περιβάλλον. Τι γίνεται, όμως, με την ψυχή των Ευρωπαίων ηγετών; Υπάρχει;

Μήπως δεν υπάρχει ψυχή παρά μόνο βούληση για εξουσία και (αναγκαστικά, όπως έχει εξωθήσει την κατάσταση η λατρεία στην ύλη και την αγορά) στην τυραννία, στον φασισμό; Τολμάμε να απαντήσουμε; Έχουμε τα κότσια;

Γ.Σ.

….στην εποχή μας, υπάρχουν ανόητοι βοσκοί, που βάζουν τους λύκους να φυλάνε τα...σύνορα.

….στην εποχή μας, υπάρχουν ανόητοι βοσκοί, που βάζουν τους λύκους να φυλάνε τα...σύνορα.

Γιατί σε συνθήκες σημαντικών, παρατεταμένων αδιεξόδων για το σύστημα η υποταγή θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα για το λαό από την ανυπακοή; 

    Γιατί η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των κάθε φορά ισχυρών να έχει τελικά καλύτερα αποτελέσματα για τους λαούς; Πότε και πού επαληθεύθηκε αυτό στην ιστορία; Με ποια κριτήρια;     Η λογική και η ιστορία διδάσκουν ότι οι ισχυροί προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, σε βάρος των ασθενέστερων. Και αυτοί που την πληρώνουν πρώτοι και περισσότερο, είναι οι πιο αδύνατοι και οι περισσότερο υπάκουοι.

Το μόνο παράλληλο πρόγραμμα  στη μνημονιακή πολιτική, που με συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση, είναι αυτό της εξωτερικής πολιτικής.

Η ενσωμάτωση, από τον υπουργό εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά, του συνόλου των χειρισμών του, στις ΝΑΤΟικές επιταγές, αναμένεται να οδηγήσουν τη χώρα σε εθνικά αδιέξοδα - πιθανά πιο επιβλαβή και από αυτά της οικονομικής πολιτικής!

  

 Με μια πρόσκληση, που  μοιάζει περισσότερο με παραγγελία που δίνει ο παραλήπτης, εγκαθίσταται στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ, μια πολυεθνική στρατιωτική δύναμη που ηγεμονεύουν οι Αμερικανοί.

   Η ενέργεια αυτή επισφραγίζει το σύνολο των κινήσεων που έχουν προηγηθεί από το ΥΠΕΞ το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

  Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο υπουργός Εξωτερικών, εφαρμόζει φιλοατλαντική πολιτική, που σέβεται απόλυτα και ενισχύει το συσχετισμό δυνάμεων, που επικρατεί στην περιοχή.

    Λίγες ημέρες, μετά τις εκλογές (Γενάρης 2015) ψηφίζει- διαφοροποιούμενος συριζαίικα- τις κυρώσεις της Ε.Ε κατά της Ρωσίας (για τη...δημοκρατία στην Ουκρανία), που βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελληνικής αγροτικής παραγωγής.

   

Ακολουθεί η... ενθουσιώδης συμμετοχή του κ. Ν. Κοτζιά στη γιορτή των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια της Τουρκίας, με συμπεριφορά νεοφώτιστου επαρχιώτη συγγενή έτοιμου για όλα. Ασπάζεται και τραγουδά το ΝΑΤΟικό δόγμα.  We are the champion … «Είμαστε ο κόσμος, είμαστε τα παιδιά/ Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα»

    Ακολουθεί η υποβάθμιση παραδοσιακών, προοδευτικού χαρακτήρα, συμμαχιών της χώρας στην περιοχή. Αντί Παλαιστίνη, Ισραήλ. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση, με άρθρο του στην ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ, του Παλαιστίνιου αξιωματούχου  Dr. Nabil Sha’ath. Αναφέρει ότι ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, στη Ραμάλα, στις 26 Νοεμβρίου του 2015.   Σημειώνει ότι η σχέση με την Ελλάδα είναι χτισμένη στην κοινή εμπειρία, τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα και τις ηθικές αρχές, και χρονολογείται από πολύ παλιά. Όπως γράφει με νόημα “βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη δεν πρέπει να επιτρέψουν να καταστραφεί αυτή η βαθιά και πολύτιμη φιλία”.... “Τον τελευταίο καιρό, δυστυχώς, αυτή η σχέση έχει αρχίσει να αλλάζει...Σήμερα, η Ελλάδα και το Ισραήλ συνδέονται με ορισμένα θέματα, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, των γεωπολιτικών επιρροών και των χρηματοπιστωτικών κρίσεων”, σημειώνει.

 

    Η εξωτερική πολιτική συνεχίζεται με πλούσια διπλωματική δραστηριότητα σε όλη τη γύρω περιοχή. Κύριο χαρακτηριστικό, η μυστική διπλωματία. Ούτε τη Βουλή δεν έχει απαχολήσει.  (Δεν γνωρίζουμε αν έχει απασχολήσει το υπουργικό συμβούλιο.)

    Αυτή η διπλωματική δραστηριότητα στηρίζεται και στηρίζει αντίστοιχη επιχειρηματική δραστηριότητα. Η επίσκεψη στο Ιράν, όπως και αλλού, είναι πολιτικο-επιχειρηματική δραστηριότητα με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, επικεφαλής.Έτσι στην ελληνική αποστολή στην Τεχεράνη συμμετείχε και αντιπροσωπεία Ελλήνων επιχειρηματιών που εκπροσωπούν μεταξύ άλλων τις εταιρείες Aegean, ΒΙΟΧΑΛΚΟ, J&P, ΜΕΤΚΑ, Singular Logic, G, Moundreas, XENIA, SABO, AILAM, LOUFAKIS, DEMO, BIANEΞ, ΓΙΩΤΗΣ, METRON, SALFO και Seasoft. Την αποστολή συμπληρώνουν ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και το Πειραματικό Εργαστήρι Βεργίνα.

  Ρεαλισμός;

     Το βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή και αυτής της πολιτικής, είναι ο ρεαλισμός.

    Παραβλέπουμε την παιδική άποψη , ότι «δεν τα θέλουμε αυτά, τα κάνουμε αλλά πονάμε»! Ομως ο κατ΄εξακολούθηση μεταλλασσόμενος είναι ήδη μεταλλαγμένος, στη φύση και στη ζωή.

    Ας υποθέσουμε οτι ξεπερνάμε -καθόλου εύκολο, ακόμα και για ψευδοαπακαλούμενους αριστερούς επισκέπτες του σκοπευτηρίου της Καισαριανής-  την ιστορία μας. Τα θετικά και τα αρνητικά μας.

    Ξεπερνάμε -όχι εύκολα- και την πολιτική άποψη τακτικής που διατύπωσε κατά Θουκυδίδη ο Περικλής στο λόγο του προς τους Αθηναίους, πριν την αναμέτρηση με τους Σπαρτιάτες «...Σε μια ηγεμονική πολιτεία τέτοια δεν αρμόζουν. Αρμόζουν σε μια υπήκοο πολιτεία, για να ζει κάτω απο την ασφάλεια της δουλείας!»

    Παραμένει και επανέρχεται συνεχώς, παρά τις ενδιάμεσες ήττες, το ουσιαστικό ερώτημα που αφορά το σήμερα.

    Γιατί σε συνθήκες σημαντικών, παρατεταμένων αδιεξόδων για το σύστημα η υποταγή θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα για το λαό από την ανυπακοή;

    Γιατί η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των κάθε φορά ισχυρών να έχει τελικά καλύτερα αποτελέσματα για τους λαούς; Πότε και πού επαληθεύθηκε αυτό στην ιστορία; Με ποια κριτήρια;

    Η λογική και η ιστορία διδάσκουν ότι οι ισχυροί προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, σε βάρος των ασθενέστερων. Και αυτοί που την πληρώνουν πρώτοι και περισσότερο, είναι οι πιο αδύνατοι και οι περισσότερο υπάκουοι.

    Η τάση που επικρατεί στην οικονομία θα επικρατήσει και στα γεωπολιτικά ζητήματα; Τι είδους θυσίες θα μας ζητηθούν να κάνουμε εκεί;

   Οι πολυποίκιλες αντιδράσεις κρατών, σε όλη την έκταση της Ευρώπης και της Μεσογείου, απέναντι στους ισχυρούς, είναι βέβαια κυρίως δεξιόστροφες, αλλά δεν παύουν να σηματοδοτούν τα μεγάλα κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα της εποχής μας. Η υπερσυγκέντρωση του πλούτου οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε κράτη και κοινωνικές τάξεις. Αναδύεται ένας πολυπολικός κόσμος, που είναι δύσκολο να ελεγχθεί. Υπερτοπικοί πόλεμοι που κινδυνεύουν να πάρουν απρόβλεπτες διαστάσεις εξελίσσονται γύρω μας.Τα πάντα γύρω μας σηματοδοτούν το βίαιο τέλος της εποχής που ζήσαμε.

 Η επίμονη συντήρηση από το ΣΥΡΙΖΑ, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση αυταπατών για το ρόλο της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, μόνο επικοινωνιακούς-προπαγανδιστικούς στόχους εξυπηρετούν ταυτόχρονα με τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις.

    Ναι το ΝΑΤΟ είναι εδώ στο Αιγαίο και για την Τουρκία. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι βέβαια για τον εαυτό του. Όσο για τους πρόσφυγες το ΝΑΤΟ είναι μηχανισμός παρακολούθησης και αποστολής πληροφοριών... όπως  δήλωσε ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου 'Αμυνας, Μίχαελ Χένγιες.

¨Το ΝΑΤΟ επεξεργάζεται τώρα όλες τις νομικές λεπτομέρειες, αλλά είναι σημαντικό να επαναλάβουμε ότι πρόκειται για αποστολή παρακολούθησης και προώθησης πληροφοριών στους αρμόδιους οργανισμούς της Ελλάδας και της Τουρκίας, δηλαδή απλώς για προώθηση πληροφοριών. Εάν υπάρξει η οποιαδήποτε υποδοχή (προσφύγων) τότε αυτό θα μπορούσε μόνο - και αυτό είναι μόνο υποθετικό - να συμβεί στο πλαίσιο μιας θαλάσσιας διάσωσης έκτακτης ανάγκης. Και εδώ θα πρέπει να δούμε πώς θα το κάνουμε τότε».

 Μνήμη.

Το τέλος της Ιταλικής αριστεράς που ακολούθησε ανάλογη με το ΣΥΡΙΖΑ πολιτική, στα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας είναι γνωστό.Και η ανησυχία δεν είναι για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τα γεγονότα που μπορεί να προκύψουν στην περιοχή από τη δράση του ΝΑΤΟ με ¨αριστερή¨ συμμετοχή.

     Η αριστερά στη χώρα μας έχει κάνει λάθη. Τέτοιου είδους όμως ΠΟΤΕ. Και βέβαια δεν πρόκειται ποτέ να μας σκεπάσει όλους τέτοια  σκόνη. 

    Άλλωστε είναι δύσκολο να δεχτούμε, ότι στην εποχή μας, υπάρχουν ανόητοι βοσκοί, που βάζουν τους λύκους να φυλάνε τα...σύνορα.

Γ. Ν .

Μήπως πρέπει να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...

Μήπως πρέπει να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...

Μικρόνοες , ακροδεξιοί στην ουσία τους πολιτικοί αντιλαμβάνονται την Ένωση σαν άθροισμα από περίκλειστα φρούρια.

Αν η επιβολή ακραίων πολιτικών λιτότητας δεν είναι αρκετή προκειμένου να αναρωτηθεί κανείς για το τι εντέλει σημαίνει να είναι μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και μέχρι ποιου σημείου αξίζουν οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού, έρχεται το Προσφυγικό για να αποδείξει ότι η EE δεν ποδοπατά μόνο το περιβόητο κοινωνικό της μοντέλο - αν και με άνισο τρόπο μεταξύ ισχυρότερων και πιο αδύναμων κρατών.

Ποδοπατά επιπλέον τον δικαιωματικό της πυρήνα, όπως και τη στοιχειωδέστερη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών της εσωτερικά και προς τον «άλλον», προς τον αδύναμο διεθνώς. Πολιτικές που ο Χάιντερ ή ο πατέρας Λεπέν διακήρυσσαν χρόνια πριν έρχονται να τις προσυπογράψουν οι νυν φιλελεύθερες ή και δημοκρατικές, υποτίθεται, ηγεσίες της EE.

Ο διακηρυγμένος ανθρωπισμός της EE κάμπτεται, αν δεν εξαφανίζεται, μπροστά στα επίχειρα της ευρωπαϊκής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και προς όφελος της απόκτησης φτηνού εργατικού δυναμικού από πλευράς των μεγάλων ευρωπαϊκών εταιρειών. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστά σύνορα φράχτες -σαν αυτούς που σήκωνε, υποτίθεται, μόνο το μπλοκ της ΕΣΣΔ-, κατασχέσεις χρημάτων και τιμαλφών των προσφύγων, την ίδια στιγμή που ο πλούτος δεν γνωρίζει το παραμικρό εμπόδιο προκειμένου να πολλαπλασιάζεται και να συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Ταυτόχρονα όμως η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μετατρέπεται σε διαρκή εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας και του λαού που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος.

Μικρόνοες, ακροδεξιοί στην ουσία τους πολιτικοί αντιλαμβάνονται την Ευρώπη σαν άθροισμα από περίκλειστα φρούρια και με όρους τελωνειακής ένωσης και οικονομικής ισοπέδωσης των κυριαρχούμενων τάξεων, με έναν γιγάντιο αποθηκευτικό χώρο στην περιφέρειά τους.

Η μεταφοράς των ευρωπαϊκών συνόρων στα Σκόπια, δηλαδή σε ένα κράτος μη μέλος της EE,  οι αλλεπάλληλες σύνορα φραγές, οι παρασυναγωγές χωρών- κρατών στην Αυστρία, η  Ομάδα Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία,  Τσεχία  και  Σλοβακία),  από χώρες που ουδέποτε θεώρησαν ότι είχαν την παραμικρή υποχρέωση προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων από την τουρκική επιθετικότητα καταδεικνύουν τη μετατροπή της συμμετοχής στην EE από προνόμιο σε εργαλείο υποτέλειας.

Η EE συμπεριφέρεται ως μικρομέγαλος ιμπεριαλιστής: αρκετά μεγάλη για να καταστρέφει, αλλά πολύ μικρή για να ξαναχτίζει. Επαρκής στον εκβιασμό των πιο αδύναμων μελών της ή των μελών της με τις πιο αδύναμες ηγεσίες, ανεπαρκής στην επιβολή ίσου - αν αναλογικού μεριδίου στα μεγάλα ζητήματα που άπτονται της αρχιτεκτονικής και της θέσης της στον κόσμο.

 Ακόμα και στο ζήτημα της δικής της ασφάλειας μοιάζει, όπως και στη διαχείριση της κρίσης, με γιατρό του Μεσαίωνα.

Αναμασώντας τα ίδια ανούσια γιατροσόφια, επιτρέπει μια καταστροφή να λαμβάνει χώρα στα σύνορά της και σταδιακά μέσα της.

Αν πραγματικά ήθελε να διατηρήσει την ασφάλειά της, θα έπρεπε, έστω και τώρα, να αλλάξει πορεία και να συμμετάσχει στη σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής. Αντιθέτως, ταυτίζεται απολύτως με τις πολιτικές περαιτέρω αποσταθεροποίησης όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην καρδιά της Ευρασίας, στα ανατολικά της σύνορα, κλείνοντας τα μάτια στην άνοδο εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων.

Ο «ευρωπαϊσμός» έχει πια κυρίαρχα αρνητική αφήγηση να προσφέρει σε χώρες που είτε δεν αντέχουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο είτε βρίσκονται στο σταυροδρόμι των μεγάλων προσφυγικών ροών και γεωπολιτικών εντάσεων. Η ίδια η ηγεσία της EE -ισχυρότερα κράτη και γραφειοκρατία των Βρυξελλών-, σαν αδιάφορος ηγεμόνας, αρνείται να δει την οδυνηρή και για την ίδια πραγματικότητα.

Όσους φράχτες και να χτίσει, αυτή η EE θα είναι ολοένα λιγότερο ασφαλής, φτωχότερη για διευρυνόμενες μάζες, εθνικιστική και ασταθής.

Έρχεται η ώρα που πρέπει στα σοβαρά, λοιπόν, να συζητήσουμε μέχρι πότε και με ποιο κόστος «μένουμε Ευρώπη»...

Θ.Τ.

Οικονομικές επιλογές και δυνατότητες

Οικονομικές  επιλογές και δυνατότητες

Όταν το ΑΕΠ μίας χώρας μειώνεται σε μεγάλο βαθμό, παρομοιάζεται συνήθως με το ελατήριο που όταν συμπιεστεί υπερβολικά, κάποια στιγμή ωθείται απότομα προς τα επάνω. Στην περίπτωση της Ελλάδας λοιπόν, ο περιορισμός του ΑΕΠ της οποίας ήταν μεγαλύτερος ακόμη και από αυτόν των Η.Π.Α. κατά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, εύλογα υπέθετε κανείς πως στη χειρότερη των περιπτώσεων θα ακολουθούσε ανάπτυξη το 2016, ύψους τουλάχιστον 1%.

Δυστυχώς δεν λήφθηκε σοβαρά υπ’ όψιν ένα άλλο χαρακτηριστικό του υπερβολικά συμπιεσμένου ελατηρίου: η πιθανότητα να σπάσει, αδυνατώντας πλέον να ωθηθεί προς τα επάνω. Εν τούτοις, αυτό φαίνεται πως έχει συμβεί, κρίνοντας από το ότι ακόμη και η ύστατη ελπίδα της χώρας, ο τουρισμός, κινδυνεύει να παρουσιάσει μείωση, ειδικά στα νησιά του Αιγαίου – μεταξύ άλλων λόγω των χειρισμών της κυβέρνησης στο θέμα του μεταναστευτικού.

Περαιτέρω, ασφαλώς δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε απαισιόδοξος, για να μην θεωρηθεί εκ πεποιθήσεως πεσιμιστής, ούτε αναίτια αισιόδοξος – άρα αιθεροβάμων. Οφείλει όμως να είναι ρεαλιστής, αξιολογώντας τις συνθήκες όσο πιο αντικειμενικά μπορεί, έτσι ώστε να γνωρίζει σε κάποιο βαθμό τι τον περιμένει. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

1.

Το μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ έχει ήδη αποτύχει, κυρίως λόγω των μέτρων που επέλεξε η κυβέρνηση για να πλησιάσει τους στόχους που της τοποθέτησαν οι δανειστές και τους οποίους υπέγραψε η ίδια – μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα τον Αύγουστο.

Το βασικό μειονέκτημα των υπερβολικών φόρων που επιλέχθηκαν, είναι ο στραγγαλισμός των προοπτικών ανάπτυξης – αφού κανένας δεν εργάζεται και δεν επενδύει κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις. Χωρίς επενδύσεις δηλαδή δεν υπάρχει ανάπτυξη, χωρίς ανάπτυξη μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου, απαιτούνται νέα μέτρα κοκ. Παράλληλα, συνεχίζουν να κλείνουν και να μεταναστεύουν οι εγχώριες επιχειρήσεις, κλιμακώνεται η ανεργία, πιέζεται ακόμη περισσότερο το ασφαλιστικό και η χώρα οδηγείται στο γκρεμό – χωρίς καμία δυνατότητα να τον αποφύγει.

2.

  Η κατάρρευση των τιμών του χρηματιστηρίου στα επίπεδα του 1989, κυρίως όμως η απώλεια της αξίας των τραπεζών άνω του  50% μέσα στις δέκα βδομάδες που μεσολάβησαν από την τελευταία κεφαλαιοποίηση τους, δεν επιτρέπει μεγάλες ελπίδες για το προσεχές μέλλον – αφού η έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική οικονομία επιδεινώνεται ενώ, σε συνδυασμό με την πλήρη ανυπαρξία αξιόχρεων δανειοληπτών, εντείνεται η ασφυξία στην αγορά.

Λογικά λοιπόν οι μέτοχοι των τραπεζών φοβούνται πως θα χάσουν τα χρήματα τους ή/και ότι, θα υπάρξει ανάγκη νέας κεφαλαιοποίησης, ενώ οι καταθέτες επίσης – αφού, με βάση τη νομοθεσία που υιοθετήθηκε από την 1.1.2016 είναι οι τρίτοι στη σειρά προτεραιότητας, μετά από τους ομολογιούχους και τους μετόχους.

Επομένως οι επενδυτές θα απέχουν, οι ξένοι θα εγκαταλείψουν μαζικά την Ελλάδα, ενώ οι αποταμιευτές θα αυξήσουν τις αναλήψεις τους – φοβούμενοι νέους ελέγχους κεφαλαίων, μικρότερα επιτρεπόμενα ποσά από τα ΑΤΜ κοκ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα επιδείνωνε τα προβλήματα των τραπεζών, οι οποίες θα περιόριζαν ακόμη περισσότερο τα δάνεια τους προς την πραγματική οικονομία – βαθαίνοντας την ύφεση και επιταχύνοντας το σπιράλ του θανάτου.

3.

  Η θετική αξιολόγηση της Τρόικας, χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν θα μπορεί να εισπράξει τις δόσεις των δανείων του μνημονίου, οπότε δεν θα είναι σε μερικούς μήνες σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της, φαίνεται πολύ δύσκολη – εκτός εάν οι δανειστές κάνουν τα στραβά μάτια, ενδεχομένως λόγω του μεταναστευτικού.

Το χειρότερο μειονέκτημα όμως της Ελλάδας, η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία, παραμένει ως είχε – παρά το ότι θα μπορούσε να θεραπευθεί από την κυβέρνηση πολύ εύκολα, αφού δεν απαιτείται τίποτα δύσκολο. Απλά και μόνο ο σεβασμός των κανόνων της εντιμότητας και της ηθικής – κάτι που δυστυχώς δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο, θεωρούμενη εύλογα ως ο μητροκτόνος της αριστεράς.

4.

  Η πολιτική αστάθεια, χωρίς την οποία δεν μπορεί να πετύχει κανένα οικονομικό πρόγραμμα, ακόμη και αν είναι το καλύτερο, είναι πλέον δεδομένη – αφού όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν επαναστατήσει, διαμαρτυρόμενες για τα μέτρα της κυβέρνησης. Μαζί με αυτές έχει επαναστατήσει και η κυβέρνηση, διαμαρτυρόμενη για τους στόχους που της επέβαλλαν οι πραγματικοί κυβερνήτες της Ελλάδας: οι δανειστές.

Ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολο να επανέλθει η σταθερότητα – πόσο μάλλον αφού η ανεπάρκεια των κομμάτων εξουσίας είναι τουλάχιστον απελπιστική.

5.

  Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ειδικά μετά τη χρεοκοπία και το ξεπούλημα των τραπεζών, όπου χάθηκαν πάνω από 40 δις €, έχει φτάσει πλέον σε δυσθεώρητα επίπεδα – οπότε είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί με βιώσιμο τρόπο. Οι δανειστές όμως δεν φαίνονται πρόθυμοι να προβούν στην ονομαστική διαγραφή του – επιλέγοντας τη λεηλασία της χώρας, για να εξασφαλίσουν την επιστροφή των χρημάτων τους, αδιαφορώντας για το χάος που θα προκληθεί.

Αν και πολλοί ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, μόνο η σημερινή αξία της ακίνητης περιουσίας της μεσαίας τάξης υπολογίζεται στα 600 δις € – ενώ του δημοσίου είναι αρκετά υψηλή, εάν συμπεριλάβει κανείς τα ακίνητα, τα οικόπεδα, τις επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα ενεργειακά αποθέματα (υδρογονάνθρακες).

Θεωρητικά λοιπόν είναι δυνατή η εξόφληση των δανειστών, εάν απογυμνωθούν οι Έλληνες και η χώρα τους – ενώ δεν είμαστε βέβαιοι εάν μπορεί να αποφευχθεί η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, η οποία έχει εκχωρηθεί με τις δανειακές συμβάσεις που υπεγράφησαν.

Η στάση πληρωμών

Συμπερασματικά λοιπόν, η μοναδική δυνατότητα που θα απομείνει σύντομα στην Ελλάδα είναι η καταναγκαστική υιοθέτηση της δραχμής  και  η  άμεση στάση πληρωμών, έτσι ώστε να μπορέσει να διαπραγματευθεί από μία καλύτερη θέση την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της.

Προφανώς αρχικά εντός της Ευρωζώνης, πόσο μάλλον αφού δεν έχει πλέον το χρόνο να προετοιμάσει την ελεγχόμενη έξοδο της – η οποία δεν είναι μεν συνώνυμη με το τέλος του κόσμου, αλλά παραμένει μία πολύ δύσκολη διαδικασία. Ειδικά υπό τις σημερινές καταστροφικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, μετά από τα έξι χρόνια των αποτυχημένων μνημονίων.

Η  χρεοκοπία δεν επιλέγεται αλλά προκύπτει, όπως η ασθένεια, οπότε δεν μπορεί να απαγορευθεί. Άλλωστε, οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν εάν το θελήσουν οι συμμετέχοντες – ενώ οι δανειστές είναι προτιμότερο να εισπράξουν το 50% των απαιτήσεων τους, από τίποτα. Πόσο μάλλον αφού, μετά το 2010, είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση της Ελλάδας – όπως το έχει παραδεχτεί πολλές φορές το ΔΝΤ.

Σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσει να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά η Ελλάδα, χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επιστροφής στο εθνικό της νόμισμα, είτε το επιχειρήσει τελικά, είτε όχι – όπου δεν βλέπουμε κανένα λόγο να ανακαλύψει από την αρχή τον τροχό, αφού μπορεί να υιοθετήσει αρκετά στοιχεία από το παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας. Ειδικότερα, από την εποχή που οι δύο μετέπειτα ανεξάρτητες μεταξύ τους χώρες, η Τσεχία και η Σλοβακία, δρομολόγησαν τα δικά τους εθνικά νομίσματα (1992).

  

Ολοκληρώνοντας, η κατάσταση που βιώνουμε είναι πολύ άσχημη, ειδικά για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα – αλλά το χειρότερο που έχει να κάνει κανείς είναι να χάσει την ψυχραιμία του και να απελπιστεί.

Με στοιχεία από το analyst

Η Αριστερά, η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση

Η Αριστερά,  η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση

Η Αριστερά  και   η ήττα

Η Αριστερά ως γνωστόν έχει εντρυφήσει στην ήττα.

Έχει υπέροχα τραγούδια, υπέροχες γιορτές και υπέροχες αναµνήσεις.

Όλα ή σχεδόν όλα µε ήττες.

Τόσο που να νοµίζει κανείς πως η κουλτούρα της ήττας γεννήθηκε µε την Αριστερά.

Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)!

Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας.

Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες.

Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.

Η Αριστερά και  η νέα αρχή

Με δεδοµένα λοιπόν δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά,

τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας,

 και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους,

(υπάρχουν  και αυτοί που κάνουν τις  λιτανείες του ΠΑΜΕ ,λέγοντας ακατάληπτα πράγματα, αυτοί που ΑΝΤΑΡΣΥόνονται  την καθαρότητα και αυτοί που ΛΑΕνόνται ως κλαίοντες απατημένοι εραστές),

 είναι καιρός να αναζητήσουμε άλλην  πορεία, η πραγματικότητα «όχι απλά φωνάζει αλλά ουρλιάζει»,

καλούµαστε   να ανασυνταχθούμε με τα την ήττα του 2015, του ΣΥΡΙΖΑ και της ελπίδας που πολλοί ψήφισαν και πολλοί που δεν ψήφισαν και που τον κοιτούσαν είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά, ήλπισαν  και αυτοί .

Πολλοί έπεσαν  σε µμελαγχολία και να ξανάρχισαν  στην εντρύφηση στην ήττα.

Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της και αν και µας παίρνει λίγο καιρό αναπτερωνόμαστε   Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε.

Και κυρίως να δράσουµε.

Να σας πω, δεν υπάρχει άλλος δρόμος - εκτός της παράδοσης που τον απορρίπτουμε-, λοιπόν, είναι καιρός της πράξης.

Η κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, μείωση των πάντων (και αξιών, αρχών και οραμάτων), μιζέρια, η Δημοκρατία, η Ανεξαρτησία και η Κυριαρχία υπό αναίρεση.

Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε.

Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη.

Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.

Η Αριστερά και η πρόταση

Μίλησα με πολλούς και όλοι λίγο πολύ μου λένε το ίδια:

«Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά.

Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας.

Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα.

Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει;

Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου;

Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι;

Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά στα super market για 400€;

 Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας;

Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες;

Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές;

Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές;

 Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού;

Εθνικό νόμισμα, είστε σίγουροι ;

Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας;

Πως βλέπει την εργασία μας;

Πως μετράει το ψυχικό κόστος;

Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;»

Αυτά μου λένε και σε αυτά  πρέπει να απαντήσει η νέα ενότητα.

Όχι γενικά και αόριστα.

Ειδικά  και συγκεκριμένα για κάθε  τομέα (αγροτική οικονομία, πολιτισμό κλπ ) και όχι μόνο για όλη την Ελλάδα αλλά και για κάθε περιοχή (τον Πύργο, την Αμαλιάδα …, την Ηλεία, την.. )

Όχι για το μακρινό μέλλον και την «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού, αλλά για σήμερα και αύριο που θα το ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Μόνο έτσι μπορεί να πείσει, να είναι ικανή, να δώσει διέξοδο, να μην ξεγελάσει, να επιτύχει.

Μόνο έτσι και όλα τα άλλα, οι μεγάλοι και βροντεροί λόγοι, είναι ο κύκλος του τίποτα, νέοκομμουνιστικός ιησουϊτισμός ή  βάρκα ελπίδας χωρίς πανιά κουπιά και πυξίδα.

«Πάση θυσία στο ευρώ»;

 «Πάση θυσία στο ευρώ»;

Ας δούμε λοιπόν, έχει φτάσει η ώρα, τι ακριβώς σημαίνει (και πόσο κοστίζει οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά) η θέση «πάση θυσία στο ευρώ» η οποία αποτελεί κοινό παρονομαστή και σημείο «ομόνοιας» της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

Το βασικό επιχείρημα πίσω από το οποίο οχυρώνεται αυτή η αντίληψη (πάση θυσία στο ευρώ) είναι πολιτικό και συνοψίζεται στην εξής φράση:

«Η Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της ισχυρής οικονομικά και πολιτικά ευρωπαϊκής συμμαχίας, δεν είναι μόνη στο ασταθές διεθνές περιβάλλον και μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στο πλαίσιο των κανόνων που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και των αρχών της κοινοτικής αλληλεγγύης».

Στις γενικές της αρχές αυτή η αντίληψη πράγματι ασκούσε  γοητεία (η χώρα μέλος στο club των ισχυρών) και αφόπλιζε εύκολα τους «απροσάρμοστους» και τους «παρωχημένους» «ευρωσκεπτικιστές».

Με τη δύναμη αυτού του επιχειρήματος τελικά, ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα- από τη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ μέχρι την «αριστερά» του Τσίπρα και το «μοδάτο» Ποτάμι- έπεισε την ελληνική κοινωνία ότι η συμμετοχή της χώρας στη Ευρωπαϊκή Ένωση:

1. Διασφαλίζει την οικονομική της ευρωστία της χώρας

2. Η ΕΕ διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα

3. Προσφέρει τα ευεργετήματα της «κοινοτικής αλληλεγγύης»

4. Και πάνω απ’ όλα, ότι η  συμμετοχή της χώρας στη Ευρωπαική Ενωση είναι ισότιμη

Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ το να κοιτάξει κανείς τριγύρω του για να δει ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ  και στη ζώνη του ευρώ  δεν διασφάλισε καμία ευρωστία. Αντίθετα, μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία χρέους των υποτιθέμενων «εταίρων» της.

Ίσως απαιτείται μια μεγαλύτερη προσπάθεια για να αντιληφθεί και να δει κάποιος κάτω από το «σμάλτο» της δημοκρατικά , υποτίθεται, διαρθρωμένης Ε.Ε. όπου η υποτιθέμενη «διαρκής διαπραγμάτευση»  έχει στόχο την υιοθέτηση  της βέλτιστης απόφασης για το σύνολο των κρατών μελών. Με ευκαιρία την προσφυγική κρίση, η ΕΕ εμφανίζεται γυμνή, χωρίς το γοητευτικό της «σμάλτο» και τα δημοκρατικά της φτιασίδια, όπως ακριβώς στην πραγματικότητα είναι: Ένας αδυσώπητος μηχανισμός επιβολής των συμφερόντων των ισχυρών σε βάρος των πιο αδύναμων.

Στην προκειμένη (προσφυγική κρίση)  περίπτωση οι εταίροι- αλλά πάνω απ’ όλα δανειστές- της Ελλάδας συμπεριφέρονται ως κοινοί γκάνγκστερ  κρατώντας «καθαρές» τις γειτονιές τους και πετώντας τα σκουπίδια (πρόσφυγες και μετανάστες) ο ένας στη γειτονιά του άλλου και όλοι μαζί στην Ελλάδα. Γιατί, προφανώς, ως δανειστές και τριτεγγυητές της ελληνικής οικονομικής βιωσιμότητας  θεωρούν την Ελλάδα οικόπεδό τους που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Ακόμη και για να «θάψουν» εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους…

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι το επιχείρημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος σύμφωνα με το οποίο η πάση θυσία συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ συνεπάγεται  τα οφέλη της κοινοτικής αλληλεγγύης και της διασφάλισης των εθνικών της συμφερόντων εκφυλίζεται με ρυθμούς ορατούς στο γυμνό μάτι. Κι αυτό γιατί:

1.Οι Εταίροι και δανειστές κατά παράβαση κάθε κανόνα Διεθνούς Δικαίου σταματούν να δέχονται στο έδαφός τους πρόσφυγες (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ημιφασιστική Πολωνία που δέχεται να φιλοξενήσει 20 άτομα!!!) και η φασιστική Ουγγαρία που η προσφορά της στην αντιμετώπιση του κοινού ευρωπαϊκού προβλήματος είναι 100 χιλιόμετρα συρματόπλεγμα και μια  στρατιωτική μονάδα στα σύνορα Ελλάδας ΠΓΔΜ για να μην περνά «προσφυγικό ρουθούνι» προς τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά εδάφη)

2.Κατά παράβαση κάθε έννοιας αλληλεγγύης μεταξύ συμμάχων και εταίρων οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, όχι μόνο υψώνουν φράκτες με στόχο να στοιβάξουν τους πρόσφυγες στο ελληνικό έδαφος, αλλά ετοιμάζουν κοινή στρατιωτική δύναμη η οποία θα φυλάει τις εξόδους των ελληνικών συνόρων

Θα περίμενε κανείς ότι, τουλάχιστον, το οικονομικό βάρος που συνεπάγεται για την Ελλάδα η διαχείριση ενός σε τελική ανάλυση κοινού ευρωπαϊκού προβλήματος όπως είναι το προσφυγικό, θα επιμερίζονταν δίκαια μεταξύ των εταίρων. Οι εταίροι, ωστόσο, είναι κατά κύριο λόγο δανειστές και μ αυτήν τους την ιδιότητα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται στην Ελλάδα. Και ως κοινοί τοκογλύφοι, σπεύδουν στην πιο δύσκολη στιγμή για να ολοκληρώσουν το πλιάτσικο μέσω της υποτιθέμενης «αξιολόγησης».

Με πιο απλά λόγια, οι δανειστές έχοντας ήδη διαμορφώσει τους όρους μετατροπής της Ελλάδας σε αποθήκη προσφύγων, εκβιάζουν με την μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης κατά συνέπεια και με την πιστωτική ασφυξία, για να βάλουν στο χέρι τα τελευταία εναπομείναντα δημόσια τιμαλφή (Ενέργεια, ΔΕΗ, νερά κλπ) και τον ιδιωτικό πλούτο, κυρίως στους τομείς της ναυτιλίας και του τουρισμού.

Πάση θυσία στο ευρώ, λοιπόν;

Δημήτρης  Μηλάκας