Η κλεψύδρα αδειάζει και ο χρόνος τρέχει επικίνδυνα

Η κλεψύδρα αδειάζει και ο χρόνος τρέχει επικίνδυνα 

Η χώρα έχει φτάσει στην κυριολεξία στα όρια. Η χρηματοδοτική ασφυξία είναι ολοφάνερη σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας. Οι μέρες περνούν και η πολυπόθητη συμφωνία με τους δανειστές όλο πλησιάζει και όλο απομακρύνεται.

Είμαστε κοντά σε συμφωνία, όπως τονίζει η κυβέρνηση, ή απέχουμε πολύ από αυτήν, όπως αντιλέγει η γερμανική πλευρά; Όποια απάντηση και αν επιλέξουμε, είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν θα θεωρηθεί λανθασμένη – εξάλλου πάντα έχει σημασία πώς βλέπει η κάθε πλευρά το ίδιο ζήτημα.

Είναι απόλυτα σαφές ότι, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, το παιχνίδι των «ερμηνειών» δεν προσφέρεται για άσκηση πολιτικής. Είτε αφορά την Αθήνα είτε τις Βρυξέλλες είτε το Βερολίνο. Πολύ περισσότερο δεν αφορά κανέναν αν η μία ή η άλλη πλευρά παίζει πολιτικά παιχνίδια γύρω από μια ενδεχόμενη λύση, τα οποία πιθανόν της εξασφαλίζουν πολιτικά οφέλη.

Αν η Ευρώπη θέλει να υπερβεί τα «τείχη» και κυρίως τον άχρηστο χαρακτηρισμό νικητών και ηττημένων, οφείλει να σταματήσει τον πόλεμο φθοράς προς την ελληνική κυβέρνηση. Οι αντικρουόμενες δηλώσεις, τα ειρωνικά σχόλια, η απαξιωτική κριτική απέναντι σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν περιποιούν τιμή σε αυτές που θέλουν να ονομάζονται ηγέτιδες δυνάμεις.

Όσοι επιδιώκουν να συντρίψουν την κυβέρνηση, ας το δηλώσουν ευθέως. Και ας αναλάβουν την ευθύνη της επιλογής τους.

Αν, από την άλλη πλευρά, όλο αυτό το «σκηνικό» στήνεται για να μην «εκτεθούν οι σκληροί» μπροστά σε επικείμενη λύση, η οποία θα κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος από τις επιδιώξεις τους, τότε ας σιωπήσουν.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει διανύσει αρκετό δρόμο, υπερασπιζόμενη τις «κόκκινες γραμμές» της, ουσιαστικά υπερασπιζόμενη την ψήφο την οποία έλαβε. Αν ο ελληνικός λαός ήθελε λύση του είδους που αποδέχονταν όσοι συναποτελούσαν την προηγούμενη συγκυβέρνηση, τότε θα ψήφιζε τα παλιά και δοκιμασμένα σχήματα. Δεν το έπραξε.

Όσο και αν η πολιτική βούληση ενός λαού δεν ευνοεί τα σχέδια του Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός οφείλει να τη σεβαστεί. Εκτός αν θέλει να συνδέσει το όνομά του με την πλήρη απαξίωση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την απαρχή διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Η κλεψύδρα αδειάζει, ο χρόνος τρέχει επικίνδυνα, η κυβέρνηση επιδιώκει τη λύση μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα και ταυτόχρονα οι πιέσεις των δανειστών και των φιλικών τους μέσων ενημέρωσης δημιουργούν σκηνικό πανικού. Στόχος τους να εμφανίσουν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, εντείνοντας στο εσωτερικό την αγωνία και προωθώντας με τον τρόπο αυτό τα σενάρια που θέλουν να τελειώσει το «αριστερό διάλειμμα».

Η λύση του ελληνικού ζητήματος είναι σαφές ότι αποτελεί σήμερα το μεγάλο στοίχημα της Ευρώπης, με την έννοια ότι αν δεν μπορεί να λύσει τώρα ένα σχετικά μικρό πρόβλημα, τότε κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα μπροστά σε μια καταιγίδα εξελίξεων και ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες μπορεί να σαρώσουν και συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά και πολιτικές ηγεσίες.

Ήδη οι άνεμοι -έστω και αντιφατικοί- φυσούν δυνατά από πολλές πλευρές...