Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

«Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε πάντοτε το ανέφικτο»

«Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε πάντοτε το ανέφικτο»

Όταν μια ασθενής χώρα αντιμετωπίζει οξύτατα προβλήματα και έχει ισχυρούς αντιπάλους απέναντι  της, τότε δεν θα επιλέξει την κατά μέτωπο επίθεση, αλλά τον κλεφτοπόλεμο.
Ο τελευταίος απαιτεί ιδιαίτερα δύσκολους χειρισμούς, έως ότου ο αντίπαλος οδηγηθεί εκεί όπου θέλουμε εμείς. Μπορεί να αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε σε κάποια σημεία προσωρινά απλά και μόνο για να κερδίσουμε χρόνο.
Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως είναι ένα και μοναδικό: τους στρατηγικούς μας στόχους και το πώς αυτοί θα εκπληρωθούν.
Από την άλλη, δεν πρέπει να συγχέουμε στο μυαλό μας τα μέσα με τους στόχους.
 Αυτό είναι τραγικό λάθος στην πολιτική, όπως και στον πόλεμο. Αν ακολουθήσουμε, λοιπόν, τους κανόνες της τέχνης του πολέμου, τότε η επιτυχία είναι δεδομένη. Αν όχι, τότε, ενώ η επιτυχία θα απέχει ένα μέτρο μακριά από εμάς, ενδέχεται να στραβοπατήσουμε.
Αυτό απαιτεί, εκτός των άλλων, μια επίμονη και κουραστική ενημέρωση των πολιτών για τις επιλογές, τις δυνατότητες, τους περιορισμούς μας, όπως και για την τακτική που θα ακολουθηθεί.
Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με τις τελικές μας επιδιώξεις τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα.
Αυτά ως απάντηση στους κάθε λογής υποστηρικτές της άποψης  και της επιλογής της υποταγής στις θελήσεις του ευρωιερατείου και της Γερμανικής ελίτ.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι λουφάζοντας ή επιλέγοντας τον δρόμο των σάπιων συμβιβασμών και υποχωρήσεων επειδή ο αντίπαλος μοιάζει ανίκητος, το μόνο που μπορείς να εξασφαλίσεις είναι ένα αναξιοπρεπές παρόν που θα σε οδηγήσει σ’ ένα ανάπηρο μέλλον.

Με τα λόγια του Μαξ Βέμπερ: «Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε πάντοτε το ανέφικτο».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου