Ανησυχία για τη δυναμική της Λεπέν στην εξουσία. Tου Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανησυχία  για τη δυναμική της Λεπέν στην εξουσία.

Tου Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Γαλλία, το φάντασμα του Εθνικού Μετώπου! Μια βδομάδα πριν από τις τοπικές εκλογές της 22 ας Μαρτίου ουδείς ασχολείται με τα προβλήματα των διαμερισμάτων και τους φόρους για την αυτοδιοίκηση. Η αναμέτρηση έχει πάρει χαρακτήρα δημοψηφίσματος, υπέρ ή κατά του ξενοφοβικού σχηματισμού. Μια ψήφος – πρόκριμα για τις προεδρικές εκλογές του 2017. «Αυτή την εντύπωση σχηματίζει κανείς ακούγοντας τους πολιτικούς ηγέτες τόσο της Αριστεράς, όσο και της Δεξιάς. Το κόμμα της Μαρί Λεπέν έχει γίνει η εμμονή τους», σχολίαζε την περασμένη Δευτέρα, στο κύριο άρθρο της, η εφημερίδα LE FIGARO.

Oι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτέλεσαν ψυχρολουσία για τις δυο παρατάξεις που εναλλάσσονται στην εξουσία επί Πέμπτης Δημοκρατίας. Τα ο εθνικό Μέτωπο έρχεται πρώτο στην πρόθεση ψήφου με ποσοστό γύρω στο 31%, αφήνοντας πίσω του το κεντροδεξιό UMP του Νικόλα Σαρκοζί με 29% και απελπιστικά τρίτο το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρανσουά Ολάντ με μόλις 215. Αν επιβεβαιωθούν αυτές οι τάσεις, η Μαρίν Λεπέν θα έχει κάνει ένα ακόμη βήμα στη δύσκολη προσπάθεια της να βγάλει από την πολιτική καραντίνα το ακροδεξιό κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας τη και να το εμφανίσει, μετά το αποτελεσματικό κατά τα φαινόμενα πολιτικό «λίφτινγκ» που επιχείρησε ως κόμμα της εξουσίας.

«Πολίτες στα όπλα!», είναι η ηρωική αποστροφή της Μασσαλιώτιδας. Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς δεν το τράβηξε, βέβαια, τόσο πολύ, αλλά ο τόνος του δεν ήταν και πολύ διαφορετικός όταν προειδοποιούσε τους Γάλλους πολίτες για τον μέγα κίνδυνο που βρίσκεται επί θύραις. «Φοβάμαι για τη χώρα μου. Φοβάμαι ότι μπορεί να συντριβεί πάνω στο Εθνικό Μέτωπο», δήλωσε χαρακτηριστικά σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, για να προσθέσει: «Νομίζει κανείς ότι ένα Εθνικό Μέτωπο που πήρε 25% στις ευρωεκλογές και θα πάρει, πιθανόν, γύρω στο 30% στις τοπικές εκλογές δεν μπορεί να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές; Όχι το 2029, ούτε το 2022, αλλά το 2017».

Η συντηρητική αντιπολίτευση είδε τον Μαουέλ Βαλς στον ρόλο του ψεύτη βοσκού, που χρησιμοποιεί το φάντασμα του Εθνικού Μετώπου προς άγραν ψήφων από την Κεντροδεξιά, με κίνδυνο να προκαλέσει τον εφησυχασμό των πολιτών την ώρα που η απειλή θα βρίσκεται πράγματι μπροστά τους. Δεν απέφυγε ωστόσο και αυτή μια διαφορετικού τύπου κινδυνολογία. «Ψηφίζοντας Εθνικό Μέτωπο (FN) στον πρώτο γύρο, δίνετε τη νίκη στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) στον δεύτερο γύρο της 29ης Μαρτίου. Είναι το FNPS! Αντίθετα, αν ψηφίσετε το UMP δεν υπάρχει κίνδυνος να βγει η Αριστερά», δήλωσε ο Νικολά Σαρκοζί.

Αν και ακούγεται αστήρικτος, ο αφορισμός περί ντε φάκτο συνέργειας ακροδεξιάς – σοσιαλιστών θίγει κάποιες ευαίσθητες χορδές των συντηρητικών ψηφοφόρων, ανασύροντας αναμνήσεις από την όχι και τόσο μακρινή εποχή Μιτεράν. Είναι πασίγνωστο ότι ο πρώτος σοσιαλιστής πρόεδρος της μεταπολιτευτικής Γαλλίας έπαιξε ένα Μακιαβελικό παιχνίδι, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, χρησιμοποιώντας το Εθνικό Μέτωπο για να υπονομεύσει τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, την Κεντροδεξιά των RPR και UDF. Ήταν ο Μιτεράν εκείνος που τερμάτισε την «καραντίνα» την οποία είχε επιβάλει η δημόσια ραδιοτηλεόραση στον Ζαν Μαρί Λεπέν και θέσπισε την απλή αναλογική, επιτρέποντας τη σημαντική εκπροσώπησή του στην Εθνοσυνέλευση.

Ωστόσο και ο Σαρκοζί κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών μπορεί να θεωρηθεί για τη γιγάντωση του Εθνικού Μετώπου. Υποχωρώντας κατά κράτος, πρώτα ως υπουργός Εσωτερικών και ύστερα ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, στις θέσεις της ακροδεξιάς για ζητήματα μετανάστευσης, αστυνόμευσης και μειονοτήτων, υπήρξε βασικός συντελεστής σε αυτό που οι Γάλλοι αναλυτές αποκαλούν «lepenisation de esprits», δηλαδή την ευρύτερη διάχυση – νομιμοποίηση των λεπενικών ιδεών. Το κυριότερο, τόσο οι Σοσιαλιστές όσο και οι Κεντροδεξιοί αδυνατούν να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της οικονομικής ύφεσης, της μαζικής ανεργίας και των εκρηκτικών ανισοτήτων, που δημιουργούν γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν τα «άνθη του κακού» στη χώρα των μεγάλων επαναστάσεων – αλλά και της υπόθεσης Ντρέιφους και του Πετέν.