Θύελλα αλλαγών στο συνταξιοδοτικό - Αναλυτικά οι αλλαγές για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων

Θύελλα  αλλαγών στο συνταξιοδοτικό

 Αναλυτικά οι αλλαγές για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων

Mε προαναγγελία… θυέλ λης ισοδυναμεί η πρώτη εγκύκλιος για την εφαρμογή των νέων ασφαλιστικών διατάξεων που υπέγραψε ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Αναστάσιος Πετρόπουλος. Μπορεί η συγκεκριμένη εγκύκλιος να μη λύνει πρακτικά ερωτήματα και ουσιαστικά να προετοιμάζει το έδαφος για την έκδοση σειράς νέων εγκυκλίων, ωστόσο αποτελεί υπενθύμιση του τι… έρχεται.

Για πρώτη φορά θα αποδοθούν συντάξεις οι οποίες μπορεί να πέσουν και κάτω από τα 300 ευρώ τον μήνα, καθώς από τον Αύγουστο και μετά, οπότε ψηφίστηκε ο πρώτος εφαρμοστικός νόμος του μνημονίου, έπαψε να ισχύει στην πράξη η κατώτερη σύνταξη (σ.σ.: 486 ευρώ στο ΙΚΑ), τουλάχιστον για όσους θα βγουν στη σύνταξη από εδώ και στο εξής χωρίς να έχουν συμπληρώσει το 67ο έτος της ηλικίας τους. Επίσης, όσοι θελήσουν να συνταξιοδοτηθούν από εδώ και πέρα θα πρέπει να περιμένουν τις επόμενες εγκυκλίους τόσο του υπουργείου Εργασίας όσο και των ασφαλιστικών ταμείων για να διαπιστώσουν πόσα χρόνια έχουν προστεθεί στο όριο ηλικίας.

Το… μπαράζ των νέων εγκυκλίων θεωρείται άκρως απαραίτητο για να ξεμπλοκάρει το σύστημα, καθώς πρακτικά, από τον Αύγουστο και μετά, οπότε ψηφίστηκε ο νέος νόμος, τα υποκαταστήματα των ασφαλιστικών ταμείων έχουν σταματήσει να απονέμουν συντάξεις. Ενδεικτικά, σε μεγάλο υποκατάστημα του ΙΚΑ που έχει δεχθεί από τον Ιούλιο περισσότερες από 120 αιτήσεις για νέες συνταξιοδοτήσεις, μετά την ψήφιση του νόμου στα μέσα Αυγούστου δεν έχει εκδώσει παρά… δύο οριστικές αποφάσεις και αυτές για απονομή προσωρινής σύνταξης.

Η εγκύκλιος ουσιαστικά προαναγγέλλει την έκδοση… επόμενων εγκυκλίων. Κάνει γενικές αναφορές στις αλλαγές που επήλθαν με τον μνημονιακό νόμο, χωρίς όμως να εξειδικεύει τον τρόπο εφαρμογής στην πράξη. Ετσι, η ευθύνη για την υλοποίηση μεταφέρεται στα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία θα αναλάβουν, μέσα από τη διατύπωση συγκεκριμένων ερωτημάτων, να συγκεντρώσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την εφαρμογή των ψηφισμένων διατάξεων. Με δεδομένη την έκταση των αλλαγών αλλά και το πλήθος των ερωτημάτων που έχουν προκύψει, το επόμενο διάστημα αναμένεται ότι θα υπάρξει… βροχή από εγκυκλίους ασφαλιστικού περιεχομένου.

Όπως προκύπτει και από την εγκύκλιο, οι βασικές αλλαγές που επέρχονται στο ασφαλιστικό μετά την ψήφιση του τελευταίου νόμου είναι οι ακόλουθες:

 Επέρχονται μεταβολές ως προς τα καταβαλλόμενα ποσά σύνταξης λόγω γήρατος για όσους συνταξιοδοτούνται από 1.7.2015 και μετά, οι οποίοι είναι δικαιούχοι των κατώτατων ορίων σύνταξης.

Ειδικότερα:

·       Προβλέπεται ότι όσων η συνταξιοδότηση λόγω γήρατος από τους Οργανισμούς Κύριας ή Επικουρικής Ασφάλισης αρχίζει από την 1.7.2015 και εφεξής, λαμβάνουν μόνον το ποσό της σύνταξης που προκύπτει βάσει των οικείων καταστατικών και γενικών διατάξεων (οργανικό ποσό). Εάν το προκύπτον οργανικό ποσό σύνταξης είναι κατώτερο του εκάστοτε προβλεπόμενου κατώτατου ορίου, τότε χορηγείται το οργανικό ποσό σύνταξης. Μετά τη συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας, με την επιφύλαξη των διατάξεων της παρ. 3 του άρθρου 11 του ν. 3863/2010, καταβάλλεται το εκάστοτε προβλεπόμενο ποσό του κατώτατου ορίου σύνταξης.

·       Σε περίπτωση, βέβαια, που το οργανικό ποσό σύνταξης υπερβαίνει το ποσό του κατώτατου ορίου σύνταξης, τότε εξ αρχής καταβάλλεται το οργανικό ποσό σύνταξης. Με την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης διάταξης, το επόμενο διάστημα οι υπηρεσίες των ασφαλιστικών ταμείων -ειδικά του ΙΚΑ- θα χορηγήσουν για πρώτη φορά συντάξεις οι οποίες μπορεί να πέφτουν και κάτω από το όριο των 250-300 ευρώ τον μήνα. Πώς προκύπτει αυτό; Αν κάποιος συνταξιοδοτηθεί πριν από τη συμπλήρωση του 67ου έτους, θα πάρει, όπως προαναφέρθηκε, μόνο το «οργανικό» κομμάτι της σύνταξης που πρακτικά είναι αυτό που αντιστοιχεί στις εισφορές που έχει καταβάλει ο ασφαλισμένος.

·       Ειδικά σε εργαζόμενους που αποχωρούν στη σύνταξη με λίγα χρόνια εργασίας και χαμηλές αποδοχές, το οργανικό κομμάτι μπορεί να είναι πολύ χαμηλό. Ετσι, εκεί που ο ασφαλισμένος θα υπολόγιζε με τα προ του Αυγούστου δεδομένα να εισπράξει μια μηνιαία σύνταξη της τάξεως των 486 ευρώ, τώρα θα πάρει το σαφώς μικρότερο ποσό των 250-300 ευρώ και θα περιμένει να συμπληρώσει το 67ο έτος της ηλικίας του προκειμένου να πάρει και το υπόλοιπο.

·       Αν θα το πάρει και αυτό, διότι το μνημόνιο ορίζει ότι για τη χορήγηση της κατώτατης σύνταξης και μετά τα 67 θα πρέπει να θεσπιστούν εισοδηματικά όρια. Αυτό σημαίνει ότι όποιος δεν τα πληροί θα εξακολουθήσει να εισπράττει το λεγόμενο οργανικό κομμάτι της σύνταξης διά βίου.

·       Ο υπολογισμός της σύνταξης βάσει του άρθρου 4 του ν. 3863/2010 (σ.σ.: είναι ο ασφαλιστικός νόμος Λοβέρδου-Κουτρουμάνη ο οποίος και ψηφίστηκε το 2010 αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων για το διάστημα μετά την 1/1/2015) ισχύει για τους υπαχθέντες σε οποιοσδήποτε φορέα κύριας ασφάλισης ή το Δημόσιο έως και την 31.12.2010 των οποίων η συνταξιοδότηση λόγω γήρατος ή αναπηρίας αρχίζει από 1.1.2015. Ποιες είναι οι αλλαγές που επέρχονται; Οπως εξηγεί ο δικηγόρος-εργατολόγος Διονύσης Ρίζος, ο υπολογισμός θα γίνεται σε δύο τμήματα.

·       Το πρώτο τμήμα θα αφορά τον χρόνο ασφάλισης μέχρι την 31-12-2010 και θα υπολογίζεται το ποσό της σύνταξης με τον παλιό τρόπο και το δεύτερο τμήμα θα αφορά τον χρόνο από την 1-1-2011 και θα γίνεται με τους συντελεστές του νόμου 3863/2010 και τον μέσο όρο αποδοχών της περιόδου αυτής. «Για τους δημοσίους υπαλλήλους οι απώλειες είναι μικρές. Αντίθετα, για τους ασφαλισμένους του ιδιωτικού τομέα η εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού φέρνει συρρίκνωση σε σχέση με το παλαιό σύστημα» εξηγεί ο κ. Ρίζος.

·       Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο παράδειγμα. Αν ένας ασφαλισμένος στο ΙΚΑ με συντάξιμες αποδοχές 1.500 ευρώ συνταξιοδοτούνταν μέχρι το τέλος του 2014, θα έπαιρνε σύνταξη 1.127 ευρώ. Με το νέο καθεστώς, όμως, η σύνταξη πέφτει αυτόματα στα 1.010 ευρώ εφόσον η συνταξιοδότηση γίνει μέσα στο 2015. Αν η 35ετία συμπληρωθεί δε το 2020, τότε οι συντάξιμες αποδοχές θα πέσουν ακόμη περισσότερο, στα 980 ευρώ.

·       Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά ισχύουν με βάση τα σημερινά δεδομένα. Είναι πολύ πιθανό ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων που θα αποδοθούν από εδώ και στο εξής να αλλάξει εκ νέου στο πλαίσιο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που συζητείται ήδη στο πλαίσιο της Επιτροπής για το ασφαλιστικό εν όψει και της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

·       Τα ποσά κατώτατων ορίων σύνταξης λόγω γήρατος, αναπηρίας ή θανάτου, που καταβάλλονται από τους οργανισμούς κύριας ή επικουρικής ασφάλισης, όπως αυτά προβλέπονται από τις οικείες καταστατικές και γενικές διατάξεις, διατηρούνται μέχρι και 31.12.2021 στο ύψος που ισχύει την 31.7.2015.

Σταδιακή αύξηση των ορίων ηλικία

Προβλέπεται η σταδιακή αύξηση των ορίων ηλικίας πλήρους και μειωμένης συνταξιοδότησης. Ειδικότερα, ορίζεται ότι από 01.01.2022 ως όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για πλήρη σύνταξη λόγω γήρατος για τους ασφαλισμένους όλων των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, το 62ο έτος της ηλικίας (με 12.000 ημέρες ασφάλισης ή 40 έτη) και το 67ο έτος της ηλικίας (με 15 έτη ή 4.500 ημέρες ασφάλισης).

  

Επιπλέον, από την 01.01.2022 προβλέπεται ως όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος μειωμένης σύνταξης λόγω γήρατος, όπου αυτή προβλέπεται σύμφωνα με τις ισχύουσες γενικές, ειδικές ή καταστατικές διατάξεις, για όλους τους ασφαλισμένους των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, το 62ο έτος της ηλικίας με 4.500 ημέρες ή 15 έτη ασφάλισης.

Στις περιπτώσεις που δεν έχει θεμελιωθεί δικαίωμα πλήρους ή μειωμένης σύνταξης, τα όρια ηλικίας αυξάνονται σταδιακά έως την 01.01.2022 (σ.σ.: ο βηματισμός αύξησης των ορίων ηλικίας καθορίζεται στους πίνακες που ψηφίστηκαν από τη Βουλή ως αναπόσπαστο τμήμα του νόμου). Από τις σταδιακές αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εξαιρούνται οι υπαγόμενοι σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, καθώς και οι μητέρες και οι χήροι πατέρες ανίκανων για κάθε βιοποριστική εργασία τέκνων.

Τέλος, ορίζεται ότι θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, λόγω συμπλήρωσης των προϋποθέσεων του απαιτούμενου χρόνου ασφάλισης και ορίου ηλικίας, όπου αυτό προβλέπεται, δεν θίγονται και δύνανται να ασκηθούν οποτεδήποτε.

Του Θάνου Τσίρου

Η εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία και η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος

Η εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία και η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος

Η διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι μια πράξη που αφορά ένα κόμμα. Είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο: πρόκειται για την σταθεροποίηση του πλέον σημαντικού πυλώνα άσκησης πολιτικής εξουσίας από την αστική τάξη.

Από τότε που ο στρατηγός Παπάγος, μετεμφυλιακά, δημιούργησε τον «Ελληνικό Συναγερμό», η αστική τάξη, αλλά και οι ξένοι σύμμαχοί της, γνώριζαν πως πρόκειται για τον πιο έμπιστο σύμμαχό τους, με σταθερά και ισχυρά ερείσματα στα λαϊκά στρώματα. Εν αντιθέσει, ιστορικά, ο έτερος «πυλώνας» διαιώνισης της αστικής πολιτικής, ο λεγόμενος χώρος του κέντρου έβρισκε μόνο κατά διαστήματα σταθερή πολιτική έκφραση. Μόνο λίγα χρόνια πριν τη δικτατορία με την Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (1961-1967) και περίπου 30 χρόνια στη μεταπολίτευση (1977 – 2009) με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, «λειτούργησε» αποτελεσματικά ο δεύτερος πυλώνας.

Η (οριστική) μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούλιο με την υπογραφή του μνημονίου και η εκ νέου επικράτησή του στις τελευταίες εκλογές, φαίνεται πως σταθεροποιεί (έστω και για ένα μικρό διάστημα) τον λεγόμενο πόλο της κεντροαριστεράς. Ωστόσο, ιστορικά, αυτός ο χώρος, επειδή διακατέχεται από πολλαπλές ιδεολογικές αφετηρίες και επειδή κατά κύριο λόγο εκφράζει τα συμφέροντα των λεγόμενων «μεσαίων στρωμάτων» (δηλαδή των μικροαστών) και μέρους της εργατικής τάξης (εργατική αριστοκρατία) είναι όχι μόνο ευμετάβλητος αλλά και επίφοβος για τη δυνατότητα σταθερότητάς του.

Οι δεσμοί της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» με τις μάζες είναι εξαιρετικά ελαστικές και υπόκεινται σε μεταβολές, πόσο δε μάλλον οι δεσμοί που έχει αναπτύξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, για την αστική τάξη της χώρας είναι εξαιρετικά κρίσιμο ο χώρος της λεγόμενης κεντροδεξιάς, δηλαδή της ΝΔ, να ανασυγκροτηθεί γρήγορα, ώστε να αποσπάσει τις όποιες δυνάμεις πιθανά φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της εφαρμογής του νέου μνημονίου.

Το πρόβλημα

Η ΝΔ παραδοσιακά εκφράζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ωστόσο, όπως είπαμε, έχει ισχυρά ερείσματα στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα σε τμήμα των εμπόρων, των βιοτεχνών και γενικότερα εκείνων των μικροαστών που είχαν συμφέρον από την άσκηση μιας πολιτικής φιλελυθεροποίησης της αγοράς. Ασφαλώς, αυτή η ιδεολογία άγγιζε και τμήματα της εργατικής τάξης, κι ας μην είχαν αντικειμενικό συμφέρον από αυτήν.

Το σοβαρό πρόβλημα για τη ΝΔ ξεκίνησε από την δεύτερη θητεία του Α. Παπανδρέου (1993-1996) και διογκώθηκε από τη θητεία Σημίτη (1996-2004), όταν έγινε σαφές πως αυτή η φιλελυθεροποίηση μπορούσε να γίνει το ίδιο αποτελεσματικά και από τη λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία. Έκτοτε, αρχίζει για τη ΝΔ η απόπειρα της λεγόμενης «ανακατάληψης του μεσαίου χώρου», η οποία πέτυχε την περίοδο Καραμανλή, αλλά από εκεί και έπειτα η ΝΔ διαρκώς ταλανίζεται.

Γιατί ταλανίζεται; Όσοι πιστεύουν ότι είναι η δεξιόστροφη στρατηγική Σαμαρά έχουν μόνο εν μέρει δίκιο. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο, και εκφράζει τα αδιέξοδα του ίδιου του πολιτικού συστήματος: όσο βαθαίνει η εφαρμογή των μνημονίων, τόσο εφαρμόζεται η φιλελυθεροποίηση της οικονομίας, μόνο που πλέον κανένα «μεσαίο στρώμα», κανένας μικροαστός, δεν έχει κανένα συμφέρον από αυτήν την συνεχιζόμενη στροφή. Αυτό το πρόβλημα μεταφράζεται στην σταθεροποίηση του ποσοστού της ΝΔ λίγο πάνω από 25% (επί των ψηφισάντων!). Δηλαδή, η λεγόμενη «βάση» (αυτοί που είχαν συμφέρον από αυτήν την πολιτική) της «παράταξης» συρρικνώνεται.

Με μια κουβέντα: η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας, της φιλελευθεροποίησης της αγοράς, έχει αποτύχει. Τα λαϊκά στρώματα οριστικοποιούν αυτήν την ήττα και παρότι ξέρουν ότι ο Τσίπρας θα κάνει τα ίδια, αφού αυτά επιτάσσει το μνημόνιο, τον προτιμούν στη λογική ότι «κάτι θα περισώσει» ή ότι «δεν είναι ίδιος με αυτούς», που στην πολιτική γλώσσα σημαίνει ότι δεν έχει αυτήν την ιδεολογία, άρα αν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, θα το κάνει.

Αυτή η ήττα για την κεντροδεξιά παράταξη, ήττα βαθιά ιδεολογική, είναι πρωτοφανής στην μετεμφυλιακή ιστορία της Ελλάδας. Δε συνέβη ούτε καν στα χρόνια του Α. Παπανδρέου. Και είναι πρωτοφανής γιατί σηματοδοτεί και μια ήττα των ιδεών της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της για την ανάπτυξη στην Ελλάδα (όσο κι αν κρατιούνται στην επιφάνεια με την… τεχνητή αναπνοή του ΣΥΡΙΖΑ).

Επιτακτική η ανασυγκρότηση

Η αστική τάξη, αλλά και το πολιτικό της προσωπικό, γνωρίζει πολύ καλά ότι η νίκη του Τσίπρα στις εκλογές είναι περιορισμένης εμβέλειας. Ήταν περισσότερο μια απόρριψη του λεγόμενου «παλιού πολιτικού συστήματος» (δηλαδή, της φιλελεύθερης ιδεολογίας) παρά μια νίκη του ίδιου. Με αυτήν την έννοια, όταν τα λαϊκά στρώματα διαπιστώσουν ότι ο Τσίπρας ακολουθεί ακριβώς την ίδια πολιτική φιλελευθεροποίησης ‒την οποία απορρίπτουν‒ θα πρέπει να υπάρχει ένας πυλώνας της αστικής πολιτικής που θα πρέπει να υποδεχθεί αυτούς τους ψηφοφόρους.

Ειρήσθω εν παρόδω, πάνω σε αυτό ακριβώς έγινε και ο βασικός πολιτικός διάλογος κατά την προεκλογική περίοδο. Η πρόταση της ΝΔ για μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, εξέφραζε αυτό ακριβώς το αδιέξοδο: δεν είχε άλλη πρόταση διαχείρισης, πέρα από την… συνδιαχείριση της κρίσης. Η επίμονη άρνηση του Αλ. Τσίπρα, εξέφραζε, ωστόσο, τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης. Όταν έλεγε ότι στη δημοκρατία πρέπει να υπάρχει μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση, εννοούσε, ακριβώς, ότι πρέπει να υπάρχει ομαλή εναλλαγή κυβερνήσεων στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος. Αν αυτό δεν διασφαλιστεί, το πρόβλημα θα είναι μακροπρόθεσμο, βαθύτερο και με μη αναμενόμενες απολήξεις.

Είναι, λοιπόν, ζήτημα ζωτικής σημασίας για την αστική τάξη να αναδιοργανωθεί και να ανασυγκροτηθεί η κεντροδεξιά. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, ο Β. Μεϊμαράκης ξεκίνησε άμεσα τις διαδικασίες για τη νέα εκλογή προέδρου: δεν έπρεπε να χαθεί καθόλου χρόνος.

Προς ποια κατεύθυνση;

Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί το σύνολο του πολιτικού προσωπικού είναι προς ποια κατεύθυνση θα ανασυγκροτηθεί η ΝΔ. Και κάπου εδώ αρχίζει η μάχη των προσώπων και της νέας ηγεσίας της κεντροδεξιάς.

Μέχρι αυτήν την ώρα έχουν ανακοινωθεί τρία ονόματα για την προεδρία της ΝΔ. Και κάθε όνομα αντιπροσωπεύει μια σαφή ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση.

-Ο Άδωνις Γεωργιάδης, αντιπροσωπεύει τη λεγόμενη «δεξιά πτέρυγα». Ο ίδιος προερχόμενος από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, εκφράζει την «ομάδα» Σαμαρά, η οποία εκφράζει ένα κράμα ακραίας φιλελεύθερης ιδεολογίας σε συνδυασμό με εθνικιστικές τάσεις.

-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντιπροσωπεύει την «καθαρή» φιλελεύθερη τάση. Συμφωνεί πλήρως με τις μνημονιακές ρυθμίσεις, καθώς τις αντιμετωπίζει ως ένα εργαλείο για την ενίσχυση της οικονομίας της αγοράς και την εξάλειψη του κρατισμού.

-Ο Απόστολος Τζιτζικώστας είναι εκπρόσωπος της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», δηλαδή, λίγο απ’ όλα: και άνοιγμα στο «κέντρο» και «εθνικιστικές τάσεις» και «φιλελευθροποίηση της οικονομίας» και καλές σχέσεις με την Εκκλησία (βλέπε: Άνθιμος). Αντιπροσωπεύει και ένα τμήμα των λεγόμενων Καραμανλικών.

-Ο υπηρεσιακός πρόεδρος της ΝΔ, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, δεν έχει ακόμη εκδηλώσει τις οριστικές του προθέσεις. Αν τελικά κατέβει, θα αποτελεί την τέταρτη «πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας, αντιπροσωπεύοντας το λεγόμενο «άνοιγμα προς το μεσαίο χώρο», αντίστοιχα με ό,τι είχε κάνει ο Κ. Καραμανλής.

Ο διάλογος αυτός που έχει ξεκινήσει να αναπτύσσεται στη Νέα Δημοκρατία, δεν σχετίζεται, προφανώς, μόνο με το ποιος θα εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα της παράταξης. Αλλά, ποιος θα μπορέσει να αναδιοργανώσει τη ΝΔ, ώστε να μπορέσει να επιτελέσει αυτό που πολλοί αποκαλούν «τον ιστορικό της ρόλο».

Αυτός ο ιστορικός ρόλος είναι να συνεχίσει να αποτελεί τον έναν εκ των δύο πυλώνων του αστικού πολιτικού συστήματος.

Του Κώστα Τρακόσια

ΝΔ: Όλα τα παιδιά στην... πίστα

ΝΔ: Όλα τα παιδιά στην... πίστα

Τις παλιές καλές στιγμές της ελληνικής επιθεώρησης αρχίζει να θυμίζει η υπόθεση της εκλογής προέδρου της ΝΔ. Υποψήφιοι που περιμένουν   να δουν ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι  για να  αποφασίσουν  αν τελικά θα θέσουν οι ίδιοι υποψηφιότητα, συζητήσεις με τον Καραμανλή, κρίση στην οικογένεια Μητσοτάκη, στην αναμονή ο Μειμαράκης και πάνω από όλα η ιστορική δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη ότι «την ιστορία την κυβερνά το απρόβλεπτο, τίποτα δεν αποκλείεται» και «Θέτω τον εαυτό μου και την πορεία μου στην πολιτική στην κρίση των Στελεχών, των Ψηφοφόρων και των Φίλων της Νέας Δημοκρατίας» για να είναι δηλαδή υποψήφιος. 

Το σκηνικό  έχει ξεπεράσει ήδη τα όρια της ιλαρότητας.

Μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σειρά πήρε ο Απόστολος Τζιτζικώστας και τη Δευτέρα ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά και οι Παναγιώτης Ψωμιάδης,  ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Κηφισιάς Μάρκος Πανέτας έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον να είναι υποψήφιος καθώως και οι Ηλίας Ζαρκάδας, Γιώργος Μανιταράς και Σαράντος Ευσταθόπουλος(τώρα ποιοι είναι αυτοί…..).

 Αν η χώρα δεν βρίσκονταν σε κατάθλιψη, όλα αυτά θα προκαλούσαν τρανταχτά γέλια, θα έβγαιναν ανέκδοτα, θα  χαλούσε ο κόσμος στο θέατρο.

Η ΝΔ θυμίζει βασιλική αυλή και όχι πολιτικό κόμμα. Οι συζητήσεις  για το τι κόμμα θέλουν απουσιάζει. Η συζήτηση για το ιδεολογικό στίγμα της ΝΔ δεν ξεκίνησαν ποτέ. Η αναζήτηση των αιτιών της ήττας φυσικά δεν θα συζητηθούν ποτέ. Σχέση με την  κοινωνία δεν αναπτύσσεται, όλα γίνονται ερήμην των αναγκών της χώρας. Η εκλογή προέδρου της ΝΔ θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της εθνικής παρακμής , στην οποία το κόμμα αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα.

Η ΝΔ δεν αναζητά έναν ηγέτη να αναδιοργανώσει το κόμμα, να εντρυφήσει στην διεθνή κατάσταση, να συγκροτήσει ένα δυναμικό σχήμα ιδεών και προτάσεων με πρόσωπα που να συνδέονται με την κοινωνία και να επιδιώξει πάνω από όλα, να απογαλακτιστεί από την επιρροή της Μέρκελ και του ΕΛΚ και να γίνει ελκυστική στον ελληνικό λαό.

Η ΝΔ είναι ένα μόρφωμα που θέλει εξουσία για τα στελέχη της και όχι δύναμη για να αλλάξει τη χώρα.

Ο Κεφαλογιάννης περιμένει να δει αν θα είναι υποψήφιος ο Μειμαράκης για να αποφασίσει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόλαβε την Ντόρα και τον γιό της και είναι υποψήφιος. Η οικογένεια Μητσοτάκη επί χρόνια δεν κατάφερε να παρουσιάσει μια  πρόταση για το κόμμα και το μέλλον της χώρας , απλά η οικογένεια θέλει εξουσία, αλλά το πάθος για εξουσία προκαλεί και πάθη και διαλύει και τις καλύτερες οικογένειες. Ο Καραμανλής παρακολουθεί και φυσικά συμμετέχει σε όλα προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται και ποιόν θα στηρίξει.

Στον γενικό χαμό πάνω βγήκε ο Άδωνις Γεωργιάδης και δήλωσε ότι θα δει όλες τις υποψηφιότητες, θα δει, αν υπάρχει κάποιος που  τον εκφράζει περισσότερο ή όχι, θα σταθμίσει τις δυνάμεις  του  και όπως όλοι οι άλλοι, θα αποφασίσει  αν θα είναι  υποψήφιος  ή θα στηρίξει κάποιον άλλον» και τελικά «Θέτω τον εαυτό μου και την πορεία μου στην πολιτική στην κρίση των Στελεχών, των Ψηφοφόρων και των Φίλων της Νέας Δημοκρατίας»

Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός, φαντασιώνεται ότι είναι μεγαλοπαράγων της δεξιάς ότι επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις για την εκλογή προέδρου και κανείς δεν αντιδρά.

Όπως δείχνουν τα πράγματα και αν δεν αλλάξει κάτι, η ΝΔ οδηγείται στο τελευταίο στάδιο της παρακμής της , που είναι ο εκφυλισμός της. Γιατί όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος θα οδηγήσει το κόμμα αυτό στην επόμενη ήττα.

 Αν η ελληνική δεξιά πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει χωρίς ιδέες, κομματικές δομές , λειτουργία οργάνων , πολιτικό , ιδεολογικό  και προγραμματικό στίγμα , φυσικά και με πρόσωπα που να συνδέονται με την κοινωνία, απλά εργάζεται για την επόμενη ήττα.

Αξιολόγηση του νέου κυβερνητικού σχήματος μετά τις εκλογές Του Σταύρου Λυγερού

Αξιολόγηση του νέου κυβερνητικού σχήματος μετά τις εκλογές

Του Σταύρου Λυγερού

Η εντυπωσιακή εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή επέτρεψε στον ηγέτη του να σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία είναι περισσότερο ανασχηματισμός της προηγούμενης παρά πραγματικά νέα. Πολλές είναι οι ερμηνείες που δόθηκαν για το 35,5%, αλλά η δική μας ανάγνωση λέει επιγραμματικά πως το εκλογικό σώμα –με δεδομένη την έλλειψη εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης με αντιμνημονιακό πρόσημο– επέλεξε «Μνημόνιο με Τσίπρα κι όχι Μνημόνιο με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ».

Ένας λόγος μεταξύ των άλλων είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, έχει υπογράψει Μνημόνιο, αλλά δεν το έχει ακόμα εφαρμόσει. Με άλλα λόγια, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δεν έχουν ακόμα λάβει τον βαρύ λογαριασμό.

Όποια, όμως, κι αν είναι η ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος, το αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα είναι πως ο πρωθυπουργός έχει θεσμικά καθαρίσει το παιχνίδι. Στη Βουλή ουσιαστικά δεν έχει αντίπαλο. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι όχι μόνο υπερψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, αλλά και σ’ όλο το προηγούμενο διάστημα εμφανίζονται μνημονιακότεροι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως εκ τούτου δεν έχουν περιθώρια για άσκηση στρατηγικού χαρακτήρα αντιπολίτευσης. Θα διαφοροποιούνται σε επιμέρους σημεία της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτού του είδους η αντιπολίτευση, όμως, δεν θα τους επιτρέψει ούτε να αποδομήσουν πολιτικά τον Τσίπρα ούτε να κεφαλαιοποιήσουν για λογαριασμό τους την κοινωνική αγανάκτηση και απόγνωση που αναπόφευκτα θα συσσωρεύει η εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων. Όσον αφορά το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, ίσως κερδίσουν πόντους, αλλά, για προφανείς λόγους, ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα μπορεί να πείσει ότι αποτελεί μελλοντική εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ακόμα και στην περίπτωση που, σε επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες για την έγκριση επώδυνων εφαρμοστικών νόμων, σπάσουν κάποιοι κρίκοι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν εφεδρείες. Η διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας με την προσθήκη του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού παραμένει στο ράφι.

Ο Τσίπρας δεν την επέλεξε, αφενός επειδή δεν την έχει –τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση– ανάγκη, αφετέρου επειδή εκ των πραγμάτων θα του περιόριζε τα περιθώρια κινήσεων. Θα υποχρεωνόταν να διαπραγματεύεται με τη Γεννηματά και τον Θεοδωράκη τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις. Αντιθέτως, ο Καμμένος δεν του θέτει αξιόλογους περιορισμούς. Κινείται σχεδόν σαν να είχε αυτοδυναμία. Τέλος, εάν οι συνθήκες το επιβάλλουν, μπορεί να κατέβει από το ράφι και το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού. Να μπει, δηλαδή, στην κυβέρνηση και η ΝΔ.

Όλα αυτά πρακτικά σημαίνουν ότι η νέα Βουλή έχει τη δυνατότητα να δώσει νέα κυβερνητικά σχήματα για την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Κι αυτό, επειδή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κομμάτων που έχουν δεσμευθεί να το εφαρμόσουν είναι αθροιστικά συντριπτική. Με άλλα λόγια, θεσμικά υπάρχουν και με το παραπάνω οι συνθήκες για εξάντληση της τετραετίας. Δεν παρεμβάλλονται, μάλιστα, ούτε εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, ούτε δημοτικές-περιφερειακές εκλογές.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει να φοβάται ούτε τα συνδικάτα. Έχοντας βυθισθεί στην αναξιοπιστία, δεν είναι σε θέση να οργανώσουν μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν προβλήματα και θα έθεταν εμπόδια στην κυβερνητική πολιτική. Ομαλοποιούνται, επίσης, με γρήγορο ρυθμό και οι σχέσεις της Αθήνας με το ευρωιερατείο.

Στις Βρυξέλλες είναι αισιόδοξοι με τις εξελίξεις στην Ελλάδα παρά κάποιες αντίθετες φωνές. Προτιμούσαν να συμμετείχαν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι κι όχι οι ΑΝΕΛ, αλλά το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους άφησε περιθώρια για άσκηση σχετικών πιέσεων.

Κατά τα άλλα, όμως, είναι –σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές– ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση Τσίπρα, που έχει πλέον τις προϋποθέσεις να μακροημερεύσει, δείχνει αποφασισμένη να τηρήσει τις μνημονιακές υποχρεώσεις της. Και εν πάση περιπτώσει, –όπως τονίζουν– εάν χρειασθεί υπάρχουν εφεδρείες για να συνεχισθεί η απρόσκοπτη εφαρμογή του 3ου Μνημονίου.

Οι ίδιες πηγές υπογραμμίζουν ότι το ευρωιερατείο σημείωσε με έκδηλη ικανοποίηση «την εποικοδομητική στάση που ο πρωθυπουργός τήρησε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής όσον αφορά στο ζήτημα των προσφυγικών ροών αν και η Ελλάδα δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση». Ερμηνεύουν τη στάση του Τσίπρα και ως «έκφραση της βούλησής του να γυρίσει σελίδα και να αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως θα γίνουν εκπτώσεις στην τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει στο πλαίσιο του 3ου προγράμματος, αλλά οπωσδήποτε η εμφανής βελτίωση του κλίματος θα διευκολύνει τα πράγματα και θα έχει θετικές επιπτώσεις».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο μόνος αντίπαλος της κυβέρνησης Τσίπρα είναι τα προβλήματα που προκαλεί η κρίση στην επιβίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, δεδομένου ότι ο γολγοθάς δεν τελειώνει. Από το 2012 και μέχρι πρότινος, η ολοένα και διογκούμενη κατηγορία πολιτών που δεν τα βγάζει πέρα, ή τέλος πάντων δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, έτρεφε την ελπίδα ότι με την ψήφο της θα έλυνε το πρόβλημά της. Θα έφερνε στην εξουσία τον Τσίπρα, ο οποίος και θα υλοποιούσε την επαγγελία του να τερματίσει τις μνημονιακές πολιτικές.

Είναι κυρίως αυτή η ελπίδα κι όχι κάποιο είδος μοιρολατρείας που την τελευταία τριετία έδιωξε τους πολίτες από τους δρόμους και εξασφάλισε συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας. Μετά τα δραματικά γεγονότα του Ιουλίου και τη στροφή του Τσίπρα η ελπίδα αυτή έχει πλέον σβήσει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το αντιμνημονιακό ρεύμα στην κοινωνία έχει μείνει χωρίς πολιτική έκφραση.

Προς το παρόν αγκιστρώνεται στη ρητορική του πρωθυπουργού. Ελπίζει ότι η κυβέρνησή του θα αντικαταστήσει επώδυνες μνημονιακές υποχρεώσεις με ισοδύναμα (πού άραγε θα βρει τόσα ισοδύναμα;), θα αμβλύνει άλλες με επαναδιαπραγμάτευση, θα κατανείμει δίκαια τα βάρη, θα καταπολεμήσει τη διαπλοκή-διαφθορά και θα ανασυγκροτήσει παραγωγικά το κράτος και την οικονομία.

Όλα αυτά, όμως, δεν είναι τίποτα περισσότερο από προσδοκίες. Προφανώς, η άνετη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει πολιτικό χώρο και χρόνο στην κυβέρνηση. Εξίσου προφανές είναι, όμως, πως όταν θα αρχίσουν να έρχονται οι δυσβάσταχτοι λογαριασμοί του 3ου Μνημονίου, το πολιτικό κλίμα αναπόφευκτα σταδιακά θα αλλάξει.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πως θα αντιδράσουν τότε όσοι έχουν περιέλθει σε απόγνωση. Είναι ανόητο κάποιος να προεξοφλήσει την κοινωνική δυναμική και να θεωρήσει αναπόφευκτη την κοινωνική έκρηξη. Θα ήταν κοντόθωρο, όμως, εάν δεν επισημαίναμε το γεγονός ότι θα αρχίσουν να συγκεντρώνονται οι προϋποθέσεις για μία τέτοια εξέλιξη. Η μεγάλη αύξηση του ποσοστού της αποχής ειδικά στις νέες ηλικίες, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι έχει αρχίσει να συσσωρεύεται μία εύφλεκτη κοινωνική ύλη.

Αυτή η εύφλεκτη κοινωνική ύλη είναι ο μοναδικός δυνάμει αντίπαλος του πρωθυπουργού. Το ενδεχόμενο ανάφλεξης θα αποτραπεί μόνο εάν οι πολίτες δουν απτά δείγματα όχι μόνο ενός νέου ήθους και ύφους της εξουσίας, που κι αυτό είναι ζητούμενο, αλλά και πρακτικά βήματα υλοποίησης των επαγγελιών.

Δεδομένου ότι το 3ο Μνημόνιο συγκροτεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο, ότι η ελληνική οικονομία είναι γονατισμένη και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι γεμάτη αντικίνητρα για επενδύσεις, η ποιότητα του νέου κυβερνητικού σχήματος αποκτάει ακόμα πιο κρίσιμη σημασία για να τεθεί η χώρα σε τροχιά ανάκαμψης. Οι προβολείς στράφηκαν στην περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου, στα άθλια tweets που χρεώνονται στον λογαριασμό του και στην αποπομπή του.

Η υπόθεση αυτή προκάλεσε ένα πολιτικό γρατζούνισμα στην κυβέρνηση, αλλά τίποτα περισσότερο. Το ζωτικής σημασίας ερώτημα είναι εάν στις εξαιρετικά δυσμενείς τωρινές συνθήκες το νέο κυβερνητικό σχήμα –ως πρόσωπα και ως διάταξη– εγγυάται ότι έστω και εν μέρει θα γίνουν πράξη οι προεκλογικές επαγγελίες.

Μία πρώτη αξιολόγηση καταδεικνύει ότι ο Τσίπρας δεν διδάχθηκε πολλά από την πείρα του επταμήνου. Αναμφισβήτητα είναι θετικό ότι σε μεγάλο βαθμό διόρθωσε το σφάλμα της τεχνητής συγκόλλησης υπουργείων. Υπενθυμίζουμε ότι αμέσως μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης στο τέλος Ιανουαρίου γράφαμε σ’ αυτές εδώ τις στήλες: «κατά πάσα πιθανότητα (η συγκόλληση υπουργείων) αντί να λύσει προβλήματα θα δημιουργήσει πρόσθετες δυσλειτουργίες… Το φαινόμενο της δημιουργίας φέουδων και πρόκλησης τριβών εντός κάθε υπερυπουργείου θα ενταθεί αντί να αμβλυνθεί». Έτσι και έγινε, γεγονός που υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να επαναφέρει την προτέρα κατάσταση.

Κατά τα άλλα, ο Τσίπρας συνεχίζει να κυβερνά, επικουρούμενος από τον κλειστό κύκλο-παρέα, ο οποίος –ας σημειωθεί– με την πάροδο του χρόνου γίνεται ολοένα και πιο ολιγομελής. Για την ακρίβεια, ο πυρήνας της εξουσίας περιλαμβάνει εκτός από τον πρωθυπουργό, τον παντοδύναμο υπουργό Επικρατείας Παππά και τον έτερο υπουργό Επικρατείας Φλαμπουράρη. Κεντρικά κυβερνητικά στελέχη, όπως π.χ. ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης, ο υπουργός Οικονομικών Τσακαλώτος και ο υπουργός Ανάπτυξης Σταθάκης, κινούνται σε μία κοντινή, αλλά εξωτερική στοιβάδα.

Ο Τσίπρας έδωσε κι αυτή τη φορά τα περισσότερα χαρτοφυλάκια πρωτίστως σε πρόσωπα που έχουν κομματικά ένσημα, αλλά με αμφίβολη διαχειριστική ικανότητα, και δευτερευόντως σε πρόσωπα που δεν προέρχονται από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν συνδέσει την πολιτική μοίρα τους με αυτόν. Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, επικράτησε όχι το κριτήριο της καταλληλότητας και της γνώσης του αντικειμένου, αλλά το κριτήριο των εσωκομματικών ισορροπιών και του βολέματος προσώπων.

Σ’ αυτή την εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία, ωστόσο, αυτού του είδους οι πολυτέλειες κοστίζουν πανάκριβα. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος για χάσιμο, ούτε περιθώριο για να μάθουν οι νέοι υπουργοί «στου Κασίδη το κεφάλι». Είναι αξιοσημείωτη η παρατήρηση κυβερνητικού παράγοντα: «Ο πρωθυπουργός έπρεπε να τοποθετήσει σε περισσότερα υπουργεία στελέχη από την κοινωνία, τα οποία έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν πολιτικό κριτήριο, ότι γνωρίζουν το αντικείμενο, ότι μπορούν να είναι αποτελεσματικά στην επίλυση προβλημάτων και στη διάνοιξη νέων δρόμων».

Προφανώς, η αξιολόγηση των υπουργών θα γίνει επί των πεπραγμένων τους κι όχι προκαταβολικά. Η σύνθεση της κυβέρνησης, ωστόσο, είναι μία πρώτη ένδειξη ότι ο Τσίπρας αδυνατεί να κάνει την υπέρβαση. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται επαρκώς την κρισιμότητα της κατάστασης. Και βεβαίως δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ούτε τις δικές του ανεπάρκειες, ούτε τις διαχειριστικές αδυναμίες των κομματικών στελεχών του, έτσι όπως αμφότερες φάνηκαν τους περασμένους μήνες.

Αποφάσισαν ... , ψηφίσατε !!! , #τελειώσαμε

Αποφάσισαν ... ,  ψηφίσατε !!!  ,   #τελειώσαμε

Οι εκλογές τέλειωσαν, τα μέτρα έρχονται. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (η κυβέρνηση δηλαδή) έτσι χωρίς δικαιολογίες και καθυστερήσεις αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό πλέον ρόλο στην επιβολή της λιτότητας και την αύξηση της φτώχειας.

Ιδού η  οικονομική ατζέντα των επόμενων εβδομάδων:

Μείωση συντάξεων: Η δικαιολογία για τις οριζόντιες περικοπές των συντάξεων που ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ είναι πως έτσι θα αποτραπεί η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η μείωση των συντάξεων του ΟΓΑ κι η επαναφορά της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, την οποία συμφώνησαν ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με το 3ο Μνημόνιο Τσίπρα – Καμμένου. Εύκολα ωστόσο μπορούμε να προβλέψουμε τη συνέχεια: και οι συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ θα κοπούν πολύ πάνω μάλιστα από ένα μεσοσταθμικό επίπεδο της τάξης του 11% και οι μνημονιακές δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν. Πώς αλλιώς θα καλυφθεί η υστέρηση εσόδων σε σχέση με τις προβλέψεις ύψους 4,15 δισ. ευρώ για το τρέχον έτος, όπως ανακοινώθηκε από το υπουργείο; Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο, που τον Αύγουστο του 2015 έφτασαν τα 72,2 δισ. ευρώ, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της ασφυξίας που κυριαρχεί στην αγορά…

Κατάργηση ΦΠΑ σε νησιά. Δεδομένης της μνημονιακής δέσμευσης το πρώτο από τα τρία κύματα καταργήσεων της έκπτωσης, ύψους 30%, να ανακοινωθεί την 1η Οκτωβρίου, όταν ακόμη η Βουλή θα είναι κλειστή, η κυβέρνηση φέρεται έτοιμη να επιβάλλει το μέτρο με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, χωρίς δηλαδή να ψηφιστεί από τη Βουλή. «Εδώ παρουσιάζεται ανησυχητική ομοιότητα με όσα συνέβαιναν το 1930-32 στη Γερμανία, όταν παρόμοιας λογικής υφεσιακά μέτρα επιβάλλονταν με προεδρικά διατάγματα έκτακτης ανάγκης, κατά κατάχρηση του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, πράγμα που αποτέλεσε τον προθάλαμο της κατάλυσης του Συντάγματος εκείνου», έγραφε για την κατάχρηση της έκδοσης ΠΝΠ ο Κώστας Χρυσόγονος (Η καταστρατήγηση του συντάγματος στην εποχή των μνημονίων, εκδ. Λιβάνη, 2013), πριν ο ίδιος εξελιχθεί σε μνημονιακό φερέφωνο.

Είσπραξη ΕΝΦΙΑ, ηλεκτρονικές κατασχέσεις, νέο ποινολόγιο εφορίας, κατάργηση επιστροφής Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο αγροτικό ντίζελ (που θα το φτάσει στα 200 ευρώ ανά χιλιόλιτρο πριν πάει στα 330 τον Οκτώβριο του 2016), κ.α. Όλα αυτά περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα που θα πρέπει να ψηφιστούν Οκτώβρη και Νοέμβριο έτσι ώστε να απελευθερωθούν οι δύο δόσεις ύψους 2 και 1 δισ. ευρώ από τους πιστωτές στο γνωστό περιβάλλον «υψηλών συγκινήσεων» με ρεπορτάζ για αγώνα δρόμου, κ.α.

Απελευθέρωση «κλειστών» επαγγελμάτων. Μνημονιακή υποχρέωση κι αυτή, όπως έλεγαν το 2010 οι ΠΑΣΟΚοι, κι επαναλαμβάνουν το 2015 από τα έδρανα και τις υπουργικές καρέκλες του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας από την άδεια πώλησης των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ (με τζίρο ύψους 350 εκ. ευρώ) και την απελευθέρωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων, μέχρι τη διευκόλυνση των εισαγωγών γάλακτος μέσω του καθορισμού από τις ίδιες τις γαλακτοβιομηχανίες της διάρκειας ζωής του φρέσκου γάλακτος που σήμερα είναι 7 μέρες, και την εξομοίωση των αρτοποιείων με τους φούρνους, τεράστιοι τζίροι τους οποίους εκμεταλλευόταν η εγχώρια και κυρίως μικρομεσαία αγορά δίνονται βορά στο μεγάλο (πχ. σούπερ μάρκετ) και πολυεθνικό κεφάλαιο (γαλακτοβιομηχανία Γερμανίας και Ολλανδίας).

Διαλύεται η ΝΔ;

Διαλύεται η ΝΔ;

 

Η εκλογική ήττα της ΝΔ οδηγεί, κατά τα φαινόμενα, σε διχαστικές καταστάσεις, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος συνεκτικός ιστός, ανάμεσα στις διάφορες τάσεις που λειτουργούν στο εσωτερικό του κόμματος.

Η παραίτηση Μεϊμαράκη είναι πιθανόν να οδηγήσει όχι στην αποχώρησή του από την ηγεσία, αλλά στην υποβολή της υποψηφιότητάς του! Αυτή δείχνει να είναι η κυρίαρχη επιθυμία του καραμανλικού στρατοπέδου, το οποίο φαίνεται να προκρίνει έναν αναλώσιμο αρχηγό, έως ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την επαναφορά του Κώστα Καραμανλή.

Ωστόσο, αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας του κόμματος που χαρακτηρίζει τους καραμανλικούς, συνιστά αυτή τη στιγμή κανονική τροχοπέδη για την ανασυγκρότηση του κόμματος, την ανανέωσή του και την διατύπωση μιας νέας, σοβαρής εναλλακτικής κεντροδεξιάς πολιτικής στρατηγικής. Ο Κώστας Καραμανλής, ευνοώντας την παραμονή Μεϊμαράκη, ουσιαστικά μπλοκάρει τις δυνάμεις ανανέωσης του κόμματος και επομένως καθίσταται εμπόδιο στην προσπάθεια επαναφοράς της ΝΔ σε κυβερνητική τροχιά. Ο Καραμανλής αυτή τη στιγμή είναι, εξ’ αντικεμένου, το βαρίδι της ΝΔ.

Διότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ηττημένος κατά κράτος από τον Αλέξη Τσίπρα, το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι η εξασφάλιση μιας ανέφελης τετραετίας για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν είναι σε θέση, αυτός και το επιτελείο του, να διατυπώσουν μια σοβαρή εναλλακτική πολιτική λύση. Η προεδρία Μεϊμαράκη, εάν συνεχιστεί, με τις δικογραφίες στη Βουλή, με την πολιτική ανεπάρκεια του αρχηγού και την οργανωτική παράλυση του κόμματος, θα οδηγήσει σε ταχύτατη φθορά.

Ωστόσο, ο τρόπος εκλογής του νέου αρχηγού, αφήνει πολλά περιθώρια για ανατροπή της στρατηγικής του καραμανλικού στρατοπέδου. Ο αρχηγός της ΝΔ θα εκλεγεί από τους πολίτες που ελεύθερα θα προσέλθουν. Επομένως ο μηχανισμός του κόμματος καθίσταται ανίσχυρος, πολύ περισσότερο που τέτοιος μηχανισμός δεν υφίσταται καν. Είναι απορίας άξιον, πώς σχεδιάζεται η επιρροή του εκλογικού σώματος, όταν η πολιτική λογική επιβάλει εκλογή νέου και σχετικά άφθαρτου αρχηγού και όταν δεν υπάρχει τρόπος επηρεασμού του εκλογικού σώματος.

Ποιοί θα είναι οι υποψήφιοι; Πρώτος βγήκε ο Κυριάκος. Παρότι το πολιτικό του προφίλ είναι περιορισμένο στον νεοφιλελεύθερο χώρο, εν τούτοις ο Κυριάκος, εάν βρει απέναντί του μόνον τον Μεϊμαράκη, είναι σε θέση να κερδίσει την κούρσα. Πρώτον, διότι ταιριάζει με την εικόνα ενός νέου πολιτικού, που είναι σε θέση να ανανεώσει το κόμμα. Δεύτερον, διότι φαίνεται να έχει μια συγκροτημένη σχετικά πολιτική θέση. Και τρίτον, διότι απέναντί του θα έχει έναν πολιτικό χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος και χωρίς επεξεργασμένο πολιτικό σχεδιασμό.

Επομένως, εάν το καραμανλικό στρατόπεδο κάνει το σφάλμα να κατέβει στην κούρσα με τον Μεϊμαράκη, είναι πιθανόν να χάσει την εκλογή από τον Κυριάκο. Και αν την χάσει θα χάσει οριστικά και το κόμμα.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι υποψήφιοι, που δεν κινούνται στον νεοφιλελεύθερο χώρο και ταυτόχρονα θα μπορούσαν να δώσουν τα εχέγγυα της ανανέωσης της παράταξης οργανωτικά και πολιτικά, όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη. Είναι άγνωστο όμως, το εάν θα θελήσουν, σ’ αυτήν την φάση, να εμπλακούν σ΄αυτόν τον κομματικό κυκεώνα που έχει σημαδεμένη την τράπουλα. Επίσης, το καραμανλικό στρατόπεδο θα μπορούσε να εμπλουτιστεί και από τον Νίκο Δένδια ή, τον αποτυχόντα ωστόσο, Ευριπίδη Στυλιανίδη. Όμως, σύμφωνα με τις ενδείξεις και αν δεν έχουμε έκπληξη της τελευταίας στιγμής, τελικώς απέναντι στον Κυριάκο θα τεθεί μόνον ο Μεϊμαράκης.

Απομένει η τάση Σαμαρά. Το πιθανότερο είναι εκφραστεί από μια υποψηφιότητα του Μάκη Βορίδη. Εάν συμβεί αυτό, θα λειτουργήσει εντελώς διαλυτικά στην όλη διαδικασία, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της παράταξης, η οποία οδεύει ολοταχώς προς διχοτόμηση ή ακόμη και τριχοτόμηση.

Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, θα ήταν απαραίτητη μια συμφωνία κορυφής, πριν τις εκλογές και με την κατανομή κεντρικών ρόλων σε όλα τα κεντρικά στελέχη του κόμματος, ανεξαρτήτως της εκλογής. Αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται. Αντίθετα, η ΝΔ δείχνει να έχει πάρει οριστικά το δρόμο της διάσπασης, παραδομένη στις προσωπικές στρατηγικές των πρώην προέδρων της.

Του Απόστολου Διαμαντή

Αναστοχασμός και συγκρότηση Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Αναστοχασμός  και συγκρότηση

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ής Σεπτεμβρίου φαίνεται να κλείνει δύο κύκλους της πολιτικής μας ζωής. Πρώτα απ' όλα, τον μικρό κύκλο που άνοιξε στις 25 Ιανουαρίου με την εκλογική νίκη της Αριστεράς και το σχηματισμό αντιμνημονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Βέβαια, η κυβέρνηση έμεινε βασικά η ίδια, αλλά μόνο για να επιβεβαιώσει ότι καθένας επιστρέφει από το όποιο ταξίδι του άλλος άνθρωπος- όχι πάντα καλύτερος. Ακόμη κι ανάμεσα σε όσους ένοιωσαν ανακούφιση που δεν βγήκε η Νέα Δημοκρατία (ένα συναίσθημα απολύτως κατανοητό), λίγοι ξανάζησαν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου την ελπίδα, τη ζεστασιά και τον ενθουσιασμό του περασμένου Γενάρη. Οι πιο πολλοί ψήφισαν- αν ψήφισαν- ΣΥΡΙΖΑ με βαριά καρδιά, κάποτε και με κάποια ντροπή.

Μαζί μ' αυτόν τον μικρό κύκλο, κλείνει ο μεγάλος κύκλος πέντε χρόνων κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, που άνοιξε με την είσοδο στην εποχή των Μνημονίων. Μαζί με τα άπειρα δεινά που συσσώρευσε αυτή η εποχή στα λαϊκά στρώματα, έφερε και την ελπίδα ότι ο συνδυασμός των κοινωνικών αγώνων "από τα κάτω" και των πολιτικών ανατροπών "από τα πάνω", με το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, θα άνοιγε έναν καινούργιο δρόμο ελπίδας, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική. Αυτός ο δρόμος έχει πλέον κλείσει. Προσωρινά, έστω, αλλά έχει κλείσει. Το Σχέδιο Α των δανειστών για μια ολιγόμηνη "αριστερή παρένθεση" απέτυχε μόνο γιατί πέτυχε το πολύ χειρότερο, από πολλές απόψεις, Σχέδιο Β (γιατί ο εχθρός έχει πάντα Σχέδιο Β): της μετατροπής ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μνημονιακή δύναμη, που πλέει πλησίστια προς τη μεγάλη οικογένεια της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς και προβάλλεται ήδη ως παράδειγμα προς μίμηση από τους Ολάντ, Ρέντσι και ΣΙΑ.

Πώς έγιναν όλα αυτά τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, αναρωτιούνται πολλοί φίλοι και σύντροφοι. Με το δίκιο τους. Οι απότομες εναλλαγές αυτής της χρονιάς ανάμεσα στο κρύο και τη ζέστη, μαζί με την κούραση, που βαραίνει περισσότερο πάνω σ' αυτούς που έδωσαν με ανιδιοτέλεια τούτη τη δύσκολη μάχη, κάποτε θολώνει την εικόνα και εξασθενίζει τη μνήμη. Ας επιχειρήσουμε να τη φρεσκάρουμε πηγαίνοντας 47 χρόνια πίσω.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Τον Μάη του 1968 η Γαλλία έζησε τη μεγαλύτερη λαϊκή εξέγερση που έχει ζήσει χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού στα μεταπολεμικά χρόνια. Το μικρό συννεφάκι των πρώτων φοιτητικών καταλήψεων έφερε μέσα σε λίγες μέρες μια τρομερή κοινωνική καταιγίδα. Γύρω στις 20 με 23 Μαΐου απεργούσαν 11 εκατομμύρια εργάτες και υπάλληλοι, περίπου τα δύο τρίτα της εργατικής δύναμης. Η ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό πίστευαν πως βρίσκονταν στ' αλήθεια στα πρόθυρα επανάστασης. Στις 20 Μαΐου, ο Ντε Γκωλ αναβάλλει το υπουργικό συμβούλιο και φεύγει αυτοεξόριστος στο Μπάντεν- Μπάντεν της Γερμανίας, αναζητώντας καταφύγιο στη γαλλική βάση. Στο Μέγαρο των Ηλυσίων έχει μείνει ο κατατρομαγμένος πρωθυπουργός Πομπιντού κι οι συνεργάτες του καίνε κρατικά έγγραφα, περιμένοντας ότι όπου νάναι θα μπουκάρουν οι κομμουνιστές.

Όμως εκεί, στο Μπαντεν- Μπάντεν, ο στρατηγός Ζακ Μασί- ο άνθρωπος που είχε πολεμήσει τους Βιετκόγκ στην Ινδονίκα και είχε σφάξει τους επαναστάτες του FLN στη μάχη του Αλγερίου- εκφράζει την απόλυτη νομιμοφροσύνη του στρατεύματος στον Ντε Γκωλ, του δίνει θάρρος και τον πείθει να γυρίσει πίσω. Την επόμενη μέρα, ο Ντε Γκωλ διαλύει την Εθνοσυνέλευση και προκηρύσσει εκλογές. Αμέσως μετά, ένα τεράστιο πλήθος οπαδών του κατακλύζει τη λεωφόρο Σανς Ελιζέ. Είναι η απάντηση της συντηρητικής, "βαθειάς Γαλλίας" στο κίνημα του Μάη. Από την επομένη, οι αριθμοί των απεργών πέφτουν κατακόρυφα. Στις εκλογές της 23ης Ιουνίου, η Δεξιά θριαμβεύει, παίρνοντας το 58,1% των ψήφων.

Άλλο Γαλλία του 1968, άλλο Ελλάδα του 2015, θα πείτε. Ασφαλώς. Οι αγωνιστικές ανατάσεις της τελευταίας πενταετίας στη χώρα μας ουδέποτε έφτασαν σε ένα σημείο πυράκτωσης που να πλησιάζει το γαλλικό Μάη. Υπάρχει όμως ένα δίδαγμα που μας αφορά. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και κάθε λαός, είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Σε συγκυρίες εκρηκτικά κρίσιμων διλημμάτων, αυτά τα δύο βρίσκονται πολύ κοντά. Κι η μετάβαση από την εξέγερση στην υποταγή, από το "δεν πάει άλλο" στο "δεν γίνεται τίποτα", από το "τα θέλουμε όλα" στο "να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζεται" μπορεί να είναι πολύ γρήγορη, αν χαθεί η ευκαιρία, την αποφασιστική στιγμή. Τότε, η παλίρροια που μέχρι χθες σε σήκωνε, μπορεί να γίνει η άμπωτις που θα σε αφήσει σε αφιλόξενη ακτή.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΙΚΥΡΩΣΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΕΠΙΣΥΜΒΕΙ

Με άλλα λόγια, οι εκλογές δεν δημιούργησαν, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να δημιουργήσουν μια νέα κατάσταση εκ του μηδενός. Σε αδρές γραμμές, επικύρωσαν αυτό που είχε ήδη επισυμβεί στο κοινωνικό σώμα- έστω κι αν πρόκειται για ένα προσωρινό αποτέλεσμα κι όχι για μια σταθεροποιημένη κατάσταση πραγμάτων.

Στο επίπεδο των κοινωνικών κινημάτων, η καθοδική πορεία είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, μετά το ζενίθ των μεγάλων αγώνων του 2010-2011. Με όλες τις ελπίδες που γέννησε, το εκλογικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον περασμένο Γενάρη, είχε έντονα χαρακτηριστικά ανάθεσης, προσμονής της εύκολης λύσης, χωρίς μεγάλες ρήξεις και ρίσκα. Ωστόσο, ο κύκλος δεν είχε κλείσει ακόμη, εξαιτίας της ίδιας της αντικειμενικής πραγματικότητας και της στάσης των δανειστών, που έφερναν ξανά και ξανά την κυβέρνηση και τον ίδιο το λαό αντιμέτωπους με το αναπόδραστο δίλημμα: ρήξη ή ταπείνωση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει!

Με ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης και με αρνητικό ορόσημο τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οι όροι της ρήξης- τόσο από την άποψη των οικονομικών διαθεσίμων του δημοσίου, όσο και από την άποψη της λαϊκής συνείδησης- επιδεινώνονταν διαρκώς. Και πάλι, όμως, το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας δεν είχε κλείσει τελείως. Αυτό έδειξε και η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα, που απελευθέρωσε μια ριζοσπαστική, λαϊκή δυναμική την οποία ελάχιστοι περίμεναν.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η περί αυτόν ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκαν σε αυτή την απόφαση όχι από κάποιο στρατηγικό σχέδιο, αλλά από τον πολιτικό τους καιροσκοπισμό, υπό την πίεση των ίδιων των πραγμάτων, όταν προσέκρουσαν στο τείχος αδιαλλαξίας του Βερολίνου. Όλο το κρίσιμο δεκαήμερο προ του δημοψηφίσματος ταλαντεύονταν σα μεθυσμένο καράβι. Το βράδυ της Παρασκευής πάγωσαν κυριολεκτικά με τη λαοθάλασσα που αντίκρισαν και που δεν είχαν φανταστεί, αναλογιζόμενοι πώς θα απεγκλωβιστούν από την πίεση ακριβώς εκείνων των ανθρώπων που τους αποθέωναν. Το συντριπτικό ΟΧΙ κορύφωσε την αγωνία και την ταλάντευση του Αλέξη Τσίπρα. «Κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει, κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει κι απέτυχεν οικτρά κι εξουθενώθη»...

Θα αποτελούσε αντικείμενο ενδιαφέρουσας δημοσιογραφικής έρευνας να ελεγχθεί αν, πέρα από την απειλή του οικονομικού στραγγαλισμού, ο ξένος παράγοντας και τα εσωτερικά του στηρίγματα εκβίασαν την κυβέρνηση και με κάτι πιο «χοντρό»- π.χ. ένα είδος "Ευρωμεϊντάν" κατά το ουκρανικό πρότυπο.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία παραμένει η ίδια: η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πολύ σκληρό δίλημμα. Με δεδομένη την αδιαλλαξία των δανειστών, η επόμενη, «φορσέ» κίνηση, αν ήθελε να διατηρήσει και να εκμεταλλευθεί τη δυναμική του ΟΧΙ, ήταν η έξοδος από το ευρώ και η είσοδος σε μια φάση απότομης κλιμάκωσης των κοινωνικών συγκρούσεων. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας επιλογής ασφαλώς δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Μπορεί όντως οι λαϊκές δυνάμεις να μην άντεχαν και η κυβέρνηση να έπεφτε, υποκύπτοντας στο μεταμοντέρνο πραξικόπημα Βρυξελλών και Βερολίνου. Τουλάχιστον θα έπεφτε μαχόμενη, διατηρώντας ένα μεγάλο πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο για το μέλλον. Αλλά κάτι τέτοιο υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια της συγκεκριμένης ηγετικής ομάδας, το πολιτικό DNA της οποίας ήταν δομημένο πάνω στη διπλή έλικα του ευρωπαϊσμού και του οπορτουνισμού. Κι έτσι, έγινε ό,τι έγινε. Σχεδόν μοιραία.

ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;

Η άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης- μιας κυβέρνησης που προερχόταν κυρίως από την Αριστερά και μέχρι χθες ενσάρκωνε την αντίσταση στους δανειστές- είχε τεράστιες επιπτώσεις στο ηθικό των λαϊκών δυνάμεων. Επιπτώσεις που δεν καταφέραμε να αξιολογήσουμε σωστά, εξιδανικεύοντας το ρεύμα το ΟΧΙ και υποτιμώντας τις αντιφάσεις του.

Ένα πολύ σημαντικό τμήμα αυτού το ρεύματος οργίστηκε και αποστοιχίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να πείθεται για τη δυνατότητα μιας άλλης, ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης. Ένα άλλο τμήμα του ΟΧΙ, αριθμητικά μεγαλύτερο, ακολούθησε με κρύα καρδιά τον Αλέξη Τσίπρα και δικαιολόγησε τη συνθηκολόγησή του. Αυτοί οι άνθρωποι στην ταλάντευση του Τσίπρα έβλεπαν τη δική τους ταλάντευση, στο φόβο του, τους δικούς τους φόβους, στην ήττα του τη δική τους ήττα. Δεν άντεχαν να παραδεχτούν ότι το όνειρο που έβλεπαν από τις 25 Γενάρη είχε πια τελειώσει και δεν εννοούσαν να «ξυπνήσουν», γιατί δεν ήξεραν πώς να ζήσουν έξω από αυτή τη φαντασιακή φούσκα.

Επιπλέον, πολλοί φοβούνταν βάσιμα ότι αν επανέλθει η Νέα Δημοκρατία θα χάσουν τη δουλειά τους (κυρίως στο δημόσιο) ή το επίδομά τους ή τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα χρέη τους. Γιατί είναι γεγονός, βέβαια, ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έβαλε φρένο στην αντιλαϊκή χιονοστιβάδα και πήρε και κάποια, περιορισμένα, θετικά μέτρα. Όπως είναι γεγονός ότι η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου είχε μόλις αρχίσει και οι επιπτώσεις στη ζωή των περισσότερων δεν είχαν γίνει ακόμη ιδιαίτερα αισθητές. Η επιλογή του λιγότερο κακού ήταν το λογικό επακόλουθο.

Την ίδια στιγμή, η Λαϊκή Ενότητα, ένα πολιτικό σχήμα που συγκροτήθηκε μόλις 28 μέρες πριν τις εκλογές, με αγωνιστές και προσωπικότητες διαφορετικής πολιτικής προέλευσης, καλούνταν να πραγματοποιήσει έναν πραγματικό άθλο: να συγκροτηθεί πολιτικά και οργανωτικά σε όλη την Ελλάδα και να δώσει μια συμπιεσμέμη εκλογική μάχη με ελάχιστους πόρους και μέσα επικοινωνίας. Τα κενά στον προγραμματικό της λόγο, η αστάθεια φυσιογνωμίας και ταυτότητας, τα λάθη και οι αστοχίες της προεκλογικής καμπάνιας ήταν λίγο- πολύ αναπόφευκτα.

Θα μπορούσαμε, βέβαια, να είχαμε καλύτερη επικοινωνιακή παρουσία και να είχαμε αποφύγει κάποια λάθη- ιδιαίτερα στην προβολή της ριζοσπαστικής, εναλλακτικής μας πρότασης και στην ταλάντευση που εμφανίζαμε αναφορικά με την έξοδο από την ευρωζώνη. Με λίγο καλύτερη προσπάθεια θα μπορούσαμε να έχουμε μπει στη Βουλή, φτάνοντας το 3,5% ή και το 4%. Κάτι τέτοιο θα μας έφερνε, βέβαια, σε πολύ καλύτερη θέση εκκίνησης, ενόψει της μακράς διαδρομής που έχουμε μπροστά μας, αλλά δεν θα άλλαζε δραματικά τη μεγάλη εικόνα. Ίσως μάλιστα να έκρυβε τα πραγματικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

ΑΓΩΝΑΣ ΑΝΤΟΧΗΣ

Εάν κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μια συντεταγμένη προσπάθεια προγραμματικής θεμελίωσης, οργανωτικής συγκρότητησης και κοινωνικής γείωσης- έναν αγώνα δρόμου μακράς διαρκείας κι όχι ένα σύντομο «σπριντ».

Παρά την επιτυχία των δανειστών και των υποτελών τους στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, το μνημονιακό καθεστώς δεν έχει ακόμη σταθεροποιηθεί και δεν θα σταθεροποιηθεί εύκολα. Οικονομικά, είναι βέβαιο ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει, παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος που θα επιφέρει, όπως απέτυχαν και τα προηγούμενα, αδυνατώντας να πετύχει μια αντιδραστική, έστω, σταθεροποίηση και ανάπτυξη. Στο κοινωνικό επίπεδο, τα καταιγιστικά μέτρα που προβλέπονται θα αναθερμάνουν αναπόφευκτα, σε μια πορεία, τις λαϊκές αντιστάσεις, έστω κι αν αυτές έχουν αρχικά σποραδικό και ασυντόνιστο χαρακτήρα.

Αλλά και στο πολιτικό επίπεδο, η κατάσταση δεν είναι μονόχρωμη. Πέρα από το όχι ευκαταφρόνητο 10% των ψηφοφόρων που στράφηκαν σε αριστερά ψηφοδέλτια με αντιμνημονιακή, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αναφορά, ένα σημαντικό μέρος της αποχής (όχι όλο βέβαια) αναζητά ριζοσπαστικές, αριστερές λύσεις. Αλλά και ένα μεγάλο τμήμα των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά βλέπει με καλό μάτι τη μνημονιακή, σοσιαλδημοκρατική του μετάλλαξη, ούτε εννοεί να δώσει λευκή επιταγή στην προώθηση των μνηνομιακών μέτρων. Όταν πέσει η σκόνη και ξεχαστούν οι μνησιακακίες της εκλογικής αναμέτρησης, όταν αρχίσει η αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης με την προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων, ο κόσμος αυτός θα ακούσει με προσοχή τις εναλλακτικές προτάσεις της Λαϊκής Ενότητας και θα αξιολογήσει αυστηρά, αλλά δίκαια την προσφορά της στα κοινωνικά μέτωπα και τους δημοκρατικούς αγώνες.

Αυτό που προέχει σήμερα είναι να ξεκινήσουν ανοιχτές διαδικασίες βάσης για την προγραμματική και οργανωτική μας συγκρότηση, που θα δώσει σταθερή μορφή και σχήμα στην προσπάθειά μας. Ξεκινάμε με το δεδομένο ότι δεν γεννηθήκαμε για να αναπαραγάγουμε τις αριστερές στρατηγικές που έχουν ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει. Δεν φιλοδοξούμε να εξελιχθούμε ούτε σε ένα «καλό ΚΚΕ», ούτε σε μια «μεγάλη ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ούτε σε έναν «πιο ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ του 2012». Φιλοδοξούμε να αξιοποιήσουμε ό,τι θετικό έχουν να επιδείξουν όλες οι προηγούμενες αριστερές προσπάθειες (γιατί κάθε μια έχει βέβαια και τα θετικά της) μέσα σε μια νέα ποιότητα: ένα πολυφωνικό, πολιτικό μέτωπο με αναφορά στη μισθωτή εργασία και τη σοσιαλιστική προοπτική, με μάχιμη, εναλλακτική πολιτική πρόταση ρήξης για το σήμερα κι όχι για τη Δευτέρα Παρουσία, με ανοιχτή, δημοκρατική συγκρότηση, μακριά από γραφειοκρατικές ιεραρχίες και συναλλαγές «μικρών πολιτικών γραφείων».

Δεν θα είναι εύκολο και δεν θα έρθει γρήγορα. Αλλά και δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Μέσα στον ελάχιστο, πυκνότατο χρόνο της εκλογικής μάχης συσπειρώσαμε έναν πολύ αξιόλογο κόσμο έμπειρων αγωνιστών και νέων ανθρώπων, με μεγάλα αποθέματα μαχητικότητας, φαντασίας και δημιουργικότητας. Τους χρωστάμε μια συνέχεια αντάξια των προσδοκιών τους, με πρωταγωνιστές τους ίδιους

Το εκλογικό αποτέλεσμα, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικοί πρόσφυγες Του Σταύρου Λυγερού.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικοί πρόσφυγες             Του Σταύρου Λυγερού.

Του Σταύρου Λυγερού.

Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι στην Κουμουνδούρου εξεπλάγησαν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Για μία ακόμα φορά οι δημοσκοπήσεις έπεσαν παταγωδώς έξω. Αντί για ντέρμπι οι κάλπες κατέγραψαν μία νέα σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια μία νέα σαρωτική νίκη του Τσίπρα.

Το πρώτο ζήτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι η καταρρακωμένη αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων. Είναι κοινό μυστικό ότι αρκετές εταιρείες «πειράζουν» τα αποτελέσματα, προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις αυτών που τις πληρώνουν. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα. Μία μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί τις εν λόγω εταιρείες μέρος της διαπλοκής των ΜΜΕ με την οικονομική ολιγαρχία και το παλαιό πολιτικό κατεστημένο και φαίνεται πως δεν απαντά με ειλικρίνεια.

Πέρα, όμως, από το ναυάγιο των δημοσκοπήσεων θα πρέπει να ομολογήσουμε πως και οι εμπειρικές εκτιμήσεις έβλεπαν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με τρεις, το πολύ με τέσσερις μονάδες. Μετά τα όσα συνέβησαν, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, τη μνημονιακή στροφή που μετέτρεψε το ηχηρό «όχι» σε «ναι» και τη διάσπαση, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι στην Κουμουνδούρου θεωρούσαν απίθανο να πλησιάσουν το 36,5% του Ιανουαρίου. Κι όμως, το εκλογικό κόστος ήταν μόνο μία μονάδα!

Είναι κοινός τόπος ότι από το 2012 τα εκλογικά πανιά του ΣΥΡΙΖΑ τα φούσκωσε το αντιμνημονιακό ρεύμα στην κοινωνία. Οι πολίτες που κινούνταν σ' αυτό το ρεύμα έτρεφαν την ελπίδα πως με την ψήφο τους θα μπορούσαν να τερματίσουν τις μνημονιακές πολιτικές που από το 2010 συσσωρεύουν οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Τα προηγούμενα χρόνια, ο Τσίπρας υποσχόταν πως εάν οι ψηφοφόροι του δώσουν την εξουσία θα τις τερματίσει σε συνθήκες οικονομικής ομαλότητας και εντός της Ευρωζώνης. Γι' αυτό και του την έδωσαν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο κόμμα βίωσαν τη μνημονιακή στροφή του ως πολιτική διάψευση. Κατά κανόνα δεν αξιολογούν θετικά την επίδοση της επτάμηνης διακυβέρνησης. Του καταλογίζουν αυταπάτες, απειρία, διαχειριστική ανεπάρκεια και κυρίως έλλειψη πολιτικού σχεδίου.

Από την άλλη πλευρά, όμως, θεωρούν πως ο Τσίπρας ήταν ειλικρινής, ότι –σε αντίθεση με τους προκατόχους του– διαπραγματεύθηκε σκληρά και μέχρι το τέλος για την καλύτερη συμφωνία, αλλά προσέκρουσε στην εχθρική αδιαλλαξία του ευρωιερατείου. Θεωρούν ακόμα πως απέναντι στον κίνδυνο κατάρρευσης της οικονομίας υπέκυψε στον εκβιασμό των δανειστών και υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο. Με άλλα λόγια του αναγνωρίζουν καλές προθέσεις και τουλάχιστον εν μέρει δικαιολογούν τη μνημονιακή στροφή του.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ότι οι ψηφοφόροι αυτής της κατηγορίας (στην πραγματικότητα εκλογικοί πρόσφυγες) δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις. Αναζητούσαν εναλλακτική κυβερνητική λύση, όχι ιδεολογική καθαρότητα και καθαρόαιμη αριστερή ρητορική. Είχαν συνείδηση ότι μετά τη στροφή του Τσίπρα η υπερψήφιση αντιμνημονιακών κομμάτων θα ήταν ψήφος διαμαρτυρίας που ελάχιστα θα επηρέαζε τα πράγματα.

Κατά κανόνα, άλλωστε, είναι κεντρώοι και κεντροαριστεροί πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να λείπουν και κεντροδεξιοί πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ. Αυτοί είναι και οι λόγοι που στα μάτια τους η Λαϊκή Ενότητα δεν ήταν ελκυστική επιλογή. Έτσι ερμηνεύεται και η εκλογική αποτυχία της. Το κόμμα του Λαφαζάνη αλίευσε ψηφοφόρους σχεδόν αποκλειστικά από την παραδοσιακή εκλογική βάση του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» που δεν ξεπερνούσε το 5%.

Για τη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων αυτής της κατηγορίας, ούτε ο «επαναπατρισμός» στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΝΔ ήταν επιλογή. Χρεώνουν την κατάντια της χώρας και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ανατροπή των σταθερών του δικού τους βίου στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ξέρουν σε γενικές γραμμές ότι ο λογαριασμός του 3ου Μνημονίου θα είναι επώδυνος, αλλά δεν έχουν ακόμα το βίωμα.

Σ' αυτή τη χρονική στιγμή και μη διαθέτοντας ρεαλιστική αντιμνημονιακή κυβερνητική λύση, οι πιεζόμενοι από την οικονομική δυσπραγία μικρομεσαίοι αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι κατέληξαν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα, έστω και αμφίθυμα, έστω και με επιφυλάξεις. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η δέσμευσή του ότι θα κατανείμει τα επώδυνα βάρη με τρόπο που να ευνοεί τους πιο αδύναμους. Με άλλα λόγια, προτίμησαν Μνημόνιο με Τσίπρα παρά Μνημόνιο με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

Η απέχθεια της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών προς το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο, το οποίο έριξε την Ελλάδα στα βράχια φάνηκε καθαρά και στο δημοψήφισμα. Το ηχηρό «όχι» δεν ήταν μόνο όχι στην πρόταση Γιούνκερ. Ήταν κυρίως μία ευθεία αποδοκιμασία των αρχουσών ελίτ, οι οποίες με κατηγορηματικό τρόπο είχαν στρατευθεί υπέρ του «ναι».

Η προεκλογική ρητορική του Τσίπρα για τη σύγκρουση του νέου με το παλαιό βρήκε απήχηση, ακριβώς λόγω αυτής της απέχθειας που είναι διάχυτη στην κοινωνία. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και η απήχηση της δέσμευσής του ότι θα ανοίξει μέτωπο εναντίον της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η αποκατάσταση των σχέσεων με το ευρωιερατείο, η σταδιακή ομαλοποίηση της οικονομικής ζωής και η απόσχιση της Αριστερής Πλατφόρμας προσκόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ ψήφους από μία διαφορετική δεξαμενή. Πρόκειται για πολίτες, οι οποίοι επιθυμούν αλλαγές, αλλά τον Ιανουάριο είχαν φοβηθεί να τον ψηφίσουν. Με άλλα λόγια, οι εκλογικές απώλειες από τους αμφιλεγόμενους χειρισμούς στη διαπραγμάτευση και τελικώς από τη μνημονιακή στροφή του Τσίπρα σχεδόν καλύφθηκαν από τις νέες εκλογικές εισροές (σε επίπεδο ποσοστών).

Το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε ότι το ποσοστό της ΝΔ έχει σκληρό κάτω φράγμα, αλλά και δυσκολία ανόδου. Το σκληρό κάτω φράγμα δεν οφείλεται στην ομοιογένεια των ψηφοφόρων της. Οφείλεται στα στέρεα αντι-ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά τους που είναι ο κοινός παρονομαστής. Αυτά είναι που εξωθούν κεντρώας και κεντροαριστερής ιδεολογίας φιλελεύθερους αστούς να αθροίζονται εκλογικά με παραδοσιακούς σκληροπυρηνικούς δεξιούς.

Το γεγονός ότι προσφάτως ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο δεν καταργεί το αντιμνημονιακό ρεύμα στην κοινωνία. Απλώς το αφήνει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση με προοπτική εξουσίας. Τώρα πλέον, την αντιμνημονιακή σημαία κρατούν η Λαϊκή Ενότητα και η Χρυσή Αυγή. Είναι δύο κόμματα με αντιδιαμετρική ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, αλλά με κοινό παρονομαστή τον αντισυστημικό χαρακτήρα τους και τη θέση για επιστροφή στη δραχμή.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα, όμως, προσφέρουν προοπτική εξουσίας. Γι' αυτό και δεν κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν εκλογικά το αντιμνημονιακό ρεύμα. Η μεν Χρυσή Αυγή δεν έκανε κάποιο εκλογικό άλμα, η δε Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν θα έλθει ο λογαριασμός του 3ου Μνημονίου η κοινωνική δυσαρέσκεια αναμένεται να επεκταθεί και να παροξυνθεί. Δεν θα έχει, όμως, κοινοβουλευτική διέξοδο, όπως είχε μέχρι τον Ιανουάριο και υπό μία έννοια μέχρι και το δημοψήφισμα. Δεν θα υπάρχει ελπίδα ότι ψηφίζοντας ένα μεγάλο κόμμα θα τερματισθούν με ομαλότητα οι μνημονιακές πολιτικές.

Μ' αυτή την έννοια, το ενδεχόμενο κοινωνικής αναταραχής καθίσταται πιθανότερο μετά την παρέλευση, βεβαίως, ικανού χρόνου. Οι πιθανότητες διολίσθησης προς αυτή την κατεύθυνση αυξάνονται λόγω και του γεγονότος ότι η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά βάση αντιμνημονιακή ψήφος. Δεν έχει, δηλαδή, ενσωματώσει τη λογική που έχει η ψήφος στη ΝΔ και στο Ποτάμι ότι το Μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό και σε κάθε περίπτωση πρέπει να εφαρμοσθεί.

Το διάχυτο αντιμνημονιακό κλίμα στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να επεκταθεί και να οξυνθεί όταν προσεχώς θα αρχίσει να έρχεται ο βαρύς λογαριασμός σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Η ρητορική της Κουμουνδούρου για αντικατάσταση των επώδυνων μέτρων από ισοδύναμα μπορεί να λειτούργησε στην προεκλογική περίοδο παρηγορητικά και να διευκόλυνε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι ρεαλιστική.

Με άλλα λόγια, το 35,5% που απέσπασε ο Τσίπρας την Κυριακή είναι προοπτικά πολιτικά ασταθές. Μπορεί σε πρώτο επίπεδο αυτό να μην έχει επηρεάζει τον κοινοβουλευτικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά από ένα σημείο και πέρα είναι πιθανόν σε επόμενο χρόνο να σπάσει κάποιους κρίκους και στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό παρότι οι νέοι βουλευτές του γνωρίζουν τι θα πρέπει στο επόμενο διάστημα να ψηφίσουν και παρότι το εκλογικό ναυάγιο της Λαϊκής Ενότητας λειτουργεί αποτρεπτικά σε νέα απόσχιση.

Τέλος, έχει σημασία να εστιάσουμε και στην εκτίναξη του ποσοστού της αποχής. Μία αιτία είναι το κόστος της μετακίνησης των ετεροδημοτών για τρίτη φορά αυτή τη χρονιά, το οποίο ώθησε αρκετούς από αυτούς να μην πάνε στους τόπους καταγωγής τους για να ψηφίσουν. Η σημαντικότερη αιτία, όμως, είναι πολιτική. Ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος επέλεξε την αποχή, επειδή είτε είναι οργισμένο είτε δεν εκφράζεται από τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο του.

Αυτό το ποσοστό και ιδιαιτέρως οι νέοι που επέλεξαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό την αποχή είναι εκ των πραγμάτων μία εύφλεκτη κοινωνική ύλη. Προφανώς είναι ανόητο κανείς να προεξοφλήσει μία κοινωνική έκρηξη. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι εξίσου προφανές πως συσσωρεύονται οι προϋποθέσεις για μία τέτοια εξέλιξη.

Που οφείλεται η μετατροπή του ντέρμπυ σε περίπατο

Του Σταύρου Λυγερού.

Πριν αρκετές μέρες  είχα αναρωτηθεί αν μπορούν να προβλεφθούν τα αποτελέσματα των εκλογών ακολουθώντας τη λογική. Την Κυριακή που πέρασε, επιβεβαιώθηκε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Βέβαια, μερικές μέρες αργότερα επανήλθα στο θέμα των προβλέψεων για να σημειώσω τη δυναμική που είχα διαπιστώσει ότι διαγραφόταν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, όσο πλησίαζε η εκλογική αναμέτρηση.

Δυο είναι οι κυριότεροι λόγοι που η διαφορά ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα προέκυψε μεγαλύτερη του αναμενομένου.

Αρχικά παίχτηκε ένα παιχνίδι εντυπώσεων ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Λαϊκή Ενότητα. Υπήρχε μια συγκεκριμένη δεξαμενή ψήφων που θα μοιραζόταν αυτά τα δυο κόμματα. Μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές, πολλοί ψηφοφόροι δυσαρεστημένοι από τη μνημονιακή στροφή του Τσίπρα δήλωναν ότι θα ψηφίσουν "το κόμμα που έμεινε συνεπές και σταθερό στις θέσεις που από την αρχή υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ", δηλαδή τη Λαϊκή Ενότητα. Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, με τη δημοσιοποίηση και αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων που παρουσίαζαν το κόμμα της πρώην αριστερής πλατφόρμας κοντά στο εκλογικό όριο εισόδου στη βουλή, λειτούργησε η λογική της χαμένης ψήφου. Έτσι, από ένα αρχικά προβλεπόμενο ποσοστό 5% και ίσως λίγο παραπάνω υπέρ της ΛΑ.Ε., οι μισές από αυτές τις ψήφους επανήλθαν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός από αυτές τις ψήφους όμως, στον νικητή των εκλογών πήγαν και ψήφοι πολιτών που δυσαρεστημένοι σκόπευαν αρχικά να μην προσέλθουν να ψηφίσουν. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι τα κανάλια έπαιξαν πάλι το ρόλο τους. Γνωρίζοντας ότι η όποια αποχή θα ζημίωνε το ΣΥΡΙΖΑ, αφού δικοί του ψηφοφόροι του Ιανουαρίου ήταν οι πιο απογοητευμένοι από την αθέτηση του συνόλου των τότε προεκλογικών υποσχέσεων και μην έχοντας άλλη αξιόπιστη κυβερνητικής δυναμικής αντιμνημονιακή πρόταση, ήταν εύκολο να πειστούν να μην πάνε να ψηφίσουν. Και πράγματι, πέτυχαν το σκοπό τους σε μεγάλο βαθμό με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί το ρεκόρ αποχής που διαπιστώθηκε την Κυριακή.

Παρ’όλα αυτά, κάποιοι συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι που δεν ήθελαν να αρνηθούν να χρησιμοποιήσουν το μοναδικό –σχεδόν- όπλο που έχει ο πολίτης σε μια δημοκρατία, αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να κλείσουν τα αυτιά στις τηλεοπτικές σειρήνες της αποχής και να προσέλθουν στις κάλπες. Το σκεπτικό που έγειρε τη ζυγαριά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το εξής: “Αφού ούτως ή άλλως και η επόμενη κυβέρνηση θα εφαρμόσει μνημόνιο, ποιο από τα δυο κόμματα που διεκδικούν την εξουσία υπάρχει περίπτωση να προσπαθήσει να ελαφρύνει τις εις βάρος μου επιπτώσεις; Όχι φυσικά η ΝΔ!» Έτσι, το μεγαλύτερο κομμάτι των μέχρι πρότινος αναποφάσιστων που τελικά προσήλθε στις κάλπες, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και προστιθέμενοι στο ποσοστό που ανέφερα στην αρχή του σημειώματος μετέτρεψαν το αναμενόμενο ντέρμπυ σε έναν υγιεινό περίπατο.

Αυτοί ήταν λοιπόν οι κυριότεροι λόγοι που διαμόρφωσαν την καταγραφείσα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ διαφορά. Το ποσοστό 35,45% όμως οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, ο σπουδαιότερος από τους οποίους φαίνεται πως είναι η χαρισματική προσωπικότητα του Τσίπρα, χωρίς να παραβλέψουμε και τη ρέντα του, αν συνυπολογίσουμε την εκπεφρασμένη επιθυμία του για συγκυβέρνηση ξανά με τους ΑΝΕΛ που φαινόταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί αλλά επιτεύχθηκε.

Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής όμως έχουν και άλλες παραμέτρους και παρέχουν και άλλα συμπεράσματα, με τα οποία θα ασχοληθούμε τις επόμενες μέρες.

Η τριπλή ήττα στις εκλογές είναι προφανής και καταφανής ! Του Μαρίνου Οδυσσέα Λάμπρου

Η τριπλή ήττα στις εκλογές είναι προφανής και καταφανής !     

                                

Του Μαρίνου Οδυσσέα Λάμπρου

Η 1^η  Ήττα:  Ήττα υπέστη η Δημοκρατία μέσω της προσπάθειας ακύρωσης της, τόσο από εχθρούς της (τους νεοναζί και τους φασίστες )αλλά και από αυτούς που αυτογελοιοποιούμενοι  την γελοιοποιούν.

Η 2^η  Ήττα:  Συντριπτική   ήττα υπέστησαν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι δυνάμεις που πάλεψαν και παλεύουν ενάντια στην λιτότητα, την εθνική περηφάνια, κυριαρχία και ανεξαρτησία.

Η 3^η  Ήττα:  Πολλαπλή η ήττα των Αριστερών Δυνάμεων, τόσο λόγω της μείωσης της εκλογικής της επιρροής και της κοινωνικής αναφοράς της, όσο και λόγω της  αδυναμία συγκρότησης Αριστερού μετώπου με την υπερίσχυση μικροκομματικών εγωισμών.

Η ήττα της  Δημοκρατίας.

Ένας στους εννέα 1/9) Έλληνες ψηφοφόρους επέλεξε να ψηφίσει ή την ωμή βία, τους δολοφόνους, τις σβάστικες, τα ξυρισμένα τούβλα και τους υπάνθρωπους ή τους Λεβέντηδες της πολιτικής άνοιας, της ανοησίας και του τίποτα.

Το  στίγμα της «Χρυσής Αυγής»

Η Δημοκρατία υπέστη βαθύ πλήγμα με την νέα άνοδο του νεοναζιστικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής», μάλιστα ως τρίτης πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.

Ένα πλήγμα, προσβολή στην μνήμη των Ελλήνων που θανατώθηκαν από τον ναζισμό και προσβολή για όσους παλεύουν και πάλεψαν ενάντια στον φασισμό.

Ένα πλήγμα,  προσβολή,  γιατί ορισμένοι αγανακτισμένοι πολίτες (που πρέπει να ντρέπονται)στην πρόθεση τους να τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα για τα εγκλήματα που έχει κάνει στην Δημοκρατία, στη Οικονομία και την Εθνική Κυριαρχία  (διαπλοκή, φτώχεια, λιτότητα, περικοπές, υποτέλεια στους ξένους κ.α.),  επέλεξαν να ψηφίσουν τους Νεοναζί, αυτά τα τέρατα, τους δολοφόνους, τον βούρκο του συστήματος, τους κατεξοχήν υποστηρικτές των κοινωνικών διαφορών  και των οικονομικών ανισοτήτων, των υποστηριχτών των εφοπλιστών και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Ένα πλήγμα,  προσβολή και όνειδος, όταν  ένας στους  δεκατέσσερις  Έλληνες ψηφοφόρους   ψηφίζει φασισμό και τα πολιτικά ζόμπι , που κρύβονται μέσα στο σκοτάδι της ανωνυμίας(προφανώς αισχυνόμενοι ) και μέσω αυτής ψήφου, της Δημοκρατίας, δολοφονούν την Δημοκρατία.

Είναι όνειδος ένας στους  δεκατέσσερις  Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίζει  τον μισανθρωπισμό, ενάντια στην αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο (και στον πρόσφυγα και τον μετανάστη), να ψηφίζει να βγει ο λαός στους δρόμους να καίει, να σκοτώνει και να λυντσάρει όποιον βρίσκει μπροστά του ή να ψηφίζει να  τους πνίξουν στα νερά της Μεσογείου.

Η «Χρυσή  Αυγή », είναι επικίνδυνη και δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα.

Η παρουσία «Χρυσής Αυγής», στην πολιτική σκηνή της χώρας είναι ήδη μια πολιτική τραγωδία, ας μην μετατραπεί σε εθνική τραγωδία.

Η «Χρυσή  Αυγή », δεν είναι ενάντια στα μνημόνια και την οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων, για τον απλούστατο λόγο τα μνημόνια, η φτώχεια και η απελπισία είναι αυτά που την μεγάλωσαν και την συντηρούν.

Αυτοί οι πολίτες- άνθρωποι που ψήφισαν «Χρυσή  Αυγή » πρέπει να κατανοήσουν ότι αυτό το φασιστικό και νεοναζιστικό έκτρωμα  στρέφεται ευθέως εναντίον τους και στο βασική ιδιότητα ως νοήμον  και λογικό  όν και  προτέρημα, τον άνθρωπο και την ανθρωπιά!

Ο εξευτελισμός, του χαβαλέ και του τίποτα του Λεβέντη-Ένωσης Κεντρώων …

 Τι πιο εξευτελιστικό  να ψηφίζεις,  έτσι για το χαβαλέ, και  να επιλέγεις να σε εκπροσωπήσει ένα πολιτικό τίποτα, ένας μωρός, άνευ προγράμματος, να στέλνεις στην Βουλή για να αποφασίσουν για το μέλλον μας , βουλευτές ενός καρκατσουλιού ενός πολιτικού τσίρκου, που το μόνο που μπορούν να εκφέρουν είναι ατελείωτες μπούρδες .

Μπράβο σας, ψηφοφόροι του Λεβέντη και της Ένωσης Κεντρώων που είδατε την κάλπη της δημοκρατίας, ως σκουπιδοτενεκέ του χαβαλέ  και της ανοησίας σας  … και εις κατώτερα…

Η ήττα των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της ελπίδας

Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις του άνω του 50% στις εκλογές του Ιανουαρίου(σε κάθε περίπτωση εξαιρώ το ποσοστό της νεοναζιστικής Χ.Α.), του 62% του  ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος του Ιουλίου, κατακρημνίστηκαν στο 10-11% (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ κ.α.), λόγω της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο.

Η νίκη περιφανής των μνημονιακών δυνάμεων με πάνω από 80% των ψήφων ανοίγει τον δρόμο για μεγαλύτερη καταστροφική επιθετικότητα ενάντια σε όποιες κατακτήσεις του λαού μας έχουν μείνει αλώβητες, πιο έντονη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, πιο απροκάλυπτη επιτροπεία και τον μνημονιακό λίβα να καίει τις ελπίδες και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Αυτή η ήττα συνέβαλε τα μάλα στην αποχή ψηφοφόρων από την κάλπη (αποχή 45% ή 780.000 λιγότεροι ψηφοφόροι ). Αποχή συνειδητή, αποχή απογοήτευσης  για τις ελπίδες που διαψεύστηκαν, αποχή απαξίωσης των αντιπροσωπευτικών ψευδαισθήσεων και αποχή αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος και του κομματικού φαινομένου

Η ήττα  της Αριστεράς.

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε φιλομνημονιακό κόμμα και η ψήφιση από το 35% μιας αντιαριστερής πολιτικής, αυτού του ίδιου ποσοστού που τον Γενάρη ψήφισε πρώτη φορά Αριστερά, από μόνο του συνιστά μια τραγωδία, που συνδυαστικά με προβλήματα και τις ανεπάρκειες των άλλων Αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) και με ποσοστό κάτω του 10%, συνολικά φαντάζει ως στρατηγική ήττα και αδυναμία προοπτικής!

                                                        

Για τον ΣΥΡΙΖΑ..

Ευθύς εξαρχής πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτική δύναμη σε επίπεδο ηγεσίας και προγράμματος (δηλαδή του μνημονίου Νο 3 που δεν αποτελούν απλά μέτρα, αλλά συνολικά νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ) δεν αποτελεί και δεν είναι στην Αριστερά.

Αριστερά και νεοφιλελευθερισμός είναι ασύμβατες πολιτικές και πραγματικότητες.

Μνημόνιο και «αριστερή» εφαρμογή του δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει, «αριστερή» λιτότητα, «αριστερό» ξεπούλημα της δημόσιας ιδιοκτησίας.

Οι σύντροφοι και οι φίλοι που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ  και τον ψήφισαν, που είναι αριστεροί, είναι  αντιμνημονιακοί , είναι πατριώτες , ας είναι ειλικρινείς με τον εαυτόν τους και ας απαντήσουν στο ερώτημα: Μνημόνιο, Νεοφιλελευθερισμός, Υποταγή, Απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, η Ανεργία, η Φτώχεια, η Καταστροφή της Κοινωνίας, συμβαδίζουν με τα πιστεύω  και τα οράματα της Αριστεράς και  με τα δικά τους?

Για τους φίλους και τους συντρόφους που ψήφισαν την μνημονιακή παραλλαγή  του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που οι εκλογές είναι παρελθόν και οι ψήφοι κατατέθηκαν, στην μνημονιακή επιλογή ή όπως είπε ο Τσίπρας  «Έχουμε λαϊκή εντολή να εφαρμόσουμε τη συμφωνία», ας σκεφτούν τι κακό έκαναν στο αριστερό κίνημα , στον εαυτό τους και κυρίως στον λαό που θέλουν να υπερασπιστούν.

Να το σκεφτούν, όταν θα ψηφίζονται οι αλλεπάλληλοι μνημονιακοί νόμοι (εφαρμοστικούς θα τους λένε)  με τα φορολογικά στους Ελεύθεροι επαγγελματίες και στους Αγρότες, τον  ΕΝΦΙΑ, τον  Φ.Π.Α, τις κατασχέσεις, το πετσόκομμα των  κοινωνικών παροχών, το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την ισοπέδωση  του  συστήματος  κοινωνικής ασφάλισης, την μείωση  όλων των συντάξεων,  τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, το ανεξέλεγκτο   άνοιγμα επαγγελμάτων-αγορών και τόσα άλλα…

Να σκεφτούν, ότι ψηφίζοντας να μην γίνει παρένθεση η «Αριστερή Κυβέρνηση», στην πραγματικότητα με την ψήφο τους διατήρησαν την   Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και έκαναν παρένθεση την «Αριστερά» και την μετέτρεψαν στην «Αριστερά του μικρότερου κακού».

Να σκεφτούν, και να μην υποστηρίζουν την νεοφιλελεύθερη φιλομνημονιακή   επιλογή, να μην υποστηρίζουν το «άσχημο» και το «κακό»  γιατί στο τέλος θα αλλάξουν και αυτοί και θα γίνουν  «άσχημοι» και «κακοί» και θα γενιτσαροποιηθούν…

Για το ΚΚΕ..

Θα είναι περήφανοι στο ΚΚΕ που διατήρησαν το μελαγχολικό ποσοστό του  4,.. 5 %που κινούνται  τα τελευταία χρόνια, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης και αποδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατάρρευσης των συστημικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ κ.α.). Αν σε αυτές τις συνθήκες  δεν μπορεί να διευρυνθεί η πολιτική επιρροή του ΚΚΕ , πότε θα μπορέσει ? Ποτέ !

Θα είναι περήφανοι στο ΚΚΕ που δεν έχουν  καμία πρόταση για την φρίκη του σήμερα, του τώρα, που βιώνει (και θα βιώνει) ο Ελληνικός λαός, αλλά τα παραπέμπουν στο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, όπως και οι Χριστιανοί (που τους σέβομαι απόλυτα) παραπέμπουν την λύτρωση των ανθρώπων στον Παράδεισο, στη μετά θάνατο ζωή!

Θα είναι περήφανοι που ανακηρύξαν ως κύριο εχθρό τους την ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφελέστατα θεωρώντας ότι θα τους  πάρουν την εκλογική πελατεία, λειτουργώντας με λογική του στενόμυαλου μικρομαγαζάτορα (που έχει μια αποκλειστικότητα σε είδος ή υπηρεσία )που μισεί και αντιμάχεται κάθε νέα προσπάθεια, βελτίωση, συμπλήρωση, ανταγωνισμό αντί να το βλέπεις σύμμαχους για το άνοιγμα της «αγοράς» .

Θα είναι περήφανοι στο ΚΚΕ, που αντί να σαλπίσουν και πρωτοστατήσουν σε ένα αντιμνημονιακό, προοδευτικό και αριστερό μέτωπο που θα σάρωνε πολιτικά και εκλογικά και θα ξεσήκωνε αγωνιστικά το λαϊκό κίνημα, απολαμβάνουν  τον ιησουίτικο απομονωτισμό τους και δέχονται τις κολακείες συστημικών κομμάτων, ΜΜΕ και πολιτικών για την συνέπεια και το αταλάντευτο των θέσεων τους!

Είμαι πολύ αυστηρός με το ΚΚΕ γιατί περίμενα πολύ περισσότερα από αυτό,  σε σχέση με την  ιστορία του, τους  αγώνες του και την ποιότητα και το ήθος του κόσμου και των αγωνιστών που το ακολουθούν. Αλλά οι πολιτικοί νάνοι που είναι στην ηγεσία το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαιωνίζουν την ασημαντότητα τους κι την μικροεξουσία τους.

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ…

Η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχει πιο καθαρό το μακρινό όραμα  με αρκετές σύγχρονες ιδεολογικοπολιτικές επεξεργασίες αλλά κινείται που κινείται σεχταριστικά για το παρόν με κάποιους από την ηγεσία της να φαντασιώνονται ότι είναι οι σύγχρονοι Λένιν, Τρότσκι και Μαρξ.

Πιστεύω  τα 25 χρόνια ζωής της  και το βολόδερμα  σε ποσοστά κάτω του 1%, να της απέδειξαν ..ότι δεν μπορεί.. και πρέπει να βάλει ένα τέλος στον απομονωτισμό της

Πιστεύω να κατανόησε ότι πλήρωσε την άρνηση της κοινής καθόδου με την ΛΑΕ, άρνηση που της στοίχησε και μας (εμάς των Αριστερών) στοίχησε την είσοδο στη Βουλή (2,85% ΛΑΕ και 0,8 % ΑΝΤΑΡΣΥΑ =3,65% ή 10 έδρες στην) στην αυτή η Βουλή που στερείται τον συνεπή αντιμνημονιακό λόγο και αντίλογο (πλην του ΚΚΕ, αλλά είπαμε για αυτό… )

Για την Λαϊκή Ενότητα …

Η ΛΑΕ αδιαμόρφωτη, με μεγάλα προβλήματα συνοχής και προγραμματικών επεξεργασιών, αρκετά στενόμυαλη  δεν άνοιξε την προσπάθεια της για να δημιουργηθεί  ένα μέτωπο Αριστερών, Προοδευτικών, Πατριωτικών και Αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Έχει (και αυτή ) μεγάλες ευθύνες για την  μη συγκρότηση της εκλογικής συμμαχίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που της στέρησε την είσοδο της στην Βουλή κυριαρχούμενη (η ΛΑΕ) από ένα μικρομεγαλισμό και την αστήρικτη βεβαιότητα της για άνετη είσοδο στην Βουλή.

Έχει μεγάλες ευθύνες γιατί εγκλωβίστηκε στον προσανατολισμό της , απευθυνόμενη μόνο σε ένα μικρό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στον πολιτικό της λόγο όσο και στις συμμαχίες της που εκφράστηκε πολύ καθαρά στην συγκρότηση και στελέχωση των ψηφοδελτίων της.

Έχει μεγάλες ευθύνες γιατί δεν πρόσφερε μια  επεξεργασμένη πρόταση για το αύριο της κοινωνίας, της οικονομίας και των εθνικών θεμάτων, την εγκλώβισαν και εγκλωβίστηκε στην δραχμή …

Για την μη είσοδο στην Βουλή δεν παραβλέπω και άλλους παράγοντες, όπως το δίλημμα «Δεξιά ή ΣΥΡΙΖΑ», το νέο και το αναγκαστικά πρόχειρο του εγχειρήματος, την επίθεση που δέχτηκε από το ΚΚΕ, που δίνουν δικαιολογίες αλλά αποκαλύπτουν,  τις αυταπάτες που είχαν, ενώ ήταν εμφανής η υποχωρητικότητα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις 20 Φλεβάρη, αλλά και την μη επάρκεια απάντησης , στα τεθέντα από αντιπάλους  προεκλογικά διλήμματα και επιθέσεις τους.

Τα συμπεράσματα της ήττας

Για  την Δημοκρατία…

Η φασιστική  επιρροή  και  η επιλογή  του χαβαλέ αντιμετωπίζεται μόνο με το χτύπημα της  οικονομικής εξαθλίωσης, του κατακερματισμού του κοινωνικού ιστού, που  παράγουν άτομα φοβισμένα, απελπισμένα, χωρίς στηρίγματα, που μέσα στην τρομακτικά ανασφαλή μοναξιά τους δελεάζονται από τη σκοτεινή λάμψη της μαζικής δύναμης του ολοκληρωτισμού, της βίαιης τιμωρίας και της γελοιοποίησης του  συστήματος  που τους έχει στύψει και αποβάλει, τους κάνει δώρο, άβουλα και ανόητα πιόνια, στα δίχτυα των επιτήδειων με τα παχιά ή και τα κενά λόγια.

Αν καταλήγει κάποιος να στηρίζει τέτοιες ιδεολογίες, ψάχνουμε στη στρεβλή εκπαίδευση, τον κοινωνικό περίγυρο, τις οικονομικές συνθήκες, τις σπασμένες αντιστάσεις. Κυρίως το τελευταίο, αφού τελικά υποτάσσεται στον Φόβο, σ’ έναν δακτυλοδεικτούμενο φόβο: του ξένου, του μετανάστη, του αντίπαλου, του εχθρού –που θα του πάρει τη δουλειά, το σπίτι, την πατρίδα, τα ιερά και όσια. Έχει ξανασυμβεί, έχει μελετηθεί, έχει εξηγηθεί. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία να μη γνωρίζουμε τι ακριβώς παίζεται και πώς αντιμετωπίζεται.

Για τις  αντιμνημονιακές δυνάμεις…

Δεν είμαστε στο μηδέν. Στα χρόνια της κρίσης, ο δυσμενής συσχετισμός δύναμης για τον απλό λαό, για τον κόσμο της εργασίας είναι η μία όψη του νομίσματος: η άλλη είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι  θα συνειδητοποιούν, με τα νέα τριτιμνημονιακά  μέτρα που θα τους χτυπούν κατά ριπάς, πως ότι πια δεν υπάρχει γι’ αυτούς ελπίδα επιβίωσης παρά μόνο έξω από τα μνημόνια και ενάντια στην νεοφιλελεύθερη  οικονομία .

Έχουμε  όσες αποδείξεις χρειάζονταν ότι, στα χρόνια της  κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν/είναι εχθρική απέναντι σε ότι θυμίζει λαϊκή κυριαρχία ή αμφισβητεί, έστω «ηπίως», τον νεοφιλελευθερισμό.

Έχουμε την Ιστορία  και την οικονομία στο πλευρό μας!

Το θέμα είναι να έχουμε εμείς τα κουράγια…

… και οι  απέχοντες από τις εκλογές, να συμμετέχουν στους αγώνες και στην νέα προσπάθεια..

Για την Αριστερά ...

Μελαγχολικές οι διαπιστώσεις, το παρόν μοιάζει με βάλτος,  το μέλλον φαντάζει ως παρελθόν, η απογοήτευση να είναι το κυρίαρχο συναίσθημα  και η  αποστράτευση και παραίτηση βασική επιλογή πολλών μα πάρα πολλών προοδευτικών αγωνιστών και αριστερών.

Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται?

Το κρίσιμο είναι  να μη σημάνει την αποστράτευση χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που έδωσαν  μάχες μέσα από τις γραμμές του  κινήματος και που σήμερα νιώθουν απογοήτευση και θυμό

Στη πολιτική συγκυρία που διανύουμε, με την επίγνωση της ήττας, αλλά και της βιαιότητας της μνημονιακής επίθεσης, η ανάγκη της ενότητας και δημιουργίας ενός νέου Αριστερού Μετώπου είναι επίκαιρο όσο άλλο ποτέ

Το κλείσιμο του κύκλου  με την ήττα της Δημοκρατίας, των μνημονιακών δυνάμεων και της Αριστεράς, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο καινούριος κύκλος ήδη ξεκινάει.

Με την επίγνωση ότι κάθε εγχείρημα ανάταξης την επαύριο μιας στρατηγικής ήττας, είναι κρίσιμο να σχεδιάσουμε ότι θα γίνει αποδώ και στο εξής.

Με την ελπίδα για προοδευτική πορεία της Ελλάδας και για εμένα μια Ελλάδα χωρίς λιτότητα, Εθνικά περήφανη, κυρίαρχη και ανεξάρτητη.

Με  μια Αριστερά για υπάρξει ελπίδα  (πραγματική!)για ένα καλύτερο μέλλον,  πραγματικά ανυπότακτη, που να σέβεται τον λόγο της και τις ιδέες της, με προγραμματικές επεξεργασίες για το σήμερα και το αύριο.

 Για  να δημιουργηθεί το αναγκαίο μέτωπο των Αριστερών, Προοδευτικών, Πατριωτικών και Αντιμνημονιακών δυνάμεων!

Μαρίνος Οδυσσέας Λάμπρος

lamprosmarinos@gmail.com