Άνθρακες ο θησαυρός από το φορολογικό ρεσάλτο

 Άνθρακες  ο θησαυρός από το φορολογικό ρεσάλτο

Η φορολεηλασία που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση από τον περασμένο Αύγουστο, με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, στα εισοδήματα και την περιουσία των πολιτών προκαλεί την αγανάκτηση, το θυμό και την οργή όλης της ελληνικής κοινωνίας.

Η αύξηση των άμεσων και ιδιαίτερα των έμμεσων φόρων αποτελούν, σύμφωνα με τους δανειστές που υπαγορεύουν και την κυβέρνηση που εκτελεί, τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» για να ξεπεραστεί η κρίση, να αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία (!), να βγούμε στις αγορές και ν' αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη! Όπως όμως ομολογούν οι ίδιοι, η φορολεηλασία που έχουν σχεδιάσει και υλοποιούν θα φέρει ελάχιστα πρόσθετα έσοδα στα δημόσια ταμεία ενώ παράλληλα θα βυθίζει την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση, θα αυξήσει την ανεργία και θα φτωχοποιήσει ακόμα περισσότερο τους Έλληνες.

Με το τρίτο Μνημόνιο, στους άμεσους φόρους ενσωματώνεται στη φορολογική κλίμακα η αυξημένη εισφορά αλληλεγγύης, αυξήθηκε η προκαταβολή φόρου για τους ελεύθερους επαγγελματίες, τις επιχειρήσεις και τους αγρότες, αυξήθηκε αναδρομικά ο φόρος πολυτελείας, αυξήθηκαν τα επιτόκια στις ρυθμισμένες ( 100 δόσεις) οφειλές, αυξήθηκε ο συντελεστής του φόρου των επιχειρήσεων από το 26% στο 29%, ενώ ετοιμάζεται να έρθει στη Βουλή προς ψήφιση το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που θα προβλέπει την αύξηση, από 1-1-16, του φόρου για τους χαρακτηριζόμενους ως «πλούσιους» Έλληνες, αυτούς που έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 20.000 ή 30.000 ευρώ και θα αυξάνει τη φορολογία στο εισόδημα των αγροτών.

Παρ' όλα αυτά, οι αρχιτέκτονες αυτής της οικονομικής πολιτικής προβλέπουν, στο προσχέδιο του κρατικού Προϋπολογισμού για το 2016, ότι τα έσοδα από τους άμεσους φόρους από 20,6 δις. που ήταν το 2014 θα μειωθούν στα 19,9 δις. το 2016. Το κράτος, δηλαδή, παρά την αύξηση των φόρων, θα εισπράξει 738 εκατ. λιγότερα (βλέπε Πίνακα). Η σύγκριση γίνεται με τα στοιχεία του 2014 και όχι με αυτά του 2015 γιατί η φετεινή χρονιά, λόγω των capital controls, μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν είναι αντιπροσωπευτική της αποτελεσματικότητας του φορολογικού συστήματος, παρ' όλο που ορισμένοι φόροι ισχύουν ήδη από τον περασμένο Αύγουστο.

Στους έμμεσους φόρους, μέχρι στιγμής, αυξήθηκε ο ΦΠΑ στην εστίαση από το 13% στο 23%, τα συσκευασμένα τρόφιμα πέρασαν επίσης από το 13% στο 23%, ο τουρισμός από το 6,5% στο 13%, καταργούνται προοδευτικά οι μειωμένοι κατά 30% συντελεστές του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, επιβλήθηκε ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και έχει δρομολογηθεί η κατάργηση της απαλλαγής από τον ειδικό φόρο του αγροτικού πετρελαίου.

Παρ' όλη αυτή τη φορολογική επιδρομή οι εκτιμήσεις των δανειστών και της κυβέρνησης, όπως καταγράφονται στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού, είναι ότι τα έσοδα των έμμεσων φόρων από 23,7 δις. το 2014 θα αυξηθούν στα 24,8 δις. το 2016, δηλαδή μόλις κατά 1 δις. περισσότερο ή κατά 4,5% (βλέπε Πίνακα). 

ΠΙΝΑΚΑΣ

Ισοζύγιο Γενικής Κυβέρνησης σύμφωνα με τη μεθοδολογία

ESA (European System of Accounts)

(σε εκατ. ευρώ)  

                                                                                             2014                                                               2016                                                                Μεταβολή

                                                                                                                                                              (Πρόβλεψη)                                                                  14/16

Έσοδα

Άμεσοι φόροι                                                                        20.664                                                            19.926                                                                       - 738

Έμμεσοι φόροι                                                                      23.784                                                            24.874                                                                   + 1.090

Δαπάνες

Ασφάλιση – περίθαλψη                                                         14.450                                                            13.793                                                                       - 657

Α Ε Π                                                                                  179.081                                                         173.365                                                                     - 5.716

ΠΗΓΗ: Προσχέδιο Προϋπολογισμού 2016

Το φορολογικό ρεσάλτο στα εισοδήματα και την περιουσία των ελλήνων πολιτών θα αποδώσει ψίχουλα. Αν από την αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 1.090 εκατ. αφαιρεθεί η μείωση των άμεσων φόρων κατά 738 εκατ. τότε η αύξηση των δημοσίων εσόδων θα ανέλθει σε μόλις 352 εκατ. ευρώ. Η αύξηση των φορολογικών συντελεστών αποδίδει λιγότερους φόρους λόγω της ύφεσης (συρρίκνωσης) της οικονομικής δραστηριότητας. Όπως είχε πει ο Ξενοφών Ζολώτας, «ο φόρος τρώει το φόρο».

Παράλληλα προβλέπεται ότι ο Προϋπολογισμός του 2016 θα εξοικονομήσει 657 εκατ. από τη μείωση των δαπανών για συντάξεις, περίθαλψη και κοινωνική προστασία. Συνολικά, δηλαδή, από την αύξηση της φορολογίας (352 εκατ.) και τη μείωση των συντάξεων (657 εκατ.) το δημοσιονομικό όφελος θα είναι μόλις 1.009 εκατ. Άνθρακες ο θησαυρός! Τόσος πόνος, τόση καταστροφή, τόσα κοινωνικά ερείπια για να συγκεντρωθεί ένα δις. ευρώ όταν μόνο για τους τόκους του Δημόσιου Χρέους, το 2016, πρέπει να πληρωθούν 5.930 εκατ. ευρώ. Τα χρεολύσια του χρέους θα πληρώνονται με νέο δανεισμό (ανακύκλωση χρέους) και το συνολικό Δημόσιο Χρέος θα ανέλθει, το 2016, στα 343,2 δις. ή το 198% του ΑΕΠ έναντι 324,1 δις. ή το 181% του ΑΕΠ το 2014. Μεταξύ 2014 και 2016 το ΑΕΠ θα μειωθεί κατά 5,7 δις. ή κατά 3,2% (βλέπε Πίνακα). Οι «μαθητευόμενοι μάγοι» των δανειστών και οι εγχώριοι ολετήρες προκειμένου να εξοικονομήσουν 1 δις. στον Προϋπολογισμό σχεδίασαν τη συρρίκνωση του εθνικού πλούτου (ΑΕΠ) κατά 5,7 δις.!

Απ' όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι το τρίτο Μνημόνιο, όπως και τα δυο προηγούμενα, δεν έχει καμιά πιθανότητα να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Αυτό το γνωρίζουν και οι δανειστές που συντάσσουν τα Μνημόνια και οι εγχώριες ετεροπροσδιορισμένες κυβερνήσεις που τα υλοποιούν. Πίσω από τις πολιτικές που εφαρμόζονται υπάρχουν άλλα σχέδια για το ελληνικό πειραματόζωο. Η συνεχής οικονομική ύφεση, η καταστροφή του παραγωγικού ιστού, η εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και των υποδομών της χώρας, η παρατεταμένη ανεργία, η φτωχοποίηση όλης της κοινωνίας και η μετανάστευση της μορφωμένης νεολαίας αποσκοπούν στη γενοκτονία των Ελλήνων και τη μετατροπή της χώρας σε οικονομικό χώρο, σε μια αποικία του γερμανικού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Του Νίκου Ιγγλέζη

«Δεξιότητες» και… αδεξιότητες διαλύουν την Παιδεία

«Δεξιότητες» και… αδεξιότητες διαλύουν την Παιδεία

Πώς οφείλουμε να σταθούμε ως δάσκαλοι, ως γονείς, ως φοιτητές…

Ποια είναι η σημερινή κατάσταση στα ιδρύματα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (αλλά και σε εκείνα της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας) της χώρας; Αν πιστέψουμε τις πολύ πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας, Σ. Αναγνωστοπούλου, σε ειδησεογραφικό πρακτορείο, «είμαστε σε συνθήκες περίπου πολέμου», καθώς η έλλειψη κονδυλίων έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Η υπουργός δεν διευκρίνισε ποιοι πολεμούν με ποιους, αλλά από την όλη ρητορική της κυβέρνησης μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η κυβέρνηση πολεμά μαζί με την κοινωνία εναντίον των δανειστών που επιβάλλουν τον οικονομικό στραγγαλισμό. Παρόμοια είναι η ρητορική άλλων κυβερνητικών στελεχών για τον «αγώνα» που δίνουν για να καλύψουν τα κενά των δασκάλων και των καθηγητών στην πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια ή για να «σώσουν» τις συντάξεις ή γενικότερα «για να κρατήσουν τα προσχήματα». Η λογική αντίφαση της κατάστασης, κατά την οποία οι βουλευτές που ψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο και οι υπουργοί που το εφαρμόζουν δεν μπορούν ταυτόχρονα να το «πολεμούν», ανήκει μάλλον στο χώρο της τυπικής λογικής και όχι στην διαλεκτική στην οποία έχουν εντρυφήσει οι -και αριστεροί- υπουργοί της κυβέρνησης. Όμως, τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά για να ασχολούμαστε με τους «πολέμους» που διεξάγουν οι υπουργοί.

Μια πολύ σύντομη περιγραφή της κατάστασης της τριτοβάθμιας περιλαμβάνει: χρηματοδότηση μειωμένη κατά 20% σε σχέση με πέρυσι και συνολικά κατά 75% σε σχέση με το 2010 (στην ουσία κατάργηση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ), διδακτικό, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό αποδεκατισμένο και χωρίς αναπλήρωση, σύναψη συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου με εξευτελιστικούς όρους εργασίας και τον ευφάνταστο προσδιορισμό «πανεπιστημιακοί υπότροφοι» για τους νέους επιστήμονες, διαρκής μείωση των κονδυλίων για την φοιτητική μέριμνα. Εάν σε όλα αυτά προστεθεί και η φυγή στο εξωτερικό νέων αλλά και μεγαλύτερων στην ηλικία επιστημόνων, είναι φανερό ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι σε τροχιά διάλυσης. Στο αμέσως επόμενο διάστημα, προβλέπεται με βάση το 3ο Μνημόνιο η υλοποίηση μέτρων που περιέχονται στην «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ (μείωση αριθμού φοιτητών, χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από φοιτητές και άλλους ιδιωτικούς πόρους). Προβλέπεται, επίσης, νέα χωροταξική αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης με συγχωνεύσεις και καταργήσεις Τμημάτων, οι οποίες θα παρουσιαστούν για άλλη μια φορά ως αναγκαίο μέτρο «για να μην έρθουν τα χειρότερα».

Επιτροπεία και… διάλογος

Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι διόλου παράδοξο που το νομοσχέδιο της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας (γνωστό ως νόμος Μπαλτά) είχε άδοξο τέλος, δεν έφτασε ποτέ στην ολομέλεια της Βουλής. Η βασική στόχευση εκείνου του νομοσχεδίου για την αποκατάσταση στοιχειωδών συνθηκών δημοκρατικής λειτουργίας στα πανεπιστήμια (με αιχμή την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος και τη συμμετοχή όλων των συνιστωσών της πανεπιστημιακής κοινότητας στη διοίκηση) αποδείχτηκε «πουκάμισο αδειανό». Έτσι, σήμερα τα πανεπιστήμια λειτουργούν με τους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και με μια πρόσφατη πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που αφαιρεί από τα Συμβούλια Ιδρύματος το δικαίωμα της προεπιλογής των πρυτάνεων. Να κι ένα πραγματικό «ισοδύναμο», για το οποίο μάλιστα διαμαρτυρήθηκαν οι «θεσμοί» κατά την επίσκεψή τους στο υπουργείο Παιδείας την τελευταία εβδομάδα! Ας ελπίσουμε ότι δεν υπάρχουν πια αφελείς ή «αφελείς» -και μάλιστα πανεπιστημιακοί δάσκαλοι- που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση και οι υπουργοί της ασκούν ακόμη αυτόνομη πολιτική σε οποιοδήποτε πεδίο. Η επιτροπεία αφορά κάθε πτυχή της ασκούμενης πολιτικής.

Πώς αντιμετωπίζει αυτές τις περιπτώσεις μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, όπως έχει διδάξει η εμπειρία από 30 περίπου χρόνια πασοκικής διακυβέρνησης; Ξεκινά τον διάλογο! Το υπουργείο είναι πρόθυμο να ξεκινήσει έναν ευρύ διάλογο για όλα τα ζητήματα της τριτοβάθμιας με μόνη προϋπόθεση αυτός να γίνεται εντός των μνημονιακών πλαισίων και των επιταγών του ΟΟΣΑ.

Η κατάσταση στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν είναι στην άμεση εμπειρία μου, νομίζω, όμως, ότι κι εκεί τα πράγματα επικαθορίζονται από την παρατεινόμενη ένδεια πόρων και τις μνημονιακές δεσμεύσεις.

Σε όλες, ωστόσο, τις βαθμίδες, μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών και των εργαζόμενων διατηρεί τις εκπαιδευτικές δομές στη ζωή, πολλές φορές με αξιοθαύμαστα μορφωτικά αποτελέσματα κι άλλες με διαπιστωμένες αποτυχίες, η βασικότερη από τις οποίες είναι η εγκατάλειψη του σχολείου ή των πανεπιστημιακών σπουδών. Έτσι κι αλλιώς το σχολείο και το πανεπιστήμιο δεν λειτουργούν σε εργαστηριακές συνθήκες.

Αξίες και περιεχόμενα

Πώς οφείλουμε να σταθούμε ως δάσκαλοι, ως γονείς, ως φοιτητές και εντέλει ως κοινωνία απέναντι σε αυτήν την κατάσταση; Μας φτάνει να παρακολουθούμε τις πιρουέτες των υπουργών; Μας φτάνει να ανεχόμαστε προκλητικές κορόνες σαν και αυτές του υπουργού Παιδείας για τις «πενταροδεκάρες» της αύξησης του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, όταν δεν κατατέθηκε από την κυβέρνηση της αριστεράς ο παραμικρός προβληματισμός για τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου στην εκπαίδευση αλλά, αντίθετα, η επιλογή των ιδιωτικών σχολείων αντιμετωπίστηκε ως ακόμη ένα «δικαίωμα», ενώ παράλληλα προωθήθηκε η ιδιωτικοποίηση διαρκώς και περισσότερων τομέων της εκπαίδευσης; Μας φτάνει ο παραδοσιακός συνδικαλισμός διεκδικητικού τύπου, ο οποίος ούτε καρπούς μπορεί να αποφέρει στην παρούσα συγκυρία αλλά ούτε και δυσκολεύει τους υπουργούς αφού κι αυτοί «μαζί μας είναι και ό,τι μπορούν θα κάνουν»;

Τίποτα από αυτά δεν αρκεί – εάν ποτέ αρκούσε! Τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν αρκούν τα προσχήματα. Το εκπαιδευτικό κίνημα, οι νέοι και οι νέες, όλοι μας πρέπει να αναλογιστούμε πώς θα σώσουμε το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Και η σωτηρία εδώ έγκειται στο να ορίσουμε εξαρχής τις αξίες και τα περιεχόμενα της εκπαίδευσης σε όλες τις εκφάνσεις της. Να δώσουμε νέο νόημα στα αιτούμενα της εκπαίδευσης, να επαναφέρουμε το αίτημα της μόρφωσης και την αξία των ερευνητικών ερωτημάτων. Να αναδείξουμε εκείνους τους τομείς της γνώσης και της έρευνας που μπορούν να ανορθώσουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία μακριά από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης και της παρασιτικής διάρθρωσης που αυτή συνεπάγεται.

Να αξιοποιήσουμε δύο από τα θεμελιώδη θετικά στοιχεία της ελληνικής εκπαίδευσης, τα οποία ακόμη επιζούν από την παραδοσιακή δόμησή της, μιας και ο «εκσυγχρονισμός» της ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως: την εγκυκλοπαιδική και ευρεία παιδεία για όλους και τη δημοκρατία. Με αυτά θα αντισταθούμε στην εισβολή των «δεξιοτήτων» και της «διά βίου κατάρτισης», με αυτά θα νοηματοδοτήσουμε τους αγώνες μας! Το μεγαλύτερο τμήμα των διδασκόντων -εκτός από εκείνους που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους ως προθάλαμο για μια θέση κρατικής διοίκησης- και σίγουρα οι νέοι και οι νέες θα είναι μαζί μας!

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου.Μέλος ΔΕΠ Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

28η Οκτωβρίου: Η δική μας πατρίδα...και η άλλη!

28η Οκτωβρίου: Η δική μας πατρίδα...και η άλλη!

Όσοι αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες γνωρίζουν καλά ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές  γι΄ αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική προωθεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν.

Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ' ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να υπονομεύσουν αυτή την εικόνα.

Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουν να ακούν σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία», πολλές φορές άλλοτε από εκείνους που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και φτωχοποιούν τον λαό, άλλοτε από εκείνους που έχουν σκύψει το κεφάλι σε αυτή την κατάσταση.

Σε ποιον ανήκει η Ιστορία

Ίσως για κάποιους από αυτούς τους λόγους να κοιτούν, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές, συχνά τα ρολόγια τους πότε θα τελειώσει κι αυτή η σχολική γιορτή. Ίσως κάποιοι από αυτούς τους λόγους να πριμοδοτούν την αδυναμία μεγάλου τμήματος των μαθητών να διηγηθούν σε γενικές γραμμές το «τι», το «πώς» και το «γιατί» σε σημαντικούς σταθμούς της νεοελληνικής Ιστορίας δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιους σχολιαστές των ΜΜΕ να ξεσκονίσουν τα ρεφρέν τους για τις «ευθύνες των εκπαιδευτικών» και την «αμορφωσιά των σημερινών μαθητών» και να πετροβολήσουν γενικώς και αδιακρίτως το σχολείο και τα ζωντανά του στοιχεία ως αστοιχείωτα, κρύβοντας επιμελώς και υποκριτικά την επίδραση που προκαλούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών τα δικά τους «τηλεοπτικά σκουπίδια».

Κι όμως, στην πρώτη επέτειο του ΟΧΙ, το 1941, στα πιο μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με κίνδυνο της ζωής τους ξεχύθηκαν στους δρόμους της σιδηρόφρακτης Αθήνας για να τιμήσουν την ίδια τους την Ιστορία.

Γιατί αυτή η Ιστορία ανήκει στους απλούς ανθρώπους. Ανήκει στον εργαζόμενο λαό, αυτόν που παράγει με τα χέρια του και το μυαλό του τα μύρια αγαθά ενώ την ίδια ώρα γεύεται πείνα και ανασφάλεια. Ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση γιατί κάποιοι σαν και αυτούς τόλμησαν πριν από εβδομήντα χρόνια να πούνε «ΟΧΙ» στη σκλαβιά, την ίδια ώρα που το σύνολο της κυρίαρχης τάξης, των πλουσίων, των κομμάτων που εξουσίαζαν, οι πολιτικοί πρόγονοι αυτών που σήμερα μιλάνε στις τηλεοράσεις για ανεξαρτησία και δημοκρατία, είτε έφευγαν στο εξωτερικό, είτε συγκυβερνούσαν με τον κατακτητή στα μαύρα χρόνια 1940-1944.

Ηταν αυτοί που έγραφαν το 1941 για τη νύχτα που κατέβηκε η σβάστικα από τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα τα παρακάτω: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας» (Eφημερίδα «Βραδυνή», 2/6/1941).

Να ανεμίσει η σημαία της αλήθειας!

Χρόνια τώρα την Ιστορία μας τη φόρτωσαν με ψέματα ή μαλάματα και έκρυψαν το πρόσωπό της. Και είναι καιρός να αποκαλυφθεί το αληθινό της πρόσωπο. Οι δάσκαλοι πρώτοι από όλους οφείλουν να αφήσουν τα παραμύθια και να δώσουν στον δράκο το πραγματικό του όνομα, να δείξουν με το χέρι τους κακούς, να αποκαταστήσουν την αλήθεια, να ξεσαβανώσουν τους νεκρούς και να τους βάλουν μπροστά οδηγούς στη δράση.

Να ανεμίσει η αλήθεια:

• Οτι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

• Οτι τα πραγματικά αίτια του πολέμου ήταν το μοίρασμα του κόσμου απ΄ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σφαίρες επιρροής, αλλά και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

• Οτι οι κύριοι αιμοδότες και πρωτεργάτες της Εθνικής Αντίστασης ήταν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ – ότι αυτοί ξεσήκωσαν τον κόσμο και αυτοί σήκωσαν το βάρος της αντίστασης.

• Οτι το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, καθώς η πλειονότητα από τους πολιτικούς που κυβερνούσαν τη χώρα έφυγαν στην Αίγυπτο ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που στελέχωσαν τις τρεις «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ χτυπώντας, μαζί με τους κατακτητές, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, φορώντας ακόμη και την αποκρουστική κουκούλα του προδότη.

Εξάλλου, από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο αστός πολιτικός Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)» Να σημειωθεί ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.

Λίγους μήνες πριν, στις 31 Οκτωβρίου 1940 μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γ.Γ. του ΚΚΕ με το γράμμα του προς τον ελληνικό λαό τόνιζε:

«Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα...Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της»

Και τότε αίφνης ξαναζωντάνεψαν οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Ανδρούτσοι, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Καραϊσκάκηδες και πιάστηκαν χέρι με χέρι με τους μαυροσκούφηδες του Άρη, με τα παλικάρια της Καισαριανής και της Κοκκινιάς και ενώθηκε ο λαός και οργανώθηκε ο λαός και αγωνίστηκε ο λαός.

75 χρόνια μετά – σήμερα

Από τον καιρό εκείνο, την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας, πέρασαν 75 χρόνια. Σήμερα, δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη, μόνο τους απεργούς ψεκάζουν σαν τα κουνούπια οι δυνάμεις καταστολής, χτυπώντας και σέρνοντάς τους σαν τα σκυλιά. Σήμερα, δεν πουλά κανείς το σπίτι του για ένα τσουβάλι σιτάρι στους μαυραγορίτες, αλλά του το κατάσχει η τράπεζα για λίγα ευρώ. Σήμερα, δεν μας πολεμάν οι Γερμανοί με τανκς και Στούκας, απλώς μας πουλάν τα παλιοσιδερικά τους, έτσι που καταχρεωμένοι δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Σήμερα, δεν κλέβουν τη σοδειά μας, αλλά μας επιβάλλουν πρόστιμα, αν παράγουμε έστω κι ένα κιλό παραπάνω απ΄ το πλαφόν που έχει καθοριστεί στις Βρυξέλλες. Xιλιάδες οι άνεργοι, η βιομηχανία και η μεταποίηση πέφτει σαν τραπουλόχαρτο και οικονομικά τζάκια, αφού ξεζούμισαν τον εργάτη, το μετανάστη, τον ελαστικό τετραωρίτη μεταφέρουν σαν ύαινες που οσμίζονται το αίμα τα εργοστάσιά "τους" στις διπλανές χώρες των ακόμη πιο φτηνών χεριών.

Η  δική μας Πατρίδα

Να το καταλάβουμε. Η μια «πατρίδα μας» ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται.

Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Οφείλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο γιατί αν συνηθίσουμε το κακό, θα του μοιάσουμε!

Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Ε, λοιπόν να το καταλάβουν: η δική μας πατρίδα δεν είναι οι εντολές των τοκογλύφων! Η δική μας πατρίδα δεν είναι οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της οικονομικής ολιγαρχίας και της τρόικας που κάνοντας την ανομία «νόμο», ψήφισαν και επικύρωσαν τους προσυμφωνημένους όρους των ξένων κηδεμόνων. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που το λίπος γουργουρίζει ακόμη και στη φωνή τους την ίδια στιγμή που ο γιατρός διέγνωσε υποσιτισμό των μαθητών μας. Η δική μας πατρίδα δεν είναι αυτοί που φέρνουν τα κοινωνικά δικαιώματα στο απόσπασμα, την ελληνική οικονομία ανέκκλητα στη χρεοκοπία και τη χώρα στη νεοαποικιακή υποδούλωση και λεηλασία.

Όταν η άλλη πλευρά, οπλισμένη με τη θεοσοφία της αγοράς, προτάσσει τα φθηνά οικόσημα και τα τσίγκινα εξαπτέρυγα της ιδιωτικοποίησης και του ξεθεμελιώματος του δημόσιου σχολείου, όταν κηρύσσει από τον άμβωνα την συντριβή των εκπαιδευτικών και σφυρηλατεί νέες χειροπέδες στη γνώση, όταν ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες περιφέρουν το άθλιο σώμα ενός τσακισμένου σχολείου ως αναστάσιμο, όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά του Προμηθέα...

Τότε επιβάλλεται ο κόσμος της εργασίας να κάνει τους δικούς του ισολογισμούς, να καθαρίσει τα μάτια του από τις χρόνιες τσίμπλες, να «ξορκίσει» την παραλυσία και να τραβήξει τις σωστές διαχωριστικές γραμμές, ενάντια στους «πουρκουάδες», τους ριψάσπιδες και τα σκιάχτρα που φυτεύονται δίπλα του.

Οργανωμένα. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Με το σύνθημα που ενώνει την τάξη: Ανατροπή αυτής της πολιτικής που στέλνει εμάς και τα παιδιά μας στην κόλαση. Να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κυβέρνηση – Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ φτιάχνουν φέρετρα για εμάς και ψυχιατρεία για τους γιους και τις κόρες μας. Ένα είναι σίγουρο: εάν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, πολλοί θα αλλάξουμε κόσμο.

Αλήθεια δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτε πιο λυτρωτικό στη σημερινή βαρβαρότητα από μια σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου!

Του Χρήστου Κάτσικα

Η διγλωσσία του Αλέξη Τσίπρα

Η διγλωσσία του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι άθεος, αλλά είναι και με την εκκλησία, θα κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή, αλλά κλείνει το μάτι στους φοροφυγάδες, εναντιώνεται στα προνόμια των βουλευτών, αλλά δεν καταργεί κανένα, είναι αντίθετος με τους άδικους φόρους, αλλά τους πολλαπλασιάζει.  Είναι με το λαό που δεν θέλει το μνημόνιο, αλλά και με αυτούς που θέλουν τις  μεταρρυθμίσεις του μνημονίου. Είναι στην ομάδα της ευρωαριστεράς αλλά είναι και με τους σοσιαλδημοκράτες.

Το φαινόμενο της διγλωσσίας στην ελληνική πολιτική ζωή δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε καινούργιο. Είναι παλιό. Η διγλωσσία του Αλέξη Τσίπρα όμως,  έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και  τείνει να γίνει παροιμιώδης.

Το 2012,  όταν οι λαϊκές αντιδράσεις ενάντια στις πολιτικές αποφάσεις που λήφθηκαν κορυφώνονταν και το ΠΑΣΟΚ αποδεκατιζόταν,  η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε μία πολύ φιλολαϊκή  γλώσσα και συμπεριφορά, προκειμένου να προσελκύσει τα απογοητευμένα πλήθη.  To target group ήταν κυρίως το λαϊκό και πατριωτικό ΠΑΣΟΚ που έμενε κομματικά άστεγο,   για αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε να μιμείται την εκφορά του λόγου του Ανδρέα Παπανδρέου και να λέει αυτά που πίστευε ότι θα έπιαναν στο κοινό αυτό.

Την ίδια στιγμή έκλεινε το μάτι στα κοινωνικά και επαγγελματικά στρώματα που ένιωθαν  εγκαταλελειμμένα  από το ΠΑΣΟΚ και έψαχναν έναν «σωτήρα» να τους γλιτώσει από τον τυφώνα που είχε αρχίσει να πλήττει την ελληνική κοινωνία.

\Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής υιοθέτησε ένα  έντονα λαϊκιστικό προφίλ , τάζοντας στους πάντες τα πάντα.  Χωρίς σχέδιο. Χωρίς στρατηγική. Χωρίς όραμα.

Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας, όπως ήταν λογικό, αρχικά τρόμαξε.  Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν αποφασίσει να προσκολληθούν στους δανειστές σπεύδοντας να βρουν επαφή με την τρόικα. Θεώρησαν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να αλλάξουν πολλά προς την πλευρά που επιθυμούσαν και οι ίδιοι,  αλλά και να προωθήσουν την δική τους ατζέντα.  Κάποιοι άλλοι έβλεπαν ότι θίγονται και ορισμένα  επιχειρηματικά ελληνικά συμφέροντα με τα μέτρα που προωθούσε η τρόικα και έψαχναν απεγνωσμένα να δουν τι θα κάνουν.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να τους ικανοποιήσει όλους.  Αρχικά ήταν ο Γιώργος Σταθάκης και ο Γιάννης Δραγασάκης που ανέλαβαν να καθησυχάσουν τον επιχειρηματικό κόσμο. Αυτοί ήταν οι συνομιλητές τους για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ και είναι γεγονός ότι κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να  τους καθησυχάσουν. Βιομήχανοι, εφοπλιστές και τραπεζίτες,  εξέφραζαν  συχνά την ικανοποίηση τους από όσα τους έλεγαν  τα  συγκεκριμένα στελέχη,  κάποιες φορές και δημόσια.

Στη συνέχεια, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκτίμησε ότι ο λαός θα την ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς, αφού δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα παραπάνω, ως προς την προσέγγιση του επιχειρηματικού κόσμου. Για να σταματήσουν να τον φοβούνται. Για να πάψουν να βάζουν κάποιοι εμπόδια και γιατί όχι; Ακόμα και να συνεργαστούν.  Το σήμα δόθηκε με την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΕΒ αλλά και την κοινή εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα με τον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ, Δημήτρη Δασκαλόπουλο, ο οποίος δεν έκρυβε την συμπάθειά του.

Τι είχε συμβεί; Έγιναν αριστεροί οι επιχειρηματίες της χώρας;  Φυσικά και όχι. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τους είχε πείσει ότι όσα λέει στο μπαλκόνι είναι για να κατευνάσει τα λαϊκά πάθη και να καθησυχάζει  το αριστερό τμήμα του κόμματος.  Τους είχε διαβεβαιώσει  ότι δεν είναι καθόλου στις προθέσεις της οποιαδήποτε σύγκρουση με την Ευρώπη καθώς και ότι επιθυμεί και η ίδια τις μεταρρυθμίσεις. Ένα μεγάλο τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου, που ήταν θυμωμένο με τον Αντώνη Σαμαρά,  άλλοι γιατί δεν μοίραζε καλά την πίτα που μίκραινε και άλλοι γιατί δεν τον έβλεπαν αποφασιστικό με τις μεταρρυθμίσεις, αποφάσισαν να ποντάρουν στον Αλέξη Τσίπρα.

Από τότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε σταθερά δύο διαφορετικές γλώσσες. Άλλα έλεγε στον λαό και στο κόμμα του και άλλα στους επιχειρηματίες.  Όταν μάλιστα κάποιες φορές σε εσωκομματικές διεργασίες ορισμένοι από την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται για τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες, τα επιχειρήματα τους ήταν περίπου σαν αυτά που λέγονταν προς εκείνους αλλά αντίστροφα: ότι δηλαδή τους λένε και μία φιλική κουβέντα παραπάνω, ώστε να τους καθησυχάζουν για να μην αντιδράσουν.

Το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Όσο όμως δεν αποφάσιζε η κυβέρνηση που θα πάει, μπορούσε να συνεχίζει να παίζει και στα δύο ταμπλό.  Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου και η εκκαθάριση της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ ικανοποίησε  και έπεισε μεγάλο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου ότι ο Τσίπρας ήταν αυτός που ήθελαν και ότι σύντομα θα προχωρήσει στις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που αναμένουν.

Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωνε  το κόμμα του ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν απλώς  ένας  «τακτικός συμβιβασμός»  και ότι κανένα από τα αντιλαϊκά μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση του δεν πρόκειται να εφαρμοστεί στην πράξη.

Περίπου τα ίδια έκανε και με τους Ευρωπαίους. Τους διαβεβαίωνε ότι δεν θέλει τη ρήξη, αλλά ήταν  η αριστερή πτέρυγα που τον πίεζε και δεν μπορούσε  να εφαρμόσει όσα του ζητάνε. Τους άφηνε να πιστεύουν ότι θα συνεργαστεί με το Ποτάμι, όπως ήθελαν,  ενώ η πρώτη του επιλογή ήταν πάντα ο Καμμένος. Τώρα που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και «ξεφορτώθηκε»  όσους δεν συναίνεσαν, οι Ευρωπαίοι περιμένουν να εφαρμόσει όσα τους είπε.  Όχι ακριβώς όλοι βέβαια, μια και ο Σόιμπλε παραμένει δύσπιστος και είναι βέβαιος ότι θα δικαιωθεί κόντρα στους Γάλλους και στους «καλόπιστους».

Για δέκα μήνες ο Τσίπρας  κατάφερε να πατάει σε δύο βάρκες, χωρίς να πέσει στο νερό. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πολιτικής διακυβέρνησης του όλο αυτό το διάστημα ήταν η αναβλητικότητα.  Δεν κυβερνούσε. Δεν έπαιρνε μέτρα.  Δεν πήγαινε ούτε εμπρός, ούτε πίσω. Έτσι μπορείς να κρατηθείς για λίγο χωρίς να πέσεις στο νερό.  Αυτό συνήθως δεν κρατάει για πολύ.  Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως πιστεύει ότι μπορεί να κρατήσει και το μοντέλο είναι το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκείνες ήταν άλλες εποχές.

Της Βασιλικής Σιούτη

Οι πολιτικές διαστάσεις της επίσκεψης Ολάντ Του Σταύρου Λυγερού

Οι πολιτικές διαστάσεις της επίσκεψης Ολάντ

Του Σταύρου Λυγερού

Πρόταση για μετατροπή του διακρατικού χρέους της Ελλάδας προς τη Γαλλία (από την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010) ύψους αρκετών δισ σε μετοχές ελληνικών δημόσιων επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων εξετάσθηκε –σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες– στις συνομιλίες του Έλληνα πρωθυπουργό με τον Γάλλο πρόεδρο. Οι δύο πλευρές αντιμετωπίζουν κατ’ αρχήν με θετικό τρόπο το ενδεχόμενο σύστασης μία ελληνογαλλικής εταιρείας επενδύσεων με αυτό τον σκοπό, αλλά για να δρομολογηθεί η υλοποίηση του σχεδίου πρέπει προηγουμένως να δοθεί λύση σε μία σειρά από δύσκολα προβλήματα.

Είναι προφανές πως δεν πρέπει να δημιουργηθεί ένα προηγούμενο ευνοϊκής μεταχείρισης της Γαλλίας έναντι των άλλων χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ιδιαιτέρως όταν και οι δύο πλευρές συμφωνούν στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του συνολικού ελληνικού χρέους. Επίσης, θα πρέπει να μην εγερθεί ζήτημα ανταγωνιστικότητας όσον αφορά το ειδικό ταμείο που προορίζεται για την αποπληρωμή του χρέους. Γι’ αυτό και η πρόταση παραπέμφθηκε να μελετηθεί και εξειδικευθεί από τους αρμόδιους υπουργούς.

Κατά τα άλλα, η επίσκεψη του προέδρου Ολάντ επιβεβαίωσε τη διαφαινόμενη αναβίωση της ειδικής σχέσης Ελλάδας-Γαλλίας, έτσι όπως αυτή είχε εγκαινιασθεί στα χρόνια της μεταπολίτευσης από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν και είχε συνεχισθεί από τους Ανδρέα Παπανδρέου και Φρανσουά Μιτεράν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κυρίως η κυβέρνηση Σημίτη έκαναν μία στροφή προς τη Γερμανία, με αποτέλεσμα η ειδική αυτή σχέση να ατροφήσει.

Στα χρόνια του Μνημονίου, ο καθοριστικός ρόλος του Βερολίνου στις ευρωπαϊκές υποθέσεις οδήγησε τις κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να προσδώσουν πρόσθετες διαστάσεις και νέα ένταση σ’ αυτή τη στροφή. Ειδικά ο Σαμαράς έβαλε όλα τα αυγά στο γερμανικό καλάθι, χωρίς, ωστόσο, να λάβει άξια λόγου ανταλλάγματα γι’ αυτή την επιλογή του.

Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δανειστές εδραίωσαν την ήδη διάχυτη αρνητική εντύπωση στην ελληνική κοινή γνώμη για τον ρόλο του Βερολίνου. Η πολιτική του Σόιμπλε για την προσωρινή(;) έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την καταλυτική επιρροή που αυτός ασκούσε στη σκληρή στάση του Eurogroup έναντι της Αθήνας, προκάλεσαν ρήγμα στους κόλπους του ευρωιερατείου.

Μπορεί να μην συμπαθούσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό, αλλά ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Γιούνκερ και ο Ντράγκι δεν ήταν διατεθειμένοι να οδηγήσουν τα πράγματα στα άκρα. Δικαιολογημένα θεωρούσαν ότι το Grexit όχι μόνο θα παρόξυνε την ελληνική κρίση, αλλά και θα προκαλούσε ανήκεστο βλάβη στην ίδια την Ευρωζώνη. Θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, δημιουργώντας ένα προηγούμενο που θα ακύρωνε τη θεμελιώδη αρχή “μία φορά στο ευρώ για πάντα στο ευρώ”.

Όπως προκύπτει και από τις πληροφορίες που έρχονται στη δημοσιότητα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές για τα όσα δραματικά έλαβαν χώρα στα τέλη Ιουνίου και στην κρίσιμη σύνοδο κορυφής της 12ης Ιουλίου, ο Γάλλος πρόεδρος, ο πρόεδρος της Κομισιόν και ο Ιταλός πρωθυπουργός έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο για να αποτραπεί το σχέδιο Σόιμπλε. Δεν θα μπορούσαν, βεβαίως, να το αποτρέψουν εάν δεν είχαν πειθαναγκάσει τον Τσίπρα να κάνει τη μνημονιακή στροφή του. Είναι γι’ αυτήν ακριβώς τη στροφή του που ο Γάλλος πρόεδρος αυτές τις ημέρες του απέδωσε χωρίς φειδώ εύσημα.

Η τροπή που πήρε το ελληνικό ζήτημα ήταν αναμφισβήτητα μία επιτυχία για τους μετριοπαθείς του ευρωιερατείου και ειδικότερα για τον Ολάντ, ο οποίος βλέπει τις μετοχές του στο εσωτερικό της Γαλλίας να κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ειδικά μετά και τη νέα εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Σεπτεμβρίου, ο Γάλλος πρόεδρος θέλησε να επισκεφθεί επισήμως την Ελλάδα για να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τη στάση του.

Όπως ομολογούν και γαλλικές κυβερνητικές πηγές, άλλωστε, ο Ολάντ βλέπει πια τον Τσίπρα με πολύ διαφορετικό μάτι από την εποχή που ο δεύτερος τον αποκαλούσε Ολανδρέου. Αν πιστέψουμε πληροφορίες και από τις δύο πλευρές, το κλίμα μεταξύ τους αυτές τις ημέρες ήταν περισσότερο από θερμό.

Η Μοντ έγραψε για αντιπάθεια που στις δύσκολες διαπραγματεύσεις μετεξελίχθηκε σε γάμο συμφέροντος, αλλά είναι εμφανές πως ο Τσίπρας νοιώθει ένα είδος πολιτικής ευγνωμοσύνης για τη στάση του Γάλλου προέδρου. Αλλά και ο Ολάντ θεωρεί πως το ελληνικό χαρτί μπορεί να του προσκομίσει πολλαπλά οφέλη. Στο Παρίσι, άλλωστε, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τη νέα εκλογική νίκη του Τσίπρα μετά από μία τόσο εντυπωσιακή στροφή, την οποία ο Μοσχοβισί χαρακτήρισε μετάλλαξη.

Το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος είναι ο πρώτος ηγέτης μεγάλης χώρας που έρχεται στην Αθήνα επί ημερών Τσίπρα έχει τον συμβολισμό του. Η ξεχωριστή υποδοχή που η κυβέρνηση του επιφύλαξε και η υπογραφή της κοινής διακήρυξης επιβεβαίωσαν και στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων την αναβίωση της ειδικής στρατηγικής σχέσης των δύο χωρών, η οποία εξυπηρετεί πολλαπλώς και τους δύο ηγέτες. Πιο συγκεκριμένα:

Ο Τσίπρας είχε ανάγκη αυτή την επίσκεψη αφενός για έναν αντιπερισπασμό εντυπώσεων σε μία δύσκολη συγκυρία λόγω των επώδυνων μέτρων, αφετέρου για να καταδείξει και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό πως δεν είναι απομονωμένος στους κόλπους της ΕΕ. Η Γαλλία δεν είναι μόνο η δεύτερη οικονομική δύναμη. Από πολιτικής απόψεως είναι παίκτης πρώτης γραμμής. Χωρίς τη δική της συναίνεση, η Γερμανία είναι αδύνατον να ασκήσει τον ηγεμονικό της ρόλο στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, είναι αδύνατον να ληφθεί η οποιαδήποτε σοβαρή απόφαση.

Η Γαλλία είναι αρκετά μεγάλη και ισχυρή για να βοηθήσει την Ελλάδα εντός της ΕΕ, αλλά όχι τόσο μεγάλη και ισχυρή για να το παίξει αφεντικό. Επιπροσθέτως, η ελληνική κοινή γνώμη βλέπει παραδοσιακά με συμπάθεια το Παρίσι και η στάση του Ολάντ έχει ενισχύσει το τελευταίο διάστημα τα θετικά αισθήματα.

Παλαιότερα, μάλιστα, στον ΣΥΡΙΖΑ έτρεφαν αυταπάτες για τη συγκρότηση ενός μετώπου του Νότου υπό την ηγεσία του Παρισιού με σκοπό την ανάσχεση της γερμανικής επέλασης και τον τερματισμό της λιτότητας. Η ζωή τους προσγείωσε ανωμάλως, αλλά αυτό δεν εμπόδισε ορισμένους κυβερνητικούς κύκλους, με αφορμή την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου, να επενδύσουν υπερβολικές προσδοκίες όσον αφορά τα όρια της βοήθειας που είναι διατεθειμένος να προσφέρει στην Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, ο Ολάντ έχει ζωτική ανάγκη να διασκεδάσει τη διάχυτη εντύπωση ότι η Γαλλία έχει υποβαθμισθεί σε “υπασπιστή” της Γερμανίας. Η Λεπέν έφθασε να τον χαρακτηρίσει αντικαγκελάριο της Μέρκελ! Ο τρόπος που εξελίχθηκε το ελληνικό ζήτημα του έδωσε την ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από το Βερολίνο και μάλιστα κατά τρόπο που να τον εμφανίζει ως εγγυητή της ενότητας της Ευρωζώνης απέναντι σε ακραίες και τυχοδιωκτικές μεθοδεύσεις, όπως αυτές του Σόιμπλε.

Το ελληνικό ζήτημα, λοιπόν, έδωσε στον Ολάντ την ευκαιρία να αυτοπροβληθεί σαν εκφραστής και πρόμαχος μίας πιο προοδευτικής αντίληψης για την Ευρώπη, αλλά και σαν υπερασπιστής μίας αδύναμης χώρας-μέλους, η οποία αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση. Η στάση του αυτή ενισχύει την απήχησή του στο γαλλικό αριστερό ακροατήριο, γεγονός που τον διευκολύνει να διεμβολίσει εκλογικά τη γαλλική Αριστερά. Είναι ενδεικτικό ότι ο Γάλλος πρόεδρος συμπεριέλαβε στη συνοδεία του σημαντικά ονόματα της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Η στάση του Ολάντ ανεβάζει τις μετοχές του και στο παραδοσιακό γκωλικό ακροατήριο, το οποίο δυσφορεί με την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας και την αντίστοιχη υποβάθμιση της Γαλλίας. Αν και ο Γάλλος πρόεδρος δεν πρόκειται να ανοίξει μέτωπο με το Βερολίνο, είναι προφανές πως επιδιώκει να καταδείξει πως η γαλλογερμανική σύμπλευση είναι ισοβαρής και πως εάν το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε υπερβαίνει τα όρια θα προσκρούει στην αντίδραση του Παρισιού.

Οι Γάλλοι δεν θέλουν να δείξουν ότι προσπαθούν να ηγηθούν ενός μεσογειακού μετώπου, αν και πολλά θα κριθούν από τις εξελίξεις στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι η Ουάσιγκτον παροτρύνει παρασκηνιακά το Παρίσι να κάνει κινήσεις που εμμέσως πλην σαφώς θα έχουν σκοπό να ανασχέσουν τον γερμανικό ηγεμονισμό, να “κοντύνουν” πολιτικά τη Γερμανία και να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη ισορροπία στην Ευρώπη.

Το μήνυμα που ο Γάλλος πρόεδρος έστειλε με σαφήνεια στην ελληνική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του ήταν ξεκάθαρο: εφαρμόστε το πρόγραμμα και εφόσον ολοκληρωθεί επιτυχώς η πρώτη αξιολόγηση θα δρομολογηθεί η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, μάλιστα, στις συνομιλίες με τον Έλληνα πρωθυπουργό άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι εάν η Αθήνα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της, θα μπορούσε σε επόμενη φάση να συζητηθεί το ενδεχόμενο μίας κάποιας χαλάρωσης του ασφυκτικού προγράμματος.

Από την πλευρά του, ο Τσίπρας αξιοποίησε την επίσκεψη Ολάντ για να ανακόψει τις υπερβολικές απαιτήσεις του κουαρτέτου. Δήλωσε ότι είναι άλλο η τήρηση των συμφωνηθέντων και άλλο η Ελλάδα να αντιμετωπίζεται σαν κατάδικος που εκτίει ποινή. Και για να υπογραμμίσει το μήνυμά του, προσέθεσε ότι το 3ο Μνημόνιο δεν είναι σύμφωνο παράδοσης της ελληνικής κυριαρχίας.

Οι αναφορές αυτές δεν ήταν τυχαίες. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιχειρεί μία υπέρβαση του αδιεξόδου που έχει προκύψει κυρίως για το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Δεν περιορίσθηκε, λοιπόν, στο να θέσει το ζήτημα μόνο με όρους κοινωνικής ευαισθησίας. Απέδωσε την προβολή υπέρμετρων απαιτήσεων και την αδιάλλακτη στάση του κουαρτέτου στην ανομολόγητη προσπάθεια της ομάδας Σόιμπλε να τορπιλίσει την πρώτη αξιολόγηση για να επαναφέρει στο τραπέζι το Grexit. Με τον τρόπο αυτό, απέσπασε το επίμαχο ζήτημα από το τεχνοκρατικό διαπραγματευτικό πλαίσιο και του προσέδωσε πολιτικές διαστάσεις μείζονος σημασίας.

Η πρωτοβουλία του Τσίπρα θα μετατρεπόταν σε μπούμεραγκ εάν δεν έβρισκε θετική ανταπόκριση. Ο Ολάντ, όμως, αποδέχθηκε ως θεμιτές τις ελληνικές αντιρρήσεις στην απαίτηση για μαζικούς πλειστηριασμούς και δήλωσε πρόθυμος να παίξει τον ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στην Ελλάδα και στους δανειστές. Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά πολιτικοποίησε την εν εξελίξει διαπραγμάτευση.

Το σημαντικότερο είναι ότι εμμέσως πλην σαφώς συνομολόγησε και την ελληνική ερμηνεία πως ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι (ομάδα Σόιμπλε) επιδιώκουν να εκτροχιάσουν τη διαδικασία για να περάσουν από το παράθυρο ό,τι δεν κατάφεραν να περάσουν από την πόρτα. Με τον τρόπο αυτό το επίμαχο ζήτημα τοποθετείται σ’ ένα πλαίσιο που ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της Αθήνας. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, πως με την αναχώρησή του από την Ελλάδα ο Γάλλος πρόεδρος δεν θα ξεχάσει τις δηλώσεις του.

Ένας λόγος που ενδεχομένως να τον εμποδίσει να ξεχάσει τις δηλώσεις του είναι η οικονομική πτυχή της επίσκεψής του. Η Φιγκαρό, με κυνισμό, έγραψε ότι οι Γάλλοι έχουν χάσει έδαφος έναντι των Κινέζων και των Γερμανών στο ξεπούλημα των ελληνικών “ασημικών”. Αν και ο αριθμός των Γάλλων επιχειρηματιών που συνόδευσαν τον Ολάντ ήταν μικρός συμπεριλαμβάνει ανώτατα στελέχη μεγάλων εταιρειών.

Το εάν οι σχετικές επαφές θα αποδώσουν ή όχι καρπούς θα φανεί το επόμενο διάστημα. Το έδαφος, πάντως, είχε στρωθεί από τις επαφές που είχε προ καιρού η διοίκηση του ΣΕΒ στο Παρίσι. Αν και η διεθνής επιχειρηματική ελίτ κατά κανόνα τηρεί ακόμα στάση αναμονής έναντι της Ελλάδας για να δει εάν το τοπίο θα σταθεροποιηθεί πραγματικά, είναι σαφές πως οι Γάλλοι έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των Γερμανών. Όπως προαναφέραμε, τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και η κοινή γνώμη τους αντιμετωπίζουν πολύ πιο θετικά.

Ένα πρόσημο πλανιέται…

Ένα πρόσημο πλανιέται…

Ένα φάντασμα, ένα αερικό πλανιέται πάνω από τη ζωή μας: το πρόσημο. Γι’ αυτό μιλά η αριστερή κυβέρνηση: πρόσημο «θετικό», «κοινωνικό», «ταξικό». Το ίδιο κάνει και η επίσημη αντιπολίτευση που υπερασπίζεται το καλό το πρόσημο, το μεταρρυθμιστικό, το αναπτυξιακό, σε αντίθεση με το υφεσιακό. Μην ανησυχείτε, μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, το δικό μας το πρόσημο είναι ταξικό, υπέρ των ευάλωτων ομάδων, υπέρ των αδυνάτων. Εξάλλου, το «παράλληλο πρόγραμμα» με το φιλανθρωπικό του πρόσημο θα εξουδετερώσει το αρνητικό πρόσημο εκείνων των μέτρων που δε μας άρεσαν, αλλά αναγκαστήκαμε να τα δεχτούμε. Ας αφήσουμε προς το παρόν την περιπέτεια του όρου «ταξικός» που η παλιά Δεξιά ήθελε να τον καταργήσει, αλλά η μνημονιακή αριστερά τον επανέφερε για να τον εξευτελίσει.

Θεατές γίναμε στην τιτανομαχία των προσήμων καθώς το ταξικό υποτίθεται ότι παλεύει με το πρόσημο της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στα στιβαρά, στα ταξικά χέρια του κ. Τσακαλώτου και του κ. Φλαμπουράρη κι ας θυμηθούμε τους πρώτους κανόνες της άλγεβρας που τους μαθαίναμε στο γυμνάσιο: Πλην επί πλην = συν, δηλαδή δύο αρνητικοί αριθμοί, αν πολλαπλασιαστούν, θα δώσουν θετικό γινόμενο. Έτσι και τώρα. Μας βομβαρδίζουν με δεκάδες μέτρα με αρνητικό πρόσημο, που όμως ο περίτεχνος συνδυασμός τους θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο.

Ένα πρόσημο αγνώστου ταυτότητας πλανιέται πάνω από τον κόσμο της αριστεράς. Ένα πρόσημο κυμαινόμενο, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην παραίτηση και το πείσμα, στην απόγνωση και την ελπίδα.

Υπάρχει και το οργισμένο πρόσημο της υπαρκτής, της λαϊκής πλειοψηφίας. Είναι το πρόσημο το ανείπωτο, το ατραγούδιστο, το χαμένο μες στη νύχτα της πολυδιάσπασης, του εγωισμού και της ανεπάρκειας εκείνων που θα μπορούσαν να καταργήσουν όλα τα πρόσημα της αδικίας, της κοροϊδίας, της υποδούλωσης.

Της  Μαριάννας Τζιαντζή

«Κολλητός» Τσίπρα ο …«Ολαντρέου»!

«Κολλητός» Τσίπρα ο …«Ολαντρέου»!

Φιλάκια και αγκαλίτσες, λοιπόν, ο Έλληνας αριστερός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο Γάλλος σοσιαλιστής (τρομάρα του!) πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. Από τότε που ο Τσίπρας πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο, ξεχάστηκαν όλα τα μίση του παρελθόντος. Νερό κι αλάτι! Πάει κι ο «Ολαντρέου» που προφανώς αποκαλούσε τον Ολάντ ο Έλληνας πρωθυπουργός! «Φρανσουά» σκέτα, χωρίς επώνυμο, αποκαλούσε τον καινούργιο «κολλητό» του σε επίπεδο πολιτικής φιλίας ο Αλέξης Τσίπρας και τα χείλη του έσταζαν μέλι κυριολεκτικά!

«Χαιρετίζω το θάρρος και τη διαύγεια του Αλέξη Τσίπρα» δήλωσε και ο Φρανσουά Ολάντ σε συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή, αναφερόμενος στην «πολιτική κωλοτούμπα» που έκανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αμοιβαία τα αισθήματα αλληλοκατανόησης, τώρα που ο Τσίπρας στρατολογήθηκε στο μνημονιακό στρατόπεδο. «Η Ελλάδα και οι εταίροι της υπέγραψαν στις 13 Ιουλίου μια πολύ σημαντική συμφωνία, η οποία σηματοδοτεί τη βούληση να αγκυροβολήσει μόνιμα η Ελλάδα στην ευρωζώνη», είπε ο Ολάντ στην ίδια συνέντευξη και συνέχισε: «Τα βήματα είναι γνωστά. Ψήφιση των μέτρων, πρώτη αξιολόγηση, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, συζήτηση σχετικά με τον τρόπο εξυπηρέτησης του χρέους». Όχι «κούρεμα» του χρέους, προς Θεού! Απλή «συζήτηση σχετικά με τον τρόπο εξυπηρέτησης του χρέους». Δεν νομίζουμε ότι θα ενθουσιάστηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακούγοντας από το στόμα του Ολάντ αυτή τη διατύπωση. «Πιστεύετε ότι η Ευρώπη αλλάζει και ότι το δόγμα της λιτότητας θα μπορούσε να αντικατασταθεί από μια άλλη πολιτική;», ρωτήθηκε ο Γάλλος πρόεδρος κατά τη συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή.

«Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» ήταν η απάντησή του. Είπε συγκεκριμένα: «Η Ευρώπη έχει κανόνες. Πρέπει να γίνουν σεβαστοί. Είναι εναρμονισμένοι με τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρώ. Η εξυγίανση όμως των δημοσιονομικών δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Η Ευρώπη πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση των επενδύσεων…» Ούτε λέξη δηλαδή για αντικατάσταση της λιτότητας!

Εμφανής η ψυχρολουσία για την κυβέρνηση Τσίπρα. Πανηγύριζε όμως η Αυγή την Πέμπτη: «Τσίπρας – Ολάντ συνυπογράφουν στρατηγική εταιρική σχέση» έγραφε σε κορυφαία θέση στην πρώτη της σελίδα. Ξαναπανηγύριζε και την Παρασκευή με τον κεντρικό πρωτοτοσέλιδο τίτλο της: «Τριπλή στήριξη από τον Ολάντ – Για απομείωση χρέους, γαλλικές επενδύσεις και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη». Νέοι πανηγυρισμοί και το Σάββατο, πάλι μέσω του πρωτοσέλιδου τίτλου: «Γέφυρα Ολάντ για τους πλειστηριασμούς». Τώρα πώς από τη «στρατηγική εταιρική σχέση» ξεπέσαμε στη …«γέφυρα Ολάντ για τους πλειστηριασμούς», αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι η κατά την Αυγή η «γέφυρα Ολάντ» βασίζεται στη φράση που είπε ο Γάλλος πρόεδρος, ότι «θα πρέπει να ξαναδούμε ποιο είναι το όριο κάτω από το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατάσχεση», καθόλου καλά δεν πήγαν τα πράγματα επί της ουσίας. Όσο για τους 70 επιχειρηματίες, τους Γάλλους που θα έρχονταν μαζί με τον Φρανσουά Ολάντ και θα έπνιγαν την Ελλάδα στις επενδύσεις, ήρθαν κάπως λιγότεροι – οι 70 αποδείχτηκαν μόνο …5!!! Εδώ που τα λέμε, ποιος σοβαρός επιχειρηματίας βασίζει την επενδυτική πολιτική του στα λόγια ενός προέδρου, του οποίου η δημοφιλία έχει καταβαραθρωθεί στην άβυσσο του …13%;, Ναι, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, στο 13% έχει πέσει η δημοτικότητα του Ολάντ. Ποτέ, κανένας πρόεδρος της Γαλλίας δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά! Τη στιγμή αυτή, θεωρείται αδύνατον όχι να ξαναβγεί πρόεδρος ο Ολάντ, αλλά ακόμη και να περάσει στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών που θα γίνουν σε ενάμισι χρόνο, το Μάιο του 2017. Η Γαλλία είναι σίγουρα μια μεγάλη χώρα, αλλά ο Ολάντ επισκέφθηκε την Ελλάδα προσπαθώντας να πείσει τους Γάλλους ότι το Παρίσι έχει βάρος στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, μήπως και τσιμπήσει καμιά ψήφο στις προεδρικές εκλογές του 2017!

Τίποτα δεν δείχνει ότι θα τα καταφέρει. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι ο Τσίπρας προσπαθεί μεν να συμμαχήσει με τους Γάλλους κάνοντας φυσικά μνημονιακές κωλοτούμπες, αλλά δυστυχώς γι’ αυτό ποντάρει σε ένα πολιτικά «καμένο χαρτί», όπως είναι ο Φρανσουά Ολάντ.

Του  Γιώργου Δελαστίκ

Σε πλήρη αποσύνθεση ο παραγωγικός ιστός της Ελληνικής Οικονομίας

Σε  πλήρη αποσύνθεση ο παραγωγικός ιστός της Ελληνικής Οικονομίας

Τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι την περίοδο Αύγουστος 2014/2015, ο κύκλος εργασιών (πωλήσεις) στη βιομηχανία μειώθηκε -18,3%. Στο σύνολο του οκταμήνου, δηλαδή την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2014/2015, η ελάττωση των πωλήσεων στην ελληνική βιομηχανία ανήλθε σε -9,8%. Αξιοσημείωτο είναι ότι την περίοδο αυτή, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ καταδεικνύουν την συγκλονιστική μείωση των πωλήσεων βιομηχανικών προϊόντων στις αγορές του εξωτερικού, καθρεφτίζοντας έτσι την πτωτική πορεία της εξωστρέφειας του συνόλου της ελληνικής οικονομίας. Μετά το 2008 η πτωτική τάση της βιομηχανικής παραγωγής και των πωλήσεων στο σύνολο της βιομηχανίας είναι συγκλονιστική, καταδεικνύοντας την εξασθένηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Ανταγωνιστική οικονομία σημαίνει εξωστρεφή βιομηχανικό τομέα. Όσες χώρες της παγκόσμιας οικονομίας, χαρακτηρίζονται για τα υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητάς τους, διακρίνονται για τις αξιόλογες εξαγωγικές τους επιδόσεις.

Δοθέντος ότι τα βιομηχανικά προϊόντα αποτελούν το 80% των παγκόσμιων εξαγωγών, που με βάση τα στοιχεία του 2015 το ποσοστό αυτό μεταφράζεται σε 22 δις ευρώ (€), συνάγεται ότι ο δευτερογενής τομέας της βιομηχανίας αποτελεί την ατμομηχανή της αναπτυξιακής διαδικασίας. Η βιομηχανία συνιστά τη σπονδυλική στήλη της οικονομίας και άρα η επίτευξη ικανοποιητικών αναπτυξιακών ρυθμών εξαρτάται άμεσα από την πρόοδο της βιομηχανικής παραγωγής. Χώρες που εφαρμόζουν έξυπνες και αποτελεσματικές αναπτυξιακές πολιτικές, εστιάζουν την παραγωγική διαδικασία σε εκείνα τα προϊόντα, που ζητούνται από τα 7,4 δις καταναλωτές της παγκόσμιας οικονομίας. Δυστυχώς, η χώρα μας ουδέποτε είχε στρατηγική στην άσκηση της αναπτυξιακής της πολιτικής. Η διαιωνιζόμενη κρίση της ελληνικής οικονομίας των τελευταίων ετών, σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην αποτελμάτωση της βιομηχανικής παραγωγής.

Τα στατιστικά στοιχεία του πίνακα καταμαρτυρούν την διαχρονική αποδυνάμωση του πρωτογενή και του δευτερογενή τομέα παραγωγής. Την περίοδο 1970-2015, το ποσοστό συμμετοχής του αγροτικού τομέα στην παραγωγή του ΑΕΠ της Ελλάδας από 20,1% συρρικνώθηκε σε 3,7%. Αξιοσημείωτο είναι ότι σε σταθερές τιμές το αγροτικό προϊόν από 9,1 δις € το 1970 έπεσε στα 5,9 δις € το 2015. Τα στοιχεία αποτυπώνουν την κατάπτωση της ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία και δασοπονία). Σε αυτή την δύσμοιρη χώρα, τσαρλατάνοι πολιτικοί κάνουν λόγο για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του αγροτικού τομέα και δεν βλέπουν την εξέλιξη των στατιστικών στοιχείων, που καταδεικνύει τον διαχρονικό αφανισμό της αγροτικής παραγωγής.

Παράλληλα, την περίοδο 1970-2015 το ποσοστό συμμετοχής του βιομηχανικού προϊόντος στην παραγωγή του ΑΕΠ από 35% μειώθηκε σε 12,5%. Η συρρίκνωση του βιομηχανικού τομέα είναι συγκλονιστική, πιστοποιώντας τα μαύρα χάλια της ελληνικής οικονομίας. Τα στοιχεία του πίνακα αποκαλύπτουν ότι το 2015 ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών παρήγαγε το 83,8% του ΑΕΠ της χώρας. Ερώτημα: Υπάρχει έστω και μια χώρα στον κόσμο, που ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών να παράγει σχεδόν το σύνολο του ΑΕΠ; Βλέπετε που μας κατάντησε το κομματικό-πολιτικό σύστημα με τις μίζες, την άνομη παραοικονομία, την ασυδοσία και τη διαφθορά; Αφανίζεται ο αγροτικός και ο βιομηχανικός τομέας, καταστρέφοντας έτσι τον παραγωγικό ιστό της εθνικής μας οικονομίας. Κρίμα που έχουμε αυτή την πανέμορφη χώρα, με κομματικό-πολιτικό σύστημα όμως που καταστρέφει αντί να δημιουργεί, που σπέρνει τα ζιζάνια της διαφθοράς αντί να καλλιεργεί το δένδρο της δημιουργίας.

Του Γιώργου Bαμβουκά,  Καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ελλάς – Γαλλία λεηλασία

Ελλάς – Γαλλία  λεηλασία

Ήρθε λοιπόν στην Ελλάδα, ο "φίλος" της χώρας Φρανσουά Ολάντ.

Ο "φίλος" που πάτησε πόδι στους Γερμανούς ούτως ώστε να εφαρμοστεί το σχέδιο Σόιμπλε Α' αντί του σχεδίου Σόιμπλε Β', δηλαδή το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που αλέθει συνολικά κάθε σχεδόν κοινωνική ομάδα, πλην εφοπλιστών, λοιπών μεγάλων κεφαλαιοκρατών και εκείνων των φοροφυγάδων που τυγχάνουν της προστασίας του κουαρτέτου.

Ένας από τους χειρότερους προέδρους της Γαλλίας, με αποκαρδιωτικές έως καταστροφικές επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους κρίσιμους τομείς της γαλλικής πολιτικής, που κέρδισε ορισμένους επικοινωνιακούς πόντους επειδή πιστώθηκε την υποταγή Τσίπρα στο σχέδιο Σόιμπλε Α' και επειδή η Άγκελα Μέρκελ του παραχώρησε το ρόλο του "καλού" στο κακοπαιγμένο θέατρο της ευρωζώνης σε σχέση με την Ελλάδα, έρχεται ως ο επικεφαλής ντίλερ μιας ομάδας (από-) επενδυτών.

Ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασισμένος να τελειώσει τη δουλειά που άφησαν στη μέση οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος και Αντώνης Σαμαράς τον υποδέχεται έχοντας ξεχάσει τα περί "Ολαντρέου", βγάζοντας την πραμάτεια, δηλαδή ό,τι αξίζει από τη χώρα, στο σφυρί.

Πίσω από τις παράτες των αγημάτων μετά δυσκολίας κρύβεται η πρώτη πικρή αλήθεια για το λαό: όπως όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις έτσι και αυτή, νιώθοντας τη δυσαρέσκεια του λαού να φουντώνει, κυνική και απολύτως προσαρμοσμένη στις επιταγές των δανειστών, πίσω και πέρα από τις δήθεν αντιστάσεις της, έχει κατανοήσει ότι πλέον λογοδοτεί στους "έξω" και στους "πάνω", όχι στους "κάτω" τους οποίους ανερυθρίαστα προσβάλλει όσο τους λεηλατεί.

Εξ ου και θα προσπαθήσει να πουλήσει όσα περισσότερα μπορεί, όσο πιο γρήγορα γίνεται, την ίδια στιγμή που το μνημόνιο 3 θα ισοπεδώνει ότι άφησαν όρθιο τα δύο προηγούμενα.

Η δεύτερη πικρή αλήθεια είναι ότι οι περιβόητοι επενδυτές είναι στην πραγματικότητα διαβόητοι από- επενδυτές.

Αφού οι κυβερνήσεις απαξιώσουν ό,τι ανήκει στο δημόσιο και αξίζει, είτε λόγω συσσωρευμένου εξοπλισμού, είτε ως μονοπώλιο ή επειδή διαθέτει κυρίαρχη θέση στην αγορά, οι (από-) επενδυτές έρχονται για να το λεηλατήσουν κυριολεκτικά: λιγότεροι και κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, έσοδα που φεύγουν κατά βάση εκτός χώρας, χαριστικές ρυθμίσεις προς όφελός τους, ιδιωτικά μονοπώλια και ολιγοπώλια που δρουν ανεξέλεγκτα, προσαρμογή της λειτουργίας της εθνικής οικονομίας σε ρυθμούς ξένων οικονομιών οι οποίες κατά βάση ενδιαφέρουν τις εν λόγω επιχειρήσεις, ενώ η χώρα χάνει έσοδα, εργασία, κατανάλωση, έλεγχο στρατηγικών τομέων της.

Και την ίδια στιγμή, οι πρόθυμοι παπαγάλοι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι προοδευτικό δεν είναι να παλεύεις για μια ακηδεμόνευτη χώρα και λαό αλλά οι γονυκλισίες απέναντι κάθε φορά σε άλλο πάτρωνα.

"Ρεαλιστική" εξωτερική πολιτική για τους ίδιους είναι η άμυνα να επαφίεται στην καλή θέληση του Ισραήλ, οι σχέσεις στην περιοχή να είναι προσαρμοσμένες στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, οι τράπεζες να είναι παραρτήματα της ΕΚΤ, τα κόκκινα δάνεια στα χέρια κερδοσκοπικών funds, οι υποδομές διαμοιρασμένες μεταξύ ξένων κρατών ή προστατευομένων τους εταιρειών, το ανθρώπινο δυναμικό στο δρόμο της μετανάστευσης.

Η λεηλασία Ολάντ από τη μια και η ολοένα μεγαλύτερη βαρβαρότητα των δανειστών από την άλλη είναι δυο εξαιρετικά ακριβείς φωτογραφίες του μνημονιακού παρόντος και μέλλοντος.

 Υποτίμηση της εργασίας και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας σε βαθμό διάλυσης από τη μια, ούτως ώστε κομμάτι το κομμάτι να βγαίνουν η χώρα και η εθνική οικονομία στο σφυρί από την άλλη.

Του Θέμη Τζήμα

Προς τους βουλευτές Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν έχετε, καμιά τσίπα;

Προς τους βουλευτές  Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν έχετε, καμιά τσίπα;

Με την ψήφιση των παράλογων προαπαιτούμενων οι βουλευτές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. έδωσαν  τη χαριστική βολή στον ελληνικό λαό και έγραψαν τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής Αριστεράς.

Μεταξύ αυτών  και οι βουλευτές Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Γεωργοπούλου – Σαλτάρη, Δημήτρης Μπαξεβανάκης και Μάκης Μπαλαούρας.

Κοιτάξτε τους και καμαρώστε τους……

Θα τους βρείτε μπροστά σας, στο δρόμο, στα καφενεία, στις εκδηλώσεις (τις κοινωνικές γιατί τις άλλες –τους αγώνες – τις αποφεύγουν ). Θα σας πουν το ίδιο παραμύθι: Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά!

Οι βουλευτές Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν ΝΑΙ επί της αρχής και επί των 7 άρθρων στο πολυνομοσχέδιο – λαιμητόμος που ρυθμίζει τα προαπαιτούμενα .

… και αυτά είναι μόνο η αρχή!  Είναι τα 16 από τα 49 μέτρα και δράσεις, ενώ τα υπόλοιπα 33 θα πρέπει να έχουν καλύφθει το αργότερο ως το τέλος της επόμενης εβδομάδας.

….και αυτά τα 49 προαπαιτούμενα αποτελούν την πρώτη δόση …. Θα ακολουθήσουν και άλλες…

Τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο στη χώρα, αφού με τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, οι απολαβές των μισθωτών στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα θα υποστούν καθολική κινεζοποίηση, οι συντάξεις στο μεγαλύτερο μέρος τους θα πέσουν σε χρόνο ρεκόρ κάτω από 400 ευρώ και θα αφανιστεί η έννοια του «ελληνικού επιχειρείν», αφού τα ξένα funds θα αγοράσουν έναντι πινακίου φακής όλες τις επιχειρήσεις.

Με το μπαράζ των αποκρατικοποιήσεων δεν θα μείνει τίποτα υπό τον έλεγχο του κράτους και επίσημα πλέον η Ελλάδα θα μετατραπεί σε «μπανανία» της Ευρώπης και σε μια απέραντη αποικία χρέους. Οι επόμενες γενιές θα ζήσουν τον εφιάλτη της οικονομικής κατοχής και της απόλυτης φτώχειας, όπως την έζησαν οι παππούδες μας τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Η πλήρης διάλυση της κοινωνικής πρόνοιας, της δημόσιας υγείας είναι γεγονός, με τη σφραγίδα της τρόικας και των δανειστών. Η υποτακτικότητα που επέδειξαν τόσο ο Τσίπρας και όσο ο Καμμένος (και την υποστηρίζουν οι βουλευτές με την ψήφο τους) δεν έχει γυρισμό.

Από τη στιγμή που οι δανειστές κατάφεραν να συντρίψουν και την τελευταία αντίσταση στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, όλα τα άλλα είναι εύκολα για αυτούς.

Το ερώτημα είναι: Πώς θα κοιτάξουν στα μάτια τα παιδιά τους οι βουλευτές που ψήφισαν τα μέτρα;

Οι βουλευτές  που εξελέγησαν, θα μπορούν άνετα να ζουν ενώ εμείς θα δίνουμε το αίμα μας για 580 ευρώ μισθό και 360 ευρώ σύνταξη για να μπορούν οι «χειροκροτητές» της τρόικας – δήθεν αντιπρόσωποι του λαού να αποφασίζουν για το μέλλον των δισέγγονών μας.

Κυρία και κύριοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ της Ηλείας (που οι δύο από αυτούς είναι προσωπικοί μου φίλοι και με την μια, υπάρχει γνωριμία πάνω από 30 χρόνια, από το ΚΚΕ..), σας ερωτώ:

Ψηφίσατε  μειώσεις των συντάξεων του κόσμου της ανάγκης και αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης, και δεν θα ντρέπεσαι;

Ψηφίσατε  τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και την επέκτασή του σε ανάπηρους, πολύτεκνους και άνεργους, που θα τους υποχρεώσετε να τον καταβάλουν εξ ολοκλήρου, και δεν θα νιώθετε  απάνθρωποι;

Ψηφίσατε την κατάργηση ακόμη κι εκείνων των ελάχιστων μέτρων που πάρθηκαν κατά την περίοδο Φεβρουαρίου - Ιουνίου για χορήγηση σύνταξης του ΟΓΑ σε ανασφάλιστους υπερήλικες, αποποινικοποίηση οφειλών για ατομικές ασφαλιστικές εισφορές, μείωση των υπέρμετρα αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών, επιχορήγηση στους συνταξιούχους της κύριας σύνταξης ασφαλισμένων στο ΝΑΤ λόγω εργατικού ατυχήματος κ.λπ., και θα έχετε πρόσωπο μετά να βγείτε στην κοινωνία;

Ψηφίσατε μόνιμο capital control για μισθωτούς και συνταξιούχους, και θα ισχυρίζεσαι πως δεν είστε κοινωνικά ανάλγητοι ;

Ψηφίσατε το ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων και όποιας άλλης δημόσιας περιουσίας, και δεν θα νιώθετε την μετάλλαξη σας σε κάτι άλλο; Πιό δεξιό, πιο νεοφιλελεύθερο, πιο αντιλαϊκό…

Ψηφίσατε την καταστροφή της αγροτιάς και των μικρομεσαίων επαγγελματιών με τους φόρους τα χαράτσια, τις εισφορές με… και δώστου να χει … και νοιώθετε καλά ;

Ψηφίσατε την καταδίκη σε ανεργία εκατομμύρια Έλληνες και  τα νέα παιδιά να φεύγουν για τα ξένα και κοιμάστε ήσυχοι;

Μην μου πείτε γιατί δεν αναφέρομαι για του βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην Ηλεία, που ψήφισαν το Μνημόνιο Νο 3 (..και τώρα τάχαμου τάχαμου δεν ψηφίζουν τα προαπαιτούμενα) , είναι διότι από αυτούς, τους πατενταρισμένους μνημονιακούς δεν περίμενα  και δεν περιμένω τίποτα.., αλλά από εσάς όμως περίμενα κάτι διαφορετικό…

Αλλά βλέπετε, η καρέκλα (πολυθρόνα δηλαδή..) του βουλευτή έχει πολλά καλά και οφέλη και είναι δύσκολο να την αποχωριστείτε…

Ρίχνετε και μια ωραία δικαιολογία, ότι το κάνετε για το καλό του λαού  και είστε ήσυχοι με την συνείδηση σας(ποια συνείδηση δηλαδή !) και όλα καλά..

Τι να σας πω…

Ρίξτε μια ματιά στις δηλώσεις σας μέχρι τον Ιούλιο φέτος  (εγώ τις έχω και τις διάβασα) και θα καταλάβετε ….

Ρίξτε μια ματιά στους εκατομμύρια άνεργους και φτωχούς πολίτες, σε αυτούς που αμείβονται με 300 ευρώ, στα κλειστά μαγαζιά και επιχειρήσεις, στα παιδιά που πεινάνε, σε αυτούς που έκοψαν το καφενείο γιατί δεν  έχουν να πιούν ένα ουζάκι ή ένα καφέ του ενός ευρώ…

Ρίξτε μια ματιά στην κοινωνία….

Και τελικά σας ρωτώ,

δεν έχετε, καμιά τσίπα;

Καμιά συναίσθηση του εγκλήματος που πραγματοποιήσατε και προτίθεσθε να συνεχίσετε ;

Καμία και τίποτα ;

Ή μήπως ήσασταν και είστε τίποτα…

Βουλευτές,  βολευόμενοι (και βολεμένοι..) πάση θυσία του λαού ; 

                     

Κρίμα ….