Συμφωνία: Μια ανάσα κοντά αλλά και τόσο μακριά και το μείζον διακύβευμα δεν είναι να νικήσουμε, αλλά να μην ηττηθούμε.

Συμφωνία: Μια ανάσα κοντά αλλά και τόσο μακριά και το μείζον διακύβευμα δεν είναι να  νικήσουμε, αλλά να μην ηττηθούμε.

Η Μέρκελ διορθώνει την Λαγκάρντ για το grexit, o Σόιμπλε ξαφνικά αποκαλύπτει πως η συμφωνία με την Ελλάδα αφορά το μέλλον όλης της ευρωζώνης άρα απαιτείται περισσότερη σκέψη, ο Φιλανδός υπουργός Εξωτερικών  δηλώνει πως η Ελλάδα δεν ανήκει στο ευρώ, οι Ισπανοί υποστηρίζουν πως η Μέρκελ αποφάσισε να κλείσει η συμφωνία και οι Αμερικανοί φωνάζουν συνεχώς πως ήρθε η ώρα για να τελειώνουμε. Το ίδιο στο παρασκήνιο Γάλλοι και Ιταλοί, οι οποίοι τρέμουν ένα ελληνικό ατύχημα.

Ενώ τις τελευταίες ώρες καταγράφηκε ομοβροντία δηλώσεων που εκδήλωναν την απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα με τους εταίρους-δανειστές ξαφνικά, το μεσημέρι της Παρασκευής πηγή των Βρυξελλών ανέφερε πως «απομένουν ελάχιστα στοιχεία στα οποία πρέπει να βρεθεί ουσιαστική λύση, ώστε να υπάρξει συμφωνία».

Η λύση του ελληνικού ζητήματος είναι σαφές ότι αποτελεί σήμερα το μεγάλο στοίχημα της Ευρώπης, με την έννοια ότι αν δεν μπορεί να λύσει τώρα ένα σχετικά μικρό πρόβλημα, τότε κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα μπροστά σε μια καταιγίδα εξελίξεων και ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες μπορεί να σαρώσουν και συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά και πολιτικές ηγεσίες.

Ήδη οι άνεμοι -έστω και αντιφατικοί- φυσούν δυνατά από πολλές πλευρές...

Είμαστε κοντά σε μια συμφωνία την οποία όμως το Βερολίνο (Σόϊμπλε;), η Ολλανδία, Φιλανδία, (ίσως και άλλοι), δεν θέλουν να προσυπογράψουν.

Ακριβώς γι αυτό παραμένουν ακόμα ανοικτά θέματα σε τεχνικό επίπεδο. Η συμφωνία δεν θα υπάρξει αν το σκληρό μπλοκ της Ευρώπης δεν αναγνωρίσει ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Αν δεν παραδεχθεί πως η επιμονή του Αλ. Τσίπρα, άλλαξε την ατζέντα της συζήτησης, την λογική και την διαδικασία της  πολιτικής της λιτότητας.

Κρατήστε λοιπόν την δήλωση του Σόιμπλε μετά την συνάντηση με τους ομολόγους του, των G7: «Εχουμε συναίσθηση της ευθύνης μας και κάνουμε το παν για να ανταποκριθούμε σε αυτήν. Δεν πρόκειται όμως για ευθύνη μόνο για μια χώρα, αλλά για την Ευρωζώνη στο σύνολό της, για την σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομίας, για την ΕΕ, υπό αυτή την έννοια, η απόφαση δεν μπορεί να είναι απλή υπόθεση».

Είναι αλήθεια πως αν κάποιος δεν θέλει αν υπογράψει συμφωνία με την Ελλάδα, ειδικότερα με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάθε μέρα να βρίσκει ένα θέμα το οποίο δεν μπορεί να κλείσει.

Μην ξεχνάμε πως τον περασμένο Σεπτέμβριο ο τότε υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, μετά την αποτυχημένη συνάντηση με την τρόικα στο Παρίσι, είχε ομολογήσει πως δεν είχε υλοποιηθεί το 52% των συμφωνηθέντων βάσει του Μνημονίου. Υπάρχουν θέματα όπως το Ασφαλιστικό, η δημόσια διοίκηση, η λειτουργία των ΔΕΚΟ, η μη εισπραξιμότητα των φόρων  κλπ, κλπ, τα οποία είναι αγκάθια.

Συγχρόνως όμως η διαπραγμάτευση μπορεί και να κλείσει αν υπάρχει καλή θέληση.

Πολύ απλά γιατί έχουν βρεθεί τα κοινά σημεία και μπορεί να γίνει μια νέα εκκίνηση.

Η Συμφωνία θα είναι συνολική και όχι αποσπασματική όπως ήταν έως τώρα.

Θα περιλαμβάνει τα φορολογικά, τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και την αναδιάρθρωση του χρέους, καθώς και όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις όπως είναι το ασφαλιστικό.

Θα προβλέπει χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα και ικανό χρόνο παράτασης για την καλύτερη αποπληρωμή (διαχείριση) του χρέους στην επόμενη δεκαετία, έως το 2025.

Περιλαμβάνονται σχεδόν όλα τα ζητήματα που αφορούν την διοίκηση και λειτουργία του κράτους και της οικονομίας.

Όλα αυτά όμως σε πλαίσια συμβατά με τους ευρωπαϊκούς νόμους,.

Το σημαντικότερο στοιχείο της Συμφωνίας είναι πως βρίσκεται μακριά από την λογική μιας διαρκούς λιτότητας, με έντονα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, αφού ορισμένες από τις προεκλογικές υποσχέσεις  θα αρχίσουν να υλοποιούνται σε βάθος χρόνου και όχι άμεσα.

Αν η Ελλάδα καταφέρει να βγει από τη σύγκρουση με έναν υπέρτερο και αδίστακτο αντίπαλο με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, τότε η θεωρία του μονόδρομου θα έχει υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα και θα αναθαρρήσουν όλοι όσοι αγωνίζονται για έναν άλλο δρόμο.

Το μείζον δεν είναι να  νικήσουμε, αλλά να μην ηττηθούμε.

ΔΝΤ, Γερμανία μια σχέση ειδικού σκοπού με την Ελλάδα πιόνι στα σχεδία τους.

ΔΝΤ, Γερμανία μια σχέση ειδικού σκοπού με την  Ελλάδα πιόνι στα σχεδία τους.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Με ένα μη διαχειρίσιμο χρέος, με κατεστραμμένη την παραγωγική της δομή, πρωταθλήτρια στην ανεργία και τη φτωχοποίηση του πληθυσμού της. Ποιος θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη της καταστροφής μιας ευρωπαϊκής χώρας; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Πριν από πέντε χρόνια όλα ξεκίνησαν αρμονικά για τους «εταίρους» και το ΔΝΤ. Το 2010 το τελευταίο πραγματοποίησε μια στρατηγικού χαρακτήρα κίνηση διεισδύοντας στην «καρδιά» της EE, στην «Ευρωζώνη», αφού είχε ήδη συντελεστεί η διείσδυση του στην «περιφέρεια», σε χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού. Η χώρα μας θεωρήθηκε «αδύναμος κρίκος», ενώ η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία αποτέλεσε την πιο κατάλληλη πολιτική - μεσολαβητική δομή για να εγκατασταθεί το ΔΝΤ στην «Ευρωζώνη».

Η γερμανική ελίτ δέχτηκε τη στρατηγικής σημασίας παρέμβαση του ΔΝΤ, διότι το «πρόγραμμα» του ΔΝΤ, που έχει καταστρέψει δεκάδες χώρες στον κόσμο, θα λειτουργούσε ως ολετήρας «σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά», διαμορφώνοντας το κατάλληλο πεδίο για την εγκατάσταση της γερμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

Σε μια Ελλάδα που αναγορεύτηκε σε «τιμωριτικό παράδειγμα» ώστε να αποτραπεί κάθε είδους αντίδραση από τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Φούχτελ και Ράιχενμπαχ «συμβολοποίησαν» και προσωποποίησαν μια ολόκληρη δομή εξουσίας που «αποικιοποίησε» τον κρατικό μηχανισμό και κατέλαβε καίριες θέσεις εξουσίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στους νέους μνημονιακούς θεσμούς-ΤΑΙΠΕΔ, ΤΧΣ κ.λπ.

Το αδιέξοδο του «προγράμματος» σύντομα όμως διέλυσε κάθε αυταπάτη. Το «κούρεμα», το περίφημο PSI του Ευ. Βενιζέλου, απέβη καταστροφικό. Διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία, αύξησε στη συνέχεια το δημόσιο χρέος, βάθυνε την ύφεση.

Από το 2012 το «βελούδινο διαζύγιο» της γερμανικής ελίτ με το ΔΝΤ άρχισε να διαγράφεται στον ορίζοντα με διακύβευμα το μη «διαχειρίσιμο» χρέος της χώρας.

Από το φθινόπωρο του 2012 μέχρι σήμερα το ζήτημα αυτό, που αφορούσε τόσο στη «νομιμοποίηση» της παρουσίας του ΔΝΤ στην Ελλάδα και την «Ευρωζώνη» όσο και στην ίδια την επιβίωση της χώρας μας, συναντούσε την άρνηση και την αδιαφορία της γερμανικής ελίτ.

 Τώρα όμως η σύγκρουση συμφερόντων στο εσωτερικό των εταίρων και δανειστών, η πανθομολογούμενη αποτυχία των μνημονιακών προγραμμάτων και το δυσθεώρητο χρέος οδηγούν σε ανασύνθεση ή και διάλυση της «ιεράς συμμαχίας».

Μια ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ θα επισημοποιούσε την ευθύνη της αποτυχίας που σήμερα του καταλογίζεται, ενώ η γερμανική ηγεσία επικαλείται τις θέσεις του ΔΝΤ, αλλά αρνείται, επίσημα τουλάχιστον, να συζητήσει σοβαρά για το χρέος, όπως συμβαίνει τρία χρόνια τώρα.

Το ΔΝΤ αποτέλεσε και αποτελεί απλώς ένα οικονομικό εργαλείο για την άσκηση της επιρροής των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Στην ουσία όμως ποτέ δεν έπαψαν οι ΗΠΑ να επηρεάζουν και να χειραγωγούν την πορεία της EE. Φτάνει να θυμηθούμε τη «βίαιη» διεύρυνση που επέβαλαν με τη μαζική είσοδο των χωρών του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού στην EE, τις οποίες χώρες ενέταξαν αυτόματα στην κατηγορία των «προθύμων», με τη συμμετοχή τους, μάλιστα, στους πολέμους της Μέσης Ανατολής. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται τόσο οι βομβαρδισμοί και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας όσο και η παρούσα κρίση στην Ουκρανία, στην οποία κυριολεκτικά σύρθηκε η EE.

Η σημερινή γερμανική ηγεσία επιδιώκει μια «γερμανική Ευρώπη» χωρίς καν να μπορεί να συλλάβει και να διαμορφώσει μια στρατηγική για τον ρόλο της ίδιας της Ευρώπης και της EE. Μέλημά της, με ποιον τρόπο θα στείλει ταχύτερα στα «κολαστήρια της λιτότητας» τους ευρωπαϊκούς λαούς και πώς θα απαλλαγεί από κάποιους ενοχλητικούς και απείθαρχους «εταίρους», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ελλάδα, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τον οικονομικό και πολιτικό «μηχανισμό» κυριαρχίας της.

Το ΔΝΤ, ΕΕ και Γερμανία ή όπως ονομάζονται «θεσμοί», «δανειστές», ΔΝΤ, ΕΚΤ, Eurogroup, Κομισιόν,  όσο καιρό τα εγκληματικά τους σχέδια αποδίδουν, όσο τα πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα ικανοποιούνται, η μεταξύ τους συνεργασία είναι αρμονική.

Όταν όμως έρχεται η ώρα των αδιεξόδων και των ευθυνών, τότε είτε ρίχνουν το ένα στο άλλο το βάρος είτε υιοθετούν (εναλλασσόμενα πολλές φορές) τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» .

Τι είναι και τι θέλει το πανεπιστήμιο; Του Κώστα Δουζίνα

Τι είναι και τι θέλει το πανεπιστήμιο;

Το πανεπιστήμιο είναι ο πιο κατάλληλος χώρος για να φανταστούμε και να εφαρμόσουμε το νέο αφήγημα για τη δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία του αιώνα μας

Του Κώστα Δουζίνα

Δεν είναι ποτέ αργά να γίνει κάποιος αντιστασιακός. Ετσι, εμείς οι παλιοί πρέπει να καλωσορίσουμε τους 32, 58 ή 1.000 συναδέλφους που μας λοιδορούσαν μέχρι πριν από λίγους μήνες, αλλά τώρα πήραν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τον νόμο Μπαλτά.

Θα ήταν κρίμα να έχει ζήσει κάποιος στην Αθήνα τα τελευταία πέντε χρόνια και να μην έχει γνωρίσει την έξαψη ενός συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Φαντάζομαι ότι η παρουσία των συνηθισμένων υπουργικών υπόπτων περιόρισε την έξαρση των διανοούμενων αλλά ακόμη και οι Αγανακτισμένοι είχαν «πάνω» πλατεία.

Αλλά ας γίνουμε σοβαροί. Ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάτι που δεν έγινε τα τελευταία χρόνια: μια πραγματική συζήτηση για την Παιδεία που δεν ξεκινάει από πολιτικές ή ιδεολογικές υστεροβουλίες.

Θα αρχίσω με την εμπειρία μου από τα σαράντα χρόνια στο αγγλικό πανεπιστήμιο και τη μικρότερη με τον αλήστου μνήμης νόμο Διαμαντοπούλου.

Πρώτα τα περίφημα Συμβούλια Ιδρύματος. Είμαι εκλεγμένο μέλος του ανάλογου Συμβουλίου στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

Δύο μέλη εκλέγονται από τους καθηγητές, δύο από τους λέκτορες και επίκουρους, δύο από τους φοιτητές και δύο από τους διοικητικούς.

Τα μη πανεπιστημιακά μέλη είναι συνδικαλιστές, επιχειρηματίες και δημοτικοί σύμβουλοι του Λονδίνου.

Ολες οι κοινότητες που δουλεύουν, υπηρετούν ή έχουν σχέση με το πανεπιστήμιο αντιπροσωπεύονται στο Συμβούλιο.

Αλλά τα Συμβούλια Διαμαντοπούλου, κακότεχνα ξεπατικωμένα από αμερικανικά ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν έχουν σχέση με τα βρετανικά.

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου μου δεν αποφασίζει θέματα ακαδημαϊκής πολιτικής ούτε ποιος θα είναι υποψήφιος στις εκλογές πρυτάνεων ή κοσμητόρων.

Το πρώτο είναι αρμοδιότητα της γενικής συνέλευσης των πανεπιστημιακών, το δεύτερο ελεύθερης ψηφοφορίας.

Ο ρόλος του είναι να επιτηρεί την οικονομική κατάσταση του πανεπιστημίου, να εγγυάται την ακαδημαϊκή ελευθερία και να αποτελεί σημείο επαφής με την κοινωνία.

Ενα τέτοιο σύστημα ήπιων και επικουρικών συμβουλίων θα μπορούσε να εισαχθεί και στην Ελλάδα αν το θεσμικό πλαίσιο ήταν ριζικά διαφορετικό.

Η βασική διαφορά είναι ότι τα βρετανικά πανεπιστήμια είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα.

Η κυβέρνηση δίνει κάθε χρόνο ένα ποσό σε μια ανεξάρτητη Αρχή, στην οποία αντιπροσωπεύονται τα πανεπιστήμια, και αυτή το διανέμει στα μέλη της σύμφωνα με γνωστά και σταθερά κριτήρια.

Η χρηματοδότηση εξαρτάται από τον αριθμό των φοιτητών, τον λόγο φοιτητών - ΔΕΠ που πρέπει να είναι χαμηλός και τις ερευνητικές ανάγκες κάθε πανεπιστημίου. Μέχρι πρόσφατα.

Οι Συντηρητικοί και Φιλελεύθεροι, ιδεολογικοί σύμμαχοι των νεόκοπων αντιστασιακών κομμάτων, κατάργησαν το 2013 το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης της διδασκαλίας και ζήτησαν από τα πανεπιστήμια να καλύψουν το κενό με αύξηση των διδάκτρων.

Έτσι, φτάσαμε στο παράδοξο δημόσια ιδρύματα να έχουν επιβάλει εννιά χιλιάδες λίρες δίδακτρα τον χρόνο για προπτυχιακές σπουδές και δεκάδες χιλιάδες για μεταπτυχιακά.

Δεν αμφέβαλλε νομίζω κανείς ότι τα δίδακτρα θα έρχονταν σύντομα και στην Ελλάδα.

Έχω ακούσει βέβαια στο παρελθόν πολλούς υπουργούς να υπόσχονται αυτοδιοίκηση αλλά αυτό δεν συνέβη.

Το πανεπιστήμιο ήταν πάντα όργανο μικροπολιτικής. Οπως άκουγα τη δεκαετία του 1980, τα νέα πανεπιστήμια άνοιγαν εκεί όπου έπρεπε «να νοικιαστούν δωμάτια και να πουληθούν σουβλάκια».

Τα Συμβούλια αποτελούν το πιο πρόσφατο τρικ για πολιτική και διοικητική χειραγώγηση που θεωρήθηκε απαραίτητη όταν η αντίσταση φοιτητών και πανεπιστημιακών το 2006 απέτρεψε την κοινή απόφαση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ηταν η μεγαλύτερη πρόσφατη επιτυχία του φοιτητικού κινήματος στην Ευρώπη.

Έγινε σαφές ότι η σχεδόν πλήρης εξάρτηση του πανεπιστημίου από το υπουργείο δεν αρκούσε.

Η ιδιωτική παιδεία θα έμπαινε από την πίσω πόρτα.

Τι σημαίνει αυτοδιοίκηση;

Η αυτοδιοίκηση στην οποία όλοι ομνύουν σημαίνει ένα πράγμα: πλήρη οικονομική και διοικητική αυτονομία.

Όλα τα θέματα διοίκησης, οργάνωσης διδασκαλίας και έρευνας και καταμέρισης δαπανών πρέπει να αποφασίζονται από αυτούς που ξέρουν την αποστολή και τις ανάγκες της παιδείας, δηλαδή από την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Το κράτος καθορίζει το χρηματοδοτικό πλαίσιο, τις γενικές πολιτικές και τον συνολικό αριθμό των φοιτητών.

Από εκεί και πέρα ο υπουργός δεν έχει καμιά δουλειά να ασχολείται με τους εισακτέους κατά σχολή, τις προκηρύξεις θέσεων και προαγωγές ή τις διδακτικές και ερευνητικές προτεραιότητες.

Αυτά τα έκαναν δεκαετίες αυτοί που κατηγορούν την Αριστερά για κρατισμό.

Σκοπός της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να αποδυναμώσει το κράτος και να περάσει εξουσίες του στην κοινωνία.

Ας προσθέσω κάτι για τον «αρχοντοχωριάτικο» χαρακτήρα του νόμου Διαμαντοπούλου. Επιβάλλει, με την περηφάνια της Ψωροκόσταινας, τη συμμετοχή πανεπιστημιακών από το εξωτερικό στις επιτροπές αξιολόγησης των Τμημάτων, διορισμού και προαγωγής συναδέλφων.

Έτσι, έχω γίνει μάρτυρας τραγελαφικών καταστάσεων. Πανεπιστημιακοί από άγνωστα πανεπιστήμια και χωρίς έργο ούτε σχέση με το αξιολογούμενο αντικείμενο, να αντιμετωπίζουν σαφώς ανώτερους Ελληνες συναδέλφους με το ύφος αποικιοκρατών ελεγκτών.

Έχω δει αξιολογήσεις από ανθρώπους που τα ελληνικά τους δεν τους επιτρέπουν να διαβάσουν τα έργα των αξιολογούμενων.

Έχω ακούσει αξιολογητές να λένε ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει –γιατί αυτό τους ζήτησαν οι σπόνσορές τους– είναι να πετάξουν τις φοιτητικές παρατάξεις από τα πανεπιστήμια.

Ακόμη χειρότερο, έχω ακούσει Ελληνες συναδέλφους να εκλιπαρούν τους «εξωτερικούς» να μπουν στις επιτροπές.

Η υποτιθέμενη αξιοκρατία του μέτρου οδηγεί στον εξευτελισμό των συναδέλφων και στη δημιουργία σχέσεων πατρονείας. Ο νόμος εκφράζει την ιδεολογία αυτών που δεν έχουν ιδέα από παιδεία και πιστεύουν ότι στην Αμερική τα δολάρια φυτρώνουν στα δέντρα.

Πλήρης και ουσιαστική αυτοδιοίκηση είναι λοιπόν το πρώτο και μεγάλο ζητούμενο.

Χρειαζόμαστε μια νέα μορφή θεσμικής φαντασίας να μας βγάλει από τον παλαιοκομματικό κρατισμό και τον νεόκοπο φανατισμό της αγοράς.

Εμπιστοσύνη στην τοπικότητα και ανάδειξη της σημασίας των κοινών, του κοινού καλού, πρέπει να είναι οι αρχές μιας δημοκρατικής κοινωνίας του 21ου αιώνα.

Εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που δουλεύουν και ξέρουν το πανεπιστήμιο και σταδιακή μεταφορά των εξουσιών του κράτους στην κοινότητα.

Αλλά έχουμε ευθύνη, επίσης, να σκεφτούμε και να βάλουμε σε πράξη μια νέα έννοια του κοινού καλού που τόσο υπέφερε πρόσφατα με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του «δημόσιου συμφέροντος» που κατέληξε να σημαίνει το συμφέρον των «δημόσιων» ανδρών.

Το πανεπιστήμιο είναι ο πιο κατάλληλος χώρος για να φανταστούμε και να εφαρμόσουμε το νέο αφήγημα για τη δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία του αιώνα μας. Η επιτυχία του νέου ελληνικού πανεπιστημίου θα σηματοδοτήσει τη γενικότερη αλλαγή. Αν όχι τώρα, πότε;

Εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: «Τι είναι και τι θέλει το πανεπιστήμιο;».

Μεγάλη ευθύνη της νέας ηγεσίας να ξεκινήσει, όπως σωστά υποσχέθηκε, μια μεγάλη εθνική διαβούλευση μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο για την ψυχή και το πνεύμα του σπιτιού μας.

Γιατί το πανεπιστήμιο είναι το σπίτι κάθε χώρας. Οταν είναι νοικοκυρεμένο και όμορφο, η οικογένεια προοδεύει.

Και είναι δουλειά των πανεπιστημιακών κυρίως και όχι του κράτους να περιποιηθούμε τα του οίκου μας. Αλλά για την «επιθυμία και επιμέλεια παιδείας», το μεγάλο στοίχημα αλλά και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της κοινωνίας και της κυβέρνησης θα μιλήσουμε στο επόμενο.

*Καθηγητής της Νομικής, αντιπρύτανης και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Ερευνών στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

Οι διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση, το «πολιτικό της κεφάλαιο» και το μέλλον.

Οι διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση, το «πολιτικό της κεφάλαιο» και το μέλλον.

Στις διαπραγματεύσεις  δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός τέτοιας μορφής που να αποδυναμώνει πολιτικά την κυβέρνηση που είναι  αναγκαίο να διατηρήσει η κυβέρνηση το «πολιτικό της κεφάλαιο» μετά τη συμφωνία ώστε η «διαπραγμάτευση» για τη ρύθμιση του χρέους και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης να διεξαχθεί από την πλευρά μας με σοβαρές προϋποθέσεις.

Η σημερινή συγκυρία, συνεπώς, αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα όχι μόνο για την ελληνική κυβέρνηση αλλά για την ίδια τη χώρα.

Οι «αποχρώσες ενδείξεις» οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πλησιάζουμε στην υπογραφή μιας συμφωνίας (της οποίας σημαντικά ζητήματα παραμένουν αδιευκρίνιστα) με τους «δανειστές» μας, μιας συμφωνίας που μπορεί να οδηγήσει πιθανά σ' έναν έντιμο συμβιβασμό.

Ο αμείλικτος  πόλεμος που διεξάγεται επί μήνες, από την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης της 25ης Ιανουαρίου, έχει μετατραπεί σε μείζον πανευρωπαϊκό ζήτημα. Γιατί η επιβίωση της ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί πλήγμα κατά της γερμανικής κυριαρχίας και της πολιτικής της λιτότητας, που εξελίχθηκε σε ηθικοθρησκευτικό δόγμα και πρόταγμα.

Ο πόλεμος κατά της Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης αποκτά, συνεπώς, για τη γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ στρατηγικό χαρακτήρα και δεν συνιστά μια τακτικού τύπου επιλογή που αποβλέπει απλώς στη διασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων του γερμανικού imperium.

Τι σημαίνει η εκτίμηση αυτή; Ότι ο πόλεμος κατά της χώρας και της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει, ακόμα κι αν ύστερα από 2-3 εβδομάδες υπογραφεί μια συμφωνία που δεν θα συνεπάγεται ένα σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό «κόστος» για την ελληνική κυβέρνηση.

Η περίπτωση, βεβαίως, ενός πλήρους αδιεξόδου, που θα οδηγήσει την ελληνική κυβέρνηση στην ανάγκη νομιμοποίησης, μέσα από ένα δημοψήφισμα, της νέας ιστορικής συγκυρίας και θα διαμορφώσει ταυτόχρονα συνθήκες μιας μη χειραγωγήσιμης κρίσης στην Ευρωζώνη, αποτελεί ένα «δευτέρου επιπέδου» σενάριο, με μη προβλεπτές εξελίξεις. Κι αυτή η διαπίστωση καθιστά την Άνγκ. Μέρκελ ιδιαίτερα επιφυλακτική και απρόθυμη να αναλάβει ένα μείζον πολιτικό κόστος από μια παρόμοια εξέλιξη.

Συμπέρασμα: Επειδή ο πόλεμος κατά της χώρας θα συνεχιστεί, είναι ιστορικά αναγκαίο να διατηρήσει η κυβέρνηση το «πολιτικό της κεφάλαιο» μετά τη συμφωνία ώστε η «διαπραγμάτευση» για τη ρύθμιση του χρέους και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης να διεξαχθεί από την πλευρά μας με σοβαρές προϋποθέσεις.

Μια κυβέρνηση που αμφισβητείται, τόσο στο εσωτερικό της όσο και από την ίδια την κοινωνία, μια κυβέρνηση που παραπαίει, είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί: Ή παραδίδεται στους δανειστές ή καταρρέει.

Γι' αυτό και στις «διαπραγματεύσεις», που βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη, δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός τέτοιας μορφής που να αποδυναμώνει πολιτικά την κυβέρνηση, όπως διακαώς επιθυμεί και διακηρύσσει επισήμως ο δικτατορίσκος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση δεν θα αντέξει καν μέχρι το φθινόπωρο. Η σημερινή συγκυρία, συνεπώς, αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα όχι μόνο για την ελληνική κυβέρνηση αλλά για την ίδια τη χώρα.

Η κριτική της κριτικής

Από την άποψη αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία ο τύπος και οι μορφές της κριτικής που ασκείται στην κυβέρνηση. Από θέση αρχών θεωρούμε ότι η όποια κριτική θα πρέπει να ενισχύει τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση, να διαμορφώνει συνθήκες ενότητας του εσωτερικού μετώπου και τέλος να συμβάλλει δημιουργικά με θέσεις και προτάσεις ουσίας για την «επόμενη ημέρα» της διαπραγμάτευσης. Γιατί είναι «ανέξοδος» ο τρόπος μιας αυστηρής κριτικής που θα εστιάζεται μονολιθικά στα λάθη χειρισμού ή τις ελλείψεις της κυβέρνησης, αγνοώντας το γεγονός ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε προϊόν μιας ιστορικής κοινωνικής έκρηξης που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ από το ποσοστό της τάξεως του 4% στη σημερινή κυρίαρχή του παρουσία στο πολιτικό σύστημα.

Θα πρέπει, μέσα στο πλαίσιο αυτό, να ξεκαθαρίσουμε ότι μια πλευρά της (αυστηρής) κριτικής προς την κυβέρνηση συγκροτείται από θεωρητικές αντιλήψεις και απόψεις που θεωρούν εφικτή -και ευκταία- τη λύση της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ με διαγραφή του χρέους. Οι απόψεις αυτές είναι μεν σεβαστές, όμως δεν μπορούν να απαντήσουν σαφώς, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομικής διαχείρισης μιας τέτοιας κρίσιμης απόφασης, αλλά φαίνεται να αγνοούν την απουσία ιστορικού υποκειμένου ικανού να αναλάβει μια τέτοιας μορφής ιστορική ρήξη, σε συνθήκες, μάλιστα, πλήρους αποδυνάμωσης ή και διάλυσης του παραγωγικοοικονομικού ιστού.

Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα, και το μείζον πρόβλημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης ενός παρόμοιου ιστορικού εγχειρήματος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία εκφράζει σαφέστατα την απόφαση της μη εξόδου από την Ευρωζώνη. Μήπως την απόφαση θα την πάρει μια «φωτισμένη πρωτοπορία», η οποία θα αναζητήσει εκ των υστέρων την κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση της ιστορικής αυτής ρήξης σ' ένα περιβάλλον μιας μη χειραγωγούμενης κρίσης;

Όσο για τις σοβαρές ενστάσεις και τις ανησυχίες ορισμένων «συνιστωσών» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ή και προβεβλημένων στελεχών του, αυτές, ασφαλώς, μπορεί να πρέπει να έχουν δημιουργικό και προωθητικό χαρακτήρα, υπακούοντας όμως σ' έναν δημοκρατικού χαρακτήρα περιορισμό.

Στο γεγονός, δηλαδή, ότι η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η μεγάλη κοινωνικοπολιτική πλειοψηφία που οδήγησε στην ιστορική νίκη της 25ης Ιανουαρίου, προέκυψε ως ψήφος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ψήφος εμπιστοσύνης στην ηγεσία του, ώστε η χώρα να μπορέσει με αξιοπρέπεια και πίστη στις δυνάμεις της να διεκδικήσει την επιβίωσή της και το μέλλον της. Η πλειοψηφία αυτή δεν ψήφισε τις «συνιστώσες», ως αυτόνομες πολιτικές οντότητες, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ, ως διαλεκτική σύνθεση και υπέρβαση των επιμέρους «συνιστωσών» του. Η γνώση και συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό και για το σήμερα και για το μέλλον.

Δεν αποτελεί υπερβολή η διαπίστωση ότι η όλη πορεία των ιστορικών, των κρίσιμων εξελίξεων, που επέρχονται, θα κριθεί από τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ, τη σχέση της κυβέρνησης με την κοινωνία, με τον ελληνικό λαό.

Εμπρός για νέους Παπαδήμους

Σ' αυτό ακριβώς το κρίσιμο ζήτημα επικεντρώνουν τον στόχο τους οι φορείς της πολιτικής ανωμαλίας στο εσωτερικό της χώρας, σε πλήρη εναρμόνιση προς τον διακηρυγμένο επισήμως στόχο του Β. Σόιμπλε, ως επίσημου εκπροσώπου της πλέον αντιδημοκρατικής και φασίζουσας εκδοχής των γερμανικών αντιδραστικών κύκλων.

Ασφαλώς, τα κόμματα του Μνημονίου και οι ηγεσίες τους, τα μνημονιακά συμφέροντα, οι φορείς της διαπλοκής, τα συστημικά ΜΜΕ  που χύνουν δηλητήριο κατά της κυβέρνησης καθημερινά, δεν θέλουν εκλογές γιατί είναι βέβαιο ότι τα κόμματα του Μνημονίου θα συντριβούν.

Ονειρεύονται και πάλι κυβερνήσεις τύπου Λ. Παπαδήμου, διασπάσεις και αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωση δηλαδή συνολικά της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής κυριαρχίας, με μεθοδεύσεις «εκ των άνω», ΜΕ πολίτικα πραξικοπήματα.

Όμως, «ξεπεράστηκε» ήδη και η γνωστή μαρξιστική ρήση ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Η περίπτωση Λ. Παπαδήμου ήταν ήδη μια «φάρσα» για τη Δημοκρατία και μια πραγματική τραγωδία για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, όπως επεσήμανε ο Ηράκλειτος, «δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης»( δυο φορές δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι).

Ευρωπαϊκό μίσος κατά Γερμανίας ως και στη... Eurovision!

Ευρωπαϊκό μίσος κατά Γερμανίας ως και στη... Eurovision!

Χώρες	Γλώσσα	Καλλιτέχνης	Τραγούδι	Μετάφραση	Θέση	Βαθμοί
Αυστρία	Αγγλικά	The Makemakes	"I Am Yours"	Είμαι δικός σας	27	0
Γερμανία	Αγγλικά	Ann Sophie	"Black Smoke"	Μαύρος καπνός	26	0

 Τέτοιο χουνέρι δεν το περίμενε με τίποτα το Βερολίνο! Πού να το φανταστούν ο Σόιμπλε και η Μέρκελ ότι οι Ευρωπαίοι υποτελείς τους αισθάνονται τόσο αντιγερμανικό μίσος που χρησιμοποίησαν ακόμη και τον από πολιτική σκοπιά εντελώς γελοίο θεσμό του... διαγωνισμού τραγουδιών της Eurovision (!) προκειμένου να «εξευτελίσουν» τη Γερμανία: οι 40 ευρωπαϊκές χώρες έδωσαν στο γερμανικό τραγούδι... 0 βαθμούς!!! Οχι, δεν πρόκειται περί λάθους, μηδέν βαθμούς πήραν οι Γερμανοί! Από τις δυτικές ως τις ανατολικές εσχατιές της Γηραιάς Ηπείρου δεν βρέθηκε έστω μία από τις 40 χώρες να προφέρει εκείνο που θα ήταν σωτήριο, όπως εκ των υστέρων μπορούμε να κρίνουμε, για τους Γερμανούς... «one point»! Ούτε μία! «Οι βασανισμένοι από την κρίση -δηλαδή όλοι- άρπαξαν την ευκαιρία για να εκδικηθούν. Η παντοδύναμη Γερμανία έφυγε με μηδέν βαθμούς. «Μηδέν, πατάτα» σε πολιτικούς όρους» έγραψε στις σελίδες τής αρθρογραφίας της η κεντρώα εφημερίδα της Ισπανίας «Ελ Παΐς». Γελοία, γελοία η Eurovision και ο τραγουδιστικός διαγωνισμός της, έλα όμως που τον τελικό είδαν σε ολόκληρη την Ευρώπη κάπου... 200 εκατομμύρια τηλεθεατές, πολλοί από τους οποίους αισθάνθηκαν σίγουρα άγρια χαρά βλέποντας την αισθητική ταπείνωση της Γερμανίας! Και βέβαια, όταν ξεφτιλιστείς ως έσχατος των τελευταίων σε 200 εκατομμύρια κόσμο -έστω και σε έναν τομέα που ουδέποτε οι Γερμανοί διακρίθηκαν-, άντε να το μαζέψεις μετά!

Μέχρι και το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχηθεί... «κουράγιο» στη Γερμανίδα τραγουδίστρια που εκπροσώπησε τη χώρα της! Και να πει κανείς ότι οι Γερμανοί πήγαν με τη γνωστή τους αλαζονεία και υπεροψία στον διαγωνισμό της Eurovision, θα είναι ψέμα τεράστιο. Παρόλο που ο διαγωνισμός αυτή τη χρονιά γινόταν στη γερμανόφωνη Αυστρία, στη Βιέννη, οι Γερμανοί έβαλαν την τραγουδίστριά τους να τραγουδήσει στα αγγλικά, κάνοντας «άνοιγμα» προς τη lingua franca της Eurovision. Αν φαντάζονταν τι χουνέρι θα πάθαιναν, θα είχαν κανονίσει τουλάχιστον με τους Αυστριακούς να ανταλλάξουν μεταξύ τους δωδεκάρια ή έστω κάποιους βαθμούς για να γλιτώσουν τον διασυρμό - γιατί, παρεμπιπτόντως, και η Αυστρία, ως «κολαούζος» της Γερμανίας, πήρε κι αυτή μηδέν βαθμούς! Χαιρέκακα το BBC σχολίασε ότι είναι η πρώτη φορά μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, από το 2003, που μια χώρα παίρνει μηδέν βαθμούς. Σιγά μην άφηναν οι Αγγλοι την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην «καρφώσουν» τους Γερμανούς! Οι Εγγλέζοι άλλωστε ήταν ανέκαθεν οι μετρ της χαιρεκακίας.

Τώρα, βέβαια, κατά πόσο μπορεί να βγάλει κανείς πολιτικά συμπεράσματα από ένα περιφερόμενο «τσίρκο», όπως είναι ο ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα από όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Εμείς που αδιαφορούμε για το αισθητικό μέρος της Eurovision και μερικές φορές βλέπουμε τον διαγωνισμό τραγουδιού στη φάση της ψηφοφορίας μόνο και μόνο όταν μας δημιουργείται η εντύπωση ότι παίζονται κάποια παιχνίδια συναρτώμενα με σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στην ήπειρο, έχουμε καταλήξει στην άποψη ότι όντως έτσι είναι. Και αφού αναφερθήκαμε στις «πομπές» της Γερμανίας, πρέπει να πούμε δύο λόγια και για τον διασυρμό της Ελλάδας. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ψηφιστεί η Ελλάδα μόνο από τρεις (!) όλες κι όλες χώρες - την Αλβανία, την Κύπρο και την Αρμενία, που ήξερε η τελευταία ότι λόγω του αντιτουρκισμού μας, προβάλλουμε σε πολιτικό επίπεδο τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους που φέτος κλείνει τα εκατό χρόνια από τότε που έγινε. Οποιος νομίζει πως το γεγονός ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά έδωσαν βαθμούς μόνο τρεις χώρες οφείλεται αποκλειστικά στην ποιότητα του ελληνικού τραγουδιού που εκπροσώπησε τη χώρα μας, κάνει λάθος. Δεν είναι μόνο αυτό.

Εχει πιάσει τόπο η χυδαία και εξευτελιστική ανθελληνική προπαγάνδα των Γερμανών σε σχέση με το μνημόνιο, την «τεμπελιά» των Ελλήνων και όλα τα σχετικά. Με ασυναίσθητο τρόπο ενσταλάζεται στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών η περιφρόνηση προς τους Ελληνες που καλλιεργούν οι Γερμανοί - πόσω μάλλον όταν αναφερόμαστε στο κοινό που βλέπει τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, το οποίο δύσκολα θα το συγκατέλεγε κανείς στους... φωστήρες της πολιτικής! 

Του Γιώργου Δελαστίκ

Όσοι δεν θέλουν να βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει στην «γερμανόπληκτη» Ευρώπη, δεν μπορούν να δουν ότι τα πράγματα αλλάζουν.

Όσοι δεν θέλουν να βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει στην «γερμανόπληκτη» Ευρώπη, δεν μπορούν να δουν ότι τα πράγματα αλλάζουν.

Κερδίζουν έδαφος οι Podemos στην Ισπανία, πάνω απ όλα όμως κερδίζει το «κίνημα» κατά των εξώσεων.  Οι Πολωνοί εξέλεξαν Πρόεδρο τον ευρωσκεπτικιστή Αντρέι Ντούντα και στην Ιταλία ο Ρέντζι ανησυχεί, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου ενόψει και των δημοτικών εκλογών, για το μέλλον της Ευρώπης. Από κοντά ο Ντ. Κάμερον άρχισε εκστρατεία υπέρ της αλλαγής των κανόνων της ΕΕ. 

Όσοι δεν θέλουν να βλέπουν τι πραγματικά συμβαίνει στην «γερμανόπληκτη» Ευρώπη, δεν μπορούν να δουν ότι τα πράγματα αλλάζουν.

 Συνεχίζουν να βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως το απόλυτο κακό, παραβλέποντας πως οι Έλληνες δεν έχουν να πληρώσουν, πως η χώρα δεν αντέχει άλλες εξώσεις και πως πράγματι δεν αντέχει και άλλες απολύσεις. Το ελληνικό σκηνικό επαναλαμβάνεται τώρα και στην  Ισπανία.

Ισπανία

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές (όπως συνέβη και στην Ελλάδα) θεωρούνται προάγγελος των προγραμματισμένων για τον Νοέμβριο εθνικών εκλογών,  αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ για την κυβέρνηση του Ραχόι. Πρωτίστως έδειξαν ότι οι πολίτες αποδοκίμασαν τις περικοπές και τη λιτότητα που έχει επιβάλει η κυβέρνησή του, καθώς το Partido Popular (το  κόμμα του πρωθυπουργου Ραχόϊ )συγκέντρωσε τα χειρότερα ποσοστά των τελευταίων 20 ετών. Παρά τους αρχικούς πανηγυρισμούς για την πτώση των Podemos, τελικώς τα δύο μεγάλα κόμματα, το συντηρητικό κυβερνών Λαϊκό Κόμμα του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι και οι Σοσιαλιστές (αξιωματική αντιπολίτευση) υποχώρησαν σε σχέση με τα ποσοστά τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2011 κατά 13 μονάδες στο σύνολό τους. Τα ποσοστά τους πήγαν κυρίως στην Αριστερά και στα νέα κόμματα που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης, με μεγαλύτερο κερδισμένο το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα, το Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας, το οποίο αν και δεν σημείωσε θεαματική αύξηση ωστόσο, κατάφερε να πάρει τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη. Σημειώνεται ότι το κυβερνών κόμμα του Ραχόι αν και παραμένει πρώτο σε πανεθνικό επίπεδο, τα ποσοστά του σε σχέση με το 2011, συρρικνώθηκαν κατά 10 μονάδες, ενώ αναλυτές επισημαίνουν και τη θεαματική και υπολογίσιμη άνοδο του νέου κόμματος του Ciudadanos (Πολίτες) που τάσσεται υπέρ των αγορών.

Δημοτικές εκλογές

Sτον Δήμο της Μαδρίτης, η 71χρονη πρώην δικαστική λειτουργός Μανουέλα Κάρμενα, είναι η νέα δήμαρχος της ισπανικής πρωτεύουσας εκτοπίζοντας τη «μεγάλης κυρίας» του Λαϊκού Κόμματος, Εσπεράνθα Αγκίρε. Σημειώνεται ότι έπειτα από 24 χρόνια συνεχούς κυριαρχίας του PP (Λαϊκού Κόμματος) στη Μαδρίτη, όπου πάντα συγκέντρωνε πάνω από το 50% των θέσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, φέτος η Αγκίρε εκλέγει από το ψηφοδέλτιό της 21 συμβούλους και η Καρμένα 20. Ωστόσο, η Καρμένα του Podemos θα είναι λογικά η επόμενη δήμαρχος, καθώς όλα δείχνουν πως θα συμμαχήσει με τον υποστηριζόμενο από τους Σοσιαλιστές Αντόνιο Μιγέλ Καρμόνα ο οποίος και καταλαμβάνει το 15,3% των ψήφων. Η απόλυτη πλειοψηφία είναι οι 29 θέσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο. Σημειώνεται ότι η Κάρμενα ήταν επικεφαλής μετωπικού σχήματος που εκτός από το Podemos περιλάμβανε κινήματα κατά των εξώσεων, αριστερούς οικολόγους, στελέχη της Ενωμένης Αριστεράς κ.ά.

Στη δεύτερη μεγάλη πόλη τη Βαρκελώνη, νικήτρια αναδείχθηκε η ακτιβίστρια και αγωνίστρια κατά των εξώσεων η Αντα Κολάου υποστηριζόμενη από το Podemos. Οπως αναγράφει η εφημερίδα El Pais, η Κολάου σημείωσε μια ιστορική αλλαγή στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, όμως αν και πρώτη θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε συμμαχία με τους Σοσιαλιστές οι οποίοι έχασαν τους 7 από τους 11 συμβούλους τους, για να διοικήσει. Τρίτη δύναμη αναδείχθηκαν οι Ciudadanos (Πολίτες). Η Κολάου αν και ήρθε πρώτη, εκλέγει 11 συμβούλους, κάτι που την αφήνει πολύ πιο πίσω από την απόλυτη πλειοψηφία, τους 21.

Περιφερειακές εκλογές

Στις περιφέρειες, σημειώθηκε σχεδόν μια τέλεια διαίρεση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Το Λαϊκό Κόμμα κρατήθηκε στη ζωή και κέρδισε την Περιφέρεια της Μαδρίτης με την Κριστίνα Θιφουέντες η οποία όμως έπεσε κατά πολύ στα ποσοστά της σε σχέση με το 2011. Έλαβε το 33% των ψήφων και εκλέγει 48 συμβούλους. Την ακολουθεί ο Σοσιαλιστής Άνχελ Γκαμπιλόντο με 25% και 37 συμβούλους, ενώ o υποψήφιος του Podemos καταλαμβάνει την τρίτη θέση με 18% και 27 συμβούλους και οι Ciudadanos (Πολίτες) έρχονται τέταρτη με 12% και 17 συμβούλους.

Πολωνία

Στην Πολωνία κέριδσε την μάχη των προεδρικών ο ευρωσκεπτικιστής , υπέρμαχος της λαϊκής δεξιάς Αντρέι Ντούντα, με 51,6% έναντι 48,4% που πήρε ο έως χθες Πρόεδρος Μπρόνισλαβ Κομορόβσκι. Εν όψει των βουλευτικών εκλογών τον Οκτώβριο, η ήττα του Κομορόβσκι, συμμάχου της Πρωθυπουργού Εύα Κόπατς, θα επιδεινώσει τις πιθανότητες να επανεκλεγεί το κόμμα του στην εξουσία. Η αλλαγή προέδρου της Πολωνίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, ιδιαίτερα σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ντούντα, που θα ορκιστεί στις 6 Αυγούστου, έχει πει ότι η Βαρσοβία θα πρέπει "να εστιαστεί στα συμφέροντά της" και όχι σ' εκείνα των μεγαλύτερων εταίρων της όπως η Γερμανία ή η Γαλλία.

Ιταλία

«Ο άνεμος της Ελλάδας, ο άνεμος της Ισπανίας και ο άνεμος της Πολωνίας δεν φυσούν προς την ίδια κατεύθυνση. Φυσούν, αντιθέτως, προς αντίρροπες κατευθύνσεις, αλλά όλοι αυτοί οι άνεμοι δείχνουν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και εγώ ελπίζω η Ιταλία να φέρει, να στηρίξει δυνατά την φωνή αυτή, υπέρ της αλλαγής της Ευρώπης τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες», δήλωσε ο Ιταλός Πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι λίγες μέρες πριν από τις τοπικές εκλογές της Κυριακής.

“Όταν ο κόμπος φθάνει στο χτένι” Του Σταύρου Λυγερού

“Όταν ο κόμπος φθάνει στο χτένι”

Του Σταύρου Λυγερού

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να υπερβεί τα εμπόδια στις διαπραγματεύσεις μέσω μίας άτυπης πολιτικής συμφωνίας με τη Μέρκελ και τον Ολάντ δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Το ομολογεί κυβερνητική πηγή, έστω κι αν προσθέτει πως το μήνυμα που εξέπεμψε αυτή η συνάντηση θα επηρεάσει θετικά το κλίμα στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στο Brussels group.

Ο δημόσιος λόγος της ελληνικής κυβέρνησης συνεχίζει να αποπνέει αισιοδοξία, αλλά όταν κάποιος ξύσει την επιφάνεια διαπιστώνει πως μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα οριστικό όσον αφορά την επίτευξη συμφωνίας. Οι μεγάλες διαφωνίες που αφορούν τις συντάξεις και τα εργασιακά παραμένουν. Ακόμα όμως και τα ζητήματα, στα οποία έχει επέλθει σύγκλιση, δεν πρόκειται να κλείσουν μέχρι να κλείσει ολόκληρο το πακέτο. Αυτό σημαίνει –όπως χαρακτηριστικά αναφέρει πηγή που γνωρίζει καλά το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων– ότι «συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο».

Ας σημειωθεί πως τον Ιούνιο η Αθήνα πρέπει να πληρώσει στο ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) δόσεις συνολικού ύψους 1,5 δισ, ενώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο πρέπει να πληρώσει μόνο στην ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) δύο ομόλογα συνολικού ύψους 6,7 δισ. Η ελληνική κυβέρνηση έχει διαμηνύσει στους δανειστές πως δεν θα είναι εφεξής σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της με ίδιους πόρους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο κόμπος φθάνει στο χτένι. Εάν δεν βρεθεί ένας τρόπος για να χρηματοδοτηθεί, η Αθήνα θα υποχρεωθεί σε αθέτηση πληρωμών. Για να εκταμιεύσουν την εκκρεμούσα δόση των 7,2 δισ, όμως, τα γεράκια του ευρωιερατείου και το ΔΝΤ απαιτούν να ικανοποιηθούν σε γενικές γραμμές τα προαπαιτούμενα της 5ης αξιολόγησης του Μνημονίου.

Σύμφωνα με κυβερνητικό παράγοντα που ανήκει στην προεδρική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι ο λόγος που οι διαπραγματεύσεις δεν καταλήγουν. «Ουσιαστικά έχουμε βάλει σχεδόν όλα τα αυγά μας στο καλάθι της συμφωνίας. Γι’ αυτό και παραβιάζουμε προεκλογικές δεσμεύσεις μας. Δεν πρόκειται, όμως, να παραδοθούμε άνευ όρων. Άλλο ένας άνισος συμβιβασμός και άλλο να μας ακυρώσουν πολιτικά».

Ο ίδιος κυβερνητικός παράγοντας σπεύδει να προσθέσει πως «στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Είναι και όσοι θέλουν ένα συμβιβασμό. Ο Γιούνκερ δεν είναι ο μόνος που εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί η Μέρκελ και ο Ολάντ να μην υποστηρίζουν τα αιτήματά μας, αλλά δεν θέλουν να σπρώξουν τα πράγματα στα άκρα».

Ο διαχωρισμός που κάνει ο συνομιλητής μας ανάμεσα στην καγκελάριο και στον υπουργό Οικονομικών της μπορεί να έχει κάποια βάση, αλλά προς το παρόν δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα. Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές επαφές του Τσίπρα στο ανώτατο επίπεδο έχουν αποδώσει κάποιες γενικές δηλώσεις περί προόδου, αλλά δεν έχουν διαφοροποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών στο Brussels group.

Η πλευρά Σόιμπλε και το ΔΝΤ εμφανίζονται αποφασισμένοι να επιμείνουν μέχρι το τέλος στις απαιτήσεις τους, ρίχνοντας την ευθύνη στην Αθήνα για ό,τι συμβεί. Προχθές, Γερμανός αξιωματούχος όχι μόνο δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ελληνικής χρεοκοπίας, αλλά και έφθασε να δηλώσει πως «αν είναι να γίνει ας γίνει».

Σύμφωνα με ευρωπαϊκή πηγή, τα γεράκια του ευρωιερατείου που εκφράζονται από τον Σόιμπλε τηρούν ανελαστική στάση και εμποδίζουν την επίτευξη έστω και ενός ετεροβαρούς συμβιβασμού, επειδή πιστεύουν πως ό,τι και να συμβεί θα βγουν κερδισμένοι. Εάν η κυβέρνηση Τσίπρα παραδοθεί άνευ όρων το κέρδος τους θα είναι προφανές. Εάν πάλι δεν παραδοθεί δεν θα μπορέσει να πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της προς το ΔΝΤ τον Ιούνιο.

Από νομικής απόψεως, η μη αποπληρωμή μίας δόσης προς το ΔΝΤ δεν ισοδυναμεί αυτομάτως με κήρυξη της Ελλάδας σε καθεστώς χρεοκοπίας. Είναι προφανές, όμως, πως θα πυροδοτήσει μία ανεξέλεγκτη αρνητική δυναμική. Θα έχουμε νέο κύμα απόσυρσης καταθέσεων και φυγής κεφαλαίων που αναπόφευκτα θα αποσταθεροποιήσει το ήδη εύθραυστο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και πιθανόν να καταστήσει αναπόφευκτη την επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο πολιτικό επίπεδο.

Τα γεράκια του ευρωιερατείου θεωρούν πως με την πρόκληση οικονομικού πανικού θα στρέψουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα. Με τον τρόπο αυτό θα την υποχρεώσουν ή να “ξεβρακωθεί” πολιτικά ή να προχωρήσει σε κινήσεις ρήξης.

Αν και ο Σόιμπλε αποφεύγει να ταχθεί υπέρ του Grexit, από τις δηλώσεις του προκύπτει πως θεωρεί διαχειρίσιμες τις επιπτώσεις. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφονται δηλώσεις του, με τις οποίες εμφανίζεται πολύ ανοικτός όχι μόνο στο ενδεχόμενο προκήρυξης δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, αλλά και στην υιοθέτηση παράλληλου νομίσματος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι απειλητικές δηλώσεις του επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Βάιντμαν, ο οποίος πιέζει την ΕΚΤ να σφίξει περαιτέρω τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της Ελλάδας.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η στάση του Σόιμπλε και των συνοδοιπόρων του είναι διαπραγματευτική μπλόφα ή εάν πράγματι εξωθούν τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Στο μέγαρο Μαξίμου είναι πεπεισμένοι πως δεν μπλοφάρουν. Το γεγονός, μάλιστα, ότι το ΔΝΤ τηρεί για τους δικούς του λόγους ανελαστική στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, διευκολύνει τα γεράκια στην παρασκηνιακή αντιπαράθεση που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό του ευρωιερατείου. Δεν είναι τυχαία, βεβαίως, η κατηγορηματική απόρριψη εκ μέρους του Βερολίνου της ιδέας να αγορασθεί από τον ΕSM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) το ελληνικό χρέος που έχει στα χέρια του το ΔΝΤ για να καταστεί η διαπραγμάτευση με την Αθήνα ενδοευρωπαϊκή υπόθεση.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει ουσιαστικά εναποθέσει όλες τις ελπίδες της σ’ όσους στους κόλπους του ευρωιερατείου θεωρούν τυχοδιωκτική τη γραμμή Σόιμπλε. Είναι ενδεικτική η δήλωση Γιούνκερ πως «δεν μπορούμε να πετάξουμε τους Έλληνες εκτός της Ευρωζώνης». Ουσιαστικά ήταν μία απάντηση στο κλίμα που καλλιεργεί ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Η πλευρά Σόιμπλε ανταπάντησε πως η Κομισιόν δεν παίζει καθοριστικό ρόλο, πως την αρμοδιότητα για τη συμφωνία με την Ελλάδα την έχει το Eurogroup και εκεί θα ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις.

Οι βολές αυτές αντανακλούν τη δυσφορία των γερακιών, επειδή ο πρόεδρος της Κομισιόν διαπραγματεύεται με τον Τσίπρα και του υποδεικνύει κινήσεις. Μπορεί να τον πιέζει για περαιτέρω υποχωρήσεις, αλλά θέλει να επιτευχθεί εγκαίρως μία συμφωνία, η οποία θα αποτρέψει τη χρεοκοπία και ό,τι αυτή συνεπάγεται και για την Ελλάδα και για την Ευρωζώνη.

Πώς, όμως, μπορεί να επιτευχθεί εγκαίρως συμφωνία, όταν το χάσμα παραμένει σε πολλά ζητήματα αγεφύρωτο; Αυτός ήταν ο λόγος που συζητήθηκε το ενδεχόμενο να κλειδώσει μία επιμέρους συμφωνία στη βάση των υφισταμένων συγκλίσεων και ως αντάλλαγμα να εκταμιευθούν τέσσερα από τα 7,2 δισ της δόσης.

Τόσο το ΔΝΤ όσο και η πλευρά Σόιμπλε, όμως, απορρίπτουν κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η Λαγκάρντ έφθασε στο σημείο να μιλήσει για «γρήγορη και βρώμικη συμφωνία»! Αντιπροτείνουν μία συνολική συμφωνία, θεωρώντας πως σ’ αυτή θα ικανοποιούνται σε γενικές γραμμές τα επώδυνα προαπαιτούμενα της 5ης αξιολόγησης του Μνημονίου. Και επειδή δεν είναι καθόλου σίγουρο πως είναι δυνατόν να προκύψει μία τέτοια συνολική συμφωνία εγκαίρως, οι πιθανότητες αθέτησης πληρωμών αυξάνονται.

Οι κυβερνώντες έχουν εκπέμψει αντιφατικά μηνύματα μιλώντας αφενός για ενιαία συμφωνία, αφετέρου για δύο φάσεις! Δικαιολογημένα επιδιώκουν να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Θέλουν να τερματίσουν το κλίμα αβεβαιότητας που όλους αυτούς τους μήνες σκοτώνει την οικονομία.

Ταυτοχρόνως, η ρητορική περί ενιαίας συμφωνίας εξυπηρετεί και την επιδίωξή τους να εντάξουν στις διαπραγματεύσεις δύο κρίσιμα ζητήματα: Πρώτον, την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δεύτερον, την εξασφάλιση αναπτυξιακών εργαλείων, τα οποία να υπερκεράσουν την υφεσιακή επίδραση των μέτρων που θα ληφθούν για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό. Τέτοια αναπτυξιακά εργαλεία είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι, καθώς και η χρηματοδότηση μεγάλων επενδυτικών σχεδίων από το πακέτο Γιούνκερ  και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί τουλάχιστον τώρα τα επώδυνα μέτρα που της ζητούν, όπως οι μειώσεις συντάξεων και οι ομαδικές απολύσεις. Αν και μιλάει για ενιαία συμφωνία, τη διαπραγμάτευση γι’ αυτά επιδιώκει να την μεταθέσει για το φθινόπωρο, με την ελπίδα πως μέχρι τότε θα έχουν ρυθμισθεί οι υψηλές δανειακές υποχρεώσεις και η οικονομία θα έχει εισέλθει σε ανοδική τροχιά. Ως εκ τούτου θα έχει μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών.

Όλα αυτά, όμως, δεν είναι τίποτα περισσότερο από προθέσεις, σχεδιασμοί και κινήσεις. Τίποτα ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί παρότι η “ημέρα μηδέν” (όταν θα πρέπει να πληρωθεί δόση και δεν θα υπάρχουν τα χρήματα) δεν απέχει πολύ. Όπως προαναφέραμε, το μέγαρο Μαξίμου ελπίζει πως τελικώς θα επικρατήσουν στους κόλπους του ευρωιερατείου όσοι δεν θέλουν τα πράγματα να οδηγηθούν σε ρήξη.

Γι’ αυτό και υποδέχθηκε με ανακούφιση την πρωτοβουλία του Ευρωκοινοβουλίου να σπάσει το μονοπώλιο του Eurogroup όσον αφορά τον χειρισμό του ελληνικού προβλήματος. Όπως είναι γνωστό, οι επικεφαλής των επικεφαλής όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων καλούν τους Τσίπρα, Γιούνκερ, Ντάισελμπλουμ και Ντράγκι για να ζητήσουν αναλυτική ενημέρωση, αλλά και για να αναζητήσουν λύσεις.

Η πρωτοβουλία αυτή (σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες δεν είναι άσχετη με τις κινήσεις του Γιούνκερ) ανοίγει το παιχνίδι, μεταφέροντας την μπάλα και σε άλλο γήπεδο πέρα από το “βασίλειο” του Σόιμπλε. Το άνοιγμα αυτό εκ των πραγμάτων δυσχεραίνει την προσπάθειά του να εξωθήσει την Αθήνα σε πολιτικά ξεβράκωμα ή σε αθέτηση πληρωμών. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν οι σχετικές διεργασίες θα φέρουν εγκαίρως το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, ώστε να αποτραπεί η αθέτηση πληρωμών.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο εξωτερικό μέτωπο, το Σαββατοκύριακο ο Τσίπρας βρίσκεται αντιμέτωπος και με τις διογκούμενες εσωκομματικές αντιδράσεις. Μέχρι, ωστόσο, να υπάρξει κείμενο συμφωνία, οι αντιδράσεις θα έχουν τη μορφή ρητορικών προειδοποιητικών βολών και τίποτα περισσότερο.

Το τετράμηνο που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές ήταν για τους Συριζαίους μία διαδικασία ανώμαλης προσγείωσης στα επώδυνα διλήμματα της πραγματικότητας και ως εκ τούτου μία σταδιακή πολιτική διάψευση. Το γεγονός αυτό έχει επιφέρει μία προσαρμογή, αλλά έχει προκαλέσει και πολλαπλά ρήγματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Τσίπρας θα τα βρει σκούρα όταν θα πρέπει να περάσει από τη Βουλή τη συμφωνία που τώρα διαπραγματεύεται. Προς το παρόν, όμως, αυτό που τον απασχολεί είναι να κλείσει τη συμφωνία για να μην υποχρεωθεί να κινηθεί προς άλλη κατεύθυνση…

Κατάσταση μπάχαλου πάλι λίγο πριν από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ

Κατάσταση μπάχαλου πάλι λίγο πριν από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ

Ωραία πάμε. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι δανειστές απέρριψαν τις προτάσεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε στο αμερικανικό πρακτορείο διεθνών οικονομικών ειδήσεων ότι δεν υπάρχει κανένα «σχέδιο Γιούνκερ» για τη λύση των διαφορών της Ελλάδας με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δήλωσε ότι οι συνομιλίες με την Αθήνα προχωρούν πολύ αργά και ότι δεν έχει σημειωθεί ακόμη κάποια σημαντική πρόοδος. Εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης έχει εξαγγείλει ανεπίσημα από προχθές το πρωί ότι στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, που αρχίζει σήμερα στη Ρίγα της Λετονίας και τελειώνει αύριο, θα γίνει συνάντηση της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ με τον Ελληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Στη συνάντηση αυτή αναφέρθηκε και η ίδια η καγκελάριος, μετά τη συνάντηση που είχε με τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ στο Βερολίνο προχθές. «Θα συναντήσουμε τον Ελληνα πρωθυπουργό στη Ρίγα και θα δούμε τότε αν θα δοθεί η δυνατότητα για συνομιλίες. Οι συνομιλίες πρέπει βεβαίως και να επιταχυνθούν» είπε η Μέρκελ και πρόσθεσε μεταξύ άλλων: «Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου προβλέπει να υπάρχει πρόγραμμα ως το τέλος Μαΐου και αυτό είναι απαραίτητο, καθώς η παράταση τελειώνει στο τέλος Ιουνίου. Ολοι ενδιαφερόμαστε να ολοκληρώσουμε ως το τέλος Μαΐου. Οταν θα του μιλήσουμε, σίγουρα θα το θέσουμε» τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση η Γερμανίδα καγκελάριος.

Στο μεταξύ από την Τρίτη το πρωί ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης είχε αποκλείσει ρητά και κατηγορηματικά κατά τη συνάντηση Μέρκελ - Τσίπρα να υπάρξει κάποια ουσιώδης πολιτική συμφωνία, η οποία και θα παρείχε τη λύση στο πρόβλημα του οικονομικού στραγγαλισμού της Ελλάδας από τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. «Το περίγραμμα των θεσμών (σ.σ. εννοεί την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ) δεν αντικαθίσταται από τις συναντήσεις των κρατικών ηγετών» δήλωσε υποκριτικά ο Γερμανός εκπρόσωπος. Η τελική συμφωνία αποφασίζεται από ένα άλλο σώμα, την Ευρωομάδα των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, πρόσθεσε. Γερμανικά καραγκιοζιλίκια! Προφανώς όλοι οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δρουν κατ' εντολήν των πρωθυπουργών τους και αν αρνηθούν να εκτελέσουν τις πρωθυπουργικές αποφάσεις, απλούστατα καθαιρούνται! Τι εννοεί ο εκπρόσωπος του Βερολίνου; Οτι αν συμφωνήσουν η Μέρκελ με τον Τσίπρα, η Ευρωομάδα θα... αρνηθεί να εφαρμόσει την απόφαση της Γερμανίδας καγκελαρίου; Θα μας τρελάνει; Ειδικά οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης έχουν τολμήσει ποτέ να πάρουν απόφαση -και μάλιστα σε σοβαρό θέμα- διαφορετική από αυτή που θέλει ή απαιτεί η Γερμανία; Ουδέποτε, κυριολεκτικά.

Εδώ δεν έχουν τολμήσει να αντιταχθούν στους Γερμανούς οι πρωθυπουργοί της ΕΕ σε οποιαδήποτε σύνοδο κορυφής, θα τολμούσαν οι υπουργοί Οικονομικών; Απλώς οι Γερμανοί, όσα και αν τους δώσει ο Αλέξης Τσίπρας στη Ρίγα, αποκλείεται να συμφωνήσουν αμέσως και κυρίως αποκλείεται να του δώσουν λεφτά. Ο Ολάντ στάθηκε κυρίως στο θέμα των χρημάτων, μετά τη συνάντηση που είχε με τη Μέρκελ. «Η Ελλάδα έχει και ανάγκη χρηματοδότησης, η οποία δεν μπορεί πλέον να περιμένει. Πρέπει να βρεθούν πόροι» υπογράμμισε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν έχει άλλη επιλογή από την εκπλήρωση των όρων που απαιτούν οι Γερμανοί, όσο και αν αυτοί σηματοδοτούν τη δυστυχία των Ελλήνων, αφού πρόκειται πρωτίστως για μείωση μισθών και συντάξεων. Ελπίζουμε να ισχύσει στην πράξη ότι εντελώς διαφορετική από τις υποδείξεις του Ολάντ θα αποδειχθεί η στάση του Τσίπρα.

Δεν μπορούμε όμως να μην εκφράσουμε δημόσια την ανησυχία μας όταν ακούμε τον Γιάνη Βαρουφάκη να δηλώνει ότι η κυβέρνηση βρίσκεται «πολύ κοντά σε συμφωνία» διευκρινίζοντας ότι εννοεί «ας πούμε μια εβδομάδα» και προσθέτοντας ότι στο δημοσιονομικό «έχουμε συγκλίνει πολύ, αλλά δεν έχουμε ταυτιστεί». Επιπροσθέτως, μας παρηγορεί η δήλωσή του ότι «δεν υπάρχει κανένας στην κυβέρνηση που θα υπογράψει μια συμφωνία η οποία δεν θα προβλέπει την αναδιάρθρωση του χρέους». Από την άλλη όμως βεβαίως και ανησυχούμε, όταν ακούμε τον Γιάνη Βαρουφάκη να επαναλαμβάνει την πρότασή του, τα 6,7 δισεκατομμύρια ευρώ που πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση στην ΕΚΤ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, να τα πληρώσει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (ESM) και στη συνέχεια να τα πληρώσει η Ελλάδα στον ESM εν ευθέτω χρόνω. Αυτά εννοούμε όταν λέμε μπάχαλο - γι' αυτό και πρέπει να δούμε πρώτα αν και τι θα συμφωνήσουν...

Του Γιώργου Δελαστίκ

Έρχεται απειλητική η Διατλαντική συμφωνία

Έρχεται απειλητική η Διατλαντική συμφωνία

Των Τάκη Κυπραίου & Θανάση Σκαμνάκη

Μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας (TTIP) επιχειρείται η άλωση κυριολεκτικά κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, με την ελπίδα εντέλει να διαμορφώσουν το νέο μοντέλο ανθρώπου. 

Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης.

Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγάλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.

Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια;

Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κίνημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1. Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και οι δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να εφαρμόζει οικονομικές πολιτικές που υπηρετούν κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα η προώθηση προγραμμάτων για κατανάλωση τοπικών προϊόντων ή η προστασία παραλιών και δρυμών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις.

2. Καθιερώνεται μια νέα λογική στις διακρατικές συμφωνίες. Η λογική αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά. Είναι γνωστή με το όνομα ’list it or lose it’ (‘δήλωσέ το ή το χάνεις’), που σημαίνει πως ό,τι δεν προβλέψεις στη λίστα εξαιρέσεων το χάνεις οριστικά. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού μιας χώρας σε αυτή τη λογική, σε αντίθεση με αυτό που μέχρι τώρα ισχύει, ότι δηλαδή κάθε συμφωνία περιλαμβάνει μόνον όσα ρητώς εμπεριέχονται σε αυτήν, καθιστά την κάθε συμφωνία παγίδα χωρίς έλεγχο και διαφυγή. Αυτό σημαίνει πως αν παραληφθεί στην αρχική συμφωνία κάποιο προϊόν ή υπηρεσία (ακόμα και δημόσια όπως η παιδεία) που προστατεύεται από την ιδιωτικοποίηση, δεν μπορεί στο μέλλον να αποφύγει την ιδιωτικοποίησή της και να επιστρέψει σε καθεστώς προστασίας.

3. Η εφαρμογή της διατλαντικής συμφωνίας αποτελεί κίνδυνο για τους φυσικούς πόρους και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Κατά τους υπολογισμούς των διαπραγματευτών η συμφωνία θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με έντεκα επιπλέον τόνους διοξειδίου του άνθρακα τη στιγμή που υπάρχουν δεσμεύσεις για μείωση των εκπομπών με τη συμφωνία του Κιότο. Στην πράξη καταργεί βασικούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς που εγγυώνται σχετικά καλά επίπεδα ασφαλείας, όπως για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός κανονισμός REACH για τα χημικά προϊόντα. Ο κανονισμός αυτός, που υπακούει στην αρχή της προφύλαξης, υποχρεώνει τις βιομηχανίες να αποδείξουν ότι μια χημική ουσία είναι ασφαλής προκειμένου να λάβουν άδεια εμπορικής εκμετάλλευσης. Στις ΗΠΑ ο σχετικός νόμος για τον Έλεγχο των Τοξικών Ουσιών υποχρεώνει το δημόσιο να αποδείξει ότι μια χημική ουσία δεν είναι ασφαλής, ώστε να υποχρεωθεί η βιομηχανία να περιορίσει τη χρήση της. Όχι να την απαγορεύσει και η βιομηχανία να αποσύρει από το εμπόριο τα σχετικά προϊόντα που περιέχουν την ακατάλληλη χημική ουσία, μέχρι να αποδείξει πως δεν είναι επιβλαβής, δεδομένου ότι ο νόμος επιτρέπει τη λήψη του ‘λιγότερου επαχθούς’ μέτρου, που εν προκειμένω μεταφράζεται ως περιορισμός και όχι απόσυρση που κοστίζει στη βιομηχανία. Για του λόγου το αληθές ο αμερικανικός Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος έχει επιβάλλει περιορισμούς σε μόνον 6 από τις 84.000 χημικές ουσίες που κυκλοφορούν στην αγορά των ΗΠΑ. Ενώ η Ε.Ε. έχει απαγορεύσει τη χρήση 1200 χημικών ουσιών στα καλλυντικά, στις ΗΠΑ απαγορεύονται μόνον 12.

Ακόμα κινδυνεύουν με κατάργηση οι κανόνες αειφορείας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, καθώς συνιστούν το βασικό εμπόδιο για να επεκτείνουν και στην Ευρώπη τις δραστηριότητές τους οι αμερικανοί παραγωγοί αγροκαυσίμων. Αποδυναμώνεται η ευρωπαϊκή οδηγία για την ποιότητα των καυσίμων, ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές προς την Ε.Ε. από τα διυλιστήρια των ΗΠΑ βρώμικου καναδικού πετρελαίου που εξορύσσεται από κοιτάσματα ασφαλτούχας άμμου με ανυπολόγιστες δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η συμφωνία TTIP θα επεκτείνει και στον ευρωπαϊκό χώρο την εφαρμογή της μεθόδου της υδραυλικής ρωγμάτωσης στην εξόρυξη φυσικού αερίου, μιας μεθόδου που χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες καταστροφές τις οποίες προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον.

4. Με την TTIP καταργούνται οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, τη χρήση φυτοφαρμάκων και τη διάθεση βοδινού κρέατος με ορμόνες και αυξητικές ουσίες, οι οποίοι ισχύουν σήμερα στην Ε.Ε.

Στην Ε.Ε. ισχύει η ‘αρχή της προφύλαξης’, που σημαίνει ότι οι εταιρείες που θέλουν να κυκλοφορήσουν ένα νέο προϊόν υποχρεούνται να αποδείξουν ότι είναι ασφαλές πριν τη διάθεσή του προς κατανάλωση, αντί οι κρατικές υπηρεσίες να πρέπει να αποδείξουν ότι το προϊόν είναι επικίνδυνο και να εμποδίσουν την κυκλοφορία του. Στις ΗΠΑ δεν εφαρμόζεται αυτή η αρχή της προφύλαξης και τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων είναι πολύ κατώτερα των ευρωπαϊκών. Το 70% των μεταποιημένων τροφών που πωλούνται στις ΗΠΑ περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά. Στην Ε.Ε. οι αντίστοιχες τροφές φέρουν υποχρεωτική σήμανση, ενώ στις ΗΠΑ δεν φέρουν καμιά διακριτική σήμανση, ώστε να γνωρίζει τα στοιχεία του προϊόντος ο καταναλωτής. Το ίδιο ισχύει και για τη χρήση φυτοφαρμάκων. Η Ε.Ε. προστατεύει τις εισαγωγές προϊόντων που αποδεδειγμένα διαταράσσουν το ανθρώπινο ορμονικό σύστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκάρεται το 40% των εξαγωγών τροφίμων από τις ΗΠΑ προς την Ε.Ε. Με την TTIP αυτά καταργούνται. Στις ΗΠΑ το 90% του βοδινού κρέατος παράγεται με τη χρήση αυξητικών ορμονών που συνδέονται με διάφορα είδη καρκίνου στον άνθρωπο και η επεξεργασία κοτόπουλου και γαλοπούλας γίνεται με τη χρήση χλωρίου πριν την κατανάλωση, μια πρακτική απαγορευμένη στην Ε.Ε. από το 1997. Οι ΗΠΑ έχουν ζητήσει την άρση αυτών των απαγορεύσεων μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τώρα την προωθούν μέσω της TTIP. Να σημειώσουμε και πάλι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπάθησε στο παρελθόν να άρει αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά οπισθοχώρησε μπροστά στην αντίσταση που προέβαλλαν κτηνίατροι και το Ευρωκοινοβούλιο.

5. Στη διατλαντική συμφωνία προσβλέπουν και οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για να καταργήσουν το ρυθμιστικό πλαίσιο που υιοθετήθηκε μετά την κρίση του 2008.

6. Και μέσα στις τόσες «απελευθερώσεις» να και μια απαγόρευση. Που; Στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στην πληροφόρηση και τις ευρεσιτεχνίες. Η συμφωνία για την πνευματική ιδιοκτησία επεκτείνεται στα πνευματικά δικαιώματα, τις ευρεσιτεχνίες και τα εμπορικά σήματα με στόχο τον πλήρη έλεγχο της γνώσης από τη βιομηχανία και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Καταβάλλονται προσπάθειες, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν απορρίφτηκαν, να υποχρεώνονται οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να καταδίδουν οποιονδήποτε κρίνουν ύποπτο για παραβίαση των κανονισμών περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Τέρμα το κατέβασμα ταινιών και μουσικών. Αλλά η δραματική όψη του μέτρου είναι πως, για παράδειγμα, απαγορεύεται στις φτωχές χώρες να παρασκευάσουν φτηνά γενόσημα φάρμακα για ασθένειες που τις μαστίζουν (AIDS , ελονοσία, φυματίωση).

7. Υπάρχει και κερασάκι στην τούρτα. Το σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή-Κράτους (Investor-State Dispute Settlement, ISDS). Με αυτό αποδίδεται στα υπερεθνικά κεφάλαια νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη του κράτους. Η προσάρτηση του ISDS στην TTIP δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αμφισβητούν αποφάσεις κυρίαρχων κρατών και να διεκδικούν από τα κράτη αποζημιώσεις, όταν αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν αρνητικά τα κέρδη τους (εννοείται ότι στις προσφυγές υπολογίζονται και διαφυγόντα κέρδη). Το σύστημα αυτό λειτουργεί ήδη με απαίτηση των ΗΠΑ, οι οποίες το συμπεριλαμβάνουν σε όλες τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα (μόνον η Αυστραλία έχει εξαιρεθεί). Σε αυτά τα νέου τύπου διαιτητικά δικαστήρια οι δικαστές προέρχονται από μια μικρή ομάδα δικηγόρων του εταιρικού δικαίου, διορίζονται κατά περίπτωση και έχουν προσωπικό συμφέρον να αποφαίνονται υπέρ των εταιρειών. Τόσο ωραία! Οι δίκες διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και οι στρεψοδικίες είναι τόσο συνήθεις που ο θεσμός αμφισβητείται πλέον ακόμη και από τους πάτρωνές του. Πάνω από 500 προσφυγές έχουν γίνει μέχρι σήμερα εναντίον 95 χωρών και από αυτές οι 400 την τελευταία δεκαετία. Ο αριθμός των προσφυγών μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος με δεδομένη τη μυστικότητα που περιβάλλει αυτή τη διαδικασία διαιτησίας. Το αποκορύφωνα της υποκρισίας αλλά και της αναλγησίας στο ζήτημα αυτό το δίνει η βρετανική κυβέρνηση που ανάθεσε στο LSE (London School of Economics) τη διεξαγωγή μελέτης για το εάν συμφέρει ή όχι να προσαρτηθεί η συμφωνία ISDS στη διατλαντική με βάση την ανάλυση κόστους- οφέλους. 

ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

Φυσικά πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια υπάρχει και ο «εχθρός λαός». Ούτως ή άλλως η εποχή της κρίσης έθεσε μερικά αμείλικτα ερωτήματα τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην εργατική τάξη. Και όσο η εργατική τάξη εγκλωβίζεται στη λογική της «δικής μας Ε.Ε. και του δικού μας ευρώ», όσο θα υπολογίζει στο μικρότερο κακό, τόσο θα υποχρεώνεται στην υποταγή και στην ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης της. Καθότι οι καπιταλιστές δεν αυταπατώνται με ιδεολογήματα, είναι πρακτικοί και αδυσώπητοι, και θα παίρνουν από την εργατική τάξη ακόμα και την ανάσα της προκειμένου να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα κερδοφορίας, ρίχνοντας στις πλάτες της όλες τις συνέπειες της κρίσης. Όσον αφορά, λοιπόν, τις εργασιακές σχέσεις η TTIP προβλέπει πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μιας σειράς συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Με το τέχνασμα της εφαρμογής ίδιων κανόνων σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και με δεδομένη την άρνηση των ΗΠΑ να κυρώσουν (και φυσικά να εφαρμόσουν) τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μέσω των οποίων προβλέπονται τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το συνδικαλιστικό δικαίωμα. Θυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη υποστηρίξει αίτημα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων για περικοπή των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ε.Ε.

Εκτιμάται ότι η TTIP θα επιφέρει παρατεταμένη και ουσιαστική ανεργία, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη απασχόληση. Το κύμα αυτό της ανεργίας που θα πλήξει, σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς, 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ε.Ε., προτείνουν να αντιμετωπιστεί με 70 δισ. ευρώ που ήδη έχουν προϋπολογιστεί και θα διοχετευθούν μέσω των Ειδικών Διαρθρωτικών Ταμείων σε επιδόματα συντήρησης της ανεργίας για την εξαετία 2014 – 2020. Οι εργαζόμενοι σε ανάλογες συμφωνίες βομβαρδίζονται από υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίες. Φυσικά η εμπειρία δείχνει ακριβώς τα αντίθετο. Έτσι συνέβη, για παράδειγμα, και με την περίφημη NAFTA, όπου οι απολυμένοι ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο στις ΗΠΑ και όσοι παρέμειναν εργαζόμενοι υπέστησαν σημαντική μείωση των αποδοχών τους.

Μια ουσιαστικά αυθαίρετη εκτίμηση είναι ότι η συμφωνία θα αυξήσει τις οικονομικές επιδόσεις της Ε.Ε. κατά 0,5% μέχρι το 2027. Εκτός του ασήμαντου ποσοστού το οποίο κινείται στα όρια στατιστικού σφάλματος το σίγουρο είναι η απώλεια θέσεων εργασίας που θα επιφέρει.

Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της καπιταλιστικής οικονομίας βρίσκεται πίσω (και πάνω) από την εκκολαπτόμενη εμπορική συμφωνία. Η παγκοσμιοποίηση και τα κέρδη που αυτή έδωσε στο μεγάλο κεφάλαιο, άνοιξαν την όρεξη ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού και τώρα επιχειρείται μέσω της TTIP η άλωση, κυριολεκτικά, κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».

Οι διαπραγματεύσεις γι’ αυτή τη συμφωνία διεξάγονται από τη γραφειοκρατική ελίτ της Ε.Ε και των ΗΠΑ συνεπικουρούμενων από εκπροσώπους των μεγάλων βιομηχανικών ομίλων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στις 20-24 Απριλίου εν κρυπτώ και παραβύστω έγινε ο 9ος γύρος των συνομιλιών, ενώ προβλέπουν, και θέλουν, να υπογράψουν τη συμφωνία μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου φέτος. Ουσιαστικά, το σύνολο των λεπτομερειών που αποτελούν τη συμφωνία αποκρύπτονται ως απόρρητα, με μοναδικό στόχο οι λαοί να μείνουν στην άγνοια και να βρεθούν μπροστά σε τελειωμένα γεγονότα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η συμφωνία μέχρι στιγμής επιχειρείται να μην περάσει προς έγκριση ούτε από το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια και να τεθεί σε εφαρμογή μόνο με την υπογραφή της ξεπουλημένης γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ το Κογκρέσο διατηρεί πολύ μεγαλύτερες επιφυλάξεις για τη συμφωνία που θα θίξει το περίφημο ‘Buy America’ (Αγοράζω αμερικανικά).

Απέναντι στον επερχόμενο όλεθρο για τους λαούς υπάρχει αντίσταση που μεγαλώνει. Ακτιβιστές, εργαζόμενοι στους τομείς της υγείας, του περιβάλλοντος και πολλοί επιστήμονες ενώνουν τις δυνάμεις τους με συνδικάτα και ενώσεις καταναλωτών και προσπαθούν να αντιταχθούν. Είναι μια ευκαιρία οι εργαζόμενοι των διαφορετικών χωρών να ενωθούν και να αντιπαλέψουν τις προσπάθειες για την διατλαντική συμφωνία σε διεθνές επίπεδο. Είναι μια ευκαιρία, αλλά και ένα καθήκον οι έλληνες εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους ν’ αντισταθούν στα σχέδια για υπογραφή της συνθήκης. Είναι επίσης μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους να κατανοήσουν την εγκληματική σε βάρος τους δράση των θεσμών της Ε.Ε., όλης της γραφειοκρατίας των Βρυξελών που με αδιαφανή μέσα και αντιδημοκρατικές διαδικασίες απεργάζονται έναν σύγχρονο μεσαίωνα. Είναι μια ευκαιρία να πυκνώσουν το μέτωπο για οριστική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φυσικά τίθενται επί τάπητος και μερικά αμείλικτα ερωτήματα προς τις κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα την ελληνική που αναφέρεται στην Αριστερά. Αγνοεί άραγε όλα τα τεκταινόμενα σχετικά με την Διατλαντική Συμφωνία; Αν δεν τα αγνοεί πως τα αντιμετωπίζει; Και το στοιχειώδες για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που θέλει να μιλάει εξ ονόματος της Αριστεράς. Τι κάνει για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό; Πολύ περισσότερο που οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, συλλογικές συμβάσεις κλπ. σαρώνονται από την εν λόγω συμφωνία. Ή μήπως θα ξαναβρεθούμε μάρτυρες τετελεσμένων; Όμως η σιωπή είναι συνενοχή. Και η υποταγή στους δήθεν συσχετισμούς είναι ξεπούλημα. Απέναντι στα ιστορικής σημασίας γεγονότα οι Αριστεροί, ή όσοι επικαλούνται την Αριστερά, δοκιμάζονται και κρίνονται, όχι ως εμποράκοι της πολιτικής αλλά ως καινοτόμοι.