ΔΝΤ, Γερμανία μια σχέση ειδικού σκοπού με την Ελλάδα πιόνι στα σχεδία τους.

ΔΝΤ, Γερμανία μια σχέση ειδικού σκοπού με την  Ελλάδα πιόνι στα σχεδία τους.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Με ένα μη διαχειρίσιμο χρέος, με κατεστραμμένη την παραγωγική της δομή, πρωταθλήτρια στην ανεργία και τη φτωχοποίηση του πληθυσμού της. Ποιος θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη της καταστροφής μιας ευρωπαϊκής χώρας; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Πριν από πέντε χρόνια όλα ξεκίνησαν αρμονικά για τους «εταίρους» και το ΔΝΤ. Το 2010 το τελευταίο πραγματοποίησε μια στρατηγικού χαρακτήρα κίνηση διεισδύοντας στην «καρδιά» της EE, στην «Ευρωζώνη», αφού είχε ήδη συντελεστεί η διείσδυση του στην «περιφέρεια», σε χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού. Η χώρα μας θεωρήθηκε «αδύναμος κρίκος», ενώ η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία αποτέλεσε την πιο κατάλληλη πολιτική - μεσολαβητική δομή για να εγκατασταθεί το ΔΝΤ στην «Ευρωζώνη».

Η γερμανική ελίτ δέχτηκε τη στρατηγικής σημασίας παρέμβαση του ΔΝΤ, διότι το «πρόγραμμα» του ΔΝΤ, που έχει καταστρέψει δεκάδες χώρες στον κόσμο, θα λειτουργούσε ως ολετήρας «σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά», διαμορφώνοντας το κατάλληλο πεδίο για την εγκατάσταση της γερμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

Σε μια Ελλάδα που αναγορεύτηκε σε «τιμωριτικό παράδειγμα» ώστε να αποτραπεί κάθε είδους αντίδραση από τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Φούχτελ και Ράιχενμπαχ «συμβολοποίησαν» και προσωποποίησαν μια ολόκληρη δομή εξουσίας που «αποικιοποίησε» τον κρατικό μηχανισμό και κατέλαβε καίριες θέσεις εξουσίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στους νέους μνημονιακούς θεσμούς-ΤΑΙΠΕΔ, ΤΧΣ κ.λπ.

Το αδιέξοδο του «προγράμματος» σύντομα όμως διέλυσε κάθε αυταπάτη. Το «κούρεμα», το περίφημο PSI του Ευ. Βενιζέλου, απέβη καταστροφικό. Διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία, αύξησε στη συνέχεια το δημόσιο χρέος, βάθυνε την ύφεση.

Από το 2012 το «βελούδινο διαζύγιο» της γερμανικής ελίτ με το ΔΝΤ άρχισε να διαγράφεται στον ορίζοντα με διακύβευμα το μη «διαχειρίσιμο» χρέος της χώρας.

Από το φθινόπωρο του 2012 μέχρι σήμερα το ζήτημα αυτό, που αφορούσε τόσο στη «νομιμοποίηση» της παρουσίας του ΔΝΤ στην Ελλάδα και την «Ευρωζώνη» όσο και στην ίδια την επιβίωση της χώρας μας, συναντούσε την άρνηση και την αδιαφορία της γερμανικής ελίτ.

 Τώρα όμως η σύγκρουση συμφερόντων στο εσωτερικό των εταίρων και δανειστών, η πανθομολογούμενη αποτυχία των μνημονιακών προγραμμάτων και το δυσθεώρητο χρέος οδηγούν σε ανασύνθεση ή και διάλυση της «ιεράς συμμαχίας».

Μια ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ θα επισημοποιούσε την ευθύνη της αποτυχίας που σήμερα του καταλογίζεται, ενώ η γερμανική ηγεσία επικαλείται τις θέσεις του ΔΝΤ, αλλά αρνείται, επίσημα τουλάχιστον, να συζητήσει σοβαρά για το χρέος, όπως συμβαίνει τρία χρόνια τώρα.

Το ΔΝΤ αποτέλεσε και αποτελεί απλώς ένα οικονομικό εργαλείο για την άσκηση της επιρροής των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Στην ουσία όμως ποτέ δεν έπαψαν οι ΗΠΑ να επηρεάζουν και να χειραγωγούν την πορεία της EE. Φτάνει να θυμηθούμε τη «βίαιη» διεύρυνση που επέβαλαν με τη μαζική είσοδο των χωρών του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού στην EE, τις οποίες χώρες ενέταξαν αυτόματα στην κατηγορία των «προθύμων», με τη συμμετοχή τους, μάλιστα, στους πολέμους της Μέσης Ανατολής. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται τόσο οι βομβαρδισμοί και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας όσο και η παρούσα κρίση στην Ουκρανία, στην οποία κυριολεκτικά σύρθηκε η EE.

Η σημερινή γερμανική ηγεσία επιδιώκει μια «γερμανική Ευρώπη» χωρίς καν να μπορεί να συλλάβει και να διαμορφώσει μια στρατηγική για τον ρόλο της ίδιας της Ευρώπης και της EE. Μέλημά της, με ποιον τρόπο θα στείλει ταχύτερα στα «κολαστήρια της λιτότητας» τους ευρωπαϊκούς λαούς και πώς θα απαλλαγεί από κάποιους ενοχλητικούς και απείθαρχους «εταίρους», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ελλάδα, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τον οικονομικό και πολιτικό «μηχανισμό» κυριαρχίας της.

Το ΔΝΤ, ΕΕ και Γερμανία ή όπως ονομάζονται «θεσμοί», «δανειστές», ΔΝΤ, ΕΚΤ, Eurogroup, Κομισιόν,  όσο καιρό τα εγκληματικά τους σχέδια αποδίδουν, όσο τα πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα ικανοποιούνται, η μεταξύ τους συνεργασία είναι αρμονική.

Όταν όμως έρχεται η ώρα των αδιεξόδων και των ευθυνών, τότε είτε ρίχνουν το ένα στο άλλο το βάρος είτε υιοθετούν (εναλλασσόμενα πολλές φορές) τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» .