Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ: Από το ανάντη της εξουσίας, στο κατάντη της ανυποληψίας.

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ: Από την ανάντη της εξουσίας,  στη κατάντη της ανυποληψίας.  

Οι «ευδοκίμως αποστρατευθέντες» από τον ελληνικό λαό, πιστοί υπηρέτες των Μνημονίων και υποτελείς της γερμανικής ηγεμονίας, Αντ. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος -συνεπικουρούμενοι από το μνημονιακό «παρακολούθημα» του Στ. Θεοδωράκη- βιώνουν ακόμα το δικό τους μνημονιακό ημερολόγιο… Γι' αυτούς ο χρόνος σταμάτησε στις 24 Ιανουαρίου…
Το χαρακτηριστικό στοιχείο των κυβερνήσεων των Μνημονίων ήταν ότι πορεύονταν με τον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου από την εποχή του Καστελλόριζου μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Στην πράξη όχι μόνο δεν υπήρχε ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα, μια κυβερνητική στρατηγική για την πορεία της χώρας, αλλά και η ίδια η πολιτικοϊδεολογική φυσιογνωμία των κομμάτων των μνημονιακών κυβερνήσεων ετεροκαθοριζόταν και προσδιοριζόταν από το νεοφιλελεύθερο κοσμοείδωλο και τις μνημονιακές οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, οι οποίες εξέφραζαν ένα ακροδεξιό - αντικοινωνικό περιεχόμενο.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εξελίχθηκαν κατά τη διάρκεια της πενταετίας των Μνημονίων σε κόμματα - μαριονέττες, σε «άδεια όστρακα», στερούμενα πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας.
Ουδέποτε κόμματα της διακυβέρνησης έφθασαν σ' αυτό το κατάντημα, ουδέποτε μαζικά κόμματα, που εκπροσωπούσαν ευρύτατες κοινωνικές συμμαχίες και πλειοψηφίες, έφθασαν στο σημείο να καταδιώκουν, να απαξιώνουν, να προπηλακίζουν τους πολίτες, να διαλύουν συνειδητά την ίδια την κοινωνική τους βάση προκειμένου να βρίσκονται στην εξουσία, και μάλιστα επιτελώντας τον ρόλο του πολιτικού εντολοδόχου.
Σήμερα, ο «αυτόματος πιλότος» του Μνημονίου τους οδηγεί κατ' ευθείαν στην καταστροφή.
Όταν η ΝΔ, ο Αντ. Σαμαράς και η ακροδεξιά ομάδα του καθορίζουν ως «στρατηγικό» πολιτικό στόχο την καταστροφή της χώρας, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό ο Αντ. Σαμαράς θα «δικαιωθεί» και θα παραμείνει στην ηγεσία της ΝΔ, τότε κάθε συζήτηση τόσο για την πολιτική επάρκεια και υπευθυνότητα του Αντ. Σαμαρά όσο και για το μέλλον της ΝΔ καθίσταται περιττή πολυτέλεια.
Από τη δική του πλευρά, ο Ευ. Βενιζέλος ευτέλισε και αποδυνάμωσε σε τέτοιο βαθμό το ΠΑΣΟΚ ώστε σήμερα να εκτιμά ο ίδιος ότι του είναι άχρηστο ακόμα και ως πολιτικό «εργαλείο» προκειμένου ο ίδιος να διαδραματίζει κάποιου είδους πρωταγωνιστικό ρόλο…
Γι' αυτό και αναγκάσθηκε να δηλώσει τη (μελλοντική) αποχώρησή του από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας, ενδεχομένως, ότι μέχρι το καλοκαίρι μια μείζων κρίση της χώρας θα του επιτρέψει να επανέλθει στον «σωτήριο» ρόλο του.
Οι πολιτικοί του Μνημονίου» διαδραματίζουν σήμερα τον ρόλο της 5ης φάλαγγας στο εσωτερικό της χώρας. Αποτελούν την κομματική εκπροσώπηση και την πολιτική προμετωπίδα ενός εσμού συμφερόντων, που συγκροτείται από τα μνημονιακά ΜΜΕ, την τραπεζική κερδοσκοπία, τους προμηθευτές, τους εργολάβους και τη δομή εξουσίας και κερδοσκοπίας των γερμανικών συμφερόντων που έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας…
Όμως η κλεψύδρα του μνημονίου  εξαντλήθηκε…
Ο χρόνος τους τελειώνει…
Και όσο εμμένουν να υπονομεύουν την κυβέρνηση και τη χώρα τόσο πιο κοντά βρίσκεται το τέλος, τόσο πιο ξεκάθαρα «ο εξευτελισμός τους γίνεται τέλειος»…
Από τα χτες στο σήμερα και πολύ κράτησε.

Ή όπως λέει ο ποιητής  Μανόλης Αναγνωστάκης «Το Τέλος, ώριμο, αδυσώπητο, μέσα στο βάρος τόσων τύψεων.»

Όσο μας μαλώνει ο Σαμαράς τόσο μας πωρώνει.

Όσο μας μαλώνει ο Σαμαράς τόσο μας πωρώνει.

Και μας μαλώνει επειδή, λέει, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την κοροϊδία και τα ψέματα.
Όμως για να κατηγορήσεις κάποιον ότι λέει ψέματα, θα πρέπει πρώτα να έχεις κατακτήσει το ηθικό δικαίωμα λέγοντας αλήθειες. Λες και τα Ζάππεια δεν ήταν η κόλαση του ψέματος αλλά οάσεις αγνότητας και ειλικρίνειας.
Ο Σαμαράς δεν έχει πλέον από πού να πιαστεί, πέρα από το ψέμα και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι και σήμερα λέει ψέματα.
Θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτικός ο Αντώνης Σαμαράς με τις λέξεις που χρησιμοποιεί.
Όμως προσεκτικός μπορεί να είναι μόνο ο ψύχραιμος και ο Αντώνης Σαμαράς είναι πανικόβλητος.
Συμπεριφέρεται και μίλα σαν ψευτοκουτσαβόμαγκας
Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να μας μαλώνει επειδή η κυβέρνηση θα μας καταστρέψει .
Ποιους τους ανέργους, τους φτωχούς, τα παιδιά που πεινούν, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους με τις εξευτελιστικές αποδοχές;
Τους μικρομεσαίους; Που όσοι δεν αυτοκτόνησαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία ή έπαθαν εγκεφαλικό ή έμφραγμα από το ζόρι τους.
Μίλα Σαμαρά. Μη σταματάς να μιλάς. Μίλα. Πες κι άλλα ψέματα.

Όσο σε ακούμε φεύγουμε πιο μακριά.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Kατοχικό δάνειο και Γερμανικές αποζημιώσεις. Του Σταύρου Λυγερού

Kατοχικό δάνειο και Γερμανικές αποζημιώσεις.
Του Σταύρου  Λυγερού
Ο επίσημος απολογισμός των καταστροφών που προκάλεσαν οι δυνάμεις του Άξονα στην Κατοχή μιλάει από μόνος του:
Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής έκαψαν ολοσχερώς πάνω από 100 πόλεις και χωριά σ’ όλη την Ελλάδα.
Εκτέλεσαν 56.225 αθώους πολίτες.
Πήραν όμηρους πάνω από 105.000, οι οποίοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα κρεματόρια. Ελάχιστοι εξ αυτών επέζησαν.
Προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε 1.770 χωριά.
Πυρπόλησαν πάνω από 400.000 σπίτια.
Κατέστρεψαν το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το μεγαλύτερο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ.
Βύθισαν το 75% του ελληνικού εμπορικού στόλου.
Άρπαξαν το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Οι μισές ελληνικές οικογένειες είχαν θύματα.
Το 10% του συνολικού πληθυσμού υπέστη αναπηρία.
Το 75% των παιδιών προσβλήθηκε από ασθένειες, οι οποίες τα ταλαιπώρησαν και μετά την απελευθέρωση.
Οι συνολικές απώλειες, λόγω των εκτελέσεων, της πείνας, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έχουν υπολογισθεί σε 1.106.000 ανθρώπους, ή στο 13,5% του ελληνικού πληθυσμού. Είναι το υψηλότερο ποσοστό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Υπολογίζεται ότι από τη λεηλασία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, καθώς και από παράνομες ανασκαφές, οι κατακτητές μετέφεραν στη Γερμανία 8.500 αρχαιολογικούς θησαυρούς. Είναι αξιοσημείωτο πως ενώ το Βερολίνο ζητάει από τη Μόσχα να επιστρέψει τα έργα τέχνης που άρπαξε ο Κόκκινος Στρατός το 1945, αρνείται να συζητήσει την επιστροφή στην Ελλάδα των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη βάση για τη διεκδίκηση δύο ειδών αποζημιώσεων:
Το πρώτο είδος αφορά τις αποζημιώσεις που η Αθήνα μπορεί να διεκδικήσει από τη Γερμανία για τις κάθε μορφής καταστροφές που υπέστη το ελληνικό κράτος όχι ως αποτέλεσμα πολεμικών επιχειρήσεων.
Το δεύτερο είδος αφορά τις αποζημιώσεις που διεκδικούν οι απόγονοι των θυμάτων από μαζικές σφαγές αμάχων π
Η τρίτη ελληνική διεκδίκηση είναι η έντοκη αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να αναφέρουμε την εισήγηση του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα το 1969: «Με την υποστήριξη των Αμερικανών φίλων μας κατορθώσαμε να παραπέμψουμε στις ελληνικές καλένδες τις από τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) προβλεπόμενες τεράστιες επανορθώσεις για κράτη εχθρικά, έως ότου υπογραφεί η ειρηνευτική συμφωνία. Παρηγορήσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο τους αντιπάλους μας στον τελευταίο πόλεμο… Θα ήταν προς το συμφέρον μας να διατηρήσουμε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση όσο γίνεται περισσότερο, έτσι ώστε οι αξιώσεις των τότε αντιπάλων μας είτε να αποσυρθούν είτε να παραγραφούν. Με άλλα λόγια: δεν πρέπει να ξυπνήσουμε τους σκύλους που κοιμούνται»!
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε αυτό που έγραψε ο Γερμανός δημοσιογράφος Γκέρντ Χέλερ στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau το 1995: «Λίγοι λαοί της Ευρώπης υπέφεραν από τη γερμανική κατοχή όσο οι Έλληνες. Οι Έλληνες, όμως, ήταν οι πρώτοι που μετά το τέλος της ναζιστικής βαρβαρότητας έτειναν χείρα φιλίας προς τους Γερμανούς… Δίστομο, Καλάβρυτα, Καισαριανή, όπως και να ονομάζονται οι διάφοροι τόποι, όταν ο Γερμανός πολίτης επισκέπτεται αυτά τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας αισθάνεται ντροπή μπροστά στη συμφιλιωτική διάθεση των Ελλήνων. Αυτό θα πρέπει να αναλογίζεται όποιος προσπαθεί, χρησιμοποιώντας νομικά προσχήματα, να θεωρήσει το θέμα οριστικά λήξαν».
Το δημοσίευμα είχε προκληθεί από τη ρηματική διακοίνωση της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου το 1995 προς το Βερολίνο, με την οποία έθετε τις ελληνικές διεκδικήσεις.
Από τότε, το ζήτημα μπήκε στο ράφι.
 Το επανέφερε στο τραπέζι ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια των πρόσφατων συνομιλιών του με τη Μέρκελ. Κι αυτό έχει σημασία, παρότι χρησιμοποίησε βελούδινη διατύπωση, χαρακτηρίζοντας το θέμα «πρωτίστως ηθικό» και αποφεύγοντας να αναφερθεί στην προφανή υλική διάστασή του.
Η καγκελάριος παρέμεινε στον ισχυρισμό ότι το ζήτημα αυτό έχει κλείσει, αλλά στο πολιτικό επίπεδο η γερμανική άρνηση εμφανίζει ήδη τα πρώτα ρήγματα. Δεν είναι πλέον μόνο ο γνωστός μικρός κύκλος Γερμανών διανοουμένων που υποστηρίζει τις ελληνικές διεκδικήσεις. Την ίδια θέση υιοθέτησε το τελευταίο διάστημα και το αριστερό κόμμα Die Linke. Το σημαντικότερο είναι ότι ο κύκλος διευρύνεται. Ακόμα και στελέχη του συγκυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος ζητούν δημοσίως από την κυβέρνησή τους να αλλάξει στάση.
Από νομικής απόψεως, η ισχυρότερη ελληνική διεκδίκηση είναι η έντοκη αποπληρωμή του αναγκαστικού δανείου. Υπενθυμίζουμε ότι στις 14-3-1942, στην ιταλογερμανική διάσκεψη της Ρώμης, αποφασίσθηκε η Ελλάδα να πληρώνει στη γερμανική και στην ιταλική διοίκηση 1,5 δισ δραχμών το μήνα για τη συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Σε λίγο το 1,5 δισ αυξήθηκε σε 8 δισ το μήνα και σύντομα καταργήθηκε το όριο. Οι κατοχικές δυνάμεις εισέπρατταν ό,τι ήθελαν, παραβιάζοντας τα προβλεπόμενα από τον Διεθνή Κανονισμό της Χάγης του 1889 και του 1907.
Στη διάσκεψη της Ρώμης αποφασίσθηκε επίσης οι δυνάμεις του Άξονα να μπορούν να αντλούν πόρους από την Ελλάδα με τη μορφή αναγκαστικού δανείου για να χρηματοδοτούν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους σε άλλα μέτωπα, στη Σοβιετική Ένωση και στην Αφρική. Με την υπογραφή σχετικής σύμβασης το αναγκαστικό δάνειο μετατράπηκε σε συμβατικό. Την ύπαρξη του κατοχικού δανείου (και των άλλων οφειλών) αναγνώρισε ο πληρεξούσιος του Βερολίνου στην Ελλάδα Φον Γκρέβενιτζ με επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη τον Οκτώβριο 1944.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδας, οι καταβολές προς το Γ’ Ράιχ, αφαιρουμένων των εξόδων συντήρησης του γερμανικού στρατού κατοχής, ανέρχονται στο ποσό των 1.530.033.302.528.820 δραχμών. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό.
Πριν το αναγκαστικό δάνειο, οι δυνάμεις κατοχής είχαν κυκλοφορήσει κάλπικα νομίσματα, τα οποία χρησιμοποιούσαν για να εξαναγκάζουν εμπόρους σε αγοραπωλησίες που στην πραγματικότητα ήταν αρπαγή.
Η καταλήστευση της ελληνικής οικονομίας συμπληρώθηκε με πολλές ακόμα αυθαιρεσίες. Κατάσχεσαν την πλειοψηφία των μετοχών δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, μέσω του κλήρινγκ, άρπαξαν μεταλλεύματα, τρόφιμα και κάθε είδους εμπορεύματα. Ο Μουσολίνι έφθασε να πει ότι «ο Χίτλερ πήρε από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους»! Το αποτέλεσμα της καταλήστευσης ήταν ο αχαλίνωτος πληθωρισμός και η πλήρης κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Τον Μάρτιο 1942, όταν κορυφώθηκε ο λιμός μόνο στην Αθήνα πέθαιναν από πείνα πάνω από 400 άτομα την ημέρα.
Παρότι η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική, παραπέμποντας την ικανοποίηση των ελληνικών διεκδικήσεων μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίζεται ότι το θέμα έχει κλείσει.
Ο ΠΡΩΤΟΣ γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή του Καραμανλή το 1960 και την καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος δια λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ’ Ράιχ.
Για να μην υπάρξει, μάλιστα, η οποιαδήποτε παρεξήγηση, σε επιστολή του (αποτελεί μέρος της συμφωνίας) προς τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας ο Έλληνας πρεσβευτής στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης αναφέρει: «(η Ελλάδα) επιφυλάσσεται εντούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής». Με άλλα λόγια, η Αθήνα δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από τις αξιώσεις της, κάτι που ομολογεί και η Γερμανία σε απαντητική ρηματική διακοίνωσή της στις 31-3-1967.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι μετά από τόσες δεκαετίες, οι ελληνικές διεκδικήσεις έχουν χάσει τη νομιμοποιητική τους βάση. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όμως, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται. Ειδικά για το κατοχικό δάνειο υπάρχει σύμβαση που δεσμεύει τη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι η ναζιστική Γερμανία είχε αρχίσει να πληρώνει τις δόσεις γι’ αυτό το δάνειο.
Το ζήτημα των αποζημιώσεων ετέθη από την ελληνική πλευρά στη Διάσκεψη των Παρισίων (τέλη 1945-αρχές 1946). Η διάσκεψη είχε προσδιορίσει κατά προσέγγιση το ύψος των αποζημιώσεων προς την Ελλάδα σε 7,5 δισ. δολάρια. Η συμφωνία του Λονδίνου το 1953 δεν χάρισε στη Γερμανία τις οφειλές λόγω πολεμικών αποζημιώσεων. Απλώς τις πάγωσε έως την υπογραφή συμφώνου ειρήνης μεταξύ της ηττημένης και των νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να μπορέσει η Γερμανία να ανακάμψει οικονομικά.
Μετά την επανένωση της Γερμανίας (31-8-1990) με την υπογραφή της “Συνθήκης 2+4, το εμπόδιο έχει εκλείψει. Πολύ περισσότερο που η ηττημένη του πολέμου είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Το Βερολίνο, όμως, αντιστρέφει την πραγματικότητα και επικαλείται τη Συνθήκη 2+4 για να υπεκφύγει, ισχυριζόμενο αυθαιρέτως ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει γενικά κλείσει.
Εάν το ζήτημα των αποζημιώσεων είχε χάσει τη νομιμοποιητική του βάση και είχε κλείσει, γιατί τον Μάιο 2013 το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών με υπογραφή Σόιμπλε ανέλαβε την υποχρέωση πρόσθετης αποζημίωσης των Εβραίων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος; Στους Εβραίους δόθηκαν 772 εκατομμύρια ευρώ για παροχή ιατρικής φροντίδας, καθώς και σύνταξη για το υπόλοιπο του βίου τους ύψους 300 ευρώ το μήνα! Ας σημειωθεί ότι και το 2000, η κυβέρνηση Σρέντερ είχε αποζημιώσει εκατοντάδες χιλιάδες ομήρους που είχαν μαρτυρήσει στα ναζιστικά στρατόπεδα.
Ο ΤΡΙΤΟΣ γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το 2012 έκλεισε οριστικά το θέμα των αποζημιώσεων. Η αλήθεια είναι πως εκείνη η απόφαση αναγνώρισε την ετεροδικία, αλλά δεν αναφέρει πουθενά ότι οι αποζημιώσεις είναι αβάσιμες. Αντίθετα, αναγνωρίζει ότι το ζήτημα δεν παραγράφεται κι ότι αποτελεί διακρατική διαφορά, για την επίλυση της οποίας προτρέπει τα κράτη να συνεργαστούν. Υπενθυμίζουμε ότι η δίκη εκείνη αφορούσε την προσπάθεια των κατοίκων του Διστόμου να αποζημιωθούν μέσω απόφασης ιταλικού δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, αφορούσε διεκδικήσεις ιδιωτών κι όχι του ελληνικού κράτους.
Τον Οκτώβριο 2014, μάλιστα, το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο αποφαίνεται πρώτον ότι η ετεροδικία δεν ισχύει όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεύτερον ότι πολίτες μπορούν να εγείρουν ατομικές αξιώσεις εναντίον κράτους. Η απόφαση αυτή των Ιταλών δικαστών ανοίγει νέους δρόμους για τη δικαίωση των θυμάτων του ναζισμού.
Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ γερμανικός ισχυρισμός είναι πολιτικός κι όχι νομικοφανής. Προσπαθεί να αποδώσει τις ελληνικές διεκδικήσεις στην κρίση και ειδικότερα σε μία προσπάθεια της Αθήνας να συμψηφίσει τις αποζημιώσεις με τις οφειλές προς τη Γερμανία. Είναι αλήθεια ότι πιεζόμενες από τη γερμανική διπλωματία οι ελληνικές κυβερνήσεις ολιγώρησαν. Καμία εξ αυτών, όμως, δεν παραιτήθηκε απ’ αυτές. Εάν είχε συμβεί αυτό το Βερολίνο θα είχε, βεβαίως, προσκομίσει το σχετικό έγγραφο.
Η επαναφορά του ζητήματος του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων από την κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να συμπίπτει χρονικά με τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με την Ευρωζώνη, αλλά ποτέ η Αθήνα δεν συνέδεσε τα δύο αυτά ζητήματα.
Ο ΠΕΜΠΤΟΣ γερμανικός ισχυρισμός είναι αβάσιμος σε βαθμό γελοιότητας. Ισχυρίζονται ότι τα κοινοτικά κονδύλια που έλαβε η Ελλάδα από την ΕΕ είναι μία μορφή αποζημίωσης! Τα κοινοτικά κονδύλια δεν είναι βεβαίως, γερμανικά χρήματα και ούτε έχουν την παραμικρή σχέση με τις αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα. Γι’ αυτό και κοινοτικά κονδύλια έλαβαν χώρες-μέλη που δεν συμμετείχαν στον πόλεμο, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία. Το προφανές επιβεβαιώνεται και από απάντηση της  Κομισιόν το 1995 σε σχετική ερώτηση του τότε ευρωβουλευτή Αλαβάνου.
Η πιο πρόσφατη προσπάθεια του Βερολίνου να προβάλει ένα επιχείρημα προήλθε από διαρροή στην εφημερίδα Die Welt. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της, στον υπ’ αριθμόν R27320 φάκελο του (γερμανικού) υπουργείου Εξωτερικών υπάρχει έγγραφο που αναγνωρίζει «γερμανικό υπόλοιπο χρέους ύψους 476 εκατομμυρίων… Δεν πρόκειται, όμως, ούτε για δάνειο, ούτε για πίστωση, αλλά απλώς για ποσό που έχει υπολογιστεί»!
Ειδικά μετά τη συγκέντρωση και την ταξινόμηση όλων των επισήμων εγγράφων που συνδέονται με το κατοχικό δάνειο και τις κάθε είδους αποζημιώσεις, οι ελληνικές διεκδικήσεις είναι όχι μόνο ηθικά ισχυρές, αλλά και νομικά τεκμηριωμένες.
Αυτό που πρέπει να προσδιορισθεί με διμερείς διαπραγματεύσεις είναι το ύψος των οφειλών της Γερμανίας αφενός λόγω του κατοχικού δανείου αφετέρου λόγω των αποζημιώσεων.
Η Επιτροπή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το κατοχικό δάνειο εκτιμάει το ύψος της γερμανικής οφειλής στα 11 δισ ευρώ.
Η εκτίμηση θεωρήθηκε πολύ χαμηλή, αφού σύμφωνα με άλλους μάλλον μετριοπαθείς υπολογισμούς το ύψος της οφειλής κυμαίνεται γύρω στα 60 δισ ευρώ.
Ο υπολογισμός, ωστόσο, είναι υπόθεση μίας επόμενης φάσης.
Πρώτα, το Βερολίνο πρέπει να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει την οφειλή του και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί το ύψος της. Το ίδιο ισχύει και για τις κάθε είδους αποζημιώσεις, το ύψος των οποίων υπολογίζεται ότι είναι αρκετά πάνω από 100 δισ.
Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς (1997) για την αποζημίωση των κατοίκων του Διστόμου, την οποία επικύρωσε και κατέστησε τελεσίδικη η απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου (2000) άνοιξε τον δρόμο για τις διεκδικήσεις ιδιωτών και επανέφερε στο προσκήνιο το ευρύτερο ζήτημα των ελληνικών διεκδικήσεων.
Από τότε, όμως, έχουμε αλλάξει και φάση και γήπεδο. Η μπάλα έχει φύγει από τα χέρια των ιδιωτών. Την υπόθεση αναλαμβάνει πλέον το κράτος, εάν κρίνουμε τουλάχιστον από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Η δήλωσή του ενώπιον της Μέρκελ για πρωτίστως ηθικό ζήτημα άφησε πικρή γεύση, αλλά δεν αλλάζει ούτε κατά κεραία την ισχύ των ελληνικών διεκδικήσεων.

Το νεοαποικιακού χαρακτήρα σύμφωνο ελληνογερμανικής συνεργασίας, που υπέγραψαν οι Γιώργος Παπανδρέου και Άγκελα Μέρκελ τον Μάιο 2010, και που επέτρεψε στον Γερμανό υφυπουργό Φούχτελ να αλωνίζει την Ελλάδα δεν είναι ο τρόπος για να εκκαθαρισθεί το ναζιστικό παρελθόν. Ούτε, βεβαίως, το “Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον” (με προϋπολογισμό ένα εκατ ευρώ!), στόχος του οποίου είναι –κατά ομολογία του ίδιου του Γερμανού πρεσβευτή Πέτερ Σόοφ– «την αναζήτηση ενδεδειγμένων δράσεων για την επεξεργασία  του παρελθόντος»! Με άλλα λόγια στόχος του είναι να χρηματοδοτήσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας.

Νίκος Μπελογιάννης Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...

Νίκος Μπελογιάννης 

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...
«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος
τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης
τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.
Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα
οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις
ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου
η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη
που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.
Έφυγες τώρα Νίκο
ανάβοντας μ' ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,
ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,
ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,
πάνω απ' τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.
Έπεσες, Νίκο, με τα αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,
ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,
ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες
πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.»
Γιάννης Ρίτσος
Μπελογιάννηδες...
«Χαραυγή καταπάνω του θανάτου
βάδιζεν η καρδιά σου παλικάρι
λες κι ήταν άλλος
άγουρος που ορθρίζει ν' ανταμώσει
κρυφά την πρώτη αγάπη.»
Κώστας Βάρναλης
Τραγούδι για το γεράκι...
«Ω θαρραλέο γεράκι!/ Στη μάχη με τον εχθρό/ πλημμύρισες με αίμα.
Αλλά θα 'ρθει η ώρα/ και οι σταγόνες του ζεστού αίματός σου/
σαν σπίθες θ' ανάψουν/ στο σκοτάδι της ζωής.
Και πολλές θαρραλέες καρδιές/ θ' ανάψουν, με απερίσκεπτη
δίψα λευτεριάς, φώτα./ Ας πέθανες εσύ,
Αλλά. πιο τραγούδι των θαρραλέων/ πνευματικά δυνατών πάντοτε
Συ θα 'σαι ζωντανό/ παράδειγμα στην περήφανη
πρόσκληση της Λευτεριάς/ και του Φωτός.
Στους απερίσκεπτους θαρραλέου/ τραγουδάμε το τραγούδι!..».
Μαξίμ Γκόργκι
Ο Νίκος Μπελογιάννης...
Tου Πάμπλο Πικάσο
«Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ένα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη».

Πάμπλο Πικάσο*

*(Η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, σχεδιασμένη από τον Πικάσο, διαδόθηκε παγκόσμια και έγινε σύμβολο του αγώνα για την ειρήνη στα ψυχροπολεμικά χρόνια. Το σκίτσο σχετίζεται με έναν διάσημο πίνακα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Βαν Άικ (1390- 1441), του Φλαμανδού ζωγράφου που θαύμαζε και μελετούσε ο Πικάσο.)

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Δηλαδή θα μας τρελάνουν!. Οι μνημονιακοί τσάτσοι, οι υπεύθυνοι της καταστροφής όλης της αγοράς, των λουκέτων, της εξαθλίωσης, των απολύσεων τολμάνε να κάνουν κριτική και να φορτώνουν το αποτέλεσμα ολόκληρου του δικού τους καταστροφικού έργου σε μία κυβέρνηση 63 ημερών.

Δηλαδή θα μας τρελάνουν!. Οι μνημονιακοί τσάτσοι, οι υπεύθυνοι της καταστροφής όλης της αγοράς, των λουκέτων, της εξαθλίωσης, των απολύσεων τολμάνε να κάνουν κριτική και να φορτώνουν το αποτέλεσμα ολόκληρου του δικού τους καταστροφικού έργου σε μία κυβέρνηση 63 ημερών.


Λύσσαξαν οι ύαινες της αγέλης των Σαμαροβενιζέλων που πλέουν στο ποτάμι της διαπλοκής και της εθελοδουλίας . Από την πείνα. Δεν βρίσκουν ψοφίμι να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Με τα σάλια τους να τρέχουν, ψάχνουν απεγνωσμένα για «χάος, χάος, χάος», ανήθικους Κατρούγκαλους και έναν ταπεινωμένο Τσίπρα. Δε βρίσκουν τίποτα.
Ακόμη κι αν υπάρξει σύγκρουση και ρήξη  με το Ευρωιερατείο και την Γερμανία,  θα γίνει έτσι ώστε να είναι ενδεικτικό των προθέσεων των αρπακτικών και όχι της αποτυχίας της κυβέρνησης – διότι καμία κυβέρνηση δεν απέτυχε διεκδικώντας την αξιοπρέπεια της χώρας και των πολιτών της –, αν βρεθούν χρήματα θα γίνει με τις δυνατόν λιγότερες υποχωρήσεις.
Και η  κυβέρνηση προχωρά, διαπραγματεύεται, αγωνίζεται, διεκδικεί!
Κι αυτό δεν αντέχεται εύκολα από τις ύαινες με τις βρώμικες μουσούδες, τις βουτηγμένες στο αίμα των θυμάτων της κρίσης. Νεκρών και ζωντανών.
Κι αυτή η πείνα τους τώρα είναι που τους τρελαίνει. Που τους αναγκάζει να χάσουν κάθε ίχνος λογικής. Να αμολάνε διαρκώς ασυναρτησίες. Να κατασκευάζουν λασπουριά και να την πετάνε όπου βρουν. Αυτή η πείνα τους είναι τελικά που θα τους οδηγήσει να φάνε τις σάρκες τους. Ας αγνοηθούν πάση θυσία οι υστερίες και οι βρωμιές τους.
Και η κυβέρνηση ας κάνει όσο γρηγορότερα μπορεί για να μας απαλλάξει από τους πρωταγωνιστές της διαπλοκής, της διαφθοράς και των πραγματικών τζαμπατζήδων που βγάζουν κέρδη χρησιμοποιώντας δωρεάν δημόσιες συχνότητες για να μεγεθύνουν τα ουρλιαχτά των κοπαδιών με τις ύαινες.
Και συνεχίζουν:
«Είχαμε φτάσει ένα βήμα από την έξοδο στο μνημόνιο, είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε στις αγορές και είχαμε βγει στην ανάπτυξη. Και τώρα βλέπω τη χώρα να απομακρύνεται από όλα αυτά και να βυθίζεται ξανά σε όλα εκείνα από τα οποία αγωνιζόμασταν να την απαλλάξουμε».
«Βρισκόμαστε σε μία ιδιότυπη παράλυση η οποία για την πραγματική οικονομία έχει τεράστιο κόστος. Σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που για πρώτη φορά δεν πληρώνουν μισθούς σε εργαζομένους, υπάρχουν εξαγωγικές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις εξαγωγές τους, το τραπεζικό σύστημα έχει πλήρως παραλύσει,».
Πριν, επί κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου, οι επιχειρήσεις δεν προλάβαιναν να μοιράζουν μισθούς και οι τράπεζες χάριζαν άτοκα δάνεια στις επιχειρήσεις. Ζούσαμε σ’ έναν παράδεισο που ξαφνικά μας τον έκλεψαν οι κομμουνιστές. Δηλαδή να μας τρελάνουν. Οι εγκληματίες. Οι φονιάδες. Η συμμορία. Οι μνημονιακοί τσάτσοι, οι υπεύθυνοι της καταστροφής όλης της αγοράς, των λουκέτων, της εξαθλίωσης, των απολύσεων τολμάνε να κάνουν κριτική και να φορτώνουν το αποτέλεσμα ολόκληρου του δικού τους καταστροφικού έργου σε μία κυβέρνηση 63 ημερών.
Δίνουν μαθήματα οι προσκυνημένοι της γερμανικής τραπεζοκρατίας. Οι χωμένοι μέχρι τον λαιμό στα βοθρολύματα των προμηθειών και λοιπών σκανδάλων. Οι άνθρωποι που σαν πιστές υπηρέτριες κερνούσαν στους μεγαλοεργολάβους πρόστιμα και απευθείας αναθέσεις σε μεταμεσονύχτιες τροπολογίες.
Ο εφιάλτης αυτής της χώρας ζει και παραμονεύει να επιστρέψει. Θέλει κι άλλο αίμα. Θέλει κι άλλους απεγνωσμένους αυτόχειρες. Θέλει σταθερότητα για αλλότρια συμφέροντα. Θέλει να υπηρετήσει τους δωρητές του. Χρωστάει και χρωστάει πολλά. Πρέπει να ξεπληρώσει πριν καεί από τυχόν αποκαλύψεις που θα γίνουν. Βαφτίζει ρεαλισμό την υποταγή στον εκβιασμό και σοβαρότητα την τυφλή εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών χορηγών του. Και υπόσχεται στο λαό ησυχία. Νεκρική. Στην κυριολεξία.

Σιχάματα, μας μπλέξατε άσχημα. Μόνο το αργοφάγωμά σας από τις Ερινύες θα μας ικανοποιούσε, αλλά κι αυτές σιχαίνονται τη γεύση σας.

Παύση πληρωμών, απάντηση σε εκβιασμούς και σενάρια διπλού νομίσματος.

 Παύση πληρωμών, απάντηση σε εκβιασμούς και σενάρια διπλού νομίσματος.

Ευθεία απειλή προς την κυβέρνηση και επίδειξη πυγμής των Ευρωπαίων ήταν το σημαντικότατο προχθεσινό δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters βάσει του οποίου «η Ελλάδα μπορεί να εισάγει εναλλακτικά μέσα πληρωμών, παράλληλα με το ευρώ, για ορισμένες εσωτερικές πληρωμές, αν η συμφωνία ‘’μεταρρυθμίσεις’’ έναντι μετρητών με τους πιστωτές δεν εξασφαλιστεί σύντομα». Οι πληροφορίες αποδίδονται σε αξιωματούχους της ευρωζώνης.
Το σκεπτικό του νέου αυτού σχεδίου ξεκινάει από την πρόθεση της κυβέρνησης να εξοφλήσει πλήρως και εγκαίρως τη δόση στο ΔΝΤ της 9ης Απριλίου, που ανέρχεται σε 458 εκ. ευρώ(ή 360 εκατ. Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα-ΣΔΡ), όπως ξεκαθάρισε η κυβέρνηση την Παρασκευή το μεσημέρι, αποδεικνύοντας έτσι ότι αναφορές τόσο του υπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις Ευκλ. Τσακαλώτου περί ρήξης ήταν λεονταρισμοί. Τσάμπα Μαγκιά πούλαγαν οι υπουργοί του Συριζα! Η κυβέρνηση ούτε καν εξετάζει το ενδεχόμενο παύσης, ακόμη και ολιγοήμερης καθυστέρησης των πληρωμών επί του δημοσίου χρέους, όπως φάνηκε με διορθωτική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Η πρόθεση της ωστόσο προσκρούει στην άρνηση των Ευρωπαίων να εγκρίνουν τις δόσεις των δανείων, σε μια κυνική προσπάθεια να αναγκάσουν την κυβέρνηση να υιοθετήσει αντιλαϊκά μέτρα που ως γνωστόν είναι άμεσης απόδοσης. Έτσι, παραμένει άγνωστο κατά πόσο θα γίνου δεκτά αύριο από τις Βρυξέλες όσα μέτρα συμφωνήθηκαν Παρασκευή πρωί στο γραφείο του Τσίπρα. Με βάση την κυβέρνηση πρόκειται για 18 μέτρα που αφορούν κυρίως την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και έσοδα από άδειες στα ΜΜΕ( εξηγείται έτσι η συκοφαντική επίθεση του Βήματος στο Γ. Κατρούγκαλο), ενώ από την εφαρμογή τους αναμένονται έσοδα 3,2 δις ευρώ. Παρότι έγινε ξεκάθαρο πως δεν περιλαμβάνονται αντιλαϊκά μέτρα, δηλώσεις κορυφαίων υπουργών όπως του Γ . Σταθάκη ότι «θα επανεξεταστεί η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ» αφήνουν ορθάνοιχτη την πόρτα εφαρμογής νεοφιλελεύθερων αντιλαϊκών μέτρων.
Οι ταμειακές δυσκολίες της κυβέρνησης «χτυπούν κόκκινο» πρώτον και κύριον λόγω της απροθυμίας των Ευρωπαίων να παρέχουν όλες εκείνες τις διευκολύνσεις που παρείχαν και τα προηγούμενα χρόνια: από γενναία αύξηση των χρηματοδοτήσεων έκτακτης ανάγκης μέσω του ΕLA μέχρι την δυνατότητα έκδοσης εντόκων γραμματίων από την κυβέρνησης άνω του ορίου των 15 δις ευρώ. Πρόκειται για πλάγιες, παρακαμπτήριες οδούς που θα επέτρεπαν στο δημόσιο να χρηματοδοτηθεί έμμεσα πλην όμως αποτελεσματικά. Γι’ αυτό και τις μπλόκαραν.
Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο οι πιστωτές δηλώνουν στην κυβέρνηση, μέσω του ρόιτερς, ότι δεν υφίστανται κανένα δραματικό δίλημμα αν δεν εγκριθούν τα μέτρα της λίστας Τσίπρα και η ίδια συνεχίσει να είναι απρόθυμη να πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μπορούν και οι μισθοί στο Δημόσιο μαζί με τις συντάξεις να καταβληθούν και η δόση στο ΔΝΤ να πληρωθεί. Με τη διαφορά ότι οι πληρωμές στο εσωτερικό θα διεκπεραιώνονται με υποσχετικές(IOU – αρκτικόλεξο του Ι owe you, δηλαδή «σου χρωστάω») που μπορούν να βαφτιστούν και δραχμές, ενώ η πληρωμή του χρέους θα γίνει με ευρώ. Κοινώς, το καλό νόμισμα, το ευρώ θα πάει στους πιστωτές «για να αποφύγει τη χρεοκοπία» η Ελλάδα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, και το «παλιόχαρτο» θα δίνεται στους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.
Παρότι η εισαγωγή παράλληλου νομίσματος προτείνεται ως προσωρινό μέτρο, είναι εμφανές ότι θα σηματοδοτήσει μια νέα φάση στην κρίση που μαίνεται στην Ελλάδα από το 2008. Επί της ουσίας θα πρόκειται για μια νέα μετάσταση της στον τομέα των συναλλακτικών μέσων, που θα κάνει ακόμη πιο αναγκαία την οριστική έξοδο από το ευρώ και την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι πως το παράλληλο νόμισμα θα σηματοδοτήσει την εισαγωγή ενός νομισματικού απαρτχάιντ που θα καταδικάσει τα πιο λαϊκά και φτωχά στρώματα του πληθυσμού να συναλλάσσονται με «πατσαβούρια», τα οποία κάθε μέρα θα υποτιμούνται, αφήνοντας τα ευρώ για την πληρωμή του δημόσιου χρέους. Το παράλληλο νόμισμα θα φέρει ραγδαία φτωχοποίηση!
Η νέα τροπή που παίρνει η ελληνική κρίση καθιστά επιτακτική ανάγκη την επιθετική προβολή του αιτήματος άμεσης παύσης πληρωμής του δημόσιου χρέους. Η δόση της 9ης Απριλίου δεν πρέπει να πληρωθεί γιατί θα σημάνει την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση πρέπει να αναγκαστεί από τους εργαζόμενους να δηλώσει στάση πληρωμών και αθέτηση κάθε άλλης δανειακής υποχρέωσης απέναντι στους πιστωτές. Πιο ωμά δεν μπορούσε να τεθεί τι δίλημμα από τον τρόπο που τίθεται τώρα: «Μισθοί ή δόσεις στο ΔΝΤ». Κι η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μισθοί και διαγραφή του χρέους!

Toυ Λεωνίδα Βατικιώτη

Τρικομματικό σκηνικό εδραιώνεται στη Γαλλία.

 Τρικομματικό  σκηνικό εδραιώνεται στη Γαλλία.

ΔΕΞΙΑ ΣΤΡΟΦΗ, ΠΡΟΒΑΣΔΙΣΜΑ ΣΑΡΚΟΖΙ, ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΛΕΠΕΝ ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ
Toυ Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Όταν αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο θανατικής καταδίκης, τα δέκα χρόνια φυλάκισης σου προκαλούν τουλάχιστον ανακούφιση. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσαν οι ηγέτες των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της Γαλλίας, της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς και της υπό τον Νικολά Σαρκοζί Κεντροδεξιάς, το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Υπό άλλες συνθήκες, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των τοπικών εκλογών δεν θα δικαιολογούσαν καμία ευφορία, ειδικά από την πλευρά του Σοσιαλιστικού Κόμματος του προέδρου Φρανσουά Ολάντ και του πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς. Συγκρινόμενα όμως με τον μεγάλο σεισμό που προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις, φέρνοντας στην πρώτη θέση το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, τα αποτελέσματα της κάλπης έμοιαζαν με τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό. Τουλάχιστον, σε πρώτη ματιά.
Το αναμενόμενο «τσουνάμι Λεπέν» δεν ήρθε, καθώς το Εθνικό Μέτωπο περιορίστηκε στο 25,3 %. Ποσοστό καθόλου ευκαταφρόνητο, βέβαια, σε σύγκριση με το 15% των αντίστοιχων εκλογών του 2011 και, πολύ περισσότερο, με το γλίσχρο 4,8% των εκλογών του 2008∙ αριθμοί που μιλούν από μόνοι τους για το ρίζωμα του Εθνικού Μετώπου σε ένα έδαφος που μέχρι πρότινος ήταν εξαιρετικά άγονο για την Ακροδεξιά. Παρ’ όλα αυτά, η Μαρίν Λεπέν έχασε πλέον τη δυνατότητα να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το πρώτο πολιτικό κόμμα της Γαλλίας, ένα ισχυρό επικοινωνιακό όπλο ενόψει της καθοριστικής προεδρικής αναμέτρησης του 2017, το οποίο της είχε χαρίσει η «πρωτιά» των περυσινών ευρωεκλογών με 24,8% έναντι 20,8% του κεντροδεξιού UMP και 15% των Σοσιαλιστών. Παρότι τα αποτελέσματα μεταξύ τοπικών εκλογών και ευρωεκλογών δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα, η εικόνα ενός Εθνικού Μετώπου που «πιάνει ταβάνι» δεν θα είναι εύκολο να ανατραπεί.
Μεγάλος κερδισμένος από τη δοκιμασία της περασμένης Κυριακής ήταν αναμφίβολα ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος είδε να ενισχύονται οι πιθανότητες επανόδου του στην προεδρία, το 2017. Καθώς το κεντροδεξιό μέτωπο UMP-UDI ήρθε πρώτο με ποσοστό 29,1%, ο Σαρκοζί εμφανίστηκε δικαιωμένος για τη σκληρή δεξιά γραμμή που επέβαλε σε ορισμένα θέματα (μετανάστευση, απαγόρευση της μουσουλμανικής μαντίλας στα πανεπιστήμια, ασφάλεια) επιχειρώντας «να κλέψει τα ρούχα» -και τους ψηφοφόρους- του Εθνικού Μετώπου. Όσο για τους Σοσιαλιστές, μπορούν να παρηγορούνται ότι έπεσαν από τον πύργο του Άιφελ, αλλά έμειναν ζωντανοί: η τρίτη θέση με ποσοστό μόλις 21,3% δεν είναι, βέβαια, κάποια αξιοζήλευτη επίδοση, αποτυπώνει όμως μια «πτώση με αλεξίπτωτο», αντί για την ολοκληρωτική συντριβή που προεξοφλούσαν οι δημοσκοπήσεις.
Το κεντρικό μήνυμα των εκλογών ήταν η αντικατάσταση του παραδοσιακού διπολισμού, με εναλλασσόμενες κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις, από έναν εγγενώς ασταθή τριπολισμό, ο οποίος καθιστά την πολιτική ζωή της Γαλλίας μάλλον απρόβλεπτη. Η συστημική Δεξιά εξασφάλισε αθροιστικά το 36,6% των ψήφων, ποσοστό σχεδόν ταυτόσημο με εκείνο της μείζονος Αριστεράς, που πήρε 36,7% (εδώ αθροίζεται το ποσοστό των Σοσιαλιστών, οι οποίοι καταγράφονται ως «Αριστερά» στη Γαλλία, με εκείνα του μετώπου της Αριστεράς, των Πρασίνων και άλλων σχηματισμών). Ο τρίτος πόλος, το Εθνικό Μέτωπο, έχει καταφέρει υπό τη Μαρίν Λεπέν όχι μόνο να εδραιώσει την ανοδική τροχιά του σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και να ξεφύγει από την πολιτική «καραντίνα», προβάλλοντας πλέον ως σοβαρός και αποδεκτός διεκδικητής της εξουσίας.

Δύο ακόμη παρατηρήσεις κρίνονται αναγκαίες. Κατ’ αρχάς, το πέρασμα από τον διπολισμό στον τριπολισμό πραγματοποιείται σε ένα φόντο συντηρητικής μετατόπισης της γαλλικής κοινωνίας, το οποίο δύσκολα φαίνεται ανατρέψιμο στο προβλέψιμο μέλλον. Αίφνης, Δεξιά και Ακροδεξιά συγκεντρώνουν αθροιστικά το 62% των ψήφων, ενώ το μέτωπο της Αριστεράς, όπου μετέχει το πάλαι ποτέ κραταιό Κομμουνιστικό Κόμμα, περιορίζεται στο 6% και οι Πράσινοι συρρικνώνονται απελπιστικά στο 2% έναντι 9% των προηγούμενων τοπικών εκλογών. Έπειτα, μονιμοποιείται η απόρριψη όλων των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων από ένα πολύ μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Αν και η προσέλευση στις κάλπες αυξήθηκε κάπως έναντι των προηγούμενων τοπικών εκλογών- κι αυτό ήταν, ίσως, βασικός παράγοντας αστοχίας των δημοσκοπήσεων – η αποχή έφτασε το 49,4%. Ένας στους δύο Γάλλους εξέφρασε την έντονη δυσπιστία του στην Πέμπτη Δημοκρατία, και μάλιστα στις θεωρητικά πιο «κοντινές» προς τον πολίτη εκλογές.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Ο Τσίπρας έγραψε τη λίστα.

Ο Τσίπρας έγραψε τη λίστα.

Εν αναμονή, λοιπόν, του πλήρους κειμένου της «λίστας μεταρρυθμίσεων» που ανέλαβε να γράψει κατ’ απαίτηση των Γερμανών ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας: δεν αρκούν οι εσκεμμένες, ευνοϊκές για την κυβέρνηση «διαρροές», προκειμένου να σχηματίσει κανείς γνώμη γύρω από το αν η Αθήνα υποχρεώθηκε να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις κατά την επτάωρη (!) παραμονή του Τσίπρα στην καγκελαρία του Βερολίνου. Επειδή και οι διατυπώσεις έχουν μεγάλη σημασία στο συγκεκριμένο θέμα, πρώτα θα δούμε το πλήρες κείμενο κι έπειτα θα διαμορφώσουμε άποψη.
Έχουν πλέον περάσει πάνω από δύο μήνες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Έχουν περάσει 50 μέρες από τις 8 Φεβρουαρίου που ο πρωθυπουργός παρουσίασε στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Στο διάστημα αυτό δεν έχει ακόμη υλοποιήσει καμιά από τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του! Οι 100 δόσεις που ψήφισε σίγουρα διευκολύνουν τον κόσμο, αλλά τον διευκολύνουν να πληρώσει το κράτος, όχι να εισπράξει! Αυτό μας ανησυχεί πολύ.
Όχι επειδή αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών του. Γνωρίζοντας όμως την ασφυκτική πίεση που ασκούν οι Γερμανοί του Δ΄ Ράιχ και με επίγνωση της γερμανικής νοοτροπίας έχουμε προ πολλού συνειδητοποιήσει πως ό,τι δεν γίνει αμέσως πολύ δύσκολα θα υλοποιηθεί αργότερα. Θα το απαγορεύσει το Βερολίνο!
Γι’ αυτό άλλωστε επιμέναμε να νομοθετήσει ο Τσίπρας αμέσως μετά την εκλογική νίκη του το καθαρά αστικό Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο βεβαίως και ήταν πλήρως εντός συστήματος, αλλά ταυτόχρονα θα επέφερε ανακούφιση στα χειμαζόμενα λαϊκά και μεσαία φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.
Δεν το έκανε – και αφού δεν το έκανε μέχρι τώρα, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι πιθανότητες να μην καταφέρει να πραγματοποιήσει ποτέ το πρόγραμμα αυτό, ανεξάρτητα από τις προθέσεις που ο ίδιος προσωπικά έχει και τις ενδεχόμενες αυταπάτες του πως όποια στιγμή το αποφασίσει μπορεί να το υλοποιήσει. Πιθανότατα δεν θα μπορέσει.
Δεν θα μπορέσει, γιατί ενισχύεται διαρκώς η ισχύς της Γερμανίας. Σόκαρε δεκάδες εκατομμύρια Γερμανούς το γνωστό γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ την περασμένη εβδομάδα, κάνοντας πολυσέλιδο αφιέρωμα στο… «Δ΄ Ράιχ» – αυτός ήταν ο τίτλος του! Όσο για το εξώφυλλο του τεύχους, αυτό παρουσίαζε την Άνγκελα Μέρκελ μέσα σε μια εμφανή χρονοκάψουλα μεταξύ των επτά αξιωματικών του Χίτλερ στην Ακρόπολη, σε γνωστή φωτογραφία του 1941, πριν από τρία τέταρτα του αιώνα! Η ανάλυση του περιοδικού είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «Όπου διαδηλώνουν εναντίον της ευρωπαϊκής πολιτικής εμφανίζεται εγγυημένα ένα σύμβολο των ναζί. Ο λόγος είναι περί ενός “Δ΄ Ράιχ” κατ’ αναλογία προς το Γ΄ Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ.
Ακούγεται παράλογο, γιατί η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι μια πετυχημένη δημοκρατία, χωρίς υποψία εθνικοσοσιαλισμού, και η Μέρκελ είναι υπεράνω πάσης υποψίας στο θέμα αυτό» γράφει το Σπίγκελ και συνεχίζει την ανάπτυξη των θέσεών του: «Γύρω από τη λέξη Ράιχ όμως θα μπορούσε κανείς να το σκεφθεί. Σημαίνει περισσότερα από ένα εθνικό κράτος, σημαίνει μια περιοχή κυριαρχίας με ένα κέντρο που εξουσιάζει πολλούς λαούς. Θα ήταν εσφαλμένο κατ’ αυτό τον ορισμό να μιλήσει κανείς για ένα γερμανικό Ράιχ στον τομέα της οικονομίας;» αναρωτιέται το περιοδικό: «Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία προς τη Γερμανία, η οποία προέρχεται από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, αλλά επίσης από τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ: ότι η Γερμανία μέσω του ευρώ εξουσιάζει τον Νότο της Ευρώπης» υπογραμμίζει το Σπίγκελ. Εξηγεί ότι λόγω αυτής της ευρωκατοχής της Νότιας Ευρώπης, η Γερμανία «κλείνει τον αέρα στη διάρκεια της κρίσης για να επιβάλει τις αρχές της, επωφελείται όμως τα μέγιστα από το ευρώ με την εξαγωγική πολιτική της: Η Γερμανία ως εγωιστική οικονομική κατακτητική δύναμη» τονίζει το γερμανικό περιοδικό με ιδιαίτερη έμφαση.
Το Σπίγκελ δεν διστάζει να διατυπώσει ευθέως και με απόλυτη ακρίβεια μια πικρή αλήθεια που όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα ήθελα να κρύψουν από τους λαούς τους: «Η ευρωζώνη είναι γερμανική περιοχή εξουσίας»! Έτσι ωμά το γράφει, χωρίς καθόλου λεκτικές περιστροφές: «Ένα Ράιχ υπάρχει ήδη στο οικονομικό επίπεδο. Η ευρωζώνη είναι γερμανική περιοχή εξουσίας. Το Βερολίνο κυβερνά εδώ, όχι χωρίς αμφισβητήσεις, συγκαθορίζει όμως την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων άλλων εθνικοτήτων» υπογραμμίζει επί λέξει το Σπίγκελ. Δεν είναι ότι διαφωνεί με αυτή την εξέλιξη το περιοδικό. Εκνευρίζεται όμως από τη… μικρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα προβλήματα που αναφέρονται η καγκελαρία του Δ΄ Ράιχ! Γι’ αυτό και δίνει πολιτικές συμβουλές προς τους ιθύνοντες. «Μια τέτοια δύναμη δημιουργεί ένα πλήθος υποχρεώσεων.
Κυβέρνηση και πολιτική όμως συμπεριφέρονται πολλές φορές ακόμη όπως σε ένα μικρό κράτος. Η Γερμανία πραγματικά δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να λύνει τα προβλήματα των άλλων με χρήμα. Ακριβώς γι’ αυτό όμως είναι πολλές φορές σημαντικό να δείχνει κανείς το μεγαλείο του επίσης μέσω της μεγαλοψυχίας του» γράφει το γερμανικό περιοδικό, προχωρώντας σε σφοδρή επίκριση των γερμανών πολιτικών που ουρλιάζουν κάθε τόσο είτε εναντίον της Ελλάδας είτε οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας της ευρωζώνης που θεωρούν ότι αργεί να προσαρμοστεί στον γερμανικό ζυγό: «Χωρίς τα γαυγίσματα από το Βερολίνο ή το Μόναχο, θα ήταν σίγουρα απλούστερο να καταφέρουμε κάτι.
Μεγαλείο είναι και το να αντιμετωπίζει κανείς με λεπτότητα ή και να ανέχεται τις συγκρίσεις χωρίς μέτρο» επισημαίνει με χαρακτηριστική υπεροχή βορειογερμανικού τύπου προς τους «άξεστους» επαρχιώτες συμπατριώτες του.
Του  Γιώργου Δελαστίκ.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Περί εορτασμών, παρελάσεων, Καμμένου και άλλων τινών.

Περί εορτασμών, παρελάσεων, Καμμένου και άλλων τινών.

Προφανώς η ιστορική μνήμη πρέπει να τιμάται και ο λαός να αισθάνεται συμμέτοχος στους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι όμως διαφορετικό και μακροπρόθεσμα θα αποδειχθεί εντελώς λανθασμένο η θετική γνώμη των πολιτών να επιχειρείται να κερδηθεί μέσα από παράτες και εκδηλώσεις που αποπροσανατολίζουν και διαστρεβλώνουν τα πραγματικά μηνύματα των εθνικών επετείων.
Περί εορτασμών.
Ανάμεικτα συναισθήματα και αντικρουόμενες απόψεις προκάλεσαν οι εορτασμοί για την 25η Μαρτίου. Χαμόγελα ανακούφισης και ικανοποίηση από τη μια πλευρά, που επιτέλους έπεσαν τα κάγκελα, οι επίσημοι δεν ανέβηκαν σε εξέδρες και η παρέλαση δεν θύμιζε αστυνομοκρατούμενο γεγονός, όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Έντονος προβληματισμός και απογοήτευση από την άλλη, για ένα σκηνικό με άρωμα κακόγουστου εθνολαϊκιστικού πανηγυριού που για αρκετούς ξυπνούσε μνήμες μαύρων εποχών, όταν οι συνταγματάρχες ήθελαν, υποτίθεται, να ανυψώσουν το πατριωτικό ηθικό, διοργανώνοντας γελοίες φιέστες. Είναι άραγε οι εικόνες, με τις στρατιωτικές μπάντες, τα τσάμικα, τους εύζωνες και τις καραγκούνες, επιστροφή στο παρελθόν ή μετάβαση στο μέλλον;
Περί παρελάσεων.
Είναι αριστερό ή δεξιό να γιορτάζεται η εθνική επέτειος ως μίγμα εθνικοφροσύνης και υπερπατριωτισμού, με αναβίωση του πνεύματος μιλιταρισμού, τη στιγμή που η κατάργηση των παρελάσεων συμπεριλαμβανόταν στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κατ’ αρχάς ένα δεδομένο.
Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες που τιμά εθνικές επετείους με στρατιωτικές παρελάσεις και κυρίως μαθητικές παρελάσεις που μιμούνται τη στρατιωτική λογική και πειθαρχία.
Χρειάζεται σκέψη και προβληματισμός για να βρεθούν οι τρόποι που θα οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία μακριά από την παράδοση των στρατιωτικών παρελάσεων. Οι σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν καμία σχέση με τα αποκρουστικά χουντικά ανδρείκελα και τα καμώματά τους.
Περί Καμμένου
 Η παρέλαση και η κακόγουστη φιέστα  μετά την παρέλαση για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, που προφανώς εκφράζει την κουλτούρα του υπουργού Εθνικής Άμυνας, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός που πρέπει να αγνοηθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται συχνά σε υποχωρήσεις μπροστά στον έντονα παρορμητικό και σκληρό εθνικιστική Πάνο Καμμένο και αυτό οφείλει να προβληματίσει την κυβέρνηση. Ο κ. Καμμένος όμως , δεν είναι απλά ένα εκφραστικό άτομο, ένας  αφελής πολιτικός που έχει κάποιες περίεργες εμπνεύσεις και πιέζει την κυβέρνηση να τις εφαρμόσει.
Ο υπουργός  Άμυνας, σχεδόν μόνιμα ντυμένος με στρατιωτικό τζάκετ , περιοδεύει σε ακριτικά νησιά, κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις και μιλάει συνεχώς για εξοπλισμούς. Αυτή όμως δεν είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί  ο κ. Καμμένος, δεν έχει μιλήσει ποτέ για το πολιτικό πλαίσιο και την στρατηγική του υπουργείου Άμυνας στο ΝΑΤΟ, την στρατηγική του εντός της ΕΕ και τις θέσεις του , τις πολιτικές όχι τις στρατιωτικές για  την περιοχή, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις , τα βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο.
 Ο υπουργός Άμυνας  επιχειρεί με τον τρόπο του να κρατήσει σε υψηλό επίπεδο τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά των ΑΝΕΛ αδιαφορώντας για το τι γνώμη έχουν γι αυτόν στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε αν υπάρξει το ενδεχόμενο το καλοκαίρι να προσφύγει η χώρα σε εκλογές γιατί η πίεση για την συμφωνία με τους δανειστές θα είναι πολύ ισχυρή τον Ιούνιο, να μπορέσει να διατηρήσει  ή και να αυξήσει τη δύναμή του. Οπότε στη συνέχεια, οι απαιτήσεις του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ μεγαλύτερες.
Και άλλων τινών .
Ο ΣΥΡΙΖΑ σιωπά. Πουθενά , δεν ακούγεται κουβέντα, μόνο κάτι ψίθυροι για το αταίριαστο δίδυμο που κυβερνά τη χώρα. Ωστόσο, πολλοί φοβούνται πως είναι θέμα χρόνου να ανακύψει σοβαρό ζήτημα για τους ΑΝΕΛ, γιατί όσο περνά ο καιρός ο κ. Καμμένος θα νοιώθει όλο και περισσότερο την ανάγκη να αυξήσει την επιρροή του στην κυβέρνηση. Και τότε θα ανακύψει ζήτημα και μάλιστα σοβαρό, ίσως και υπαρξιακό για την κυβέρνηση. 
Το  ζήτημα αφορά όλους τους πολίτες, οι οποίοι μέσα από τις δημοκρατικές πολιτικές οργανώσεις και τους φορείς της κοινωνίας πολιτών πρέπει να εμπνευστούν και να πάρουν τις πρωτοβουλίες που θα υιοθετηθούν από τη μεγάλη πλειονότητα του λαού και θα ανταποκρίνονται πραγματικά σε συνθήκες μιας ώριμης και σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας, απαλλαγμένης από εθνικιστικά και σοβινιστικά στερεότυπα και μύθους.

Σημείωση: Η φωτογραφία  είναι από παρέλαση της 25ης Μαρτίου κατά το έτος 1938 στον Πύργο  Ηλείας . 

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ώρα προτάσεων, δύσκολων αποφάσεων και αναγκαίων εξηγήσεων.

Ώρα προτάσεων, δύσκολων αποφάσεων και αναγκαίων εξηγήσεων.

Η ώρα των αποφάσεων, η ώρα της αλήθειας για την κυβέρνηση πλησιάζει.
Σε λίγες ημέρες θα πρέπει να παραδώσει στους θεσμούς μια ολοκληρωμένη και συγκεκριμένη λίστα μεταρρυθμίσεων και μετά  να κατατεθούν στη βουλή και να ψηφιστούν τα πρώτα μέτρα που ζητούν οι δανειστές προκειμένου να μην υπάρξει πρόβλημα ρευστότητας και να μην οδηγηθεί η χώρα σε οικονομική ασφυξία.
 Στην μονομαχία που ξεκίνησε αμέσως μετά τις εκλογές, κανείς δεν μπορεί ότι η κυβέρνηση ηττήθηκε. Ούτε φυσικά η Γερμανία έχασε.
Υπάρχει μια υποχώρηση θέσεων και από τις δύο πλευρές, ελάχιστη είναι αλήθεια, αλλά ουσιαστική πρόοδος δεν υπάρχει.
Ούτε λύση υπάρχει, ούτε διέξοδος υπάρχει, ούτε αδιέξοδο υπάρχει. Πρόκειται για μια σχεδόν παρανοϊκή κατάσταση και για την ΕΕ και για την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση δεν θα πάρει μέτρα λιτότητας, αλλά δεν θα εφαρμόσει και το πρόγραμμά της.
Δεν ανέτρεψε, ούτε καν άγγιξε τους συσχετισμούς, απλά ο φόβος για ενδεχόμενη εκτροπή τρομάζει τόσο πολύ και το Βερολίνο και την Αθήνα που κινούνται βήμα –βήμα, παράγραφο με παράγραφο προς μια νέα συμφωνία με ορίζοντα το καλοκαίρι.
Έγινε κατανοητό το τελευταίο διάστημα ότι και οι πολιτικές ηγεσίες είναι αδύναμες μπροστά στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, τον νεοφιλελευθερισμό και τις δομές του, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Επίσης δεν πρέπει να υποτιμηθούν, οι συνεργασίες αυτών των συμφερόντων με τα μεγάλα ΜΜΕ που πλέον δεν είναι τα  τηλεοπτικά κανάλια αλλά οι σοβαρές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, κυρίως των μεγάλων εφημερίδων και οι εφημερίδες.
Ακόμη και τις στιγμές που διαφαίνονταν από πολιτικούς ηγέτες μια κατανόηση στο πολιτικό πρόβλημα, τα συμφέροντα αυτά είχαν τον τρόπο να επιμένουν στην πειθαρχία και την πίεση προς την Ελλάδα.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι τα πάντα θα κινούνται στο εξής με αργό ρυθμό, με λιγότερο βίαιο τρόπο , προφανώς με πίεση και απειλές, αλλά έγινε κατανοητό ότι η ΕΕ , παρά τις αντιστάσεις της Γερμανίας , πρέπει να αλλάξει.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να μιλήσει με την γλώσσα της αλήθειας για τους συμβιβασμούς, τις δυσκολίες και τις προοπτικές της χώρας .
Θα είναι μια δεύτερη πολιτική νίκη, μετά την εκλογική, αν το κάνει.
Υ.Γ:
1. Η άρνηση για την επιστροφή των  1,2 δις (που είχε συνεισφέρει το Δημόσιο για τη «διάσωση» των τραπεζών και που το ΤΧΣ έστειλε στον EFSF)δείχνει ότι Σόιμπλε δεν έχει παραιτηθεί από προσπάθεια να ¨ξεβρακώσει¨ πολιτικά την κυβέρνηση  Τσίπρα δια της ελεγχόμενης ασφυξίας.
2. Ο κυβέρνηση  δεν εκμεταλλεύεται διαπραγματευτικά όσο πρέπει το ότι το πιστωτικό γεγονός είναι ζημιά όχι μόνο για Ελλάδα αλλά και  για την Ευρωζώνη, γιατί όσο  μικρή και αν είναι η ελληνική  οικονομία πάντα ισχύει το πέταγμα της πεταλούδας *.
3. Πρέπει  να είναι πιο αποφασιστική και πιο έντονη η αξιοποίηση στις διαπραγματεύσεις του και γεωπολιτικού παράγοντα και της γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδος για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, σε περίπτωση αποσταθεροποίησής της εξ αιτίας της πολιτικής των κοινοτικών μας εταίρων στο θέμα του χρέους, στο αποσταθεροποιητικό γεωπολιτικό τρίγωνο την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και τη Λιβύη και το κομβικό ρόλο που έχει η Ελλάδα

*Στη Θεωρία το  «Φαινόμενο της Πεταλούδας» περικλείει την άποψη ότι μικρές, φαινομενικά ασήμαντες αλλαγές μπορεί να προκαλέσουν τεράστιες αποκλίσεις στην εξέλιξη των πραγμάτων, δημιουργώντας μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, όπως ακριβώς μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της στην Ασία μπορεί να δημιουργήσει έναν τυφώνα στη Βόρεια Αμερική...