Είναι νωρίς ακόμη, αλλά μακάρι να συνεχιστεί έτσι η πορεία.

Είναι νωρίς ακόμη, αλλά μακάρι να συνεχιστεί έτσι η πορεία.

Αν συνεχίσει έτσι όπως ξεκίνησε, αν σταθούμε στο πλευρό της σε τυχόν δυσκολίες, τότε καλά πάμε. Η επιστροφή από τη διαδρομή «κατά διαόλου θα έχει ξεκινήσει.

Πριν τις εκλογές το ερώτημα ήταν: «Τι μπορεί να κάνει ο Τσίπρας όταν μπει μόνος του στο κλουβί με την τίγρη;». Λίγες μόνο μέρες μετά τις εκλογές βλέπουμε πως ούτε ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μπει μόνος του στο κλουβί, αλλά ούτε και η τίγρης βιάζεται να βρεθεί μόνη της με τον Αλέξη Τσίπρα.

Η διαπραγμάτευση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ, αλλά χωρίς την Τρόικα έχει ήδη αρχίσει ακριβώς όπως προβλέπονταν. Δηλαδή, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που εξελέγη ως κυβέρνηση και οι δανειστές με την θέση ότι διαπραγματεύονται μεν αλλά με πολλές κόκκινες γραμμές απαιτώντας από τη νέα κυβέρνηση συμμόρφωση.

Ωστόσο η διαπλοκή και το σύστημα που υπηρέτησε την Τρόικα,  συνεχίζει να προκαλεί την κοινή λογική, στηρίζοντας την Τρόικα στο σκηνικό διαπραγμάτευσης που έχει στηθεί!

Το μόνο που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα είναι ότι το σκηνικό έχει αλλάξει. Σε πρώτη φάση διαψεύστηκαν  όσοι στην Αθήνα προπαγάνδιζαν ή πίστευαν ότι οι εταίροι δεν θα διαπραγματευθούν. Οι εξελίξεις εκθέτουν τις κυβερνήσεις Σαμαρά –Παπαδήμου και Γ. Παπανδρέου που ουδέποτε διαπραγματεύθηκαν. Στο σύνολό τους οι ευρωπαϊκές χώρες, ανεξάρτητα από τις θέσεις που διατυπώνουν είναι υπέρ της διαπραγμάτευσης.

Ακόμη και σήμερα θεωρώ ότι είναι πρόωρο να βγουν συμπεράσματα για τη νέα κυβέρνηση. Φυσικά και ο καθένας μπορεί να κρίνει επιμέρους ενέργειες, κινήσεις, δηλώσεις, όμως την πρώτη συνολική εικόνα θα την έχουμε μετά τις προγραμματικές δηλώσεις. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να σταθώ σε τρία σημεία.

Πρώτον, ό,τι έγινε στην Ελλάδα μέσα σε δέκα  ημέρες από πλευράς πολιτικής κινητικότητας, δεν έχει γίνει ολόκληρη την τελευταία πενταετία.

Δεύτερον, οι δηλώσεις υπουργών απέκτησαν σημασία και προσπαθούμε να τις παρακολουθούμε διότι περιέχουν πρωτογενές περιεχόμενο. Μέχρι σήμερα, το τί θα δήλωνε ο κάθε Έλληνας υπουργός το είχαμε διαβάσει δύο ημέρες νωρίτερα στη Bild ή σε κάποια γερμανική εφημερίδα.

Ακόμη και το περιεχόμενο των συνεντεύξεων Τύπου μετά από συναντήσεις Ελλήνων αξιωματούχων με εκπροσώπους της Τρόικας ή της Γερμανίας, τις γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, η ύπαρξη πρωθυπουργού και υπουργών στην Ελλάδα είχε καταστεί παντελώς άχρηστη.

Τρίτον, ζούμε μία από τις στιγμές εκείνες που το καθείς εφ’ ω ετάχθη θα αποκτήσει ουσιαστική σημασία. Να δούμε για τί είμαστε προορισμένοι και να ταχθούμε στην πλευρά εκείνου που εκπροσωπεί τον έναν ή τον άλλο προορισμό μας. Να μετρηθούμε. Να αφήσουμε τα παχιά λόγια και να αναλάβουμε τις βαριές ευθύνες της στήριξης. Να αποκαλυφθούμε και να μάθουμε ποιοι έχουν την καρδιά να παλέψουν και ποιοι έχουν στη θέση της καρδιάς τη Μέρκελ και την ηδονή της ταπείνωσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι το εννοούσε όταν έλεγε «ερχόμαστε να ενώσουμε, όχι να διχάσουμε». Αυτό δε σημαίνει όμως «ναι σε όλα και όλους». Αυτό, κυρίως, σημαίνει πολλά «όχι». Θα ενωθούμε κάτω από τον κοινό σκοπό της αξιοπρέπειάς μας; Όσοι θέλουν, φυσικά. Όσοι δε θέλουν μπορούν ελεύθερα να οραματίζονται τη συνέχιση του ξεπουλήματός της με αντάλλαγμα την αποδοχή τους από τις Βρυξέλλες ως επίσημων παλιάτσων της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα πράγματα είχαν φτάσει σε απερίγραπτο σημείο. Μέχρι και η ορντινάτσα του Ντάισελμπλουμ μπορούσε μέχρι χτες να δώσει την εντολή στον Σαμαρά να μεταβεί άμεσα στο Παρίσι για να του παραδοθούν οι νέες εντολές. Μέχρι πριν λίγες μέρες . Πριν  λίγες μέρες, ο Ντάισελμπλουμ ήρθε στην Ελλάδα, μας γέμισε γελοίες γκριμάτσες έκπληκτου και έφυγε με την ξινίλα εμπόρου ρουφιανιάς που δεν βρήκε αγοραστές.

Όσο για τον Σουλτς, δεν είναι απερίγραπτος ή αχαρακτήριστος. Οι άθλιες πρακτικές που ακολούθησε τον χαρακτηρίζουν ως τον απόλυτο και  χαρακτηριστικό καθίκι (μεταλλαγμένος « σοσιαλδημοκράτης», υπηρέτης των νεοφιλελευθέρων»,  ενδεικτικό της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού που κυβερνά αυτή την περίοδο την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι νωρίς ακόμη, αλλά μακάρι να συνεχιστεί έτσι η πορεία. Καλά πάμε γι’ αυτό που θέλουμε και γι’ αυτό που ψηφίσαμε τη νέα κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν κι ένα καλό: Δε μας άφησαν και πολλά να χάσουμε αν κάτι πάει στραβά. Αυτοί που έχουν να χάσουν πολλά, ούτως ή άλλως είχαν βγάλει δόντια βρικόλακα και δάγκωναν στο λαιμό όποιον τολμούσε να ψελλίσει ότι δεν άντεχε άλλο.

Αν κάτι πάει στραβά, ο Τσίπρας θα έχει τις μικρότερες ευθύνες και απώλειες γιατί τουλάχιστον δείχνει μέχρι σήμερα να εκπροσωπεί τους πολίτες που τον ψήφισαν και να υπηρετεί την εντολή τους.

Αν όμως δεν πάει κάτι στραβά, τότε ο Αντώνης Σαμαράς και η σημερινή Νέα Δημοκρατία ίσως βρεθεί στη θέση της εξωκοινοβουλευτικής Δεξιάς, ελλείψει ψηφοφόρων. Πόσοι ψηφοφόροι της ΝΔ θα θελήσουν άραγε να ξαναψηφίσουν τη ΝΔ του Σαμαρά σε περίπτωση που δουν τη ζωή τους να αλλάζει προς το καλύτερο; Πόσοι θα συνεχίσουν να ζουν με το ουρλιαχτό φόβου των Αδώνεων ότι ήρθαν οι κομμουνιστές να τους σφάξουν αν δουν ότι κυριαρχεί η αξιοκρατία; Δεν πιστεύω ότι απέμειναν πολλοί αυτοκαταστροφικοί σε αυτή τη χώρα μετά την καταστροφή που βίωσαν.

Τα στελέχη της ΝΔ θα περιμένουν για λίγο ακόμη. Κατόπιν θα μετατραπούν σε Βρούτους για να προλάβουν να σώσουν τα ποσοστά του κόμματος πριν κατρακυλήσουν κάτω και από εκείνα της «Χρυσής Αυγής».

Όσο για το ΠΟΤΑΜΙ τι να πει κανείς; Οι όποιοι σοβαροί, έχουν το μυαλό να σιωπήσουν. Κάτι φασιστικά απολειφάδια θα μείνουν να βρωμίζουν τον τόπο με τα χνώτα τους μέχρι να βρεθεί καλύτερο μεροκάματο.

Όλα αυτά, μόνο στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν ξεχάσει για ποιο λόγο εκλέχτηκε, ποιον υπηρετεί και δε μαγευτεί από την αλαζονεία που προσφέρει η Εξουσία. Αν συνεχίσει έτσι όπως ξεκίνησε, αν σταθούμε στο πλευρό της σε τυχόν δυσκολίες, τότε καλά πάμε. Η επιστροφή από τη διαδρομή «κατά διαόλου θα έχει ξεκινήσει.

Εκ των πραγμάτων έχει στηθεί μια νέα σκακιέρα. Οι συσχετισμοί είναι μεν εφιαλτικοί εις βάρος της νέας ελληνικής κυβέρνησης, αλλά η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει τα δεδομένα. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως το Βερολίνο φοβούνται μια απρόβλεπτη κίνηση εκ μέρους της Αθήνας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάρρευση την ευρωζώνη.

 Συμφωνία ή ρήξη, είναι οι λέξεις που θα ακούγονται καθημερινά, μέχρι να  κλείσει η διαπραγμάτευση , γιατί έτσι ή αλλιώς, θα κλείσει  κάποια στιγμή και μάλιστα σύντομα….