Τα μελλούμενα και τα πρακτέα της κυβέρνησης.

Τα μελλούμενα και τα πρακτέα της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση επιβίωσε μέσα από τη σκληρή αυτή δοκιμασία, όχι βέβαια χωρίς απώλειες… Όμως κέρδισε τη δυνατότητα της πολιτικής διαπραγμάτευσης και υλοποίησης μιας σειράς αλλαγών δομικού χαρακτήρα -τόσο σε οικονομικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο-, η επιτυχής έκβαση των οποίων θα ενισχύσει την πολιτική «οντότητα» και τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας.

Ως προς τους συσχετισμούς του εξωτερικού - ευρωπαϊκού μετώπου, σίγουρα η ελληνική κυβέρνηση λειτούργησε ως θρυαλλίδα μιας υποβόσκουσας αλλά εντεινόμενης διαμαρτυρίας και αντίδρασης των ευρωπαϊκών λαών να υποταχθούν στη γερμανική οικονομικοπολιτική δικτατορία, να συναινέσουν ως «σφάγια» στη νομιμοποίηση μιας Γερμανικής Ευρώπης.

Το ρήγμα που άνοιξε είναι δυνατόν να διευρυνθεί το επόμενο, σύντομο σχετικώς, χρονικό διάστημα. Ισπανία και Πορτογαλία -όπως και η Ιρλανδία- ετοιμάζονται για σημαντικές πολιτικές αλλαγές, η Ιταλία παραμένει, λόγω υψηλού χρέους και ύφεσης, επικίνδυνη εστία κρίσης, ενώ, όπως εύστοχα επεσήμανε ο ηγέτης των Podemos Π. Ιγκλέσιας, «εάν οι Βρυξέλλες διατηρήσουν τον δογματισμό τους, τότε οι ευρωπαίοι ιθύνοντες θα κληθούν να διαπραγματευθούν με τη Μαρί Λεπέν, την πρόεδρο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας»…

Στο εσωτερικό μέτωπο δύο είναι οι στρατηγικές κατευθύνσεις που οφείλει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση συνολικά, προκειμένου να ενισχύσει αποφασιστικά το πολιτικό και κοινωνικό της κεφάλαιο:

Η μια κατεύθυνση αφορά τη ρήξη με το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς. Πρόκειται για μια ιστορικής σημασίας σύγκρουση που συνδέεται τόσο με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας όσο και με την αυτονομία του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων. Μείζονος σημασίας πρόβλημα στη σύγκρουση αυτή αποτελεί η θεσμική και οικονομική διαφάνεια των ΜΜΕ που η πλειοψηφία τους εξακολουθεί να λειτουργεί συγκεκαλυμμένα μεν, αλλά σαφώς ως φερέφωνο και 5η φάλαγγα της μνημονιακής προπαγάνδας και της γερμανικής επιχείρησης τρομοκρατίας και απειλών.

Η δεύτερη, αλλά εξίσου ουσιώδης, κατεύθυνση αφορά τη διαμόρφωση μιας ευρύτατης κοινωνικής συμμαχίας, ικανής να συμπορευθεί και να στηρίξει την κυβέρνηση στην κρίσιμη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας…

Η συμμαχία δεν αφορά μόνο αυτούς που τέθηκαν στο περιθώριο ή τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα που επιβιώνουν οριακά. Ταυτόχρονα, περιλαμβάνει την καταρρέουσα μεσαία τάξη, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες… Όλες αυτές οι κοινωνικές τάξεις, τα κοινωνικά στρώματα, τα θύματα των Μνημονίων, πρέπει να ενταχθούν στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης.

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, έστω και στο πλαίσιο των περιορισμένων όρων στους οποίους υποχρεώθηκε η κυβέρνηση, η ρεαλιστική ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων, των χρεών και υποχρεώσεων, η αναστολή των πλειστηριασμών, αποτελούν τα άμεσα, αναγκαία μέτρα ώστε να μπουν οι πρώτες βάσεις και να δημιουργηθούν σχέσεις αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης.

Όμως, πέρα από το οικονομικό πεδίο, η θεσμική κρίση, ο ευτελισμός των δημοκρατικών θεσμών, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η παραβίαση ή και κατάργηση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, απαιτούν μια συντεταγμένη και πολυεπίπεδη παρέμβαση.

Υπάρχει η δυνατότητα θεσμικών παρεμβάσεων που δεν απαιτούν υψηλό οικονομικό κόστος όπως στους τομείς της υγείας και της παιδείας. Μπορούν να προωθηθούν ταυτόχρονα θεσμοί διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου στους τομείς διαχείρισης του Δημοσίου, της κρατικής περιουσίας, των δημόσιας σημασίας παραγωγικών επιχειρήσεων. Υπάρχουν επίσης τομείς όπως αυτός του πολιτισμού και του αθλητισμού που προσφέρονται για βαθιές τομές και κοινωνικές δράσεις.

Οι κρίσιμες αυτές επιλογές απαιτούν όμως, πριν από όλα, τον σεβασμό των πολιτών, την ειλικρίνεια και τον διάλογο από την πλευρά της κυβέρνησης και την επικράτηση στον δημόσιο βίο ενός πνεύματος αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.

Κριτήρια των πολιτικών, οικονομικών και θεσμικών επιλογών πρέπει να αποτελέσουν το εθνικό και δημόσιο συμφέρον, οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες.

Προσπαθούν εδώ και χρόνια να μας πείσουν ότι είμαστε ανίκανοι, ανάξιοι να ζούμε ελεύθεροι, να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας.

Μετέτρεψαν τα άτομα, τον άνθρωπο σε οικονομικές μονάδες και αντιμετώπισαν την πατρίδα μας σαν χρεωκοπημένη εταιρεία.

Όλα αυτά πρέπει να ανατραπούν, να αλλάξουν ριζικά, ώστε να αντιμετωπίσουμε τις κρίσιμες ώρες με πίστη στις δυνάμεις μας με αξιοπρέπεια, με συλλογική δράση και σκέψη.